ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΩΝ ΝΕΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΩΝ ΝΕΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ

 

Ένα βασικό πρόβλημα της χώρας μας, όπως και πολλών μεσαίων (μην πω «μικρομεσαίων») κρατών είναι ότι το διεθνές σύστημα της έχει τάξει τον ρόλο εκμεταλλευόμενου νεροκουβαλητή.

Όχι βέβαια πως δεν φταίμε και οι ίδιοι και κυρίως το ντόπιο «υπηρετικό» προσωπικό ή, καλύτερα, οι επιστάτες και οι εργοδηγοί του εργοταξίου.

Από την πορεία της χώρας μας, είναι βέβαιο πως το σύστημα του παγκοσμιοποιημένου νέο-φιλελευθερισμού δεν μας ταιριάζει, μας οδηγεί στην συνεχή απομύζηση και απαξίωση.

Για το εάν μπορούμε κάτι άλλο, έχω γράψει.

Υπάρχει όμως ένα βασικό ζήτημα: το πώς θα το κάνουμε (ειδικά χωρίς κεφάλαια).

Ας σκεφτούμε μία βασική παράμετρο, αυτήν που λέγεται άνθρωπος.

Ο ανθρώπινος εγκέφαλος και η ανθρώπινη δράση είναι ένα τεράστιο «κεφάλαιο» τόσο ατομικό όσο και κοινωνικό.

Μεταξύ των «επιτευγμάτων» του νεοελληνικού κράτους του καπιταλισμού και του κανιβαλισμού, είναι το κατόρθωμα να τρώει τα παιδιά του. Ισως να είναι συμβολικό Κρόνειο συμπλεγματικό απωθημένο, αλλά η πραγματικότητα είναι ότι ο ανθρώπινος εγκέφαλος και η ανθρώπινη δράση στην χώρα μας (και σε όλο το υπηρετικό προσωπικό του καπιταλισμού) είτε ωθείται προς την απαξίωση είτε προς την αδρανοποίηση.

Για όσους με θεωρούν δυσνόητο θέλω να πω ότι το σύστημα, επιδιώκοντας να διαθέτει πλειάδα πειθήνιων ανθρώπων και να ελέγχει την δημιουργικότητά τους (να μην κινδυνέψει κιόλας το ίδιο) έχει αχρηστεύσει τις δυνατότητες εκατομμυρίων ανθρώπων. Τους έχει θέσει σε νάρκη και απαξίωση μέσα από πολλές πρακτικές, τους έχει εγκλωβίσει στα δικά του δεδομένα.

Αντί να δίνει διεξόδους, να ανοίγει πόρτες και οδούς, το σύστημα αναπαράγει την φαυλότητά του και κλείνει τους ανθρώπους σε αδιέξοδα για να μπορεί να ελέγξει την κίνησή τους και να μην μπορεί να απειληθεί το ίδιο από την δράση τους.

Ανοίγει λίγο – λίγο την πορτούλα για να πάρει μερικούς που συνωστίζονται και να τους οδηγήσει στις υπηρεσίες του και μετά την ξανακλείνει, ώστε να υπάρχει ελπίδα για τους εγκλωβισμένους και εκμετάλλευση για το ίδιο το σύστημα.

Δεν θέλω να γράψω πολλά, είναι ευνόητα τα αδιέξοδα.

 

Θέλω να γράψω για την δυναμική και την αξία του να μπορεί να αξιοποιηθεί το ανθρώπινο δυναμικό της χώρας μας μέσα από την απελευθέρωση των ανθρώπων, των νέων ανθρώπων. Αυτή είναι η μόνη διέξοδος, αυτή είναι η μόνη λύση για όλους μας.

Απελευθέρωση δεν είναι η μόδα, το Lifestyle, η Μύκονος και το χιονοδρομικό, αυτά είναι που σε κάνουν υπηρέτη του συστήματος.

Απελευθέρωση για εμένα είναι η γνώση και η κατάκτηση του μηχανισμού της, ένα σύστημα παιδείας που δεν καταπιέζει αλλά απελευθερώνει, που διδάσκει την ελεύθερη πρόσβαση στην γνώση,  την ανάλυση, την σύνθεση.

Και μετά, απελευθέρωση είναι το να μελετηθούν οι δυνατότητες, οι κλίσεις, τα ταλέντα των νέων και να υπάρξει πανεπιστημιακή εκπαίδευση πάνω σε αυτές. Να στηριχθεί ανοικτά και ελεύθερα το γνωσιακό επίπεδο πάνω σε πραγματικές σχολές και ανάγκες. Όχι στις σχολές που βγάζουν καταδικασμένα φυτά. Όχι π..χ. στην σχολή που βγάζει «φυσικούς» για να γίνουν άνεργοι καθηγητές. Ετσι ο νέος άνθρωπος σκλαβώνεται, φυλακίζεται σε ένα καθεστώς απραξίας, συντήρησης, υποτέλειας, έτσι φυλακίζεται και το μέλλον μας.

Θα μπορούσε αυτή η σχολή να βγάζει ανθρώπους της πράξης σε μία από τις αρκετές εκατοντάδες εφαρμογές της φυσικής. Το ίδιο στην χημεία, στα μαθηματικά, παντού.

Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να φυλακίζει, να εγκλωβίζει τους νέους ανθρώπους.

Ολοι έχουμε την υποχρέωση, το καθήκον, να απεγκλωβίσουμε το μέλλον, να του δώσουμε διάσταση ελευθερίας, δρόμους, νέες δυνατότητες.

 

Και μετά, τι ;  Θα παραδώσουμε μήπως καλύτερους υπαλλήλους στα αφεντικά ;

Όχι, έτσι δεν αλλάζει τίποτα, χειρότερα γίνονται τα πράγματα και όχι καλύτερα.

Πρέπει να δώσουμε και παραγωγικές διεξόδους που απελευθερώνουν τους νέους ανθρώπους από την δουλεία της εξαρτημένης εργασίας, γιατί έτσι θα απελευθερώσουμε την ίδια την κοινωνία από τους δυνάστες της και θα της δώσουμε το προτέρημα της συλλογικότητας.

Μπορούμε και πρέπει να ετοιμάσουμε και το επόμενο βήμα.

Εχω γράψει μια πρόταση για το πώς τα πανεπιστήμια θα παράγουν γνώση για όλη την κοινωνία. Η ίδια η γνώση θα οδηγήσει στην άλλη πρόταση, αυτή των αυτοδιαχειριζόμενων δημοκρατικών κοινωνικών παραγωγικών μονάδων. Αυτές πρέπει να ετοιμάσουμε ως πρόταση διεξόδου και απελευθέρωσης των νέων ανθρώπων, με πραγματική δημοκρατία, συγκυριότητα, συναπόφαση, κοινωνική συμμετοχή, ποιοτική παραγωγική διέξοδο.

Μετά θα τους στείλουμε μία επιστολή σε όσους βρήκαμε με την ανθρωπογεωγραφία της «ενδοσκόπησης», ότι θέλουν, ότι θα τους αρέσει αυτό που τους προτείνουμε και θα τους καλούμε να μετάσχουν στο πείραμα της δικής τους ομάδας, που θα λειτουργεί όχι για να ανταγωνιστεί, αλλά για να παράγει χρήσιμα ποιοτικά αγαθά. Με την κοινωνία δίπλα, να ελέγχει και να συμβουλεύει και το κράτος να στηρίζει, όχι ως αφεντικό και με κανένα διοικητικό δικαίωμα – αυτό θα είναι αντικείμενο της δικής τους δημοκρατικής εκλογής – αλλά για να προσφέρει γνώσεις και δυνατότητες.

 Ας σταθούν δίπλα ο ένας στον άλλον για να παράγουν, να πετύχουν, να μοιραστούν το εισόδημα που θα πετύχουν και να δείξουν ότι οι συλλογικότητες μπορούν να υποκαταστήσουν τις ατομικότητες των άλλων, της ολιγαρχίας.

 Είναι η αρχή της απελευθέρωσης των κοινωνιών … τα έχω ξαναγράψει και θα τα γράφω μέχρι να το καταλάβουμε.

Όχι άλλους άνεργους νέους, όχι άλλους σκλαβωμένους ανθρώπους, όχι άλλα θύματα των ολιγαρχιών.

Η λύση για όλους μας περνά μέσα από την ελευθερία των δυνατοτήτων των νέων μας.