19 Ιουνίου, 2011
ΛΑΪΚΟ ΚΙΝΗΜΑ και ΑΝΘΡΩΠΟΣ
ΛΑΪΚΟ ΚΙΝΗΜΑ και ΑΝΘΡΩΠΟΣ
Το Λαϊκό Κίνημα συγκροτείται με κέντρο τον άνθρωπο, με κέντρο τον άνθρωπο και τις ανάγκες του. Προβάλλει και έχει σχεδιάσει την άλλη κοινωνία, διαφορετική από αυτή που έχουμε συνηθίσει να βιώνουμε. Εάν εμείς οι ίδιοι είμαστε αλλοτριωμένοι από το σύστημα μέσα από τα βιώματά μας και τα θέσφατά του, τίποτα όμως δεν μπορεί να μας εμποδίσει να οραματιζόμαστε και να σχεδιάζουμε μια νέα κοινωνία: την κοινωνία με κέντρο τον άνθρωπο.
Εχουμε το όραμα και στο μυαλό μας βλέπουμε την πραγμάτωσή του. Εχουμε όμως σχεδιάσει και τον δρόμο που θα οδηγήσει την χώρα και ολόκληρη την ανθρωπότητα στην πραγματική κοινωνία, στην πραγματική ελευθερία, βήμα προς βήμα, κίνηση προς κίνηση.
Οι κοινωνίες συγκροτήθηκαν από τον άνθρωπο για να του δώσουν προστασία και ελεύθερη και ίση πρόσβαση στην κάλυψη των βιοτικών του αναγκών. Η βεβαιότητα για την κάλυψη των βιοτικών αναγκών δίνει στον άνθρωπο την δυνατότητα να είναι πραγματικά ελεύθερος, να μετέχει με ισότητα στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Μόνο αυτή η ελευθερία μπορεί να πραγματώσει μια πραγματική δημοκρατία ελεύθερων και ίσων πολιτών. Μόνο αυτή η κοινωνία και αυτή η κοινωνία μπορεί να αφήσει τον άνθρωπο να αναπτύξει το πνεύμα του και την ανθρωπότητα να προοδεύσει πραγματικά.
Μέσα σε λίγες δεκαετίες, η απληστία του σχιζοφρενικού συστήματος που επέβαλλαν κάποιοι, μόλυνε και μολύνει τον αέρα, δηλητηρίασε το νερό, κατέστρεψε την γη με αποτέλεσμα σε λίγα χρόνια να μην μπορεί καν να καλλιεργηθεί και τα γεννήματα της να μην μπορούν να καταναλωθούν από τους ανθρώπους, κατέστρεψε και εξαφάνισε τα ζώα και τα φυτά του πλανήτη, έκανε τις θάλασσες σκουπιδοντενεκέδες πυρηνικών και τοξικών αποβλήτων, καταστρέφει ολικά τον πλανήτη. Το μέλλον της ανθρωπότητας, της κοινωνίας των παρανοϊκών διαγράφεται ζοφερό, αβέβαιο και τραγικό.
Ο κοινωνικός μετασχηματισμός της αειφορίας, της κοινωνίας του ανθρώπου, στηρίζεται στην ποιότητα ζωής και εγγυάται την ύπαρξη της ανθρωπότητας στον πλανήτη. Οι μελέτες, οι αναλύσεις και οι προτάσεις μας δημιουργούν κοινωνίες ουσίας και πραγματικής προόδου. Εγγυώνται στον άνθρωπο την ελευθερία και την πραγματική ζωή.
Το Λαϊκό Κίνημα σκοπεύει στην δημιουργία της κοινωνίας ισότητας, χωρίς ταξικές διακρίσεις, όπου ο κάθε άνθρωπος θα συμμετέχει στην κοινωνία και στο κοινωνικό γίγνεσθαι.
Ελλάδα, κάθε χώρα και πατρίδα είναι στην πραγματικότητα οι άνθρωποι που ζουν σε αυτή. Εμείς οι άνθρωποι είμαστε η ψυχή και η δύναμη αυτού του τόπου και κανείς δεν μπορεί να μας απαξιώνει. Εμείς, ο λαός αυτής της χώρας, οφείλουμε να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας, οφείλουμε να πάρουμε την ζωή στα χέρια μας, να πάρουμε πίσω την χώρα και την ζωή που μας έκλεψαν και θα το κάνουμε, θα το πετύχουμε. Ο σπόρος έπεσε και δεν υπάρχει επιστροφή για την φαυλότητά τους .
Το Λαϊκό Κίνημα είναι το κίνημα του εργαζόμενου ανθρώπου, είναι το κίνημα του εργαζόμενου Λαού, που δυστυχεί. που αγωνίζεται, που επιθυμεί, που παράγει, που ονειρεύεται ένα μέλλον χωρίς διακρίσεις, χωρίς φτώχεια, χωρίς ρατσισμό και ενάντια σε κάθε τι ή σε όποιους επιβουλεύονται τον ανθρώπινο χαρακτήρα των κοινωνιών, του πολιτισμού, της οικονομίας. Όραμά μας είναι μία πατρίδα, μια κοινωνία ανθρώπων χωρίς αφεντικά, εργάτες και δούλους.
Είναι το κίνημα του νέου και της νέας, του φοιτητή, του σπουδαστή, του μαθητή. Της νέας γενιάς που καταπιέζεται και αλλοτριώνεται από το εκπαιδευτικό σύστημα και συνθλίβεται από τον τοίχο της απόλυτης εκμετάλλευσης και απαξίωσης που έχουν υψώσει μπροστά της τα συμφέροντα της ολιγαρχίας. Η νέα γενιά είναι η δύναμη και το μέλλον της πατρίδας, όποιος εκμεταλλεύεται, αχρηστεύει και σκοτώνει τα όνειρα των νέων ανθρώπων σκοτώνει το μέλλον της πατρίδας και του τόπου.
Είναι το κίνημα του άνεργου και του χαμηλόμισθου, του καταπιεσμένου ανθρώπου που αγωνιά για το αύριο, για την ίδια του τη ζωή που κυλάει και φεύγει. O στόχος μας είναι σαφής : κανένας άνεργος, κανένας χαμηλόμισθός, κανένας εργαζόμενος με μισθούς που δεν καλύπτουν τις ανάγκες του, κανένας άνθρωπος που να τον εκμεταλλεύονται και να βρίσκεται σε καθεστώς δουλείας.
Είναι το κίνημα του καταπιεσμένου αστού που συμπιέζεται προς την φτώχεια και την απαξίωση. Είναι όμως και το κίνημα του συνειδητοποιημένου αστού που αντιλαμβάνεται τις αντινομίες του συστήματος, που επαναστατεί από την αντίληψη της κοινωνικής αδικίας και των συμφερόντων που συνθλίβουν τον κοινωνικό ιστό. Η συμμετοχή της αστικής τάξης που έχει συνειδητοποιήσει την αξία της συλλογικότητας, την έννοια της κοινωνίας και της ανθρώπινης ζωής έρχεται να αμβλύνει και να καταλύσει την ταξικότητα της σημερινής κοινωνίας.
Είναι το κίνημα του συνταξιούχου, του περήφανου απόμαχου που λογαριάζει καθημερινά τα κέρματα, τα ψιχία της σύνταξής του και δεν του βγαίνουν, που σκέπτεται το θάνατο για να βγει από την αναξιοπρέπεια που τον καταδίκασαν. Το Λαϊκό κίνημα θεωρεί τον συνταξιούχο ενεργό πολίτη και στηρίζεται στην γνώση και την εμπειρία του για να δημιουργήσει ένα καλύτερο αύριο για τα παιδιά της πατρίδας.
Το Λαϊκό Κίνημα είναι το κίνημα κάθε πολίτη αυτής της χώρας που πιστεύει στην ανθρωπιά, στην συλλογικότητα, στην συντροφικότητα, στην δημοκρατία και στην αξιοπρέπεια. Το Λαϊκό Κίνημα είναι το κίνημα της αυτάρκειας της χώρας και των ανθρώπων.
Το Λαϊκό Κίνημα είναι το κίνημα των κινημάτων, της νεολαίας και του εργαζόμενου Λαού που προασπίζεται και διεκδικεί την δημοκρατία, την ισονομία, την ισοπολιτεία, την ευημερία των κοινωνιών, την ειρήνη και την συνύπαρξη, τον σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα και τις αξίες του Ουμανισμού που οδηγούν στον εξανθρωπισμό της κοινωνικής ζωής στο σύνολό της.
Είναι το κίνημα που πιστεύει μόνο στον ΑΝΘΡΩΠΟ και αυτόν θέτει στο κέντρο κάθε επιλογής και όχι τους ευημερούντες αριθμούς και τα ψευδεπίγραφα παγερά μεγέθη.
Το Λαϊκό κίνημα είναι το κίνημα της πραγματικής ζωής, της πραγματικής ελευθερίας και με τις πολιτικές του έρχεται να απελευθερώσει τον άνθρωπο από τις αγωνίες και τα πάθη που γεννά η ανισότητα και η ανασφάλεια για τις βιοτικές του ανάγκες. Με τις πολιτικές του στοχεύει στην αξιοποίηση κάθε ανθρώπινης εφεύρεσης και δραστηριότητας προς όφελος του συνόλου της κοινωνίας και όχι προς όφελος των λίγων.
Ο ίδιος ο Ανθρωπος, εμείς όλοι, πρέπει να πάρουμε τις αποφάσεις μας για τις κοινωνίες μας, να μετρήσουμε τις δυνάμεις μας απέναντι σε όσους θέλουν υποτιμητικά να μας θεωρούν μικρά γρανάζια στην μηχανή τους κέρδους τους, παραγωγούς όσων αυτοί προστάζουν και μονάδες κατανάλωσης όσων αυτοί μας δίνουν. Δεν είμαστε νούμερα σε στατιστικές, δεν είμαστε αναλώσιμα ανταλλακτικά στην μηχανή τους. Είμαστε το κέντρο της κοινωνίας μας, είμαστε άνθρωποι, εμείς αποτελούμε τις κοινωνίες, εμείς μοχθούμε για το σήμερα και το αύριο, εμείς είμαστε το κέντρο του κόσμου, της κοινωνίας και της πολιτικής και εμείς θα αποφασίσουμε για το μέλλον, για κοινωνίες ανθρώπων και όχι ζωώδικων ενστίκτων, για κοινωνίες αλληλεγγύης και συναδέλφωσης και όχι αλληλοεξόντωσης και ανταγωνισμού, για ζωή και δημιουργία αληθινή και όχι για την ανάλωσή μας στον βωμό του κέρδους άλλων. Όχι άλλη σπατάλη ανθρώπινων ζωών με σκοπό το κέρδος κάποιων. Όχι στην κοινωνία του κέρδους, ΝΑΙ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ.
Το Λαϊκό Κίνημα πιστεύει και αποσκοπεί στην συγκρότηση μιας δίκαιης κοινωνίας και ενός δίκαιου κράτους που θα ανήκει αποκλειστικά και ίσα στους πολίτες και θα είναι η βούλησή τους και η εφαρμογή της.
Το Λαϊκό Κίνημα έχει την θέση ότι δίκαιη κοινωνία και δίκαιο κράτος είναι αυτό που δίνει σε όλους τους πολίτες την βεβαιότητα ότι από την γέννηση τους και με την συμμετοχή τους στους σκοπούς της κοινωνίας θα απολαμβάνουν όλες τις βιοτικές τους ανάγκες (υλικές και άυλες, βασικές και όσες πέρα από αυτές αποφασίζει δημοκρατικά η κοινωνία). Στο δικό μας παρόν δεν θα χρειάζεται οι άνθρωποι να υποδουλώνονται για έχουν πρόσβαση στα αγαθά ή να τα απολαύσουν. Αυτά θα είναι αυτονόητα δικαιώματα κάθε πολίτη, κάθε ανθρώπου. Ο άνθρωπος που γνωρίζει πως δεν θα πεινάσει, δεν θα μείνει γυμνός, θα μορφωθεί, θα έχει ίση συμμετοχή σε όλα και κοινωνική αξία είναι ο πραγματικά ελεύθερος άνθρωπος, ελεύθερος από εξαρτήσεις, ελεύθερος να προχωρήσει στην ολοκλήρωσή του ατομική και κοινωνική. Η ίδια η ζωή του γίνεται χαρά, η εργασία του δεν είναι καθήκον ή εξαναγκασμός, αλλά πραγματική δημιουργία. Το Λαϊκό Κίνημα έχει την θέση ότι το θεσπισμένο δίκαιο της κοινωνίας και του κράτους και η ίδια η λειτουργία τους πρέπει να κατατείνει, να αποσκοπεί και να αγωνίζεται για την ελεύθερη απόλαυση από τον άνθρωπο των βιοτικών αναγκών – αγαθών. Με κοινή προσπάθεια σε μια κοινωνία δημοκρατίας, πολιτικής ισότητας και συλλογικότητας θέτουμε ως σκοπό μας την ελεύθερη κτήση και απόλαυση από κάθε άνθρωπο των βιοτικών αγαθών, όσων προκύπτουν από την φύση του ανθρώπου και τις ανάγκες της και όσων αποφασίζει η κοινωνία πως είναι χρήσιμα για την άνοδο της ποιότητας ζωής.
Κανείς δεν μπορεί να χειραγωγείται από κανένα, να υποδουλώνει την συνείδησή του, κανείς δεν μπορεί να απαιτεί την υποδούλωση και την εκμετάλλευση του άλλου. Καταπιεστικά φαινόμενα, αντινομίες και παρεμπόδιση των επιδιώξεων αυτών παύουν να υφίστανται για να οικοδομηθεί ένα δίκαιο κράτος μέσα σε μια δίκαιη κοινωνία με κέντρο της άνθρωπο.
Δηλώστε την συμμετοχή σας, εμείς θα φτιάξουμε το μέλλον μας.
Η Ομάδα Πρωτοβουλίας
ΛΑΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΚΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
ΛΑΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΚΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
Το Λαϊκό Κίνημα, το κίνημα των πραγματικών, αληθινών Δημοκρατών αυτής της χώρας, της Δημοκρατίας που ποτέ δεν έπαυσε από τα χρόνια του Περικλή να βρίσκεται στην ψυχή των Ελλήνων.
Η Δημοκρατία είναι το πολίτευμα της απόλυτης ισότητας, το πολίτευμα της ίσης έκφρασης, της ίσης δημιουργίας, της ίσης απόφασης. Η Δημοκρατία είναι το πολίτευμα του Ανθρώπου, του ελεύθερου Ανθρώπου.
Δημοκρατία σημαίνει να έχεις την δυνατότητα πρότασης και δεσμευτικής απόφασης, είναι το πρόταγμα της πολιτικής ισότητας, είναι το ζητούμενο της δημοκρατικής παράταξης του τόπου.
Σκοπός της Δημοκρατίας είναι η εξεύρεση ομόφωνης λύσης μέσα από ένα διάλογο ισότητας. Μέσα από τον διάλογο κάθε άνθρωπος προσθέτει την θέση του και την κατά την γνώμη του λύση και ορθή πρόταση. Μέσα από τον αυτό τον διάλογο η Δημοκρατία παράγει πάντα υπεύθυνους πολίτες και έχει τις πιο ορθές από κάθε άποψη θέσεις. Σκοπός της δημοκρατίας δεν είναι η διαμόρφωση ομάδων και πλειοψηφιών, είναι απλά αναγκαία συνθήκη λειτουργίας όταν δεν υπάρχει η ομοφωνία και μέσο ελάχιστης έκφρασης των πολιτών.
Απέναντι στην σημερινή κατ’ επίφαση δημοκρατία, που στην πραγματικότητα είναι μια άγρια και στυγνή ολιγαρχία. Απέναντι στην αριστοκρατία και την αναξιότητα όσων επιλέγει για να φιμώνουν την έκφραση του λαού, την φωνή των πολιτών, τις ανάγκες των ανθρώπων, προκειμένου να σπαταλιέται η ζωή των ανθρώπων, να κλέβεται η ίδια τους η ανάσα, να συσσωρεύεται στους λίγους χρήμα και δύναμη εις βάρος των πολλών, το Λαϊκό Κίνημα έχει τις λύσεις και τις πολιτικές που οδηγούν σε μια πραγματική Δημοκρατία όλων των πολιτών.
Το Λαϊκό Κίνημα φέρνει πολιτικούς θεσμούς άμεσης δημοκρατίας για να δώσει ίση φωνή σε όλους τους Ελληνες, να αποφασίζουν από κοινού για τα θέματα της πολιτικής και της κοινωνίας και να μην στέκονται άφωνοι παρατηρητές, όσων αποφασίζουν για αυτούς, χωρίς όμως αυτούς.
Το Λαϊκό Κίνημα δεν επικαλείται μόνο την «κοινωνία των πολιτών» και την «Συμμετοχική Δημοκρατία», έρχεται να πραγματώσει μια αληθινή Δημοκρατία να της δώσει πραγματική οντότητα, δυνατότητα πρότασης και δεσμευτικής απόφασης.
Το «κράτος» δεν μπορεί να παραμείνει μία οντότητα τρίτη, έξω από τους πολίτες αυτής της χώρας. Το κράτος των Ελλήνων και η Πολιτεία των Ελλήνων είναι οι ίδιοι οι πολίτες αυτής χώρας, αυτοί συγκροτούν το κράτος και αυτοί καθορίζουν την πορεία του.
Το Λαϊκό κίνημα θέλει τον πολίτη να αποφασίζει αυτός για την τύχη του, να μπορεί να θέσει στους συνέλληνες πολίτες τις αγωνίες και τις προτάσεις του και να έχει την τύχη να συμβάλλει στην εξέλιξη και πορεία της χώρας. Δεν θέλει τον πολίτη άφωνο, χωρίς δυνατότητες επί τέσσερα (4) χρόνια και μια μέρα μόνο πολίτη, τον θέλει κάθε μέρα πολίτη, να μην παρακαλάει για να ακουστεί, αλλά να έχει το δικαίωμα να τον ακούσουν.
Προχωράμε στην θέσπιση νέων θεσμών που οδηγούν στην Δημοκρατία. Με δύο παράλληλα βήματα η εξουσία γίνεται έκφραση της λαϊκής κυριαρχίας.
Με την θέσπιση νέων δημοκρατικών αρχών, καθολικά εκλεγμένων, που ελέγχουν συνεχώς την άσκηση της εξουσίας και καθορίζουν την πορεία της, η κοινωνία παρεμβαίνει και καταλύει κάθε εξουσιαστικό γραφειοκρατικό φαινόμενο. Ολες οι «ανεξάρτητες διοικητικές αρχές» αντικαθίστανται από αρχές εκλεγμένες από τους πολίτες και δημιουργούνται και νέες για δώσουν στην κοινωνία ουσιαστικό αποφασιστικό ρόλο, η δικαιοσύνη διοικείται από τους πολίτες γιατί στον λαό ανήκει η δικαστική εξουσία (σ.σ. τα επιμέρους λειτουργικά σχέδια θα τα δημοσιεύσουμε τις επόμενες ημέρες).
Μέσα από τους θεσμούς ουσιαστικής δημοκρατίας ο άνθρωπος εκφράζεται και ορίζει το μέλλον του, ένα μέλλον βασισμένο στην συντροφικότητα και την συλλογικότητα, στην κατανόηση και στην αλληλεγγύη.
Με την θέσπιση θεσμών καθολικής άμεσης δημοκρατίας, ο πολίτης όχι μόνο ελέγχει, αλλά προτείνει, καταδεικνύει και αποφασίζει ο ίδιος για την πολιτική πορεία της Ελλάδας και του τόπου. Οι συνελεύσεις των πολιτών και με την χρήση της τεχνολογίας καθιερώνονται ως συνελεύσεις σημαντικών αποφάσεων για τα τοπικά και πανελλήνια ζητήματα, ως έκφραση της ίδιας της Πολιτείας των Ελλήνων.
Καθιερώνεται θεσμός υποχρεωτικού δημοψηφίσματος κατόπιν αιτήματος ενός αριθμού πολιτών. Αντίστοιχοι θεσμοί ισχύουν και για τους δήμους και τις περιφέρειες.
Καθιερώνεται θεσμός ανοικτής βουλής, στην οποία μετέχει με κλήρωση ένα ολοένα αυξανόμενο και εναλλασσόμενο ανά μήνα μέρος του λαού. Η Βουλή των Πολιτών αποφασίζει αυτή για σειρά νόμων. Οι μέχρι σήμερα βουλευτές μειώνονται και σταδιακά αποτελούν όργανο τεχνικής επεξεργασίας των νόμων.
Καθιερώνονται πάγιοι θεσμοί συζήτησης, έκφρασης και απόφασης ανά γειτονιά.
Μέσα από την δημοκρατία, με τους θεσμούς των ανεξάρτητων δημοκρατικών αρχών και τους θεσμούς άμεσης δημοκρατίας, πραγματώνεται όχι μόνο η λαϊκή κυριαρχία αλλά και ο κοινωνικός δημόσιος έλεγχος. Ενας έλεγχος πραγματικός, ουσιώδης και προορισμένος από την φύση του να επιτύχει σε κάθε τομέα.
Ετσι θα οδηγηθούμε σε μία πραγματική δημοκρατία, σε μια δημοκρατία από τον λαό και μόνο για τον λαό.
Αυτό είναι το Λαϊκό Κίνημα, αυτές είναι οι λύσεις που αναζητά και απαιτεί ο φιμωμένος μέχρι σήμερα ελληνικός λαός και με όργανο την Δημοκρατία θα το διαμορφώσουμε όλοι μαζί, θα το ορίσουμε ξανά, μέσα από τις συλλογικότητές μας, που αποκτούν νέα οντότητα από την πνοή και την σκέψη όλων μας.
Η ομάδα πρωτοβουλίας
8 Ιουνίου, 2011
ΝΑ ΕΚΔΟΘΕΙ ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΤΑΛΛΑΚΤΙΚΗ ΜΟΝΑΔΑ (ΕΑΜ) ΤΩΡΑ !!!
Α. Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟΥΣ ΑΡΝΗΤΕΣ ΤΗΣ ΛΥΣΗΣ
Με προηγούμενο άρθρο κατέδειξα την πολύπλευρη αναγκαιότητα έκδοσης και κυκλοφορίας παράλληλου με το Ευρώ «νομίσματος» και την πολύπλευρη χρησιμότητά της (Η ΛΥΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΧΡΕΟΣ , και σε άλλα μέσα στο διαδίκτυο).
Αναλύθηκαν με τρόπο λιτό και φραστικά απέριττο, ώστε να είναι ευρύτερα κατανοητοί) οι όροι έκδοσης, οι όροι λειτουργίας – κυκλοφορίας και η χρησιμότητα της έκδοσης ανταλλακτικής μονάδας. Η ανάλυση περιλάμβανε επίσης εκτίμηση των τυχόν αντιδράσεων από το εξωτερικό, αξιολόγησή τους και τρόπους απάντησης. Η εκτίμησή μου είναι ότι η κίνηση θα γίνει δεκτή ως λυτρωτική για τους ίδιους τους δανειστές μας και σε κάθε περίπτωση επίσημα δεν θα μπορούν να αντιδράσουν καθώς τότε θα καταδειχθεί ότι σκοπός τους είναι η εξαγορά της Ελλάδας, η υποδούλωση και όχι η «σωτηρία» της.
Το άρθρο στάλθηκε και στο προσωπικό e-mail του πρωθυπουργού, προκειμένου να ενημερωθεί, να ακολουθήσει την πρόταση και εν τέλει να ελεγχθούν οι προθέσεις του, η σκοπιμότητα των ενεργειών του εν γένει.
Την επόμενη και την μεθεπόμενη ημέρα συγκεκριμένοι άνθρωποι σε συγκεκριμένα Μ.Μ.Ε. απάντησαν στην πρόταση !!! (προφανώς ενημερωμένοι από το πρωθυπουργικό γραφείο) και μάλιστα αρνητικά, με τον ισχυρισμό ότι θα μας διώξουν από το Ευρώ !!!.
Η πρώτη απάντησή μου ανήκει σε αυτούς : ΚΑΚΟ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΙΟΥ ΤΟΥΣ, ΕΑΝ ΜΑΣ ΔΙΩΞΟΥΝ ΑΠΟ ΤΟ ΕΥΡΩ.
Τόσο καιρό «στηρίζουν» με τοκογλυφικά δάνεια την Ελλάδα με σκοπό να μην διαταραχθεί η ισορροπία του Ευρώ. Τρέμουν το ενδεχόμενο εξόδου της Ελλάδας από το Ευρώ καθώς άμεσα θα κλονιστούν και θα καταρρεύσουν οι συναλλαγματικές ισοτιμίες σε όλο τον πλανήτη, με αβέβαιο το μέγεθος της λογιστικής οικονομικής καταστροφής κάποιων ισχυρών. Δεν πρόκειται να το κάνουν και, εάν το κάνουν, η Ελλάδα θα έχει άμεσα ελεύθερα συναλλαγματικά διαθέσιμα σε Ευρώ της τάξης των πολλών εκατοντάδων δισεκατομμυρίων Ευρώ: Τα Ευρώ που υπάρχουν στην χώρα και δεν θα μπορούν να κυκλοφορήσουν[1]. Με την επισήμανση ότι κανείς δεν μπορεί να σε εμποδίσει να χρησιμοποιείς και να αποδέχεσαι για τις συναλλαγές σου οποιοδήποτε νόμισμα οποιασδήποτε χώρας του πλανήτη, παραπέμπω στο αρχικό άρθρο για την ανάλυση των σεναρίων και τις απαντήσεις στις τυχόν αντιδράσεις.
Εντυπωσιάζει μάλιστα η απλοϊκότητα και η ρηχότητα της σκέψης τους !!!. Είναι ανάλογη του βάθους και του επιπέδου της κυβερνώσας την χώρα συντεχνίας, αλλά και της πλειονότητας των οικονομολόγων που δεν διδάχθηκαν κοινωνική οικονομία, αλλά μόνο οικονομία του καπιταλιστικού συστήματος. Ακόμα και στον καπιταλισμό, μία κοινωνία, ένα κράτος και μία οικονομία που δεν μπορεί να λειτουργήσει με το χρήμα που διαθέτει το βρίσκει με κάθε τρόπο, αλλιώς καταστρέφεται ολοκληρωτικά από την ύφεση και τον στασιμοπληθωρισμό[2]
Β. Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΝΤΑΛΛΑΚΤΙΚΗ ΜΟΝΑΔΑ (ΕΑΜ) και Ο ΕΠΙΜΕΡΟΥΣ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ΤΗΣ
Στο δεύτερο μέρος του άρθρου θα μπω στην λογική του σχεδιασμού της ανταλλακτικής μονάδας για να αρχίσει να μπαίνει από την φαντασία στο μυαλό μας, ως φαντασιακή θεσμική οντότητα.
Ο τίτλος της (αν και δεν θα τα χαλάσουμε σε κάτι πιο εύηχο «προτείνω να είναι ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΤΑΛΛΑΚΤΙΚΗ ΜΟΝΑΔΑ » ή «ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΝΤΑΛΛΑΚΤΙΚΗ ΜΟΝΑΔΑ» (ΕΑΜ)[3]. Θα έχει εικόνα και τύπο αντίστοιχο με τα συνηθισμένα νομίσματα. Πάνω της θα είναι γραμμένο «ΑΝΤΑΛΛΑΣΣΕΤΑΙ ΜΕ ΑΓΑΘΑ ΚΑΙ ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ ΑΞΙΑΣ ΕΝΟΣ (1) ΕΥΡΩ» (σ.σ. ή ανάλογα με την αξία κάθε τίτλου) και «ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ ΜΟΝΟ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ».
Όπως έχω εκθέσει θα κυκλοφορεί παράλληλα με το Ευρώ, το οποίο θα παραμείνει το επίσημο νόμισμα της χώρας και η βάση της συναλλαγματικής ισοτιμίας και των αντίστοιχων συνδιαλλαγών. Κατά συνέπεια η χώρα δεν αλλάζει επίσημο νόμισμα, δεν φεύγει από το Ευρώ (για να μην τρομοκρατούνται ή τρομοκρατούν κάποιοι). Ούτε βεβαίως μπορούν να μαζέψουν τα ελληνικά Ευρώ ή να τα ακυρώσουν καθώς η χώρα αντάλλαξε με Ευρώ τις δραχμές της, κατά της καταστροφική[4] είσοδό της στο ενιαίο νόμισμα.
Όπως έχω αναλύσει η ανταλλακτική μονάδα ακολουθεί την ισοτιμία και την αξία του Ευρώ, όπως φαίνεται ανωτέρω.
Η πρόταση αποτελεί απάντηση σε πολλές ανάγκες της χώρας και κυρίως των ανθρώπων των πολιτών. Με την εκροή του ισοζυγίου εξαγωγών/εισαγωγών είναι βέβαιο ότι σε μερικά χρόνια η ελληνική κοινωνία και η ελληνική οικονομία θα έχει στραγγίξει από Ευρώ. Είναι το σύστημα της παγκόσμιας «χρεοκρατίας» και της ελληνικής παραγωγικής υστέρησης, στην οποία μας έφεραν οι καταστροφικές τακτικές, πολιτικές και επιλογές των κυβερνήσεων και της ντόπιας πλουτοκρατίας. Τα δανεικά θα είναι τότε ακόμα πιο ακριβά και πιο δύσκολα και παρότι έχω προτείνει καθαρές ριζοσπαστικές λύσεις («Οικονομία Δίχως Χρήμα», «Μείωση της χρήσης χρήματος» κ.α.) δεν είμαι βέβαιος ότι το σημερινό ελληνικό γίγνεσθαι μπορεί να τις κατανοήσει.
Ας επανέλθουμε όμως στην αξία της λύσης κατά το μέρος που απηχεί θεμελιώδεις φιλοσοφικές αρχές της θεωρίας των βιοτικών αναγκών, τις αποδεικνύει και τις εφαρμόζει: Οι άνθρωποι, οι πολίτες αυτής της χώρας έχουν ανάγκη από αγαθά.Λίγο ενδιαφέρει τον εργαζόμενο, τον συνταξιούχο, τον ελεύθερο επαγγελματία, τον οποιοδήποτε απλό άνθρωπο η εκμετάλλευση του χρήματος μέσα από τοκογλυφικούς κερδοσκοπικούς μηχανισμούς. Αυτό που ενδιαφέρει τους ανθρώπους στην Ελλάδα και σε όλο τον πλανήτη είναι η προμήθεια αγαθών και η λήψη αναγκαίων υπηρεσιών. Οι άνθρωποι ενδιαφερόμαστε για την κάλυψη των βιοτικών αναγκών μας και λίγο μας ενδιαφέρει εάν αυτό στην οικονομία του καπιταλισμού γίνεται με Ευρώ, Δολάρια, Γιέν, Γουάν, Δραχμές ή με άλλα νομίσματα, τα οποία στην ουσία είναι απλά βαμβακόχαρτα ή άχρηστα ως αγαθά μέταλλα.
Εάν συνεπώς ο μισθός του δημοσίου υπαλλήλου καταβάλλεται ο μισός σε Ευρώ και ο υπόλοιπος σε ανταλλακτικές μονάδες, με τις οποίες μπορεί να προμηθευτεί τα ίδια αγαθά, λίγο ή καθόλου δεν τον νοιάζει και αυτό δεν έχει καμία πραγματική συνέπεια στην ζωή του. Αντίθετα, με την ρύθμιση αυτή, με την έκδοση ανταλλακτικής μονάδας, δεν θα υπάρξουν και δεν θα μπορούν να αιτιολογηθούν με φόβο και τρομοκρατία μειώσεις στον μισθό των υπαλλήλων και κανενός εργαζομένου.
Ουσιαστικά, η λύση που προτάθηκε, διπλασιάζει άμεσα την εσωτερική κυκλοφορία χρήματος, δημιουργεί συνθήκες παραγωγικής ανάταξης της οικονομίας[5], συνθήκες παραγωγικής ανταγωνιστικότητας και αυξάνει τα αποθέματα του κράτους σε Ευρώ, η ανάγκη χρήσης του οποίου υποδιπλασιάζεται. Σύντομα το κράτος θα μπορεί να αποπληρώνει τα χρέη του και να χρηματοδοτήσει την συλλογική κοινωνική παραγωγική δραστηριότητα. Αντί λοιπόν οι ανάγκες του κράτους σε Ευρώ για μισθούς, συντάξεις και προμήθειες να είναι Χ, θα είναι πλέον Χ/2 (τουλάχιστον).
Αντίστοιχα, θα υπάρχει και συναλλαγματική επάρκεια από το πλεόνασμα των Ευρώ, η οποία θα εμπλουτίζεται και θα ενισχύεται από τον τουρισμό και τις άλλες εξαγωγικές δραστηριότητες), ώστε η χώρα να μην οδηγηθεί σε εισαγωγική εμπορική απομόνωση. Ισως κάποιοι μεγαλοκεφαλαιούχοι να χρειαστεί να κάνουν θυσίες στην παρουσία τους στην “λίστα Forbes”[6] , αλλά ο λαός αυτής της χώρας θα έχει περισώσει πολλά, θα μπορεί να επιβιώσει και να ελπίζει δημιουργώντας ένα καλύτερο μέλλον.
Όπως και αρχικά προτάθηκε, η Ε.Α.Μ. δεν θα έχει συναλλαγματική χρήση και αξία, άρα δεν θα μπορεί να αποτελέσει αντικείμενο υποτίμησης και συναλλαγματικών επιθέσεων.
Στο πλαίσιο αυτό θα πρέπει να αποφασίσουμε, εάν η ΕΑΜ, θα είναι επιδεκτική τοκισμού. Η δική μου άποψη, πρόταση και θέση, είναι πως μία «ανταλλακτική μονάδα» δεν μπορεί να είναι αντικείμενο και επιδεκτική τοκισμού. Εάν τοκίζεται θα αποτελέσει χρήμα, κεφάλαιο και συντελεστή εγχώριας εσωτερικής χρεοκρατίας[7]. Σκοπός μιας ανταλλακτικής μονάδας είναι η κάλυψη των ανθρωπίνων αναγκών και όχι η κερδοσκοπία, η ανισότητα και η καταπίεση των ανθρώπων. Αυτό όμως (όπως και όλα τα υπόλοιπα) μπορεί να το αποφασίσει ελεύθερα ο ελληνικός λαός απαιτώντας δημοκρατία τώρα !!!.
Με τα ανωτέρω χαρακτηριστικά η ΕΑΜ δεν μπορεί να θεωρηθεί νόμισμα και θα πέσουν στο κενό τυχόν νομικές ενέργειες κατά της Ελλάδας με τη νομική και ουσιαστική βάση αυτή. Στον καπιταλισμό το νόμισμα έχει άλλα χαρακτηριστικά και λειτουργία (συναλλαγματική διάσταση, τοκοφορία, κερδοσκοπία κλπ.) τα οποία απουσιάζουν από την ΕΑΜ με την ανωτέρω λειτουργία της, η οποία έχει μόνο κοινωνική λειτουργική διάσταση.
Επισημαίνω και πάλι ότι η λύση δεν απηχεί τις φιλοσοφικές και πολιτικές μου θέσεις και αντιλήψεις. Αν και απαρχή μιας ουσιαστικής εννοιολογικής θεώρησης της διάστασης του χρήματος, εξακολουθεί να υπακούει στις αρχές της λειτουργίας του καταστροφικού, παράλογου και επικίνδυνα βάρβαρου παγκόσμιου σήμερα. Παραταύτα, η δημιουργία της ΕΑΜ με τα χαρακτηριστικά που έχω εκθέσει θα είναι ένα σημαντικό πρώτο βήμα στην πορεία δημιουργίας ανθρώπινων κοινωνιών και κοινοτήτων και σωτηρία ουσίας για την Ελλάδα και εκατομμύρια Ελληνες.
Αθήνα, 8 Ιουνίου 2011
Δημήτρης Καραμήτσας
[1] Αραγε πως φαντάζονται κάποιοι ότι μπορούν να εμποδίσουν την κυκλοφορία ενός νομίσματος και την κατοχή του από κράτη και πολίτες ; με ποιο τρόπο και ποιο μηχανισμό;
[2] Είναι τα φαινόμενα που βιώνει η Ελλάδα σήμερα σε αρχικό τους στάδιο.
[3] Το όνομα ΕΑΜ που προκύπτει συμβολίζει πολλά για την ελευθερία των Ελλήνων.
[4] Αποδείχθηκε και εκ του αποτελέσματος !!!.
[5] Στο κεντρικό κείμενο υπάρχουν συγκεκριμένες τεχνικές προτάσεις για τον σκοπό αυτό.
[6] Η λίστα με τους πλουσιότερους ανθρώπους στον πλανήτη – αφού οι ανταλλακτικές μονάδες που θα έχουν στα χέρια τους δεν θα λογίζονται ως νόμισμα, δεν θα έχουν παρά εσωτερική ανταλλακτική αξία (και όχι συναλλαγματική αντιστοιχία).
[7] Θα μπορεί όμως να αποτελεί αντικείμενο κατάθεσης.
5 Ιουνίου, 2011
ΞΥΠΝΑ ΨΥΧΗ ΜΟΥ !
Ως πότε παλικάρια, θα ζούμε στα στενά,
μονάχοι σα λιοντάρια, στις ράχες στα βουνά;
Με τι ομοιάζουμε με τις περιγραφές και τις παραινέσεις του Θούριου ;
Μήπως τελικά είναι αιώνιοι και αδικαίωτοι οι αγώνες αυτού του λαού;
Μήπως τελικά είναι αιώνιοι και αδικαίωτοι οι αγώνες όλων των λαών;
Πόσο θα τους ανεχθούμε;
“Ταμπουρωμένοι” μέσα στον εαυτό μας δίνουμε την δική μας μάχη.
Η φιμωμένη τους “δημοκρατία” κυριαρχείται από το ημίφως της στοάς, το βρώμικο σκοτάδι του μυαλού τους.
Το ψέμα τους το βδελυρό και αιματοβαμμένο, πως κουβαλάει στα κάτεργα τις ψυχές μας ;
Ξύπνα, σήκω, στάσου μην υποχωρείς.
Κι έπειτα προχώρα ψυχή μου, προχώρα και γκρέμισέ τους, διωξ’ τους από τον τόπο σου, διώξτους απ’ την ζωή σου.
Κοίτα ψηλά στον ουρανό κι αγνάντεψε μακριά, είναι η πατρίδα σου είναι η ψυχή σου.
Κι έπειτα χέρι – χέρι στο χορό, χέρι – χέρι στο χωράφι το λιόλουστο.
Τα χαμόγελα του έρωτα είναι αυτά που περισσεύουν.
Ποιός μπορεί να σου στερήσει την ανάσα;
Κι αν το θέλει να σου παίρνει τη ζωή, εσύ θα τον αφήσεις;
Είναι αυτοί ή είσαι εσύ ο ίδιος που το μίασμα θα διώξεις;
Θεραπεία απ’ την σκλαβιά μας δεν υπάρχει, παρά μόνο η λευτεριά.
ΞΥΠΝΑ ΨΥΧΗ ΜΟΥ !
Είναι οι καιροί μας δύσκολοι κι οι μέρες μας θολές.
Κοράκια γυροφέρνουνε ενός μωρού τη κούνια.
Οι μάνες οι αλύπητες, αδύναμες γινήκαν.
Το παιδικό το κλάμα σου πατρίδα δεν ακούνε,
μόνο που σε πληγώνουνε, το αίμα σου ζητούνε.
Τα σπλάχνα σου που γέννησαν αητόπουλα, λιοντάρια
νύχια γαμψά ξεσκίζουνε τα κάνουνε κομμάτια.
Γκρίζο εφτιάξαν ουρανό και αέρα βρωμισμένο.
Νερό σου εδώσαν βρώμικο, ψωμί φαρμακωμένο.
Σου ‘παν πως είσαι ανίκανος εσύ ν’ αποφασίζεις
Σου ‘παν πως είναι αδύνατο την τύχη σου να ορίζεις.
Και σε ετάξαν άβουλο, νοθρό και θαμπωμένο
να σ’ έχουν οι αφέντες σου πάντοτε προδομένο.
Ξύπνα ψυχή κι αγνάντεψε τα λιόλουστα λιβάδια
Ξύπνα ψυχή για να χαρείς του κύματος τα χάδια
Δες τους ψυχή πως σε στερούν, σε κλέβουν, σε ματώνουν
Δες τους πως σε φοβίζουνε και πως σε ξαρματώνουν.
Κοντέψανε οι μέρες τους και οι λαοί ξυπνάνε
Ολοι τους την ελευθεριά φωνάζουν και ζητάνε.
Χορό παντού εστήσανε, είναι εκεί δεν φεύγουν
Τους τύραννους να διώξουνε, στην κόλαση να στείλουν.
Ξύπνα ψυχή και δώσε μου το θάρρος που μου λείπει.
Ξύπνα ψυχή, γλυκιά ζωή και μακριά η λύπη.
Ποιος σ’ έκανε και έσκυψες και ποιος σε τυραννάει ;
Ποιος παίρνει την ανάσα σου και ποιος σε βλαστημάει;
Αντρειωμένοι φίλοι μου, αδέλφια μου βουνά μου,
θάλασσες καταγάλανες, λουλούδια πορφυρά μου,
εσείς σε μας ανήκετε κι εμείς σε εσάς συνάμα
είμαστε ένα όνειρο κι αλήθεια μες στο θάμα.
Ξύπνα ψυχή κι αγνάντεψε την γλύκα της πατρίδας,
τα πρωϊνά, τα δειλινά, το γέλιο της ελπίδας.
4 Ιουνίου, 2011
ΛΑΪΚΟ ΚΙΝΗΜΑ, ΛΑΪΚΟ ΜΕΤΩΠΟ ΤΩΡΑ !!!
ΛΑΪΚΟ ΚΙΝΗΜΑ, ΛΑΪΚΟ ΜΕΤΩΠΟ ΤΩΡΑ !!!
Αγαπητές φίλες, αγαπητοί φίλοι, σύντροφοι, συντρόφισσες, συναγωνιστές, αδέλφια πολίτες αυτής χώρας
Μπροστά στον εκμηδενισμό, την απαξίωση, την εκποίηση της πατρίδας και τη νέα δουλεία που ζούμε και την χειρότερη που μας ετοιμάζουν και την οποία απεργάστηκε και προκάλεσε επί δεκαετίες ένα φαύλο σύστημα εκμετάλλευσης της χώρας και των Ελλήνων, εμείς οι Ελληνες πολίτες συνήλθαμε ειρηνικά, αποφασισμένοι να δώσουμε ένα οριστικό τέλος στην φαυλοκρατία, την βαρβαρότητα, την αναποτελεσματικότητα των κοινωνικών λειτουργιών και του πολιτικού συστήματος.
Καθώς Ελλάδα είναι οι Ελληνες, οι πολίτες αυτού του κράτους, η μόνη σωτηρία για την επερχόμενη υποδούλωση και διάλυση της πατρίδας μας μπορεί να έλθει μόνο μέσα από τον ίδιο τον Ελληνικό λαό, την δράση και τις αποφάσεις του.
Σύντροφοι, συναγωνιστές, αδέλφια και φίλοι έχουμε σήμερα ένα ιστορικό καθήκον και σε εμάς – όχι τυχαία – έταξε η μοίρα την ανάγκη του αγώνα και της δράσης.
Το σύστημά τους είναι ετοιμόρροπο, είναι υπό κατεδάφιση. Τα υλικά του είναι σταγονίδια του κομματικού σωλήνα και σαπισμένη διαφθορά. Προβάλουν αρχές, αξίες και δόγματα. Όλα τα έχουν καταπατήσει και βιάσει βάναυσα και ασύστολα.
Μπροστά στην γενικευμένη σήψη των αυτόκλητων και ανάξιων πολιτικών πατέρων του έθνους, όλοι εμείς οφείλουμε να δράσουμε κατά τρόπο ουσιαστικό. Οφείλουμε να δράσουμε ώστε να φέρουμε τον λαό μας στην εξουσία, να καθιερώσουμε την λαϊκή κυριαρχία, να φέρουμε επιτέλους ξανά την δημοκρατία στον τόπο που γεννήθηκε.
Από παντού μέσα από τα σπλάχνα αυτής της κοινωνίας, ξεπηδούν άνθρωποι, ομάδες, κινήματα, προτάσεις. Ολοι και όλα τους έχουν τους ίδιους σχεδόν σκοπούς, τις ίδιες περίπου θέσεις:
Ολοι θέλουμε μια κοινωνία με κέντρο τον άνθρωπο και όχι το κέρδος, όλοι επιζητούμε την ανόθευτη πραγματική δημοκρατία και την ουσιαστική ισότητα, όλοι ζητούμε την κάλυψη των αναγκών όλων των ανθρώπων, την συμμετοχή, την πραγματική ελευθερία, που κατακτιέται όταν όλοι οι άνθρωποι νοιώθουν σίγουροι πως δεν θα στερηθούν τις βιοτικες ανάγκες τους. Ολοι μας έχουμε στόχο την παραγωγική αυτάρκεια της χώρας και την ανεξαρτησία της. Ολοι μας έχουμε στόχο την τιμωρία των ενόχων, την εκδίωξή τους, την κατάργηση της φαυλοκρατίας των κομματικών μηχανισμών.
Κουραστήκαμε από την εξάρτηση, σώθηκε η ζωή μας να αγωνιζόμαστε για να μας εκμεταλλεύονται. Ολοι ονειρευόμαστε μιαν άλλη κοινωνία, μια κοινωνία ανθρώπων, μια κοινωνία της πραγματικής ζωής. Ολοι θέλουμε μια αληθινά δίκαιη κοινωνία, μια κοινωνία όλων των ανθρώπων. Θέλουμε όλοι μία Ελλάδα που θα ανήκει πραγματικά στους Ελληνες.
Όλα τα πιο πάνω αποτελούν το κοινό στόχο και την κοινή συνισταμένη για την δημιουργία ενός Λαϊκού Κινήματος, ενός Λαϊκού Μετώπου, που θα έλθει να λυτρώσει την χώρα από όσα την ταλανίζουν.
Δεν υπάρχουν άλλες λύσεις. Η πολυδιάσπαση είτε είναι προϊόν ατομισμού, είτε αγκυλώσεων, είτε ακόμα της έλλειψης επικοινωνίας και του φόβου που επιβάλλει το σύστημα, μας καθιστά εύκολους στόχους και εγγυάται ένα μόνο πράγμα: ΤΗΝ ΗΤΤΑ ΜΑΣ και τη ΝΙΚΗ ΤΟΥΣ. Σε αυτό όμως τον αγώνα της αγανάκτησης και των οραμάτων δεν πρέπει να νικηθούμε, δεν έχουμε το δικαίωμα να νικηθούμε. Εχουμε ιστορικό καθήκον να νικήσουμε για να αποτινάξουμε την σαπίλα και να χτίσουμε μια νέα Ελλάδα, μια νέα πατρίδα, την πατρίδα όλων μας.
Ηλθε η ώρα να αφήσουμε οριστικά παράμερα κάθε ατομισμό και κάθε αγκύλωση και να ενωθούμε με τα πολλά που μας ενώνουν για να δημιουργήσουμε ένα κοινό ΛΑΪΚΟ ΚΙΝΗΜΑ, ένα κοινό ΛΑΪΚΟ ΜΕΤΩΠΟ των ανεξάρτητων και αδέσμευτων πολιτών αυτής της χώρας. Το μέτωπο και το κίνημα της πραγματικής ανατροπής, το μέτωπο και το κίνημα της πραγματικής ελπίδας, το μέτωπο και το κίνημα της ουσίας.
Επειδή θέλουμε την Ελλάδα ενωμένη και πολλοί από εμάς νοιώθουμε σιχασιά για τα φαύλα κόμματα και τους μηχανισμούς τους, το Κίνημα, το Μέτωπο, οφείλει όχι μόνο να στηρίζεται στην πραγματική δημοκρατία, την ισότητα και την συμμετοχή όλων, αλλά θα πρέπει να έχει και ημερομηνία λήξης και διάλυσης. Δεν θα επαναλάβουμε το σύστημα, θα το αλλάξουμε και θα διαλυθούμε για να μην αποτελέσουμε μηχανισμό φαυλότητας.
Στόχος δεν είναι να φτιαχτεί ένας ακόμα καταπιεστικός μηχανισμός νομής της εξουσίας και φαυλοκρατίας. Στόχος είναι να λυτρωθεί η χώρα από αυτά ακριβώς τα πράγματα.
Και αυτό θα συμβεί μόνο με την ομόνοια και την σύμπραξη όλων των κινημάτων, των τάσεων, των θέσεων, των ανθρώπων.
Η πρόσκλησή αυτή μας αφορά όλους, πολίτες και κινήματα αυτής της κοινωνίας. Μόνο ενωμένοι θα νικήσουμε. Μόνο ενωμένοι θα πάρουμε πίσω την χώρα μας και την ζωή μας.
Μόνο ενωμένοι μπορούμε να τους νικήσουμε.
Μόνο ενωμένοι και ίσοι θα χτίσουμε την κοινωνία του αύριο.
Ως ομάδα πρωτοβουλίας και μόνο φτιάξαμε ένα blog : http://www.laikometopo.blogspot.com/ . Δηλώστε εκεί την συμμετοχή σας, είτε με το όνομά σας είτε με ένα ψευδώνυμο. Ελάτε να ανοίξουμε εκεί την συζήτηση και τον χορό της αυτό-οργάνωσης της κοινωνίας. Ελάτε να ανοίξουμε τον χορό της νίκης των ανθρώπων, της νίκης της πραγματικής ελεύθερης κοινωνίας.
31 Μαΐου, 2011
ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ
ΓΙΑ ΝΑ ΛΥΣΟΥΜΕ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ
Α. Καθώς το χρήμα στον σύγχρονο καπιταλισμό αποτελεί απλά μια λογιστική μονάδα υπολογισμού χωρίς υλικό αντίκρυσμα ανταλλαγής, η λύση στο σύγχρονο πρόβλημα της Ελλάδας, με το οποίο μας εκβιάζουν όλους, είναι στην βάση της απλή. Τόσο απλή που κανένας από τους εκβιαστές – εκβιαζόμενους κυβερνήτες μας και πολιτικούς μας δεν την έχει σκεφτεί.
Στην χώρα μας σήμερα κυκλοφορούν κάποια δις Ευρώ. Ας υποθέσουμε με βάση το Α.Ε.Π. ότι το ποσό αυτό είναι τουλάχιστον περί τα 500 δις Ευρώ (κάποιοι υποστηρίζουν ότι είναι πάνω από 800 δις). Είναι σαφές ότι, εάν το χρήμα αυτό μπορούσε να συγκεντρωθεί και να αποδοθεί στους δανειστές το πρόβλημα του χρέους θα λυνόταν δια μιας. Καθώς το χρήμα αποτελεί απλά λογιστική ανταλλακτική μονάδα, εάν το χρήμα αυτό πολλαπλασιαζόταν θα επερχόταν λύση του προβλήματος που στην βάση του είναι λογιστικό. Αρα το βασικό ζητούμενο είναι ο πολλαπλασιασμός μιας λογιστικής αξίας, μιας εικονικής μονάδας ανταλλαγής.
Η λύση λοιπόν είναι πολύ απλή: ΠΑΡΑΛΛΗΛΗ ΕΚΔΟΣΗ & ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΝΟΜΙΣΜΑΤΟΣ.
Εννοώ: παράλληλα με το Ευρώ να εκδοθεί και να κυκλοφορεί στην Ελλάδα και ελληνικό νόμισμα, ακόμα και με άλλο τίτλο (για να μην έχουμε άμεσο νομικό πρόβλημα) π.χ. “Ανταλλακτική Μονάδα”. Με τον τρόπο αυτό, θα πολλαπλασιαζόταν αυτόματα το (ούτως ή άλλως λογιστικό) χρήμα στην ελληνική πραγματικότητα και θα μπορούσαν να βρεθούν και να εξοικονομηθούν τα Ευρώ που χρειάζονται για να πληρωθεί το δημόσιο χρέος, χωρίς να γονατίσουν οι Ελληνες και να ξεπουληθεί η Ελλάδα.
Β. Το ουσιαστικό πρόβλημα στην λύση αυτή θα ήταν οι εσωτερικές ανταλλαγές και οι εισαγωγές που αθρόα γίνονται στην Ελλάδα. Το τυπικό πρόβλημα έγκειται στην συμφωνία προσχώρησης στο Ευρώ.
Οι εσωτερικές ανταλλαγές θα γίνονται με την ταυτόχρονη χρήση Ευρώ και Ανταλλακτικής Μονάδας και τα δύο νομίσματα θα είναι αποδεκτά στην ελληνική επικράτεια (αυτό εξυπηρετεί μία σειρά σκοπών και σκοπιμοτήτων μερικές από τις οποίες αναλύονται κατωτέρω).
Για να καλυφθεί το κόστος και να στηριχθεί η συναλλαγματική επάρκεια, αλλά και η ελληνική παραγωγική οικονομία, τα εισαγόμενα προϊόντα θα πωλούνται και θα συναλλάσσονται αποκλειστικά σε Ανταλλακτικές Μονάδες (όχι σε Ευρώ γιατί έτσι η “Ανταλλακτική Μονάδα” θα χάσει άμεσα την ανταλλακτική της αξία).
Αντίστοιχα, τα ελληνικής παραγωγής παραγωγής προϊόντα θα πωλούνται αρχικά μόνο σε Ευρώ (για να καταξιωθεί και ενισχυθεί το παραγόμενο στην Ελλάδα προϊόν).
Οι υπηρεσίες θα πληρώνονται και με τα δύο νομίσματα (νόμισμα Ευρώ ή “Ανταλλακτική Μονάδα”).
Η ισοτιμία θα πρέπει να οριστεί σε 1 Ευρώ προς 1 Ανταλλακτική Μονάδα. Ετσι θα λυθούν πολλά προβλήματα και χαμένος κόπων μετατροπών, αλλά και θα λυθούν πολλά σκοτεινά ζητήματα τα οποία οι οικονομολόγοι και η “αγορά” τα γνωρίζουν καλά.. Οντας εκτός διεθνούς συναλλαγής, αλλά και άμεσα συνδεδεμένη με το Ευρώ, η Ανταλλακτική Μονάδα δεν πρόκειται και δεν θα μπορεί να δεχθεί έντονες συναλλαγματικές πιέσεις και πληθωριστική επίθεση.
Από εδώ και πέρα προκαλώ την φαντασία και το μυαλό σας να σκεφτεί και τον τρόπο λειτουργίας της κοινωνίας και του νέου νομίσματος. Κατά την γνώμη μου άμεσο πρόβλημα ουσίας δεν πρόκειται να προκύψει. Αλλωστε, οι περισσότερες οικονομίες του πλανήτη λειτουργούν ουσιαστικά με το σύστημα του διπλού, τριπλού, τετραπλού ή πολλαπλού νομίσματος.
Αντίθετα, η λύση αυτή θα εξελίξει την ελληνική παραγωγικότητα και θα αναγκάσει σε παραγωγική στροφή την ελληνική οικονομία, δίνοντάς της και ένα επιπλέον ανταγωνιστικό πλεονέκτημα κόστους.
Οι συναλλαγές με το εξωτερικό θα εξυπηρετούνται από την ανταλλαγή από το κράτος Ανταλλακτικών Μονάδων με Ευρώ (θα έχουμε με τον τρόπο αυτό την δυνατότητα ως κράτος – κοινωνία να ελέγξουμε και την ασυδοσία του δήθεν ελευθέρου εμπορίου, χωρίς αυτό να αποτελεί τυπικό φραγμό σε όσα έχουμε υπογράψει με την κατάπτυστη συνθήκη της Λισσαβόνας).
Είναι βέβαιο ότι με την λύση αυτή ο διπλασιασμός του κυκλοφορούντος χρήματος θα προκαλέσει άμεση αναθέρμανση της ελληνικής οικονομίας.
Είναι επίσης βέβαιο ότι το ανωτέρω σχήμα προφυλάσσει από τις πληθωριστικές αυξητικές τάσεις στον δείκτη τιμών καταναλωτή και θα πρέπει κάλλιστα να συνδυαστεί με μία σοβαρή και αυστηρή νομοθεσία κατά της αισχροκέρδειας (που και αυτή δεν προσκρούει, αλλά είναι σύμφωνη με τις ευρωπαϊκές συνθήκες που και προστατεύουν και τους πολίτες – Ευρωπαϊκός Κοινωνικός Χάρτης και απαγορεύουν την καταχρηστική άσκηση των δικαιωμάτων – όλες οι συνθήκες).
Γ. Η Ε.Ε., η Ευρωζώνη και ο διεθνής (ληστρικός) παράγοντας
Είναι βέβαιο ότι κάποιοι θα επικαλεστούν τον διεθνή παράγοντα για να αρνηθούν την λύση αυτή και θα θωρακίσουν τους ισχυρισμούς τους ξανά με τον φόβο του διεθνούς παράγοντα.
Στην πραγματικότητα οι αντιδράσεις θα είναι μόνο λεκτικές και όχι ουσιαστικές, καθώς η λύση αυτή είναι και προς το συμφέρον όλων των ανωτέρω “παραγόντων” και διεθνών ληστών. Εάν είναι σκληρές οι θέσεις τους, ο ελληνικός λαός μπορεί και πρέπει να δώσει τις απαντήσεις.
Μη ονομάζοντας νόμισμα την “Ανταλλακτική Μονάδα”, όποιος σταθεί στο τυπικό μέρος των ευρωπαϊκών συνθηκών, θα πρέπει πρωτίστως να διεξαγάγει ένα πολυετή νομικό αγώνα και ένα ακόμα πιο πολυετή ουσιαστικό αγώνα για να δοθεί ή να μην δοθεί ο χαρακτηρισμός νόμισμα στην “Ανταλλακτική Μονάδα”. Πολλά χρόνια μετά, το πιο πιθανό θα είναι να έχει συμβιβαστεί η διαφορά. Υπάρχουν μία σειρά από διεθνείς συμβάσεις και πλούσια νομολογία των διεθνών δικαστηρίων που προστατεύουν τους ανθρώπους έναντι της κερδοσκοπίας. Εάν ανοίξουμε και την ουσία του ύψους των δανείων και των υποχρεώσεων που ανέλαβε η χώρα τα πράγματα θα είναι πολύ δύσκολα για τους δανειστές και τις κυβερνήσεις όργανά τους. Αλλωστε θα ήταν αδύνατο ουσιαστικά να μαζέψουν τα Ευρώ από την χώρα μας με βίαια μέσα και να τα πάρουν πίσω (όπως ίσως θα απαιτήσουν): με την προσχώρηση στο Ευρώ διαθέσαμε σημαντικό εθνικό πλούτο (στην πραγματικότητα λογιστικές μονάδες δραχμής) στην έκδοσή του και ουσιαστικά ανταλλάξαμε τις δραχμές μας με τα Ευρώ που πήραμε. Σε κάθε περίπτωση, ούτε ακύρωση των Ελληνικών Ευρώ μπορεί να γίνει καθώς αυτά κυκλοφορούν σε όλη την Ευρώπη και σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη. Το κόστος ακύρωσης και ανταλλαγής θα ήταν υπερ-πολλαπλάσιο της αξίας των Ευρώ και της σκοπιμότητας μιας τέτοιας κίνησης και της διεθνούς αναστάτωσης που θα επέφερε.
Ομως, οι “δανειστές” και οι εντολοδόχοι τους τίποτα από τα πιο πάνω δεν μπορούν και δεν πρόκειται να πράξουν. Η λύση τους ευνοεί πολλαπλά, διασφαλίζει τα συμφέροντά τους και ηρεμεί τον καπιταλισμό από ένα τεράστιο πανικό χρέους και χρεοκοπίας – πτώχευσης της Ελλάδας και μη πληρωμής του “χρέους” της.
Πρώτα από όλα, με την λύση αυτή δεν εξερχόμαστε τυπικά και ουσιαστικά από το Ευρώ και την Ευρωζώνη, αφού το Ευρώ θα συνεχίσει να κυκλοφορεί και να αποτελεί το νόμισμα της Ελλάδας (ούτε του δημιουργούμε πληθωριστικό πρόβλημα). Αποφεύγουν λοιπόν την συναλλαγματική κρίση, την κατάρρευση του Ευρώ και της Ευρωζώνης , αυτήν που φοβούνται, εάν η Ελλάδα εξέλθει της ευρωζώνης και όσα θα επακολουθήσουν για τις δικές τους οικονομίες και “αγορές”.
Αποφεύγουν, επίσης, τον φόβο και την αγωνία της βέβαιης ελληνικής χρεοκοπίας – τυπικής πτώχευσης και τα αμέσως αρνητικά αποτελέσματα στις δικές τους οικονομίες και κοινωνίες.
Με το χρηματικό πλεόνασμα σε Ευρώ που θα δημιουργηθεί, διασφαλίζουν όλοι την αποπληρωμή των δανείων τους (σε Ευρώ). Επέρχεται συνεπώς διασφάλιση των δανείων και ηρεμία στις “αγορές”.
Παράλληλα, παύουν να έχουν τις εσωτερικές αντιρρήσεις των κοινωνιών τους και την ανάγκη δανεισμού της Ελλάδας. Τα χρήματα αυτά μπορούν πλέον να τα διαθέσουν για τους δικούς τους σκοπούς και για τις δικές τους κοινωνίες.
Είναι συνεπώς σαφές ότι πρόκειται άμεσα και μετά χαράς να συμφωνήσουν καθώς η λύση αυτή τους συμφέρει πολύπλευρα, αφού παύουν οι επισφάλειες, ο αναβρασμός, οι υποχρεώσεις στήριξης, ο φόβος της πτώχευσης – χρεοκοπίας και μη πληρωμής των ελληνικών ομολόγων και αποδεσμεύονται από εκατοντάδες προβλήματα που είναι πλέον ορατά και για τους ίδιους, υπό το φάσμα μιας αδύνατης και υπό συνεχή αναβρασμό Ελλάδας – βόμβας στα θεμέλια του οικοδομήματος. Απέναντι στο ¨πτωχεύουμε, επαναστατούμε και δεν σας πληρώνουμε” είναι βέβαιο ότι η λύση αυτή τους δίνει μια σοβαρή ελπίδα … .
Κύριοι του καπιταλισμού και του συστήματος, άλλη λύση δεν υπάρχει και η λύση αυτή είναι απλή και μας βολεύει όλους και εσάς και εμάς.
Οσο για τις κοινωνίες με κέντρο τον άνθρωπο, που ονειρεύονται και προσδοκούν χιλιάδες άνθρωποι αυτές θα βρεθούν μπροστά μας στα επόμενα χρόνια ως ανάγκη αυτοσυντήρησης της ανθρωπότητας απέναντι στην φρενοβλάβεια, την ανθρωποφαγία και την βαρβαρότητα του συστήματός σας.
Με φιλικούς χαιρετισμούς
Δημήτρης Καραμήτσας
Αντιπρόεδρος του ΙΝ.ΚΑ. (ν. ΙΝ.ΚΑ.)
Υ.Γ. Η λύση (για όσους δεν με γνωρίζουν) δεν απηχεί και δεν πρεσβεύει την κοσμοθεωρία και την πολιτική μου ταυτότητα και συγκρότηση (αν και η “ανταλλακτική μονάδα” μπορεί να κρύβει κοινωνικούς και ανθρώπινους θησαυρούς). Απλά είναι μία λύση καινοτομίας, μια λύση πέρα από τα “όχι” και τις “αρνήσεις” και η μοναδική που τέμνει και λύνει το πρόβλημα με βάση τα δεδομένα του καπιταλισμού. Μετά την πρόταση αυτή θα μπορούμε τουλάχιστον να διαπιστώσουμε, εάν κάποιοι είναι προδότες και συμμέτοχοι στο ξεπούλημα και στην υποδούλωση της πατρίδας.
Το blog που έφτιαξα σχετικά και για τον διάλογο : http://telostouxreous.wordpress.com/
21 Μαρτίου, 2011
ΛΟΓΙΑ
Αντί για γραπτά, μια φορά και λόγια.
Αν και είναι και γραμμένα εδώ μέσα … .
12 Ιανουαρίου, 2011
MONOPOLY : ΤΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΤΗΣ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑΣ
MONOPOLY: ΤΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΠΟΥ ΠΑΙΖΕΤΑΙ ΣΤΙΣ ΠΛΑΤΕΣ ΤΩΝ ΛΑΩΝ & ΜΕ ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΑΝΘΡΩΠΩΝ
Οι περισσότεροι και περισσότερες γνωρίζουμε το παλιό και διαχρονικό καπιταλιστικό παιχνίδι της Monopoly.
Το ζητούμενο για τους παίκτες του παιχνιδιού είναι να αγοράσουν οικόπεδα με αξία, να επενδύσουν σε αυτά με κεφάλαια που παίρνουν από τη «μπάνκα» (BANK = τράπεζα) και να χρεώσουν τους υπόλοιπους παίκτες που θα «χρησιμοποιήσουν» τις «επενδύσεις» τους και θα τους φέρει το ζάρι στην ανάγκη τους. Από το ίδιο το στήσιμο του παιχνιδιού είναι βέβαιο ότι κάθε παίκτης θα βρεθεί αρκετές φορές στην ανάγκη να «χρησιμοποιήσει» επενδύσεις των άλλων παικτών. Στο παιχνίδι επιτρέπονται δανεισμοί μεταξύ των παικτών, «αβάντες», εξαγορές, υποθήκες, συμβουλές επενδύσεων και ένα σωρό άλλα κόλπα του καπιταλισμού. Στο παιχνίδι δεν επιτρέπεται η χρήση άλλου χρήματος πλην του περιεχόμενου στο κουτί του.
Τελικός σκοπός του παιχνιδιού των «ανταγωνιζόμενων» παικτών είναι η κυριαρχία του ενός, το «Μονοπώλιο», εξ ου και το όνομα του παιχνιδιού. Μονοπώλιο στην χρήση μιας οδού – «επένδυσης» και εν συνεχεία σε όλο το παιχνίδι, σε όλη την κάρτα της Μοnopoly. Οποιος παίκτης δεν πηγαίνει καλά, αναγκάζεται για να παραμείνει στο παιχνίδι να ξεπουλήσει όσο – όσο την «περιουσία» του και στο τέλος, εάν μείνει από χρήματα, βγαίνει από το παιχνίδι.
Στις ελληνικές του εκδόσεις το παιχνίδι χρησιμοποιεί ως επενδύσεις τα ονόματα οδών της πρωτεύουσας και άλλων μεγάλων πόλεων. Αντίστοιχες «επενδύσεις» περιέχουν τα παιχνίδια των άλλων κρατών.
Το παιχνίδι μπορεί να είναι για πολλούς διασκεδαστικό στην πραγματικότητα όμως είναι μια απλή αποτύπωση του τι συμβαίνει σε κάθε χώρα και σε ολόκληρο τον πλανήτη. Είναι μια σύντομη χρονικά αποτύπωση του παιχνιδιού του καπιταλισμού, των σκοπών των παικτών (καπιταλιστών) και του τελικού ζητούμενου του συστήματος, που παρότι δείχνει ανταγωνιστικό, εν τέλει καταλήγει στο «Μονοπώλιο» του ενός.
Οσα συμβαίνουν στην Ελλάδα και στο παγκόσμιο σκηνικό μπορούν εύκολα να εξηγηθούν, να γίνουν κατανοητά, εάν στα τετράγωνα του παιχνιδιού της Monopoly τοποθετήσουμε τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της Ελλάδας ή του πλανήτη. Στόχος των παγκόσμιων παικτών της Monopoly είναι να αποκτήσουν σε καλές τιμές και να εκμεταλλευτούν τα τετράγωνα αυτά, τις πλουτοπαραγωγικές πηγές των κρατών. Να κάνουν οικόπεδά τους τις χώρες, τους ανθρώπους, να πλουτίσουν εκμεταλλευόμενοι τις ανάγκες και τις δυνατότητές τους. Τελικός σκοπός τους είναι να επικρατήσουν οι ίδιοι στο παιχνίδι κάνοντας τα πάντα δικά τους. Τελικός σκοπός τους είναι να συγκροτήσουν το δικό τους «Μονοπώλιο». Ο «ανταγωνισμός» απλά είναι το «παιχνίδι», σκοπός είναι το «Μονοπώλιο».
Οσο τα πράγματα παραμένουν στο χαρτόνι της Monopoly και αφορούν μόνο αυτό και τους μανιώδεις παίκτες, έχουν μηδαμινή ουσία για τους ανθρώπους. Το πρόβλημα είναι ότι στο πραγματικό ελληνικό και παγκόσμιο παιχνίδι το χαρτόνι της Monopoly είναι φτιαγμένο από ανθρώπους, από χώρες, από την φύση. Πάνω σε αυτούς, πάνω σε εμάς παίζεται το πραγματικό παιχνίδι, εμείς είμαστε τα τετράγωνα με τις «επενδύσεις» τους, από εμάς εξάγεται το κέρδος τους και σε εμάς θα επικρατήσει το μονοπώλιο … .
Για να εφαρμόσουν τους σκοπούς τους οι παίκτες της παγκόσμιας Monopoly θέλουν να μετατρέψουν τους ανθρώπους σε ένα λείο, αμίλητο και χρηστικό για το παιχνίδι χαρτόνι.
Χρησιμοποιούν κάθε μέσο για να τους φιμώσουν, να τους παρασύρου, να τους κάνουν παθητικούς, ώστε να παιχτεί πάνω τους το παιχνίδι τους. Οι ίδιοι οι άνθρωποι εργάζονται στα πλουτοπαραγωγικά τετράγωνα της Monopoly, δημιουργούν κέρδη και υπεραξίες για τους παίκτες. Οσο πιο πειθαρχημένο και αποδοτικό είναι ένα τετράγωνο – χώρα ή πλουτοπαραγωγική πηγή, τόσο πιο επικερδής και επωφελής είναι για αυτούς η «επένδυση». Για τον σκοπό αυτό εργάζονται πολλοί, για τον σκοπό αυτό κάνουν τους ανθρώπους άβουλα μυρμήγκια που θα πεθάνουν εργαζόμενα για την «επένδυση» και όλο το σύστημα κινείται και οργανώνεται σύμφωνα με τους σκοπούς, τους κανόνες του παιχνιδιού που όρισαν και ορίζουν μεταξύ τους οι παίκτες.
Επειδή στο τέλος της παρτίδας τους, θα έχουμε όλοι ισοπεδωθεί για τα καλά και θα έχουμε εξαγοραστεί πλήρως από τις μονοπωλιακές επενδύσεις τους, το μόνο που μας μένει είναι να καταστρέψουμε το παιχνίδι τους και τους κανόνες τους. Να αρνηθούμε να είμαστε υποχείρια της Monopoly τους, να τους χαλάσουμε το τεραίν, να διαλύσουμε το χαρτόνι της Monopoly, να φύγουμε από το σύστημά τους, από τους κανόνες τους και να δημιουργήσουμε δικούς μας. Και επειδή είναι και αυτοί θνητοί σαν και εμάς στο χέρι μας είναι να το καταφέρουμε.
26 Νοεμβρίου, 2010
ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ : Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΕΝΟΣ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΜΕ ΚΕΝΤΡΟ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ
ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ : Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΕΝΟΣ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΜΕ ΚΕΝΤΡΟ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ
Α. ΣΥΣΤΗΜΑ
Σύστημα είναι ο αλληλεπιδρών μηχανισμός και συνδυασμός κανόνων που διέπουν ενταγμένα σε αυτό υλικά και ενέργειες (δυνάμεις), ώστε αυτά να αποτελούν ένα ενιαίο λειτουργικό σύνολο.
Κοινωνικό σύστημα, αντίστοιχα, είναι ο αλληλεπιδρών μηχανισμός και συνδυασμός κανόνων που διέπουν ενταγμένους σε αυτό ανθρώπους, υλικά και ενέργειες (δυνάμεις), ώστε αυτά να αποτελούν ένα ενιαίο κοινωνικό σύνολο.
Οπως είναι ευνόητο τα ανωτέρω συστήματα διέπονται από δύο βασικές κατηγορίες κανόνων και νόμων.
Η πρώτη κατηγορία είναι οι φυσικοί – συμπαντικοί νόμοι που επιδρούν και καθορίζουν απευθείας και άμεσα την σύσταση και λειτουργία ενός συστήματος.
Η δεύτερη κατηγορία (και αναφέρομαι κυρίως στα κοινωνικά συστήματα) είναι οι κανόνες που προσθέτει ο άνθρωπος. Στην πραγματικότητα και για να λειτουργήσει ένα σύστημα, οι κανόνες αυτοί, καθώς ο ίδιος ο άνθρωπος είναι μέρος της φύσης και υπακούει στους φυσικούς – συμπαντικούς νόμους, οφείλουν να υπακούουν στους νόμους της φύσης. Διαφορετικά και ανάλογα με την αντίθεση του συστήματος με τους νόμους αυτούς θα επέλθει αργά ή γρήγορα η κατάρρευσή του. Η συνθήκη «χρόνος» στο πλαίσιο αυτό είναι όρος σχετικού μεγέθους και εξαρτάται από τα μεγέθη και την πολυπλοκότητα του συστήματος. Αλλως ειπείν, η αντίληψη του χρόνου δεν είναι απότοκη της ύπαρξης κάποιου μέσα στο σύστημα, αλλά όρος που εξετάζεται στο ιστορικό διηνεκές και πέρα από αυτό, ακόμα και όταν η ιστορική καταγραφή δεν υφίσταται. Σε κάθε άλλωστε περίπτωση ο «ανθρώπινος χρόνος» είναι μέγεθος σχετικό και πεπερασμένο.
Τα κοινωνικά συστήματα έχουν μια βασική ειδοποιό διαφορά από τα λοιπά, είναι η λειτουργική ένταξη ανθρώπων σε αυτά με σκοπό την εξυπηρέτηση των αναγκών τους. Οι ίδιες οι ανθρώπινες κοινωνίες είναι απότοκες αυτής της αναγκαιότητας.
Αυτά βεβαίως ανήκουν στην θεωρητική σφαίρα και στις πηγές της κοινωνικής οργάνωσης, στα πρώιμα συστήματα της ανθρωπότητας.
Στην πραγματικότητα και στο διάβα της ανθρώπινης παρουσίας στον πλανήτη τα κοινωνικά συστήματα οργανώθηκαν κατά τρόπο τόσο ολοκληρωτικό και απόλυτο, ώστε να τείνουν να μην επιτρέπουν καμία δράση κανενός έξω από τους μηχανισμούς τους. Η σκληρότερη, αλλά και πιο συχνή ποινή στην ανθρώπινη παρουσία στην Γη για την εξωσυστημική δράση ενός ανθρώπου είναι η εξόντωση, είτε άμεσα είτε έμμεσα.
Τα κοινωνικά συστήματα που καταγράφονται στην ανθρώπινη ιστορία οργανώθηκαν όχι μόνο με την τάση της διατήρησης και αναπαραγωγής τους, αλλά και σταδιακά με την τάση του ολοκληρωτισμού και της καθολικής επικράτησης.
Στην πορεία αυτή, δυστυχώς, τα συστήματα έπαψαν να οργανώνονται από τους συγκοινωνούς ανθρώπους, αλλά η επιρροή στην επιβολή των κανόνων τους έγινε αντικείμενο της ισχύος συγκεκριμένων ανθρώπων ή ομάδων ανθρώπων.
Στο σημερινό καπιταλιστικό σύστημα π.χ. η θέσπιση των κανόνων λειτουργίας των ανθρώπων μέσα σε αυτό δεν ανήκει στον ίδιο βαθμό στον Χ μεγαλοτραπεζίτη και στην Ψ άνεργη.
Βεβαίως όλα τα κοινωνικά συστήματα υπακούουν στους νόμους της συμπαντικής και γήινης φύσης και για τον παράγοντα άνθρωπο, τέτοιος βασικός και κατανοητός από τους ανθρώπους νόμος είναι οι βιοτικές φυσικές τους ανάγκες. Αυτές αποτελούν την κυρίαρχη και αναπόφευκτη ανάγκη της ανθρώπινης οντότητας και ύπαρξης. Οι βιοτικές ανάγκες είναι ο νόμος του ανθρώπου και αιτία της συστημικής του κοινωνικής οργάνωσης.
Β. ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ
Ο καπιταλισμός ως σύστημα που κυριαρχεί παγκόσμια εκμεταλλεύτηκε αυτές τις ανάγκες για να επηρεάσει τους ανθρώπους να ενταχθούν σε αυτόν και να τον ισχυροποιήσουν. Εδωσε σε περισσότερους και ανεξαρτήτως καταγωγής ανθρώπους το δικαίωμα στην χρήση αγαθών, το δικαίωμα σε στοιχειώδεις ελευθερίες και δυνατότητες. Δυστυχώς, το ίδιο αυτό σύστημα βάσισε την λειτουργία του στην μηχανιστική χρηστική αντίληψη των ανθρώπων που εντάσσονται σε αυτό και μάλιστα με δύο κύριους άξονες: την αντίληψη της προτεραιότητας της παραγωγικής διαδικασίας (πέρα και πάνω από τον άνθρωπο και τις ανάγκες του) και την πλασματική αξιακή οικονομική αποτίμηση των πάντων.
Είναι δηλαδή ένα σύστημα κατ’ ουσία «αντιανθρώπινο», που δεν δημιουργήθηκε ούτε λειτουργεί με σκοπό, κριτήρια, κανόνες και στόχο την κάλυψη των ανθρωπίνων αναγκών, αλλά την εκμετάλλευσή της κάλυψής τους.
Αυτή είναι η κυρίαρχη αντίφαση του καπιταλισμού με την ανθρωπότητα, αυτή είναι και η αιτία της καταστροφικής αποτυχίας του να απελευθερώσει τους ανθρώπους, να τους εκφράσει πραγματικά, να τους καλύψει ως οντότητες και ως κοινωνίες. Ο καπιταλισμός έχει εγγενή αντιανθρώπινα χαρακτηριστικά και για τον λόγο αυτό είναι καταδικασμένος στην αποτυχία. Η κυρίαρχη αυτή και κεντρική αντίφαση είναι αυτή που γεννά μια σειρά από ψυχολογικά φαινόμενα ακόμα και στους ακραία ευνοημένους από το σύστημα.
Η διατήρηση του καπιταλισμού οφείλεται πρωτίστως στο γεγονός ότι στο πλαίσιο της εκμεταλλευτικής δράσης του εξυπηρετεί ανθρώπινες ανάγκες (και πραγματικές και επίπλαστες που δημιουργεί ο ίδιος). Περαιτέρω, η αντοχή του βασίζεται στην δημιουργία μιας κουλτούρας εσωτερικής βελτίωσης, βασισμένης στην λογική της πυραμίδας (δηλ. της προσδοκίας του «καλύτερου»). Κατά συνέπεια δεν έρχεται σε ευθεία αντίθεση με τον φυσικό νόμο, αφού αντικείμενό του είναι και η κάλυψη αναγκών (έστω υπό την εκμεταλλευτική σκοπιμότητα και συνθήκη). Στο δε πλαίσιο της απρόσκοπτης εξέλιξής του αυτή θα έλθει είτε από εσωτερικό μετασχηματισμό εξουσιών είτε από την στυγνή εκμετάλλευση της φύσης (ήτοι την εξελικτική αντίθεση με το φυσικό νόμο).
Το σύστημα του καπιταλισμού από την γέννηση – επινόησή του δεν έχει ως στόχο την κάλυψη των ανθρωπίνων αναγκών και την βελτίωση των συνθηκών ζωής του είδους, αλλά την εκμετάλλευση αυτής της ανάγκης των πολλών υπέρ λίγων. Αυτοί οι «λίγοι» είναι όσοι ελέγχουν τα μέσα παραγωγής, δηλ. τα εργαλεία όχι μόνο του ανθρώπου, αλλά και του καπιταλισμού.
Ο καπιταλισμός είναι όμως και ένα σύστημα κατά βάση παραγωγικό, δημιουργήθηκε και οργανώθηκε γύρω από την παραγωγική διαδικασία, αυτό σημαίνει ότι οι λειτουργικές του δομές είναι οργανωμένες γύρω από την παραγωγή και με σκοπό αυτή. Στην δομική του συγκρότηση, στο «DNA» του, ο καπιταλισμός εντάσσει και τον ανταγωνισμό, δηλ. την προσπάθεια για περισσότερα, καλύτερα και πιο εκμεταλλεύσιμα υλικά και υπηρεσίες, ήτοι για μεγαλύτερη εκμεταλλευσιμότητα της παραγωγής. Ο ανταγωνισμός ουσιαστικά αφορά το στάδιο της κατανάλωσης, εκεί στρέφεται, αφού στο στάδιο αυτό υλοποιείται και ολοκληρώνεται η εκμετάλλευση των ανθρώπων και των αναγκών τους. Υφίσταται δηλ. ένα στάδιο εκμετάλλευσης των ανθρώπων και των αναγκών τους στην παραγωγική καπιταλιστική διαδικασία που ολοκληρώνεται και υλοποιείται στην φάση της κατανάλωσης. Στην πραγματικότητα, ο καπιταλιστικός ανταγωνισμός δεν υπαγορεύεται από καμία ανθρωποκεντρική ή ανθρωπιστική θεώρηση και σκοπό, αλλά από την τάση και ανάγκη της επικράτησης σε οικονομικό επίπεδο και κατ’ επέκτασης και μέσα στο σύστημα του καπιταλισμού σε κάθε επίπεδο.
Ως σύστημα, ο καπιταλισμός και κατ’ ακριβολογία οι καπιταλιστές και οι θιασώτες του συστήματος αυτού, φρόντισαν να οργανώσουν συστηματικά και απόλυτα το σύνολο της κοινωνικής ζωής των ανθρώπων (φιλοσοφία, πολιτικό σύστημα, νομικό σύστημα, σύστημα ελέγχου και καταστολής, παιδεία κλπ.) κατά τον τρόπο που βολεύει το ίδιο το σύστημα, το σύστημα παραγωγής και εκμετάλλευσης.
Λίγες εύκολες και απλές σκέψεις από τον καθένα μας, θα μας κάνουν να καταλάβουμε ότι αυτό που είμαστε, το «είναι» μας, δεν ορίζεται στον καπιταλισμό από τα πραγματικά μας χαρακτηριστικά, αλλά από την θέση στην οποία μας χρησιμοποιεί το σύστημα του καπιταλισμού.
Τα πάντα γύρω μας, το σπίτι μας, ο τρόπος που ζούμε μέσα και έξω από αυτό, οι κανόνες της συμπεριφοράς, της δράσης, της αντίδρασης, της ανοχής, το πότε ξυπνάμε, το πότε κοιμόμαστε ή μπορούμε να κοιμηθούμε, το τι γνωρίζουμε, το τι αγνοούμε, το πόση ώρα διαθέτουμε για τον εαυτό μας ή τους άλλους, όλα οργανώνονται με βάση το σύστημα του καπιταλισμού. Εάν αναρωτηθούμε γιατί συμβαίνει κάθε τι στην χωή μας και γιατί συμβαίνει με τον τρόπο που συμβαίνει στο τέλος των απαντήσεων θα καταλήξουμε στην συστημική εξάρτηση του ανθρώπου και στο ίδιο το σύστημα. Αυτό τάσσει, προστάζει, διατάζει, οργανώνει και ρυθμίζει.
Το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι όλη αυτή η διαδικασία γίνεται όχι με κέντρο τον άνθρωπο και τις ανάγκες του, όχι με μία ματιά στην ανθρώπινη υπόσταση και στις πραγματικές ανάγκες και δυνατότητές του ανθρώπου, αλλά οργανώνεται και υφίσταται (και εμείς μαζί με αυτά) με βάση το σύστημα και την λειτουργία του. Στην πραγματικότητα και όπως προαναφέρθηκε οι ανθρώπινες κοινωνίες και το σύστημα διατάσσονται και ρυθμίζονται με βάση τα κριτήρια της παραγωγικότητας και της ανταγωνιστικότητας. Κριτήριο του συστήματος στην παραγωγική πλευρά του είναι η λειτουργία των ανθρώπων σύμφωνα με τους όρους που τάσσουν οι μηχανές και οι μηχανισμοί παραγωγής εν γένει. Κριτήριο του συστήματος στην διαδικασία της κατανάλωσης είναι η ώθηση προς συγκεκριμένα κάθε φορά αγαθά με κριτήριο όχι τις ανθρώπινες ανάγκες, αλλά την εκμεταλλευσιμότητα αυτών από τους «άρχοντες» στο σύστημα.
Ετσι, σε καμία περίπτωση ο άνθρωπος δεν είναι το κέντρο του καπιταλιστικού συστήματος, ούτε η βελτίωση της ζωής του ή η κάλυψη των βιοτικών του αναγκών είναι ο σκοπός του.
Σκοπός του καπιταλιστικού συστήματος είναι η εκμεταλλευτική πάντων διαδικασία, τόσο παραγωγικά όσο και καταναλωτικά.
Το πολιτικό σύστημα, οι νόμοι, οι άνθρωποι και τα επαγγέλματά τους, τα πάντα όσα βιώνουμε και είμαστε πέρα από την φύση μας ορίζονται από το σύστημα. Σε ένα άλλο σύστημα κοινωνικής οργάνωσης επαγγέλματα όπως του υπαλλήλου, του μισθωτού εργάτη, του εμπόρου, του μεσίτη, του δικηγόρου, του δικαστή και χιλιάδες άλλα, ούτε θα υπήρχαν, ούτε (ακόμα και εάν υπήρχαν με οποιαδήποτε μορφή) θα ήταν τα ποιοτικά τα ίδια, ούτε θα είχαν το ίδιο περιεχόμενο και ουσία. Η βίωσή μας όλη ορίζεται από το σύστημα και δυστυχώς το ίδιο το σύστημα δεν ορίζεται από τους ανθρώπους και τις κοινωνίες τους, δεν ορίζεται από την κάλυψη των αναγκών των ανθρώπων, αλλά από την λειτουργία των μηχανισμών παραγωγής – ανάλωσης και με στόχο την εκμετάλλευση της ανθρώπινης υπόστασης.
Σε ένα σύστημα που είναι οργανωμένο κατά τον αντιανθρώπινο τρόπο αυτό, όσα δεν είναι ανεκτά από αυτό καταδικάζονται, πολεμούνται με σκοπό να εξαφανιστούν για να μην διαταραχθεί η λειτουργία του. Η εξαγορά ή η καταστροφή ανθρώπων που μπορούν να το βλάψουν και να το αποδομήσουν είναι μία ακόμα έκφανση της αντίληψης του συστήματος και απόδειξη της αντιανθρώπινης εκμεταλλευτικής δομής του.
Εάν αφήσουμε το μυαλό μας ανοικτό θα αντιληφθούμε πως το σύνολο των πραγμάτων και καταστάσεων που βιώνουμε ως κοινωνική συνθήκη είναι κομμάτι και παράγωγο αυτού του συστήματος. Πως το ίδιο το σύστημα δημιουργεί κουλτούρες και τρόπους ζωής, δράσης και αντίδρασης και εν τέλει εκμεταλλεύεται ακόμα και τις «αντι-κουλτούρες», όταν τις εντάξει στους μηχανισμούς παραγωγής – κατανάλωσης, ήτοι εκμετάλλευσης.
Ακόμα και οι περισσότερες αντιδράσεις μας σε «κακώς κείμενα» αναφέρονται κατά βάση στην αντίθεσή τους με συστημικές λογικές, κανόνες και ακολουθίες. Ουσιαστικά η αντίληψη των πλειοψηφιών των ανθρώπων για την ζωή τους προέρχεται μέσα από τις διδαχές και τις βιωματικές συνθήκες που δημιουργεί το σύστημα και δισεκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον πλανήτη θεωρούν ότι το σύστημα αυτό είναι κάτι προδεδομένο, μεταφυσικό, ανυπέρβλητο και το μοναδικό δυνατό. Βεβαίως την ίδια ίσως αντίληψη να είχαν για την «ελέω Θεού μοναρχία» οι υπήκοοι της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και των αυτοκρατοριών και βασιλείων που την διαδέχθηκαν. Το ίδιο και οι Αιγύπτιοι, οι Πέρσες, οι Βαβυλώνιοι, οι Ινδιάνοι της Αμερικής και όλοι οι λαοί του πλανήτη που βίωσαν επί χιλιάδες χρόνια μέσα σε άλλα κοινωνικά συστήματα.
Γ. ΣΥΣΤΗΜΑ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ : Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΕΝΟΣ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΜΕ ΚΕΝΤΡΟ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ
Το πρώτο πράγμα που θέλω γράφοντας αυτές τις γραμμές είναι να εννοήσουμε όλοι, ότι το σύστημα είναι ένα δημιούργημα των ανθρώπων, πως εμείς το δημιουργούμε και το συγκροτούμε και κανένας «Θεός», δαίμονας, συμπαντική δύναμη ή οποιαδήποτε άλλη μεταφυσική υπόσταση και οντότητα. Τα κοινωνικά συστήματα είναι ανθρώπινα δημιουργήματα.
Αυτό σημαίνει πως μπορούν να αλλάξουν, να μετατραπούν, να εξαφανιστούν, να γεννηθούν νέα.
Η συνειδητοποίηση των ανωτέρω είναι δυνατόν να γεννήσει, να εκκινήσει την διαδικασία μεταβολής του κοινωνικού συστήματος, από ένα σύστημα εκμεταλλευτικής ανισότητας των ανθρώπων (στον καπιταλισμό ισχύ η διάκριση με βάση την παραγωγική και καταναλωτική δύναμη και οντότητα του καθενός) σε ένα σύστημα ισότητας κάλυψης των ανθρωπίνων αναγκών.
Είναι συνεπώς σαφές το τι συμβαίνει γύρω μας, όπου όλα μετριούνται στην κλίμακα χρήματος – κέρδους – υπεραξίας. Tο κύριο ζήτημα, το πρόβλημα του συστήματος του καπιταλισμού απέναντι στην ανθρωπότητα, δεν είναι μόνο ότι έχει καταλάβει και εκμεταλλεύεται τα πάντα (αυτός είναι ο γενετήσιος σκοπός του), αλλά και συναφές και συναντίστοιχο πρόβλημα του συστήματος είναι και το ότι οι δομές και οι σκοποί του δεν έχουν ως σκοπό την κάλυψη των αναγκών του ανθρώπου, την βελτίωση των συνθηκών ζωής του, την βελτίωση και εξέλιξη του ανθρώπινου είδους, παρά μόνο την εκμετάλλευσή τους. Σκοπός του συστήματος είναι το κέρδος και η εξουσία που προσφέρει σε κάποιους. Αυτό είναι το πρόβλημα του, ότι δηλ. παρότι πρόκειται για ένα σύστημα που δημιούργησαν άνθρωποι, παρότι πρόκειται για ένα κοινωνικό σύστημα, η λειτουργία του δεν έχει στόχους ανθρωποκεντρικούς, αλλά στόχους ουσιαστικά απάνθρωπους, έξω από την φύση και τις ανάγκες μιας κοινωνίας ανθρώπων. Το κέρδος, η εξουσία, η δύναμη, η επικράτηση αποτελούν αξιακά του δεδομένα και με αυτός και άλλους παρεμφερείς με αυτούς σκοπούς οργανώνεται και λειτουργεί.
Οι άνθρωποι στο σύστημα του καπιταλισμού δεν αποτελούν το κέντρο της κοινωνίας αλλά ένα μέσο, ένα συστημικό γρανάζι για την επίτευξη στόχων που χρησιμοποιούν και εκμεταλλεύονται τις απαράγραπτες βιολογικές – βιοτικές ανάγκες του ανθρώπινου είδους. Ο άνθρωπος είναι εργαλείο του συστήματος και όχι το σύστημα εργαλείο του ανθρώπου και της ανθρωπότητας.
Τις τελευταίες δεκαετίες οργανώθηκε, επικράτησε και λειτουργεί ένα κοινωνικό σύστημα παγκόσμιας επικράτησης και ισχύος (παγκοσμιοποίηση), το οποίο δεν είναι ανθρωποκεντρικό, δεν είναι ανθρώπινο. Αδιαφορεί για τα παιδιά που πεθαίνουν από απλές ασθένειες, για τους πεινασμένους, τους καταφρονεμένους. Ανταλλάσσει με αδιαφορία και κερδοφόρο χαρά ανθρώπους με μηχανές, τους αχρηστεύει στην ανεργία, αδιαφορεί για την πραγματική χρησιμότητα και αξία όσων παράγει αρκεί να πωλούν με καλά κέρδη, αδιαφορεί για τις συνέπειες της χρήσης χημικών και τοξικών, αδιαφορεί για την φύση και την βλέπει ως πεδίο κέρδους, αδιαφορεί για τον ασθενή ως άνθρωπο και τον βλέπει ως κόστος ή κέρδος. Ουσιαστικά, το σύστημα λειτουργεί σε κάθε του επίπεδο ως μία κρεατομηχανή που αλέθει ανθρώπους και λαούς για να ταϊστούν κάποιοι άλλοι.
Το σύστημα έφτασε στο σημείο να επιθυμεί να ορίζει σχεδόν ολοτικά τον προορισμό ολόκληρων λαών.
Οπου και να κοιτάξετε θα διαπιστώσετε ότι το ανθρώπινο είδος χρησιμοποιείται από το σύστημα και δεν το χρησιμοποιεί. Θα δείτε ότι το σύστημα δεν λειτουργεί για εσάς, δεν λειτουργεί για τον άνθρωπο, αλλά για την εκμετάλλευσή του, όπου και εάν κοιτάξετε και σκεφτείτε με ανοικτό μυαλό θα δείτε απανθρωπιά ή αδιαφορία για τον άνθρωπο και την εξωγενή θέσπιση προορισμών και στόχων για τον καθένα από εμάς και για τις κοινωνίες μας.
Είναι ευνόητο ότι αυτό το αδηφάγο σύστημα οφείλει να γκρεμιστεί συθέμελα, όχι από την εντροπία του και όχι με τον μετασχηματισμό του σε κάτι ακόμα χειρότερο, αλλά με την θετική θέση και πρόταση ενός συστήματος που θα έχει ως κεντρικό στοιχείο του τον άνθρωπο.
Η «εφεύρεση», γέννηση και συγκρότηση ενός κοινωνικού συστήματος που θα θέτει ως κέντρο του τον άνθρωπο και σκοπό του την κάλυψη των αναγκών του (και όχι παραγωγικότητες, υπεραξίες, κέρδη και διάφορες άλλες αχρειότητες και βαρβαρότητες) είναι όχι μόνο αναγκαία και απολύτως εφικτή.
Ξεκινώντας από την διαπίστωση ότι ο άνθρωπος είναι ένας βιολογικός μηχανισμός με συγκεκριμένες βιοτικές ανάγκες και θέτοντας ως κεντρικό όρο για την δημιουργία του συστήματος ότι κάθε άνθρωπος πρέπει να έχει εξασφαλισμένες τις βιοτικές του ανάγκες με ισότητα, μπορούμε να δημιουργήσουμε ένα νέο σύστημα, ένα νέο κοινωνικό σύστημα που θα υφίσταται και θα λειτουργεί με κέντρο τον άνθρωπο και τις ανάγκες του. Ολόκληρη η αξιακή θεώρηση των πραγμάτων, των κανόνων, των νόμων του πρέπει να αλλάξει και να είναι ενταγμένη στον σκοπό αυτό. Μόνο τότε θα μπορούμε να δημιουργήσουμε πραγματικά ανθρώπινες κοινωνίες, πραγματικές ανθρώπινες ζωές, πραγματικά ανθρώπινες συγκροτήσεις. Αυτό θα είναι το κλειδί για να οδηγηθεί ο άνθρωπος και η ανθρωπότητα σε ένα πραγματικό προτσές. Εάν η ανθρωπότητα δημιουργήσει ένα σύστημα απελευθέρωσης με κέντρο τον άνθρωπο, τότε μόνο θα μπορέσει αυτός να ανακαλύψει την ταύτιση με τους συμπαντικούς νόμους και να προχωρήσει μπροστά. Οσο η ανθρωπότητα βιώνει την υποτέλεια και την μιζέρια του καπιταλισμού λύσεις και πραγματική πρόοδος δεν υπάρχει.
Η δημιουργία ενός κοινωνικού συστήματος που θα θέτει ως κεντρική δομική του αξία τον άνθρωπο και θα λειτουργεί με στόχο την κάλυψη των αναγκών του με την κατανόηση των συνθηκών των φυσικών νόμων είναι απλή και εφικτή. Με άξονα την ισότητα σε κάθε κοινωνικό επίπεδο και την πολιτική έκφρασή της (πραγματική ή «άμεση» δημοκρατία) και κυρίαρχο κανόνα σε κάθε απόφαση την αξία του ανθρώπου και την εξυπηρέτηση των αναγκών του, μπορούμε εύκολα να δημιουργήσουμε ένα σύστημα αξιών που θα αντικαταστήσει το φαύλο, απάνθρωπο και καταστροφικό σύστημα του καπιταλισμού.
Το πρώτο βήμα είναι να εννοήσουμε τι σημαίνει σύστημα και πως λειτουργεί. Το με ποιο τρόπο μας θέτει ως αυτονόητες τις δοξασίες, τα δόγματα και τις αξιακές λειτουργίες του. Το με ποιο τρόπο το σύστημα μας αναλώνει και μας χρησιμοποιεί στην μηχανή του και ως αναλώσιμα υλικά. Για να ξεκινήσει αυτή η διαδικασία έγραψα αυτό το άρθρο, για να εννοήσουμε, να συλλάβουμε, να κατανοήσουμε ότι όλα αυτά που βιώνουμε είναι απλά ένα σύστημα. Ένα σύστημα που θα μπορούσε και θα έπρεπε να είναι διαφορετικό, ανθρωποκεντρικό, ουσιαστικό και πως σήμερα σπαταλάμε τη ζωή μας, την αναλώνουμε σε συνθήκες, όρους και διαδικασίες χωρίς καμία σχεδόν πραγματική βιοτική αξία, αλλά και με καταστροφικές συνέπειες για το είδος μας.
Εάν καταλάβουμε, εάν κατανοήσουμε πόσο βλακωδώς και καταστροφικά αναλώνουμε τη ζωή μας ενταγμένοι σε αυτό το σύστημα της εκμετάλλευσης είναι θέμα χρόνου να επαναστατήσουμε και να το αλλάξουμε. Το κοινωνικό σύστημα είναι ένα ανθρώπινο δημιούργημα, άνθρωποι το φτιάχνουν και το συγκροτούν και άνθρωποι το καταρρίπτουν.
Η πρόταση ενός άλλου συστήματος είναι έτοιμη. Ας είμαστε σε εγρήγορση … .
Η ΕΥΡΩΠΗ ΚΑΤΑΡΡΕΕΙ … .
Η ΕΥΡΩΠΗ ΚΑΤΑΡΡΕΕΙ … .
Α. Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ, ΟΙ ΣΥΝΑΛΛΑΓΜΑΤΙΚΕΣ ΙΣΟΡΡΟΠΙΕΣ ΚΑΙ Η ΚΙΝΗΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΚΕΦΑΛΑΙΩΝ
Στον καπιταλισμό η κίνηση του χρήματος και η εκμετάλλευση των συναλλαγματικών ισορροπιών ενταγμένη στην λογική του κέρδους κατέχει μία ιδιαίτερη, μια ξεχωριστή και κορυφαία θέση. Η εκμετάλλευση των κεφαλαίων είναι βασική, κεντρική αρχή του καπιταλισμού. Στην επικράτηση και λειτουργία του καπιταλισμού οι «συναλλαγματικές ισορροπίες» αποτέλεσαν και αποτελούν ένα πραγματικό πεδίο πολέμου, αφού μυθώδη χρηματικά ποσά αλλάζουν καθημερινά αξίες και χώρες ολόκληρες δέχονται συναλλαγματικές «επιθέσεις», απαξιώνονται ή ενισχύουν την θέση τους.
Μετά το “new deal” η κίνηση του χρήματος εντάθηκε. Καθώς εγκαταλείφθηκε ο «κανόνας του χρυσού», που προέβλεψε την υποχρεωτική κάλυψη με αποθεματικά χρυσού, του εκδιδόμενου από κάθε κράτος χρήματος, το χρήμα εκδόθηκε και κυκλοφόρησε ελεύθερα για να αναθερμάνει τις σε ύφεση καπιταλιστικές οικονομίες της εποχής. Αυτή ήταν μία ουσιαστική συμβολή του Κέϋνς στην συνέχιση της λειτουργίας του καπιταλιστικού συστήματος, καθώς αυτός ήταν ο εκφραστής της «λύσης» αυτής.
Όπως είναι ευνόητο η ελεύθερη έκδοση και κυκλοφορία χρήματος από τα κράτη δημιούργησε νέα δεδομένα και για πολλούς ήταν μία από τις σκοτεινές αιτίες του Β’ παγκοσμίου πολέμου. Είναι αυτονόητο ότι η σημασία της έκδοσης και κίνησης χρήματος και οι στρατηγικές της διαδραμάτισαν και διαδραματίζουν ένα τεράστιο ρόλο στο καπιταλιστικό απάνθρωπο συστημικό φρενοκομείο και αποδέκτες αυτής της αθλιότητας είναι απλοί άνθρωποι σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη.
Με το χρήμα να εκδίδεται και να κυκλοφορεί ελεύθερα οι δυνατότητες «παιχνιδιών», μοχλεύσεων, πιέσεων και σκοπιμοτήτων πολλαπλασιάστηκαν γεωμετρικά και απίθανα σενάρια πλέκονται στα σκοτεινά υπόγεια των μεγάλων τραπεζών του πλανήτη για να υλοποιηθούν τέτοια σχέδια. Ο πολλαπλασιασμός της κυκλοφορίας του χρήματος και οι πρακτικές που τον συνοδεύουν, αντίστοιχες με τις πολλαπλασιαστικές παραγωγικές επιδιώξεις του καπιταλισμού, δημιούργησαν νέα δεδομένα, νέους κανόνες στους οποίους την πρωτοβουλία κίνησης και υλοποίησης έχουν οι ισχυροί του πλανήτη.
Β. ΤΑ ΚΡΑΥΓΑΛΕΑ ΣΦΑΛΜΑΤΑ ΤΗΣ «ΕΥΡΩΖΩΝΗΣ» & ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ
Οι ίδιοι «κανόνες» το μόνο που δεν ευνοούν είναι η «σταθερότητα», καθώς είναι κανόνες συνεχών αλλαγών δεδομένων και εξακολουθητικών μετακινήσεων (ποσοτικών, κατευθύνσεων, προορισμών κ.α.). Στο παιχνίδι αυτό, όποιος μένει σταθερός, ακίνητος και αμετακίνητος, όποιος δηλώνει τους κανόνες που ακολουθεί, αποτελεί εύκολο στόχο για τους αντιπάλους του και εύκολο θύμα επιθέσεων.
Το Ευρώ στην προ δεκαετίας δημιουργία του στοιχημάτισε στην σταθερότητα. Στην σταθερή ποσότητα, στην σταθερή αξία. Ηλθε να λειτουργήσει ως ο «κανόνας του χρυσού» και λειτούργησε ανταγωνιστικά ως εναλλακτικό νόμισμα αναφοράς και ισοτιμιακός ρυθμιστής και παράγοντας, απέναντι στο αμερικανικό δολάριο. Προσόν του «η σταθερότητα», μια σταθερότητα η οποία χτίστηκε πάνω στις δεσμεύσεις των κρατών που το εκδίδουν για τις πολιτικές τους και τους ισολογισμούς τους, αλλά και πάνω στις δεσμεύσεις για έλεγχο και περιορισμό της έκδοσής του.
Όπως αντιλαμβάνεται εύκολα κανείς, η πολιτική αυτή σε ένα καπιταλιστικό σύστημα που συνεχώς αυξάνει τις παραγωγές, τις αξίες και τους αριθμούς του, μοιάζει με την τακτική γέρου αριστοκράτη γαιοκτήμονα που ζει στον αρχαίο πύργο του και υποστηρίζει τα ιδιοκτησιακά του δικαιώματα και τις «παραδοσιακές» αξίες, ενώ όλα γύρω του τρέχουν με την ταχύτητα του φωτός. Η βαθειά συντηρητική Ευρώπη ζώντας με αυτές τις «παραδόσεις» και με την «αριστοκρατική αντίληψη» δεν άργησε να πέσει θύμα της κινητικότητας.
Πρώτα από όλα, οι περιορισμοί στην έκδοση νομίμσματος, μέσα σε ένα περιβάλλον που πραγματικά ή εικονικά αυξάνει τις αξίες και τις ποσότητες των αγαθών, σημαίνουν ταυτόχρονα και περιορισμό της «μετοχικής» συμμετοχής στον πλανήτη, αλλά και των δυνατοτήτων κίνησης της οικονομίας του καπιταλισμού, των δυνατοτήτων να ακολουθηθούν οι ρυθμοί των άλλων.
Οι σφιχτοί προϋπολογισμοί, σημαίνουν μικρότερη κυκλοφορία χρήματος και εκτός από παγίωση του «status quo» μεταξύ των κρατών (οι ισχυροί δεν μπορούν να υπερκεραστούν από ανερχόμενους εντός της Ευρωζώνης), ήλθαν να σημάνουν την έλλειψη χρήματος, την ανάγκη ακριβού δανεισμού από τραπεζίτες και την παραγωγική υστέρηση για τις περισσότερες χώρες της Ευρώπης (αφού ήταν αναλογικά δυσεύρετα με τον ανταγωνισμό τα κεφάλαια κίνησης).
Μέσα στην «δεκαετία του Ευρώ» η Ευρώπη έχασε πάνω από 40% της συνολικής παραγωγικής της δυνατότητας, ενώ αναπτύχθηκε μία κουλτούρα «τραπεζίτη» σε μεγάλο τμήμα των ευρωπαϊκών λαών, μια κουλτούρα που έχει ως περιεχόμενό της, την βίωση μέσω της εκμετάλλευσης του χρήματος και γεννά μια οκνή ψευδή μακαριότητα.
Πρωτεργάτες των τακτικών αυτών ήταν οι Γερμανοί και κοντά τους οι Γάλλοι, δύο οικονομίες με παραγωγική υπόσταση, που πίστεψαν ότι με τον τρόπο αυτό μπορούν να καταστρέψουν πρώτα, να απαξιώσουν και στην συνέχεια να αγοράσουν φτηνά τους εταίρους τους στην Ε.Ε., ελέγχοντας την ροή χρημάτων και συσσωρεύοντας ευρωσυνάλλαγμα από τις ενδοευρωπαϊκές συναλλαγές. Δυστυχώς για όλους το ίδιο πιστεύουν μέχρι σήμερα.
Το Ευρώ, παραφουσκωμένο από την έλλειψη παραγωγής, σταθερό και δυσκίνητο, νόμισμα μιας γραφειοκρατικής αριστοκρατίας, αποτέλεσε τον εύκολο στόχο στο παιχνίδι του συναλλάγματος, στο παιχνίδι του χρήματος. Οι στενοκέφαλες μονεταριστικές αντιλήψεις του ευρωπαϊκού διευθυντηρίου με πολιτικές όχι μόνο χωρίς καμία φαντασία, αλλά και με σταθερούς προδεδομένους κανόνες και οι φανεροί στόχοι των Γερμανών για την δημιουργία μιας νέας Γερμανικής Αυτοκρατορίας σε όλη την Ευρώπη, ήταν εύκολο να προβλεφθούν ακόμα και από παιδάκια, πόσο μάλλον από καλά πληροφορημένους ανταγωνιστές, που και γνώριζαν πως θα κινηθεί η Ευρώπη και το πλεονέκτημα σχεδιασμού είχαν.
Όταν η κρίση ξεκίνησε με την στημένη ιστορία της “Lehman Brothers” , γράψαμε κάποιοι για το που αποσκοπούσε και κρούσαμε τον κώδωνα του κινδύνου για τους λαούς της Ευρώπης με τις «σταθερές» και «ακλόνητες» πολιτικές που ακολουθούσε η «ευρωπαϊκή ηγεσία». Η Ευρώπη των Γερμανών «πούλησε» σταθερότητα σε ένα περιβάλλον ραγδαία μεταλλασσόμενο και δεν μπόρεσε να εννοήσει τις κινήσεις στην σκακιέρα. Μέλημά της ήταν η στήριξη της σταθερότητας του Ευρώ και όχι η αναγκαία κινητικότητα. Το «σταθερό» και υπερτιμημένο Ευρώ έγινε η ταφόπλακα της Ευρώπης και ακόμα δεν το έχουν αντιληφθεί ή δεν έχουν πλέον τρόπους αξιοπρεπούς αντίδρασης.
Οι Η.Π.Α., με την έκδοση τρισεκατομμυρίων δολαρίων (οι κακές γλώσσες αναφέρουν ότι στην πραγματικότητα είναι πάνω από 14 τρίς) όχι μόνο είχαν και έχουν την πρωτοβουλία «αναθέρμανσης» και χρηματοδότησης της οικονομίας, αλλά έχουν και την πρωτοβουλία εξαγοράς (ας την αποκαλέσουμε σικάτα: «ενίσχυσης») άλλων οικονομιών και προσοδοφόρων εγκαταστάσεων, πάντοτε με ένα σεβαστό ποσοστό τόκου. Μήπως έχει σκεφτεί ο ελληνικός λαός πόσα από τα δισεκατομμύρια δολάρια που αναγκάστηκε να δανειστεί, είναι στην πραγματικότητα απλό βαμβακόχαρτο, χωρίς κανένα πραγματικό αντίκρισμα ; χρήμα της καπιταλιστικής «κινητικότητας»; Στην πραγματικότητα, εάν ένα κράτος έπρεπε να βρίσκεται υπό την επιτήρηση του Δ.Ν.Τ. αυτό θα έπρεπε να είναι οι Η.Π.Α. με το τεράστιο τυπικό δημόσιο χρέος (13,45 τρις δολάρια), όμως κανείς ποτέ δεν τόλμησε να λάβει μέτρα εναντίον των, καθώς ταυτόχρονα θα πληθωριζόταν ή θα αποπληθωριζόταν ο πλανήτης (ήτοι με συνέπειες αντίστοιχες με τις τακτικές που θα επέλεγαν οι Η.Π.Α.). Το δημόσιο χρέος των Η.Π.Α. είναι και μία σαφής απάντηση στους γελοίους οικονομολόγους της δεκάρας που προσκαλούνται και σουλατσάρουν στα Μ.Μ.Ε. και με ύφος 100 καρδιναλίων και σοβαρότητα φιλοσόφου λένε πως για την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας είναι υπεύθυνο το δημόσιο χρέος. Εάν ίσχυε αυτό, οι Η.Π.Α. θα έπρεπε να έχουν σβηστεί από τον παγκόσμιο οικονομικό χάρτη … .
Οι Η.Π.Α. λοιπόν, εκδίδοντας αθρόα τρισεκατομμύρια δολαρίων, έρχονται να «διασώσουν» τις οικονομίες του πλανήτη, να πληθωρίσουν το χρήμα κατά την πάγια τακτική του καπιταλισμού που γεννά χρήμα για να καλύψει τα χρέη και παραγωγή για να δημιουργηθούν «αξίες» που έχουν ανάγκη από την έκδοση χρήματος. Το χρήμα αυτό έρχονται να δανείσουν ξανά στην κουρασμένη Ευρώπη του σταθερού, ακλόνητου και ακίνητου Ευρώ. Θα το δανείσουν με καλό τόκο (δηλ. με μόχθο και εξάρτηση των λαών) και θα ανταλλάξουν παλαιότερα δάνεια με πληθωριστικό χρήμα. Σύντομα η ισοτιμία Ευρώ – δολαρίου θα ανατραπεί από τις «αγορές», ώστε το ποσοστό του τόκου να είναι απειροελάχιστο μπροστά στο κέρδος από τις συναλλαγματικές ανατροπές στις ισοτιμίες.
Οσες οικονομίες δεν στηρίχθηκαν στην παραγωγή, αλλά στηρίχθηκαν στην κυκλοφορία του χρήματος θα πληρώσουν πρώτες το τίμημα. Για όσες στηρίχθηκαν στο «σκληρό» και σταθερό Ευρώ, θα επακολουθήσει η τιμωρία της κατάρρευσης του ιστού που περιέπλεξαν. Οι Η.Π.Α. θα «εξαγοράσουν» τις οικονομίες του Ευρώ με ψεύτικα δολάρια.
Γ. ΕΛΛΑΔΑ
Στο περιβάλλον αυτό η Ελλάδα έχει μόνο ριζοσπαστικές λύσεις και δεν μπορεί να σέρνεται επαιτούσα για δανεικά, από αυτά τα άνευ αντικρίσματος που εκδίδει η F.R.B. .
Η πρώτη και κύρια επιλογή είναι η άμεση έξοδος από την «Ευρωζώνη». Το πάρτυ της καταστροφής και η σφαγή που θα ακολουθήσει δεν πρέπει να μας βρει μέσα στον χώρο αυτό. Η Ελλάδα χρειάζεται παραγωγική ανάπτυξη που οι πολιτικές της σταθερότητας του Ευρώ, της «δημοσιονομικής πειθαρχίας» και της Γερμανικής επέκτασης δεν μπορούν να της προσφέρουν. Τα αμερικάνικα δανεικά επίσης μπορούν μόνο να εξαγοράσουν την Ελλάδα σε τιμή ευκαιρίας. Ουσιαστικά, σήμερα, η χώρα βρίσκεται σε δημοπρασία για ξένους ενδιαφερόμενους, που περιμένουν να πέσουν και άλλο οι τιμές για να αγοράσουν σε τιμή ευκαιρίας και με ψεύτικο, χωρίς αντίκρισμα χρήμα. Η έξοδος από τον όλεθρο της ευρωζώνης, όσο πιο γρήγορα έλθει τόσο πιο σύντομα θα έχει αποτελέσματα.
Η επανέκδοση χρήματος από το ελληνικό κράτος, όσο οδυνηρή και να είναι για πολλούς από τους έχοντες και κατέχοντες, είναι η μόνη λύση που μπορεί να αναθερμάνει την οικονομία και να δώσει τα απαραίτητα κεφάλαια για να εκκινήσει. Ο πληθωρισμός και οι συναλλαγματικές επιθέσεις είναι δευτερεύον ζήτημα μπροστά στο απόλυτο μηδέν που κοντεύει να αντικρύσει η χώρα. Μια πολιτική εσωτερικής αυτονομίας και αυτάρκειας θα δώσει στην χώρα σύντομα συγκριτικά πλεονεκτήματα. Τέτοιες πολιτικές σχεδιάστηκαν από ομάδες ανθρώπων που δεν ανήκουν στις δήθεν «ελίτ».
Είναι βέβαιο ότι οι σημερινοί πολιτικοί σχηματισμοί είναι κομμάτια του καταστροφικού συστήματος και το υπηρετούν τυφλά και χωρίς δυνατότητες, ούτε καν να εννοήσουν τι σημαίνει Ελλάδα, άρα λύσεις ούτε μπορούν να δώσουν, ούτε καν να τις εννοήσουν.
Εάν σύντομα δεν ξεφύγουμε ως λαός από την μέγγενη της Ε.Ε. και των Η.Π.Α. και από τα τεράστιας ισχύος παιχνίδια τους, εάν δεν δούμε την απτή πραγματικότητα, δεν θα υπάρχει διαφυγή. Ηδη το 1ο τρίμηνο του νέου έτους θα πρέπει να αποπληρωθούν δάνεια για τα οποία χρειάζεται σχεδόν ένα ακόμα νέο μνημονιακό δάνειο. Είναι ευνόητο ότι τότε η χώρα θα αναγκαστεί να ομολογήσει την αδυναμία της και τότε θα έχει σημάνει η ώρα των δανειστών.
22 Νοεμβρίου, 2010
ΜΝΗΜΟΝΙΑ : ΚΡΙΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΙΣΗΓΗΣΗ ΤΟΥ ΣτΕ
ΜΝΗΜΟΝΙΑ : ΚΡΙΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΙΣΗΓΗΣΗ ΤΟΥ ΣτΕ
Περίμενα καιρό την έκδοση της εισήγησης του ΣτΕ (Συμβούλιο της Επικράτειας) για τις προσφυγές κατά του μνημονίου. Προέβλεπα ότι θα κρίνει πολιτικά και όχι νομικά και αυτό έπραξε. Το πρόβλημα είναι πως το έπραξε κατά τρόπο που εκθέτει απόλυτα την συντάκτρια της εισήγησης και ουσιαστικά την λειτουργία της «δικαιοσύνης». Για την τελευταία, την «δικαιοσύνη», η «εισήγηση» και η ποιότητά της (εξ όσων ανακοινώθηκαν για το περιεχόμενό της) είναι απολύτως αντίστοιχη με την γενική εικόνα που παρουσιάζει το κράτος αυτό και όλες του οι λειτουργίες. Ας ανατρέξουν σε ομιλίες και θέσεις του σημερινού πρωθυπουργού, σε συνεντεύξεις ανωτάτων δικαστών κλπ, για να καταλάβουν τι εννοώ … .
Η εισήγηση ως έχει, όχι μόνο στοχοποιεί το ΣτΕ ως όργανο, όχι την «δικαιοσύνης» , αλλά της διοίκησης για την πολιτική του ταυτότητα, αλλά καταδεικνύει και πλήρεις τις αδυναμίες ενός άλλου πολιτειακού θεσμού.
Εάν, για παράδειγμα, η εισήγηση κρίνει ότι το μνημόνιο δεν αποτελεί διεθνή σύμβαση, θα όφειλε επακριβώς να αναφέρει τι είναι κατά την γνώμη της εισηγήτριας. Ποια δηλαδή είναι η ακριβής νομική του φύση και χαρακτήρας. Ξέρετε, είναι μετρημένοι στα δάκτυλα του ενός χεριού οι χαρακτήρες και οι «φύσεις» των συμβάσεων και όφειλε η εισήγηση να μας πει τι τελικά κατά την γνώμη της τι είναι αυτά τα «πρωτόκολλα». Μήπως είναι συμβάσεις ενοχικές μεταξύ ιδιωτών; Μήπως είναι ενοχικές συμβάσεις του κράτους ; άλλες λύσεις – χαρακτηρισμοί που να υφίστανται δεν υπάρχουν και είναι ευνόητο ότι τα μνημόνια από την ώρα που περιέχουν διατάξεις, ρυθμίσεις και δεσμεύσεις κανονιστικού χαρακτήρα (συμφωνίες για μέτρα γενικής εφαρμογής που δεσμεύουν νομοθετικά και εκτελεστικά το κράτος) δεν αποτελούν κανενός τύπου ενοχικές συμβάσεις ιδιωτικού δικαίου και χαρακτήρα. Αρα και κατά την πάγια νομολογία του ίδιου του ΣτΕ, την θεωρία της επιστήμης και τις αποφάσεις των διεθνών δικαστηρίων, πρόκειται για συμβάσεις δημόσιου χαρακτήρα και διεθνικής φύσης. Τα υπόλοιπα, όπως και η αίολη επίκληση από την εισήγηση ως επιχειρήματος και νομικής βάσης, της απόφασης του συμβουλίου κορυφής της Ε.Ε., με την οποία οι συμβαλλόμενοι χαρακτήρισαν τις αποφάσεις τους «όχι διεθνή σύμβαση» είναι πραγματικά προκλητική για κάθε νομικό, αφού το έργο των Δικαστηρίων είναι να διαγνώσουν την φύση και το νομικό χαρακτήρα μιας έννομης σχέσης και όχι να αρκεστούν στο πως την βάφτισαν τα αντισυμβαλλόμενα μέρη.
Τελικά και για να βοηθήσω την αντίκρουση της εισήγησης, ανοίγοντας ένα τρόπο και ένα δρόμο σκέψης βασισμένο στα σφάλματα της εισήγησης, μήπως (κατ’ αυτήν) πρόκειται για τυπικό νόμο, χωρίς καμία αυξημένη – υπερνομοθετική ισχύ (μόνο οι διεθνείς συμβάσεις έχουν τέτοιο χαρακτήρα); ή μήπως εννοεί η εισήγηση ότι το Δ.Ν.Τ και ο μηχανισμός στήριξης παράγουν πρωτογενώς δίκαιο ;
Ένα ακόμα που θα πρέπει να επισημάνω είναι η παντελής έλλειψη νομικής ακολουθίας, νομικής σκέψης και κυρίως συνείδησης και χρήσης του αξιακού συνταγματικού συστήματος. Το Σύνταγμα περιλαμβάνει διατάξεις με σαφείς αξιακές προσεγγίσεις των κανόνων δικαίου και του σκοπού τους. Στην αξιακή σύγκρουση διατάξεων και κανόνων δικαίου, οι κανόνες δικαίου με ισχυρότερο αξιακό αντικείμενο και περιεχόμενο υπερισχύουν αυτών που έχουν έλασσον αξιολογικό περιεχόμενο και ενδιαφέρον και δεν ενθυμούμαι πουθενά στο Σύνταγμα να προστατεύονται τα «δικαιώματα των δανειστών» … . Ας διαβάσουν το Σύνταγμα οι εφαρμοστές του δικαίου και θα βρουν ποιες είναι οι κορυφαίες αξιακές επιταγές και τα θεμέλια τα ίδια του κράτους και του Συντάγματος.
Όταν βεβαίως η πολιτική υποκαθιστά την «δικαιοσύνη» και η «δικαιοσύνη» αοριστολογεί ως πολιτικός στο μπαλκόνι είναι σαφές ότι το σύστημα δεν λειτουργεί στο ελάχιστο και δεν περιμέναμε τις πολιτικές αοριστίες και τις πολιτικές εκτιμήσεις μιας εισήγησης δικαστού για να τις διαπιστώσουμε. Εάν θέλουν «πολιτικοί» και φθάνουν οι δικαστές να κρίνουν με βάση τις πολιτικές σκοπιμότητες και επιδιώξεις, τότε να κατέβουν από τα έδρανα και να σταθούν στα μπαλκόνια … . Πολιτικές θα είναι οι απαντήσεις και πολιτικά αποδείχθηκε ο επιζήμιος χαρακτήρας των πολιτικών και οικονομικών μέτρων των μνημονίων. Απέναντι στην ουσιαστική νομική αδυναμία να στηριχθούν τα μνημόνια η χρήση των επιδιώξεων μέτρων και όχι της νομικής τους ταυτότητας, αρτιότητας και νομιμότητας στο πλαίσιο του Συντάγματος, αποδεικνύει ότι ελλείπουν τα επιχειρήματα.
Ουδέν κακόν αμειγές καλού : εάν η πλειοψηφία της ολομέλειας του ΣτΕ ακολουθήσει την εισήγηση και δεν ακυρώσει τελικά τα μνημόνια, ανοίγει πολλούς νομικούς αυτοματισμούς κατάργησης και ακύρωσης των μνημονίων με νέες αιτήσεις.
Δεν θα γράψω περισσότερα, είχα έτοιμο ένα δικόγραφο με αίτημα την ακύρωση των μνημονίων. Μου ζήτησαν από τον Δ.Σ.Α. να περιμένω το δικό τους και το σεβάστηκα. Μετά ταύτα όμως και μετά την έκδοση αποφάσεως του ΣτΕ είναι βέβαιο πως θα κινηθώ με τις ενώσεις καταναλωτών που έχουν ήδη δηλώσει σύμφωνες και τους πολίτες, τους ανθρώπους που θίγονται τα βιοτικά τους αγαθά και ανάγκες.
Τους δικαστές του ΣτΕ τους καλώ να σταθούν στο ύψος τους, σε τέτοιες αποφάσεις μετριέται το ύψος του δικαστή, εκτός εάν θέλουν να αποδείξουν ότι ταυτίζονται όλοι με την πολιτική μετριότητα και αναξιότητα.
1 Νοεμβρίου, 2010
Η ΔΡΑΣΗ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΗΚΟΝ ΜΑΣ
Η ΔΡΑΣΗ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΗΚΟΝ ΜΑΣ
Ο τόπος μας πορεύεται με ταχύτητα προς τον συνολικό αφανισμό, σε μία χωρίς σταματημό κατηφόρα, εκεί που έσπρωξαν και όρισαν για το «τραίνο της Ελλάδας» τα αφεντικά του διεθνούς διευθυντηρίου. Αν δεν είχαν επιλέξει για την Ελλάδα την καταστροφή και την ολοκλήρωση της εκμετάλλευσης του τόπου και του λαού της, δεν θα είχαν λειτουργήσει με πράξεις, επιλογές και παραλήψεις οι ίδιοι και οι ντόπιοι υπάλληλοί τους: η συντεχνία των πολιτικών. Δεν είναι τωρινό το φαινόμενο, δεν ανήκει στο σήμερα, αλλά είναι φαινόμενο πολλών αιώνων. Απλά ο ολοκληρωτικός καπιταλισμός παρενέβη τα τελευταία χρόνια βίαια μέσα από μια σειρά ύπουλων και επιβεβλημένων εκσυγχρονισμών για να δημιουργήσει τον μύλο που θα αλέσει την Ελλάδα και τους Ελληνες.
Μια σειρά από γελοίους και προδότες πολιτικούς και εν γένει κυβερνώντες (μην ξεχνάμε τις παρεμβάσεις των στρατιωτικών στην ιστορία του ελληνικού προτεκτοράτου – μπανανία), με σκόπιμες ή άκριτες ενέργειες υλοποίησαν το σχέδιο της καπιταλιστικής ομογενοποίησης και της αχρήστευσης της χώρας μας.
Μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1950, παρά τις κεντρικές κατευθύνσεις για καπιταλιστικές δομές στην οικονομία, η Ελλάδα εξακολουθούσε να βιώνει και να λειτουργεί με βάση τις παλαιές, αρχαίες ίσως κοινωνικές δομές. Όχι πως αυτές οι δομές τοπικής αυτονομίας ήταν απαλλαγμένες σειράς προβλημάτων, ακόμα και δεισιδαιμονιών, αλλά ήταν ζυμωμένες με τον τόπο, αφουγκράζονταν τις ιδιαιτερότητές του, λειτουργούσαν ως ένας κατεργασμένος επί χιλιετίες κοινωνικός και παραγωγικός πολιτισμός, που αν μη τι άλλο μπορούσε να εννοήσει και να ικανοποιήσει μια σειρά από ανθρώπινες ανάγκες, να αντιληφθεί την παραγωγική υπόσταση και τα προτερήματα του τόπου και τουλάχιστον να λειτουργεί με μία συνέπεια αειφορίας. Ο ίδιος πολιτισμός γεννημένος στον τόπο αυτό δεν ήταν ξένος προς τη νεωτερικότητα και την εισαγωγή αντιλήψεων και μεθόδων από το εξωτερικό. Απλά είχε την ικανότητα να τις φιλτράρει και να τις προσαρμόζει με επιτυχία στα εσωτερικά, στα ελληνικά δεδομένα. Τα κύματα αστυφιλίας ήταν μετρημένα και η ανάπτυξη της χώρας ισόρροπη.
Όπως αποκάλυψε πριν από 20 περίπου χρόνια ο Ν. Τσόμσκυ, μετά τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο σε χώρες όπως η Ελλάδα και η Ιταλία, δηλ. σε χώρες που ήταν υπαρκτός ο «κίνδυνος» του κομμουνισμού, εφαρμόστηκε ένα σχέδιο μετανάστευσης εσωτερικής και εξωτερικής για να αμβλυνθούν οι κατά τους εμνευστές του σχεδίου κίνδυνοι επαναστατικών αριστερών κινημάτων. Η αλήθεια είναι πως μέχρι τότε οι «μεγαλουπόλεις» της χώρας ακολουθούσαν χαμηλούς αριθμούς πληθυσμιακής ανάπτυξης. Στα τέλη της δεκαετίας του ’40 υπήρχε ακόμα ζώσα και παραγωγική ύπαιθρος και οι μεγάλες πόλεις είχαν άλλη πληθυσμιακή, κοινωνική και παραγωγική υπόσταση. Η Αθήνα ως πολεοδομικό συγκρότημα κατοικείτο από αστούς, δημοσίους υπαλλήλους και εργάτες, ενώ η μεγαλύτερη ιστορικά αύξηση του πληθυσμού της είχε επέλθει από τους Μικρασιάτες πρόσφυγες. Το 1951 η Αθήνα είχε 1.376.000 κατοίκους. Ακολούθησε μέσα σε λιγότερο από σαράντα χρόνια ο τριπλασιασμός του πληθυσμού της και η συγκέντρωση σε αυτή σχεδόν των 2/5 των κατοίκων της χώρας.
Αριθμοί; Δεν είναι μονάχα αριθμοί, είναι και άνθρωποι, άνθρωποι που εγκατέλειψαν σε ένα κύμα μαζικής φυγής την παραγωγική ύπαιθρο και τις επαρχιακές πόλεις και σωρεύτηκαν σε 412 τετραγωνικά χιλιόμετρα γης (131.000 τ. χλμ. είναι η χαρτογραφική έκταση της Ελλάδας και γύρω στις 300.000 τ. χλμ. η πραγματική). Στην συνέχεια ο διατεταγμένος και άκριτα εφαρμοσμένος «εκσυγχρονιστικός» καπιταλισμός μετέτρεψε την παραγωγική διάσταση της οικονομίας και της ίδιας της Αθήνας σε διάσταση παροχής υπηρεσιών. Πρόκειται ή για μία τεράστια προδοσία ή για την πλήρη ηλιθιότητα, ίσως και τα δύο ανά περίπτωση σε ένα τραγικό μίγμα, τα αποτελέσματα του οποίου πληρώνουμε σήμερα και θα πληρώνουμε για πολλές γενιές στον τόπο μας εάν αυτός δεν αφανιστεί και δεν μετατραπεί σε μία πολιτεία της λήθης.
Το ίδιο τίμημα της έλλειψης παραγωγής και παραγωγικότητας πλήρωσε ο ελληνικός κόσμος, πλήρωσε τούτος εδώ ο τόπος σε όλες τις ιστορικές φάσεις καταστροφής του: Αθήνα, μετά τον «Χρυσό Αιώνα», Ελλάδα συνολικά και βαθμιαία μέχρι τους Μακεδόνες, Ρωμαιοκρατία, Βυζαντινή παρακμή, Τουρκοκρατία (τοπικά). Η έλλειψη παραγωγής αγαθών και η στροφή του πληθυσμού σε μεταπρασίες και πάρεργα καταστρέφει διαχρονικά αυτόν εδώ τον τόπο (όπως κατά βάση κατέστρεψε και πολλούς άλλους λαούς), τον υποδουλώνει, τον κάνει εξαρτώμενο και ανασφαλή. Για την Ελλάδα του ήλιου, του νερού και της θάλασσας, για τον προικισμένο αυτό τόπο που μέσα σε λίγες εκατοντάδες χιλιόμετρα μπορεί να παράγει από τροπικά αγαθά έως αγαθά ψυχρών κλιμάτων, για τον Ελληνα δημιουργό, τον Ελληνα πολίτη μαχητή, που μπορεί να συλλάβει φιλοσοφικά και ουσιαστικά δημιουργικές ιδέες, η σύγχρονη εξέλιξη, η επανάληψη της πικρής ιστορίας της απαξίωσης, της ερήμωσης, της μετανάστευσης είναι μία τραγική συνέπεια της αθλιότητας, της ανεγκεφαλιάς και της προδοσίας της άρχουσας κάστας της χώρας (των «φραγκοφορεμένων»_ που μόνο η σάτιρα του λαϊκού καραγκιόζη και η πέννα του Γ. Σουρή χλεύασε και η επαναστατική δύναμη του λαού μπορεί να αποτινάξει και να ματαιώσει.
Ναι, Ελλάδα σε κάθε ιστορική στιγμή είναι οι Ελληνες που ζουν σε αυτό τον τόπο.
Ναι, πρέπει να ανακαταλάβουμε την χώρα μας γιατί μας την έχουν κλέψει. Πρέπει να διώξουμε το φαύλο συνάφι τους, που έφερε με δολιότητα, μωρότητα και ακρισία την καταστροφή.
Λύση άλλη από το αποφασιστικό ξεθεμελίωμα της φαυλοκρατίας δεν υπάρχουν. Οσο αυτοί υπάρχουν και ελέγχουν τους ανθρώπους, τον λαό και τις κοινωνίες του δεν υπάρχει μέλλον, παρά μόνο καταστροφή.
Ας περισώσουμε τα κομμάτια της χώρας μας, ας ξαναστείλουμε ξανά τους ανθρώπους στην παραγωγή με τρόπους σύγχρονους και δίκαιους, ας ξαναχτίσουμε μια πραγματική δημοκρατία, μια κοινωνία ισότητας και ας δώσουμε στους ανθρώπους την δυνατότητα όχι απλώς να υπάρχουν βολεύοντας κρυφίως το είναι τους σε μια κοινωνία ατομισμών, αλλά να λειτουργούν ως άνθρωποι σε μία κοινωνία ισότητας, που η ίδια καθορίζει το μέλλον της.
Οσοι διαβάζουν κείμενά μου, γνωρίζουν πως δεν γράφω πολιτικές θεωρητικές φανφάρες και κενολογίες, γνωρίζουν πως δεν αρκούμαι στην κριτική. Δεν μπορεί να εξαντλείται η πορεία ενός λαού στην κριτική.
Υπάρχει μοντέλο, υπάρχει ο πρακτικός τρόπος και είναι γρήγορος, άμεσος, ουσιαστικός και σίγουρος για να χτιστεί μέσα σε ελάχιστα χρόνια μια Ελλάδα των Ελλήνων, μια Ελλάδα των ίσων, χειραφετημένων ανθρώπων, που θα είναι αυτάρκης και σίγουρη, που θα παράγει και δεν θα ζητιανεύει, που δεν θα επηρεάζεται από τα παιχνίδια του συστήματος και τον έλεγχο του χρήματος. Αυτό το μοντέλο δεν ανήκει σε αυτόν που το έφτιαξε, ανήκει σε όλους καθώς φτιάχθηκε για αυτούς.
Πάνω σε αυτά, εμείς τα εκατομμύρια των μεμονωμένων σκεπτόμενων Ελλήνων, ας συμφωνήσουμε, ας δώσουμε τα χέρια και ας προχωρήσουμε.
Η 17η του Νοέμβρη είναι μια καλή ημέρα για να διατρανώσουμε την θέλησή μας να φύγουν από την χώρα.
18 Οκτωβρίου, 2010
Η «ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ» και η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΝΕΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ
Η «ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ» και η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΝΕΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ αποτελεί μια από τις ελάχιστες λύσεις που μπορούν νομικά να στηρίξουν την μη αποδοχή και την διαγραφή χρεών.
Το πρώτο: η «επανάσταση», αποτελεί το πολιτικό κριτήριο που μπορεί να «πείσει» τους δανειστές, ότι τα πράγματα είναι εξαιρετικά δύσκολα για τα συμφέροντά τους. Είναι αυτό που θα κάνει τους δανειστές να ζητούν την διαπραγμάτευση, αυτοί και όχι η συρόμενη ξενόδουλη κυβέρνηση της «ελληνικής δημοκρατίας».
Το δεύτερο και κυριότερο : η δημιουργία ενός νέου κράτους, απότοκου της «επανάστασης», το οποίο θα διακόψει την λειτουργία και την ύπαρξη του παλαιού και θα αποκηρύξει κάθε δεσμό ή έννοια συνέχειας με το παλαιό, είναι η νομική φόρμουλα που θα μας απαλλάξει από τις δεσμεύσεις και υποτέλειες του επαίσχυντου «μνημονίου». Οσα ζητούν οι δανειστές ας τα λάβουν από το κράτος με το οποίο τα συμφώνησαν … . Στην Ελλάδα το «επαναστατικό» κράτος, που θα έχει άλλη ονομασία και δομές (π.χ. «Δημοκρατία των Ελλήνων» δεν θα αναγνωρίζει καμία συνέχεια, νομική, πολιτική, οικονομική με το παρελθόν και το κράτος που υπέγραψε τις συμβάσεις της δουλείας.
Εχοντας τα παραδείγματα της Γιουγκοσλαβίας, της Σοβιετικής Ενωσης και της Τσεχοσλοβακίας, θέτω τη νομική και μόνο σκέψη στο πλαίσιο της συζήτησης και του προβληματισμού των νομικών, αλλά και όλων των πολιτών.
Είναι βέβαιο ότι η χώρα μας δεν μπορεί να αποπληρώσει τα τεράστια χρέη που δημιούργησαν πολιτικοί και επιχειρηματίες.
Είναι επίσης βέβαιο ότι με τις συμβάσεις υποτέλειας που υπογράφθηκαν οι δανειστές της χώρας μπορούν να ενεργήσουν πολύπλευρα και να κατασχέσουν, εξαγοράσουν, ανταλλάξουν την ίδια την γη, τον αέρα, την θάλασσα της πατρίδας μας. Είναι βέβαιο ότι με τις νομικές δεσμεύσεις που ανέλαβε το κράτος με το όνομα : «Δημοκρατία της Ελλάδος», ακόμα και ιστορικά μνημεία μπορούν να κατασχεθούν και να αποτελέσουν αντικείμενο εκποίησης. Ακόμα και εάν δεν εκποιηθούν, πολυετείς μισθώσεις ή ομολογοποίηση των κερδών από την εκμετάλλευσή τους (έγινε επί Σημίτη) μπορούν να συναφθούν ή να περιέλθουν, αντίστοιχα, στα χέρια των δανειστών μας.
Η λύση λοιπόν για όλους μπορεί να είναι η «ανακατάληψη» της χώρας από τους Ελληνες και η δημιουργία ενός νέου κράτους.
Το ίδιο ισχύει για όλους τους καταχρεωμένους λαούς και η εκτίμησή μου είναι πως η διαδικασία αυτή θα ξεκινήσει από χώρες αμυντικά πιο ασφαλείς, όπως η Πορτογαλία και η Ισπανία … .
Τα ανωτέρω θέτω όχι ως πρόταση, αλλά ως πιθανή νομική εκδοχή ή δυνατότητα για να ξεφύγουν οι Ελληνες, για να ξεφύγει ο λαός μας από το άθλιο καθεστώς στο οποίο άκων κατά την πλειοψηφία του περιέπεσε.
Σε κάθε περίπτωση θα πρέπει να τεθούν δύο ζητήματα που θεωρώ σε κάθε πιθανή εξέλιξη κύρια και πρωταρχικά:
Το πρώτο είναι το αναίμακτο της όποιας πιθανής κίνησης. Ο λαός μας πρέπει να δείξει πως ξεκινά μια νέα πορεία πραγματικού αυτή την φορά πολιτισμού. Μια πορεία απόλυτου σεβασμού της αξίας του ανθρώπου και των συνυφασμένων με αυτή δικαιωμάτων. Μια πορεία πραγματικής, ουσιαστικής, αληθινής δημοκρατίας που χτίζεται μέσα από συνθήκες πραγματικής κοινωνικής ενότητας και αξιοποίησης – χειραφέτησης κάθε Ελληνα, κάθε Ελληνίδας σε καθεστώς ισότητας.
Το δεύτερο έχει να κάνει με την ανάδειξη στα αξιώματα της νέας δημοκρατίας ανθρώπων που θα δείξουν το δρόμο για τη νέα πορεία της κοινωνίας. Ανθρώπων που δεν θα προέρχονται από τζάκια και εξουσίες, αλλά από τα ίδια τα σπλάχνα του λαού, θα είναι κομμάτι και ανάσα του.
Τα ανωτέρω μαζί με το πραγματικό της συμφέρον, ως συμφέρον του συνόλου της κοινωνίας οφείλει να τα σκεφτεί και να τα εννοήσει η καπιταλιστική και μεγαλοαστική τάξη της χώρας.
Οι υπόλοιποι: μικροαστοί, εργαζόμενοι, άνεργοι και νεολαία σε λίγο καιρό δεν θα έχουν τίποτα απολύτως να χάσουν … .
ΝΑ ΑΠΟΤΡΑΠΕΙ Η ΤΕΛΙΚΗ ΦΑΣΗ ΤΟΥ ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΣ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ
Αθήνα, 15 Ιουλίου 2010
ΝΑ ΑΠΟΤΡΑΠΕΙ Η ΤΕΛΙΚΗ ΦΑΣΗ ΤΟΥ ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΣ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ
Το ότι η πολιτική που ακολουθεί η κυβέρνηση είναι εγκληματική κατά της χώρας και εξυπηρετεί μόνο τους δανειστές της είναι κάτι ουσιαστικά δεδομένο. Η κυβέρνηση λειτουργεί μόνο και αποκλειστικά ως κυβέρνηση – βίαιος εισπράκτορας υπέρ των δανειστών της χώρας.
Την ίδια ώρα είναι απολύτως απούσα ακόμα και η στοιχειώδης μέριμνα, επιμέλεια και προσοχή για τα παραγωγικά ζητήματα της χώρας. Ειδικά η αγροτική παραγωγή, που θα μπορούσε να επαυξήσει το Α.Ε.Π. εκ του μηδενός, σαπίζει απούλητη, καθώς η κυβέρνηση δεν έχει καμία πολιτική προστασίας των αγροτών από τα νύχια των μεσαζόντων και των μεγάλων εμπορικών εταιρειών. Αντί να δοθούν διέξοδοι, λύσεις, προτάσεις, κίνητρα, αντί να δραστηριοποιηθεί το κράτος για την επαύξηση της αξίας της αγροτικής παραγωγής, αφήνει τα πράγματα και τους παραγωγούς στην τύχη που ορίζουν οι μεγαλέμποροι. Ιδια είναι και η αντιμετώπιση της κοινωνίας που καταναλώνει: αφέθηκε έρμαιο στα χέρια των κερδοσκόπων της «αγοράς».
Παράλληλα, η ακραία αύξηση της φορολογίας και η επιβολή νέων φορολογικών υποχρεώσεων επιφέρει όχι μόνο την αύξηση ρεκόρ του Δ.Τ.Κ. παράλληλα με την ύφεση (μείγμα που εμφανίστηκε παγκοσμίως μόνο στην Γερμανία του μεσοπολέμου και προκάλεσε την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία), αλλά δημιουργεί ένα εκρηκτικό κοινωνικό, οικονομικό και πολιτικό μείγμα.
Δεν θα κάνω αναφορά σε παράνομες και αντισυνταγματικές ενέργειες της κυβέρνησης. Εχουν ήδη αναλυθεί από εμένα και από άλλους σε σειρά δημοσιεύσεων. Το κύριο ζήτημα είναι η πορεία της χώρας και των ανθρώπων, η πορεία της κοινωνίας και του λαού αυτού.
Δεν γνωρίζω, εάν οι ακολουθούμενες πολιτικές ανήκουν στην ίδια την κυβέρνηση ή υπαγορεύτηκαν στον υπουργό Οικονομικών από άλλα κέντρα. Δεν με αφορά, εάν είναι απλώς ανίκανος, ή ακολουθεί εντολές, υποδείξεις ή συμβουλές άλλων. Το αποτέλεσμα είναι αυτό που προβληματίζει, καθώς οδηγεί ένα λαό στην πλήρη εξαθλίωση και υποδούλωση.
Μετά την τεράστια αύξηση της φορολογίας, που ανέβασε το κόστος ζωής και παραγωγής στα ύψη και τις μειώσεις μισθών και συντάξεων, τα αποτελέσματα (τα οποία όπως γράφτηκε ελέγχονται και ως ανακριβή) είναι πράγματι πενιχρά. Ο οποιοσδήποτε άνθρωπος με την στοιχειώδη λογική θα μπορούσε να εννοήσει το αυτονόητο: Το χρήμα και η παραγωγή της χώρας είναι μεγέθη συγκεκριμένα και τα ακολουθεί η φορολογία κατανάλωσης και εισοδημάτων – κερδών. Εάν μία οικονομία είναι ελλειμματική ή υφεσιακή ακόμα και ολωτικές φορολογήσεις δεν θα έχουν παρά πενιχρά αποτελέσματα.
Βέβαια, το κύριο πρόβλημα της χώρας δεν είναι η φορολογία ή η φοροαποφυγή, όπως διατείνεται η κυβέρνηση (άλλωστε και το χρήμα που προκύπτει από αυτή φορολογείται πολλαπλά σε κάθε κατανάλωση ή ανάλωσή του) αλλά η έλλειψη παραγωγικής υπόστασης της οικονομίας.
Η παραγωγική υπόσταση της οικονομίας, η «πραγματική οικονομία», όχι μόνο έχει αφεθεί στην τύχη της, αλλά τελικά παρεμποδίζεται ή καθίσταται ανώφελη και καταστροφική από τα μέτρα της κυβέρνησης.
Πέρα από το τεράστιο έλλειμμα εισαγωγών – εξαγωγών, η κατανάλωση και οι μεγάλοι πυλώνες της οικονομίας έχουν εκχωρηθεί, παραδοθεί ή πωληθεί έναντι αστείου ανταλλάγματος σε ξένα εταιρικά μορφώματα. Αυτό σημαίνει ότι ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού παραγόμενου, του ελληνικού ΑΕΠ ανήκει σε ξένους και εξέρχεται υπό την μορφή μερισμάτων από την χώρα και την οικονομία της.
Πολλαπλή και ζοφερή η υποτέλεια της χώρας.
Η κυβέρνηση σε μία απέλπιδα πολιτική να δείξει έργο και θυμίζοντας τις «κυβερνήσεις Κουίσλινγκ» της μετεμφυλιακής Ελλάδας, ζητεί και άλλες «επενδύσεις» από διεθνείς οικονομικούς παράγοντες. Ζητεί δηλαδή – κατά παραδοχή της πλήρους αδυναμίας και ανικανότητάς της να χαράξει ουσιαστικές πολιτικές – και άλλες εξαρτήσεις και άλλες υποτέλειες και άλλο ξεπούλημα της χώρας και των ανθρώπων της. Αναρωτιέμαι, η παράνομη εξαγορά του Ο.Τ.Ε. τι είδους επένδυση έφερε στην χώρα; Ήλθαν μήπως νέες τεχνολογίες που αγνοούσαμε ; άλλαξε ο Ο.Τ.Ε. προς το καλύτερο ή μήπως ήλθαν οι Γερμανοί να εισοδεύουν τεράστια κέρδη από τις βιοτικές ανάγκες επικοινωνίας των Ελλήνων και να ελέγχουν τις τηλεπικοινωνίες; Τέτοιες «επενδύσεις» δεν τις θέλουμε, δεν τις χρειαζόμαστε. Ανήκουν στα αίτια της καταστροφής της χώρας και των Ελλήνων.
Παράλληλα και σύμφωνα με σαφείς πληροφορίες, εταιρείες ευρωπαϊκών χωρών που δραστηριοποιούνται στην Ελλάδα δεν καταβάλλουν προ πολλού ετσιθελικά και αυθαίρετα ληξιπρόθεσμες υποχρεώσεις τους προς ΔΕΚΟ… . Αυτοί οι είναι οι αποικιοκράτες «επενδυτές» !!!.
Ούτε βέβαια άκουσα από την κυβέρνηση να ασκούνται διώξεις και αγωγές τόσο για τις ύποπτες αγοραπωλησίες, όσο και για τις συμβουλές οικονομικού χαρακτήρα που οδήγησαν στο αδιέξοδο. Διότι κάποιοι πολιτικοί και ξένοι οίκοι είχαν την ευθύνη για τα αδιέξοδα, που θα παρουσιάζονταν στις πληρωμές των δανείων και δεν συμβούλευσαν κάτι διαφορετικό σε σχέση με το timing της αποπληρωμής των ομολόγων. Είναι σαφής η ευθύνη τους, είναι τεράστια η ζημία που έχουν προκαλέσει και πρέπει να ζητηθούν αποζημιώσεις. Αντι αυτών, όχι μόνο τηρείται σιγή ιχθύος, αλλά οι ίδιοι οίκοι εξακολουθούν να συμβουλεύουν έναντι αδράς αμοιβής την ελληνική κυβέρνηση και να την κατευθύνουν στην πλήρη εξαθλίωση και εκποίηση της Ελλάδας και των Ελλήνων.
Πρέπει όλοι να κατανοήσουμε πως όλες αυτές οι πολιτικές του καπιταλισμού, της Ε.Ε., του διεθνούς διευθυντηρίου και τις οποίες πιστά ακολούθησαν οι κυβερνήσεις της χώρας, είναι αυτές που έφεραν και φέρνουν την καταστροφή. Ο καπιταλισμός εφαρμόζεται στο ελληνικό κράτος από την γέννησή του και είναι αυτός αποκλειστικά υπεύθυνος που μία πλουσιότατη σε πλουτοπαραγωγικές πηγές χώρα βρίσκεται διαρκώς σε κατάσταση οικονομικής αδυναμίας και καταστροφής. Ακολουθώντας τον καπιταλισμό και την νεοφιλελεύθερη εκδοχή του είναι βέβαιος ο όλεθρος και ο αφανισμός της Ελλάδας και των Ελλήνων.
Στην ίδια λογική και πορεία υπάλληλοι πολυεθνικών και στελέχη της καταστροφικής διακυβέρνησης Σημίτη βρίσκονται στα ηνία της χώρας. Ο Σημίτης κυβερνά ακόμα … .
Ως μάγος με φτηνά τρυκ, ο υπουργός Οικονομίας σέρνει την χώρα, όχι μόνο στην πλήρη ύφεση, στην έξοδο κεφαλαίων, αλλά και ικανότατων νέων ανθρώπων στο εξωτερικό … αλλά και στην πλήρη διάλυση. Επαυσε να αποδίδει τον επιστρεπτέο Φ.Π.Α. στις επιχειρήσεις, έπαυσε τις πληρωμές προς όλους τους εργολάβους και προμηθευτές του ελληνικού δημοσίου, «δεν δίνει σε κανένα δεκάρα» για να αποπληρώσει τοκογλυφικά ομόλογα και να δείξει πως η πορεία του δημόσιου χρέους είναι θετική. Εάν οι ανωτέρω ήταν ενέργειες και πολιτικές μιας επαναστατικής ή ριζοσπαστικής κυβέρνησης θα είχαν την αποδοχή της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού. Δυστυχώς είναι πρακτικές και τρυκ επικοινωνιακού καθησυχαστικού χαρακτήρα και βραχύχρονες παρατάσεις, ώστε να ξεφορτωθούν οι κάτοχοι τους τα ελληνικά ομόλογα και να τα φορτώσουν στην Ε.Κ.Τ. . Η μη καταβολή ληξιπρόθεσμων και απαιτητών οφειλών είναι το προοίμιο της πτώχευσης. Αργά ή γρήγορα τα τρυκ θα αποκαλυφθούν και οι δείκτες και εισπράξεις του δημοσίου θα επανέλθουν στην κανονική «αρνητική» μορφή και μάλιστα επιβεβαρυμένη με το κόστος της επιπλέον λαθρεμπορίας και της αποφυγής καταβολής Φ.Π.Α. .
Από τις πολιτικές αυτές της παράνομης μη επιστροφής ή καταβολής ληξιπρόθεσμων οφειλών του δημοσίου, ήδη στον κατασκευαστικό, τον βιομηχανικό και τον εμπορικό τομέα κλυδωνίζονται μεγάλες επιχειρήσεις και βρίσκονται ένα βήμα από την καταστροφή. Αντίστοιχα, μεγάλες ξένες κατασκευαστικές επιχειρήσεις που λειτουργούν με προνόμια στην χώρα, έχουν εγκαταλείψει τα έργα που εκτελούν. Ολοι ετοιμάζονται να στραφούν με αγωγές αποζημίωσης και διαφυγόντων κερδών εις βάρος του ελληνικού δημοσίου και επειδή οι αγωγές αυτές θα είναι βάσιμες είναι βέβαιο ότι οι οφειλές του δημοσίου και τα ελλείμματα θα πολλαπλασιαστούν.
Οι πολιτικές λοιπόν αυτές οδηγούν στην πλήρη διάλυση του ελληνικού κράτους, οδηγούν στο οριστικό τέλος του και όσο τις ακολουθεί η κυβέρνηση μας καταστρέφει και μας καταχρεώνει όλους.
Ποιοι καταστρέφουν λοιπόν την Ελλάδα, ποιοι σκοτώνουν τους Ελληνες και με ποιες πολιτικές;
Την ίδια ώρα η κυβέρνηση των «άξιων και των ικανών», των αριστοκρατών τιτλούχων κούφιας και πληρωμένης αδρά και ταξικά γνώσης αποδεικνύεται κυβέρνηση κωφότητας, αναξιότητας και ανικανότητας. Ερχεται η ώρα αυτού του λαού, έρχεται η ώρα να πάρουμε τις τύχες της χώρας στα χέρια μας, καθώς μόνο αυτός ο λαός μπορεί να σώσει την πατρίδα του.
Την ίδια ώρα που επιβάλλονται σκληρά και απάνθρωπα μέτρα κατά της πλειοψηφίας των Ελλήνων, οι «επιχειρηματίες», οι κυρίως υπεύθυνοι για την κρίση ακονίζουν τα δόντια και τα μαχαίρια τους για μεγαλύτερα και πιο αισχρά ανέξοδα κέρδη. Τις ίδια ώρα που σκοτώνουν τους Ελληνες για μερικά ψωροευρώ αφήνουν ασύδοτο και ανέλεγκτο το λαθρεμπόριο καυσίμων με κόστος άνω των 5 δις ετησίως. Κανείς δεν αγγίζει τα καρτέλ γιατί είναι απλώς υπάλληλοί τους και τροφοδοτούνται από το ίδιο βρώμικο χρήμα, κανείς δεν αγγίζει τους λαθρέμπορους, κανείς δεν αγγίζει την μαφία της χώρας, γιατί η μαφία και η σαπίλα είναι παντού.
Μέσα σε όλα αυτά, οι επιλογές του υπουργού Οικονομικών γεννούν οι ίδιες νέα χειρότερα αδιέξοδα και προβλήματα. Οι αγωγές π.χ. κατά του ελληνικού δημοσίου θα είναι η οριστική ταφόπλακα κάθε έννοιας κράτους και δημοσίου, καθώς θα πολλαπλασιάσουν τα ελλείμματα.
Αυτός ο λαός δεν αξίζει τέτοιες πολιτικές και πολιτικούς. Ο Παπανδρέου δεν θα έχει παρά ελάχιστη χρονικά ευχέρεια να πράξει υπέρ του ελληνικού λαού και να λάβει αποφάσεις που είναι πραγματικά υπέρ του. Η αποπομπή του υπουργού Οικονομικών και η χάραξη μιας δημιουργικής πολιτικής ουσίας, όχι με τους αριστοκράτες του Παπανδρέου, αλλά με τον ίδιο τον φιμωμένο ελληνικό λαό, είναι η μοναδική λύση για την χώρα και την κοινωνία μας.
Τα υπόλοιπα ανήκουν κυριαρχικά στον ελληνικό λαό … .
Δημήτρης Καραμήτσας
ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΩΣ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΩΝ ΤΡΑΠΕΖΩΝ
Αθήνα, 14 Ιουλίου 2010
ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΩΣ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΩΝ ΤΡΑΠΕΖΩΝ
Το ελληνικό πρόβλημα είναι σαφώς πρόβλημα πολυσύνθετο. Δεν μπορείς εύκολα να απομονώσεις κάποιον παράγοντα και να χρεώσεις σε αυτόν το πρόβλημα και τις συνέπειές του.
Υπάρχουν όμως κάποιοι βασικοί άξονες, οι οποίοι έπαιξαν και παίζουν πρωταρχικό ρόλο στην δημιουργία της προβληματικής κατάστασης. Το μεγαλύτερο βεβαίως πρόβλημα, που δημιουργεί και όλα τα υπόλοιπα τόσο σε επίπεδο συλλογικό και συνολικό, όσο και σε ατομικό – προσωπικό επίπεδο, είναι ο ίδιος ο καπιταλισμός. Θα πρέπει να σκεφτούμε σοβαρά, να αναλογιστούμε και να συνειδητοποιήσουμε όλοι, ότι το ίδιο το κυρίαρχο σύστημα παραγωγικής και συνακόλουθα και κοινωνικής οργάνωσης με τους θεσμούς και τους κανόνες που έχει επιβάλλει για την λειτουργία και την διαιώνισή του, καταστρέφει γενιές Ελλήνων και την ίδια την χώρα. Η ίδια η κρίση που βιώνουμε, αλλά και σειρά παράπλευρων και παράλληλων κρίσεων δεν θα είχαν ποτέ υπάρξει, εάν η χώρα δεν ακολουθούσε πιστά και τυφλά τον καπιταλισμό και δη στις πιο ακραίες και απόλυτες μορφές του.
Τα ίδια τα προβλήματα του κράτους, της κοινωνίας, των ανθρώπων, είναι αποκλειστικά προβλήματα που ανακύπτουν μόνο στον καπιταλισμό και εξαιτίας του. Η έλλειψη πραγματικής δημοκρατίας, η έλλειψη κοινωνικού ελέγχου, η διαπλοκή, οι κλοπές και οι απιστίες, η κερδοσκοπία, η υποτέλεια της χώρας και των κατοίκων της σε ξένα κέντρα, η παραγωγική εκμηδένιση, η ανυπόφορη ζωή και οι χίλιες-δυο καχεξίες και αδικίες σε ατομικό και συλλογικό – κοινωνικό επίπεδο είναι αποτελέσματα του ίδιου του καπιταλισμού ως συστήματος.
Μήπως το ίδιο σύστημα δεν δημιούργησε και ευνόησε την αστυφιλία; Μήπως το ίδιο σύστημα και οι εντολές του και ως εντολές του διευθυντηρίου των Ε.Ο.Κ. και Ε.Ε. δεν είναι αυτά που προκάλεσαν την παραγωγική καταστροφή της χώρας, την παραγωγική και κοινωνική υποτέλεια, τα ελλείμματα κλπ.;
Μήπως το ίδιο το σύστημα δεν είναι αυτό που προκαλεί όλα τα προβλήματα στην παιδεία, στην υγεία, στην πολιτική;
Οσα στρεβλά συμβαίνουν είναι αποτέλεσμα του καπιταλισμού που ακολουθούμε και κανενός άλλου συστήματος.
Σε ένα αμιγώς καπιταλιστικό σύστημα, που οδήγησε και οδηγεί την χώρα σε κατάρρευση με την λειτουργία και τις επιλογές του, κυρίαρχος και κεντρικός πυλώνας και ταυτόχρονα εξ υπαρχής υπαίτιος είναι ο τραπεζικός. Κυρίαρχος είναι συνακόλουθα και ο ρόλος του τραπεζικού τομέα στην συνολική και στην ειδική ελληνική κρίση.
Εχετε σκεφτεί ποτέ, έχετε αναρωτηθεί; γιατί να υπάρχει ο τραπεζικός τομέας που βιώνει εμπορευόμενος χρήμα; Μήπως το χρήμα σε εθνική αντανάκλαση δεν είναι το καπιταλιστικό παραγόμενο όλων; Μήπως η εμπορία χρήματος δεν είναι ταυτόχρονα και εκμετάλλευση των ανθρώπων; Μήπως τελικά τον ρόλο του διακινητή του χρήματος ή όποιου άλλου ανάλογου μέσου συναλλαγής, θα έπρεπε να τον διαδραματίζει η ίδια η κοινωνία, αφού για το δικό της παραγόμενο και για την δική της αξία πρόκειται; Και μήπως θα ήταν χρησιμότερο, αυτή την «αξία» να την αντιλαμβανόμαστε απλά ως ατόφιο και ανεπηρέαστο από οτιδήποτε μέσο ανταλλαγής και συναλλαγής;
Οι τράπεζες στην Ελλάδα διαδραμάτισαν από την δημιουργία του Ελληνικού Κράτους ένα εντελώς αρνητικό για τον λαό της ρόλο, όπως και ο καπιταλισμός. Αποτέλεσαν τα άντρα της συντήρησης, τις κορωνίδες της εκμετάλλευσης, τους κύριους μηχανισμούς σκοτεινής αντιδημοκρατικής επιρροής και λειτουργίας σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο. Μια ματιά στην πραγματική ιστορία του τόπου θα φέρει στην επιφάνεια σειρά περιστατικών που καταδεικνύουν τον σκοτεινό ρόλο που έπαιξαν οι τραπεζικές εταιρείες στην χώρα εις βάρος του ελληνικού λαού κατά τα προηγούμενα χρόνια.
Κατά τις τελευταίες δεκαετίες, οι τράπεζες, πέραν και πλέον όλων των άλλων προβληματικών συμπεριφορών τους, έπαιξαν και τον ρόλο του ανασχέτη της παραγωγικής ανάπτυξης της χώρας. Τα υψηλά επιτόκια, με τα οποία δάνειζαν το χρήμα στους Ελληνες, όχι μόνο καθιστούσαν την εργασία και τον κόπο τους υπόδουλο του τραπεζικού συστήματος, αλλά και οδήγησαν τις «ανταγωνιστικές» δυνατότητες των Ελλήνων στο ναδίρ. Την ίδια ώρα που ο Αγγλος, ο Γάλλος, ο Γερμανός δανείζονταν με ελάχιστα επιτόκια για να ανανεώσουν π.χ. τον εξοπλισμό τους, ο Ελληνας δανειζόταν με υπερτριπλάσια επιτόκια και δεν μπορούσε να τους ανταγωνιστεί.
Η ίδια η διαχείριση του χρήματος, (αλλά και των οφειλών) από τις τράπεζες γινόταν με αδιαφανείς προτιμησιακούς όρους. Αλλοι ευνοούνταν γιατί μετείχαν σε συγκεκριμένες δομές (φανερές και κρυφές), ενώ ταυτόχρονα άλλοι καταστρέφονταν. Σε άλλους δινόταν πλουσιοπάροχα το χρήμα και με καλούς όρους και σε άλλους «ανταγωνιστές» τους όχι ή δίνονταν ψιχία. Αντίστοιχα, άλλοι οφειλέτες γίνονταν ανεκτοί και άλλοι καταστρέφονταν … . Ο «ανταγωνισμός» , αυτή η καταστροφική αρχή του καπιταλισμού, περνούσε και περνά μέσα από τα γραφεία των ανώτατων στελεχών των τραπεζών και στρεβλώθηκε ακόμα και αυτός από την συμπεριφορά τους.
Η λύση για τέτοια προβλήματα, που είναι εγγενή προβλήματα του καπιταλισμού δεν είναι απλή, δεν είναι η θέσπιση κανόνων «διαφάνειας» και ελεύθερης πρόσβασης στο «κεφάλαιο». Είναι σαφές ότι και στην περίπτωση αυτή ο «ισχυρός» θα έχει μεγαλύτερες δυνατότητες και μεγαλύτερες χρηματοδοτήσεις από τον αδύνατο, από αυτόν που ξεκινά τώρα. Ετσι η διαφορά θα αυξάνει με γεωμετρική πρόοδο και θα οδηγεί μαθηματικά, γρήγορα ή αργά, στην καταστροφή του αδυνάτου υπέρ του ισχυρού.
Αντίστοιχα, οι τράπεζες στο παιχνίδι τους αυτό φροντίζουν με την παραγωγή και διάθεση «προϊόντων» εξασφάλισής τους από τους κινδύνους να χρεώνουν και πάλι τις κοινωνίες και τους ανθρώπους. Στην λογική αυτή είναι ευρεία η συμμετοχή των τραπεζιτών στις υπόλοιπες δομές της καπιταλιστικής οικονομίας, όπως στις παραγωγικές επιχειρήσεις. Κάπως έτσι στην Ελλάδα, πουλήθηκε έναντι πινακίων φακής η τεράστια περιουσία της ΕΤΒΑ (περιουσία και ιδρώτας του ελληνικού λαού) σε ιδιωτική τράπεζα, Κάπως έτσι οι τράπεζες μετέχουν είτε ως μέτοχοι είτε ως δανειστές σε μεγάλες εταιρείες άλλων τομέων. Είναι συνεπώς ευνόητο ότι η τράπεζα του Χ θα ευνοήσει με κάθε τρόπο την επιχείρηση του ίδιου του Χ … . Η λύση λοιπόν δεν είναι η θέσπιση κανόνων λειτουργίας των τραπεζών ή η θέσπιση κανόνων διαφάνειας και ισοτιμίας στην διάθεση του χρήματος, γιατί οι έννοιες αυτές απουσιάζουν πλήρως από τον καπιταλισμό και την λειτουργία του και πάντοτε η «οικονομική ανάπτυξη» και ο «ανταγωνισμός» (όπως τις αντιλαμβάνεται ο καπιταλισμός) θα αποτελούν κύριες και κυρίαρχες αρχές του κοινωνικού και του νομικού συστήματος που επιβάλλει ο καπιταλισμός. Αλλωστε η πείρα δύο περίπου αιώνων καπιταλισμού έδειξε ότι πάντα υπάρχουν «λύσεις», που επιβάλουν οι καπιταλιστές και οι πολιτικοί που τους υπηρετούν. Η λύση βρίσκεται σε μία άλλη, σε μία ανθρώπινη και κοινωνική αντίληψη της οικονομίας και του σκοπού της σε μία κοινωνία και σε ένα κράτος.
Οι «ανταγωνιστικές» καπιταλιστικές ανάγκες και η σύμφυτη με τον καπιταλισμό κερδοσκοπία έπαιξαν για τις ελληνικές τράπεζες ένα καταλυτικό ρόλο στην σύγχρονη κρίση. Οι επενδύσεις σε «κερδοφόρα» δευτερογενή και τριτογενή τραπεζικά προϊόντα π.χ. στα «δομημένα ομόλογα» ήταν ένα σπορ που άνθησε σε όλο τον πλανήτη. Εφευρέτες των προϊόντων αυτών ήταν οι γνωστές μεγάλες «παγκόσμιες» τράπεζες, που ουσιαστικά ανήκουν σε μία μειοψηφία ελαχίστων προσώπων. Με το δέλεαρ της υπέρ-απόδοσης και της χειραγώγησης κάθε μορφής χρηματιστηρίου και συναλλαγματικής ισοτιμίας, μετέφεραν τις καχεξίες ελλειμματικών οικονομιών (τις οποίες ελέγχουν απόλυτα) στις άλλες τράπεζες και στις κοινωνίες που αυτές απομυζούν. Επρόκειτο και πρόκειται περί σχεδίου χρηματικής επικυριαρχίας, διαμοίρασης του χρέους και «ανταπόδοσης» του παραγωγικού χάντικαπ μεγάλων δυτικών οικονομιών. Οι οικονομικές «φούσκες» έπρεπε να σκάσουν στα χέρια άλλων, ως βόμβες … . Το σχέδιο, όπως θα θυμάστε όσοι διαβάζατε άρθρα μου, το είχα αποκαλύψει το 2007. Πολλούς μήνες πριν ξεκινήσει η εφαρμογή του … .
Οι ελληνικές τράπεζες δεν ήταν αμέτοχες στο παιχνίδι αυτό που έστησαν οι παγκόσμιοι κερδοσκόποι. Οδηγήθηκαν σε κερδοσκοπικές επενδύσεις σε «αέρα», ο οποίος εξανεμίστηκε. Αυτές με την σειρά τους φόρτωσαν στους πελάτες τους το κόστος της διάθεσης των καταθέσεων των πολιτών σε επισφαλή προϊόντα «αέρα». Πέραν τούτου όμως, τα 28 δις που δόθηκαν στις τράπεζες από το υστέρημα του Ελληνα φορολογούμενου μέσα στο τελευταίο 1,5 έτος αποτελούν μία περίτρανη απόδειξη της εκ νέου καταχρέωσης της κοινωνίας υπέρ των τραπεζών. Το γεγονός ότι τίποτα δεν δόθηκε σε άλλους τομείς της οικονομίας, αποδεικνύει ότι το «πρόβλημα» το είχαν οι τράπεζες. Ο τρόπος που δόθηκαν τα χρήματα αποδεικνύει και την υποτέλεια των κυβερνήσεων στον τραπεζικό τομέα. Τα 28 δις βεβαίως είναι χρήματα των πολιτών, του λαού και αντίστοιχα του κρατικού προϋπολογισμού. Η απουσία των χρημάτων αυτών από τα ταμειακά διαθέσιμα του δημοσίου διόγκωσε το δημόσιο χρέος και οδήγησε κατ’ απόλυτη λογική ακολουθία και στην αδυναμία πληρωμής που έφερε τα αντιανθρώπινα μέτρα της κυβέρνησης. Ο λαός της χώρας καλείται και πάλι να πληρώσει τον λογαριασμό των τραπεζιτών με ανθρωποθυσίες. Ποιος προκάλεσε λοιπόν σε μεγάλο βαθμό το οικονομικό και κοινωνικό αδιέξοδο;
Όμως παρά τα 28 δις, παρά τα επιπλέον 50 δις της χρηματοδότησης από την Ε.Κ.Τ. και τα 10 επόμενα δις Ευρώ του πακέτου Δ.Ν.Τ. και Ε.Ε., τα πράγματα δείχνουν αδιέξοδα για τις ελληνικές τράπεζες. Οι συζητήσεις για τις συγχωνεύσεις τραπεζών ή οι συνεχείς αναφορές στην εγγύηση των καταθέσεων σε όσες τράπεζες πιθανόν κλείσουν, καταδεικνύει τις σκέψεις της αβεβαιότητας για το μέλλον.
Ένα πιθανό σενάριο που θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς είναι αυτό των μεγάλων συγχωνεύσεων. Ποιο θα είναι όμως το αποτέλεσμα; Ούτως ή άλλως το πρόβλημα των ελληνικών τραπεζών δεν είναι ο μεταξύ τους ανταγωνισμός. Η έλλειψή του αποτελεί πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας. Οι συγχωνεύσεις απλώς θα επιτείνουν την «αγωνία» και θα επιφέρουν μεγαλύτερα πλήγματα στην ελληνική κοινωνία, καθώς οι ελεγχόμενες κυβερνήσεις θα «σπεύσουν» να ενισχύσουν με νέο δημόσιο χρήμα τις τράπεζες με τα συγχωνευμένα προβλήματα.
Ένα άλλο σενάριο θα μπορούσε να είναι η πτώχευση μερικών τραπεζών από τον Σεπτέμβριο και μετά. Η ίδια η γενική καθίζηση της οικονομίας δημιουργεί εξαιρετικά δραματικές συνθήκες στην λειτουργία τους με μία σειρά από αδυναμίες που ξεκινούν από τις αναλήψεις ιδιωτών, την επενδυτική αδιαφορία, την αύξηση των καταγγελιών δανείων και των ακάλυπτων επιταγών στα πλαφόν και καταλήγει στις αθρόες μεταναστεύσεις κεφαλαίων. Οι τράπεζες στέγνωσαν την «αγορά» και τώρα στεγνώνουν και οι ίδιες … .
Ένα πιθανό σενάριο για το επόμενο στάδιο και σε μία πτωχευμένη χώρα είναι η μαζική εξαγορά του τραπεζικού τομέα, από ομίλους του εξωτερικού με διαγραμμένες τις οφειλές και υποχρεώσεις τους λόγω πτώχευσης ή ειδικής νομικής κατάστασης που θα εφευρεθεί για να μετονομαστεί η πτώχευση με ένα πιο εύηχο όρο.
Όπως δείχνουν τα πράγματα οι ανωτέρω λογικές είναι οι κυρίαρχες στην ελληνική κυβέρνηση. Οδηγούν όμως όλες στην διαιώνιση και επαύξηση των προσωπικών, κοινωνικών και εθνικών αδιεξόδων.
Οι λογικές του ξεπουλήματος της χώρας και των ανθρώπων της, οι λογικές της πλήρους κυριαρχίας ξένων συμφερόντων και της εκμετάλλευσης από τους ισχυρούς του καπιταλισμού, όχι μόνο προκάλεσαν τα σημερινά τεράστια προβλήματα, αλλά θα προκαλέσουν ακόμα χειρότερα στους Ελληνες. Η λογική της διαιώνισης του καπιταλισμού και της διαιώνισης της λειτουργίας των τραπεζών θα είναι περαιτέρω, ίσως ολοκληρωτικά καταστροφική για την Ελλάδα. Ούτε βέβαια είναι αρκετή η τιμωρία των «ενόχων». Αλλωστε, σε ένα δικαιικό σύστημα που παράγει κανόνες υπέρ των ισχυρών, ούτε αυτή είναι βέβαιη ή προδεδομένη σε οποιαδήποτε εξέλιξη. Η χώρα δεν χρειάζεται άλλες μαύρες τρύπες κερδοσκοπίας, που θα την καταπίνουν μαζί με τους κατοίκους της. Εάν η χώρα βρίσκεται σε αυτή την κατάσταση είναι απότοκο της λειτουργίας του καπιταλιστικού συστήματος και των κύριων πυλώνων του: των τραπεζών που είναι κύρια υπεύθυνες για το απάνθρωπο παρόν και χάος.
Η χώρα χρειάζεται άλλες θεσμικές λύσεις που θα κινούνται στην σφαίρα της αυτάρκειας χωρίς την μεσολάβηση κερδοσκοπιών.
Για όσους δεν μπορούν να το φανταστούν είναι δυνατή και η οικονομία χωρίς χρήμα και πολύ περισσότερο η οικονομία χωρίς τράπεζες. Γιατί δηλαδή πάνω σε ένα μέσο (χρήμα) που ανήκει σε όλους να υφίσταται η μεσολάβηση κερδοσκόπων και να μην αποτελεί αυτό ένα μέσο που ανήκει και διανέμεται μέσα από δημόσιους πραγματικά δημοκρατικά λειτουργούντες μηχανισμούς;
Ακόμα και σε ένα καπιταλιστικό περιβάλλον, η απουσία τόκων θα εκτόξευε την «ανταγωνιστικότητα» της ελληνικής οικονομίας.
Όμως το κυρίαρχο και τελικό ζητούμενο δεν είναι η διαιώνιση του φαύλου συστήματος. Καθώς το χρήμα αντιπροσωπεύει στην πραγματικότητα ανθρωποώρες, δηλαδή ανθρώπινη ζωή, δεν είναι δυνατόν να κινούμαστε σε αυτές τις σφαίρες και λογικές. Το χρήμα δεν είναι αγαθό προς ανάλωση, αλλά μια απλή αντιστοιχία που μπορεί να καταστεί άχρηστη, εάν η οικονομία των αγαθών, η οικονομία των βιοτικών αναγκών κυριαρχήσει. Σκεφτείτε μόνο πόσα εκατομμύρια άνθρωποι αναλώνονται σε όλο τον πλανήτη γύρω από το χρήμα και θα λάβετε ως αντίληψη και γνώση ένα ακόμα κομμάτι της ζοφερής απάνθρωπης πραγματικότητας του καπιταλισμού. Φανταστείτε πως θα ήταν η ζωή όλων, εάν αυτοί οι άνθρωποι αξιοποιούνταν παραγωγικά στις κοινωνίες τους. Το κτίσιμο μιας κοινωνίας των αγαθών, μιας κοινωνίας των αναγκών των ίσων ανθρώπων είναι η μοναδική πραγματική λύση.
Τα αδιέξοδα που προκάλεσε και προκαλεί στην ελληνική κοινωνία ο τραπεζικός τομέας και η πολιτική των κυβερνήσεων που οδηγεί στο ολοκληρωτικό ξεπούλημα της χώρας και των ανθρώπων της ξεπερνιούνται μόνο με ευρηματικές λύσεις, που θα δημιουργούν ένα πεδίο κοινωνικής οικονομίας. Είναι το μοναδικό στάδιο για να υπάρξει μέλλον.
Εάν δεν το καταλάβατε, η πρώτη πρόταση και διέξοδος για το άμεσο παρόν είναι η δημιουργία ειδικών χρηματοδοτικών ταμείων, πλήρως κοινωνικοποιημένων, τα οποία θα υποκαταστήσουν τις τράπεζες. Τα υπόλοιπα και τα μετέπειτα είναι κομμάτι της συλλογικής κοινωνικής πορείας της χώρας σε μία πορεία αυτάρκειας αγαθών για όλους.
Δημήτρης Καραμήτσας
http://dialogos-koinonia.forumotion.com/forum.htm
11 Ιουνίου, 2010
LEGALISE IT !!! ΝΑ ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΘΕΙ Ο ΜΠΑΦΟΣ (ΧΑΣΙΣ) και άλλα τινά … (Σατιρικόν).
LEGALISE IT !!!
ΝΑ ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΘΕΙ Ο ΜΠΑΦΟΣ (ΧΑΣΙΣ) και άλλα τινά … .
(Σατιρικόν)
Είναι βεβαίως οφθαλμοφανές ότι η κυβέρνηση στερείται προοδευτικών πρωτοβουλιών.
Είναι επίσης κοινή διαπίστωση ότι η κυβέρνηση αδυνατεί να δώσει λύσεις στα προβλήματα της παραγωγικής οικονομίας και να την προάγει. Η οικονομία φθίνει, η ύφεση αυξάνεται, η ανεργία θερίζει, ο τουρισμός καταστρέφεται, τα έσοδα του κράτους μειώνονται, τα δάνεια αυξάνουν, οι άνθρωποι απελπίζονται, μελαγχολούν, δεν έχουν όρεξη και σθένος, όλα πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο … .
Μία είναι η λύσις για όλα τα ανωτέρω και άλλα τόσα προβλήματα της χώρας:
ΝΑ ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΘΕΙ Ο ΜΠΑΦΟΣ και να φορολογείται κανονικά με Φ.Π.Α. και Ε.Φ.Κ. η εμπορία και χρήση του.
Είναι σαφές ότι η λύση αυτή κατατάσσει την χώρα στις προοδευτικότερες παγκοσμίως, αλλά λύνει και χίλια δυο προβλήματα:
– Είναι προεκλογική εξαγγελία (θα συμφωνήσει ο Παπανδρέου που επιτέλους θα κάνει κάτι από όσα υποσχέθηκε και για τα οποία ψηφίστηκε από χιλιάδες),
– φέρνει τεράστια έσοδα και καταπολεμά το παραεμπόριο (θα συμφωνήσει ο Παπακωνσταντίνου),
– αυξάνει την ανάπτυξη και την παραγωγικότητα της χώρας (θα συμφωνήσει η Κατσέλη),
– απελευθερώνει την αστυνομία από το έργο και το πάρεργό της, ώστε να συλλάβει επιτέλους όλα τα παπάκια χωρίς κράνος και να κατασχέσει ό,τι κυκλοφορεί σε κουκούλα με το κεφάλι μαζί[1] (θα συμφωνήσει ο Χρυσοχοϊδης),
– «ηρεμεί» τα παιδιά και ανοίγει τους ορίζοντές τους (θα συμφωνήσει η Διαμαντοπούλου),
– είναι υγιέστερο του τσιγάρου (θα συμφωνήσει η Ξενογιαννακοπούλου και ο Γρίβας),
– βοηθά στην δημιουργία πράσινης ανάπτυξης και πράσινου πλανήτη (θα συμφωνήσει η Μπιρμπίλη), αναπτύσσει την γεωργία (θα συμφωνήσει η Μπατζελή),
– βοηθά στην καταπολέμηση της ανεργίας και πλουτίζει τα ασφαλιστικά ταμεία (θα συμφωνήσει ο Λοβέρδος),
– «φτιάχνει» τους πιλότους και τους λοιπούς διαμαρτυρόμενους στρατευμένους (θα συμφωνήσει ο Βενιζέλος),
– ενισχύει τις μεταφορές και τη ναυτιλία (θα συμφωνήσει και ο Ρέππας),
– φέρνει τους κατοίκους των τεράστιων Καλλικράτειων δήμων «πιο κοντά» (θα συμφωνήσει ο Ραγκούσης που έχει το σχετικό πρόβλημα),
– αναπτύσσει την έμπνευση στις τέχνες, παράγει πολιτισμό, φέρνει τουρισμό (θα συμφωνήσει και ο Γερουλάνος).
– καλμάρει τις αντιδράσεις του ελληνικού λαού (θα συμφωνήσει το Δ.Ν.Τ., η Ε.Ε. και οι «αγορές»),
Δεν είναι όμως μόνο το άτυπο διευρυμένο με την «τρόϊκα» υπουργικό συμβούλιο που θα συμφωνήσει … . Θα συμφωνήσουν οι παπάδες (μας φέρνει πιο κοντά στον Θεό), θα συμφωνήσουν οι βιομήχανοι (ευκαιρία για κέρδη), οι έμποροι, οι βιοτέχνες, οι ξενοδόχοι (ευκαιρία για τζίρους), οι αγρότες, οι εργάτες, οι φοιτητές, οι άνεργοι (ο καθένας για τους δικούς του λόγους), θα συμφωνήσουν και οι εκατομμύρια Ελληνες που επί χρόνια τώρα μαστουρώνουν με τα ψέματα και τις μπουρούχες των πολιτικών και των ΜΜΕ.
ΔΩΣΤΕ ΛΟΙΠΟΝ ΤΟΝ ΜΠΑΦΟ ΣΤΟ ΛΑΟ
έτσι κι αλλιώς μαστουρωμένους με τα κακής ποιότητας παραμύθια σας, μας έχετε όλους.
Επειδή λοιπόν μπορεί να σας ανοίξει η όρεξη και να πάρετε φόρα στο κοινωνικό και πολιτικό προτσές, μπορείτε επίσης:
– Να νομιμοποιήσετε και την «παραμύθα» (ηρωίνη) καθώς είναι μία εναλλακτική λύση – υποκατάστατο για την πολιτική παραμύθα που είναι ασυγκρίτως πιο βλαβερή και επικίνδυνη.
– Να νομιμοποιήσετε τις αμφεταμίνες για να βλέπουμε όνειρα, αλλά και την «σπίντα» για να έχουμε μεγαλύτερη άοκνη παραγωγικότητα και να ανέβει η ανταγωνιστικότητα
– Να νομιμοποιήσετε τα βαρβιτουρικά για να κοιμόμαστε τα βράδια και να μην σκεφτόμαστε τα χάλια μας και να μην ακούμε την εισπρακτική εταιρεία που παίρνει τηλέφωνο και μας ψάχνει
– Να νομιμοποιήσετε την κόκα (όχι την κόλα) για να ερχόμαστε στα ίσια μας και να πιάνουμε απόδοση.
Επίσης να γίνεται καθημερινή υποχρεωτική δωρεάν χρήση «έκσταση» για να νοιώθουμε ευεξία και να τα έχουμε καλά με τον εαυτό μας και να ικανοποιούμε τους «συντρόφους» μας (προάγει την κοινωνική συνοχή).
Περαιτέρω και κοντά σε όλα αυτά, θα πρέπει να σκεφτείτε σοβαρά την χορήγηση ντόπας σε όλους ανεξαιρέτως τους μοχθούντες και κοπιάζοντες για να αντέχουν την άγρια και σκληρή νεοφιλελεύθερη προπόνηση την οποία μας επιβάλλετε και να είναι έτοιμοι για την «Ελλάδα των ρεκόρ» που χρόνια τώρα προετοιμάζετε. Αφού γεμίσουμε με χρυσά μετάλλια, κοινωνικοποιήστε τον χρυσό για να πληρώσετε τα χρέη … .
Οι σοφές αυτές προοδευτικές πολιτικές επιλογές θα λύσουν και το πρόβλημα της χώρας και των Ελλήνων που οδεύουν προς μετανάστευση. Ενώ ετοιμάζονται να φύγουν για Αμερικές και Ευρώπες, τώρα θα «φύγουν» γενικώς ή θα φύγουν για τον Αγιο Πέτρο και δεν θα χρειάζεται να πληρώνετε επιδόματα και συντάξεις. Παράλληλα, όσοι αντέχουν, δοκιμασμένα πια θα μπορούν να επιβιώσουν στην ζούγκλα του νεοφιλελεύθερου κανιβαλισμού που εξαπλώνεται και κυριαρχεί παντού.
Αφού κατά την κυβέρνηση, την αντιπολίτευση και μερικούς άλλους χρειάζεται να «φύγουμε προς τα μπροστά», τότε να «φύγουμε» εγγυημένα. Ετσι κι αλλιώς έθνος φευγάτων καταλήξαμε … .
Να λοιπόν οι λύσεις και, εάν αυτές δεν φτάνουν για την «σωτηρία της πατρίδας», μπορούμε μετά την γη και την θάλασσά μας να αρχίσουμε να πουλάμε και τους ανθρώπους (με Φ.Π.Α., Ε.Φ.Κ., Φ.Κ.Ε., Φ.Α.Υ. και χίλιους δυο άλλους φόρους), ακολουθώντας πιστά το παράδειγμα των μελών της κυβέρνησης που ως γνήσιοι παθιασμένοι αντιεξουσιαστές τα «έδωσαν» όλα.
Στην πρώτη γραμμή λοιπόν μανάδες, γιαγιάδες και κόρες, «αδελφές» και αδελφοί. Να τα προσφέρουμε όλοι όλα : ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ.
Είναι αληθινός, ρεαλιστικός πολιτικός λόγος, είναι οι λύσεις που σας χρειάζονται και ψάχνατε.
Είναι εφαρμοσμένα όλα τα διδάγματα του κοσμοκράτορα νεοφιλελευθερισμού, οδηγούν στην πρόοδο, την ανάπτυξη, την κοινωνική συνοχή και ανάγουν σε άλλες σφαίρες τον ελληνικό λαό.
Είναι αυτό που λέγατε προεκλογικά : «πολιτική με κέντρο τον άνθρωπο» … .
Αυτές είναι οι πραγματικές αξίες και ως πραγματικά άξιοι δεν σας μένει τίποτα περισσότερο να κάνετε από το να τις εφαρμόσετε
Για την αντιγραφή (από τον εγκέφαλο του μαστουρωμένου Ελληνα)
Δημήτρης Καραμήτσας
(από το πολιτικά φευγάτο αδελφάκι : http://dialogos-koinonia.forumotion.com/forum.htm )
[1] Εξαιρούνται βεβαίως της κατασχέσεως τα μέλη της ΕΛ.ΑΣ. και άλλων Ν.Π.Δ.Δ. … .
3 Ιουνίου, 2010
ΜΟΝΟ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΕΣ ΛΥΣΕΙΣ ΘΑ ΑΝΑΤΡΕΨΟΥΝ ΤΗΝ ΦΑΥΛΟΤΗΤΑ & ΤΗΝ ΣΑΠΙΛΑ
ΜΟΝΟ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΕΣ ΛΥΣΕΙΣ ΘΑ ΑΝΑΤΡΕΨΟΥΝ ΤΗΝ ΦΑΥΛΟΤΗΤΑ & ΤΗΝ ΣΑΠΙΛΑ
Οδεύουμε ολοταχώς προς την «πτώχευση», είτε αυτή εκφραστεί με δήλωση στάσης – αδυναμίας πληρωμών, είτε με αίτημα αναδιάρθρωσης του χρέους, είτε με αίτημα επαναπροσδιορισμού και μείωσής του.
Οδεύουμε ολοταχώς στην εγκατάλειψη του Ευρώ και στην επανέκδοση ελληνικού νομίσματος.
Η Ευρωπαϊκή Ενωση (γερμανιστί Reich – «ραϊχ»), αυτός ο κίβδηλος θεσμός, εκφράστηκε ανοικτά δια της ηγεμόνος γερμανίδας καγκελαρίου : « όποιος δεν μπορεί ας πτωχεύσει …». Αυτό είναι και το πραγματικό περιεχόμενο της Ε.Ε., η ουσία της : δεν υπάρχει καμία αλληλεγγύη, καθώς δημιουργήθηκε και λειτουργεί ως μηχανισμός παραγωγής κερδών για τα ισχυρά κράτη και τους εκεί δραστηριοποιούμενους επιχειρηματίες. Ουσιαστικά τα ίδια τα ισχυρά κράτη και οι λαοί τους είναι υποχείρια αυτών των διεθνών επιχειρηματιών. Οι ανά τον κόσμο υποθέσεις «διαφθοράς» κυβερνήσεων, οι οποίες έρχονται από καιρόν εις καιρού στο φως, αποδεικνύουν και για τους πλέον δύσπιστους την κατάντια του πλανήτη που βρίσκεται έρμαιος στα χέρια μιας οικονομικής ολιγαρχίας. Αρκούν ελάχιστες αποκαλύψεις για να καταδειχθεί ότι οι «έντιμοι» πολιτικοί, είναι τελικά πιόνια του ίδιου συστήματος εξουσίας και πολύπλευρης κλοπής των λαών του πλανήτη. Η συνολική καταλήστευση των πόρων του πλανήτη από το ίδιο σύστημα και την ίδια ολιγαρχία του πλούτου, εμβαπτισμένη με ονόματα όπως «πρόοδος» και «ανάπτυξη» δεν έχει μόνο υποθηκεύσει το παρόν των ζώντων σήμερα ανθρώπων, αλλά και αυτών που θα έλθουν (αν έλθουν) στο μέλλον.
Στην Ελλάδα του χρέους, της φτώχειας και της διαφθοράς, στην Ελλάδα της γενικευμένης σήψης τα πράγματα ακολουθούν ακραίες καταστροφικές οδούς.
Στην πραγματικότητα κανείς στην χώρα αυτή δεν πιστεύει ότι οι παιδικές πολιτικές επιλογές του υπουργού οικονομικών – που αμφιβάλλω εάν έχει εργαστεί πουθενά στην ζωή του ώστε να είναι μέτοχος της κοινωνικής πραγματικότητας μέσα από βιωματικές συνθήκες – μπορούν να δώσουν πραγματικές λύσεις και διεξόδους. Πρόκειται στην καλύτερη περίπτωση για πολιτικές οικονομίστικες, στενής οπτικής και αρνητικής προοπτικής. Πρόκειται για πολιτικές εξυπηρέτησης των δανείων και των δανειστών μέσα από την επίταση της αφαίμαξη των Ελλήνων και με την εξακολούθηση του ίδιου παγιωμένου μοντέλου κοινωνικής και οικονομικής οργάνωσης.
Εχω γράψει επανειλημμένα για την διαφθορά και το κόστος της. Όμως δεν πρέπει να μείνουμε μόνο στην θεώρησή της, αποκομμένης από το σύστημα στο οποίο λειτουργεί και το οποίο εξυπηρετεί. Η συγκεκριμένη διαφθορά είναι εγγενής σε αυτό το σύστημα του καπιταλιστικού νεοφιλελευθερισμού. Υπάρχει παντού, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του καπιταλιστικού πλανήτη και όποιος το αρνείται είτε εθελοτυφλεί είτε ζει μακριά από την πραγματικότητα και την αλήθεια. Η γενίκευση της διαφθοράς δεν αθωώνει βέβαια κανένα, ούτε απαλλάσσει τα θύματά της από το κόστος της, γιατί η διαφθορά έχει συγκεκριμένα θύματα που πληρώνουν πολύπλευρα το κόστος της. Τα θύματα αυτά είναι οι λαοί του πλανήτη, οι απλοί άνθρωποι που δεν μετέχουν εξουσιαστικά στο σύστημα, είναι οι συντριπτικές πλειοψηφίες του πλανήτη που καλούνται να πληρώσουν με την ζωή τους την ίδια το κόστος της διαφθοράς, πέρα από όσα ζοφερά το ίδιο το σύστημα των καπιταλιστών τους προκαλεί. Καθώς η ζωή τους μετριέται σε ώρες εργασίας και οι ώρες εργασίας σε χρήμα, οι απλοί εργαζόμενοι πολίτες είναι τα θύματα και του καπιταλισμού και της διαφθοράς του. Ουσιαστικά ο καπιταλισμός και η διαφθορά του μας στοιχίζουν ένα τεράστιο ποσοτικό και ποιοτικό κομμάτι της ζωής μας. Οπου υπάρχουν θύματα υπάρχουν και θήτες. Το κόστος της διαφθοράς δεν είναι κάτι που χάνεται και εξανεμίζεται, το κόστος της διαφθοράς είναι στην πραγματικότητα ένα μέγεθος χρηματικό, ένα μέγεθος αγώνων και ζωής που μεταβαίνει από τον απλό λαό στο διαφθορείο και στους διεφθαρμένους.
Η συζήτηση και τα φώτα της δημοσιότητας στην χώρα μας έχουν πέσει – ακούσια ή εκούσια ας το κρίνετε μόνοι σας – στους πολιτικούς και στην δική τους διαφθορά. Ως να είναι αυτοί οι μοναδικοί διεφθαρμένοι και οι μοναδικοί αποδέκτες των καρπών της. Όμως δεν είναι οι μόνοι, η διαφθορά έχει έναν άλλο βασικό συντελεστή, ένα πρωταίτιο που ξεχνούν πάγια τα Μ.Μ.Ε. και οι διαμορφωτές της κοινής γνώμης. Πρόκειται για τους «επιχειρηματίες», τους «επενδυτές», τα «αφεντικά» εν γένει του φαύλου και απάνθρωπου συστήματος. Αυτοί βρίσκονται σε γενικό και διατεταγμένο απυρόβλητο. Σκεφτείτε ποιος διέφθειρε πολιτικούς και δημοσίους υπαλλήλους, ποιος αποκόμισε την μερίδα του λέοντος από τα σιχαμερά λάφυρα της διαφθοράς, ακόμα και ποιος επέλεξε αυτούς τους πολιτικούς και δημοσίους υπαλλήλους για να τους ενισχύσει και να τους προωθήσει ώστε να διαβρώσουν διεφθαρμένα το σύνολο του συστήματος. Αυτοί, οι «επιχειρηματίες» και οι «επενδυτές» είναι η μήτρα της διαφθοράς, είναι αυτή που την προκαλούν, που την χειρίζονται και αυτοί συνάμα που αποκόμισαν και αποκομίζουν τα βρώμικα κέρδη της.
Πέρα από τις ποινικές ευθύνες, που φρόντισαν να αποκρύψουν και να εκμηδενίσουν με τις διαδικασίες ποινικής παραγραφής, οποιοδήποτε σοβαρό και μη διεφθαρμένο κράτος θα είχε αναζητήσει τους καρπούς της διαφθοράς, τα κλεμμένα χρήματα, ασκώντας εκατοντάδες αγωγές κατά των διεφθαρμένων πολιτικών και επιχειρηματιών και επανεξετάζοντας και αναθεωρώντας συμβάσεις. Επικεντρώνουν στην ποινική ευθύνη για να μας εξοργίσουν και να μας απογοητεύσουν, για να δημιουργήσουν εκτονώσεις για τα άγη και τα άλγη μέσα από την δημιουργία «αποδιοπομπαίων τράγων». Ετσι οι νέοι που θα επιλέξουν για να έλθουν μέσα από την «αυτοκάθαρση» θα φαντάζουν στα μάτια του λαού καθαροί και φερέλπιδες, ενώ θα είναι το ίδιο λεροί και επικίνδυνοι, Αυτά ενώ την ίδια ώρα «ξεχνούν» ακόμα και την αυτονόητη υποχρέωση άσκησης αγωγών για την επιστροφή των κλεμμένων, αυτών που ταξιδεύουν σε διάφορες τράπεζες και θυρίδες ανά τον πλανήτη. Τίποτα δεν εμποδίζει νομικά την κίνηση για την επιστροφή των κλοπιμαίων στον ελληνικό λαό.
Εξελίσσοντας και ολοκληρώνοντας το ειδεχθές έγκλημα του διαφθορείου της ολιγαρχίας του πλούτου, η κυβέρνηση έρχεται να δηλώσει πίστη στο ίδιο αποτυχημένο και διεφθαρμένο σύστημα και μοντέλο και να το ενισχύσει περαιτέρω. Ερχεται να ενισχύσει περαιτέρω τους ίδιους τους διαφθορείς, νομικά, ηθικά, πολιτικά και με χρήματα, κόπους και την ίδια την ζωή του ελληνικού λαού. Χαμηλότερα μεροκάματα και μηνιάτικα, λιγότερα δικαιώματα, μεγαλύτερη εξάρτιση για τα θύματα πολίτες – περισσότερες «ευκαιρίες», κέρδη και ισχύς για τους διαφθορείς «επιχειρηματίες».
Με τους ίδιους στην βάση και φιλοσοφία μηχανισμούς, η χώρα ξεπουλιέται και παραδίδεται στους ημεδαπούς και αλλοδαπούς «επιχειρηματίες» προβάλλοντας το ψευδοϊδεολόγημα της ανάπτυξης.
Ποια «ανάπτυξη» έφεραν αυτοί τόσα χρόνια για να την φέρουν τώρα;
Πως μπορεί ένας ολόκληρος λαός να τυραννιέται από δαύτους και να τους δίνει το δικαίωμα, την πρωτοβουλία να δράσουν, να επιλέξουν αυτοί αν, πότε, τι και με ποιους όρους θα «επενδύσουν»;
Το μόνο που κομίζουν είναι αποθρασυνόμενη κερδοσκοπία, κλοπές και εξαρτίσεις. Κανένα καπιταλιστικό σύστημα, καμία θεσμική δικλείδα δεν πρόκειται να τους σταματήσει, καθώς όλα αυτά τα γεννήματα και οι κανόνες του καπιταλισμού είναι φτιαγμένα από τους ίδιους και στα μέτρα τους.
Κατέστρεψαν μια ολόκληρη χώρα, καταδίκασαν επί γενιές αυτό τον λαό και τώρα έρχονται να επιλέξουν, να αγοράσουν δωρεάν, να μοιράσουν ξανά τους Ελληνες και το βιός τους σε ένα ακόμα ευρύτερο και ελεύθερο πλιάτσικο.
Οι εγκληματίες αυτοί, όχι μόνο κυκλοφορούν ελεύθεροι και ανενόχλητοι, αλλά και προβάλλονται ως η μοναδική λύση: ενισχυμένοι και θρασείς, ως να μην ήταν αυτοί που κατέκλεψαν και διέφθειραν, ως να μην ήταν αυτοί που φίμωσαν τους άξιους και πριμοδότησαν τους φαύλους και τους μέτριους για να δρουν και να κλέπτουν ελεύθερα και ανενόχλητα.
Η σήψη είναι γενική, είναι παντού και διαπέρασε κάθετα και οριζόντια το σώμα της ελληνικής κοινωνίας. Την επέβαλλαν ως θεσμό ατομικής επιτυχίας, ως τον μοναδικό θεσμό που λειτουργούσε στην Ελλάδα για πολλά – πολλά χρόνια.
Σε λίγο θα έλθουν ακόμα και να διαιρέσουν τον Ελληνικό λαό, να στρέψουν τους υποτακτικούς και τους λακέδες τους κατά των ελευθερόφρονων Ελλήνων. Ένα κομμάτι υποτακτικών, αυτοί της πολιτικής έχουν ξεκινήσει το έργο αυτό εδώ και καιρό και το έργο θα ολοκληρωθεί με νομική βία, με εγκληματικούς πειθαναγκασμούς, ακόμα και με αίμα.
Εάν εξακολουθήσει να υφίσταται όλη αυτή η φαυλοκρατία και η σαπίλα, εάν εξακολουθήσει να υφίσταται και να εξουσιάζει, διακυβεύεται ακόμα και η ύπαρξη αυτής της χώρας.
Η χώρα μας για να συνεχίσει να υπάρχει χρειάζεται μια ολική επαναφορά, την υπέρβαση ενός μηδενισμού κάθε τίτλου και εξουσίας, χρειάζεται ένα πραγματικά νέο ξεκίνημα όπου θα έχει μηδενιστεί κάθε έννοια συστήματος και εξουσίας. Χρειάζεται νέες βάσεις και θεμέλια και όχι αναπαλαιώσεις και ψέματα περί καθάρσεως των σάπιων υλικών του συστήματός της. Το σύστημα που χτίστηκε από την γένεση του νεοελληνικού κράτους ήταν από την βάση σαθρό και σάπιο, από τους ξένους βασιλείς και τους ξενόδουλους πολιτικούς μέχρι τους τσιφλικάδες, τις ελίτ, τους βιομηχάνους και τους «επιχειρηματίες».
Για να ανασάνει αυτή η χώρα, για να ανατείλει ξανά ο ήλιος, για να ξαναδούμε τον άλλο στα μάτια και να χαμογελάσουμε, οφείλουμε μιας και δια παντός να ξεθεμελιώσουμε το σάπιο αυτό σύστημα που έχει καταλάβει την χώρα μας από άκρη σε άκρη και την μετέτρεψε σε βούρκο σιχασιάς.
Πιστεύει άραγε ενδόμυχα κανείς από τους Ελληνες ότι το σύστημα αυτό δεν είναι σάπιο και σαθρό; Πιστεύει κανείς πως μπορούμε να οικοδομήσουμε το παραμικρό πάνω σε αυτή την σαπίλα ;
Ό,τι και να χτίσουμε, όσα και να «επενδύσουμε» πάνω στους θεσμούς αυτής της αθλιότητας θα τα καταπιεί η βρωμιά του βούρκου τους.
Για να ξανανασάνουμε σύντροφοι και αδελφοί Ελληνες, για να χτίσουμε μια πραγματική Ελλάδα και να την αφήσουμε στα παιδιά μας περήφανοι για όσα πράξαμε, οφείλουμε να δεθούμε χέρι – χέρι για να γκρεμίσουμε το ετοιμόρροπο οικοδόμημα. Να αρχίσουμε να χτίζουμε την δική μας Ελλάδα, την Ελλάδα του ήλιου, της βαθειάς καθαρής ανάσας, την Ελλάδα της φιλικής ματιάς, την Ελλάδα της ελευθερίας.
Χρειαζόμαστε μια ειρηνική επανάσταση, μια επανάσταση συντριπτικής ομοθυμίας για να τελειώσουμε ολοκληρωτικά με το φαύλο σύστημα και να χτίσουμε την Ελλάδα της ισότητας, την Ελλάδα των ίσων ευκαιριών, των ίσων ανθρώπων, την Ελλάδα που νοιάζεται για τον πόνο του άλλου, την Ελλάδα που δημιουργεί για όλους τους Ελληνες.
Η φιλοσοφία, ο τρόπος, οι αρχές, οι πρακτικές υπάρχουν, στην πραγματικότητα όλα αυτά είναι μέσα μας: γνωρίζουμε τι πρέπει να κάνουμε, γνωρίζουμε τι λείπει και τι φταίει.
Μέσα σε μισή ώρα μπορώ να σας κάνω να το συνειδητοποιήσετε.
Στην πραγματικότητα η οργάνωση της νέας Ελλάδας είναι απότοκο της ίδιου του ανθρώπου και της φύσης. Είναι η Ελλάδα των ίσων ελεύθερων ανθρώπων.
Το πως θα ζήσουμε μια πραγματική ζωή, το πώς θα την χαρούμε πραγματικά, ως άνθρωποι και όχι ως αμίλητα γκρίζα γρανάζια ενός συστήματος που μας αναλώνει και μας μαστιγώνει με φόβους, ανησυχίες, κινδύνους και στενοχώριες, με ζόφους, βαρυγκώμιες, προβλήματα και κακοκεφιά, σας το έχω γράψει και αναλύσει.
Μένει απλά μια μαγιά ανθρώπων να το πάρει απόφαση και να αρχίσει να προετοιμάζει το κοινό μέλλον, το μόνο μέλλον αυτής της χώρας. Ας μην αφήσουμε την σεμνότητά μας να μας κάνει διστακτικούς, τώρα είναι η κρίσιμη ώρα, τώρα τα μεταβάλλουν όλα με την βία και τώρα ή ποτέ είναι η ώρα της δράσης μας.
Δημήτρης Καραμήτσας
18 Μαΐου, 2010
ΤΟ ΠΟΡΙΣΜΑ ΤΟΥ ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑ ΤΣΕΒΑ ΓΙΑ ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ
Tο έψαχνα και το βρήκα. Το βάζω ως φόρο τίμης στα πρόσωπα και στην δημοκρατία.
Οκτώβριος 1974. Ενας αστός εισαγγελέας, ο νεκρός σε περίεργο ατύχημα o Δημ. Τσεβάς, υποβάλλει το πόρισμα της εισαγγελικής έρευνας για τα γεγονότα του Πολυτεχνείου. Το αίσχος κάποιων «Ελλήνων και υπέρ-Ελλήνων» περιγράφεται με σαφήνεια παρά την ξύλινη νομική γλώσσα.
Προς
Τον κ. Προϊστάμενον της Εισαγγελίας
Πρωτοδικών Αθηνών
ΘΕΜΑ: «Υποβολή φακέλλου ενεργηθείσης προκαταρκτικής εξετάσεως».
Δια της υπ’ αριθμ. 1868 / 5-9-1974 παραγγελίας υμών έλαβον την εντολήν όπως ενεργήσω προκαταρκτικήν εξέτασιν προς διακρίβωσιν τυχόν τελέσεως, αξιοποίνων πράξεων εξ αφορμής των περί το Πολυτεχνείον γνωστών αιματηρών εκδηλώσεων του Νοεμβρίου 1973. Επιληφθείς ούτω της ερεύνης εξήτασα πλήθος μαρτύρων, συνέλεξα έγγραφα, ενήργησα αυτοψίας και αλλάς έρευνας, ήκουσα μαγνητοταινίας και παρηκολούθησα την προβολήν κινηματογραφικών ταινιών, ληφθεισών κατά τας ερευνωμένας εκδηλώσεις. Υποβάλλων ήδη υμίν τον σχηματισθέντα ογκώδη φάκελλον αναφέρω τα ακόλουθα επί των εκ της ερεύνης ταύτης διαπιστωθέντων:
ΙΣΤΟΡΙΚΟΝ ΓΕΓΟΝΟΤΩΝ
Α) ΠΡΟΗΓΗΘΕΝΤΑ
Την 20ήν Νοεμβρίου 1972 είχον διεξαχθή αρχαιρεσίαι εις απαντάς τους φοιτητικούς Συλλόγους των Ανωτάτων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων προς ανάδειξιν νομίμων εκπροσωπήσεων. Αποτέλεσμα όμως των αρχαιρεσιών τούτο ήτο η εις τας περισσότερος Σχολάς, πλην των τοιούτων τοπογράφων και Χημικών Μηχανικών του Εθνικού Μετσοβείου Πολυτεχνείου, ανάδειξις εκπροσώπων ασχέτων και ξένων προς την αληθή βούλησιν των εκπροσωπουμένων. Δι’ ο και σταθερόν, αμετάθετον και θερμόν ήτο το σύνθημα μεταξύ του σπουδαστικού κόσμου δια γνήσιας και αδιάβλητους αρχαιρεσίας. Το ειλικρινές και δίκαιον τούτο αίτημα απετέλεσε την απαρχήν των κατά Νοέμβριον 1973 γνωστών αιματηρών γεγονότων του Πολυτεχνείου. Από των αρχών ήδη του μηνός Νοεμβρίου, συμπληρουμένου του κατά νόμον ετησίου κύκλου των φοιτητικών εκπροσωπήσεων, το αίτημα τίθεται, καθίσταται γενικόν και εμφανίζεται σταθερόν, εμπνέον τους σπουδαστάς εις αποφασιοτικήν, προς ικανοποίησίν του, αγωνιστικότητα. Το έναυσμα του αγώνος δίδεται δια της υπό των Συλλόγων Τοπογράφων και Χημικών του ΕΜΠ δημοσιεύσεως δια του τύπου του από 8-11-1973 ψηφίσματος αναφερομένου εις σπουδαστικά μόνον ζητήματα και αιτήματα. Την 13ην Νοεμβρίου 1973 επισκέπτεται το Πολυτεχνείον ο τότε Υπουργός Παιδείας και Κυβερνήσεως Σπυρίδωνος Μαρκεζίνη Παναγιώτης Σιφναίος, όστις εις μάτην προσπαθεί να κατευνάση τα πνεύματα, να πείση περί των αγαθών του προθέσεων κα να αναβάλη προς καιρόν τας αρχαιρεσίας, ελπίζων προφανώς εις την δια των ενεργηθησομένων βουλευτικών εκλογών εκτόνωσιν της καταστάσεως. Απέρχεται του Πολυτεχνείου άπρακτος και ανήσυχος, μη δυνηθείς να εφοδιάση τον πρύτανιν δια του όπερ είχεν υποσχεθή διατάγματος περί αναβολής των αρχαιρεσιών, ίνα δυνηθή να αρνηθή την υπό των σπουδαστών αιτηθείσαν ήδη, εν τω πλαισίω του νόμου, άδειαν συγκλήσεως των συνελεύσεων, διότι το διάταγμα τούτο – κατά την χαρακτηριστικήν έκφρασιν του τότε Υπουργού – «περιεπλανάτο εισέτι μεταξύ Αγαθαγγέλου και Παρασκευά Ιωαννίδη, καίτοι υπογραφέν υπ’ αυτού από δεκαημέρου και πλέον».
Β) ΤΕΤΑΡΤΗ, 14-11-1973
Και την 14-11-1973 αι επίφοβοι Γενικοί Συνελεύσεις των σπουδαστών πραγματοποιούνται νομίμως. Από 14.00 μέχρι 17.30 ώρας περίπου 3.000 σπουδασταί του Πολυτεχνείου συνέρχονται εις τα κτίρια των Σχολών των και πραγματοποιούνται Συνελεύσεις των Συλλόγων: Αρχιτεκτόνων, Πολιτικών Μηχανικών, Μηχανολόγων – Ηλεκτρολόγων και Χημικών Μηχανικών. Εις απάσας τας Συνελεύσεις ταύτας συνεζητήθησαν σπουδαστικά μόνον θέματα και απεφασίσθη η αποχή εκ των μαθημάτων μέχρι και της Δευτέρας 19-11-1973. Το προηγούμενον όμως των περί την Νομικήν, ιδία, Σχολήν, γεγονότων του Φεβρουαρίου 1973 και των εξ αυτών δυσμενών εξελίξεων, σοβαρός μεν προεκάλει εις τους τότε κρατούντος ανησυχίας, προάγγελος όμως ήτο ελπίδων πολλών δια τας νεανικάς καρδίας των σπουδαστών. Και το αντίθετον τούτο, δι’ έκαστον των διισταμένων συναίσθημα σοβαρώς επετείνετο, τεχνιέντως εκατέρωθεν υπό ανησυχιών και ελπίδων τροφοδοτούμενον. Τας απογευματινός ώρας της ιδίας ημέρας, Τετάρτης 14-11-1973, ρίπτεται υπό τίνων σπουδαστών η ιδέα της παραμονής και διανυκτερεύσεώς των εντός του Πολυτεχνείου, ενώ πλήθος φοιτητών εξ άλλων σχολών προσέρχονται εις το Πολυτεχνείον και συνενούνται μετά των αυτόθι παραμενόντων. Η τοιαύτη περί παραμονής απόφασις υπήρξεν αυθόρμητος και ήτο ξένη – αρχικώς τουλάχιστον – προς πάσαν ιδέαν πολιτικής εκμεταλλεύσεως των εκδηλώσεων. Περί την 18.00 ώραν πραγματοποιείται εκτός του Πολυτεχνείου και επί των οδών Πατησίων και Στουρνάρα συνάντησις του Πρυτάνεως του Πολυτεχνείου μετά του τότε Αστυνομικού Διευθυντού Αθηνών, παρισταμένου εκπροσώπου της Εισαγγελικής Αρχής και ζητείται άδεια του πρυτάνεως, δια την εντός του ιδρύματος είσοδον των αστυνομικών προς εκδίωξιν των σπουδαστών. Ο πρύτανις όμως αρνείται κατηγορηματικώς, διερμηνεύων εν τούτω και την ομόφωνον και ομόρρυθμον γνώμην της τε Συγκλήτου και του Συλλόγου των καθηγητών του Πολυτεχνείου. Η τοιαύτη υπεύθυνος θέσις των καθηγητών του Πολυτεχνείου εξεφράσθη και επισήμως δια της από 15-11-1973 αποφάσεως της Συγκλήτου, δι’ ης κατηγορηματικώς απεκρούετο πάσα ιδέα επεμβάσεως διότι θα κατελύετο δι’ αυτής το ακαδημαϊκόν άσυλον και σοβαρός υφίστατο κίνδυνο, αιματοχυσίας. Εξεφράζετο δε εν ταυτώ η ελπίς της υπό των ιδίων των καθηγητών, ως και κατά το παρελθόν, ειρηνικής αντιμετωπίσεως των γεγονότων. Νέα προσπάθεια της Αστυνομίας δι’ απ’ ευθείας συνεννοήσεως μετ’ εκπροσώπων των σπουδαστών προς ειρηνικήν αποχώρησίν των εκ του Πολυτεχνείου αποτυγχάνει. Οριστικοποιείται ούτω η απόφασις της αυτόθι παραμονής των σπουδαστών και από 22.00 ώρας λαμβάνονται τα πρώτα του εκ των έσω αποκλεισμού των. Ουδέν όμως εκ των έξω η Αστυνομία πραγματοποιεί. Αποσύρεται και απρακτεί, οιονεί απαθώς θεωμένη των γιγνομένων, παρά τον σαφώς διαφαινόμενον κίνδυνον διεισδύσεως στοιχείων ξένων και επιρροών επιβλαβών ασχέτων προς τα σπουδαστικά αιτήματα, μεταξύ του φοιτητικού κόσμου, κίνδυνον, ον αντελήφθησαν ή θα έδει να αντιληφθούν πολυπλεύρως και ουχί μονομερώς αι υπηρεσίαι πληροφοριών της Αστυνομίας. (Οράτε σχετικήν αναφοράν αρμόδιας υπηρεσίας). Και ούτω δεν επιχειρείται ευθύς εξ υπαρχής το λογικώτερον και απλούστερο, ο αποκλεισμός δηλονότι του τετραγώνου του κτιριακού συγκροτήματος του Πολυτεχνείου και η απαγόρευσις ή ο έλεγχος, έστω, των εις το Πολυτεχνείον εισερχομένων και εξερχόμενων αυτού. Ούτω και το πανεπιστημιακόν άσυλον θα διετηρείτο και τα επακολουθήσαντα έκτροπα θα προελαμβάνοντο. Και το αποτέλεσμα υπήρξεν αληθώς τραγικόν. Στοιχεία ξένα, άσχετα και εχθρικά προς τους σπουδαστάς εισέρχονται εις το Πολυτεχνείον, ο ιερός χώρος του οποίου μεταβάλλεται εις αιματοβαφή οτίβον ενός απηνούς αγώνος φανατικών πολιτικών αντιθέσεων. Εκπρόσωποι των ποικίλων αποχρώσεων της αριστεράς διασταρούνται μετά πρακτόρων της ΚΥΠ και ανυποψίαστοι αγνοί σπουδασταί συνεργάζονται μετά πρακτόρων μυστικών υπηρεσιών. Και πάντες ούτοι ιδίας έχουν επιδιώξεις, αι οποίοι συμπορεύονται εις την προς ίδιον όφελος αδίστακτον εκμετάλλευσιντου αγνού ιδεαλισμού των νέων (κατάθεσις υπ’ αρ. 176 και μαγνητοταινία). Από του απογεύματος της Τετάρτης 14-11-1973, το καθαρών σπουδαστικών αιτημάτων φοιτητικόν κίνημα, μεταλλάσσεται εις πολιτικόν και εκφράζεται ως αντίθεσις προς την κρατούσαν τότε δικτατορίαν. Τα ριπτόμενα δε αρχικά συνθήματα δηλοποιούν την ενότητα εις αυτήν την αντίθεσιν «ψωμί – παιδεία – ελευθερία – δημοκρατία, Λαϊκή Κυριαρχία, έξω από το NATO, Δημοκρατική παιδεία, κάτω η Χούντα, όχι στον εμπαιγμό ενός τρελού» κ.ά. Η τοιαύτη προς τον πολιτικόν χώρον μετατόπισις του αγώνος σωρευτικά προκαλεί γεγονότα και ραγδαίας συνεπάγεται εξελίξεις. Η βαρεία πολιτική ατμόσφαιρα της εποχής και η επί έτη συμπιεζομένη πολιτική βούλησις εύρον άνοιγμα εκτονώσεως έντονον εις τα δια των εκδηλώσεων προκαλούμενα ρήγματα εις τον δικτατορικόν μονολιθισμόν, ενώ ο κατά την ιδίαν εσπέραν τεθείς εις λειτουργίαν πρόχειρος ραδιοφωνικός σταθμός του Πολυτεχνείου μεταβάλλει εις κήρυγμα εύγλωττον, ισχυρών συγκινησιακών δονήσεων, γενεσιουργόν, την κραυγήν: «Εδώ Πολυτεχνείον, εδώ Πολυτεχνείον, εδώ ο ραδιοφωνικός Σταθμός των ελευθέρων αγωνιζόμενων Ελλήνων»! Η στιγμή ήτο κρίσιμος διότι η εκδήλωσις ήτο αυτόχρημα επαναστατική – και το έτι σπουδαιότερον – εξεδηλούτο εις χώρον ελευθερίας πνευματικής και κατέκλυζε τας ψυχάς αμετανόητων ιδεολόγων όλων των εποχών, των νέων! Απητείτο γνώσις του αναφυομένου ήδη προβλήματος και εχρειάζετο σύνεσις, αντικειμενικότης, διορατικότης και ψύχραιμος αποφασιστικότης δια την αντιμετώπισιν και επίλυσιν τούτου. Και ως προς μεν την γνώσιν σοβαρώς εδοκιμάσθη, διότι ουδείς των αναλαβόντων την ευθύνην των γεγονότων εκ των τότε κρατούντων εδείχθη ότι κατενόει σοβαρώς τα σπουδαστικά αιτήματα και την ιδιότυπον και ιδιόμορφον ψυχολογίαν των νέων, οι οποίοι εις τας προοδευτικός και ανακαινιστικός τάσεις των εμφανίζονται ανέκαθεν ως αντιφρονούντες, αντικυβερνητικοί και ουχί σπανίως επαναστατικοί. Ως προς δε την σύνεσιν, την ψυχραιμίαν και διορατικότητα τραγική επηκολούθησεν η εκ των εξελίξεων διάψευσις αυτής της ελπίδος.
Γ) ΠΕΜΠΤΗ 15-11-1973
Την Πέμπτην, 15-11-1973, η συγκέντρωσις λαμβάνει αμιγώς πολιτικόν χαρακτήρα. Πλήθη λαού κατέρχονται προς το Πολυτεχνείον, αι εκτός αυτού συγκεντρώσεις ογκούνται και αυξάνονται γεωμετρικώς οι εντός αυτού εισερχόμενοι σπουδασταί, αλλά και εργάται. Μαχητικά, αναρχικά και αριστερά στοιχεία επηρεάζουν προς στιγμήν το δια του Ρ / Σ και των μεγαφώνων ριπτόμενα συνθήματα, ενώ πράκτορες της ΚΥΠ, της ΕΣΑ και άλλων μυστικών υπηρεσιών νοθεύουν την καθαρότητα των φοιτητικών συνθημάτων δια της διαδόσεως αναρχικών και ανατρεπτικών τοιούτων όπως: ΚΚΕ – κάτω το Κράτος, Λαοκρατία, ζήτω η σεξουαλική επανάστασις κ.ά. (κακότεχνος προβοκάτσια κατά Σιφναίον και Δασκαλόπουλον) και προσπαθούν να εξωθήσουν και παρασύρουν τους σπουδαστάς εις παντοίας πράξεις βίας και δολιοφθορών. (Καταθέσεις υπ’αρ. 33, 61, 75, 130, 155, 159, 187, 202 και 213). Και οι σπουδασταί αμύνονται προς πάσαν κατεύθυσιν. Επαναφέρουν τον Ρ / Σ εις την ορθήν αντιδικτατορικήν θέσιν του, απαλείφουν αναρχικά και εξτρεμιστικά συνθήματα, αποκαλύπτουν και εκδιώκουν εκ του Πολυτεχνείου τους πράκτορας, τοποθετούν φρουράς εις άπαντα τα εργαστήρια και χώρους οργάνων προς διαφύλαξίν των έναντι πάσης φθοράς ή ζημίας, οργανώνουν επιμελώς την αυτόθι παραμονήν των δια του ορισμού ειδικών επιτροπών κατά τομείς, επιμελούμενοι και αυτής της καθαριότητος, καταστρέφουν όμως από συμφώνου οι ίδιοι το γραφείον του Κυβερνητικού Επιτρόπου και καλούν τον λαόν εις συμπαράστασιν και εξέγερσιν. (Οράτε καταθέσεις απάντων των καθηγητών του Πολυτεχνείου και του επιμελητού Ιατρίδη). Εκτός του Πολυτεχνείου η κατάστασις εμφανίζεται περισσότερον έκρυθμος, διότι η ευρύτης των χώρων και η εντεύθεν ελευθερία κινήσεων διευκολύνει τας μαζικός συγκεντρώσεις και μαχητικάς εκδηλώσεις εις διάφορα σημεία του κέντρου της πόλεως. Κινήσεις διαδηλωτών, συγκεντρώσεις, μικροσυμπλοκαί με αστυνομικούς, διανομή προκηρύξεων, επικόλλησις ή αναγραφή συνθημάτων εις αυτοκίνητα κ.λπ. μεταφοραί τροφίμων και φαρμάκων εις τους εντός του Πολυτεχνείου, μεμονωμένα περιστατικά προπηλακισμού εις βάρος αστυνομικών και στρατιωτικών και διακοπή της έμπροσθεν του Πολυτεχνείου κυκλοφορίας κατά τας εσπερινός ώρας είναι τα κύρια χαρακτηριστικά της ημέρας ταύτης. Από πλευράς υπευθύνων συνεχίζετο, περιέργως, η απραξία και εφεκτικότης. Πραγματοποιείται συνάντησις του Υπουργού Παιδείας μετά του Πρωθυπουργού και αμφοτέρων, ακολούθως μετά του τότε Προέδρου της Δημοκρατίας, παρισταμένου και του Υπουργού Δημοσίας Τάξεως. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας – καθ α υπό του Παν. Σιφναίου κατατίθεται – εξεδηλώθη αντίθετος προς πάσαν επέμβασιν εις το Πολυτεχνείον, συμφωνών εν τούτω με την απόφασιν της Συγκλήτου. Και εις την γενομένην προς αυτόν παρατήρησιν περί κινδύνου προκλήσεως μεγάλων καταστροφών απήντησεν: «Ας τα σπάσουν. Ας κάψουν και το Πολυτεχνείον. Έχομε λεπτά δια να τα ξαναφτιάξω μεν. Ας κατεβούν και στους δρόμους. Ας σπάσουν τις βιτρίνες». Επεδίωκε προφανώς – επιλέγει ο αυτός πάντοτε τότε Υπουργός Παιδείας – πολιτικά οφέλη. Ποια και πώς όμως; Ιδού το ερώτημα!
Δ) ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ, 16-11-1973
Το δράμα των γεγονότων του Πολυτεχνείου οδηγείται εις την τραγικήν του κορύφωσιν και την αιματηράν του κατάληξιν. Εντός μεν του Πολυτεχνείου η θέσις των ως είρηται, ποικιλώνυμων φατριών και πολιτικών τάσεων σκληρύνεται, ενώ τα δια του Ρ / Σ εκπεμπόμενα συνθήματα συγκινούν, προκαλούν, διεγείρουν και κινητοποιούν μάζας λαού εις ομαδικός συγκεντρώσεις. Κατά τας μεσημβρινός ώρας πραγματοποιούνται αι πρώτοι μεγάλοι πορείαι προς Ομόνοιαν και Πολυτεχνείον δια των μεγάλων αρτηριών: Αιόλου, Σταδίου, Πανεπιστημίου, Πατησίων και Αλεξάνδρας. Την 18.00 ώραν μέγα πλήθος διαδηλωτών πορεύεται προς το Σύνταγμα.
Ανακόπτεται όμως υπό αστυνομικών δυνάμεων η πορεία του και εις την συμβολήν των οδών Σταδίου – Δραγατσανίου και Κοραή επιχειρείται η βιαία διάλυσίς του. Κατά την επανακολουθήσασαν συμπλοκήν ρέει το πρώτον αίμα, διότι υπήρξαν εκατέρωθεν τραυματίαι. Κατά τινας μάλιστα μαρτυρίας, μη πλήρως εξελεγχθείσας, ετραυματίσθησαν θανασίμως νεαρά διαδηλώτρια και διαδηλωτής και επυροβολήθη δις Υπαστυνόμος ανεπιτυχώς (καταθέσεις υπ’ αριθ. 215, 216 και 217). Στοιχεία ύποπτα και ανεύθυνα, ομαδικώς ή και ατομικώς ενεργούντα, προβαίνουν εις πράξεις βιαιοπραγίας κατά πολιτών και εις καταστροφάς περιουσιών (θραύσεις βιτρινών και προθηκών καταστημάτων – κατάθεσις 239). Ομάς διαδηλωτών επέτυχε και εισήλθε εις το επί της οδού Αιόλου αρ. 104 Μέγαρον της Νομαρχίας Αττικής και μετά κόπου εξεβλήθη υπό των αστυνομικών. Η κατάοτασις συνεχώς εκτραχύνεται και καθίσταται επικίνδυνος. Την 19.30 ώραν ζητείται υπό της Αστυνομίας η επικουρία της Χωροφυλακής, ήτις και αναλαμβάνει την φρούρησιν διαφόρων δημοσίων καταστημάτων, (έγγραφον της υπ’ αρ. Ε 34356 Φ 0025 / 16-11-1973). Περί ώραν 20.30 αρχίζουν αι πρώτοι συγκεντρώσεις και επιθέσεις των διαδηλωτών κατά του επί της συμβολής των οδών Γ Σεπτεμβρίου και Μάρνη κτιρίου του Υπουργείου Δημοσίας Τάξεως, αίτινες και κατά τρεις διαδοχικός φάσεις συνεχίζονται μέχρι της 22.30 ώρας. Επιτυγχάνεται αρχικώς η απόκρουσις και διάλυσίς των διαδηλωτών δι’ απλών απωθήσεων και χρήσεως αστυνομικών ράβδων, ως και δακρυγόνων αερίων. Κατά τας τελικάς όμως φάσεις των επιθέσεων τούτων γίνεται χρήσις πυροβόλων όπλων, τη εντολή του Διοικητού του Μικτού Επιτελείου του Υπουργείου Στρατηγού Βαρνάβα. Ως προς τον χαρακτήρα της τοιαύτης χρήσεως των όπλων τα υπό των αρμοδίων υποστηριζόμενα σοβαρώς προς την πραγματικότητα αντιτίθενται. Ομιλούν ούτω περί πυροβολισμών εις τον αέρα προς εκφοβισμόν ενώ οι δύο (2) πρώτοι νεκροί εκ του καταλόγου των γνωστών θυμάτων έπεσαν εις τον γύρωθεν χώρον και ακόμη υπήρξαν πολλοί τραυματίαι. Εν τη ερεύνη ακολούθως της νομιμότητος της ούτω γενομένης χρήσεως των όπλων σοβαρά διαπιστούται αντίθεσις απόψεων των τότε υπευθύνων υπηρεσιακών παραγόντων, των μεν υποστηριζόντων ότι νομίμως εγένετο η χρήσις των όπλων (κατάθεσις υπ’ αρ. 151), των δε τουναντίον ότι μεταξύ των νομίμων μέσων δεν ήτο και η χρήσις των όπλων κατά του πλήθους (κατάθεσις υπ’ αριθ. 180). Η κατά του πλήθους όμως χρήσις των όπλων διαπιστούται, ως ετονίσθη ήδη, κατά τρόπον αναμφισβήτητον. Πέραν των συγκεκριμένων και επωνύμων θυμάτων, τα επί των κατέναντι τοίχων και των αυτόθι επί των οδών εσταθμευμένων αυτοκινήτων διαπιστωθέντα και εισέτι υπάρχοντα ίχνη εκ προσκρούσεως βλημάτων πυροβόλων όπλων, εις μακρόν μάλιστα από του εδάφους ύψος καταδεικνύουν το έωλον του περί εκφοβιστικών βολών ισχυρισμού. Η ύπαρξις τέλος ελευθέρων σκοπευτών, ελευθέρως εις τον χώρον του Υπουργείου κινουμένων, καθιστά ύποπτον πάσαν αντίθετον θέσιν. Διότι υπήρξεν αληθώς τραγική εν τη ενεργηθείση ερεύνη η ακόλουθος αποκάλυψις: Άτομον εν πολιτική περιβολή, φέρον κόμην μακράν και γενειάδα, εκράτει μακρύκανον πυροβόλον όπλον και ου μόνον ελευθέρως και ανεμποδίστως ως εις οικείον και γνώριμον χώρον, εκινείτο μεταξύ των οργάνων του Υπουργείου Δημοσίας Τάξεως, αλλά και επυροβόλει δια του όπερ έφερε φονικού όπλου εκ διαφόρων σημείων του κτιρίου και από της ταράτσας, αλλά και εκτός αυτού, κατά του πλήθους ή και μεμονωμένων διαδηλωτών προς το Πολυτεχνείον και την οδόν Αβέρωφ. Τα στοιχεία ταυτότητος και η κακούργος συμπεριφορά του αδιαστάκτου τούτου φονέως βεβαιούνται εκ των συλλεγεισών αποδείξεων (οράτε καταθέσεις υπ’ αρ. 25, 151, 181 και 251). Από της 20.00 ώρας περίπου ήρχισεν η εντός και εκτός του Πολυτεχνείου ρίψις βομβίδων δακρυγόνων υπό της Αστυνομίας, ενώ η ψυχραιμία και η υπευθυνότης είχον εγκαταλείψει πολλά από τα κατώτερα ιδία, όργανα της. Ου μόνον εκτύπων ανηλεώς και βαναύσως τους διαδηλωτάς, σοβαράς προκαλούντες εις τούτους κακώσεις, αλλά και επυροβόλουν δια των όπλων των (καταθέσεις υπ’ αριθ. 209, 227, 228 και 258). Και είναι εύκολον να κρίνη τις και να παρακολούθηση την κατεύθυνσιν των υπό την δόνησιν παρομοίων ψυχικών εκρήξεων εξαπολυομένων βολίδων! Εις έτερα σημεία των οδών Πατησίων και Αλεξάνδρας πυραί ηνάπτοντο, οχήματα μετεκινούντο και ανετρέποντο, οδοφράγματα ανεγείροντο, φθοραί και καταστροφαί περιουσιών προεκαλούντο. Και μέσα εις τον ορυμαγδόν αυτόν της καταστροφής και του ελλοχεύοντας θανάτου έπιπτον οι πρώτοι νεκροί και τραυματίαι. Είναι έργον δικαιοσύνης δε εξ υπαρχής να τονισθή ότι η τραγωδία δεν υπήρξεν μονόπλευρος και δεν εβάρυνεν μόνον το άοπλον πλήθος και τους νέους διαδηλωτάς, διότι υπήρξαν και περιπτώσεις τραυματισμού αστυνομικών. Κατά δεκάδας οι τραυματίαι διακομίζονται εις τον πρόχειρον υγειονομικόν σταθμόν του Πολυτεχνείου και εκείθεν προς τον ΣΑΒ και το Ρυθμιστικόν Κέντρον Αθηνών. Πολλοί δε εξ αυτών εισήρχοντο εις τας γύρωθεν κατοικίας όπου ευγενείς συνάνθρωποι τους περιέθαλπον και προσέφεραν τας υπηρεσίας των. Είχεν αρχίσει ήδη η κίνησις των ασθενοφόρων. Δεν υπήρξεν όμως η αναμενόμενη, ούτε ανάλογος προς το μέγεθος της καταστροφής. Δισταγμός, επιφυλακτικότης, φόβος; Ίσως, διότι και ασθενοφόρα εβλήθησαν και παρημποδίσθησαν υπό ομάδων πολιτών και της Αστυνομίας να εκτελέσουν το έργον των (καταθέσεις υπ’ αριθ. 68 και 227). Άγνωστον τι ακριβώς επηρέασε την βούλησιντων υγειονομικώς υπευθύνων. Υπήρξαν όμως και ενθαρρυντικοί εξαιρέσεις διακεκριμένων πράξεων φιλαλληλίας και αλτρουισμού. Ιατροί των γύρω περιοχών προσέτρεξαν εις το Πολυτεχνείον, υπείκοντες εις την φωνήν του ανθρωπιστικού και ιατρικού των καθήκοντος, άγνωστοι και ανώνυμοι ιδιώται κινητοποιούνται, αδελφοί νοσοκόμοι προσφέρονται και ιατροί εκ του Ρυθμιστικού Κέντρου κατέρχονται εις το Πολυτεχνείον δια να προσφέρουν τας υπηρεσίας των και παραλάβουν τραυματίας. Ότε όμως ήρχισεν η διακομιδή των πρώτων τραυματιών, εις το Ρυθμιστικόν Κέντρο Αθηνών η ανθρωπινή βαρβαρότης έδειξε το αληθές προσωπείον της, ημαύρωσε και διέσυρε πάσαν έννοιαν φιλαλληλίας και ανθρωπισμού. Οι τραυματίαι δεν απετέλουν εκεί αντικείμενον περιθάλψεως και μερίμνης, αλλά στόχον καννιβαλικών εκδηλώσεων εκ μέρους ευάριθμων, εκ των αυτόθι υπηρεσιακώς ευρισκομένων, αστυνομικών υπαλλήλων, υπό τας ευλογίας και παροτρύνσεις του τότε διοικητικού Διευθυντού του Νοσοκομείου, όστις κραδαίνων παρανόμως περίστροφον, υβρίζων και απειλών και βλάσφημων, περιεφέρετο εις τους χώρους του Νοσοκομείου ενσπείρων τον τρόμον (οράτε και κατάθεσιν του ιδίου). Υβρίζοντα αναιδώς και εκακοποιούντο βαναύσως ου μόνον οι τραυματίαι αλλά και οι συνοδοί των. Και υπήρξαν πολλοί περιπτώσεις βαρύτατων τραυματισμών, υπό των «γενναίων» αυτών αστυνομικών προκληθέντων. Το ανήκουστον όμως και φοβερόν είναι ότι εδολοφονήθη άνθρωπος εν ψυχρώ εκ της κακουργίας των ταύτης: «Γύρω στα μεσάνυχτα της Παρασκευής – κατατίθεται υπό υπαλλήλου του Ρυθμιστικού (κατάθεσις υπ’ αρ. 78) – ένας νέος άνθρωπος, ήλθε στο Ρυθμιστικό, ζητώντας πληροφορίες για τους δικούς του. Πέσανε επάνω του τρεις αστυφύλακες που ήσαν στο Ρυθμιστικό και τον κομμάτιασαν κυριολεκτικώς στο ξύλο με αποτέλεσμα να πεθάνη. Τον μετέφεραν εν συνεχεία, στον νεκροθάλαμο». Του τραγικού περιστατικού υπήρξαν και άλλοι αυτόπται, οι οποίοι καταθέτουν ομοίως και αποκαλύπτουν μερικούς εκ των δολοφόνων (καταθέσεις υπ’ αριθ. 69, 70, 77, 79, 86 και 94). Ιατρός χειρουργός Ρυθμιστικού καταθέτει ότι υπέκυψεν εις τας χείρας του τραυματίας δια πυροβόλου όπλου, συνεπεία βαρείας κρανιοεγκεφαλικής κακώσεως εκ ξυλοδαρμού (κατάθεσις υπ’ αριθ. 86) και υπάλληλος του ιδίου Νοσοκομείου τονίζει ότι: «το θέαμα ήτο φοβερό και μας έκανε να ντρεπόμαστε για την κατάντια μας» (κατάθεσις υπ’ αριθ. 79). Εν όψει της θλιβερός ταύτης πραγματικότητας οι μεν ιατροί εφυγάδευσαν τους τραυματίας ή κατεσκεύασαν ψευδώς τα στοιχεία της ταυτότητος των, ίνα αποφύγουν ούτοι τας εν συνεχεία βεβαίας κακοποιήσεις των, οι δε τραυματίαι απέφευγαν να μεταβούν εις Νοσοκομεία ή Κλινικός. Και ούτω την ενροπήν, περί ης η ανωτέρω κατάθεσις, διεδέχθη ο φόβος των ασθενών και η εκ των Ναών της Υγείας απομάκρυνσίς των! Δείγμα και τούτο της πολιτιστικής εξελίξεως μιας εποχής. Ποία όμως ήτο η εξέλιξις των γεγονότων κατά την ημέραν ταύτην υπό άποψιν υπευθύνου αντιμετωπίσεως των. Περί ώραν 11.00 πραγματοποιείται σύσκεψις εις το γραφείον του Πρωθυπουργού, παρισταμένων των Αντιπροέδρων της Δημοκρατίας και Κυβερνήσεως, των Υπουργών Παιδείας και Δημοσίας Τάξεως, του Υφυπουργού παρά τω Πρωθυπουργώ και του Αρχηγού της Αστυνομίας. Μετά ΊΟλεπτον προσέρχεται εις την σύσκεψιν και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Και κατά την σύσκεψιν ταύτην αποφασίζεται καθ’ α υπευθύνως υπό τότε Κυβερνητικών παραγόντων υποστηρίζεται και κατατίθεται, ότι επ’ ουδενί λόγω θα εχρησιμοποιούντο όπλα, αν προεβάλλετο αντίδρασις και μόνον εν εσχάτη ανάγκη θα επετρέπετο η χρήσις δακρυγόνων, απαγορευομένης όμως της ρίψεως τούτων εντός του Πολυτεχνείου. Η δια των γεγονότων όμως αναφανείσα ακολούθως πραγματικότης παρουσιάζεται άντικρυς αντίθετος των εκτεθέντων θεωρητικών εξορκισμών, διότι ισχυροί στρατιωτικοί δυνάμεις εκλήθησαν, χρήσις όπλων εγένετο και αληθής βομβαρδισμός δια δακρυγόνων των εντός του Πολυτεχνείου έλαβε χωράν. Και εις το ανάκυπταν εύλογον, εκ των ανωτέρω ερώτημα δίδεται η ακόλουθος – υπό του τότε αρχηγού της Αστυνομίας – απάντησις: «Αι υπάρχουσαι αστυνομικοί δυνάμεις, παρά την ενίσχυσιν της Χωροφυλακής, δεν ηδύνατο να ανταποκριθούν δια την αποκατάστασιν της τάξεως. Ενημερώθη σχετικώς το γραφείον Προέδρου Δημοκρατίας (ταξίαρχος Παρασκευάς Ιωαννίδης), όστις μετ’ ολίγον και περί ώραν 23.15 μοι ανεκοίνωσε τηλεφωνικώς ότι απεφασίσθη υπό του Προέδρου της Δημοκρατίας η ενίσχυσις των αστυνομικών δυνάμεων υπό των Ενόπλων Δυνάμεων, ήτοι δια τριών ή τεσσάρων αρμάτων μάχης, άτινα δια της εντυπωσιακής εμφανίσεως των και μόνον εις τον χώρον του Πολυτεχνείου, θα εξηνάγκαζον ψυχολογικώς τους εντός ευρισκομένους να εγκαταλείψουν τας αίθουσας και το προαύλιον του ΕΜΠ» (οράτε κατάθεσιν ανωτέρω). Και ούτω η εις αδυναμίαν ευρισκομένη Αστυνομία δεν συνειδητοποιεί η ιδία την ανάγκην της ενισχύσεως της, αλλά της εμπνέεται άνωθεν και διατάσσεται να διαβίβαση το έγγραφον ίνα πληρωθή ο τύπος του νόμου, διότι – ως επιλέγει εις την κατάθεσίν του ο τότε Διευθυντής της Αστυνομίας – «είχεν αποφασισθή προ πολλού η επέμβασις του Στρατού και τα άρματα, ότε εγώ υπέγραφαν ήσαν έτοιμα, ή και εκινούντο» (οράτε κατάθεσιν) και προς την άποψιν ταύτην πλήρως στοιχείται και η υπό του τότε Αρχηγού Ενόπλων Δυνάμεων λαμβανομένη θέσις έναντι των γεγονότων (οράτε κατάθεσιν).
Εύγλωττοι και αληθώς αποκαλυπτικοί δια την έρευναν οι προεκτεθείσαι λογικοί και πραγματικοί αντιθέσεις! Υποβάλλει πράγματι, κατά διαταγήν του Αρχηγού, ο Διευθυντής της Αστυνομίας την 23.30 ώραν το υπ’ αριθμόν Β 34258 Φ 0025 /16-11-1973 έγγραφον του προς την ΑΣΔΕΝ προς παροχήν αναλόγου ενισχύσεως, συμφώνως τω υπ’ αριθ. 341 κανονισμώ «περί της εν πόλεσι και φρουρίοις υπηρεσίας των στρατευμάτων (Β.Δ. από 4-9-1949)». Και η προς ψυχολογικόν εκφοβισμόν αποβλέπουσα ανάλογος αύτη ενίσχυσις το μεν διέτρεξαν όλα τα από του Προέδρου της Δημοκρατίας μέχρι του ΣΔΑ ιεραρχικώς ανώτερα στρατιωτικά κλιμάκια, το δε περιελάμβανε τας ακολούθους στρατιωτικός δυνάμεις: α) Μίαν διλοχίαν του 28ου συντάγματος, εδρεύοντος εν Χαϊδαρίω με 10-12 τεθωρακισμένα οχήματα μεταφοράς προσωπικού του ΚΕΒΟΠ. Η κίνησις των μονάδων τούτων προς τα στρατόπεδα: Αυξεντίου, Σταθμού Λαρίσης και 951 Λόχου ΕΣΑ διετάχθη την 21.30 – 22.00 ώραν. (Ο τοιούτος χρόνος κινήσεως επιβεβαιοί το ανωτέρω κατατεθέν υπό του τότε Αστυνομικού Διευθυντού Αθηνών), β) Δυνάμεις καταδρομών και δη την Διοίκησιν του συντάγματος Αλεξιπτωτιστών, 1ην και 2αν μοίραν Αλεξιπτωτιστών, τμήμα της Σχολής Αλεξιπτωτιστών μετά τεθωρακισμένων ομοίως οχημάτων μεταφοράς προσωπικού. Η κίνησις των τμημάτων τούτων διετάχθη περί την 23.00 ώραν και γ) Ουλαμούς αρμάτων μάχης του ΚΕΤΟ, ανήκοντος πιθανώς εις την 30ήν ΕΜΑ. Ο συντονισμός κινήσεως των δυνάμεων τούτων ανήκεν εις τον Διοικητήν της ΑΣΔΕΝ, όστις και ώρισεν Συνταγματάρχην ως επικεφαλής δια την επί τόπου εφαρμογήν των διαταγών του. Αποστολή του, ως αύτη προσδιορίζεται υπό του τότε Αρχηγού Ενόπλων Δυνάμεων, ήτο η εν συνεργασία μετά του Διευθυντού της Αστυνομίας αποκατάστασις της τάξεως και η εκκένωσις του Πολυτεχνείου. Ο τρόπος εκτελέσεως της αποστολής ταύτης εναπέκειτο εις την διακριτικήν του ευχέρειαν κατ’ ορθήν εκτίμησιν της ην αντιμετώπιζε καταστάσεως, εντός των πλαισίων πάντοτε του κυρίως επιδιωκομένου ψυχολογικού επηρεασμού και της μη χρήσεως όπλων. Εβεβαιώθησαν πλήρως υπό της ενεργηθείσης ερεύνης τα στοιχεία ταυτότητος απάντων των επικεφαλής των ανωτέρω στρατιωτικών τμημάτων Αξιωματικών, ως και του υπό του Διοικητού της ΑΣΔΕΝ ορισθέντος Συνταγματάρχου ως συνδέσμου, μεταξύ αυτού και της Αστυνομικής Διευθύνσεως Αθηνών (περί των στοιχείων τούτων και πάντων των εκτεθέντων οράτε καταθέσεις υπ’ αριθ. 105, 110, 133 και 164 ως και 72, 76, 116 και 159).
Ε) ΣΑΒΒΑΤΟΝ, 17-11-1993
Οδηγούμεθα ήδη ραγδαίως εις την λύσιν του δράματος. Περί το μεσονύκτιον της Παρασκευής, 16-11-73, αι μεν αστυνομικοί δυνάμεις έχουν αποκλείσει το οικοδομικόν τετράγωνον του Πολυτεχνείου δια της τοποθετήσεως ανδρών εις επίκαιρα σημεία προσβάσεων υπό τους Αστυνομικούς Διευθυντάς, ο δε στρατός ευρίσκεται ήδη εν κινήσει εγγύς του Πολυτεχνείου. Το τριήμερον των συνεχών συγκρούσεων και ο κάματος έχουν υπερφορτίσει μέχρις εκρηκτικότητας την ψυχολογίαν των συμμετεχόντων εις την επιχείρησιν αστυνομικών υπαλλήλων. Περί την 01.30 ώραν του Σαββάτου, 17-11-73, τα εκ της Λεωφόρου Αλεξάνδρας κατερχόμενα άρματα εστάθμευσαν εις την πλατείαν Αιγύπτου, ενώ όγκος διαδηλωτών ευρίσκετο εις το ύψος των προ του ΟΤΕ κτισμάτων και καθ’ όλον το πλάτος της Λεωφόρου Πατησίων. Νεαρός Αξιωματικός αγνώστου ταυτότητος, κατελθών ενός των αρμάτων μετά του οπλοπολυβόλου του, τοποθετείται εις το μέσον της Πατησίων και υβρίζων πυροβολεί προς την κατεύθυνσιν των διαδηλωτών (οράτε κατάθεσιν υπ’ αριθ. 49). Και καθ’ όλην όμως την εντός της πόλεως διαδρομήν των αρμάτων ρίπτονται πυροβολισμοί εξ αυτών. «Διεπίστωσα μετ’ εκπλήξεως – καταθέτει ο τότε Διευθυντής της Αστυνομίας – ότι τα άρματα ήσαν ουχί 2 ή 3 αλλά ευάριθμα. Μερικά τούτων εκινήθησαν επί των πέριξ του Πολυτεχνείου οδών, έρριπτον δε ριπάς πολυβόλων. Τελικώς παρετάχθησαν προ του Πολυτεχνείου με ανημμένους τους προβολείς και τα πολυβόλα εστραμμένα προς το Πολυτεχνείον. Ερρίπτοντο παρ’ αυτών εκφοβιστικαί βολαί. Επλησίασα Αξιωματικόν και του είπον ότι ο πυροβολισμός είναι επικίνδυνος δια τους εις τας παρυφάς του Λυκαβηττού και του λόφου Στρέφη κατοικούντας. Μου απήντησε: «Μην ανησυχείς είναι άσφαιρα». Ο ίδιος όμως ακολούθως επείσθη εκ της αποκοπής ηλεκτροφόρων συρμάτων των τρόλεϊ, ότι ήσαν ένσφαιρα! (Οράτε κατάθεσίν του υπ’ αριθ. 84). Την 01.45 ώραν τα άρματα ενούνται εις τον προ του Πολυτεχνείου χωράν και αι μονάδες καταδρομών τοποθετούνται καταλλήλως. Οι ισχυροί προβολείς των αρμάτων καταυγάζουν ολόκληρον την περιοχήν του Πολυτεχνείου και οι εντός αυτού εγκλεισμένοι αναρτώνται επί των κιγκλιδωμάτων και χειροκροτούν τους στρατιώτας ρίπτοντες διάφορα συνθήματα, όπως «αδέλφια μας φαντάροι, είμαστε άοπλοι, μη μας χτυπάτε, κ.ά.». Και άρχονται οι αγωνιώδεις διαπραγματεύσεις. Εκπρόσωποι των σπουδαστών, μέλη της Συντονιστικής Επιτροπής αυτών, προσέρχονται περί ώραν 02.30 εις την κεντρικήν πύλην του Πολυτεχνείου. Δηλούν ότι αποδέχονται την άμεσον και ειρηνικήν εκκένωσιν, υπό την εγγύησιν όμως και παρουσία εκπροσώπων της Εκκλησίας, της Δικαιοσύνης, των καθηγητών των, του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού και του τύπου. Προσπαθούν να αποφύγουν την μετά βεβαιότητας αναμενομένην κακοποίησιν και επιζητούν να σωθούν. Οι όροι των όμως απορρίπτονται και ακολουθεί ημίωρον περίπου εκνευρισμού, απειλών, αγωνίας, φόβου και απογοητεύσεων. Κατά τον ίδιον χρόνον εις τον προ του Πολυτεχνείου χώρον, έμπροσθεν του ξενοδοχείου ΑΚΡΟΠΟΛ, ευρίσκονται ο Υποστράτηγος Διοικητής της ΣΔΑ, ο Γενικός Γραμματεύς του Υπουργείου Δημοσίας Τάξεως και ο Αστυνομικός Διευθυντής Αθηνών. Ουδείς όμως εκπρόσωπος της πνευματικής ηγεσίας του τόπου είναι παρών. Και οι εγκλεισμένοι, ατακτήσαντες έστω, νέοι αισθάνονται ανασφαλείς, διότι πάντας τους εκτεθέντος θεωρούν διώκτας και αντιπάλους των. Ήτο ανάγκη επομένως οίκοθεν να ληφθή παν μέτρον διασφαλίσεως της ειρηνικής και αναίμακτου εξόδου. Πέραν όμως και ανεξαρτήτως οιασδήποτε πολιτικής, ηθικής και κοινωνικής δεοντολογίας ως εκ της φύσεως των εκδηλώσεων και της συμμετοχής νέων εις ταύτας, επεβάλλετο να τηρηθούν απαρεγκλίτως τα νόμιμα. Και ήσαν ταύτα τα υπό του Ν.Δ. 794 /1971 και του Β.Δ. 269 /1972 προσδιοριζόμενα: διάλυσις της παρανόμου ή εξελθούσης του σκοπού της δημοσίας συναθροίσεως υπό της Αστυνομίας δια της χρήσεως όλων των – κατ’ εκτίμησιν της καταστάσεως – προσφορών προς τον σκοπόν τούτον μέσων, παρουσία όμως και μετά γνώμην των εκπροσώπων της Διοικητικής και Δικαστικής Αρχής ήτοι του Νομάρχου και Εισαγγελέως Πρωτοδικών. Και τα νόμιμα ταύτα δεν ετηρήθησαν. Δι’ ο και επί του σημείου τούτου εζητήθησαν σαφείς διευκρινίσεις από τον έχοντα την κατά νόμον ευθύνην της αντιμετωπίσεως των γεγονότων τότε, Αστυνομικόν Διευθυντήν Αθηνών, όστις και κατέθεσεν τα ακόλουθα: «Επικείμενης της ενεργείας μας προς εκκένωσιν του Πολυτεχνείου, ητησάμην δια του ασύρματου την αποστολήν επιτόπου του Εισαγγελέως και του Νομάρχου. Έλαβα μετ’ ολίγον την απάντησιντου Κου Αρχηγού, ότι ούτοι δεν ανευρίσκονται και ότι οφείλω να ενεργήσω άνευ της παρουσίας αυτών. Τούτο ανέφερα και εις τον παριστάμενον Γενικόν Γραμματέα του Υπουργείου Δημοσίας Τάξεως κ. Χαράλαμπον Παπαδόπουλον, ο οποίος προφορικώς μου έδωσε την εντολήν να ενεργήσω άνευ της παρουσίας των ειρημένων». Πλήρως όμως εβεβαιώθη ότι ο Εισαγγελεύς από ενωρίς ευρίσκετο εις τους τόπους των επεισοδίων και εις την Αστυνομικήν Διεύθυνσιν και ειδικώς ερωτηθείς υπήρξεν ανενδοιάστως και απεριφράοτως αντίθετος προς πάσαν σκέψιν παραβιάσεως του Πανεπιστημιακού ασύλου (οράτε συμπληρωματικήν κατάθεσιν Δασκαλοπούλου). Αι εντεύθεν προκύπτουσαι διαπιστώσεις και η κατά την αντιμετώπισιν των διαδηλωτών εν τω Υπουργείω Δημοσίας Τάξεως εφαρμοσθείσα τακτική, ως ανωτέρω αύτη λεπτομερώς εξετέθη, καταδεικνύουν σαφώς τας πολλαπλός παραβιάσεις του Νόμου και το κατά την αντιμετώπισιν των γεγονότων κράτησαν πνεύμα αυτοσχεδιασμού και αυθαιρεσίας. Διότι ο νόμος είναι σαφής και η απαιτουμένη υπ’ αυτού παρουσία του Νομάρχου και του Εισαγγελέως δεν είναι στοιχείον διακοσμητικόν, αλλ’ ενέχει σημασίαν ουσιαστικήν, εφ’ όσον «μετά γνώμην αυτών» διατάσσεται η διάλυσις της συναθροίσεως. Και δεν δύναται να υποστηριχθή ότι συνέτρεχαν προϋποθέσεις της παρ. γ του αρθρ. μόνου Β.Δ. 269 / 72, ήτοι ότι επρόκειτο περί περιστάσεως κατεπειγούσης και παρίστατο άμεσος κίνδυνος διασαλεύσεως της τάξεως, καθ’ ας επιτρέπεται η εν απουσία των ανωτέρω εκπροσώπων της Διοικήσεως και της Δικαιοσύνης ενέργεια. Διότι το τριήμερον των γεγονότων αφαιρεί εξ αυτών πάσαν έννοιαν κατεπείγοντος, τουθ’ όπερ και κατενοήθη υπό των υπευθύνων, δι’ ο και εκλήθη αρχικώς ο Εισαγγελεύς και ήτο δεδομένη, γνωστή σε τοις πάσιν, η κατά την διαδρομήν ταύτην παρουσία Εισαγγελέως. Αποδεικνύεται τούτο εκ των εκτεθέντων και πιστοποιείται εκ των ανταλλαγέντων σημάτων μετά του κέντρου αμέσου δράσεως της Αστυνομικής Διευθύνσεως Αθηνών, καθ’ α περί ώραν 02.30 της 17-11-1973 ευρίσκετο εις τι σημείον του γύρωθεν χώρου Αντεισαγγελεύς Πρωτοδικών ως εκπρόσωπος του Εισαγγελέως. Εις τα εκτεθέντα προσθετέον εισέτι ότι η δοθείσα εντολή προς τον Διευθυντήν της Αστυνομίας παρά του Αρχηγού της Αστυνομίας Πόλεων και του Γενικού Γραμματέως του Υπουργείου Δημοσίας Τάξεως είναι παρ’ νόμος και εντεύθεν δεν καλύπτει αυτόν, διότι κατά την ρητήν επιταγήν της παρ. δ’ της ως είρηται διατάξεως η μετά χρήσεως των όπλων, έστω και προς εκφοβισμόν, διάλυσις συναθροίσεων επικινδύνων δια την ζωήν και σωματικήν ακεραιότητα των συμμετεχόντων εις ταύτας, επιχειρείται πάντοτε και μόνον παρουσία και μετά γνώμην του Νομάρχου και του Εισαγγελέως, μη παρεχομένης εντεύθατης ευχέρειας ως κατά την παρ. γ’ της άνευ αυτών ενεργείας! Ταύτα, όμως, πάντα προϋπέθετον ειλικρίνειαν προθέσεων, μετά συνέσεως, ψυχραιμίας και υπευθυνότητας εκδηλουμένων. Και δυστυχώς δεν συνέτρεξαν αι στοιχειώδεις αύται προϋποθέσεις αλλά το όλον πρόβλημα αντιμετωπίσθη υπό μορφήν στρατιωτικής επιχειρήσεως, αι κρισιμώτεραι φάσεις της οποίας εκτυλίσσονται εν απουσία, ως μη έδει, των εκπροσώπων της Διοικήσεως και της Δικαιοσύνης και βεβαίως ου μόνον άνευ γνώμης αυτών, αλλά και παρά την ρητώς εκφραθείσαν αντίθετον γνώμη του Εισαγγελέως δια τον σεβασμόντου πανεπιστημιακού ασύλου. Ο επικεφαλής των στρατιωτικών τμημάτων Αξιωματικός, αντί να προσφέρη την βοήθειάν του εις τον έχοντα την ευθύνην της όλης ενεργείας Διευθυντήν της Αστυνομίας Αθηνών, τον καταργεί και ενεργεί αυτοβούλως. Έκτοτε η Αστυνομία δεν έχει την πρωτοβουλίαν των κινήσεων, αλλ’ ακολουθεί και αι προβλέπουσαι και ρυθμίζουσαι το πρόβλημα της συνεργασίας στρατιωτικών και αστυνομικών δυνάμεων διατάξεις της κειμένης νομοθεσίας αγνοούνται και παραβιάζονται. Διότι κατά τας παρ. 121 και 128 του Κανονισμού της εν πόλεσιν Υπηρεσίας των Στρατευμάτων, τα μεν στρατεύματα τίθενται υπό τας διαταγάς ή εις την διάθεσιν του προϊσταμένου της Δημοσίας Ασφαλείας ή του Διοικητού Χωροφυλακής, έχοντος πλήρη την ευθύνην απέναντι της Διοικητικής Αρχής δια την λήψιν πάντων των ενδεικνυομένων μέτρων προς τήρησιν της τάξεως και πρόληψιν των ταραχών, η εκτίμησις δε της ανάγκης προσφυγής εις την χρήσιν των όπλων παρά των προς τήρησιν της δημοσίας τάξεως προσεπικαλουμένων στρατευμάτων και η πρωτοβουλία της τοιαύτης ενόπλου επεμβάσεως, ανήκει εις την Διοικητικήν Αρχήν, αντιπρόσωπος της οποίας μεταβαίνει εις τον τόπον της συγκεντρώσεως. Και αποτέλεσμα της αυθαιρεσίας ταύτης υπήρξεν η αναστάτωσις, η σύγχυσις, η ανωμαλία και η εμφανής παρανομία, ως το σοβαρώς υπό της ερεύνης πιθανολογηθέν ότι Συνταγματάρχης του Στρατού εξετέλεσε εν ψυχρώ νέον ηλικίας 17 ετών έμπροσθεν του Πολυτεχνείου (οράτε καταθέσεις υπ’ αριθ. 99 και 242 ένθα και τα στοιχεία ταυτότητος του Συνταγματάρχου αυτού).
Την 02.43 ώραν τάσσεται μικρά, ίσως 15λεπτος, προθεσμία εις τους σπουδαστάς δια να εξέλθουν. Μερικοί εκ των εγκλείστων ήρχισαν να απασφαλίζουν την είσοδον και τελικώς το επέτυχαν. Εδυσχεραίνετο όμως η έξοδος διότι όπισθεν της πύλης είχεν τοποθετηθή και ευρίσκετο αυτοκίνητον Μερσεντές. Και ενώ η μεν πρόθεσις των εγκλείστων προς έξοδον είχε καταστή εμφανής, προσπάθεια δε κατεβάλλετο δια την απομάκρυνσιν του φράσσοντας την πύλην αυτοκινήτου, ανυπόμονος Ίλαρχος, αυτόθι ιστάμενος, απώλεσε την ψυχραιμίαν του και εν οργή ανεφώνησεν: «Τσογλάνια ρεζιλεύετε το στράτευμα…» και αμέσως έδωσε την διαταγήν της εισόδου (οράτε κατάθεσιν του τότε Διευθυντού της Αστυνομίας – υπ’ αριθ. 84). Το άρμα εκινήθη μετά δυνάμεως, συνεκλόνισε την πύλην, κατέστρεψε τους μαρμάρινους κίονας της εισόδου, συνέτριψε και κατέρριψε την εξώθυραν και ακολούθως κυριολεκτικώς ισοπέδωσεν το προεκτεθέν αυτοκίνητον, εισελθόν εις βάθος 10 περίπου μέτρων εντός του προαυλίου του Πολυτεχνείου. Δημοσιογράφος, επί ενός των κιόνων ευρισκόμενος, κατεκρημνίσθη μετ’ αυτού εις το έδαφος, τραυματισθείς ελαφρώς (κατάθεσις υπ’ αριθ. 172), νεαρός σπουδαστής επί των κιγλιδωμάτων της πύλης ιστάμενος εκτινάσσεται, άγνωστον που ενώ σιδηρούν αντικείμενον συνθλίβει τους πόδας νεαράς σπουδάστριας (κατάθεσις υπ’ αριθ. 83). Και εις το αγωνιώδες ερώτημα περί του εάν συνεθλίβησαν ή ετραυματίσθησαν άνθρωποι εκ της εισόδου του άρματος διάφορα και αντίθετα προέκυψαν εκ της ερεύνης στοιχεία. Οι παριστάμενοι τότε επικεφαλής των δυνάμεων, στρατιωτικών και αστυνομικών, αρνητικήν, μετά κατηγορηματικότητος μάλιστα, δίδουν εις το ερώτημα τούτο απάντησιν (οράτε καταθέσεις), έτερος όμως αυτόπτης, δημοσιογράφος αυτός, καταθέτει τα εξής: «Προσποιούμενος τον αδιάφορον ρώτησα έναν αστυνομικόν: Τι έγινε; Πατήσαμε πολλούς; Μου απήντησε: Δεν βαριέσει μόνον δύο – τρεις αλήτες». Και εις έτερον σημείον της καταθέσεως του προσθέτει: «Καθώς προχωρούσα σαστισμένος, λίγο έλειψε να σκοντάψω πάνω σε ένα σώμα που ήταν πεσμένο δίπλα από την Μερσεντές. Δύο μέτρα πιο πέρα ήταν πεσμένος άλλος ένας φοιτητής» (Κατάθεσις υπ’ αριθ. 218 και 81 και 82). Αι τελευταίοι αύται καταθέσεις έχουν βεβαίως υπέρ αυτών την λογικότητα των πραγμάτων, όταν ληφθή υπ’ όψιν, ότι το άρμα εκινήθη αιφνιδίως και μετά δυνάμεως, καθ’ ον χρόνον συνεχίζοντα αι διαπραγματεύσεις και πλήθος σπουδαστών ευρίσκοντο επί των κιγκλιδωμάτων ή όπισθεν αυτών και εν επαφή σχεδόν προς την πύλην. Παραμένει, όμως, μόνον λίαν πιθανή και ανεπιβεβαίωτος. Ομάς Αξιωματικών και άνδρες της δυνάμεως καταδρομών, ακολουθούντες το άρμα εισέρχονται εις το Πολυτεχνείον πυροβολούντες. Έντρομοι και εμβρόντητοι οι οπουδασταί κυριεύονται από την ενώπιον του εσχάτου κινδύνου φοβεράν αγωνίαν. Και άρχεται ακολούθως η έξοδος. Οι εγγύς της κατακρημνησθείσης πύλης ευρισκόμενοι εξέρχονται πρώτοι. Οι περισσότεροι, όμως, πηδούν εκ των παραθύρων και των κιγκλιδωμάτων. Υπό την πίεσιν πλήθους ανθρώπων καταρρίπτεται τμήμα των προς την οδόν Στουρνάρα κιγκλιδωμάτων. Και δια του δημιουργηθέντος ανοίγματος εξέρχονται οι σπουδασταί κατά μάζας. Κατευθύνονται προς όλα τα σημεία, απομακρυνόμενοι. Νέον, όμως, δι’ αυτούς αρχίζει μαρτύριον. Ύβρεις κατ’ αυτών εκτοξεύονται και καταδιωκόμενοι βαναύσως κακοποιούνται. Πολλοί εκ των κατωτέρων Αστυνομικών Υπαλλήλων, ως ετονίσθη ήδη, είχον απολέσει την ψυχραιμίαν των. Εις μάτην οι Αρχηγός και Διευθυντής της Αστυνομίας διατάσσουν να μη προβαίνουν εις βιαίας εκδηλώσεις κατά των εξερχόμενων. Πολλοί Αξιωματικοί και στρατιώται παρεμβαίνουν προς προστασίαν των φοιτητών. Και υπήρξε πηγαία και βαθεία η ευγνωμοσύνη πολλών εξ αυτών προς τους αγνώστους σωτήρας των, ως εις τας καταθέσεις των τους αποκαλούν με συγκίνησιν. Έμπροσθεν με την πύλη του Πολυτεχνείου δημιουργείται διάδρομος υπό των στρατιωτών μέσω του οποίου διέρχονται οι εξερχόμενοι, κατευθυνόμενοι προς την οδόν Τοσίτσα, εντός δε του Πολυτεχνείου βοηθούν, προστατεύουν και εις τους ώμους των πολλούς αδυνάτους κρατούν δια να δυνηθούν να υπερπηδήσουν το υψηλόν κιγκλίδωμα. Και επεισόδια μεταξύ στρατιωτικών και αστυνομικών λαμβάνουν χωράν εν τη προσπάθεια των πρώτων να προστατεύσουν τους φοιτητάς από το διωκτικόν μένος των άλλων. Απομακρυνόμενοι, όμως, του Πολυτεχνείου αγωνιώδεις τους αναμένουν εκπλήξεις. Από παντού τους καταδιώκουν και τους κτυπούν. Εις την γωνίαν των οδών Τοσίτσα και Μπουμπουλίνας άνδρες της ΚΥΠ εν πολιτική περιβολή τους κτυπούν ανηλεώς και πυροβολούν κατ’ αυτών (καταθέσεις υπ’ αριθ. 84α και 225), ενώ εις την ταράτσαν ενός των αυτόθι κτιρίων έχουν εγκαταστήσει πολυβόλον (κατάθεσις υπ’ αριθ. 199). Εις την συμβολήν των οδών Πατησίων και Στουρνάρα άνδρες εν πολιτική περιβολή, κραδαίνοντες ρόπαλα, εξήλθον από ομάδα αυτόθι ευρισκομένων αστυνομικών και εκακοποίησαν σεβάσμιον καθηγητήν Πανεπιστημίου, την σύζυγόν του και νεαρόν σπουδαστήν διότι εξήρχοντο του Πολυτεχνείου, ένθα ο Καθηγητής – ιατρός και η σύζυγος του είχον μεταβή προς εκπλήρωσιν του ανθρωπιστικού και ιατρικού των καθήκοντος. Και οι ροπαλοφόροι ούτοι ήσαν άνδρες της ΕΣΑ εν πολιτική περιβολή (οράτε καταθέσεις υπ’ αριθ. 30, αλλά και του τότε Διευθυντού της Αστυνομίας περί του ρόλου των ανδρών της ΕΣΑ γενικώτερον κατά τα επεισόδια της επταετίας και ειδικώτερον εις το Πολυτεχνείον). Εις τας ταράτσας των γύρω κτιρίων επισημαίνονται ελεύθεροι σκοπευταί υπό του ιδίου Διευθυντού της Αστυνομίας να επιτελούν το φονικόν έργον των (στοιχείον προκύπτον έκτων μαγνητοταινιών και κατάθ. υπ’ αριθμ. 31), ενώ ομάδες ανεύθυνων και ανωνύμων «τραμπούκων» και επικινδύνων τρωκτικών της γαλήνης του τόπου εκδηλώνουν το εγκληματικόν μένος των κατά των ατυχών σπουδαστών που κατά μάζας εξέρχονται του Πολυτεχνείου. Και εις το πανδαιμόνιον τούτο της εξόδου των φωνών, των κραυγών, των οιμωγών, των καταδιώξεων και των πυροβολισμών έπεσαν οι περισσότεροι εκ του πλήθους των τραυματιών των αιματηρών αυτών γεγονότων. Ειδικώς δέον ενταύθα να σημειωθή ότι πολλά εκ των ριφθέντων βλημάτων ήσαν της κατηγορίας των εκρηκτικών τοιούτων ντουμ – ντουμ (κατάθ. υπ’ αριθ. 122). Τη εντολή του Αρχηγού της Αστυνομίας Πόλεων ενεργούνται ακολούθως συλλήψεις «των πρωταιτίων και υπεύθυνων». Και επειδή ήτο αδύνατον να επισημανθούν οι πρωταίτιοι και υπεύθυνοι ούτοι εις το πλήθος των εξερχόμενων συνελήφθησαν 866 άτομα και μετήχθησαν αρμοδίως! Τέλος η όλη επιχείρησις λήγει για της εν άσμασιν αποχωρήσεως των στρατιωτικών τμημάτων συντεταγμένων υπό τα χειροκροτήματα των αστυνομικών (κατάθεσις υπ’ αρ. 224 και 227). Μετά τινας ώρας κηρύσσεται ο στρατιωτικός νόμος και νέον ανοίγει κεφάλαιον δολοφονιών και αιμάτων. Αστυνομικοί πυροβολούν εν ψυχρώ ανύποπτους διαβάτας, ενώ τα επί των κεντρικών αρτηριών των Αθηνών κινούμενα άρματα μάχης σκορπίζουν τον θάνατον. Οι επ’ αυτών πυροβοληταί ασκούνται εις την σκοποβολήν επί κινουμένων ανθρωπίνων στόχων. Πυροβολούντες κατά τρόπον σκληρόν και ανάγλητον. Οι επί του κτιρίου του ΟΤΕ, της οδού Πατησίων, εγκατεστημένοι στρατιώται πυροβολούν, προς πάσαν κατεύθυνσιν και δύο (2) τουλάχιστον νεκροί συγκαταλέγονται μεταξύ των θυμάτων των (οράτε κατωτέρω ειδικόν κεφάλαιον). Νεαρός Ανθυπίλαρχος, εις τα ανωτέρω περιπολίας των αρμάτων συμμετασχών, εκόμπαζε μεταξύ των συναδέλφων του Αξιωματικών, διότι «πολλούς εγάζωσε και μια κοπέλα την έκοψε στη μέση»! Τα στοιχεία ταυτότητος του Αξιωματικού τούτου βεβαιούνται πλήρως υπό της παρούσης ερεύνης (Κατάθ. υπ’ αριθ. 241 και 242). Και όμως οι υπεύθυνοι, τότε, ηγέται του στρατεύματος ουδέν ήκουσαν και τεθέντες κατά την έρευναν προ της τραγικότητος των γεγονότων εξέφρασαν την έκπληξίν των και την οδύνην των. Δείγμα μικρόν της κρατούσης κατά έκπληξίν των και την οδύνην των. Δείγμα μικρόν της κρατούσης κατά τας φοβέρας εκείνος στιγμάς καταστάσεως αυθαιρεσίας και ανευθυνότητος αντλείται εκ της καταθέσεως του Αστυνομικού Διευθυντού Αθηνών.
Υποστηρίζονται ούτω υπ’ αυτού, πλην άλλων και τα εξής: «Την 19ην ώραν της Κυριακής 18-11-1973 εκλήθην εις την ΑΣΔΕΝ, ίνα μετάσχω συσκέψεως. Με συνώδευσεν ο Αστυνομικός Διευθυντής Καραθανάσης. Συνεκεντρώθημεν περί τους 15 Αξιωματικοί Αστυνομίας και Στρατού. Παρευρέθησαν και οι επί κεφαλής στρατιωτικών μονάδων, εκ των διατεθέντων εις το Πολυτεχνείον. Της συσκέψεως προήδρευσεν ο Στρατηγός Μαυροειδής. Προ πάσης συζητήσεως ηγέρθην και διεμαρτυρήθην εντόνως δια τους άσκοπους πυροβολισμούς, ειπών ότι είναι απαράδεκτον να πυροβολούν τα τανκς στο γάμο του Καραγκιόζη και να σκοτώνεται ο κόσμος. Ο Στρατηγός εθύμωσεν με την διατύπωσίν μου και με παρετήρησεν αυστηρά, προσθέσας ότι δεν είναι αληθής ο ισχυρισμός μου και ότι έχει δώσει εντολήν και έχουν σταματήσει οι άσκοποι πυροβολισμοί. Την στιγμή εκείνην ηκούσθη ριπή πολυβόλου πλησίον μας εις την περιοχή Πλάκας. Τον ηρώτησα με σχετικήν αυθάδειαν «αυτό τι είναι Στρατηγέ»;. Έγινε ωχρός και διέταξεν άμεσον έρευναν. Διεπιστώθη ότι είχεν πυροβολήσει Ανθυπολοχαγός. Επείσθην ότι άλλα διέτασσεν ο Στρατηγός και άλλα εποίουν οι υπό τας διαταγάς του»! Ως απίθανα εμφανίζονται και είναι τω όντι απίστευτα, αλλά κατά τρόπον αναμφισβήτητον βεβαιούνται και πλήρως αποδεικνύονται! Ήσαν πολλά ομοίως τα θύματα του Σαββάτου, 17-11-1973 και της Κυριακής 18-11-1973. Το πλήθος των ληφθεισών μαρτυρικών καταθέσεων και τα συλλεγέντα έγγραφα στοιχεία παρέχουν την πλήρη επί του προκειμένου απόδειξιν. Τας αμέσως επομένως ημέρας συνελήφθησαν ο Πρύτανις του Πολυτεχνείου Κωνσταντίνος Κονοφάγος και οι καθηγηταί: Σκουληκίδης, Βέης, Κουμούτσος και Σακελλαρίδης, επί μακρόν στερηθέντες της ελευθερίας των εις τα κρατητήρια της ΕΣΑ και εις μαρτύρια υποβληθέντες. Ανεξαρτήτως ήδη της εκτάσεως των συγκεκριμένων ζημιογόνων αποτελεσμάτων εκ της εκτεθείσης συμπεριφοράς στρατιωτικών και αστυνομικών, δέον ιδιαιτέρως εν τω σημείω τούτω να τονισθή ότι ο επιλεγείς και εφαρμοσθείς τρόπος ενεργείας εν τη εκτελέσει της εντολής ούτε ψυχολογικόν εκφοβισμόν συνιστά, ούτε υπακοήν εις δοθείσης, δήθεν, αυστηρός διαταγάς δια μη πυροβολισμούς υποδηλοί. Και ανά μέσον του πλήθους των αντιφάσεων, αντιθέσεων και παλινωδών περί την αντιμετώπισιν του προβλήματος αγωνιώδες, αλλά και αμείλικτον ορθούται εις την ψυχήν παντός – όντος ανθρώπου – το ερώτημα: Ποία, τέλος, πάντων, ήτο η θέσις των τότε κρατούντων έναντι της εξεγέρσεως του Πολυτεχνείου; Διότι η πρόθεσις της ικανοποιήσεως των φοιτητικών αιτημάτων, περί ης ωμίλουν, είναι αντίθετος προς την απαγόρευσιν των φοιτητικών αρχαιρεσιών ή τις επηκολουθήσασαν απηνή καταδίωξιν. Η απαγόρευσις παντός πυροβολισμού, ως θεωρητική εντολή, εμυκτηρίσθη δεινώς από το όργιον των ριπτομένων βολών. Ο σεβασμός του Πανεπιστημιακού ασύλου, υπέρ ου οι πάντες εκόπτοντο, εξηυτελίσθη υπό τας ερπύστριας του παραβιάσαντος τας πύλας του Πολυτεχνείου άρματος μάχης. Η περί κινήσεως τριών ή τεσσάρων μόνον αρμάτων δήθεν εντολή του τότε πανίσχυρου Δικτάτορας κατεπνίγη εις τον ορυμαγδόν του πλήθους των κατελθόντων εις το Πολυτεχνείον αρμάτων. Ο επιδιωκόμενος δήθεν ψυχολογικός επηρεασμός μετεβλήθη εις οιονεί στρατιωτικήν επιχείρησιν εις βάρος αόπλων, η προστασία των εξερχόμενων του Πολυτεχνείου σπουδαστών δεν συμβιβάζεται με τας καταξιώσεις, τους προπηλακισμούς, τους εξευτελισμούς, τας κακοποιήσεις και το όργιον των συλλήψεων. Ο σεβασμός της αυτοτέλειας των Ανωτάτων Πνευματικών Ιδρυμάτων δια της συλλήψεως και του βασανισμού Ακαδημαϊκών Διδασκάλων, η διατυμπανισθείσα, τέλος, με πολλήν αυταρέσκειαν, αναίμακτος επιχείρησις κατεκλύσθη από το αίμα των αθώων θυμάτων της. Διατί λοιπόν πάντα ταύτα; Διότι το τότε καθεστώς και αι όπισθεν αυτού κρυπτόμεναι τάσεις επεδίωκαν μόνον να διατηρήσουν, αντί πάσης θυσίας, την εξουσίαν οι μεν, ή να επιβούν ταύτης οι δε και εμφανώς ηδιαφόρουν δια την τύχην των φοιτητών! Και τις πταίει; Πάντες αι εξαπολύσαντες τας δυνάμεις αυτάς του ολέθρου και εμπνεύσαντες την πολιτικοποίησιν της κινήσεως, οργανώσαντες ή εκμεταλλευθέντες την όλην επιχείρησιν εμφανείς ή αφανείς δράσται, περί ων, όμως, κατωτέρω.
II. ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ ΓΕΓΟΝΟΤΩΝ
Α. ΝΕΚΡΟΙ:
Βαρύς υπήρξεν ο φόρος του αίματος εις νεκρούς και τραυματίας ο καταβληθείς δια την καταστολήν δια την καταστολήν της εξεγέρσεως του Πολυτεχνείου. Και των μεν τραυματιών τον αριθμόν, ήγγισε, μετά βεβαιότητας μάλλον, η έρευνα. Ανεξιχνίαστος, όμως, παραμένει εισέτι ο ακριβής αριθμός των νεκρών. Σύντονοι κατεβλήθησαν προς την κατεύθυσιν ταύτην προοπάθειαι και πέραν των αμέσως η εμμέσως περιερχομένων εις γνώσιν μου έκκλησις δια του Τύπου δημοσία διετυπώθη, όπως καταγγελθώσιν ή αναφερθώσι περιπτώσεις θανάτων ή και εξαφανίσεων ατόμων συνεπεία των γεγονότων του Πολυτεχνείου. Και είναι αληθές ότι ουδέν περιοτατικόν κατηγγέλθη. Δεν αντλείται, όμως εντεύθεν απόδειξις περί ανυπαρξίας τοιούτων. Διότι κατά τη διαδρομήν της ερεύνης εβεβαιώθησαν ή και απλώς επιθανολογήθησαν περιστατικά εδραιούντα παρ’ εμοί την πεποίθησιν ότι οι νεκροί εκ των γεγονότων του Πολυτεχνείου υπήρξαν περισσότεροι των επισήμως ανακοινωθέντων. Δι’ ο και κατανοώ τα ελατήρια της σιωπής των παθόντων.
Περί πάντων τούτων, όμως, αναλυτικώτερον, ως ακολούθως, αφού προηγουμένως τονισθεί ότι ουδείς απολύτως εκ των σπουδαστών του Πολυτεχνείου εφονεύθη κατά το ανωτέρω τριήμερον (οράτε υπ’ αριθμ. 33437 /11.10.74 έγγραφον της Συγκλήτου του Πολυτεχνείου προς υμάς).
α) Επισήμως ανακοινωθέντες νεκροί είναι οι ακόλουθοι:
1. Διομήδης Ιωάννου Κομνηνός, ετών 17, μαθητής. Εφονεύθη έξωθιτου Πολυτεχνείου περί ώρα 22.15′ της 16.11.73. Βασίμως πιθανολογείται ότι δράστης του φόνου τούτου είναι ο προεκτεθείς Συνταγματάρχης.
2. Βασίλειος Παναγιώτου Φαμέλλος, ετών 26. Εφονεύθη εγγύς του υπουργείου Δημοσίας Τάξεως περί ώρα 22.30′ της 16.11.73, βληθείς προφανώς υπό τίνος των εκ του υπουργείου πυροβολούντων.
3. Toril Engelend, σπουδάστρια, Νορβηγίς. Εφονεύθη εις την πλατείαν Αιγύπτου περί ώρα 23.30’της 16.11.1973 παρ’ αγνώστου δράστου.
4. Γεώργιος Ανδρέου Σαμούρης, σπουδαστής, ετών 22. Εφονεύθη υπ’ αγνώστου εις άγνωστον σημείον εξ επαφής περί το μεσονύκτιον της 16.11.1973 και το πτώμα του μετεφέρθη και απερρίφθη εις την διασταύρωσιν των οδών Καλλιδρομίου και Ζωσιμάδων (Κατάθεσις υπ’ αριθμ. 137).
5. Αλέξανδρος Ευστρατίου Σπαρτίδης, ετών 16, μαθητής. Εφονεύθη επί της οδού Κότσικα (παρόδου Πατησίων) την 10.20 ώραν της 17.11.1973, βληθείς υπό στρατιωτών εκ του κτιρίου του ΟΤΕ.
6. Μάρκος Δημητρίου Καραμάνης, ετών 23. Εφονεύθη ευρισκόμενος εις την επί της οδού Πατησίων και Αιγύπτου 1 πολυκατοικίαν την 10.30 ώραν της 17.11.1973, βληθείς ομοίως υπό στρατιωτών εκ του κτιρίου του ΟΤΕ.
7. Βασίλειος Καράκας, Τούρκος υπήκοος, ετών 43. Εφονεύθη εις την πλατείαν Αιγύπτου περί ώραν 13.00′ της 17.11.1973, βληθείς εκ διερχομένου άρματος μάχης.
8. Δημήτριος Θεοφ. Θεοδώρας, ετών 6. Εφονεύθη επί της οδού Ορεινής Ταξιαρχίας Ζωγράφου περί ώραν 13.30 της 17.11.1973, βληθείς υπό στρατιώτου ευρισκομένου έμπροσθεν του Ναού του Αγίου Θεράποντος.
9. Βασιλική Φωτίου Μπεκιάρη, ετών 17. Εφονεύθη ευρισκομένη εις την ταράτσα της επί της οδού Μεταγένους 8 – Νέος Κόσμος οικίας της περί ώρα 12.30′ της 17.11.1973, δεχθείσα εις την κεφαλήν της βλήμα αδέσποτον άρματος.
10. Γεώργιος Αλεξάνδρου Γεριτσίδης, ετών 48, εφοριακός υπάλληλος. Εφονεύθη ευρισκόμενος εν Ν. Λιοσίοις προς εκτέλεσιν υπηρεσίας περί ώραν 12.15′ της 17.11.1973 δεχθείς ομοίως βλήμα αδέσποτον άρματος μάχης εις την κεφαλήν.
11. Νικόλαος Πέτρου Μαρκουλής, ετών 25. Εφονεύθη παρά την πλατείαν Βάθης περί ώραν 11.00’της 17.11.1973, βληθείς εκ διερχομένου άρματος μάχης.
12. Στυλιανός Αγαμ. Καραγεώργης, ετών 19, εργάτης. Ετραυματίσθη θανασίμως επί της οδού Πατησίων, έμπροσθεν του κινηματογράφου ΕΛΛΗΝΙΣ, περί ώρα 10.00’της 17.11.1973, βληθείς εκ διερχομένου άρματος και απεβίωσεν εις το ΚΑΤ την 30.11.1973.
13. Ανδρέας Στεργίου Κουμπος, ετών 63. Ετραυματίσθη σοβαρώς διερχόμενος την οδό Καποδιστρίου περί ώρα 14.00′ της 18.11.1973, βληθείς εκ διερχομένου άρματος και απεβίωσε την 30.1.1974.
14. Μιχαήλ Δημήτριου Μυρογιάννης, ετών 20. Εφονεύθη εις την διασταύρωσιν των οδών Πατησίων και Στουρνάρα περί ώραν 13.30′ της 18.11.73, βληθείς δια περιστρόφου εις την κεφαλήν και
15. Κυριάκος Δημητρίου Παντελάκης, ετών 45, δικηγόρος. Ετραυματίσθη σοβαρώς επί της οδού Γλάδστωνος περί ώραν 12.40′ της 18.11.1973, βληθείς εκ διερχομένου επί της οδού Πατησίων άρματος και απεβίωσεν την 18.12.1973.
β) Νεκροί πλήρως βεβαιωθέντες:
1. Σπύρος Κοντομάρης, δικηγόρος. Απεβίωσεν τας απογευματινός ώρας της 16.11.73 ευρισκόμενος επί της οδού Γεωργίου Σταύρου, συνέπεια θανατηφόρου επενέργειας των ριπτομένων υπό της αστυνομίας αερίων (κατάθ. υπ’ αριθμ. 93).
2. Αικατερίνη Αργυροπούλου, ετών 75. Ετραυματίσθη σοβαρώς ενώ ευρίσκετο εις την εν Αγ. Αναργύροις οικίαν της περί ώραν 11.00′ της 17.11.1973, δεχθείσα αδέσποτον βλήμα άρματος και απεβίωσεν κατά μήνα Μάιον 1974 και
3. Δημήτριος Παπαϊωάννου, ετών 60, ιδιωτικός υπάλληλος. Απεβίωσεν την μεσημβρίαν της 17.11.1973 εκ προσφάτου εμφράγματος του μυοκαρδίου κατά την ιατροδικαστικήν έκθεσιν σοβαρώς όμως, υπό της συζύγου του αμφισβητούμενης και υποστηριζούοης ότι ο σύζυγος της απεβίωσεν είτε βληθείς δι’ όπλου, είτε υποστάς συγκοπήν εκ των ριπτομένων αερίων, καταθεσάσης δε ότι μόνον εις το Νεκροταφείον της επετράπη να πλησιάσει απλώς και να ατενίσει το πρόσωπον του νεκρού συζύγου της.
γ) Νεκροί βασίμως προκύπτοντες:
1. Ο ιατρός – χειρουργός Γεώργιος Γρηγοριάδης, μετά λόγου γνώσεως καταθέτει ότι ο ίδιος προσωπικώς αντελήφθη και διεπίστωσεν ιατρικώς τον θάνατον (2) δύο αγνώστων νέων, πληγέντων: Του μεν ενός εις την πλατείαν Βικτωρίας περί ώραν 11.00′ της 17.11.1973 δια βλήματος περιστρόφου υπό Ανθυπασπιστού της Χωροφυλακής ριφθέντος, του δε ετέρου εις την οδόν Γ Σεπτεμβρίου περί ώραν 12.00′ της 18.11.1973 δια βλήματος διερχομένου άρματος (κατάθ. υπ’ αριθμ. 25).
2. Η μάρτυς Παναγ. Παπακυριακού καταθέτει περί θανάσιμου τραυματισμού μικράς κορασίδος, ηλικίας 9 περίπου ετών, εις την γωνίαν των οδών Πατησίων και Κλωναρίδου περί ώραν 14.00 της 17.1.1.1973 εκ βλημάτων διερχομένου άρματος, εξ ων και η ιδία ετραυματίσθη βαρύτατα (κατάθ. υπ’ αριθμ. 168).
3. Ο φοιτητής Λεωνίδας Ανωμερίτης, καταθέτει περί θανάσιμου τραυματισμού νεαράς μαθήτριας, εντός του χώρου του Πολυτεχνείου ευρισκόμενης, περί ώρα 11.45′ της 16.11.1973, δια βλήματος ριφθέντος εκ του εκτός του Πολυτεχνείου χώρου (κατάθ. υπ. αριθμ. 32).
4. Ο Φαρμακοποιός Αλέξανδρος Παναγόπουλος καταθέτει ότι, ότε προ του μεσονυχτίου της Παρασκευής 16.11.1973, επεσκέφθη μετά της συζύγου του το Πολυτεχνείον προς παροχήν υπηρεσιών εις τους τραυματίας και εισήλθεν εις το αυτόθι υπάρχον πρόχειρον ιατρείον, ιδίοις όμμασιν αντελήφθη την ύπαρξιν (3) τριών νεκρών και μιας γυναικός θανασίμως τραυματισθείσης, τα τραύματα των οποίων σαφώς περιγράφει. Προσθέτει δε ότι εκ μελών της Συντονιστικής Επιτροπής Φοιτητών έλαβε την πληροφορίαν ότι είχαν και οκτώ (8) εισέτι νεκρούς, τα πτώματα των οποίων είχον τοποθετηθεί και εφυλάσσοντο εις παρακείμενον χώρον ίνα μη υποπέσουν εις αντίληψιν των σπουδαστών και προκληθή πανικός (κατάθ. υπ’ αριθμ. 245).
5. Περί των ανωτέρω νεκρών σαφώς καταθέτουν και σπουδασταί, μέλη της Συντονιοτικής Επιτροπής, οι οποίοι και περιγράφουν με ενάργειαν τα τραύματα τα οποία έκαστος των νεκρών συναδέλφων των έφερεν (Οράτε καταθέσεις υπ’ αριθμ. 41,45 και 217). Και ναι μεν ο εις εκ των ανωτέρω μαρτύρων (217) καταθέτει και περί τα είκοσι δύο (22) πτωμάτων, άτινα ο ίδιος ούτος προσωπικώς αντελήφθη, περιστατικόν όπερ δεν επεβεβαιώθη, πλην σοβαροί διάτην αλήθειαν των κατατιθεμένων προκύπτουν ενδείξεις εκ της προεκτεθείσης καταθέσεως Αλέξ. Παναγοπούλου, όστις και αναφέρει ότι αντελήφθη θάλαμον υπό του περιβόητου Πίμπα – πράκτορας της ΚΥΠ (κατάθ. υπ’ αριθμ. 29 και 176 μετά μαγνητοταινίας) – φρουρούμενον, εις ον υπήρχον άνθρωποι δήθεν κοιμώμενοι, ων, όμως, η στάσις και η όλη εμφάνισις εις πολλάς τον ανωτέρω μάρτυρα ενέβαλεν υποψίας (οράτε κατάθεσιν). Ανακήπτει βεβαίως το ερώτημα τι εγένοντο οι νεκροί αυτοί και σοβαρά δια τους αντιλέγοντας αντλούνται εντεύθεν επιχειρήματα. Όμως προσφέρουν ίσως απάντησιν τα υπό των φυλάκων του νεκροθαλάμου του Ρυθμιστικού Κέντρου Αθηνών κατατιθέμενα. Ο μεν Νικ. Νίκας καταθέτει ότι κατά την διάρκειαν της υπηρεσίας του μέχρι της 23.00′ ώρας της 16.11.1973 παρέλαβε και ετοποθέτησε εις τον νεκροθάλαμον επτά (7) πτώματα νέων ανδρών, ηλικίας 22-25 ετών, τα οποία δεν συνωδεύοντο από πιοτοποιητικόν θανάτου και κάρταν περί της ταυτότητος του νεκρού (κατάθ. υπ’ αριθμ. 80). Ο εκ του ανωτέρω παραλαβών ακολούθως υπηρεσίαν Ιωάννης Μάρας, καταθέτει ότι από της 23.00′ ώρας της 16.11.1973 μέχρι 7.00′ της 17.11.1973 παρέλαβεν και ετοποθέτησεν εις τον νεκροθάλαμον επτά (7) πτώματα, νέων ομοίως ανδρών, ηλικίας 20-35 ετών, έκτων οποίων τα τέσσερα (4) ήταν αγνώστου ταυτότητος (κατάθ. υπ’ αριθμ. 89). Και ούτω κατά την τραγικήν εκείνην νύχτα των γεγονότων, 16 προς 17 Νοεμβρίου 1973, ένδεκα (11) πτώματα αγνώστων νέων διακομίζονται εις το Ρυθμιστικόν Κέντρον Αθηνών, άτινα, όμως, πλην ενός (κατά τα επίσημα στοιχεία του Νοσοκομείου) ουδαμού εμφανίζονται, ούτε καταχωρίζονται! Και η ανυπαρξία επισήμων στοιχείων εν τω Νοσοκομείω δεν αποδεικνύει βεβαίως την ανυπαρξίαν πτωμάτων, διότι αι καταθέσεις είναι κατηγορηματικοί και σαφείς και πλήρως εκ της ερεύνης εβεβαιώθη ότι ουδεμία εγένετο επίσημος εγγραφή του πλήθους των εισαγομένων τότε τραυματιών εις το Γενικόν βιβλίον της πύλης. Μόνον οι αυτόθι ευρισκόμενοι αστυνομικοί εμερίμνων δια τα καθ’ εαυτούς περί τούτου και τα υπ’ αυτών συλλεγέντα στοιχεία, κατά το μάλλον ακριβή, μετά των εν συνεχεία εις τα βιβλία των κλινικών του Νοσοκομείου εγγραφών, προσέφεραν ημίν αποδείξεις περί του αριθμού των διακομισθέντων εις το Ρυθμιστικόν τραυματιών! Θα ήτο μάταιον επομένως να ερευνηθή περαιτέρω, μολονότι επεχειρήθη, τι εγένοντο οι νεκροί ούτοι! Επισημαίνομεν μόνον το πρόβλημα και τονίζομεν ότι τα υπό των ανωτέρω κατατιθέμενα πλήρως εναρμονίζονται προς τα υπό των σπουδαστών υποστηριζόμενα ως προς τον αριθμόν των δέκα (10) περίπου νεκρών.
6. Πλήρως εκ των εκτεθέντων εβεβαιώθη η εν ψυχρώ δολοφονία νέου ανδρός εις το Ρυθμιστικόν Κέντρον Αθηνών υπό των αυτόθι υπηρετούντων, κατά την τραγικήν αυτήν νύκτα, αστυνομικών (καταθέσεις υπ’ αριθμ. 69, 70, 77, 79, 86 και 94), αλλά και δευτέρα τοιαύτη θανατώσεως τραυματίου συνεπεία ξυλοδαρμού, εις χείρας του ιατρού χειρουργού Λέων. Παπασταματίου (κατάθ. υπ’ αριθμ. 86) αποβιώσαντος. Τι εγένοντο οι δύο (2) ούτοι νεκροί; Διότι είναι πλήρως βεβαιωμένον ότι ουδείς εξ αυτών ευρίσκεται εις τον κατάλογον των εξ (6) επισήμων νεκρών του Ρυθμιστικού, εξ ων μάλιστα μόνον εις (ο άγνωστος αρχικώς και γνωστός ακολούθως Βασ. Φαμέλλος) διεκομίσθη κατά τον επίμαχον χρόνον της νυκτός της 16ης προς 17ην Νεομβρίου 1973. Επίτασις της αγωνίας εκ του τιθεμένου προβλήματος! Δι’ ο και ο προεκτεθείς ιατρός – χειρουργός, προσωπικώς παρακολουθήσας τα γεγονότα εις το Ρυθμιστικόν και εις την επιχείρηση/ σωτηρίας, συμμετασχών ειδικώς περί του αριθμού των εν τω Ρυθμιστικοί νεκρών εκ των γεγονότων του Πολυτεχνείου ερωτηθείς, καταθέτει ότι πρέπει ν’ ανέρχωνται εις είκοσι (20) ή είκοσι πέντε (25) και αιτιολογεί διατί (Οράτε κατάθεσιν ομοίως και τας 47 και 98). Εκ των εκτεθέντων δήλον καθίσταται ότι εις τους καταλόγους των επισήμως ανακοινωθέντων δέκα πέντε (15) νεκρών και υπό της ερεύνης βεβαιωθέντων τριών (3) τοιούτων δέον να προστεθούν και έτεροι δέκα έξι (16) τουλάχιστον βασίμως προκύπτοντες, οίτινες, τονιστέον και πάλι, ουδεμίαν έχουν, ως προς την ταυτότητα, σχέσιν με τους επισήμως ανακοινωθέντος. Παραμένει βεβαίως πάντοτε το ερώτημα: Τι εγένοντο τα πτώματα των νεκρών τούτων και διατί οι οικείοι των εξακολουθητικώς σιωπούν; Δεν είναι εύκολος η απάντησις εις τον χαράσσοντα τας γραμμάς ταύτας. Είναι υποχρέωσις, όμως, η έναντι του προβλήματος θέσις και η κατανόησις των ανερμήνευτων ή αδυνάτων. (Οράτε σχετικώς κατάθεσιν Δημ. Πίμπα, υπ. αριθμ. 71).
δ) Νεκροί εκ διαδόσεων πιθανολογούμενοι:
Πολλά τω όντι περί μεγάλου αριθμού νεκρών διαδίδονται και θρυλούνται. Διάφοροι κατάλογοι περί τούτων κυκλοφορούν, δύο των οποίων αναφερόντες ονόματα νεκρών 46 και 59, αντιστοίχως, περιήλθαν εις χείρας μου και απετέλεσαν αντικείμενον ειδικής, επισταμένης και αγωνιώδους ερεύνης. Αμφότεροι εκυκλοφόρησαν το πρώτον εις την αλλοδαπήν και ο εις εξ αυτών επιμέλεια πολλών γνωστών Ελλήνων, εις το εξωτερικόν κατά την εποχήν της Δικτατορίας ευρισκομένων. Είναι αμφότεροι ελλιπείς κατά τα στοιχεία των και η επ’ αυτών έρευνα εις ουδέν το συγκεκριμένον απέληξε. Βεβαίως ο πρώτος αυτών κατετέθη παρά προσώπου λίαν αξιόπιστου, βεβαιώσαντος περί της σοβαρότητος της ερεύνης και της εγκυρότητος των πορισμάτων αυτής εν τη αναγραφή των ονομάτων του καταλόγου. Εξ ουδενός, όμως, ετέρου στοιχείου ενισχύθη η άποψις αυτή και των αναγραφομένων ονομάτων η συμπλήρωσις δεν επετεύχθη, ίνα διευκλυνθή ακολούθως η έρευνα εν τη αναζητήσει της αληθείας. Ο έτερος των καταλόγων κατά πολύ ελλιπέστερος εμφανίζεται κατά το περιεχόμενόν του και ουδέν ουδαμόθεν προσφέρεται προς επιβεβαίωσίν του. Ο υιοθετήσας τούτον μάρτυς επί της υποθέσεως και μηνυτής Γρηγόριος Παπαδάτος, ειδικώς εφ’ ημών κληθείς όπως προσκόμιση ή κατονομάση έστω στοιχεία ενισχυτικά των απόψεων του, ουδέν περί του αντικειμένου τούτου κατέθεσεν. Σοβαρώς εξ ετέρου εκ της ερεύνης ημών επιθανολογήθη ότι εξ (6) εκ των αυτώ αναφερομένων ονομάτων αφορούν τους τραυματίας των γεγονότων, ενώ πλήρως εβεβαιώθη ότι όνομα αναμφισβητήτως νεκρού, του Αλεξ. Σπαρτίδη, δεν αναφέρεται εν αυτών (οράτε το από 20.7.74 ενημερωτικόν σημείωμα Γεν. Ασφαλείας και της υπ’ αριθμ. 51075 Φ. 680 /15 /14.10.74 αναφοράν της προς υμάς). Ουδείς βεβαίως δύναται να αποκλείση το ενδεχόμενον μήνυμα αληθείας εκ των καταλόγων τούτων να εκπορεύεται και πολλοί ή και άπαντες οι προαναφερθέντες, αριθμητικώς μόνον ως βασίμως προκύπτοντες, νεκροί να αποτελούν μέλη των εν αυτοίς αναγραφομένων ομάδων ή και να αναφέρονται εις αυτούς αι υπό ετέρων μαρτύρων κατατιθέμενοι, ανεπιβεβαίωτοι όμως παραμένουσαι περιπτώσεις πιθανών νεκρών (οράτε καταθέσεις υπ’ αριθμ. 183, 209, 218, 255, 50 και 55). Τα ενδεχόμενα όμως ταύτα πόρρω αφίστανται του ασφαλούς και βέβαιου, όπερ και μόνον δύναται να αποτελέση στοιχείον αποδεικτικόν. Οίκοθεν νοείται ότι η αυτή προσήκει απάντησις και υπεύθυνος θέσις και έναντι των περί υπάρξεως ομαδικών τάφων διαθρυλουμένων, μολονότι σκληρά δια τον γράφοντα υπήρξε δοκιμασία η λήψις της καταθέσεως ατόμου, στρατιώτου όντος κατά την ερευνωμένην περίοδον, όστις, δια των κατατεθέντων του και της όλης του τραγικής – αληθώς – εμφανίσεως, πολλάς και συγκλονιστικός μοι προεκάλεσεν ανησυχίας και απορίας (κατάθεσις υπ’ αριθμ. 190).
Β. ΤΡΑΥΜΑΤΙΑΙ:
Είναι αληθώς μέγας ο αριθμός των τραυματιών. Κατά τα υπό της ερεύνης ημών συλλεγέντα στοιχεία και δη τας υπό των Νοσοκομείων, Κλινικών και Ιατρών υποβληθείσας καταστάσεις, οι επισήμως γνωσθέντες τραυματίαι του από 16ης μέχρι και 19ης Νοεμβρίου 1973 αιματηρού τριημέρου ανέρχονται εις χίλιους εκατόν τρεις (1.103) πολίτας και 61 αστυνομικούς. Εις τούτους δέον να προστεθούν και ανεξακρίβωτον πλήθος ετέρων πολιτών οίτινες ή εφυγαδεύοντο υπό των ιατρών ή ενοσηλεύοντο οίκοι, ή και ουδαμού προς νοσηλείαν κατέφευγαν, φοβούμενοι προφανώς δυσάρεστους δι’ αυτούς ή τας οικογενείας των εξελίξεις. Τα πλήρη στοιχεία ταυτότητος των τραυματιών τούτων απολύτως βεβαιούνται εκ των υποβληθεισών τη ερεύνη και συνημμένων τη παρούση σχετικών καταστάσεων. Ελαχίστων εκ των τραυματιών τούτων ελήφθησαν καταθέσεις, καθ’ όσον η εξέτασις απάντων θα απήτει χρόνον μακρόν, η διάθεσις του οποίου κείται εκτός των πλαισίων της υπ’ εμού ενεργηθείσης προκαταρκτικής ερεύνης.
Γ. ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΑΙ ΚΑΙ ΦΘΟΡΑΙ:
Θλιβερός και προς την κατεύθυνσιν ταύτην υπήρξεν των ερευνωμένων γεγονότων ο απολογισμός εντός και εκτός του Πολυτεχνείου. Και δια τας μεν εντός του Πολυτεχνείου καταστροφάς και φθοράς συνετάγη η από 18.11.73 έκθεσις των συναδέλφων Εισαγγελέων Πρωτοδικών Ιωάννου Κυριαζή και Βασιλείου Παπά, ήτις και εμπεριέχει συγκεκριμένος, κατά περιγραφήν, όμως μόνον και ουχί κατ’ εκτίμησιν, διαπιστώσεις, ως προς δε τας εκτός του Πολυτεχνείου τοιαύτας προέβησαν εις απολογισμόν τα κατά περιφερείας αρμόδια Αστυνομικά Τμήματα, αι διαπιστώσεις των οποίων εμπεριέχονται εις το παράρτημα Α’ της υπ’ αριθμ. 18148 Φ. 650.10/21.11.73 αναφοράς της Αστυνομικής Διευθύνσεως Αθηνών προς το υπουργείον Δημοσίας Τάξεως (οράτε τα στοιχεία ταύτα). Αναγκαίον ήδη καθίσταται όπως εις τα πλαίσια της παρούσης ερεύνης και επί τω τέλει της και επί του παρόντος αντικειμένου διακριβώσεως αξιοποίνων πράξεων, μη εμπιπτουσών εις την δια του Π.Δ. 519/74 αμνηστίαν, ως και της επισημάνσεως δραστών, ύπαρξη συγκεκριμένη και υπεύθυνος θέσις, ίνα ακολούθως ενεργηθούν τα περαιτέρω νόμιμα. Εντονίσθη ανωτέρω και είναι πεποίθησις του γράφοντος εκ της εκτιμήσεως των ανά χείρας στοιχείων απορρέουσα ότι πλήθος εξωφοιτητικών στοιχείων και πράκτορες μυστικών και άλλων υπηρεσιών ευρίσκοντο μεταξύ των σπουδαστών εντός και εκτός του Πολυτεχνείου κατά το περί ου πρόκειται αιματηρόν προσιδιάζουσα, αλλ’ ηρωική αληθώς η προσπάθεια των σπουδαστών να διαφυλάξουν, προστατεύσουν να περιφρουρήσουν το ίδρυμα και τα περιουσιακά του στοιχεία. Είναι ομόθυμος, συγκινητική και λίαν αποκαλυπτική η επί του θέματος τούτου θέσις απάντων των εξετασθέντων καθηγητών του Πολυτεχνείου. Προσωπικώς πολλοί εξ αυτών διεπίστωσαν την ανησυχίαν και αληθή αγωνίαν των σπουδαστών να προστατεύσουν το ίδρυμα, αίτινες και υλοποιήθησαν εις λήψιν συγκεκριμένων υπ’ αυτών μέτρων. Ειδικοί πινακίδες εφιλοτεχνήθησαν και ανηρτήθησαν εις τας θύρας εργαστηρίων διάτων φράσεων: «Συνάδελφοι προσοχή» και «απαγορεύεται η είσοδος» και σκοποί ειδικώς προ αυτών ετοποθετήθησαν. «Προσωπικώς – γνωρίζω – καταθέτει ο καθηγητής Θεόδωρος Σκουλικίδης – ότι οι σπουδαοταί εφρούρουν οι ίδιοι τα εργαστήρια, έναντι ξένων στοιχείων που επεχείρησαν να εισδύσουν εντός αυτών και μέχρι της 4ης απογευματινής της 16.11.73 ουδεμία απολύτως ζημία ή φθορά είχε προκληθή εις αυτά. Πεποίθησις μου είναι ότι αι εμφανισθείσαι εις το ίδρυμα ζημίαι και διατυμπανισθείσαι, αφ’ ενός δεν ήσαν όσαι ανεκοινώθησαν, ως επισήμως εβεβαιώθη υπό ειδικής επιτροπής εκ καθηγητών, αφ’ ετέρου δε προεκλήθησαν υπό στοιχείων ξένων προς τους οπουδαστάς. Επί του σημείου τούτου είμαι κατηγορηματικός, διότι γνωρίζω την ανωτερότητα, την ωριμότητα και τον σεβασμόν των σπουδαστών προς το ίδρυμα» (κατάθεσις υπ’ αριθμ. 10). Υπό το αυτό πνεύμα και μετά κατηγορηματικότητος καταθέτουν ο πρύτανις Κων. Κονοφάγος και οι καθηγηταί: Περ. Θεοχάρης, Παν. Λαδόπουλος, Γεώργιος Βέης, Νικόλαος Κουμούτσος, Παύλος Σακελλαρίδης, Θεοχ. Πολυχρονόπουλος και ο Επιμελητής Βασίλειος Ιατρίδης. Ο τελευταίος μάλιστα ούτος, προσωπικώς μοχθήσας και μετά των σπουδαστών συνεργασθείς δια την προστασίαν του ιδρύματος και την περιφρούρησιν των περιουσιακών του στοιχείων, αναλυτικώς εις ειδικόν υπόμνημα εξιστορεί την ηρωικήν ταύτην προσπάθειαν και επιλέγει ότι «εγκατέλειψα το Πολυτεχνείον περί ώραν 22.15′ αφήνοντας τα πάντα εις την αυτήν κατάστασιν εις ην τα εύρον την Πέμπτην το πρωί» (οράτε καταθέσεις, υπ’ αριθμ. 10, 11, 12, 16, 22, 37, 39, 132 και 175). Και περί πάντων τούτων καταθέτουν διακεκριμένοι ακαδημαϊκοί διδάσκαλοι και η μαρτυρία των προς την αλήθειαν αναμφισβητήτως στοιχείται. Δι’ ο και είναι εύλογον, στοιχειώδους, καλής πίστεως επακόλουθον, να σκεφθή τις περαιτέρω ότι εάν τοιούτον πνεύμα ανωτερότητας και πολιτισμού εχαρακτήριζε τας εκδηλώσεις των σπουδαστών μέχρι της ως είρηται ώρας, θα ήτο ψυχολογικώς αδιανόητον και πραγματικώς αδύνατον το ούτω πως εκδηλώθεν υψηλόν αγωνιστικόν ήθος να μεταβληθή την υστάτην στιγμήν, ότε ο φόβος πλέον συνείχε τα πάντα, εις βάρβαρον ηροστράτειον μένος. Αλλά και δια τον παραμένοντα τυχόν δύσπιστον και μεμψίμοιρον υφίσταται και ετέρα, καταλυτική πάσης αμφιβολίας απάντησις. Προέρχεται εκ της καταθέσεως του καθηγητού Θεοχ. Πολυχρονοπούλου η εξής: Την πρωίαν του Σαββάτου 17.11.73, ότε οι «βάνδαλοι» είχον εκδιωχθή του Πολυτεχνείου, επεσκέφθη το γραφείον του και με πολλήν ικανοποίησιν και ανακούφισν διεπίστωσεν ότι «δεν είχεν υποστή ζημίας εκ των γεγονότων και τα προσωπικά του αντικείμενα ευρίσκοντο εις τας θέσεις των». Ότε όμως μετά μίαν εβδομάδα μετά την υπό των Αρχών Παράδοσιν του Πολυτεχνείου εις την Σύγκλητον, επεσκέφθη και πάλιν το γραφείον του ευρέθη προ καταστάσεως εντελώς διαφόρου και αντιθέτου της προηγουμένης. Πολλά προσωπικά του αντικείμενα και υπηρεσιακά τοιαύτα, όπως εις προβολεύς διαφανειών, είχον εξαφανισθή και «ενώπιον του παρουσιάσθη εικών γραφείου λεηλατημένου»! Ποιοι άραγε είναι οι δράσται του βανδαλισμού τούτου; Όχι βεβαίως οι οπουδασταί, οίτινες εις την γενικότητα, των τότε λεκτικών διανθισμάτων και δια το αντικείμενο τούτου, ατυχώς, εδέχθησαν ρύπους και έσυρον της αποδοκιμασίας την κατακραυγήν! Και το συμπέρασμα είναι ότι κλοπαί διεπράχθησαν και φθοραί διακεκριμένοι εις βάρος της περιουσίας του Πολυτεχνείου προεκλήθησαν, υπό προσώπων μη συνδεομένων προς τον σπουδαστικόν κόσμον. Ως προς το ύψος ήδη της ούτω προξενηθείσης εις βάρος του Πολυτεχνείου ζημίας βεβαιούται ότι ανέρχεται εις το ποσόν του 1.268.153 (οράτε τα υπ’ αρθ. Ε.Π. 804 / 74 έγγραφον του Πρυτάνεως μετά της συνημμένης αυτώ επισήμου εκθέσεως εκτιμήσεως).
III. ΝΟΜΙΚΗ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΙΣ ΔΙΑΠΙΣΤΩΘΕΝΤΩΝ
Α’ ΑΞΙΟΠΟΙΝΟΙ ΠΡΑΞΕΙΣ:
Τα εκτεθέντα πραγματικά περιστατικά, αναγόμενα ήδη εις την του προσήκοντος κανόνος δικαίου εφαρμογήν, στοιχειοθετούν, κατά τη γνώμην ημών, τας ακολούθως αξιοποίνους πράξεις:
1. Ανθρωποκτονίας εκ προθέσεως εν συρροή (αρ. 94 παρ. 1 και 299 παρ. 1 Π.Κ.).
2. Απόπειρας ανθρωποκτονιών κατά συρροήν (αρ. 42.94 παρ. 1 και 299 παρ. 1 Π.Κ.).
3. Επικίνδυνους σωματικάς βλάβας κατά συρροήν (αρ. 94 παρ. 1, 308 και 309 Π.Κ.).
4. Παρανόμους κατακρατήσεις (αρ. 325 Π.Κ.).
5. Φθοράς πραγμάτων χρησιμευόντων εις κοινόν όφελος (αρ. 381 παρ. 1 και 382 εδ. α’ Π.Κ.).
6. Πρόκλησιν εις τέλεσιν κακουργήματος ή πλημμελήματος (αρ. 186 Π.Κ.).
7. Συμμετοχή εις τας πράξεις ταύτας (ως ηθικής αυτουργίας ή συνεργείας – αρ. 46 και 47 Π.Κ.).
8. Παράνομον οπλοφορίαν (αρ. 1 και 6 παρ. παρ. 1 και 3 Ν.Δ. 542 / 80).
9. Απειλάς (αρ. 333 Π.Κ.) και
10. Βλασφημίας (αρ. 198 παρ. 1 Π.Κ.).
Β. ΑΜΝΗΣΤΙΑ εκ του Π.Δ. 519 / 74 και αι ανωτέρω πράξεις:
Κατά την εν αρχή της παρούσης μνημονευομένην παραγγελίαν η ερευνά μου θα έδει να περιορισθή εις μονάς τας πράξεις, τας μη εμπίπτουσας εις την δια του ως είρηται Π.Δ/τος χορηγηθείσαν αμνηστίαν. ο προσδιορισμός όμως των υπό της αμνηστίας καλυπτομένων πράξεων και η χάραξις της ορθής περαιτέρω πορείας έρευνης, θέτει προ ημών σοβαρόν ερμηνευτικόν πρόβλημα, η αντιμετώπισις του οποίου παρίσταται αναγκαία, επί τω τέλει διαμορφώσεως υπευθύνου γνώμης. Είναι αληθές ότι το γράμμα του ως είρηται νόμου παρέχει απόψεις ευχερείς υπέρ της παραδοχής της αμνηστεύσεως και δια τας ως είρηται πράξεις. Και ίδιου αύται:
1. Η διατύπωσις της διατάξεως είναι σαφής και ευρύτατον το χαραχθέν περίγραμμα των εις την αμνήστευσιν υπαγομένων αδικημάτων. Αμνηστεύονται ούτω «τα καθ’ οιονδήποτε τρόπον τελεσθέντα μέχρι και της δημοσιεύσεως του παρόντος εγκλήματα, τα προβλεπόμενα και τιμωρούμενα υπό των διατάξεων του Π. Κωδικός ως και τα προς αυτά συναπτόμενα ή συναφή, εφ’ όσον πάντα ταύτα έχουν σχέσιν προς την κατάστασιν την δημιουργηθείσαν από της 21ης Απριλίου 1967». Είναι εμφανές ότι το προκύπτον εντεύθεν εννοιολογικόν πλαίσιον καλύπτει και τας περί ων πρόκειται, ανωτέρω δε προσδιορισθείσας, αξιοποίνους πράξεις (εγκλήματα… τα προς αυτά συναπτόμενα η συναφή… σχέσιν έχοντα προς την δημιουργηθείσαν από της 21ης Απριλίου 1967 κατάστασιν).
2. Η αντιπαραβολή και η σύγκρισις του παρόντος νομοθετήματος προς το αποτέλεσαν πρότυπον αυτού Ν.Δ. 168/73 πρόσθεταν υπέρ της γνώμης ταύτης παρέχει επιχείρημα. Διότι ενώ το Ν.Δ. 168 / 73 χαρακτηρίζει ως αμνηστευόμενα τα προεκτεθέντα αδικήματα μόνον αν «έτειναν ή οπωσδήποτε απόλβεπον εις την ανατροπήν της καθεστηκυίας τάξεως» κατά τη διατύπωσιν του περί ου πρόκειται Π .Δ. 519 / 74 απηλειωθη η τελευταία αυτή περικοπή. Και η απάλειψις δεν δύναται να θεωρηθή συμπτωματική και τυχαία, διαφυγούσα κατά την τεχνικήν διατύπωσιν του νομοθετήματος, καθ’ όσον ευθύς αμέσως ολόκληρος χρησιμοποιείται κατά τον προσδιορισμόν των εις αμνήστευσιν υπαγομένων και προ της 21 Απριλίου 1967 τελεσθεισών αξιοποίνων πράξεων, ως ακολούθως: «Ομοίως, αμνηστεύονται τα αυτά ως άνω εγκλήματα τελεσθέντα προς της 21ης Απριλίου 1967 και τα προς αυτά συναπτόμενα ή συναφή εφ’ όσον οπωσδήποτε απέβλεπαν προς την ανατροπήν της καθεστηκυίας τάξεως».
Και η ταύτη απάλειψις ολοκλήρου περικοπής, προσδιοριστικής της εννοίας και του είδους του αμνηστευομένου εγκλήματος δεν καθιστά τόσον πρόδηλον το υποστηριχθέν ότι «το περί ου πρόκειται Π.Δ. αφορά περιοριστικώς και μόνον τας εναντίον του κρατούντος μέχρι του Ιουλίου 1974 καθεστώτος πράξεις». Αλλά περί των εγκλημάτων τούτων ουδέν τίθεται θέμα δι’ ο και δεν απετέλεσαν αντικείμενον της παρούσης ερεύνης.
3. Το περιεχόμενον του υπ’ αριθ. 106/73 Ν.Δ/τος πλήρως προς το υπ’ αριθ. 168 / 73 εναρμονιζόμενον, καλύπτει δια της υπ’ αυτού καθιερουμένης παραγραφής τας πράξεις των οργάνων της πολιτείας, εφ’ όσον αύται εξηρούντο της δια του Ν.Δ. 168 / 73 χορηγούμενης αμνηστίας. Παρόμοιον όμως μέτρον δεν ηκολούθησε το Π.Δ. 519 / 74. Και ευλόγως ερωτάται: Διατί; Διότι η απάλειψις της εκτεθείσης περικοπής κατέστησε περιττήν την τοιαύτην πρόβλεψιν, ή διότι παρόμοιον μέτρον εκείτο εκτός της βουλήσεως του νομοθέτου. Κατά το αρ. 52 παρ. 3 του δια της υπ’ αριθ. 1 / 74 συντακτικής πράξεως επαναφερθέντες εν ισχύι Συντάγματος του 1952 αμνησία χορηγείται μόνον επί πολιτικών εγκλημάτων.
Και ως τοιαύτα νοούνται μόνον αι κατά της πολιτείας απευθυνόμενοι και προσβάλλουσαι δικαιώματα αυτής, εις ανατροπήν δε ή αλλοίωσιν της εν αυτή καθεστώσης κατά το ισχύον πολίτευμα πολιτικής τάξεως τείνουσαι πράξεις (Α.Π. 238 / 30, 648 /_46, 457 / 47, 237 και 311 / 50, εν Θεμ. ΜΑ’ σελ. 607, ΝΣΤ σελ. 360, ΝΗ’ σελ. 342, ΞΑ’ σελ. 738 και 904 και 228 54 Π. Χρ. ΙΔ’ σελ. 410). Δεν συγκαταλέγονται συνεπώς μεταξύ των εγκλημάτων τούτων και τα περί ων πρόκειται των κοινών ανθρωποκτονιών, τετελεσμένων και εν απόπειρα, των σωματικών βλαβών, των διακεκριμένων φθορών κ.λπ. Παραδοχήν της αντιθέτου απόψεως οδηγεί αναποτρέπτως εις ανεπίτρεπτον διεύρυνσιν της παραδεδεγμένης εννοίας του πολιτικού εγκλήματος δια του χαρακτηρισμού ως τοιούτων και των κοινών δολοφονιών! Εν προκειμένω όμως τίθεται πρόσθεταν ερμηνευτικόν πρόβλημα: το εξής: Πολιτικά μόνον εγκλήματα αμνηστεύονται. Και εδηλώθη ότι το Π.Δ. 519 / 74 αφορά μόνον και περιοριστικώς τας εναντίον του δικτατορικού καθεστώτος πράξεις. Τούτων δοθέντων ερωτάται: τι προσδιορίζουν εννοιολογικώς, ως προς το πολιτικόν πάντοτε έγκλημα, αι φράσεις του Π.Δ. «και τα προς αυτά συναπτόμενα ή συναφή»; Αι πράξεις των οργάνων της πολιτείας κατά την εποχήν ταύτην, αι στρεφόμενοι κατά των πολιτικών δρώντων – εν τη εκτεθείση έννοια – ατόμων δεν είναι συναφείς προς τα τοιαύτας των καθ’ ων τα όργανα στρέφονται, εφ’ όσον Εγκλήματα συναφή θεωρούνται, κατ’ άρθρον 129 ΚΠΔ πλην άλλων και «όσα πράττονται υπό πολλών κατ’ αλλήλων, είτε συγχρόνως, είτε εις διαφόρους τόπους και χρόνους»; Και εξ ετέρου ποία η έννοια των εν προκειμένω με τα βασικά πολιτικά εγκλήματα «συναπτομένων» τοιούτων; Η επί των ανωτέρω ερωτημάτων γνώμη ημών είναι η ακόλουθος: Δέον να γίνη απαραιτήτως διάκρισις μεταξύ πολιτικών και κοινών εγκλημάτων. Και η διάκρισις αύτη συνάγεται εκ της φύσεως του προσβαλλόμενου δικαίου κατά την πραγμάτωσιν εκατέρου τούτων, εκ των ωθούντων τον δράστην και κατευθυνόντων την εγκληματικήν βούλησίν του ελατηρίων και εκ του επιδιωκομένου σκοπού. Υφίσταται βεβαίως έννοια συναφής εις τον χώρον του πολιτικού αδικήματος, αλλά αύτη αναφέρεται εις το αδίκημα το καθ’ εαυτό μεν εις το κοινόν δίκαιον υπαγόμενον μετά τίνος όμως πολιτικού αδικήματος συνδεόμενον. Και ως τοιαύτη σύνδεσις νοείται μόνον η χρησιμοποίησις των κοινών εγκλημάτων ως μέσου πραγματώσεως καθαρώς πολιτικού αδικήματος. Εκ των εκτεθέντων αβιάστως προκύπτει ότι, παρά την εκ πρώτης όψεως ευμενή γραμματικήν ερμηνείαν του νόμου, τα περί ων πρόκειται εγκλήματα των οργάνων της τότε κρατούσης πολιτειακής τάξεως δεν υπάγονται εις την δια του Π.Δ. 519 / 74 χορηγηθείσαν αμνηοτίαν. Προσθετέον τέλος ότι τα εγκλήματα ταύτα ούτε ως σύνθετα ή μικτά πολιτικά εγκλήματα δύνανται να θεωρηθούν. Σύνθετον πολιτικόν έγκλημα υφίσταται όταν δια της εγκληματικής δράσεως προσβάλλεται ή τε Πολιτεία και ιδιωτικά δικαιώματα και υφίσταται τοιαύτη προς άλληλα σχέσις, ώστε η επερχόμενη κατ’ ιδιώτου προσβολή να έχη ως άμεσον αποτέλεσμα την προπαρασκευήν, την διευκόλυνσιν και την επιτυχίαν εγκλήματος πολιτικού. Αλλά το τοιούτον υφίσταται μόνον εις τα πλαίσια της αυτής και ενιαίας εγκληματικής δράσεως, ουχί δε και εις την αντίρροπον τοιαύτην. Ούτω τα κατά του τότε δικτατορικού καθεστώτος στρεφόμενα εγκλήματα των πολιτικώς δρώντων ατόμων προσέβαλλαν ου μόνον την τότε κρατούσαν πολιτειακήν τάξιν αλλά και ιδιωτικά δικαιώματα (καταστροφαί περιουσιακών στοιχείων, κ.λπ.). Εν προκειμένω όμως πρόκειται περί πράξεων των οργάνων της πολιτείας. Και είναι λογικώς απαράδεκτον και νομικώς αοτηρικτον να θεωρήσωμεν ότι είτε τα ελατήρια (υποκειμενική θεωρία), είτε η κατεύθυνσις της εγκληματικής βουλήσεως (αντικειμενική θεωρία) των οργάνων τούτων – ενεργούντων, σημειωθήτω, προς προάσπισιν και ουχί προς κατάλυσιν της καθεστηκυίας τάξεως – ήσαν πολιτικά! Ήσαν τουναντίον καθαρώς εγκληματικά! Υφ’ οιανδήποτε όθεν εκδοχήν τα περί ων πρόκειται και ερευνώμενα ώδε εγκλήματα, δεν αμνηστεύονται. Θα ήτο και αδιανόητον άλλωστε το τοιούτον, εν όψει του είδους και της βαρύτητας των εγκλημάτων τούτων, των συνθηκών της θεσμοθετήσεως της αμνηστεύσεως, του αιτίου και του σκοπού του νομοθετήματος.
Γ. ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ ΠΡΟΣ ΚΟΛΑΣΜΟΝ
Α) Γενική ανάλυσις
Η εκ των εκτεθέντων πραγματικών περιστατικών επισήμανσις των προς τα γεγονότα και τα τραγικά επακόλουθα τούτων συνδεομένων υπευθύνων προσώπων δεν παρίσταται εύκολος. Διότι, ως και εν αρχή της παρούσης ετονίσθη, πάντες πλην των φοιτητών εξεμεταλλεύθησαν το λεγόμενον σπουδαστικόν κίνημα και ο χώρος του Πολυτεχνείου μετεβλήθη εις αιματοβαφή στίβον ενός απηνούς και εξοντωτικού αγώνος φανατικών πολιτικών αντιθέσεων. Και ακόμη διότι ουδεμίαν προς τα τραγικά επακόλουθα των γεγονότων τούτων είχε σχέσιν το καθ’ ύλην υπεύθυνον και αρμόδιον Υπουργείον Παιδείας και κατ’ επέκτασιν η Κυβέρνησις Σ. Μαρκεζίνη. Επιβάλλεται όθεν η δια μέσου του περιβάλλοντος την όλην υπόθεσιν ιδιόμορφου, περιέργου και εν πολλοίς σκοτεινού κλίματος αναζήτησις των πράγματι υπευθύνων και η εν συνεχεία κατονομασία τούτων. Τονιστέον κατ’ αρχήν ότι ουδεμία, καθ’ ημάς, βαρύνει ποινική ευθύνη μέλος της τότε πολιτικής Κυβερνήσεως, δια τους κάτωθι λόγους: Κατά το τότε ισχύον Σύνταγμα άπασαι αι εις τα Υπουργεία Εθνικής Αμύνης και Ασφαλείας αφορώσαι αρμοδιότητες ανήκον εις τον Πρόεδρον της Δημοκρατίας. Εις τούτον ομοίως υπήγοντο και αι υπηρεσίαι πληροφοριών.
Με τον φοιτητικόν κόσμον και τα ζητήματα των ησχολούντο πέντε (5) ειδικώτεραι υπηρεσίαι πληροφοριών, αι εξής: α) Η Διεύθυνσις Νεότητοςτου Υπουργείου Προεδρίας, β) Το «Σπουδαστικόν Τμήμα» της Γενικής Ασφαλείας, γ) Η ΓΔΕΑ (YEA), δ) Η ΚΥΠ και ε) Η ΕΣΑ δια του ειδικού Ανακριτικού Τμήματος της. Άπασαι αι ανωτέρω Υπηρεσίαι, τελείως ασυντόνιστοι μεταξύ των, είχον σωρείαν πρακτόρων μεταξύ του φοιτητικού κόσμου. Και το μόνον Υπουργείον, όπερ εστερείτο οιασδήποτε τυπικής αρμοδιότητος ήτο το Υπουργείον Παιδείας (Οράτε κατάθεσιν Παν. Σιφναίου). Απληροφόρητον επομένως παρέμενε το μόνον αρμόδιον Υπουργείον και ουδέν ο τότε Υπουργός εγνώριζεν επί των τεκταινομένων εις τον υπ’ αυτού ελεγχόμενον χώρον κυβερνητικής δραστηριότητος. Δι’ ο και εις την ενώπιον ημών κατάθεσίν του τονίζει τα εξής: «Έντιμος υπάλληλος της ΚΥΠ με εβεβαίωσεν ότι κατά την Πέμπτην και Παρασκευήν 15 και 16 Νοεμβρίου 1973, ευρίσκοντο εντός του Πολυτεχνείου στελέχη της ΚΥΠ και έτερον λίαν αξιόπιστον πρόσωπον μου είπεν ότι είδεν εντός του Πολυτεχνείου δεκάδας ανθρώπων… της ΕΣΑ (εξ επισήμων ούτω χειλέων επιβεβαιούνται τα υπό του πράκτορος της ΚΥΠ Δ Πίμπα κατατιθέμενα). Πιστεύω ότι οι κινηθέντες τον Νοέμβριον ελάχιστοι φοιτηταί δεν είχον την παραμικράν συνείδησιν του τι ετεκταίνετο. Ουδέ και εγώ το εγνώριζον, αλλ’ ενόμιζον μόνον ότι θα εματαιούντο αι εκλογαί και η αποκατάστασις της ελευθερίας υπέρ ης εκόπτοντο… Το συμπέρασμα μου είναι ότι η οργάνωσις μικροεπαναστάσεως της 16-11-1973 ήτο εξωφοιτητική, έφερε μάλιστα και κάποιον επιτελικήν σφραγίδα. Οι οργανωταί Έλληνες ή ξένοι ή και αμφότεροι εγνώριζον βεβαίως τας αντικαθεστωτικάς διαθέσεις των νέων, πιθανόν δε και εντέχνως να υπεκίνησαν ή να επέσπευσαν την εκδήλωσιν, δια να την χρησιμοποιήσουν ως κάλυμμα της ιδικής των προμελετημένης εκδηλώσεως.
Στόχος των άμεσος ήτο «η πρόληψις των δηλώσεων Μαρκεζίνη και η ματαίωσις των εκλογών» (οράτε κατάθεσιν). Προς την άποψιν ταύτην πλήρως στοιχείται και ο τότε Πρωθυπουργός, όστις και ειδικώτερον την πηγην της ανωμαλίας ταύτης προσδιορίζων μετά σαφήνειας τονίζει ότι αι τοιαύται απόψεις και σκέψεις του «δεν αναφέρονται βεβαίως εις τους ιδεολόγους ή θερμόαιμους νέους ή τας παρασυρόμενος μάζας». Χαρακτηριστικόν της αγνοίας του τότε Πρωθυπουργού περί της κινήσεως των αρμάτων και του στρατού και της αναπτύξεως της όλης επιχειρήσεως είναι το ότι ούτος επληροφορήθη περί πάντων τούτων κατά την 1ην πρωινήν ώραντης 17-1-1973 παρά του παρ’ αυτώ υφυπουργού, όστις τυχαίως ομοίως αντελήφθη την κίνησιν των αρμάτων, κατερχομένων ήδη προς το Πολυτεχνείον. Ευλόγως δε, διότι ολίγας μόνον ώρας προηγουμένως, αλλά, ως και ανωτέρω ετονίσθη, είχον συμφωνηθή. Η κατά την 13.30 ώραντης 16.11.1973 τερματισθείσα επίσημος σύσκεψις των υπευθύνων κυβερνητικών παραγόντων, είχε χαράξει σαφώς τον τρόπον της αντιδράσεως έναντι των φοιτητικών ταραχών και των περί το Πολυτεχνείον εκδηλώσεων: ήπιος τρόπος, αποφυγή βίας, απαγόρευσις δακρυγόνων και μόνον εν εσχάτη ανάγκη ρίψις αυτών και αυστηρά απαγόρευσις πυροβολισμών.
Παραλλήλως, όμως, προς ταύτα ή και προηγουμένως άλλαι εις άλλους χώρους ελαμβάνοντο αποφάσεις: Αι πάσης φύσεως πολιτικοί τάσεις και αποχρώσεις από της δεξιάς μέχρι της αριστεράς των ποικίλων ήδη και πολλών αποχρώσεων διεισδύουν εις το κίνημα των φοιτητών και το πολιτικοποιούν ενούμενοι εις την κατά της δικτατορίας αντίθεσιν και την δια την πτώσιν της κοινήν επιδίωξιν. «Το Κόμμα μας – γράφει ο παρανόμως τότε εκδιδόμενος «Ριζοσπάστης» εις το φύλ. υπ’ αρ. 65 – πάλευε να μετατρέψη την οργή τους σε κινητοποίηση, έτσι που να οξυνθούν οι αντιθέσεις… να δημιουργηθούν καλύτεροι όροι πάλης για τις επικείμενες συγκρούσεις με την δικτατορία… στάθηκαν σοβαρός παράγοντας του φοιτητικού κινήματος…». Δι’ ο και η βίαια αντίδρασις της ΕΣΑ μετά την επικράτησιν του Αρχηγού της, δια της από 12-12-1973 γνωστής ανακοινώσεως της, δι’ ης κατηγορεί τους Καθηγητάς του Πολυτεχνείου, στηλιτεύει την συμπεριφοράν της Συγκλήτου, η οποία «επιμένει να ομιλή περί ασύλου του Πολυτεχνείου κατά μίαν αδιανόητον αντίληψιν», ομιλεί περί αναρχικών στοιχείων και λαϊκών κινητοποιήσεων και το σπουδαιότερον αποκαλύπτει τας κατά την εποχήν των γεγονότων προθέσεις και διαθέσεις της δια των φράσεων: «Οι αναρχικοί εκμεταλλευόμενοι… και την χλιαράν αντιμετώπισιν της όλης καταστάσεως υπό των αρμοδίων οργάνων της πολιτείας και ενθαρρυνόμενοι και υποκινούμενοι υπό παραγόντων του εξωτερικού (αιδημόνως αποσιωπάται ο ρόλος της ιδίας και των άλλων!) εξήλθον του Πολυτεχνείου και προέβησαν εις εμπρησμούς και καταστροφάς, δημιουργήσαντες εικόνα Δεκεμβριανών εις το Κέντρον των Αθηνών» (οράτε ταύτην μεταξύ των εγγράφων του Ε.Μ. Πολυτεχνείου). Η ΚΥΠ εξαπολύει τους πράκτορας της, οι οποίοι παρατηρούν, παρακολουθούν και εις παντοίας πράξεις βιαιότητας εξωθούν τους ανύποπτους σπουδαστάς. (Οράτε καταθέσεις Σιφναίυο και Πίμπα). Ο τελευταίος ούτος αποκαλύπτει χαράκτηριστικώς ότι μέγα ήτο το πλήθος των εις το Πολυτεχνείον πρακτόρων της ΚΥΠ, οι οποίοι εφωτογράφιζον τους πρωτεργάτας της κινήσεως και κατέγραφαν εις μαγνητοταινίας τας συνομιλίας των, διένειμαν προκηρύξεις μεταξύ των σπουδαστών προς επηρεασμόν των, εναντίον της τότε καταστάσεως, παρημπόδιζον την εντός του Πολυτεχνείου εισαγωγήν τραυματιών προκειμένου να διακομίζωνται ούτοι εις το Ρυθμιστικόν ή αλλαχού, ένθα η αστυνομία ήτο παρούσα δια τα περαιτέρω, κατέστρεφαν διάφορα αντικείμενα του Πολυτεχνείου και εξωθούν ακολούθως τους φοιτητάς να οπλισθούν δια ξύλων και σιδήρων «για να χτυπήσουν τους μπάτσους της χούντας», επεζήτησαν να προμηθευθούν χημικά προϊόντα εκ των εργαστηρίων του Χημείου του Πολυτεχνείου δια να κατασκευάσουν εκρηκτικός ύλας, έρριψαν την ιδέαν προμήθειας όπλων εις τους φοιτητάς, κ.λπ., προσκρούσαντες όμως εις την αποφασιστικήν και σθεναράν άρνησιν των νέων της Συντονιστικής Επιτροπής Σπουδαστών. Η ΕΣΑ διαθέτει άνδρας εν πολιτική περιβολή εντός και εκτός του Πολυτεχνείου, οίτινες ομοίως παρακολουθούν αλλά και βαναύσως κακοποιούν τους πολίτας. Στρατιωτικαί υπηρεσίαι πληροφοριών ειδικούς των πράκτορας αποστέλλουν εντός του Πολυτεχνείου. Αι στρατιωτικοί δυνάμεις ευρίσκονται από νωρίς εν επιφυλακή ενώ παρά του τότε Προέδρου της Δημοκρατίας, δίδεται η εντολή να κινηθούν δυνάμεις στρατιωτικοί προς ενίσχυσιν της ενταλθείσης προς υποβολήν της αιτήσεως και εν συνεχεία καταλυθείσης ουσιαστικώς αστυνομίας. Και η επιχείρησις σμικρύνεται μεν περιγραφικώς ως προς τας διαστάσεις της και την ισχύν των δυνάμεων (ολίγαι δυνάμεις και τρία ή τέσσερα άρματα μάχης), ως ενέργεια δε ψυχολογικού επηρεασμού και εκφοβισμού εξακολουθεί να χαρακτηρίζεται! Παραδόξως όμως και μελαγχολικώς ήδη πάντα ταύτα ηχούν εις τα ώτα όλων, όσων έζησαν την τραγικότητα των στιγμών ή ητένισαν το μέγεθος της καταστροφής! Διότι, ανεξαρτήτως των περί του περιεχομένου της αποφάσεως Παπαδόπουλου υποστηριζόμενων, το μεν σαφώς υπό των τότε στρατιωτικών ηγητόρων κατατίθεται ότι «απεφασίσθη από κοινού μετά των αρχηγών όπως το διατεθησόμενον εις το Πολυτεχνείον συγκρότημα των Ενόπλων Δυνάμεων είναι ισχυρόν εις μέσα» (κατάθ. υπ’ αριθ. 133), το δε εκ των διαδραματισθέντων και των αιματηρών αποτελεσμάτων ελεγχόμενη η προϋπάρξασα διάφορος δήθεν απόφασις κρίνεται ανακριβής. Εάν υπήρξεν παρέκκλισις η ανυπακοή θα έδει εγκαίρως να επισημανθή, να στηλιτευθή και να κολασθή. Δεν είναι δε δυνατόν να υποστηριχθή ότι εις το κύμα αυτό της βιαιότητας και το πανδαιμόνιον των πυροβολισμών δεν κατέστη δήλη οιαδήποτε παρέκκλισις εκ της αποφάσεως του Προέδρου, ούτε ανεφάνησαν εκδηλώσεις ανυπακοής, δια να επέλθη άμεσος, αυστηρά και οργίλη η αντίδρασις του πανίσχυρου τότε εκφραστού της πολιτειακής βουλήσεως. Το αυτό ομοίως λεκτέον και δια τους τότε υπευθύνους στρατιωτικούς ηγήτορες, οίτινες ωσαύτως υποστηρίζουν τα περί προθέσεως ψυχολογικού επηρεασμού και εκφοβισμού και υπάρξεως αυστηρών διαταγών δια την μη ρίψιν πυροβολισμών, εκφράζουν δε την οδυνηράν έκπληξίν των διότι εφονεύθησαν άνθρωποι εκ των ριπτομένων βολών. Πιστεύομεν βεβαίως ότι οι περί ων πρόκειται στρατιωτικοί ηγήτορες δεν υπήρξαν ομόψυχοι, των επιδιωξάντων τότε την βίαν και την χρήσιν των όπλων, είχον όμως υποχρέωσιν να πράξουν τα καθ’ εαυτούς δια να την αποτρέψουν, δι’ ο και άλλως εκτιμάται η ευθύνη αυτών. Ώφειλον, εφ’ όσον αύτη ήτο η επί του προβλήματος θέσις των και τοιαύτη η αληθής πρόθεσίς των, να κινήσουν την κατά των παραβατών των διαταγών των πειθαρχικήν αλλά και ποινικήν δίωξιν επί τη κατηγορία της στάσεως (αρθρ. 63 παρ. 1 εδ. γ’ ΣΠΚ – βιαιοπραγίαι κατά προσώπων ή πραγμάτων), της απείθειας (άρθρον 64 παρ. 1 εδ. α’ ΣΠΚ – άρνησις υπακοής εις τας διαταγάς ανωτέρων), της παραβάσεως στρατιωτικής εντολής (αρ. 72 παρ. 1 γ’ ΣΠΚ) και των άσκοπων πυροβολισμένων (αρ. 103 εδ. β’ ΣΠΚ) εφόσον διεπιστώθη ότι στρατιωτικοί επυροβόλουν αυτοβούλως και άνευ ευλόγου αιτίας, πλήθος ανθρώπων φονεύσαντες και περισσοτέρους σοβαρώς τραυματίσαντες. Ουδέν όμως τούτων, των πολύ φυσικών και αναμενόμενων εγένετο, αλλ’ άντικρυς αντίθετος συμπεριφορά επεδείχθη. Ούτω ο μεν τότε πρόεδρος της Δημοκρατίας απηύθυνε διάγγελμα προς τον ελληνικόν λαόν, εις ο αναγγέλλων την επαναφοράν του στρατιωτικού νόμου, ωμίλει περί αναρχικών εκδηλώσεων και περί συνωμοσίας των εχθρών της Δημοκρατίας και της ομαλότητας και διεβεβαίου περί της αποφάσεως του να προάσπιση την γαλήνην, τας κατακτήσεις και την ασφάλειαν του ελληνικού λαού (εφημερίδες της 18.11.1973), ο δε τότε Αρχηγός των Ενόπλων Δυνάμεων, υποδεχόμενος τον Πρωθυπουργόν εις το Μέγαρον του Αρχηγείου, ωμίλησεν ομοίως περί αναρχικών εκδηλώσεων εις τον φοιτητικόν χώρον και απεκάλυψεν ότι διαβλέπουσαι αι ένοπλοι δυνάμεις τας πιθανάς εξελίξεις, ηύξησαν την ετοιμότητα των και διετάχθησαν να παρέξουν την υποστήριξίν των προς αποκατάστασιν της τάξεως, αναλαβούσαι την εκκαθάρισιν του Πολυτεχνείου και του πέριξ χώρου (εφημερίδες της 21-11-1973). Αμφότεροι δε περί αναίμακτου ωμαλουν επιχειρήσεις και ως ασύστολα ψεύδη εχαρακτήριζαν τα περί πυροβολισμών «διαδιδόμενα»! Αι τοιαύται θέσεις υπεστηρίχθησαν και εκαλύφθησαν ακολούθως και υπό του τότε Πρωθυπουργού δια δηλώσεων του εις το Αρχηγείον Ενόπλων Δυνάμεων. Φρονούμεν όμως, εν όψει, πάντων, των εκτεθέντων, ότι η τοιαύτη εκδήλωσις συνιστά καθαράν πολιτικήν πράξιν και δεν θεμέλιοι, ούτε βεβαίως αποδεικνύει, οιανδήποτε ποινικήν ευθύνην, αυτού τε και των Υπουργών του: Εθνικής Αμύνης, Δημοσίας Τάξεως και Εθνικής Παιδείας, οίτινες ομοίως δεν έσχον ανάμιξιν ενεργόν εις τα γεγονότα και την αντιμετώπισιν τούτων, ούτε παράλειψίς τις αξιόποινος τους βαρύνει. Η ουσιαστική θέσις του τότε Πρωθυπουργού ήτο αντίθετος προς πάσαν έννοιαν βίας, δι’ ο και ευλόγως, αλλά και ευστόχως, παρατηρεί ότι «εάν είχα προλάβει να κάμω την συνέντευξιν της 17-11-1973 ίσως άλλη θα ήτο η εξέλιξις των πραγμάτων και ιδίως δεν θα είχομεν θρηνήσει τα θύματα δια τα οποία κάθε ελληνική ψυχή βαθυτάτην αισθάνεται οδύνη» (οράτε κατάθεσιν). Και το συμπέρασμα είναι ότι υπεράνω των αφηρημένων και αορίστων πλατωνικών εξορκισμών κείται η εκ της πραγματικότητας αναφαινομένη αλήθεια. Ο Γεώργιος Παπαδόπουλος, ζηλώσας ίσως δόξαν Ντε Γκωλ, δια την εκμετάλλευσιν του φοιτητικού κινήματος, απηγόρευσεν εις την Αστυνομίαν την έγκαιρον προς πρόληψιν των γεγονότων επέμβασιν και διεκήρυσσεν: «Ας τα σπάσουν. Ας κάψουν και το Πολυτεχνείον. Ας κατεβούν και στους δρόμους. Ας σπάσουν και βιτρίνες» (κατάθεσις Σιφναίου). Αιφνιδίως όμως και άγνωστον διατί και πώς η γνώμη του καταστρέφεται και διατάσσει την κινητοποίησιν των Ενόπλων Δυνάμεων, βοηθούμενος εν τούτω υπό των τότε υπευθύνων ηγητόρων του Στρατεύματος και δη των: Αρχηγού Ενόπλων Δυνάμεων και Διοικητών ΑΣΔΕΝ και ΣΔΑ. Και η επί μίαν 7ετίαν ζηλοτύπως κλειστή παραμείνασα πυξίς της Πανδώρας ανοίγεται! Αντελήφθη προφανώς την εις βάρος του από του Αυγούστου ήδη 1973 υποβόσκουσαν κίνησιν των Ρουφογάλη, Ιωαννίδη, Μπονάνου (κατάθεσις Σιφναίου) και προσπαθεί να αντίδραση δια της εγκαίρου καταστολής της υπό των άλλων ήδη εκμεταλλευόμενης προφανώς εξεγέρσεως, έχων αποφασίσει ενδεχομένως, και αναβολήν των υπό της Κυβερνήσεως Μαρκεζίνη υπεσχημένων εκλογών. Και εις την κίνησιν όμως ταύτην υπερφαλαγγίζεται. Διότι το σχέδιον ήτο έτοιμον και οι εκτελεστοί του πλήρως προετοιμασμένοι και αποφασιστικοί. Δεν ήτο βεβαίως συμπτωματική και τυχαία η εις το κέντρον της Αμέσου Δράσεως της Αστυνομίας παρουσία των Αξιωματικών Λουπάση, Λούκουτου και Ντερτιλή, πιστών εις τον Δημήτριον Ιωαννίδην, ως εδείχθη μετά την κατά την 25-11-1973 επικράτησιν τούτου, ούτε άνευ σημασίας η έκδηλος ανησυχία του τελευταίου, συνεχώς ερωτώντας αν έφθασαν τα άρματα εις το Πολυτεχνείον και επενέβησαν και η εσπευσμένη εκ του Κέντρου αναχώρησίς του ίνα μεταβή ο ίδιος προσωπικώς εις το Πολυτεχνείον, διότι – καθ’ α εδήλωσεν εις επήκοον πάντων «αργούνε πολύ και θα πάω μόνος μου». Και μετέβη τω όντι σημαντικόν διαδραματίσας εις την όλην επιχείρησιν ρόλον (οράτε καταθέσεις υπ’ αριθμ. 99, 159, 221 και 268). Παρά ταύτα ο τότε Διοικητής ΑΣΔΕΝ καταθέτει ότι ούτος ήτο απλώς σύνδεσμος μεταξύ της Αστυνομίας και της ΑΣΔΕΝ και ουδεμίαν είχεν αρμοδιότητα να επέμβη καθ’ οιονδήποτε τρόπον! Ο Στρατηγός αμετανοήτως επίστευεν ότι ο περί ου πρόκειται Συνταγματάρχης θα εσέβετο την έννοιαν της στρατιωτικής πειθαρχίας. Μετ’ ολίγον όμως τραγικώς διεψεύσθη διότι ο ίδιος, υπό κατωτέρων του συνελήφθη! Οι Ιωαννίδης και Ρουφογάλης, δια των εις αυτούς πιοτών Αξιωματικών και πρακτόρων, επηρεάζουν σοβαρώς και σαφώς την όλην επιχείρησιν, εξαπολύοντες κύμα βιαιοτήτων και πυροβολισμών, επί τω τέλει της δημιουργίας ευνοϊκών δια την προαποφασισθείσαν κίνησιν συνθηκών ασφαλείας, αναταραχής και συγκρούσεων. Και εις το καταλλήλως ήδη προετοιμασθέν και κράτησαν ιδιόμορφον κλίμα συγχύσεως, πανικού και συγκρούσεων, οργιάζουν οι κοινοί δολοφόνοι ενσπείροντες αδιστάκτως τον θάνατον εις βάρος αθώων και αόπλων νέων ανθρώπων, το μέγα αμάρτημα των οποίων ήτο ότι εζήτουν «Ελευθερίαν και Δημοκρατίαν». Και περιέργως ο μηδεμίαν έχων αναλάβει αποστολήν εις την επιχείρησιν τότε Διευθυντής της ΕΣΑ Δημήτριος Ιωαννίδης, μεταβαίνει περί ώραν 04.00 της 17-11-1973 εις τον χώρον του Πολυτεχνείου. Και ουδείς, ούτε και ο ίδιος αποκαλύπτει διατί! Διότι είναι αστείον το λεχθέν ότι μετέβη απλώς εκ… περιέργειας! Ειδικώς δέον ενταύθα να σημειωθή ότι δεν είναι άμοιρον σημασίας τινός το πλήρως εκ της ερεύνης βεβαιωθέν ότι οι νέοι ούτοι του Πολυτεχνείου, ως αναρχικοί, ευκόλως και ανενδοιάστως χαρακτηριζόμενοι, δεν εφόνευσαν, δεν εκακοποίησαν και ουδένα σοβαρώς ετραυμάτισαν, αλλ’ οι ίδιοι και το ανώνυμον πλήθος υπήρξαν τα εξιλαστήρια θύματα των περί «Δημοκρατίας» περιέργων αντιλήψεων των «ηρώων» της εποχής και των αδίστακτων οργάνων των!
Και η Αστυνομία ποίον ρόλον διεδραμάτισεν εις την όλην αυτήν επιχείρησιν; Συνήργησε δια της συμπεριφοράς των υπευθύνων τότε ηγητόρων της εις την επιβολήν της θελήσεως τρίτων. Ούτω μολονότι εις αυτήν ανήκεν η ευθύνη, αλλά και η κατά νόμον δικαιωματικότης, δια την αντιμετώπιση/ των συγκεντρώσεων και των εξ αυτών ταραχών, κατ’ αρχήν μεν απρακτεί και τηρεί στάσιν εφεκτικότητος, ευνοούσαν την οργάνωσιν και διόγκωσιν του κινήματος, εξ ετέρου διατηρεί εις συνεχή και εξαντλητικήν επιφυλακήν και εγρήγορσιν τους αστυνομικούς υπαλλήλους, με συνέπειαν την επικίνδυνον ως εκ καμάτου και της συσσωρευμένης αγανακτήσεως – ως εκ των επιθέσεων και των προπηλακισμών – φόρτισιν του ψυχισμού των και τέλος δέχεται να υποβάλη την αίτησιν δια την επέμβασιν των Ενόπλων Δυνάμεων και συμμετέχει εις σειράν ενεργειών και εκδηλώσεων, παρανόμων, των ακολούθων: την κατά παράβασιν των κειμένων διατάξεων βιαίαν διάλυσιν των συναθροίσεων, την δυναμικήν παραβίασιν του Πανεπιστημιακού ασύλου, παρά την ρητώς εκφρασθείσαν αντίθετον άποψιν του Προϊσταμένου της Εισαγγελίας και την άνευ γνώμης των εκπροσώπων της Διοικήσεως και της Δικαιοσύνης χρήσιν των όπλων. Τέλος δια του τότε Αρχηγού της διέταξεν τη σύλληψιν πλήθους ατόμων, οι περισσότεροι των οποίων αναμφισβητήτως δεν ήσαν ούτε «πρωταίτιοι» ούτε «υπεύθυνοι» της συναθροίσεως και των εκδηλώσεων και αίτινες παρανόμως κατεκρατήθησαν. Υπήρξαν ομοίως και μεμονωμένα αστυνομικά όργανα, υπό της ερεύνης – εις το πλήθος των αγνώστων – εντοπισθέντα, τα οποία υπήρξαν δράσται συγκεκριμένων αξιοποίνων πράξεων.
Δια την κατά νόμον θεμελίωσιν της υπαιτιότητος των καθ’ ημάς υπευθύνων τονιστέα και τα ακόλουθα:
1) Η κατά νόμον αποστολή των Ενόπλων Δυνάμεων και των Σωμάτων Ασφαλείας, πλην άλλων, περιλαμβάνει και το καθήκον προστασίας της ζωής, της σωματικής ακεραιότητος, της τιμής, της ελευθερίας και της περιουσίας των πολιτών. Συνεπώς οι τότε ηγέται του Στρατού και της Αστυνομίας είχαν ως εκ του νόμου και της αποστολής των, το ιερόν καθήκον να προασπίσουν την ζωήν και σωματικήν ακεραιότητα των εις την συνάθροισιν πολιτών έναντι των πάσης φύσεως κακοποιών ή των εγκληματικώς δρώντων οργάνων των κατά το περί ου πρόκειται αιματηρόν τριήμερον. Και τούτο μη πράξαντες, ήτοι τους γνωστούς και αγνώστους δράστας μη παρεμποδίσαντες εις το φονικόν έργον των, εγένοντο υπαίτιοι απλής συνεργείας εις τας κυρίας πράξεις αυτών αρνητικώς εκδηλωθείσης, ήτοι δια παραλείψεως εκτελέσεως του εκ του νόμου και της αποστολής των τεκτομένου καθήκοντος (αρ. 15 και 47 ΠΚΝ Χωραφά: Γεν. Αρχαί Π.Δ. παρ. 98 III Α σελ. 328, Αγγ. Μπουροπούλου: Ερμ. Π.Κ. υπ’ αρ. 47 σελ. 148 ομοίως σχετικώς Α.Π. 248 / 68 Π. Χρ. ΙΣΤ σελ. 511 επ.). 2) Ουδέν ουδαμόθεν τίθεται πρόβλημα «προσταγής», συνεπαγόμενης άρσιν του αδίκου χαρακτήρας των εξ αιτίας των πυροβολισμών ιδία τελεσθεισών αξιοποίνων πράξεων. Και τούτο διότι δεν συνέτρεξαν αι κατ’ αρ. 21 Π.Κ. προϋποθέσεις εν τη εκτελέσει των περί ων πρόκειται εγκληματικών πράξεων. Οι πάντες ούτω αρνούνται την ύπαρξιν διαταγής προς ρίψιν και εκφοβιστικών, έστω, βολών. Και υπάρχουσα όμως τοιαύτη, όπερ απολύτως αληθές, καθ’ ημάς και πλήρως εξακριβωμένον ως προς τα έμπροσθεν του Υπουργείου Δημοσίας Τάξεως διαδραματισθέντα, «δεν εδόθη κατά τους νομίμους τύπους και παρά της αρμοδίας Αρχής» ως ανωτέρω αναλυτικώς ετονίσθη. Δεν συνεπάγεται όθεν τα κατά νόμον καταλυτικά του αξιοποίνου, αποτελέσματα.
β) Ειδικωτέρα επισήμανσις
Δύνανται ήδη να κατονομασθούν προς διευκόλυνσιν του ανακριτικού έργου, οι εκ της ερεύνης προκύπτοντες και κατά την γνώμην ημών υπεύθυνοι της περί ης πρόκειται τραγωδίας, κατά νομικήν αξιολόγησιν του ρόλου εκάστου εις ταύτην.
1) Γεώργιος Χρ. Παπαδόπουλος, τότε Πρόεδρος της Δημοκρατίας.
2) Δημήτριος Αριστοτ. Ιωαννίδης, Υποστράτηγος, ε.α. τότε διοικητής της ΕΣΑ και
3) Μιχαήλ Ρουφογάλης, Υποστράτηγος ε.α., τότε Αρχηγός της ΚΥΠ. Φέρονται ως ηθικοί αυτουργοί ανθρωποκτονιών εκ προθέσεως (τετελεσμένων και εν απόπειρα) επικινδύνων σωματικών βλαβών, διακεκριμένων φθορών και προκλήσεων εις τέλεσιν κακουργημάτων ή πλημμελημάτων, πράξεων υπό γνωστών και αγνώστων – τη ερεύνη – δραστών, τελεσθεισών (ως κατωτέρω). Παρατηρητέον ενταύθα ότι ο ηθικός αυτουργός δεν δρα κατά του αντικειμένου του εγκλήματος, αλλά επιδρά επί της βουλήσεως του υποκειμένου, ίνα προκολέση απόφασιν αυτού προς εκτέλεσιν της αδίκου πράξεως. Και ως γνωστόν δεν είναι απαραίτητον να προκαθορισθή εν ταις λεπτομερείαις της η υπό εκτέλεσιν πράξις, ουδέ το πρόσωπον εις βάρος του οποίου θα τελεσθή (ΑΠ 334 / 58 Π. Χρ. Α’ 151). Ομοίως δεν είναι απαραίτητον όπως αποκαλυφθή και γνωσθή ο αυτουργός του εγκλήματος (ΑΠ 37 / 1969 Γ. Χρ. Ιθ’ 208).
4) Νικόλαος Ντερτιλής, Ταξίαρχος, τότε επιτελάρχης ΑΣΔΕΝ, αυτουργός ανθρωποκτονίας εκ προθέσεως εις βάρος νεαρού σπουδαστού και ηθικός αυτουργός ετέρων ανθρωποκτονιών (τετελεσμένων και εν απόπειρα) ως και σωματικών βλαβών.
5) Δημήτριος Ιωάννου, Ζαγοριαννάκος, Αντιστράτηγος ε.α. τότε Αρχηγός Ενόπλων Δυνάμεων, διατάξας την κίνησιν των τμημάτων στρατού.
6) Κωνσταντίνος Ιωάννου Μαυροειδής, Αντιστράτηγος ε.α. τότε Δ / ντής ΑΣΔΕΝ, έχων τον συντονισμόν και το γενικόν πρόσταγμα της επιχειρήσεως.
7) Νικόλαος Κων. Ραφαηλάκης, Αντιστράτηγος ε.α., τότε Δ / ντής της ΣΔΑ, παριστάμενος κατά την εκτέλεσιν της επιχειρήσεως και εποπτεύων ταύτης.
8) Νικόλαος Αριστ. Δασκαλόπουλος, τότε Αρχηγός Αστυνομίας, εποπτεύων των Αστυνομικών Δυνάμεων.
9) Λουκάς Γεωργίου Χριστολουκάς, τότε Διευθυντής της Αστυνομίας Αθηνών, υπεύθυνος των ενεργειών των αστυνομικών δυνάμεων ως προς την αντιμετώπισιν των εκδηλώσεων.
10) Θρασύβουλος Γιοβάνης, Ταξίαρχος, τότε Συνταγματάρχης, επικεφαλής των στρατιωτικών τμημάτων εις την κατά του Πολυτεχνείου επιχείρησιν.
Άπαντες εμφανίζονται ως απλοί συνεργοί του ως είρηται, του ηθικού αυτουργού, δια της παροχής θετικής συνδρομής εις αυτόν εν τω πλαισίω της αρμοδιότητος εκάστου, απλοί ομοίως συνεργοί των γνωστών και αγνώστων εγκληματιών εν τη διαπράξει των ανθρωποκτονιών και σωματικών βλαβών, της τοιαύτης συνδρομής των εκδηλωθείσης, ως ετονίσθη ήδη αρνητικώς, ήδη δια παραλείψεως εκτελέσεως του εκ του νόμου και της αποστολής των τικτομένου ιερού καθήκοντος προασπίσεως της ζωής και σωματικής ακεραιότητος των πολιτών έναντι των πάσης φύσεως κακοποιών και των εγκληματικώς δρώντων οργάνων των. Ο εξ αυτών Νικόλαος Δασκαλόπουλος, τυγχάνει ομοίως και έμμεσος αυτουργός παρανόμου συλλήψεως και κατακρατήσεως των συλληφθέντων.
11) Σπυρίδων Σταθάκης, Ίλαρχος τεθωρακισμένων, διατάξας την είσοδον του άρματος εντός του Πολυτεχνείου, αυτουργός αποπειρών ανθρωποκτονίας των επί των κιγκλιδωμάτων της πύλης του Πολυτεχνείου ευρισκομένων σπουδαστών, ιδία δε της διαφυγούσης τον θάνατον και βαρύτατα μόνον τραυματισθείσης Π. Ρηγόπουλου.
12) Σταύρος Βαρνάβας, Αντιστράτηγος ε.α., Δ / ντής του εν τω Υπουργείω Δημοσίας Τάξεως Μικτού Επιτελείου. Ηθικός αυτουργός ανθρωποκτονιών (μιας τετελεσμένης και πολλών εν απόπειρα) ως διατάξας την χρήσιν των όπλων κατά του πλήθους.
13) Ηλίας Τσιαούρας ή Τσαπούρης, αυτουργός ανθρωποκτονιών (μιας τετελεσμένης και πολλών εν απόπειρα) και παρανόμου οπλοφορίας δια πολεμικού όπλου.
14) Ευάγγελος Κων. Μαντζώρος, Ανθυπίλαρχος τότε τεθωρακισμένων, αυτουργός αποπειρών ανθρωποκτονίας και επικινδύνων σωματικών βλαβών (κατάθ. υπ’ αριθμ. 241 και 242).
15) Υπίλαρχος Μιχαήλ Γουνελάς, Ανθυπασπιστής Λάμπρος Κωνσταντέλλος, Αξιωματικοί του ΚΕΤΘ, λαβόντες μέρος εις την κατά του Πολυτεχνείου επιχείρησιν. Φέρονται ως αυτουργοί ή ηθικοί αυτουργοί αποπειρών αυτοκτονίας και επικινδύνων σωματικών βλαβών (καταθέσεις υπ’ αριθμ. 72, 76 και 116).
16) Αστυφύλαξ υπό στοιχεία Λ 21 Ηλίας Καραδήμας και δεύτερος τοιούτος υπό το μικρόν όνομα Νικόλαος, εκτελούντες υπηρεσίαν εν τω Ρυθμιστικά) Κέντρω Αθηνών την νύκτα της 16ης προς 17ην Νοεμβρίου 1973, τυγχάνουν συναυτουργοί μετ’ άλλων αγνώστων, ανθρωποκτονίας εκ προθέσεως και επικινδύνων σωματικών βλαβών εις βάρος τραυματιών και των συνοδών τους (καταθ. υπ’ αριθμ. 72, 76 και 116).
17) Βασίλειος Γεωργίου Μπουκλάκος, τότε Διοικητικός Δ / ντής του Ρυθμιστικού, απλούς συνεργός, δια της παροχής υλικής και ψυχικής συνδρομής, εις τους υπό στοιχ. 15 κατηγορουμένους και αυτουργός παρανόμου οπλοφορίας, απειλών και βλασφημίας εις βάρος των τραυματιών και των συνοδών του.
18) Δημήτριος Κων. Κατσούλης, Ταγματάρχης Χωροφυλακής, τότε στέλεχος της ΚΥΠ, απλούς μεν συνεργός του υπό στοιχ. 3 ηθικού αυτουργού, δια της παροχής θετικής εις αυτόν συνδρομής εν των πλαισίω της αρμοδιότητος τους και απλούς ομοίως συνεργός των γνωστών και αγνώστων εγκληματιών εν τη διαπράξει ανθρωποκτονιών και σωματικών βλαβών, δια παραλείψεως ως ανωτέρω της τοιαύτης συνδρομής του εκδηλωθείσης.
19) Δημήτριος Παναγ. Πίμπας, αυτουργός προκλήσεων εις διάπραξιν κακουργήματος ή πλημμελήματος.
20) Ο υπ’ αριθμ. 472 αστυφύλαξ (κατάθ. υπ’ αρ. 229), αυτουργός απόπειρας ανθρωποκτονίας νεαρού μαθητού έμπροσθεν του Μητροπολιτικού Ναού την 17-11-1973.
21) Αγνώστων στοιχείων αστυφύλαξ του Γ’ Αστυνομικού Τμήματος, ευρισκόμενος εν υπηρεσία περί ώραν 14.30 της 17-11-1973 αυτουργός επικινδύνου σωματικής βλάβης εις βάρος του Δημοσθένους Σαμούρη, ιατρού (καταθ. υπ’ αριθμ. 145), μεταβάντος αυτόθι κατά την διαδικασίαν παραλαβής του νεκρού αδελφού του.
22) Ιωάννης Νικ. Καλύβας, Υπαστυνόμος, αυτουργός επικινδύνων σωματικών βλαβών εις βάρος των εξερχόμενων του Πολυτεχνείου σπουδαστών (κατάθ. Θεοδ. Καλούδη, υπ’ αριθμ. αρ. 104).
23) Σάκης Ταμπούρης, Ιωάννης Κουρής και Σωτήριος Νάνος, αρχιφύλακες του ΛΖ’ Αστυνομικού Τμήματος, συναυτουργοί επικινδύνου σωματικής βλάβης, εις βάρος του Ιωάννου Χρα (κατάθ. υπ’ αριθ. 142).
24) Πλήθος αγνώστων δραστών όλων των αναφερθεισών πράξεων, μεταξύ των στρατιωτών, αστυνομικών και απλών πολιτών.
IV. ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ
Εκ των εκτεθέντων δήλον καθίσταται ότι η δίωξις των ως είρηται πράξεων και ο κολασμός των αποδειχθησομένων ενόχων είναι υποχρέωσις της δικαιοσύνης. Επιτρέψατε όθεν όπως εισηγηθώ προς Υμάς την άμεσον άσκησιν ποινικής διώξεως και την εις τακτικήν ανάκρισιν παραπομπήν της υποθέσεως ως προς απαντάς τους εκτεθέντος στρατιωτικούς και αστυνομικούς, εις την αρμοδιότητα των κοινών ποινικών δικαστηρίων υπαγόμενους ένεκεν της αναπτυχθείσης ανωτέρω συμμετοχής εγκληματικής δράσεων των (αρ. 248 παρ. 1 ΣΠΚ). Οίκοθεν νοείται ότι τα ανακύπτοντα περί την ορθότητα του τε χαρακτηρισμού των πράξεων και τον προσδιορισμόν των υπευθύνων, προβλήματα αληθούς ερμηνείας και ορθής αξιολογήσεως πρεπέστερον θα αντιμετωπισθούν κατά την διαδρομήν της δικαστικής ερεύνης.
Η υπ’ εμού ενεργηθείσα ταχεία και αναλυτική – όση μοι δύναμις – έρευνα και τα εκ ταύτης προκύψαντα, κατά τα εκτεθέντα, στοιχεία εντάσσονται εις το προπαρασκευαστικόν και διερευνητικόν πάντοτε πλαίσιον της απλής προκαταρκτικής εξετάσεως, σκοπός της οποίας ως γνωστόν είναι να κριθή αν συντρέχη περίπτωσις ποινικής διώξεως (αρ. 31 παρ. 1 εδ. α ΚΓΔ) και ουχί να ερευνηθή εν πληρότητι και εμπεριστατωμένους η υπόθεσις.
Αναφέρω τέλος ότι εις την παρούσαν δικογραφίαν έχουν ενσωματωθή και αι μηνύσεις των: Γρηγορίου Τρυφ. Παπαδάτου, Κυριάκου Νικ. Σπηριούνη και Δημητρίου Παπαδοπούλου.
Εν Αθήναις τη 14 Οκτωβρίου 1974 Ο ενεργήσας την προκαταρκτικών εξέτασιν Εισαγγελεύς
ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΤΣΕΒΑΣ ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΥΣ ΠΡΩΤΟΔΙΚΩΝ
από το vrahokipos.net
ΠΡΩΤΑΙΤΙΟ, Η ΜΕΤΑΛΛΑΓΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ – ΥΛΗΣ και η θεωρία των βιοτικών αναγκών
ΠΡΩΤΑΙΤΙΟ, Η ΜΕΤΑΛΛΑΓΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ – ΥΛΗΣ και η θεωρία των βιοτικών αναγκών
Αφιερωμένο στον Εμπεδοκλή (και τον Παρμενίδη).
Ως θεμελιωτής και ιδρυτής της θεωρίας των βιοτικών αναγκών χρειάζεται να δημοσιεύσω τους στοχασμούς μου πάνω στην οντολογία του ανθρώπου και στα αίτια της δράσης του.
Είναι πολύ παλιό, σχεδόν αρχέγονο το ερώτημα για τις αιτίες, τις εσώτερες βάσεις κίνησης του ανθρωπίνου όντος. Πολλές είναι οι φιλοσοφικές θεωρίες που διατυπώθηκαν στο κύλισμα στην ανθρώπινης ιστορίας (ιδεαλισμός, βολουνταρισμός, υλισμός, ντετερμινισμός κ.α.), κοντά σε αυτές το «ανεξήγητο» του ερωτήματος προκάλεσε και την μεταφυσική ή θρησκευτική θεώρηση των πραγμάτων. Ισως να υπάρχει «μεταφυσική» στην απάντηση του ερωτήματος και ίσως σήμερα να μπορούμε να την αγγίξουμε ή να την φανταστούμε.
Πολλοί στοχαστές για να βρουν απάντηση στα ερωτήματά τους αναφέρθηκαν στον άνθρωπο ως το κέντρο του κόσμου. Μια καθαρή ματιά γύρω μας, μια απλή κατανόηση του φυσικού περιβάλλοντος, του πλανήτη, του ηλιακού συστήματος, του γαλαξία, του γαλαξιακού συστήματος, μια απλή θεώρηση του απείρου μας οδηγεί σε ένα ασφαλές συμπέρασμα: στην απόρριψη της ανθρωποκεντρικής θεώρησης του σύμπαντος. Ο άνθρωπος είναι ένα κομμάτι του σύμπαντος, υλικά απειροελάχιστο. Αυτό δεν σημαίνει ότι μέσα από τις κοσμοθεωρίες που εξετάζουν κοντόφθαλμα τον άνθρωπο ως το κέντρο του σύμπαντος δεν μπορούν να προκύψουν κάποια χρήσιμα συμπεράσματα και κάποιες αλήθειες. Απλά αυτές κινούνται συχνά σε κοντόφθαλμες εγωπαθείς κρίσεις και συμπεράσματα που αφορούν τον άνθρωπο και τις κοινωνίες του. Αντίστοιχης ποιότητας θεώρηση έχουν και πολλές θρησκείες, που αναφέρονται στον άνθρωπο και κινούνται γύρω από αυτόν αποφεύγοντας να αγγίξουν την ουσία της ανθρώπινης ύπαρξης και τους λόγους κίνησής της επικαλούμενες «θέσφατα» και δόγματα.
Η πρώτη θέση και άποψή μου είναι ότι το σύμπαν, ούτε καν ο πλανήτης δεν μπορούν να προσεγγιστούν ορθά με θέσεις και απόψεις που εννοούν τον άνθρωπο ως το κέντρο του. Το ορθό είναι να δούμε τον άνθρωπο ως κομμάτι του σύμπαντος και του πλανήτη, ένα κομμάτι στην πραγματική φυσική του διάσταση. Πρέπει να εκκινήσουμε από αυτό που νοούμε για να δούμε εάν υπάρχει και κάτι που δεν νοούμε και δεν εννοούμε: το μαθηματικό άπειρο, άπλαστο και ακατάληπτο με τα αισθητήρια μας.
Πνεύμα και σώμα, ενέργεια και ύλη.
Από πολλούς στοχαστές στην ανθρώπινη ιστορία έχει τεθεί το ερώτημα του «πρωταιτίου» με πολλές εκφάνσεις : πνεύμα ή σώμα, μόνο πνεύμα, μόνο σώμα … . Ακόμα και ως αντικείμενο εξωτερικής παρέμβασης έχει νοηθεί ο άνθρωπος και η δράση του. Κάπου εκεί παρεμβάλλεται και η «ψυχή» είτε ως διακριτό στοιχείο είτε ως στοιχείο άυλο και πνευματικό. Τι ισχύει κατά την άποψή μου από τα ανωτέρω ; Τίποτα και όλα μαζί καθώς η αλήθεια ίσως να κρύβεται κάπου αλλού.
Για να φθάσουμε σε κάποια ουσιαστικά συμπεράσματα θα πρέπει να εννοήσουμε τον ίδιο τον άνθρωπο, τα υπόλοιπα όντα, την ύλη και το σύμπαν. Θα διαπιστώνετε όλοι πως αυτό είναι σήμερα αδύνατο καθώς ο άνθρωπος ως ον συλλαμβάνει και εννοεί τα πράγματα με βάση τα πεπερασμένα αισθητήριά του και δεν έχει μάθει ή καταφέρει (ίσως και να μην μπορεί) να εννοήσει το σύμπαν μέσα από άλλες διαστάσεις, ακόμα και με επέκταση των αισθήσεών του. Εννοώ ότι ακόμα και εάν μπορούμε να καταγράψουμε μία ακτινοβολία ή έναν υπέρηχο δεν μπορούμε να την εννοήσουμε, να την αντιληφθούμε στην πλήρη και αισθητή διάστασή της. Το 1ο λοιπόν ασφαλές συμπέρασμα για τον άνθρωπο είναι ότι αντιλαμβάνεται τον κόσμο υλικά με βάση τα αισθητήριά του και αυτά τα αισθητήρια παρέχουν μια συγκεκριμένη εικόνα της πραγματικότητας, που είναι μόνο ένα μέρος της. Αντίστοιχα, διαφορετική εικόνα της πραγματικότητας και διαφορετικό μέρος της κατέχουν και εννοούν τα άλλα έμβια όντα. Ισως ακόμα και τα υλικά που θεωρούμε και αποκαλούμε «άψυχα» να διαθέτουν μία δική τους «εικόνα» για το σύμπαν, το οποίο και συναποτελούν, μια εικόνα που μπορεί να μεταφράζεται με τα ανθρώπινα δεδομένα σε ενεργειακά πεδία και σε μετατροπές της ύλης. Στην πορεία του ανθρώπου και της ζωής στον πλανήτη, τα αισθητήρια προϋπάρχουν, οι αισθήσεις είναι προδεδομένες και αποτελούν ένα κλειστό αριθμό συνδεδεμένο άμεσα με τον άνθρωπο ως ον. Ο δαρβινισμός μπορεί να ισχύει μετά από αυτές και εξηγείται με βάση την διαβίωση των ανθρώπων πάνω στην γη. Η εξέλιξη του είδους μπορεί να υπάρχει ως αναγκαιότητα, αναγκαιότητα για καλύτερη ή λιγότερη όσμηση, αφή, ακοή, όραση, γεύση … . Οι αισθήσεις όμως προϋπάρχουν ως ιδιότητες του όντος και αυτές δεν προήλθαν από το «δαρβινικό προτσές» ή τουλάχιστον καμία δαρβινική εξελιγκτική θεωρία δεν μπορεί να τις εννοήσει και πολύ περισσότερο να τις εξηγήσει.
Το 2ο ασφαλές συμπέρασμα είναι ότι ο άνθρωπος ως ον είναι ένας υλικός μηχανισμός με συγκεκριμένες βιοτικές ανάγκες. Είναι παράλληλα ένας μηχανισμός που μπορεί να μετατρέπει την ύλη σε ενέργεια (σε κατανοητά ή μη κατανοητά επίπεδα μηχανισμών). Ένας αντίστοιχος μηχανισμός καταφέρνει να δημιουργεί ύλη με βάση την ενέργεια (κυτταρογέννεση). Στην πραγματικότητα το φαινόμενο της μεταβολής της ύλης σε ενέργεια και της ενέργειας σε ύλη υπάρχει και διαχέει όλο το σύμπαν, όπως το αντιλαμβανόμαστε. Από αυτό το νόμο δεν μπορεί να ξεφύγει και ο άνθρωπος, ούτε τίποτα στο σύμπαν. Απλά ο άνθρωπος, όπως δεν έχει καταφέρει να συλλάβει τις κοσμικές οντότητες και δυνάμεις, δεν μπορεί να συλλάβει και να εννοήσει πλήρως τους μηχανισμούς μετατροπής της ύλης σε ενέργεια και της ενέργειας σε ύλη. Κυρίως δεν μπορεί να εννοήσει το «πρωταίτιο», το τι προηγείται και θέτει σε λειτουργία τον μηχανισμό μετατροπής. Σημειώνω πως αναφέρομαι σε ενέργεια και ύλη, μόνο για τον λόγο εννόησης της διαδικασίας, των πραγμάτων, από τον σύγχρονο άνθρωπο.
Κανείς άνθρωπος σήμερα δεν μπορεί να ορίσει και να εξηγήσει το «πρωταίτιο». Π.χ. πεινάω επειδή εκκρίνονται υγρά στο στομάχι ή εκκρίνονται υγρά στο στομάχι επειδή υπάρχει κάποια βιολογική εντολή; και είναι αυτή εντολή ύλης ή ενέργειας; Σκέφτομαι χρησιμοποιώντας ύλη (ορμόνες, ιχνοστοιχεία, εγκέφαλο …) ή υπάρχει κάποια ενέργεια (π.χ. ηλεκτρισμός) ή εξωτερικό ερέθισμα που προκαλεί ενεργειακά την σκέψη και προκαλεί την χρήση ύλης;
Το αμφίδρομο θεώρημα – ερώτημα θα παραμείνει για πάντα αναπάντητο και πάντοτε θα οδηγεί σε λάθος απόψεις και θεωρήσεις, εάν επιμείνουμε στην διάκριση της ύλης από την ενέργεια.
Στην πραγματικότητα στο σύμπαν ύλη και ενέργεια αποτελούν ένα και το αυτό και απλώς εναλλάσσονται μορφικά όπως εναλλάσσονται και στις διαδικασίες των έμβιων όντων. Πρωταίτιο όλων δεν υπάρχει και υπάρχει ταυτόχρονα, πολυδιάστατα, πολυσχιδώς και παντού. Δεν μπορούμε σήμερα να το εννοήσουμε παρά μόνο στο ελάχιστο και σχεδόν εντελώς θεωρητικά και το «πρωταίτιο» είναι πάντοτε και απότοκο ατομικών χαρακτηριστικών. Νόμος του σύμπαντος είναι η συντεταγμένη αταξία. Είναι αταξία γιατί δεν μπορούμε να την εννοήσουμε ως μηχανισμό μεταβολής της ύλης σε ενέργεια και της ενέργεια σε ύλη. Όμως αυτή η μεταβολή συμβαίνει, υπάρχει παντού και σε κάθε επίπεδο που μπορούμε να σκεφτούμε. Η ταυτότητα και τα είδη της ενέργειας και της ύλης μας είναι στην πραγματικότητα άγνωστα, ίσως και μη αισθητά. Υπακούουν όμως όλα σε ένα κανόνα, σε ένα νόμο ισορροπίας, ακόμα και όταν εμείς τα αντιλαμβανόμαστε ως εξαιρετικά φαινόμενα, ως σπάνια και αξιοπερίεργα. Ολες οι πιο πάνω θεωρίες, όλες οι θεωρίες για το «πρωταίτιο» ισχύουν ή μπορεί να ισχύουν και αυτό δεν είναι αποτέλεσμα μιας λογικής σχετικισμού, αλλά μιας λογικής αντίληψης του πεπερασμένου εννόησης των μηχανισμών της μεταλλαγής ενέργειας και ύλης, ύλης και ενέργειας. Εάν υπάρχει μυστικό ερώτημα που οδηγεί στην ανακάλυψη του «πρωταιτίου» θα πρέπει να ψάξουμε καλά και να επικεντρώσουμε στους μηχανισμούς μεταλλαγής ενέργειας – ύλης και στους κανόνες ισορροπίας τους. Το εάν υπάρχουν μη κατανοητές διαστάσεις ή δεν υπάρχουν στην πραγματικότητα οι κατανοητές από τον άνθρωπο διαστάσεις ή είναι στην ουσία διαφορετικές από αυτές που εννοούμε ή είναι πλάσματα των αισθητηρίων είναι επίσης ένα ερώτημα που μπορεί να εννοηθεί μόνο μέσα από την εννόηση της ισορροπίας μεταλλαγής ενέργειας – ύλης και των συναφών διαστάσεων και μορφών που λαμβάνουν.
Στην ουσία «πρωταίτιο» είναι το ίδιο το «ον» είτε υφίσταται ως ενέργεια είτε ως ύλη, είτε ως αμφοτερότητα μεταλλαγής, καθώς στην ουσία πρόκειται για το ίδιο «πράγμα», την ίδια βάση. Ο νόμος της ισορροπίας ενέργειας – ύλης είναι νόμος συντήρησης και διατήρησης.
Ο ίδιος νόμος είναι αποτυπωμένος μέσα στον άνθρωπο, αφού και αυτός είναι κομμάτι του ίδιου σύμπαντος της ίδιας εναλλαγής. Απλώς δεν το είχαμε εννοήσει … . Ο ίδιος ο άνθρωπος ως όν κατέχεται και καθορίζεται από τα αυτά χαρακτηριστικά και κανόνες και δημιουργεί ή αγωνίζεται να δημιουργήσει τις δικές του οντολογικές ισορροπίες που υπηρετούν τις ίδιες ανάγκες συντήρησης του όντος. Η παραβίαση των ισορροπιών ανατρέπει την λειτουργία των μηχανισμών μεταλλαγής και δημιουργεί οριστικές καταστάσεις ύλης και ενέργειας επί του όντος. Αντίστοιχοι κατανοήσιμοι κανόνες υφίστανται και λειτουργούν σε όλα τα έμβια όντα και ίσως και στα εννοούμενα σήμερα ως άψυχα και υλικά, αφού και σε αυτά ενυπάρχει ενέργεια.
Προικισμένος ο άνθρωπος, άγνωστο από ποίον και τι, με ένα εξαιρετικό εγκέφαλο, ένα όργανο καθορισμού και ελέγχου μετατροπής ενέργειας – ύλης έχει καταφέρει ως όν μέχρι σήμερα να μπορεί να παρεμβαίνει στα δικά του εσωτερικά πλαίσια στον μηχανισμό μεταλλαγής ενέργειας – ύλης και να του επιφέρει απλές (ίσως χονδροειδείς) μετατροπές και αναστολές. Δεν μπορεί όμως σε καμία περίπτωση να ξεπεράσει τα όρια του, που είναι τα όρια του συμπαντικού νόμου της μεταλλαγής ύλης – ενέργειας και της ισορροπίας της. Όταν η ενέργεια ξεπεράσει την ύλη, η έλλειψη της τελευταίας προκαλεί την αναζήτησή της και την παύση της κατεύθυνσης της ενέργειας σε άλλες λειτουργίες. Όταν η ύλη ξεπεράσει την ενέργεια, η τελευταία προκαλεί αδιαφορία για την ύλη, ώστε να επέλθει εξισορρόπηση. Η θνητότητα, η ανθρώπινη εντροπία προκαλείται από τον εξωτερικό συμπαντικό νόμο, που επιβάλλει την αέναη (για τα δικά μας όρια της χρονικής διάστασης, εάν αυτή υφίσταται και δεν είναι συμβατική) μετατροπή της ύλης σε ενέργεια. Η εσωτερική ανθρώπινη εντροπία προκαλείται από τον ίδιο νόμο. Όμως παρόλη την υπακοή του στο νόμο της φύσης, ο άνθρωπος έχει την δυνατότητα της επιλογής και εναλλαγής μεταξύ ενέργειας και ύλης, αυτό είναι και το βασικότερο και βαθύτερο αίτιο αυτών που αποκαλούμε ευφυΐα και φαντασία. Αμφότερα και όσα ανθρώπινα χαρακτηριστικά τα συνοδεύουν (σύνοδα) αποσκοπούν στην ρύθμιση αυτής της ισορροπίας μεταλλαγής ενέργειας – ύλης, ώστε να επιτευχθεί και να εξασφαλιστεί αυτή η ισορροπία και στο μέλλον, καθώς σκοπός και ουσία της βίωσης του ανθρωπίνου όντος είναι η διατήρηση της μεταλλαγής αυτής. Απλά ο ανθρώπινος εγκέφαλος έχει ευρύτερη συνείδηση του κανόνα μεταλλαγής ενέργειας – ύλης (αυτό που αποκαλούμε ως ένστικτο αυτοσυντήρησης), την οποία και επιδιώκει να ρυθμίσει, ώστε να ικανοποιήσει τις ανάγκες του (που είναι ανάγκες λειτουργία αυτής της μεταλλαγής). Εχει μέσα του το νόμο της μεταλλαγής ο άνθρωπος, τον αντιλαμβάνεται χωρίς να μπορεί να τον περιγράψει, προσπαθεί να παρέμβει σε αυτόν και να τον τιθασεύσει (πράγμα βιολογικά αδύνατο εάν θέλει να διατηρηθεί ως άνθρωπος), χωρίς να τον γνωρίζει επακριβώς, χωρίς να μπορεί να τον εννοήσει ως με τα αισθητήρια ως νόμο, χωρίς στην πραγματικότητα να μπορεί να ξεφύγει από αυτόν εξακολουθώντας ταυτόχρονα να λειτουργεί στην ανθρώπινη διάσταση, παρά μόνο μπορεί να παρεκκλίνει, να επιλέξει, να φανταστεί, να προβλέψει και να σχεδιάσει.
Στις παραδοχές αυτές βασίζεται και η θεωρία μου, η θεωρία των βιοτικών αναγκών, η θεωρία που εξηγεί τον άνθρωπο και την ανθρωπότητα και επιδιώκει ένα καλύτερο μέλλον για όλους τους ανθρώπους. Πραγματική ατομική και κοινωνική πρόοδος μπορεί να υπάρξει μόνο εάν κατανοήσουμε το είδος μας και τους νόμους που το διέπουν και δεν καταστρέψουμε τοις πράγμασι ή φαντασιακά την αυθύπαρκτη ισορροπία της μεταλλαγής ενέργειας – ύλης με υπέρμετρες ηλίθιες επιλογές. Η πραγματική πρόοδος του είδους είναι η ανακάλυψη του νόμου της μεταλλαγής ενέργειας – ύλης ως «πρωταιτίου» και η λειτουργία της κοινωνίας και των ανθρώπων με βάση τους βιοτικούς τους κανόνες. Οι βιοτικοί κανόνες είναι άμεσο επακόλουθο του συμπαντικού νόμου που έχουμε μέσα μας και πρέπει να εξερευνήσουμε και να συλλάβουμε όπως οντολογικά μπορούμε.
Με φιλικούς χαιρετισμούς
Δημ. Καραμήτσας
13 Μαΐου, 2010
ΕΠΙΔΟΤΗΣΕΙΣ ΕΠΕΝΔΥΣΕΩΝ:Η ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗΣ ΔΙΑΦΘΟΡΑΣ & ΟΙ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΟΥΣΙΑΣ
ΕΠΙΔΟΤΗΣΕΙΣ ΕΠΕΝΔΥΣΕΩΝ:
Η ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗΣ ΔΙΑΦΘΟΡΑΣ και ΟΙ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΟΥΣΙΑΣ
Το ζήτημα των επιδοτήσεων επενδύσεων αποτελεί ένα ακόμα μαύρο σημείο της ελληνικής πραγματικότητας, του αυτοαποκαλούμενου «πολιτικού κόσμου» και της δημόσιας διοίκησης. Αποτελεί όμως επίσης ένα ακόμα μελανό και σκανδαλώδες σημείο της πολιτικής του κρατικοδίαιτου καπιταλισμού.
Α. Τι είναι οι επιδοτήσεις επενδύσεων και πώς λειτουργούν:
Οι επιδοτήσεις επενδύσεων είναι οι δωρεάν οικονομικές ενισχύσεις που δίδονται από το κράτος και τους αντίστοιχους φορείς σε ιδιώτες, προκειμένου αυτοί να ενισχυθούν στην προσπάθειά τους για την δημιουργία επιλέξιμων «επενδύσεων».
Οι διαπιστώσεις είναι αυτόθροες : Οι επιδοτήσεις επενδύσεων αποτελούν χρήματα όλου του ελληνικού λαού, όλων των φορολογούμενων πολιτών που δίδονται εντελώς δωρεάν σε κάποιους.
Απαντες οι Ελληνες γνωρίζουν (τουλάχιστον όσοι έχουν επαφή με το ζήτημα) το όργιο διαφθοράς και διασπάθισης δημοσίου χρήματος που λαμβάνει επί δεκαετίες χώρα στο θέμα των επιδοτήσεων επενδύσεων. Η διαφθορά είναι ενεργή σε όλα τα στάδια της επιδότησης. Από το ποια δράση και ποίου θα επιλεχθεί μέχρι την εκταμίευση. Επειδή πρόκειται για τεράστια ποσά και για δημόσιο χρήμα, δηλ. χρήμα όλων μας, το ζήτημα μας αφορά πραγματικά και ουσιαστικά. Απέραντο και βδελυρό το όργιο και όσα έχουν αναφερθεί καλύπτουν το σύνολο του φάσματος μιας «επένδυσης».
– Κατά την επιλογή της επιδοτούμενης επένδυσης: επιλογή (ακόμα και συγκρότηση του κύκλου των επιλέξιμων προτάσεων) με βάση την ισχύ του επενδυτή, τις κομματικές φιλίες και το λάδωμα των αρμοδίων.
– Κατά την υλοποίηση και τον έλεγχό της : υπερτιμολογήσεις κατά την υλοποίηση της «επένδυσης» και λάδωμα των ελεγκτών για τις εγκρίσεις, ώστε αυτή να την χρεωθεί ο «επιδοτών» ελληνικός λαός στο σύνολό της.
– Κατά την εκταμίευση: καθυστερήσεις εκταμίευσης και επιλογές και πάλι με βάση την ισχύ του επενδυτή, τις κομματικές φιλίες και το λάδωμα των αρμοδίων.
Αυτά είναι τα βασικά χαρακτηριστικά καθώς το όργιο της διαφθοράς έχει δεκάδες επιμέρους εκφάνσεις και δράσεις, οι οποίες όλες στρέφονται ενάντια στον ελληνικό λαό και τα συμφέροντά του και αποτελούν πραγματικές κλοπές του δημοσίου χρήματος.
Στατιστικά, λίγα χρόνια μετά την εκταμίευση της επιδότησης, οι μισές περίπου επιδοτηθείσες «επενδύσεις» κλείνουν ή λειτουργούν εικονικά (λόγω των ορισμών του νόμου) ή, τέλος, μεταναστεύουν. Τα χρήματα του ελληνικού λαού ενθυλακώνονται στις τσέπες του κυκλώματος των επιδοτήσεων, οι οποίοι κυριολεκτικά «πίνουν στην υγειά του κορόιδου (ελληνικού λαού)».
Β. Η πολιτική θεώρηση των επιδοτήσεων επενδύσεων
Αφήνω έξω από την κριτική όλα τα «υποτίθεται» του συστήματος και στοχεύω στο κέντρο και στην ουσία. Οι επιδοτήσεις επενδύσεων λειτουργούν στο καπιταλιστικό σύστημα ως ενίσχυση κάποιων προσώπων με χρήματα του κοινού ταμείου μιας κοινωνίας και ενός κράτους, ώστε αυτοί να καταστούν προνομιακά ισχυροί. Οι επιδοτήσεις επενδύσεων αποτελούν αναδιανομή του εισοδήματος εις βάρος των πολλών και υπέρ λίγων και μια από τις βασικές εκφάνσεις του λεγόμενου «κρατικοδίαιτου καπιταλισμού».
Αδιαφανείς, αντιδημοκρατικές, βρώμικες και ζημιογόνες είναι οι επιδοτήσεις επενδύσεων, όπως λειτουργούν στο καπιταλιστικό σύστημα και ακόμα πιο λερές και βδελυρές είναι στην Ελλάδα.
Γ. Πολιτική πρόταση: Να επιδοτηθεί με συγκεκριμένους όρους ισότητας το σύνολο των Ελλήνων για να φτάσουμε σε μία πραγματική κοινωνική οικονομία.
Οι επιδοτήσεις επενδύσεων ως έχουν, πέρα από τα εσωτερικά και λειτουργικά τους ελαττώματα, αποτελούν και ένα μέσο συντήρησης και αύξησης των αντιθέσεων ισχύος μεταξύ των πολλών αδύναμων και των λίγων ισχυρών της οικονομίας και της κοινωνίας.
Είναι σαφές ότι τις δομές και τις υποδομές να προχωρήσουν σε «επενδύσεις» και σε αντίστοιχες επιδοτήσεις έχουν μόνο οι ισχυροί του χρήματος.
Καθώς η δημόσια διοίκηση στην Ελλάδα, από τον καιρό του Οθωνα μέχρι σήμερα, λειτουργεί μόνο κατασταλτικά και ελεγκτικά, είναι σαφές ότι την δυνατότητα σοβαρών μελετών και προτάσεων (πέραν των λοιπών δυνατοτήτων της παράνομης παθογένειας που προαναφέρθηκαν) την έχουν μόνο οι ισχυροί του χρήματος και τα εταιρικά τους μορφώματα. Είναι πρακτικά αδύνατο να φθάσουν στην μελέτη και την λήψη επιδοτήσεων για σοβαρές επενδύσεις άλλοι Ελληνες πολίτες. Παραβιάζεται συνεπώς στην ουσία της και η συνταγματική αρχή της ισότητας και μην ξεχνάμε ότι οι επιδοτήσεις αποτελούν χρήματα όλων των πολιτών.
Μια ριζική αλλαγή, μια ριζοσπαστική αναθεώρηση της πολιτικής των επιδοτήσεων μπορεί να επιφέρει μια πραγματική παραγωγική και κοινωνική επανάσταση στην χώρα, να εγκαθιδρύσει όρους ισότητας μεταξύ των πολιτών, να καταπολεμήσει την ανεργία, να συνθέσει μια πραγματική κοινωνική οικονομία, να μειώσει τις αντιθέσεις, ακόμα και να προχωρήσει στην αναθεώρηση του ρόλου και του χαρακτήρα της δημόσιας διοίκησης στην χώρα.
Η πρόταση είναι απλή, καθώς κινείται στην βάση της αρχής της ισότητας και σέβεται τον άνθρωπο και την προέλευση των χρημάτων από το κοινό, δημόσιο ταμείο:
α. Οι επιδοτήσεις πρέπει να υπολογίζονται και να δίνονται σε ατομική βάση, δηλ. σύμφωνα με τον αριθμό των μετεχόντων ενεργά και ισότιμα σε μία επένδυση (αρχή της ισότητας). Προσδιοριστικό δηλ. του ύψους της επιδότησης οφείλει να είναι το ατομικό στοιχείο, π.χ. 10.000 Ευρώ ανά ενεργά συμμέτοχο στην πρόταση.
β. Τα πρόσωπα που θα εργαστούν κατά κύριο επάγγελμα και απασχόληση στην προτεινόμενη επένδυση λαμβάνουν πολλαπλάσια προσωπική επιδότηση.
γ. Κανείς δεν μπορεί να λάβει επιδότηση πάνω από μία φορά. 2η επιδότηση επιτρέπεται μόνο για ειδικούς λόγους και μόνο με απόφαση της αρμόδιας τοπικής ανεξάρτητης αρχής (ή του τοπικού Ο.Τ.Α.) που συγκεκντρώνει τα 2/3 των μελών του οικείου συμβουλίου.
Αυτοί είναι οι βασικοί άξονες μιας δίκαιης, δημοκρατικής και ουσιαστικής λύσης που θέτει την κοινωνία σε κίνηση, ενισχύει ουσιαστικά την πρωτοβουλία των ανθρώπων και την παραγωγικότητα και οδηγεί στην συλλογική και ατομική κοινωνική χειραφέτηση. Τα οφέλη για το σύνολο της κοινωνίας θα είναι πολλά και ουσιαστικά και με χιλιάδες θετικές εκφάνσεις.
Τα ανωτέρω συνδυασμένα με ένα νομικό πλαίσιο αυτοδιαχείρισης και τον άμεσο δημοκρατικό κοινωνικό έλεγχο – συνδρομή μπορούν να οδηγήσουν σε ελάχιστο χρόνο σε θεαματικά θετικά αποτελέσματα για την ελληνική κοινωνία και τους Ελληνες.
Παραμένει το ζήτημα των μελετών, που δημιουργεί απαγορευτικούς όρους και συνθήκες για τους πολλούς. Εδώ τίθεται σαφές το θέμα της δημόσιας διοίκησης και του ρόλου της.
Για να προβούμε επιτέλους στην ουσιαστικά αλλαγή του χαρακτήρα, του ρόλου και της κατεύθυνσης της δημόσιας διοίκησης,οι το δημόσιο και οι υπηρεσίες του οφείλουν :
– Να προ-χωροθετήσουν τον τόπο στον οποίο επιτρέπονται επενδύσεις (ανάλογα με το είδος.)
– Να εκπονήσουν σχέδια και μελέτες για την εγκατάσταση, οργάνωση και λειτουργία κάθε είδους επένδυσης.
– Να εκπονήσουν παράλληλα με τις μελέτες και αντίστοιχα κοστολόγια υλικών και υπηρεσιών για κάθε επένδυση.
– Να λειτουργούν συμβουλευτικά σε κάθε πρόταση, προτείνοντας πάντα τυχόν τροποποιήσεις.
Τέλος, για την ουσιαστική εμπέδωση της δημοκρατίας και την επιτυχία κάθε εγχειρήματος αναγκαία είναι και η κοινωνική συμμετοχή και πρόταση στα ανωτέρω. Μέσα λοιπόν από ευρύτερες δημοκρατικά εκλεγμένες ανεξάρτητες αρχές θα μπορεί να υπάρχει όχι μόνο ο δημόσιος ανοικτός έλεγχος όλων των ανωτέρω πράξεων και προτάσεων (εννοώ βεβαίως και του δημοσίου), αλλά ακόμα και η παραγωγική πρόταση επενδύσεων ως έκφραση των κοινωνικών και παραγωγικών αναγκών σε κάθε περιοχή και η ουσιαστική εγκριτική λειτουργία των προτάσεων, ως και η γενικότερη κίνηση και αρμοδιότητα επί του θέματος.
Είναι σαφές ότι οι ρεμούλες και οι διασπαθίσεις του δημοσίου χρήματος όλων μας πρέπει να σταματήσουν. Οι αισχρές και ζημιογόνες πολιτικές που ακολουθήθηκαν πρέπει οριστικά να σταματήσουν.
Με απλές, αλλά ουσιαστικές και δίκαιες ριζοσπαστικές αποφάσεις και λειτουργία των θεσμών σύμφωνα με τις θεμελιώδεις αρχές του Συντάγματος μπορούμε να προχωρήσουμε στο μέλλον, σε ένα μέλλον που θα ανήκει σε όλους.
Διαφορετικά καμία επιδότηση να μην δοθεί και σε κανένα και ας χρησιμοποιηθούν τα δισεκατομμύρια της διαφθοράς και της ανισότητας υπέρ της παιδείας και της υγείας του ελληνικού λαού, άλλωστε το θέμα αφορά χρήματα από το υστέρημα του ίδιου του ελληνικού λαού … .
Η συζήτηση για το θέμα στο http://dialogos-koinonia.forumotion.com/forum.htm
Με φιλικούς χαιρετισμούς
Δημήτρης Καραμήτσας
4 Μαΐου, 2010
Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΚΟΣΤΙΖΕΙ ΣΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΗΝ ΖΩΗ ΤΟΥΣ ΚΑΙ 2 ΤΡΙΣ ΕΥΡΩ
Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΚΟΣΤΙΖΕΙ ΣΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΗΝ ΖΩΗ ΤΟΥΣ ΚΑΙ 2 ΤΡΙΣ ΕΥΡΩ.
Είναι δεδομένο ότι ο καπιταλισμός, όπως και κάθε κοινωνικό σύστημα, έχει ως σκοπό την διατήρηση και την αναπαραγωγή του. Είναι επίσης δεδομένο ότι ο καπιταλισμός στηρίζεται στην αξιακή εκμετάλλευση ανθρώπων και πραγμάτων και ακολουθεί την αυτή τακτική των προηγουμένων συστημάτων κοινωνικής οργάνωσης (των οποίων αποτελεί απλή εξέλιξη και όχι επαναστατική ανατροπή). Αντιμετωπίζει δηλ. τους ανθρώπους ως αναλώσιμα υλικά για την επίτευξη των σκοπών του, αντί για ελεύθερους και ίσους ανθρώπους.
Η διατήρηση και η αναπαραγωγή του καπιταλισμού γίνεται μέσα από τους ανασχηματισμούς και μετασχηματισμούς του. Τα δομικά στοιχεία του καπιταλισμού το επιτρέπουν, καθώς ο καπιταλισμός είναι σύστημα εκμετάλλευσης των ανθρωπίνων βιοτικών αναγκών. Οι ανθρώπινες βιοτικές ανάγκες πάντοτε υπάρχουν και θα υπάρχουν και ο καπιταλιστής ενδιαφέρεται μόνο για την αξιακή εκμετάλλευσή τους και όχι για τον άνθρωπο και την ανθρωπότητα. Ο άνθρωπος και η ανθρωπότητα είναι για τον καπιταλισμό ένας συντελεστής του οικοδομήματος του κέρδους, ένας στατιστικός δείκτης και ένα χρησιμοποιούμενο μέσο και υποχείριο και είναι χαρακτηριστική η απάνθρωπη αδιαφορία των καπιταλιστών για τους ανθρώπους, όταν αυτοί τίθενται στην ζυγαριά με τα κέρδη.
Όταν ακούτε ένα καπιταλιστή να ενδιαφέρεται για τους ανθρώπους, για την φύση, για την ποιότητα ζωής είναι σαφές ότι αυτό δεν το πράττει απλά και ανθρώπινα, αλλά ότι πάντα πίσω από την σκέψη του βρίσκεται ένας ρεφορμισμός του καπιταλισμού που αποσκοπεί στα κέρδη.
Τα ίδια πράγματα συμβαίνουν και στην χώρα μας και το πρώτο πράγμα που θα έπρεπε να έχουμε εννοήσει, είναι ότι στην χώρα μας, από τον καιρό του Οθωνα μέχρι σήμερα εφαρμόζουμε το αυτό σύστημα: τον καπιταλισμό. Για μία σειρά από λόγους που ανάγονται στην φύση του καπιταλισμού και την κουλτούρα του Ελληνα, όσα βιώνουμε σήμερα είναι αποτελέσματα του καπιταλισμού: της δομικής συστατικής αδιαφορίας του για τους ανθρώπους ως οντότητες, για τις κοινωνίες τους και την λειτουργία τους. Ο καπιταλισμός ενδιαφέρεται ως σύστημα μόνο για ισχύ και ατομικά κέρδη.
Ακόμα και εάν δεν μας ταιριάζει ως λαό και κουλτούρα κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι ο καπιταλισμός είναι η αιτία των δεινών της χώρας και των Ελλήνων. Εάν λοιπόν ψάχνουμε να βρούμε διεξόδους και λύσεις θα είναι μάταιο, καταστροφικό και εν τέλει βλακώδες να τις αναζητούμε μέσα στον καπιταλισμό και την λειτουργία του.
Είναι πλέον αποδεδειγμένο ότι η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ όχι μόνο δεν θίγει, αλλά και ενισχύει την λειτουργία του καπιταλισμού στην χώρα με τις επιλογές της και ουσιαστικά ενισχύει τον μετασχηματισμό του σε ένα ακόμα πιο ακραίο σύστημα εκμετάλλευσης. Αισθάνομαι εγώ και εκατοντάδες χιλιάδες Ελληνες πραγματικά εξαπατημένοι από την κυβέρνηση Παπανδρέου, που μιλούσε για αναδιανομή του πλούτου και συστημική αλλαγή και ήλθε να μετασχηματίσει την στυγνότητα του καπιταλισμού σε ένα ακόμα πιο ζοφερό, άγριο και καταπιεστικό καπιταλιστικό σύστημα/οικοδόμημα. Είναι επίσης μαθηματικά βέβαιο ότι η κυβέρνηση αυτή θα στραφεί προς τους ίδιους ανθρώπους και συμφέροντα και θα τους ενισχύσει από το υστέρημα που εκβιαστικά και τρομοκρατικά στερεί από τους Ελληνες, προκειμένου να «ανασυγκροτήσουν» την χώρα. Όμως η Ελλάδα και κάθε χώρα σε κάθε χρονική και ιστορική περίοδο είναι οι άνθρωποι που ζουν σε αυτή. Εάν δεν υπήρχαν οι άνθρωποι να τον δημιουργήσουν δεν θα υπήρχε ο Παρθενώνας, ούτε κανένας πολιτισμός, ούτε καμία χώρα, κανένα κράτος. Στους ανθρώπους αυτούς λοιπόν, στους Ελληνες και στις Ελληνίδες, η κυβέρνηση επιβάλλει εξουσιαστικά, να γίνουν ακόμα πιο πολύ υποζύγια, να εξανδραποδιστούν περαιτέρω, όχι βεβαίως για το «καλό της χώρας», αφού οι ίδιοι οι Ελληνες και οι Ελληνίδες είναι η χώρα τους, αλλά για το «καλό των καπιταλιστών», «επενδυτών» και «επιχειρηματιών».
Αυτά περικλείουν ως περιεχόμενο και σηματοδοτούν τα ιδεολογήματα περί «ανάπτυξης» , «ανταγωνιστικότητας», «προόδου» και «ελεύθερης αγοράς» που μηρυκάζουν διαρκώς σε όλη την κοινωνία οι καπιταλιστές και τα κυβερνητικά και μη παπαγαλάκια τους. Όλες οι ανωτέρω έννοιες συνοδεύονται εννοιολογικά και ακολουθούνται από την έννοια «καπιταλισμός». Όταν δηλ. μιλάνε για «ανάπτυξη» εννοούν καπιταλιστική ανάπτυξη, καπιταλιστική «πρόοδο» κ.ο.κ. .
Εάν λοιπόν σκεφτούμε ότι και πάλι μέσο των πολιτικών αυτών είναι ο άνθρωπος, ο άνθρωπος υποζύγιο, ανδράποδο και υποχείριο, είναι εύκολο να αντιληφθούμε ότι όλες αυτές οι έννοιες στρέφονται εναντίον μας και για αυτό τον λόγο στρέφονται εναντίον του λαού αυτής της χώρας και οι αντίστοιχες κυβερνητικές πολιτικές, που τις προβάλλουν ως μονόδρομο και ως εθνική ανάγκη.
Ούτε μονόδρομος είναι βέβαια, ούτε εθνική ανάγκη, είναι μόνο καπιταλιστικός μονόδρομος και καπιταλιστική ανάγκη, ανάγκη διατήρησης και επέκτασης του καπιταλισμού, ανάγκη δική τους και όχι του ελληνικού λαού. Πρόκειται αποκλειστικά για καπιταλιστική ανάγκη και καπιταλιστικό μονόδρομο και όχι για ανθρώπινη ανάγκη ή κοινωνικό μονόδρομο. Αυτό εννοούν, απλά δεν το λένε. Υπάρχουν λύσεις, εύκολες, απλές και απτές, που μπορούν να εξασφαλίσουν στους Ελληνες και την παραγωγική αυτάρκεια της κοινωνικής οικονομίας και την ισότητα και την πραγματική πρόοδο, προκοπή και ανάπτυξη και να απελευθερώσουν την χώρα από τα δουλικά δεσμά.
Απλά αυτοί οι πολιτικοί είναι υπηρέτες και συντελεστές ενός συστήματος εκμετάλλευσης που θεωρεί τους ανθρώπους αντικείμενα εκμετάλλευσης και τους κατατάσσει στην ίδια κατηγορία (αν όχι σε κατώτερη) με τα υποζύγια και τις μηχανές.
ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ
Βρισκόμαστε μπροστά σε ένα ειδεχθέστατο έγκλημα, ένα έγκλημα κατά των Ελλήνων, ένα έγκλημα κατά των ανθρώπων. Ένα έγκλημα που τελέστηκε με σειρά πράξεων και σε βάθος χρόνου κατά του Ελληνικού λαού. Μια σειρά καπιταλιστικών κακουργημάτων που τέλεσαν οι καπιταλιστές (ημεδαποί και αλλοδαποί) και οι πολιτικοί υφιστάμενοί τους. Με βάση τα δικά τους στατιστικά στοιχεία και την ανάλυση της πραγματικότητας, οι καπιταλιστές έχουν κλέψει από τους Ελληνες πάνω από 2 τρις Ευρώ. Μας έχουν κλέψει την ζωή και το μέλλον μας.
Ας δούμε μερικούς από τους κύριους συντελεστές των ακαταδίωκτων συστημικών κακουργημάτων της τελευταίας εικοσαετίας:
α. Δημόσια έργα και προμήθειες :
– Θεσμοθετημένη «μίζα» υπέρ κεντρικής πολιτικής σκηνής ύψους 6-7% επί των προϋπολογισμών των μεγάλων έργων και προμηθειών. Αντίστοιχο συνολικό κόστος για τους Ο.Τ.Α. και τις Δ.Ε.Κ.Ο.
– Μίζα ανώτερου υπαλληλικού προσωπικού μέσου ύψους 5% .
– Αισχροκερδείς υπερχρεώσεις υλικών, «μελετών» και υπηρεσιών, πιστοποιήσεις για έργα, υλικά και εργασίες που δεν υπήρχαν.
Αποτέλεσμα : κόστος για τον ελληνικό λαό μέσω του προϋπολογισμού σε έργα και προμήθειες τριπλάσιο από χώρες όπως οι Η.Π.Α. , η Μ. Βρετανία, η Γερμανία.
Εκτιμούμενο σύνολο θεσμικώς καλυμμένης και ακαταδίωκτης κλοπής την τελευταία εικοσαετία με βάση τους προϋπολογισμούς κατ’ ελάχιστο 300 δις Ευρώ.
β. Ιδιωτικά έργα και ιδιωτικές προμήθειες και αγορές
Αισχροκερδείς υπερχρεώσεις παντού: στις κατασκευές, στα σουπερμάρκετ, στις υπηρεσίες, στα καύσιμα, σε όλο το φάσμα της ζωής και της οικονομίας.
Μόνο στα καύσιμα με την λεγόμενη απελευθέρωση (έτσι κ. Ανδριανόπουλε …) έχει επέλθει αδικαιολόγητη αισχροκερδής ζημία στον ελληνικό λαό, συντηρητικά υπολογιζόμενη κατά την τελευταία εικοσαετία στο ποσό των 75 δις Ευρώ με βάση την ετήσια κατανάλωση.
Οι χώρες που αποκαλούνται PIIGS (Πορτογαλία, Ιρλανδία, Ιταλία, Ελλάδα, Ισπανία) δεν είναι τυχαίο ότι είναι οι ίδιες που έχουν τις υψηλότερες πανευρωπαϊκά τιμές στα ράφια του σουπερμάρκετ. Ισως και αυτή να είναι μία από τις βασικές αιτίες της καπιταλιστικής τους καχεξίας, αισχροκέρδεια που παγίως έχουν οι πολυεθνικές και εξαγωγή των ποσών εκτός της χώρας. Με τις συντηρητικότερες των εκτιμήσεων και με βάση τα ετήσια έξοδα των νοικοκυριών για τέτοια προϊόντα το κόστος της αισχροκέρδειας ανέρχεται σε ποσό ανώτερω των 100δις Ευρώ. Εάν υπολογίσουμε και την εσωτερική αισχροκέρδεια το σύνολο ξεπερνά τα 200 δις Ευρώ.
Στην οικοδομή η αισχροκέρδεια είναι ένα πάγιο φαινόμενο που υπερδιπλασιάζει το κόστος κατασκευής. Μόνο στον τομέα αυτό το κόστος της εικοσαετούς αισχροκέρδειας στην χώρα μας προσεγγίζει τα 40 δις Ευρώ.
γ. Τράπεζες
Το αισχροκερδώς πωλούμενο χρήμα, υπό την ψευδο-αιτιολογία της επισφάλειας, (το ακριβό χρήμα προκαλεί την επισφάλεια λόγο της καχεξίας που επιβάλλει) έχουν προκαλέσει επιβάρυνση υπολογιζόμενης τάξεως 700 δις στην ελληνική οικονομία.
δ. Χρηματιστήριο
Οι ζημιές από τα χρηματιστηριακά παιχνίδια και τις χρεοκοπίες εισηγμένων ακρίτως επιχειρήσεων είναι ανυπολόγιστες. Οι συντηρητικότερες των βάσιμων εκτιμήσεων κάνουν λόγο για ζημία άνω των 250 δις Ευρώ.
ε. Κονδύλια Ε.Ο.Κ. & Ε.Ε.
Το αντίτιμο της εθνικής υποτέλειας, της εκμετάλλευσης και των παραγωγικών ελλειμμάτων σκορπίστηκε στους πέντε ανέμους. Πάνω από 50% των ευρωπαϊκών κονδυλίων και τουλάχιστον ποσό 50δις Ευρώ διανεμήθηκε μεταξύ πολιτικών και «επιχειρηματιών» και ενθυλακώθηκε από αυτούς με επιχορηγήσεις με προγράμματα «επιμόρφωσης» που γίνονταν στα χαρτιά και μία σειρά εικονικών και άχρηστων «μελετών» και «ερευνών».
Δεν θα υπεισέλθω σε άλλους τομείς της «οικονομίας του καπιταλισμού» και της αισχροκέρδειας. Με τις συντηρητικότερες των εκτιμήσεων το κόστος του καπιταλισμού για τους Ελληνες πολίτες προσεγγίζει την τελευταία εικοσαετία τα 2 τρις Ευρώ. Από το ποσό αυτό τουλάχιστον το ½ βρίσκεται εκτός της χώρας. Βαρύς ο φόρος της υποτέλειας, βαρύ το τίμημα του «καπιταλισμού» … .
Το ζήτημα βεβαίως δεν αφορά τα χρήματα, που στην καλύτερη περίπτωση είναι άχρηστα χαρτιά, αλλά το κόστος στην ζωή των Ελλήνων και την ζοφερή πραγματικότητα που βιώνουν και θα βιώσουν.
Οι Ελληνες «πολιτικοί», αυτοί οι κατά πλειοψηφία τυχοδιώκτες, υπηρέτες, οι κατά πλειοψηφία εθνικοί μειοδότες και μετριότητες, όφειλαν να έχουν εμποδίσει την λεηλασία της χώρας και να έχουν σκεφτεί (εάν μπορούν) και προτείνει ουσιαστικές λύσεις για μία πορεία πραγματικής προκοπής, πραγματικής ζωής του λαού, της κοινωνίας και της χώρας. Μόνο το κόστος της ανεξέλεγκτης καπιταλιστικής αισχροκέρδειας για τον ελληνικό λαό (την οποία όφειλαν να ελέγξουν με απλούστατες αυτονόητες ρυθμίσεις) είναι τεράστιο και δυσβάστακτο. Ολοι οι φανφαρόνοι της πολιτικής, αυτοί που επαίρονται πως αποτελούν τον «πολιτικό κόσμο» της χώρας, θα πρέπει στην καλύτερη για αυτούς περίπτωση να επιστρέψουν στις οικίες τους. Δεν χρειαζόμαστε άλλο τις άθλιες «υπηρεσίες» τους.
Μαζί μπορούμε να οικοδομήσουμε μια πραγματική δημοκρατία, μαζί μπορούμε να προχωρήσουμε στην πραγματική αυτάρκεια, στην κοινωνία της ισότητας, στην κοινωνία των ανθρώπων και όχι των καπιταλιστών. Οφείλουμε να το πράξουμε για τους εαυτούς μας και τις γενιές που έρχονται.
Οι επόμενες κινήσεις των υπηρετών των καπιταλιστών θα είναι να επιβάλλουν στον λαό την χρηματοδότηση των καπιταλιστών με σκοπό την «ανάπτυξη» και το ξεπούλημα της περιουσίας του ελληνικού λαού. Θα είναι η ολοκλήρωση ενός ακόμα μετασχηματισμού του συστήματος. Ο άμεσος στόχος θα πρέπει να είναι να τους εμποδίσουμε. Ο άμεσος στόχος θα πρέπει να είναι το χτίσιμο της πραγματικής κοινωνικής οικονομίας των ίσων ανθρώπων, της αυτάρκειας της χώρας, της εθνικής, κοινωνικής και ατομικής ανεξαρτησίας. Ο στόχος της πραγματικής προκοπής και προόδου, ο στόχος της πραγματικής ζωής.
Απομένει μόνο να καταλάβουμε ποιος είναι ο σκοπός της ίδιας της ζωής μας για να την κάνουμε πραγματικά καλύτερη.
30 Απριλίου, 2010
INKA προς ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ: ΜΕΙΩΣΤΕ ΤΩΡΑ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΤΙΜΕΣ ΚΑΤΑ 30%
ΜΕΙΩΣΤΕ ΤΩΡΑ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΤΙΜΕΣ ΚΑΤΑ 30%
Σε λίγες ημέρες τα σκληρότερα οικονομικά αντιλαϊκά μέτρα που βίωσε μεταπολεμικά η χώρα θα είναι μια ζοφερή πραγματικότητα.
Επειδή τα μέτρα που ανακοινώθηκαν θίγουν βάναυσα την σφαίρα των βιοτικών αναγκών του λαού της χώρας μας.
Επειδή τα μέτρα οδηγούν στην καταστροφή του κοινωνικού ιστού και στην υφεσιακή καθίζηση της οικονομίας.
Επειδή η πολιτική της οικονομίας χωρίς χρήμα ή με λιγότερο χρήμα μπορεί να δώσει διεξόδους μόνο εάν ικανοποιούν τις ανθρώπινες ανάγκες τους οι πολίτες.
Επειδή τα μέτρα ως έχουν αποτελούν λαιμητόμο για όλους τους Ελληνες.
Επειδή αντιλαμβανόμαστε ότι με τα μέτρα αυτά πληρώνει και πάλι ο λαός τις ασύδοτες αισχροκέρδειες των «επενδυτών» και «επιχειρηματιών» και την απίστευτη ανικανότητα του «πολιτικού κόσμου» (για να μην κάνουμε λόγο για σκάνδαλα – κλοπές του δημοσίου χρήματος).
Επειδή υπολογίσαμε ότι τα μέτρα που ανακοινώθηκαν ότι θα ληφθούν, προκαλούν κατ’ ελάχιστο και σύμφωνα με την δική μας εκτίμηση μείωση 30% στα κόστη παραγωγής και υπηρεσιών
και προκειμένου να υπάρξει κοινωνική δικαιοσύνη, σεβασμός της αξίας των ανθρώπων και της προσωπικότητάς τους που θίγεται άμεσα και βάναυσα, αλλά και να μην μετατραπούν τα μέτρα σε μονομερές όργιο κερδοσκοπίας των κύρια υπεύθυνων για την κρίση, δηλ. της οικονομικής ολιγαρχίας και εις βάρος και πάλι του ελληνικού λαού.
ΖΗΤΟΥΜΕ & ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ ως πολίτες αυτής της χώρας, ΟΠΩΣ ΜΕ ΤΗΝ ΑΥΤΗ ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΠΡΑΞΗ ΤΩΝ ΜΕΤΡΩΝ (που δεν θα έπρεπε ποτέ να είχατε λάβει)
ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΕ ΑΜΕΣΗ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΗ ΜΕΙΩΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΤΙΜΩΝ ΤΩΝ ΑΓΑΘΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΥΠΗΡΕΣΙΩΝ ΚΑΤΑ ΠΟΣΟΣΤΟ 30%
ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΕΛΑΧΙΣΤΟ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΚΑΝΕΤΕ ΥΠΕΡ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ & ΤΟ ΟΦΕΙΛΕΤΕ ΗΘΙΚΑ, ΠΟΛΙΤΙΚΑ & ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΓΙΑ ΝΑ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΣΕΤΕ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΤΟΥ ΤΗΝ ΖΩΗ.
Μην επικαλεστείτε πάλι την «ελεύθερη αγορά» για να μην λάβετε το μέτρο: Η ίδια η «ελεύθερη αγορά» επιβάλλει την μη παρέμβαση του κράτους στον καθορισμό της αμοιβής των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα. Αφού «παρεμβαίνετε» λοιπόν στις αποδοχές των εργαζομένων, οφείλετε να παρέμβετε και στις τιμές των αγαθών και των υπηρεσιών, καθώς το νομοθετικό πλαίσιο και η κατάσταση «έκτακτης ανάγκης» που επικαλείστε καθιστούν νόμιμη και πολιτικά επιβεβλημένη την υλοποίηση του αιτήματός μας.
ΠΑΡΤΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΕΝΑ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΟ ΜΕΤΡΟ ΥΠΕΡ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ
21 Απριλίου, 2010
Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΕΝΕΧΥΡΟΔΑΝΕΙΣΤΗΡΙΟ : ΠΩΣ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΞΕΦΥΓΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΛΑΦΥΡΑΓΩΓΙΑ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ
Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΕΝΕΧΥΡΟΔΑΝΕΙΣΤΗΡΙΟ : ΠΩΣ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΞΕΦΥΓΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΛΑΦΥΡΑΓΩΓΙΑ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ
Α. Κάποτε έγγραφα για το παγκόσμιο σύστημα, στο οποίο κυριάρχησαν οι «αγορές» . Το πώς η «οικονομία», αντί να είναι ενταγμένη στην ρύθμιση της κοινωνικής συμβίωσης, βρίσκεται έξω από αυτή και δρα αυθαίρετα επιβάλλοντας ιδεολογήματα όπως αυτό της «ελεύθερης αγοράς». Τώρα τα βρίσκουμε μπροστά μας.
Θα προχωρήσω ακόμα πιο πέρα και θα ζητήσω πράξεις ηρωισμού από την κυβέρνηση.
Σαφώς η άμεση χρεοκοπία μπορεί να είναι μία λύση, αλλά μόνο εφόσον μπορεί να οδηγήσει στην επαναδιαπραγμάτευση του ποσού του χρέους, όμως τίποτα από όλα αυτά δεν μπορεί να εγγυηθεί την πορεία στο μέλλον, αφού εμμένουμε στον καπιταλισμό και τον ενισχύουμε. Υπάρχουν όμως μερικές λύσεις και όροι που μπορούν να λειτουργήσουν ουσιαστικά και πέρα από τα λεκτικά πυροτεχνήματα της «χρεοκοπίας».
Αντιλαμβάνομαι την πνευματική αδυναμία του πολιτικού και οικονομικού κόσμου να δώσει λύσεις. Είναι βέβαιο ότι δεν έχουν λύσεις, αλλά είναι πνευματικά και πολιτικά εξαρτήματα του συστήματος και μάλιστα ιεραρχικά κατώτερα στην παγκόσμια πυραμίδα.
Υπάρχει μία συλλογιστική πορείας αντίδρασης, η οποία απαιτεί γενναιότητα και δεν εντάσσεται άμεσα σε όσα έχω προβάλλει ως κοσμοθεωρία και ως φιλοσοφική και πολιτική θέση. Είναι μια πολιτική συλλογιστική.
Πέρα από την εσωστρεφή προβληματική που μονοπωλεί την σκέψη των ηγετών του τόπου, υπάρχει μία άλλη λογική που αναφέρεται στην λογική και στις επιδιώξεις των «αντιπάλων» και στην κίνηση με βάση τις δικές τους αδυναμίες και τις αδυναμίες του συστήματος.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι πίσω από τα γρανάζια του παγκόσμιου τρομοκρατικού συστήματος της αγοράς βρίσκονται άνθρωποι. Αυτοί στην παγκόσμια πυραμίδα του καπιταλισμού λογίζονται ως πιόνια και γρανάζια σε κομβικές όμως θέσεις. Ποιός είναι ο λειτουργικός σκοπός τους ; Το κέρδος.
Στην κερδοφορία των πράξεών τους όμως, στηρίζουν οι πιο πάνω την θέση τους στην πυραμίδα. Εννοώ σαφώς ότι, εάν αποτύχουν θα «γκρεμιστούν» με αποτέλεσμα όχι μόνο οι βιοτικές τους ανάγκες (φυσικές και τεχνητές) να διακυβεύονται, αλλά και η προσωπική τους ελευθερία, ακόμα και η ίδια τους η ζωή. Πίσω από αυτούς βρίσκονται εκατομμύρια «επενδυτές» που ποντάρουν τις δικές τους βιοτικές ανάγκες συνδεδεμένες με το κέρδος, αυτό που σημαίνει την ζημία άλλων (εν προκειμένω των Ελλήνων πολιτών). Πάνω από όλους τους προηγούμενους βρίσκονται οι υπερδιαχειριστές των οικονομικών των αφεντικών του πλανήτη και ακόμα πιο πάνω οι κύριοι του πλανήτη (σε καμία περίπτωση δεν εννοώ τους πολιτικούς που είναι απλά ανδρείκελα).
Ολοι αυτοί λειτουργούν με στόχο το κέρδος … αυτό που προέρχεται από την εκμετάλλευση του πλανήτη και των ανθρώπων του.
Κατά συνέπεια τα αδύνατα σημεία τους βρίσκονται σε αυτό που επιδιώκουν και σε αυτό που είναι και στο οποίο στηρίζουν τις βιοτικές τους ανάγκες (ιδίως τις τεχνητές).
Για να διασφαλιστεί το «κέρδος» τους έχουν θεσπίσει μία σειρά από κανόνες, από νόμους, οι οποίοι κινούνται όλοι στην ίδια λογική. Πτωχεύσεις, κατασχέσεις, επιθετικές πολιτικές που συνδυάζονται με την ουσιαστική υποδούλωση ενός κράτους και ενός λαού, αλλά και την – τη ευκαιρία των οφειλών – περαιτέρω κερδοφορία και εξαγορά όλων των ανωτέρω δομών και υποδομών είναι το νομικό πλαίσιο που έχουν επινοήσει και επιβάλλει. Πρόκειται στην καλύτερη για αυτό περίπτωση για την λειτουργία ενός παγκόσμιου ενεχυροδανειστηρίου.
Στην δική μας περίπτωση, ο στόχος του «ενεχυροδανειστηρίου» είναι να αποκομίσει σημαντικά ενέχυρα, ώστε να εξασφαλιστεί το χρέος και να αποκομιστούν μεγαλύτερα και παγιότερα οφέλη, ακόμα μεγαλύτερα και περισσότερα από αυτά που έχει ήδη. «Ποντάρει» μάλιστα το σύστημα στην αδυναμία μας να πληρώσουμε και την ενισχύει προκειμένου να λάβει περισσότερα ενέχυρα (λάφυρα τα έλεγαν σε αλλοτινές εποχές) και σε καλύτερες τιμές.
Μέχρι σήμερα, οι όποιες κινήσεις της ελληνικής κυβέρνησης, οι όποιοι τακτικοί ελιγμοί, δεν λειτούργησαν και δεν απέφεραν τίποτα ουσιαστικό διότι απευθύνθηκαν σε λάθος ανθρώπους και με λάθος περιεχόμενο, κινούμενες στην λογική του πειθήνιου οφειλέτη, που επιθυμεί να αποπληρώσει το χρέος του για να μην υποστεί τις νομικές συνέπειες. Ρίξαμε δηλαδή νερό στο μύλο των «ενεχυροδανειστών», οι οποίοι πραγματικά γελούν και κοροϊδεύουν, ιδίως όταν βλέπουν απέναντί τους τέτοιους – κατά την δήλωση Σαρκάρ – «μαλάκες».
Β. Τι σημαίνει «γενναιότητα» , αλλά και στρατηγική εξυπνάδα στην περίπτωσή μας:
α. – Η ακύρωση της δυνατότητας ύπαρξης ενεχύρου.
Καθώς ο ελληνικός λαός και κάθε ένας από εμάς ξεχωριστά δεν οφείλει τίποτα σε αυτούς, ώστε να μπορούν να του κατασχέσουν την περιουσία (οφείλει μόνο το «κράτος«). Η πρώτη εύλογη κίνηση θα ήταν η «κοινωνικοποίηση» της υπάρχουσας περιουσίας του κράτους μέσω της μεταβίβασης των μετοχών σε όλο τον ελληνικό λαό και με τέτοιο νομικό καθεστώς, ώστε να μην μπορεί αυτός ο λαός να πωλήσει τις μετοχές του ελεύθερα.
Αυτό θα αποτελούσε τυπικά ιδιωτικοποίηση και ουσιαστικά κοινωνικοποίηση της κρατικής περιουσίας, δηλ. του «ενεχύρου». Τέτοια μοντέλα κατά την πρακτική και λειτουργική τους διάσταση έχω συνθέσει και προτείνει λεπτομερώς στο παρελθόν. Μια ΔΕΗ με μετόχους 10.000.000 Ελληνες δεν θα μπορούσε να αποτελέσει «λάφυρο και ενέχυρο» , ένα λιμάνι με κυρίους τους κατοίκους του δήμου το ίδιο, ένα δημόσιο ακίνητο με αντίστοιχους κυρίους … .
Η αποψίλωση του δημοσίου από οποιαδήποτε περιουσία είναι σαφές ότι θα οδηγήσει σε απόγνωση τους δανειστές και ταυτόχρονα θα είναι σύμφωνη με τις αρχές περί ιδιωτικοποίησης των πάντων, καθώς οι «μέτοχοι» θα είναι ιδιώτες που δεν οφείλουν τίποτα στους δανειστές. Βλέπετε, επειδή τα μεγάλα κράτη είναι οι μεγαλύτεροι οφειλέτες του συστήματος οικονομικής εξουσίας, έχουν φροντίσει ώστε θεσμός κρατικής καταδολίευσης δανειστών να μην υφίσταται.
β. – Η ανησυχία σε προσωπικό επίπεδο.
Είναι κάτι που αυτόθροα θα επέλθει με την «ιδιωτικοποίηση – κοινωνικοποίηση» των ενεχύρων. Αν και γρανάζια, οι διαχειριστές του καπιπταλισμού είναι και άνθρωποι και πάνω από όλα εγωκεντρικοί. Ο εαυτός τους είναι το βασικό κίνητρο της αισχρής λογικής και πορείας τους. Επειδή στον καπιταλισμό, οι λειτουργίες της πυραμίδας συνδέονται με νευρώνες και προκαλούν αντανακλαστικά φαινόμενα είναι βέβαιο ότι η δική τους φοβία για την μη εξυπηρέτηση και κάλυψη του χρέους θα επεκταθεί και θα διογκωθεί, τουλάχιστον προς τα κάτω, σε αυτούς τους στυλοβάτες της πυραμίδας που όμοια έχουν επενδύσει τους «κόπους» τους στην κερδώα εκμετάλλευση των Ελλήνων. Για αυτό στην παρούσα λογική κόπτονται για την «εμπιστοσύνη των αγορών» φανερώνοντας ταυτόχρονα τις φοβίες τους, δηλ. τα αδύνατα σημεία τους. Η αντίστροφή φοβία θα λειτουργήσει και σε όσους εγγυώνται το ελληνικό χρέος. Κάποιοι από όλους αυτούς θα χάσουν τις θέσεις τους ή τουλάχιστον θα κινδυνεύσουν έντονα να εκπαραθυρωθούν για τις αποτυχημένες υποδείξεις και τακτικές αισχροκέρδειας.
γ. – Εάν σκάσει η «φούσκα» τα χρήματά σας θα γίνουν αέρας και ατμός.
Είναι το επόμενο στάδιο της λογικής. Μιας λογικής που δεν έχει μέχρι σήμερα η κυβέρνηση καθώς φροντίζει μέσω της άγριας φορολόγησης των Ελλήνων να συγκεντρώσει τα χρήματα για να τα δώσει στα αφεντικά του πλανήτη. Το ίδιο ισχύει και για τους ανθρώπους, στους οποίους θέλει να επιβάλλει συνθήκες ακόμα μεγαλύτερης εκμετάλλευσης από τους καρχαρίες λαφυραγωγούς δανειστές. Ουσιαστικά, η χώρα προσφέρεται σε λαφυραγωγία και τα λάφυρα, ως γνωστόν, μεταφέρονται στους τόπους των λαφυραγωγών αφήνοντας πίσω φτώχεια και στερήσεις. Είναι επιτακτική λοιπόν ανάγκη να αποτύχει το πρόγραμμα Παπανδρέου – Παπακωνσταντίνου, να μην συγκεντρωθούν τα λάφυρα … . Αντίθετα, μια λογική μηδενικής φορολόγησης των χαμηλόμισθων, υπό το πρόσχημα της κινητοποίησης των παραγωγικών δυνάμεων της «αγοράς», εντάσσεται στην λογική περιουσιακής αποψίλωσης του κράτους, ήτοι στην απουσία λαφύρων και οδηγεί μετά βεβαιότητας στην τρίτη φάση: αυτή της επαναδιαπραγμάτευσης του χρέους της «φούσκας».
Μπροστά στην ακύρωση των ιδίων των διαχειριστών, στην εξάτμιση των κεφαλαίων και στις ανέγγυες μη λαφυραγωγούς πιστώσεις, είναι βέβαιο ότι προτιμητέα θα είναι για αυτούς η επαναδιαπραγμάτευση, η μείωση, η επιμήκυνση της αποπληρωμής. Θα είναι μία σωτηρία για όλους ή έστω για τους περισσότερους.
Βέβαια οι αντανακλάσεις των ανωτέρω σε τομείς της μη πραγματικής, της εικονικής ελληνικής οικονομίας (όπως π.χ. στον τραπεζικό τομέα) θα είναι ιδιαίτερα αρνητικές, αλλά η ίδια η εικονική «λογιστική» οικονομία είναι το βασικότερο πρόβλημα της Ελλάδας και των Ελλήνων.
δ.- Γενναίες λύσεις και με την Τουρκία.
Ως αντίδραση, η Τουρκία μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως το προσφορότερο μέσο για να λάβουν τελικά τα λάφυρα οι λαφυραγωγοί (και μάλιστα και από τους δύο λαούς) με την διενέργεια ενός πολέμου, που και θα ακυρώσει τα ανωτέρω και θα τους προσφέρει λαφυραγωγία ακόμα και από την κατάληψη και κατοχή τμημάτων του ελληνικού κράτους. Ακόμα και για παραδειγματισμό άλλων ατίθασων και μη πειθήνιων λαών … .
Ομως και στο πλαίσιο αυτό υπάρχουν λύσεις, που μπορούν να αποδώσουν ακόμα περισσότερα και να σπείρουν τελικά την σύγχυση μέσα στις τάξεις των «αντιπάλων». Στην διασφάλιση του ρόλου της Τουρκίας, πέρα από το πλαίσιο συμμαχιών και στήριξης, που οφείλει – έστω τώρα – να διαμορφώσει η Ελλάδα στηριζόμενη σε παραδοσιακούς και μη αντιπάλους των ενεχυροδανειστών και στην γεωστρατηγική της θέση, είναι βέβαιο ότι οι λύσεις πρέπει να αναζητηθούν μέσα από την διμερή συνεννόηση με την Τουρκία και την έμπρακτη ακύρωση και της δυνατότητας πολεμικής σύρραξης. Μην ξεχνάμε ότι το Τουρκικό χρέος προς τους ίδιους ενεχυροδανειστές είναι ακόμα μεγαλύτερο από το ελληνικό.
Κρίσιμο στην λογική αυτή είναι και μπορεί να αποδειχθεί το Αιγαίο και η Ανατολική Μεσόγειος, κατά κυριολεξία το περιεχόμενό του. Είναι σαφές ότι θα γινόταν εύκολα δεκτή από την Τουρκία μία πρόταση συνεκμετάλλευσης των πετρελαίων του Αιγαίου και της Ανατολικής Μεσογείου, σε περιοχές οι οποίες βρίσκονται αδιαμφισβήτητα στα διεθνή ύδατα και οι οποίες μπορούν να μετατραπούν σε ζώνες αποκλειστικής οικονομικής εκμετάλλευσης κατά το διεθνές δίκαιο της θάλασσας. Εάν τα εκμεταλλεύσιμα κοιτάσματα βρίσκονται στην ζώνη μεταξύ των 6 και 12 μιλίων από τα ελληνικά νησιά του Αιγαίου τότε η Τουρκία θα έχει ένα σημαντικά μικρότερο ποσοστό επί των κερδών από ό,τι η Ελλάδα.
Επειδή δε στο διεθνές δίκαιο ισχύει ο όρος της αμοιβαιότητας η Τουρκία θα πρέπει να εισφέρει στην κοινή προσπάθεια με την συνεκμετάλλευση κοιτασμάτων που βρίσκονται σε περιοχές της Ανατολικής Μεσογείου που ελέγχει και με την παραχώρηση οικονομικών ανταλλαγμάτων, όπως ελεύθερες ζώνες στο λιμάνι της Σμύρνης και της Κωνσταντινούπολης, καθεστώς ελεύθερης ατελούς διέλευσης ελληνικών πλοίων από τα στενά του Βοσπόρου κλπ.
Πρέπει να διαφυλαχθεί η ισορροπία για να μην νοιώθει και να μην είναι κανένας λαός δυσαρεστημένος και ταυτόχρονα να ακυρωθεί τοις πράγμασι η απόσταση και οι διαθέσεις των πολεμοκάπηλων και όσων τους κατευθύνουν.
Είναι σαφές ότι την διαχείριση των κοιτασμάτων αναγκαστικά και δυστυχώς εις βάρος των λαών, πρέπει να την έχουν εταιρείες των «δανειστών» και το όλο εγχείρημα θα πρέπει να το χρηματοδοτήσουν τράπεζες των ιδίων. Απλά τα κράτη θα εισπράττουν τα ποσοστά από τα κέρδη μέσω φορέων (που ακόμα και αυτοί μπορούν να λογίζονται «ιδιωτικοί» κατά την ανωτέρω κοινωνική έννοια). Αυτό θα ερεθίσει την τάση των ενεχυροδανειστών για κερδοσκοπία, θα τους κάνει να πιστέψουν ότι μπορούν να λάβουν και μέρος των παλαιών οφειλών και θα ενσπείρει μεταξύ τους διχογνωμίες ως προς την τύχη της Ελλάδας, που θα ακυρώσουν και θα ματαιώσουν τα σχέδια καταστροφής της. Θα τους δώσουμε τα «λάφυρα» που εμείς επιθυμούμε.
Είναι λοιπόν σημαντικό να κινηθούμε με την Τουρκία, καθώς οι υπάρχουσες κυρίαρχες πολιτικές τάσεις στον τουρκικό λαό το ευνοούν.
Ολα αυτά ενώ στην χώρα μας θα χτίζουμε μια πραγματική κοινωνική οικονομία, όπως αυτή που με ακρίβεια έχω προτείνει, η οποία θα ανήκει στην κοινωνία και θα εξυπηρετεί μοναδικά και άμεσα τον άνθρωπο.
Είναι σαφές ότι μετά ταύτα οι παρεμβάσεις των οργανισμών παγκόσμιας καταπίεσης, όπως το Δ.Ν.Τ., θα είναι απλά «φιλολογικές» και οι επισκέψεις τους στην ουσία «τουριστικές».
17 Μαρτίου, 2010
ΕΧΟΥΜΕ ΤΗΝ ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ ΝΑ ΠΡΟΧΩΡΗΣΟΥΜΕ
Α. Το πρώτο ίσως πράγμα που πρέπει σε πρακτικό επίπεδο να εννοήσουμε ως λαός είναι ότι οι πολιτικοί μας είναι απίθανα και τραγικά μέτριοι (για να μην χρησιμοποιήσω πιο πικρά λόγια). Πρέπει επίσης να αντιληφθούμε ότι το συνολικό μας επίπεδο ως λαός είναι πολύ χαμηλό, όχι συγκριτικά, αλλά ουσιαστικά. Αυτό μας αφορά ως λαό και στην συνέχεια θα αναφέρω τι θα πρέπει κατά την γνώμη μου να γίνει. Εάν το επίπεδο μιας επαγγελματικής ομάδας είναι συναπότοκο μιας σειράς παραγόντων που είναι δύσκολο να μεταβληθούν, καθώς στηρίζονται στην γνώση και στην εν γένει κουλτούρα, στο ζήτημα των ανθρώπων που δηλώνουν πολιτικοί τα πράγματα είναι εν συνόλω διαφορετικά, αφού υπάρχει ο παράγων επιλογή.
Οι πολιτικοί δεν αποτελούν επαγγελματική ομάδα, αλλά πρόκειται για πρόσωπα προερχόμενα από κάθε κοινωνική τάξη και κατ’ ακολουθία από κάθε επαγγελματική ή άλλη ομάδα. Ακόμα και εάν το επίπεδο του λαού μας κρατιέται χαμηλά, αυτό δεν σημαίνει ότι οι επιλογές του ως προς τους πολιτικούς πρέπει να είναι ανάλογα εσφαλμένες. Ο χειρισμός της εξουσίας είναι χειρισμός της τύχης του λαού και εκεί τα πράγματα λειτουργούν με μεγαλύτερη αμεσότητα. Οι βιοτικές ανάγκες των ανθρώπων επιβάλλουν τις επιλογές και τις λύσεις. Σε ένα κράτος όπου η δημοκρατία βρίσκεται σε πραγματικό, ουσιαστικό και πρακτικό έλλειμμα και αποτελεί μόνο δικαιολογία για την «μη δημοκρατία» που βιώνουμε, οι επιλογές των πολιτών είναι εξ αρχής περιορισμένες σε πρόσωπα. Δυστυχώς, τα πρόσωπα που δηλώνουν «πολιτικοί» και χειρίζονται την δημόσια εξουσία προέρχονται μέσα από αδιαφανείς προωθήσεις και επιλογές. Η άσκηση δημόσιας εξουσίας, δηλ. εξουσίας που πηγάζει από τον λαό και ανήκει σε αυτόν, δεν μπορεί να γίνεται μέσα από αδιαφανείς επιλογές.
Θα πρέπει συνεπώς ο λαός μας, εμείς οι ίδιοι ως κομμάτια του να καταλάβουμε ότι εγκληματούμε απέναντι στον εαυτό μας, στους άλλους και στις επόμενες γενιές με τις επιλογές μας. Επιτέλους πρέπει να σοβαρευτούμε και να ακυρώσουμε εμείς οι ίδιοι όλη αυτή την επικίνδυνη γελοιότητα και μετριότητα που δημιουργήσαμε, αυτούς που χυδαία και αναιδώς αυτοαποκαλούνται «πολιτικός κόσμος».
Οσο για τους εαυτούς μας θα είναι υπεραρκετό εάν προσπαθήσουμε όλοι να πάμε λίγο πιο μπροστά το επίπεδο της γνώσης και της κουλτούρας μας. Ένα μικρό βήμα από τον καθένα θα είναι αρκετό για όλους, καθώς το φαινόμενο θα λειτουργήσει πολλαπλασιαστικά, λόγω της επικοινωτικής φύσης της κοινωνικής λειτουργίας.
Β. Δύσκολα είναι τα πράγματα για την χώρα μας σε κάθε επίπεδο και τομέα. Στην ίδια λογική όμως είναι και εύκολα γιατί σηματοδοτούν την συνειδητοποίηση ότι ο λήθαργος πρέπει να σταματήσει.
Προσωπικά δεν ελπίζω τίποτα περισσότερο από την παρούσα κυβέρνηση, από το να εφαρμόσει κάποιες από τις πρακτικές πολιτικές που τους έχω δώσει και έχουν υιοθετήσει (ακόμα και εάν δεν μπορούν πνευματικά να τις συλλάβουν και παρά τις εκτενείς αιτιολογίες που τους στέλνω).
Μέσα στο πλαίσιο των προτάσεων της διαφάνειας και εδώ και πολύ καιρό επισήμανα το ύψος των ελλειμμάτων στους κρατικούς προϋπολογισμούς (σε ποσά και αριθμούς) και την ανάγκη λογοδοσίας των πολιτικών. Εστω αργοπορημένα τα αντιπολιτευόμενα τη Ν.Δ. κόμματα το κατάλαβαν τα πραγματικά μεγέθη (έπρεπε βέβαια να το ομολογήσει και η Ν.Δ.). Το γεγονός ότι η ανάδειξη του ζητήματος ήλθε από την κοινωνία και όχι από τους πολιτικούς είναι χαρακτηριστική επιβεβαίωση της μετριότητας και της ανικανότητάς τους.
Τόσο το ζήτημα των ελλειμμάτων, όσο και το άμεσα συναφές ζήτημα της λογοδοσίας των αρμοδίων και υπευθύνων κατέστησαν πολλούς μήνες μετά τα κεντρικά ζητήματα της «πολιτικής». Είναι αυτονόητο, ότι το ζήτημα – αίτημα λογοδοσίας που έθεσα ως επιτακτική ανάγκη καλύπτεται θεσμικά από την σύσταση εξεταστικής επιτροπής στην Βουλή. Το ζήτημα όμως είναι ότι τις εξεταστικές επιτροπές απαρτίζουν κατά πλειοψηφία οι ίδιες πολιτικές μετριότητες και όχι ο λαός ή ειδικά εκλεγμένοι εκπρόσωποί του. Ετσι στην διαχρονική πορεία εναλλασσόμενων μετριοτήτων, αποδείχθηκε ότι ουδείς υψώνει το δάχτυλο για να δείξει (όταν το πνευματικό του επίπεδο το επιτρέπει) . Πρόσφατο δε και εύγλωττο είναι το παράδειγμα Παυλίδη, που σήκωσε το δάχτυλο για να δείξει τους άλλους και να απειλήσει, επικαλούμενος την ευαγγελική ρήση : ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω … . Είναι σαφές αυτό που είπε ο Παυλίδης : ποιος θα με κρίνει ; εσείς; Για προσέξτε καλά … .
Το πρόβλημα λοιπόν δεν είναι η σύσταση εξεταστικών επιτροπών, αλλά η στελέχωσή τους και η λειτουργία τους μέσα σε ένα νομικό και πραγματικό καθεστώς αυτοπροστατευόμενης και αλληλοπροστατευόμενης φαυλότητας και φαυλοκρατίας.
Το άλλο που μένει είναι ο πραγματικός αποπροσανατολισμός της χειμαζόμενης κοινωνικής πλειοψηφίας από τις πραγματικές ανάγκες, τα πραγματικά προβλήματα, τις πραγματικές λύσεις και κυρίως τις πραγματικές ουσιαστικές πολιτικές.
Εάν τα εξουσιαστικά κλιμάκια του ο ΠΑ.ΣΟ.Κ. δεν απαρτίζονταν από ένα μείγμα ατομιστών φιλόδοξων ανίκανων μεγαλοαστών, αστών και αναδυόμενων μικροαστών που κουβαλούν μέσα τους ως θέσφατο τον καπιταλισμό, είναι βέβαιο ότι η πολιτική στην Ελλάδα του σήμερα θα είχε και άλλο περιεχόμενο και άλλη ουσία, τουτέστιν δεν θα αποτελούσε μοναδικό της περιεχόμενο η οικονομική δυσπραγία και οι δογματικές απαράδεκτες και επιβαλλόμενες «λύσεις», που προτείνονται και πρόκειται να εφαρμοστούν. Τα εξαρτημένα καπιταλιστικά αυτό-ανόητα εξακολουθούν να υφίστανται και να επιβάλλονται ως οι μοναδικές λύσεις, ενώ στην πραγματικότητα αποτελούν το ίδιο το πρόβλημα και τις γενεσιουργούς αιτίες του.
Είναι σαφές ότι από ανθρώπους που είναι ενταγμένοι στην καπιταλιστική πυραμίδα (χωρίς οι περισσότεροι ούτε καν να αντιλαμβάνονται το που βρίσκονται και το γιατί) δεν μπορεί ο λαός μας να περιμένει πολλά πράγματα (ούτε οι άλλοι λαοί του κόσμου). Η καπιταλιστική οργάνωση και διαχείριση της ζωής των ανθρώπων και της πορείας των κοινωνιών δεν επιτρέπει ματιές έξω από το παράθυρο της οργανωτικής δομής του. Η αλυσίδα παραγωγής έχει επιλέξει συγκεκριμένους ρόλους για τον καθένα και πλήρη ενσωμάτωση για όλους … .
Το χτίσιμο άλλων δομών και κοινωνιών, αν και εύκολα θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί, ακολουθώντας πραγματικές και ουσιαστικές προτεραιότητες και πρακτικά μοντέλα που τουλάχιστον έχω καταθέσει, εντούτοις δεν βρίσκει ευήκοον ους, όταν απευθύνεται στην καπιταλιστική κώφωση και τύφλωση.
Η ποιότητα δε του πολιτικού προσωπικού της χώρας είναι τέτοια, ώστε κάθε πρόταση να την περνούν μέσα από το φίλτρο της επιχειρηματικότητας και της συντήρησης των κοινωνικών δεδομένων και ψευδοαξιών, ως πιστοί υποτελείς του συστήματος και των κυρίων του.
Νοιώθω πραγματικά αμήχανο και βουβό εκνευρισμό όταν κομμάτια από τις προτάσεις μου «αξιοποιούνται» στα πλαίσια του καπιταλισμού και όταν οι άξονες της πολιτικής που προτείνω γίνονται άνοα και άνευ περιεχομένου συνθήματα στο στόμα του πολιτικού συρφετού της χώρας.
Σήμερα εμείς που συγκροτούμε την Ελλάδα βρισκόμαστε μπροστά σε ένα ουσιαστικό βιοτικό, ζωτικό δίλλημα που έχει μόνο μία λύση.
Η ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ (ΠΑΣΟΚ) ΠΙΣΤΗ ΣΤΙΣ ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ
Η ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ (ΠΑΣΟΚ) ΠΙΣΤΗ ΣΤΙΣ ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ
Α. Η κυβέρνηση του «Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος», καθοδηγούμενη από τον πρόεδρο της «Σοσιαλιστικής Διεθνούς» κ. Γ. Παπανδρέου διολισθαίνει ή κατ’ άλλη οπτική γωνία απλώς προχωρεί σε παντελώς αντισοσιαλιστικές πολιτικές, καθαρά νεοφιλελεύθερες.
Αυτό όχι μόνο είναι εμφανές, αλλά και πανθομολογούμενο.
Οι πολιτικές αυτές εφαρμοζόμενες πιστά, επί 20 (είκοσι) συναπτά έτη, αλλά και διέπουσες το σύνολο της ύπαρξης του ελληνικού κράτους, έχουν αποδειχθεί απόλυτα καταστροφικές για τον λαό μας, τις κοινωνίες του και την ίδια του την κουλτούρα.
Τις ίδιες αυτές ολέθριες πολιτικές που στηρίζονται στον ατομισμό ασπάζεται και εφαρμόζει απόλυτα η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ.
Β. Το σημερινό ΠΑΣΟΚ αποτελεί πιστή συνέχεια της εποχής Σημίτη και απόλυτη πολιτική συνέχεια των κυβερνήσεων Μητσοτάκη και Καραμανλή.
Τον ελληνικό λαό δεν τον έπεισαν βέβαια να ψηφίσει (κατά πλειοψηφία) ΠΑΣΟΚ μόνο οι προεκλογικές κορώνες και υποσχέσεις ότι υπάρχει και άλλη κατεύθυνση (χωρίς το ΠΑΣΟΚ να διατυπώσει τίποτα το συγκεκριμένο), αλλά κυρίως η συνειδητή ή η ενστικτώδης απέχθεια και απόρριψη για τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές της Ν.Δ. . Τούτο βεβαίως δεν αθωώνει, δεν απαλλάσσει το ΠΑΣΟΚ από την κατηγορία της απόλυτης πολιτικής απάτης.
Τίποτα από όσα έταξαν και για τα οποία επιχειρηματολόγησαν δεν γίνεται και πράττουν όλα όσα κατήγγειλαν κατά της Ν.Δ. .
Το ΠΑΣΟΚ μπορεί απολογούμενο να προβάλλει και να επικαλείται ότι παρέλαβε ζοφερή οικονομική κατάσταση, όμως οι ισχυρισμοί του τόσο σε ουσιαστικό, όσο και σε πολιτικό επίπεδο δεν πρέπει να πείσουν κανένα.
Πρώτιστα: η κυβέρνηση είναι κοινωνικά και πολιτικά έκθετη καθώς δεν έχει ενημερώσει μέχρι σήμερα τον ελληνικό λαό, ούτε καν το κοινοβούλιο για την οικονομική κατάσταση παραθέτοντας απτά πραγματικά στοιχεία, συγκεκριμένους αριθμούς και μεγέθη. Εντελώς αντιδημοκρατικά, αλλά και χωρίς καμία αξιοπιστία και απόδειξη βγήκαν και ανακοίνωσαν ένα μεγάλο έλλειμμα στον κρατικό προϋπολογισμό του προηγούμενου έτους. Πέραν τούτου απολύτως ουδέν.
Είναι ευνόητο ότι η αναφορά γενικόλογων ποσοστών και αναπόδεικτων δήθεν αποτελεσμάτων πράξεων δεν πρέπει να πείθει κανένα σκεπτόμενο άνθρωπο, καθώς αποτελεί αντικείμενο πολιτικής του συρμού και τακτική που ακολουθούν όσοι επιδιώκουν να εξαπατήσουν.
Βεβαίως, ακόμα και εάν τα αποτελέσματα που παρουσιάστηκαν ήταν απόλυτα ορθά και πάλι δεν υφίσταται πολιτική αθώωση για όσα λαμβάνουν χώρα και εκτυλίσσονται εις βάρος των Ελλήνων και της χώρας τους. Πέρα από την έλλειψη κάθε προσωπικού ταλέντου και την απουσία πολιτικής συνέπειας, η πλήρης υποδούλωση της χώρας και η προτεκτορατοποίηση της Ελλάδας είναι αποτέλεσμα των πολιτικών επιλογών αυτής της κυβέρνησης και της επί έτη ακολουθούμενης νεοφιλελεύθερης πολιτικής.
Γ. Επι έτη τώρα επισημαίναμε κάποιοι την παραγωγική υστέρηση, το παραγωγικό έλλειμμα της χώρας, τις στρεβλότητες της ακολουθούμενης πολιτικής και της κοινωνικής παραγωγικής διάταξης και χίλιες μύριες σοβαρότατες επιμέρους καχεξίες.
Δεν μείναμε όμως εκεί, θέσαμε, αναλύσαμε και προτείναμε ολοκληρωμένες ουσιαστικές λύσεις, πολιτικές και πρακτικές, ίσως τις πιο ολοκληρωμένες που υπήρξαν ποτέ στην μεταπολιτευτική πολιτική ιστορία, λύσεις βασισμένες στον άνθρωπο, λύσεις που ικανοποιούν τις ανάγκες του.
Η δημοσιοποίηση κάποιων επιμέρους κεφαλαίων έδωσε σε κάποιους την δυνατότητα κλοπής και αντιγραφής. Επειδή όμως οι λύσεις αυτές αποτελούν ένα ενιαίο πολιτικό και πρακτικό σύνολο είτε δεν τις εννόησαν είτε δεν μπορούν (από προσωπική ανικανότητα) να τις εφαρμόσουν.
Εάν το ΠΑΣΟΚ επικαλείται για όσα πράττει λόγους κατεπείγουσας ανάγκης και μπορεί να πείθει κάποιους ότι δεν υπάρχουν άλλες λύσεις για τα προβλήματα (χαρακτηριστικό της πνευματικής ελλειμματικότητας για να μην αναφερθώ με πολιτικούς ή άλλους όρους που είναι ιδιαίτερα σκληροί) δεν μπορεί απολύτως τίποτα να επικαλεστεί για τις λοιπές πολιτικές του.
Τρία πράγματα είναι εμφανή στην πολιτική του ΠΑΣΟΚ :
α. Η έλλειψη κάθε σοσιαλιστικού δημοκρατικού σχεδίου δράσης – μοντέλου που θα αξιώνει και θα χειραφετεί τον άνθρωπο οδηγώντας στον κοινωνικό μετασχηματισμό και στην πραγματική παραγωγική κάλυψη των ανθρωπίνων αναγκών.
β. Η πιστή εξακολούθηση της νεοφιλελεύθερης πολιτικής που περιλαμβάνει όλες τις συνταγές: το ξεπούλημα της χώρας στους ξένους και στους ντόπιους κεφαλαιοκράτες («ιδιωτικοποιήσεις»), το ξεπούλημα των Ελλήνων στους ίδιους (σχέσεις εργασίας, μισθοί πείνας, ανεργία κλπ), «απελευθερώσεις» και χίλιες δύο άλλες νεοφιλελεύθερες αθλιότητες.
γ. Η «ανάπτυξη» (τουτέστιν στην πραγματικότητα υπανάπτυξη και κοινωνική αδικία) με τους ίδιους στρεβλούς όρους («επιχειρηματικότητες», Σ.Δ.Ι.Τ., επιχορηγήσεις σε ιδιώτες κεφαλαιούχους και εγγυήσεις υπέρ αυτών …).
Δ. Γνωρίζω καλά ότι η πλειοψηφία των μελών και όσων ψήφισαν ΠΑΣΟΚ, είναι εντελώς αντίθετοι σε αυτές τις πολιτικές και είμαστε όλοι απόλυτα εκτεθειμένοι από τις πράξεις και τις πολιτικές της κυβέρνησης αυτής.
Το ΠΑΣΟΚ ψηφίστηκε για να πράξει τα εντελώς αντίθετα και όχι να συνεχίσει και να επαυξήσει τις δεξιές πολιτικές.
Είναι πραγματικά ντροπή να μην υπάρχει κανένα εναλλακτικό σχέδιο για την ανάπτυξη της χώρας.
Είναι πραγματικά ντροπή να παραδίδεται κάθε τομέας της οικονομίας και της ευρύτερης κοινωνικής ζωής μόνο σε όσους διαθέτουν κεφάλαια για να επενδύσουν και οι υπόλοιποι, οι συντριπτικές πλειοψηφίες να μένουν στην γωνία, στην άκρη αναμένοντας την πρόσκληση για την στυγνή εκμετάλλευσή τους.
Είναι ο απόλυτος συντηρητισμός και η πεμπτουσία της δεξιάς πολιτικής.
Αυτή την πολιτική ασπάζεται και εφαρμόζει η ηγεσία της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ.
Κάποτε καλούσα από τα ΜΜΕ τους δεξιούς πολίτες να ανατρέψουν την κυβέρνηση Καραμανλή, σήμερα ήλθε η δική μας ώρα.
Ολοι, εντός και εκτός του ΠΑΣΟΚ, είναι ανάγκη να αναλογιστούμε το μέγεθος της δικής μας ευθύνης και να ενεργήσουμε κινηματικά και αποφασιστικά, ακόμα και εάν χρειαστεί ο απεγκλωβισμός από ένα κίνημα που κατάντησε μηχανισμός κοινωνικής και ατομικής εκμετάλλευσης.
ΑΡΙΣΤΑ ΤΑ ΜΕΤΡΑ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ – ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ
ΑΡΙΣΤΑ ΤΑ ΜΕΤΡΑ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ – ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ
Απορείτε με τον τίτλο ;
Α. Απορείτε πως ένας άνθρωπος που μιλάει, αναλύει και γράφει τόσα χρόνια για αναγκαιότητες αντίθετες με όσα εκφράζουν και επιβάλλουν τα πρόσφατα οικονομικά μέτρα, γράφει ένα τίτλο με τον οποίο κρίνει ως άριστα τα οικονομικά μέτρα της κυβέρνησης;
Θα σας εξηγήσω τους λόγους για τους οποίους χρησιμοποίησα τον τίτλο και σύντομα θα καταλάβετε ότι είναι απόλυτα συνεπής και με τις φιλοσοφικές μου απόψεις και με τις πολιτικές μου θέσεις. Λίγη υπομονή και λίγο διάβασμα και θα καταλάβετε ότι δεν είμαι υμνητής καμίας κυβέρνησης και καμίας βάρβαρης πολιτικής.
Β. Σίγουρα τα μέτρα είναι καταστροφικά και «βάρβαρα» και με τρόπο βίαιο συντελούν στην καταστροφή της χώρας αυτής, όπως την βιώσαμε και την γνωρίσαμε.
Ξεχάστε την Ελλάδα που γνωρίζατε και την ζωή που βιώσατε κα μην ελπίζετε ότι τα μέτρα είναι «έκτακτα». Είναι πάγια, μόνιμα, διαρκή και δεν είναι πρωτοφανή ή πρωτόφαντα στο παγκόσμιο περιβάλλον.
Πάγια και συστηματικά και σε κάθε τύπου εξουσία και εκμετάλλευση, όταν οι ανθρώπινες, οι λαϊκές, οι εργατικές κατακτήσεις, ενοχλούν ή παρεμποδίζουν τα ακόρεστα πάθη για υπερκέρδη, τότε χρησιμοποιούνται παγίως κάθε λογίς πιέσεις και τακτικές – στην περίπτωση της Ελλάδας και μέχρι σήμερα μόνο οικονομικές – και χρησιμοποιούνται ή δημιουργούνται μειονεξίες και ανάγκες για να τύχουν εκμετάλλευσης. Ολος ο «τρίτος κόσμος» δοκίμασε, δοκιμάζει και δοκιμάζεται από αυτές τις τακτικές της λεηλασίας, της νεοαποικιοκρατίας, της υποταγής και εκμετάλλευσης. Τα μέτρα λοιπόν θεσπίστηκαν παγίως για να «ικανοποιήσουν» τις διαρκείς ανάγκες αυτές για περαιτέρω υπερκέρδη και ευκολότερες και φθηνότερες λεηλασίες.
Χρήσιμοι σε όλες αυτές τις επιλογές είναι πάντοτε ηγέτες μέτριοι ανοϊκοί ή προδότες (οι τελευταίοι ευδοκιμούν στην Ελλάδα) και μια ματιά στους ηγέτες της Ελλάδας την τελευταία εικοσαετία θα δείξει εκατοντάδες τέτοιους. Ως Ελληνας που τα ίδια αυτά χρόνια και ακόμα περισσότερα, ποτέ δεν συναίνεσα στην καταστροφή του τόπου και των ανθρώπων του μπορώ και πάλι να διαμαρτύρομαι, δυστυχώς δικαιωμένος, για την καταστροφική αθλιότητα των πολιτικών επιλογών σε κάθε επίπεδο … .
Για τον Γ. Παπανδρέου έλαχε ακόμα ένας σταυρός, όμως αυτή την φορά δεν έχει δικαιολογίες και κανείς δεν πρόκειται να του αποδώσει ελαφρυντικά, ιδίως όταν τα ζητήματα ήταν ορατά σε όλους. Δεν θα κάνω λόγο για δημαγωγίες και απάτες και όσα άλλα γράφονται από άλλους, απλά θα υπενθυμίσω προς όλους ότι οι επιλογές μας είναι αυτές που μας χαρακτηρίζουν … .
Γ. Για την αστική – καπιταλιστική λογική, αυτό που αποκαλούμε «κοινή λογική» ή «αστικό αυτονόητο» τα μέτρα είναι πραγματικά άθλια. Το ίδιο άθλια και καταστροφικά είναι τα μέτρα για τους ανθρώπους, εμάς που βιώνουμε σε αυτή την χώρα στο συγκεκριμένο χρόνο, η ζωή μας θα περάσει και θα αναλωθεί πολύ δύσκολα και χωρίς πολλές χαρές. Πολύ πιο δύσκολα θα είναι τα πράγματα για όσους δεν μπορούν να μετάσχουν ενεργά στο παραγωγικό γίγνεσθαι, τους απόμαχους και τα μεγάλα και πολυπληθή κοινωνικά κλάσματα, που γεννά η φρικαλέα πυραμίδα του καπιταλισμού.
Υπό την αυτή οπτική και θεώρηση τα μέτρα πάσχουν από έλλειψη φαιάς ουσίας και απανθρωπιά κατά την σύλληψή τους.
Την ίδια ώρα που μειώνονται τα οικονομικά διαθέσιμα, οι αποδοχές και οι απολαβές με άλλα μέτρα (αυτά της άγριας φορολόγησης) αυξάνεται το κόστος και, αντίστοιχα, οι τιμές βασικών βιοτικών αγαθών και υπηρεσιών. Βάλλεται δηλ. διττά το βιοτικό επίπεδο των ανθρώπων, αφού αυτό στη νεοφιλελεύθερη καπιταλιστική Ελλάδα είναι άμεσα εξαρτημένο από το χρήμα.
Ανέμπνευστα επίσης είναι τα μέτρα, πιστά στη νεοφιλελεύθερη συνταγή και στις εντολές των Ευρωπαίων πραιτόρων. Τριτοκοσμικό προτεκτοράτο κατάντησε η χώρα, στο πλαίσιο της οικονομικής νεοαποικιοκρατίας και ο πρόεδρος της «σοσιαλιστικής» διεθνούς, που διακήρυττε και επέμενε στα εντελώς αντίθετα, έγινε γρήγορα και αμαχητί πιστό φερέφωνο των ταγών του νεοφιλελευθερισμού και των αιμοβόρων αντιανθρώπινων διατάξεων της συνθήκης της Λισσαβόνας (την οποία, παρεμπιπτόντως υπερψήφισε).
Εάν το πρόβλημα ήταν το υψηλό επιτόκιο δανεισμού από την μία και η αδυναμία εκ μέρους του Δημοσίου να καταβάλλει τους μισθούς και τις συντάξεις υπήρχαν και άλλες λύσεις, όπως η πληρωμή του μισού μισθού στους δημόσιους υπαλλήλους (ή της σύνταξης αντίστοιχα) σε χρήμα και η καταβολή του υπολοίπου με την έκδοση κρατικού ομολόγου ή άλλου αξιογράφου.
Το ομόλογο ή το όποιο αξιόγραφο θα μπορούσε να έχει για τους δικαιούχους επιτόκιο υψηλότερο από το τραπεζικό επιτόκιο καταθέσεων και για την χώρα επιτόκιο οπωσδήποτε χαμηλότερο από το επιβαλλόμενο από την διεθνή καπιταλιστική συμμορία των ληστών και λεηλατών. Η έκδοση του αξιογράφου θα μπορούσε να συνοδευτεί και με άλλα επικουρικά μέτρα, όπως το πάγωμα των οφειλών των δικαιούχων προς τις τράπεζες, την επιβολή ενοικιοστασίου κ.α. με την κρατική εγγύηση.
Οσο για το πρόβλημα ρευστότητας θα μπορούσε να λυθεί άμεσα σε εσωτερικό επίπεδο με την κοινωνική συμμετοχή και συναίνεση, αυτό με το οποίο μπορεί να μην συμφωνώ απόλυτα (ως άκρως συντηρητικό) και ονομάζεται «κοινωνικό συμβόλαιο». Τουλάχιστον με τον τρόπο αυτό προάγεται η δημοκρατία και απαιτείται ο ευρύτερος έλεγχος των πράξεων εκ μέρους του κοινωνικού σώματος (ενώ τώρα ο έλεγχος ασκείται από ένα φαυλότατο πολιτικό και δικαστικό σύστημα και κατεστημένο). Μέσα από τέτοιες διαδικασίες θα μπορούσαν να βρεθούν και να εξοικονομηθούν άμεσα μεγάλα χρηματικά ποσά. Τα μέτρα όμως απλώς ανακοινώθηκαν, μονομερώς και με την αυθαιρεσία της εξουσίας που λίγες ημέρες πριν προσποιείτο και παραπλανούσε επισήμως ότι δεν θα ληφθούν …, ενώ προετοίμαζε με σκόπιμες, δόλιες διαρροές στο τύπο.
Τα πιο πάνω βεβαίως είναι λύσεις για όσους διαθέτουν ανοικτά και εφευρετικά μυαλά και αγωνιούν για το μέλλον των ανθρώπων … .
Δ. Εχω τονίσει πολλές φορές ότι το παραγόμενο μίας χώρας είναι συγκεκριμένο και κάθε φορά ορισμένο ή οριστό. Από το δικό μας παραγόμενο, από την «πίτα της Ελλάδας» τεράστια κομμάτια δεν μένουν για τους κατοίκους της, αλλά φεύγουν στο εξωτερικό, είτε με τα ελλείμματα των ισοζυγίων εισαγωγών – εξαγωγών (απότοκο της υποπαραγωγικότητας και της αντιπαραγωγικής διάρθρωσης της οικονομίας), είτε με την κατοχή μεγάλων κερδοφόρων επιχειρήσεων από ξένα κεφάλαια.
Το άλλο μεγάλο κομμάτι που φεύγει από την χώρα και στερείται από τους παραγωγούς κατοίκους της είναι αυτό του κόστους δανεισμού. Τώρα ετοιμάζεται, συγκεντρώνεται ένα τεράστιο κομμάτι από παραγόμενο προϊόν για να πληρωθούν οι δανειστές … . Το βέβαιο είναι ότι καθώς για την παραγωγική Ελλάδα απομένουν τα ψίχουλα, όσα προλαβαίνουμε να παίρνουμε μέσα σε καθεστώς άγριου «ελεύθερου ανταγωνισμού» από τους αχόρταγους ισχυρούς και τους κύνες τους, σε σύντομο χρονικό διάστημα θα χρειαστούν και νέα «μέτρα», ώσπου σύντομα τίποτα δεν θα αποδίδει, τα πάντα θα είναι έρημα και τα «μέτρα» ανίκανα όχι μόνο να εφαρμοστούν, αλλά και να διατυπωθούν από το κατεστημένο της εξουσίας και το πολιτικό αυτό σύστημα.
Αυτή είναι σε γενικές γραμμές η οπτική των μέτρων, τα οποία δεν συνοδεύονται από «ανάπτυξη», από αύξηση του παραγόμενου προϊόντος, από μεγέθυνση της «πίτας» για όλους. Παρεκτός και εάν ανάπτυξη για αυτούς που τα επέβαλλαν είναι το περαιτέρω ξεπούλημα της χώρας σε «επενδυτές» του εξωτερικού και η «επιχειρηματικότητα» όπως την βιώνουμε.
Το ένα δυστύχημα είναι ότι οι «ψευδοσοσιαλιστές» της κυβέρνησης δείχνουν αυτό να εννοούν και να αντιλαμβάνονται ως ορθή πολιτική. Το άλλο δυστύχημα είναι ότι αντιλαμβάνονται στην οικονομία αποκλειστικά ως χρήμα και προσδίδουν στα αγαθά μόνο χρηματικές αξίες. Το έσχατο είναι ότι έχουν ελάχιστη σχέση με τον σοσιαλισμό και οι περισσότεροι δεν είναι τίποτε άλλο από μία ομάδα με μικροαστικές και όχι λαϊκές αντιλήψεις και την θέληση να μετατραπούν σε μεγαλοαστούς. Συγκεντρώνουν δηλαδή τα χείριστα ταξικά χαρακτηριστικά της καπιταλιστικής κοινωνίας και απομένουν οι πραγματικοί καπιταλιστές οι οποίοι και τους καθοδηγούν μέσω του ημεδαπού διευθυντηρίου.
Εργάστηκα πολύ για να δώσω στην χώρα το «Ελληνικό μοντέλο», που είναι και κοινωνιστικό και δημοκρατικό και τελεσφόρο και προπάντων ανθρώπινο. Το πήραν, το έκαναν προεκλογική σημαία και τώρα στρέφονται στους «επενδυτάς», ενώ το μοντέλο άλλα περιέχει, αναλύει και υποδεικνύει.
Τώρα ως κυβέρνηση, ακολουθούν πιστά και ευλαβικά το άλλο μοντέλο, αυτό της νεοφιλελεύθερης ζούγκλας και του ξεπουλήματος – λεηλασίας, αυτό της λεγόμενης ιδιωτικής πρωτοβουλίας, το αποδεδειγμένα και επί μακρόν, παγίως αποτυχημένο και ζημιογόνο. Ζητούν και ορίζουν: λιγότερο κράτος, περισσότερα ξεπουλήματα και ξένες επενδύσεις, ιδιωτικοποιήσεις, επιχειρηματικότητες και άλλες συναφείς καταστροφικές κοινωνικά εκμεταλλευτικές πρακτικές και συνεχίζουν να δηλητηριάζουν τον τόπο αυτό και τους ανθρώπους του με τις ίδιες δοξασίες και αθλιότητες.
Ε. Γιατί λοιπόν γράφω στον τίτλο ότι τα μέτρα είναι «Αριστα»;
1. Διότι μέσα από αυτή την κοσμοχαλασιά θα ανατραπεί άρδην το κοινωνικοπολιτικό και οικονομικό καθεστώς της χώρας.
Διότι οι βιοτικές ανάγκες θα στρέψουν τους ανθρώπους αναγκαστικά σε πιο παραγωγικές λύσεις από το να είναι μεταπράτες και πάροχοι άχρηστων βιοτικά υπηρεσιών. Η διόγκωση της «αγοράς» που ταλανίζει αυτή την χώρα και η κατασπατάληση ανθρωπίνων και χρηματικών πόρων θα σιγάσει και θα μεταστραφεί αναγκαστικά σε μία οικονομία των αγαθών και των ανθρώπων.
Τα βιοτικά αδιέξοδα των ανθρώπων θα φέρουν τις λύσεις που είναι αναγκαίες για να σοβαρευτούμε, να εξορθολογικοποιηθούμε, να εξανθρωπιστούμε. Είναι ευνόητο ότι οι ίδιες αναγκαίες βιοτικά τάσεις θα συμβάλλουν στην δημιουργία μιας οικονομίας με πολύ μικρότερη ανάγκη σε ανάλωση χρήματος. Ξεχάστε λοιπόν για τις επόμενες δύο δεκαετίες την διάρθρωση της κοινωνίας και της οικονομίας που γνωρίζατε και ετοιμαστείτε να αλλάξουμε ζωή και συνήθειες.
Το πρόβλημα είναι ότι η κυβέρνηση εμφορείται από τις αρχές της ζούγκλας του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού, έτσι το πιθανότερο είναι στην θέση αυτής της ζούγκλας να έλθει μία άλλη περισσότερο άγρια. Αλλωστε ο κανιβαλισμός είναι αρχή και σκοπός του νεοφιλελεύθερου συστήματος και της θεωρίας του. Σκεφτείτε συνεπώς τα αποτελέσματα της εφαρμογής του σε ένα περιβάλλον όπως το σημερινό, όπου οι πόροι στερεύουν οι η «πίτα» της οικονομίας μειώνεται.
Υπάρχει όμως ελπίδα, την έχω καταδείξει και θα αγωνιστώ για αυτή ενεργά. Όπως ενεργά θα αγωνιστώ για να σταματήσω τον κανιβαλισμό τους που θέλει τους ανθρώπους αδύναμους και εξαρτημένους από την στέρηση των βιοτικών τους αναγκών. Γιατί τους τοποθετώ στους κοινωνικούς κανίβαλους; γιατί έχουν δείξει σαφή δείγματα, όπως αυτό της πλήρους ιδιωτικοποίησης τομέων της οικονομίας (βλ. ενέργεια).
Όπως και να έχουν τα πράγματα, ο μετασχηματισμός είναι δεδομένος και ακόμα και εάν επικρατήσει ο κανιβαλισμός τους, θα ενισχυθεί μέσα από την βιοτική διαδικασία η ανθρωπιά στην κοινωνία. Θα ξαναέλθουν μέσα από τους διαχωρισμούς της «κοσμοχαλασιάς» ανθρώπινα συναισθήματα και συνεκτικές κοινωνικές συνήθειες.
Αυτή θα είναι η μία «άριστη» πλευρά των μέτρων της κυβέρνησης.
2. Στο τέλος του μήνα το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (Δ.Ν.Τ.) θα είναι παρόν και ενεργό … .
Πέρα από όσα συνειδητοποιήσατε τον τελευταίο μήνα για την αθλιότητα που λέγεται «Ενωμένη Ευρώπη», τους συμμάχους» και άλλα που αποδείχθηκαν ευτράπελα μυθεύματα, θα γνωρίσετε και θα γνωρίσουμε και μία άλλη αθλιότητα. Πέρα από τις πολιτικές διαφοροποιήσεις που θα προκύψουν από όλα τα πιο πάνω, είναι βέβαιο πως η άθλια Ε.Ε. και το διευθυντήριο της υπό σύσταση αυτοκρατορίας θα κλυδωνιστούν σε κάθε επίπεδο και είναι πολύ πιθανό εμείς και άλλοι λαοί που όλους μας απομυζούν συστηματικά, να αποτελέσουμε τις αφορμές για τις διαλυτικές της τάσεις. Όχι ότι ο κόσμος θα είναι πολύ καλύτερος, αλλά ένας λιγότερος παγκόσμιος δυνάστης είναι πάντοτε εξέλιξη προτιμότερη.
Είναι σαφές γιατί φωνασκούν και εκνευρίζονται οι συντηρητικές φωνές της Γερμανίας του Δ’ Ράιχ με την Ελλάδα και τους Έλληνες, αφού μια επαρχία της αυτοκρατορίας δεν εξεγείρεται βέβαια, αλλά προσχωρεί σε άλλες σφαίρες εξουσίας. Το ίδιο σαφές για τους σκοπούς τους είναι το άγρια υβριστικό μήνυμα της Bild : ξεπουλήστε τα όλα, ξεπουλήστε και την Ακρόπολη.
H έλευση του Δ.Ν.Τ. στην Ελλάδα θα σημάνει ισχυρότατο κλονισμό του πολιτικού και κοινωνικού εκτρώματος που αποκαλείται «Ευρωπαϊκή Ενωση». Το ό,τι επιχαίρει ένα άλλο «έκτρωμα» , όπως οι Η.Π.Α. μπορεί να έχει την σημασία του ως προς τα κίνητρα της κυβέρνησης, αλλά εμείς ας μείνουμε στην ουσία.
Ουδεν κακόν αμιγές καλού, έλεγαν οι αρχαίοι Ελληνες και πάντοτε οι μετακινήσεις των δυνάμεων βάλλουν κατά της ισορροπίας του κατεστημένου συστήματος.
Επειδή οι ευρωπαίοι ηγητορίσκοι και πραίτορες (πριν ελαχίστων) σκοπούν σε αυτές τις καταστροφικές επιλογές και είναι συνδιαμορφωτές και υπηρέτες τους δεν θέλω να καταλάβουν τι πρέπει να κάνουν για να σταματήσουν αυτή την πορεία.
Εάν για την λειτουργία των θεσμών της συνθήκης της Λισσαβόνας, όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα είναι ένα λειτουργικό κοινωνικό και πολιτικό πείραμα, δεν ισχύει το ίδιο για τους αντίστοιχους θεσμούς της διεθνούς υποδούλωσης και αποικιοκρατίας και μην λησμονούμε ότι η συνθήκη της Λισσαβόνας ανήκει λειτουργικά και τεχνικά στο ίδιο πλαίσιο θεσμών και νομικών κειμένων. Είναι σαφές λοιπόν ότι επιδιώκουν και νέες λεηλασίες ανθρώπων και κρατών, όπως επί αιώνες πράττουν και σε αυτές στηρίζουν τον «πλούτο» τους. Για τον λόγο αυτό, σε ένα λαό στερημένο και λεηλατούμενο, που στατιστικά γνωρίζουν ότι διαβιεί κάτω από τα ευρωπαϊκά επίπεδα της φτώχιας, έρχονται να επιβάλλουν μεγαλύτερη φτώχια και περισσότερες ακόμα στερήσεις. Αρκεί κανείς να σκεφτεί τι έκλεψαν οι βάρβαροι από την μεγαλύτερη λεηλασία της ιστορίας, όταν το 1204 κατάφεραν καταλάβουν την Κωνσταντινούπολη. Μακρά η παράδοση και σαφείς οι προθέσεις τους. Ας το εννοήσουμε λοιπόν έστω τώρα ότι η Ε.Ε. φτιάχθηκε με γνώμονα τις «αγορές» και οι θεσμοί της είναι όλοι προσανατολισμένοι στην επικράτηση των ισχυρών της Ευρώπης, ανθρώπων και κρατών έναντι των αντίστοιχων αδυνάμων.
Αφήνω λοιπόν τον λεηλατούμενο ευρωπαϊκό νότο να το εκφράσει με εξεγέρσεις γιατί άλλες λύσεις μεταξύ των εξεγέρσεων και της πλήρους υποδούλωσης δεν έχουν οι λαοί του νότου.
Ας διαλέξουμε.
ΣΤ. Αρίστευσε λοιπόν η κυβέρνηση με τα μέτρα, έδωσε και δίνει διεξόδους και κινεί της ιστορία του τόπου, ίσως και του πλανήτη. Όχι βέβαια σκόπιμα, καλόβολα ή με σοσιαλιστική και δημοκρατική διάθεση και στόχο, αλλά μέσα στην βαλτωμένη θολούρα του «είναι» είναι βέβαιο ότι η κίνηση και η ανατάραξη έρχεται να συμβάλλει για μία ακόμα φορά στην αντανακλαστική αναπόφευκτη υγιή ανθρώπινη αντίδραση που επιβάλλουν τα αιώνια και μόνιμα ανθρώπινα χαρακτηριστικά: οι βιοτικές ανθρώπινες ανάγκες.
Μην στέκεστε λοιπόν για μία ακόμα φορά αποσβολωμένοι και πειθήνιοι στις πρακτικές και τακτικές τους. Δεν είναι μόνο το σύνθημα «η Ελλάδα δεν ανήκει στους Ελληνες» που πρέπει να σκεφτόμαστε, αλλά και το ότι «η Ελλάδα είναι – σε κάθε ιστορική στιγμή – οι Ελληνες».
Για συζήτηση: http://dialogos-koinonia.forumotion.com/forum-f4/topic-t162.htm#3160
ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΑΛΤΣΧΑΪΜΕΡ
ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΑΛΤΣΧΑΪΜΕΡ
Θυμάμαι δέκα χρόνια πριν τα ειρωνικά χαμόγελα, τις υποσχέσεις, τις «δεσμεύσεις» της τότε κυβέρνησης. Είχαν υποσχεθεί στροφή στο «κοινωνικό κράτος». Όταν για μία ακόμα φορά έκαναν τα απολύτως αντίθετα από όσα υπόσχονταν, επέμεναν ότι «τηρούν τις δεσμεύσεις» τους.
Δεν είναι βέβαια οι πρώτοι ή οι μόνοι που το διέπραξαν στην πολιτική ιστορία της Ελλάδας, απλά το αναφέρω επειδή πρόκειται για την τελευταία (πριν την σημερινή) κυβέρνηση του ιδίου κόμματος. Πλέον των μισών μελών εκείνης της κυβέρνησης απαρτίζουν και την σημερινή … και πριν από λίγο άκουσα ένα μέλος της να λέει ανερυθρίαστα δημοσίως ότι «υλοποιούμε όλες τις δεσμεύσεις μας» !!!.
Είναι πραγματικά λυπηρό να βλέπεις ανθρώπους να υποφέρουν από βαρύτατη μορφής «πολιτικό Αλτσχάιμερ», να μην έχουν την ελάχιστη πολιτική μνήμη, αλλά το χειρότερο όλων είναι το ότι βρίσκονται στις κρισιμότερες για την χώρα μας και τον λαό της θέσεις.
Πριν από περίπου ένα χρόνο βρέθηκα σε μία συγκέντρωση οργάνωσης του ΠΑΣΟΚ. Εκεί ένας υπουργός της προ δεκαετίας κυβέρνησης, ο «υπουργός Χρηματιστηρίου και Ευρωζώνης» πάσχον από την ίδια νόσο, αυτή του «πολιτικού Αλτσχάιμερ», έλαβε τον λόγο και είπε πως όλα είχαν γίνει καλώς τότε. Είναι βέβαιο πως η κοινή νόσος Αλτσχάιμερ και η νόσος του «πολιτικού Αλτσχάιμερ» έχουν τα αυτά συμπτώματα και χαρακτηριστικά … .
Τότε έκανα ένα λάθος, έλαβα τον λόγο και είπα ότι αυτά (πρόσωπα και συμπεριφορές) ανήκουν στο παρελθόν και πως πρέπει πολιτικά ως κοινωνία να δούμε το μέλλον. Η σημερινή κυβέρνηση απέδειξε το σφάλμα μου: όπως και το κοινό Αλτσχάιμερ έτσι και το «πολιτικό Αλτσχάιμερ» είναι ασθένειες ανίατες. Εάν κάποιος πάσχει από αυτό αποκλείεται να αναρρώσει.
Πριν από δέκα χρόνια η κυβέρνηση προπαγάνδιζε την ανάπτυξη μέσω του Χρηματιστηρίου, μέσω των ιδιωτικοποιήσεων και των ιδιωτικών επενδύσεων, μέσω των «ευέλικτων μορφών εργασίας», μέσω της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και της «ελεύθερης αγοράς», μέσω της ένταξης και της συμμετοχής στην ζώνη του Ευρώ. Απαντα υλοποιήθηκαν και τα οικτρά αποτελέσματα των πολιτικών αυτών τα βιώσαμε σε όλη την δεκαετία που διανύσαμε και θα τα βιώσουμε και σε αυτή που άρχισε.
Παραταύτα, εξακολουθούμε να ακούμε τα ίδια και τα ίδια, ως δήθεν μονόδρομους και δεν αντιλαμβανόμαστε ότι όσοι τα λένε και τα πράττουν νοσούν βαρύτατα και είναι ανίκανοι να λειτουργήσουν πολιτικά σύμφωνα με τα πραγματικά βιοτικά συμφέροντα των ανθρώπων που συναποτελούν τον ελληνικό λαό.
Δυστυχώς αυτή η κυβέρνηση αποδεικνύεται το ίδιο ανακόλουθη με την προηγούμενη. Ως ασθενής από τη νόσο του Αλτχάιμερ νωρίς ξέχασε τις «δεσμεύσεις» της και τις μετέτρεψε σε πράξεις αντίθετες. Το να ανακράζουν κάποια μέλη της ότι υλοποιούνται όλες οι δεσμεύσεις είναι το δεύτερο βήμα, αυτό της πλήρους αναξιοπιστίας και υποτίμησης του ελληνικού λαού. Σε μερικούς μήνες προς τα τέλη του έτους είναι πλέον μαθηματικά βέβαιο ότι θα καταστεί γνωστό πως η ασθενής κυβέρνηση έφθασε στο 3ο στάδιο της νόσου, αυτό της διαφθοράς.
Τακτικές αυτοκάθαρσης του πολιτικού βίου και αυτών που αυτοαποκαλούνται πολιτικός κόσμος έχει αποδειχθεί ότι μόνο θέαμα και εξαπάτηση του λαού προσφέρουν, ιδίως όταν τα συστατικά της κάθαρσης είναι τα ίδια λερά και μολυσμένα από την ίδια νόσο.
Το ζήτημα του μέλλοντος του ελληνικού κράτους δεν είναι δυνατόν να λυθεί μέσα από δοκιμασμένα καταστροφικές, ολέθριες νεοφιλελεύθερες πολιτικές, ούτε μέσα από μικροαστικές αντιλήψεις και δοξασίες περί «αξιοκρατίας».
Το ζήτημα είναι καθαρά πολιτικό και μόνο πολιτικές που περιέχουν πραγματική δημοκρατία και κοινωνισμό μπορούν να αποτελέσουν λύσεις, ώστε να αναχθεί η κοινωνία μας και ο καθένας από εμάς σε νέα επίπεδα.
Το υπόλοιπα, όσα συμβαίνουν, είναι απλώς εκδηλώσεις της νόσου του «πολιτικού Αλτσχάιμερ» … .
1 Δεκεμβρίου, 2009
Είπα να μην ξαναγράψω, να μην ξαναδώσω έτοιμη τροφή.
Γράφω όμως για τα αδέλφια μου τους συνέλληνες και όχι για την εξουσία και όσους αισθάνονται απλοί διαχειριστές της.
ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ: ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΟΙ ΜΟΝΑΔΙΚΕΣ ΛΥΣΕΙΣ
Ξαναγράφω για να επαναφέρω τα πράγματα στην πολιτική και πρακτική θεώρηση που μπορεί να προσφέρει σε αυτό τον λαό την πραγματική ζωή, την πραγματική χειραφέτηση και ελευθερία, την πραγματική δημοκρατία.
Η «Οικονομία» δεν τίποτε άλλο παρά η κοινωνική διεργασία παραγωγής αγαθών για τον άνθρωπο.
Δεν είναι ούτε τα χρήματα, ούτε οι εξαρτήσεις, ούτε τα δάνεια και τα επιτόκια, ούτε οι χρηματικές αξίες και υπεραξίες, ούτε η δουλεία λαών και ανθρώπων, ούτε οι πόλεμοι.
Εχω κουραστεί να ακούω από τους ηλίθιους αυτού του πλανήτη βλακώδεις σαχλαμάρες για την οικονομία, αποτυχημένα καταπιεστικά συστήματα που λογίζουν τον άνθρωπο ως εξάρτημα μηχανισμών και μηχανών παραγωγής, που τον αφήνουν έξω από τους σχεδιασμούς ή τον θεωρούν ενοχλητική συνθήκη … .
Σιχαίνομαι και υποτιμώ αφάνταστα τους οικονομολόγους που δεν μπορούν να σκεφτούν τον πιο πάνω ορισμό και σκέφτονται μόνο αριθμούς, κέρδη και ελλείμματα. Φέρτε μου ένα βιβλίο σύγχρονης οικονομίας που να ξεκινά και να τελειώνει με τον άνθρωπο, με τον σκοπό να εξυπηρετηθούν οι ανάγκες των ανθρώπων και των κοινωνιών, και όχι γραμμένα για να παράγουν μηχανισμούς, εξαρτήσεις, δουλείες, εκμεταλλεύσεις και κέρδη.
Αυτή είναι η δυστυχία της ανθρωπότητας, έχει καταντήσει χρηματική αξία και σύνολο νομισμάτων, όχι έμβιων όντων, όχι ανθρώπων.
Η χώρα μας, χειρότερη από τριτοκοσμική σε μία σειρά από κοινωνικές διαδικασίες βρίσκεται βαθειά ενταγμένη στο πλαίσιο της εκμετάλλευσης της ίδιας και των ανθρώπων της, από τις διεθνείς και ντόπιες οικονομικές ολιγαρχίες. Εκ των εκμεταλλεύσιμων ουραγών στην νεοαυτοκρατορία της Ευρώπης, σε στάδιο προχωρημένης κοινωνικής αποσύνθεσης, ακολουθεί πιστά εδώ και χρόνια τις εντολές του διεθνούς διευθυντηρίου, ακολουθεί τον νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό, βουλιάζοντας μέχρι να απαξιωθεί τελείως και να αγοραστεί με ακόμα καλύτερους όρους από τα αφεντικά του πλανήτη.
Είναι δεδομένη και αποδεικνύεται τοις πράγμασι η πλήρης αποτυχία των νεοφιλελεύθερων καταστροφικών για τους ανθρώπους και τις κοινωνίες τους πολιτικών και επιλογών. Ολος ο πλανήτης την βιώνει και παραταύτα οι ανίκανοι ξεπουλημένοι υπάλληλοι που συγκροτούν την πολιτική ηγεσία του συνεχίζουν ακάθεκτοι στην εξαθλίωση και των θάνατο των ανθρώπων. Είναι πραγματική χειροπιαστή απόδειξη της τρισάθλιας οντότητας των αφεντικών του πλανήτη, το γεγονός ότι πα΄ρα την τεράστια τεχνολογική πρόοδο της ανθρωπότητας, πολλαπλασιάζονται συνεχώς οι άνθρωποι που πεθαίνουν από την πείνα, από την έλλειψη νερού και απλές ασθένειες. Κανείς δεν ασχολείται με αυτούς και ο υπερπληθυσμός της γης, η διέξοδος του ανθρώπου μπροστά στον ατομικό του θάνατο δεν ακυρώνει όσα πιο πάνω γράφω αλλά τα ενισχύει … περισσότερη εξαθλίωση = μεγαλύτερες απολυταρχίες και αυτοκρατορίες. Όλα μπορούν να προγραμματιστούν και δεν είναι ο υπερπληθυσμός αποτέλεσμα της βελτίωσης των συνθηκών ζωής, αλλά της αύξησης της προσωπικής αβεβαιότητας που προκαλεί την ανάγκη διαιώνισης του DNA μας. Εάν ίσχυε το αντίθετο, θα ήταν τα κράτη του «δυτικού» κόσμου αυτά που θα αντιμετώπιζαν ζήτημα υπερπληθυσμού.
Η λεγόμενη αριστερά, αυτή της παλιάς μορφής, όχι μόνο ηττήθηκε, αλλά συμβιβάστηκε και ταυτίστηκε πλήρως με τα «αφεντικά» της. Στην καλύτερη για αυτή περίπτωση, αντί να μιλάει για οράματα, προβάλλει αντιρρήσεις, στήνει οδοφράγματα και δημιουργεί αναχώματα για να καλύψει την πλήρη οπισθοχώρησή της. Η «αριστερά», το όπλο των κοινωνιών και των ανθρώπων κατάντησε είτε αρωγός του καπιταλισμού είτε γραφικότητα και δυστυχώς δεν έχει πια οράματα και εφαρμόσιμα μοντέλα (κάπου εδώ έρχονται τα δικά μου λιθαράκια να ανατρέψουν την πορεία της).
Η ελληνική οικονομία έχει τα προβλήματά της, όντας προσανατολισμένη σε δομές, τακτικές και λύσεις που εισάγονται άκριτα από ξένα μοντέλα και αφορούν άλλες δομές, ζητήματα και συνθήκες. Ουσιαστικά μάλιστα, εισάγονται κατά τρόπο βίαιο και εξουσιαστικό, ως «μάννα εξ ουρανού» του «πολιτισμένου και προηγμένου κόσμου», απέναντι στους αμόρφωτους «ραγιάδες», στερώντας τους την έκφραση, την συμμετοχή, την έρευνα, την συνδιαμόρφωση με βάση τα ελληνικά δεδομένα. Τα μοντέλα αυτά, όσοι υποφέρουν από ραγιαδισμό τα αποδέχονται ως θέσφατα και τα επικοινωνούν με επιβολή λόγω και έργω στους υπόλοιπους. Ως ραγιάδες τα εφαρμόζουν με την ανατολίτικη υπερβολή και υπέρθεση. Στην βάση των θεμάτων αυτών βρίσκεται μια από τις βαθύτερες αιτίες του ελληνικού προβλήματος. Σε κάποιους αρκετούς δεν δόθηκε ποτέ η δυνατότητα να πιστέψουν στον εαυτό τους, στην χώρα τους, στην κοινωνία τους και να δημιουργήσουν. Ο,τι ξεπετάγεται και κινείται αυτόνομα και ενεργά προς την κατεύθυνση της ανατροπής των κατεστημένων πολεμιέται και ή συνθηκολογεί ή περιθωριοποιείται.
ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ
Α. ΑΓΟΡΑΚΕΝΤΡΙΣΜΟΣ
Γράφοντας στην αρχή της οικονομικής κρίσης για την «πραγματική οικονομία» δεν εννοούσα την «αγορά», αλλά, όπως ξεκαθάρισα καθώς η έννοια γινόταν μιμικά του συρμού, την πραγματική παραγωγική διάσταση της οικονομίας.
Ένα κύριο διαρθρωτικό πρόβλημα της οικονομίας της χώρας είναι ότι επί δεκαετίες κατευθύνει τους ανθρώπους στο εμπόριο και την παροχή υπηρεσιών, δηλ. σε ουσιαστικά μη παραγωγικές δραστηριότητες. Την ίδια στιγμή, αντί η παράγουσα μειοψηφία να τυγχάνει απολύτου σεβασμού και αρωγής, έχει καταστεί έρμαιο διωγμών από το σύνολο του κρατικού και ιδιωτικού μηχανισμού.
Διαθέτοντας τους ανθρώπους της, δηλ, την ουσιαστική της βάση, η κοινωνία μας στο εμπόριο και στην παροχή υπηρεσιών, απέκτησε ένα τεράστιο παραγωγικό έλλειμμα, που μεταφράζεται σε τεράστιο έλλειμμα του ισοζυγίου εισαγωγών/ εξαγωγών, σε υψηλές τιμές προϊόντων, σε εξάρτηση από τον υψηλότοκο τραπεζικό δανεισμό (αυτός καταστρέφει κάθε δυνατότητα «ανταγωνισμού»), σε εξάρτηση από το εξωτερικό, σε δημοσιονομική καχεξία και σε δεκάδες άλλες ζοφερές συνέπειες που βιώνουμε. Από την άλλη πλευρά, ένα τεράστιο δυναμικό που έχει κατευθυνθεί προς το εμπόριο και την παροχή υπηρεσιών βιώνει τις καταστροφικές συνέπειες του επαγγελματικού πληθωρισμού[1], παράλληλα με την ολομέτωπη επίθεση των πολυεθνικών και των ημεδαπών «κολοσσών».
Ολος αυτός ο ενεργός οικονομικά πληθυσμός ανθρώπων, ζει από τις σάρκες των ελάχιστων παραγωγών ή πουλώντας εισαγόμενα αγαθά ή συμβάλλοντας στην μετανάστευση των χρηματικών κεφαλαίων. Ο υπερπληθωρισμός της αγοράς στερεί την χώρα από ανθρώπινο δυναμικό με ουσιαστικά δημιουργική – παραγωγική ενασχόληση, με ό,τι αρνητικό τούτο συνεπάγεται. Όταν από τους 1.000 νέους ανθρώπους (που αποτελούν την πραγματική ισχύ και δυναμική της κοινωνίας και της χώρας μας) εργάζονται οι 500 και από τους 500 αυτούς οι 420 παρέχουν υπηρεσίες (τις περισσότερες φορές μηδενικής ουσιαστικής κοινωνικής και παραγωγικής αξίας) τι απομένει ; Μπορούν οι 80 που απομένουν να παράγουν κα να καλύψουν τις ανάγκες τους συνόλου; (σ.σ οι πιο πάνω αριθμοί δεν είναι τυχαίοι).
Όταν ακούω τις κυβερνήσεις να μιλούν για ενίσχυση της αγοράς (δηλ. ενός παθογενούς φαινομένου που έχει αλλά και προκαλεί τεράστιες ζημίες) σκέπτομαι ότι ρίχνουν τα χρήματα του φορολογούμενου πολίτη μέσα σε ένα βάλτο, σε ένα πηγάδι χωρίς πυθμένα. Αλήθεια είναι δυνατόν να ενισχύουμε περαιτέρω κάτι ζημιογόνο για να συνεχίσει την ζημιογόνο δράση του;
Όταν, επίσης, ακούω τις κυβερνήσεις να μιλούν για την «δήθεν» απελευθέρωση» της αγοράς σε κάποια επαγγέλματα και μάλιστα ως την κύρια διαρθρωτική λύση των προβλημάτων της οικονομίας, το μόνο που σκέπτομαι είναι εάν αυτοί που το εκφράζουν είναι παντελώς ηλίθιοι ή προδότες της χώρας τους. Σε μία αγορά που πάσχει από υπερπληθωρισμό (π.χ, δικηγόρων, γιατρών, μηχανικών, ταξιτζήδων κλπ.) αυτοί θεωρούν λύση το να φέρουν και άλλους, είτε αλλοδαπούς είτε ημεδαπούς !!!. Κύριοι σοβαρευτείτε, αλλιώς πηγαίνετε στα σπίτια σας. Υπάρχει υπερπληθωρισμός κα αυτόν πρέπει να αντιμετωπίσετε αξιοποιώντας το δυναμικό της χώρας. Ο υπερ-υπερπληθωρισμός που σχεδιάζετε θα καταστρέψει περαιτέρω και άλλους Ελληνες και θα κάνει ακόμα πιο ανορθόδοξη και καταστροφική την απαράδεκτη πραγματικότητα της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας.
Β. ΙΔΙΩΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ
Στην χώρα αυτή, υπακούοντας πλήρως στα ύπουλα και ολιγαρχικά κελεύσματα του νεοφιλελευθερισμού και του καπιταλισμού, έχουμε αφήσει την πορεία της οικονομίας στο ιδιωτικό κεφάλαιο. Εννοώ ότι αυτοί, μια εν δυνάμει ολιγαρχία, επιλέγουν, αν, πότε, που, με ποιους όρους και σε τι θα αναπτύξουν κάποια παραγωγική ή άλλη δραστηριότητα.
Ερωτώ : είναι δυνατόν μία χώρα 11.000.000 κατοίκων να αφήνει την παραγωγική διάσταση της οικονομία της στα χέρια και την βούληση ελαχίστων ; είναι δυνατόν έτσι άναρχα και χωρίς κατεύθυνση ή κοινωνική συμμετοχή να κτιστεί τίποτε άλλο, από αυτό το καταστροφικό και ζοφερό παρόν που βιώνουμε επί δεκαετίες. Είναι δυνατόν ένας ολόκληρος λαός να επικρέμεται από την βούληση του κάθε κερδοσκοπικά σκεπτόμενου «μεγιστάνα» για να αποκτήσει παραγωγική διάσταση η οικονομία του.
Μόνο και μόνο αντικρίζοντας το αποτέλεσμα αντιλαμβάνεται κανείς ότι όλα αυτά είναι τεράστια κεφαλαιώδη σφάλματα, που όχι μόνο δεν ταιριάζουν στην κουλτούρα και την ιδιοσυγκρασία του λαού μας, αλλά είναι και εντελώς ανορθολογικά κρινόμενα σύμφωνα με τις ανάγκες της κοινωνίας μας και την διάρθρωση του τόπου μας. Κανείς δεν μπορεί να οδηγεί την χώρα και την κοινωνία της στην καταστροφή και την εξάρτηση. Πόσο π.χ, θα αντέχουν οι αγελαδοτρόφοι να κάνουν αυτό το επάγγελμα κλεπτόμενοι συστηματικά από τους βιομηχάνους του γάλακτος; γιατί και με ποιο κόστος (οικονομικό, παραγωγικό, περιβαλλοντικό) μεταφέρεται το γάλα από την Θράκη στην Κρήτη ;
Η εναπόθεση της οικονομικής πρωτοβουλίας και του σχεδιασμού της παραγωγής στους ελάχιστους ισχυρούς ή φιλόδοξους ιδιώτες (έτσι και αλλιώς μόνο ελάχιστοι χωρούν στην λογική της νεοφιλελεύθερης οικονομίας) κάνει την κοινωνία μας, τους ανθρώπους που την συναποτελούν, ολοένα και περισσότερο εξαρτημένους, τους εξανδραποδίζει αντί να τους χειραφετεί και στο πλαίσιο του παραγωγικού γίγνεσθαι καταστρέφει και αποκλείει κάθε παραγωγική πρωτοβουλία.
Σε κάθε περίπτωση η «ιδιωτική πρωτοβουλία» αποδείχθηκε, όπως ήταν αναμενόμενο, πολύ λίγη πνευματικά, πολύ ατομικιστική, πολύ καταστροφική για το συνολικό κοινωνικό και ανθρώπινο βιοτικό συμφέρον.
Γ. ΕΣΦΑΛΜΕΝΕΣ ΚΡΑΤΙΚΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ & ΕΠΙΛΟΓΕΣ
Όλα όσα θίγονται στο κείμενό μου, δεν πραγματοποιήθηκαν χωρίς την απουσία της κρατικής πολιτικής επιλογής. Παντού υπήρξε η πολιτική επιλογή ή η αδράνεια του κράτους.
Όμως υπάρχουν συγκεκριμένες κορυφαία εσφαλμένες πολιτικές κρατικές επιλογές. Ουσιαστικά πρόκειται για ένα μετασχηματισμό της οικονομίας και του κοινωνικού δυναμικού προς άθλιες, καταστροφικές επιλογές, που ενίσχυαν τους λίγους και μόνο ευκαιριακά βόλευαν κάποιους περισσότερους . Πέραν όσων αλλού αναφέρονται θα αναφερθώ σε τρείς ειδικότερες εκφάνσεις της παθογένειας:
α.- στην δέσμευση και διάθεση κεφαλαίων σε μη παραγωγικές δραστηριότητες
β.- στην καταστροφή κρίσιμων παραγωγικών μονάδων
γ.- στο ξεπούλημα – ιδιωτικοποίηση – στρατηγικών μονάδων της χώρας.
Δέσμευση και διάθεση κεφαλαίων σε μη παραγωγικές δραστηριότητες
Το κράτος μας, πέρα από την κατασπατάληση ίδιων και ευρωπαϊκών πόρων σε μία σειρά από δραστηριότητες που αφορούσαν την «αγορά» (εμπόριο και υπηρεσίες) και ιδίως με απατηλές (κυριολεκτώ για τις χιλιάδες απάτες που έγιναν), αλλά και άχρηστες κατά το αποτέλεσμα δήθεν ενημερώσεις και μετεκπαιδεύσεις, προέβη και σε καταστροφικές επιλογές ως προς την διάθεση των ίδιων πόρων.
Οι πολιτικές επιλογές των κυβερνήσεων κατά τις προηγούμενες δεκαετίες, είτε ήταν αποτέλεσμα εσφαλμένης εκτίμησης, είτε αποτέλεσμα άθλιων εξαρτήσεων ήταν και αποδείχθηκαν καταστροφικές.
Το ιδεολόγημα «δρόμοι = ανάπτυξη» και οι «ολυμπιακοί αγώνες» ποιο ουσιαστικό παραγωγικό αποτέλεσμα είχαν; Μήπως είχαν το κράτος των εργολάβων; Μήπως ευνόησαν μόνο αυτούς και μια σειρά εμπλεκόμενων οργάνων του δημοσίου; Μήπως δέσμευσαν σε αντίστοιχα επαγγέλματα χιλιάδες Ελληνες που σήμερα κατά πλειονότητα είναι άνεργοι ή στυγνά εκμεταλλευόμενοι; Αλήθεια πόσες απέμειναν από τις δεκάδες εταιρείες του κλάδου; Ποια είναι η εικόνα της χώρας σήμερα; Μήπως παράλληλα ευνοήθηκαν ενεργοβόρες και ρυπογόνες μορφές μεταφοράς ; Τι πετύχαμε στην ουσία από κάθε άποψη ; να έχουμε κάποιους ακριβούς (κατασκευαστικά και καταναλωτικά) δρόμους για να βολτάρουν ανά την άδεια χώρα πολυτελή Ι.Χ. ;
Πρώτα έπρεπε να φτιαχθούν οι παραγωγικές μονάδες, αυτές που θα αποτελούσαν την ουσιαστική, την πραγματική οικονομία και εν συνεχεία θα έπρεπε να βελτιωθούν οι δρόμοι ή να φτιαχτούν άλλες μεταφορικές υποδομές με το βλέμμα στο μέλλον (π.χ. ηλεκτρικά τραίνα).
Επιλέξαμε να κατασπαταλήσουμε τεράστιους πόρους για να κάνουμε τους ανθρώπους, το ανθρώπινο δουλεμπόριο της βαρβαρότητας και του κανιβαλισμού της ολιγαρχίας πιο ευχερές. Τριτοκοσμικές ήταν οι επιλογές που επέβαλλε το αλλοδαπό και ημεδαπό κομπραδόρικο κεφάλαιο, ευθέως αντίστοιχες με αυτές που ακολουθούνται σε όλες τις δύσμοιρες χώρες και λαούς του τρίτου κόσμου.
Απογύμνωσαν παραγωγικά την χώρα, απαξίωσαν και απαξιώνουν το συστατικό της κοινωνίας μας : τους ανθρώπους της. Τους αναγκάζουν να γίνονται κούριερς, μεταφορείς τροφίμων, υπάλληλοι σουπερμάρκετ, άνεργοι ουσία και δυνάμει, εγκαταλείποντας κάθε παραγωγική δραστηριότητα και σκέψη. Αποθαρρύνουν και εξαρτούν, απαξιώνουν και εξαγοράζουν κάποιοι … .
Η συνέχιση της καταστροφικής πολιτικής αυτής τείνει να εδραιωθεί με το Ε.Σ.Π.Α. , στο οποίο σχεδιάζεται οι τελευταίοι κοινοτικοί πόροι να διατεθούν σε σειρά από ατομικές, ασήμαντες καταναλωτικές αστειότητες της αγοράς και όχι σε ισχυρές και αναγκαίες παραγωγικές δομές και δράσεις.
Καταστροφή κρίσιμων παραγωγικών μονάδων
Σαν να μην ήταν αρκετή η έλλειψη παραγωγικών μονάδων στην χώρα, καταστρέψαμε και κλείσαμε ως κράτος μία σειρά από υπάρχουσες, οι οποίες αν μη τι άλλο ήταν ουσιωδώς χρήσιμες για τον τόπο. Ας απαντήσουν οι άθλιοι ανεγκέφαλοι : νοείται χώρα με προνομιακή λόγω φύσης αγροτική παραγωγή και να μην έχει π.χ. εργοστάσιο παραγωγής λιπασμάτων ; ή εργοστάσιο παραγωγής αγροτικών εργαλείων ; νοείται χώρα βαμβακοπαραγωγός και να μην έχει πλέον εργοστάσιο παραγωγής υφασμάτων ;
Εχουμε εξευτελίσει προς όφελος ελαχίστων την παραγωγική διάσταση της χώρας, έχουμε εξευτελίσει κάθε έννοια ανάγκης και λογικής.
Αφήσαμε με χίλιους δυό τρόπους μία οικονομική νομενκλατούρα να ελέγχει με την πίεσή της τα πάντα στην χώρα, από το τι θα παραχθεί (βλ. επιδοτήσεις και επιλογές), πόσο αξιολογείται ο μόχθος και ο ιδρώτας του παραγωγού, πόσο κοστίζει στον άνθρωπο το κάθετί; Πόσο κοστίζει η ίδια του η ύπαρξη και ζωή.
Αυτές οι επιλογές δεν αξιώνουν κανένα, δεν χειραφετούν τους ανθρώπους και τις κοινωνίες, δεν οδηγούν στις πραγματικές δημοκρατίες, οδηγούν ξανά στον μεσαίωνα.
Ξεπούλημα – ιδιωτικοποίηση – στρατηγικών μονάδων της χώρας
Το σύγχρονο νεοελληνικό αίσχος ολοκληρώθηκε με την κατοχή της χώρας. Όταν μία σε μία χώρα ανήκουν σε τρίτους, από τρίτες χώρες ή ελέγχονται, τα λιμάνια, τα αεροδρόμια, οι δρόμοι, οι επικοινωνίες, το νερό που πίνουν οι άνθρωποι, ο στρατός της σύντομα και η ενέργεια, τι άλλο μένει για να θεωρηθεί υπόδουλη;
Η Ελλάδα μας είναι μια χώρα υπόδουλη, εάν δεν το έχετε καταλάβει, εμείς οι ίδιοι είμαστε υπόδουλοι. Δεν υπάρχει κανένα αυτεξούσιο του ανθρώπου, του πολίτη, αυτού του λαού και της κοινωνίας του. Βιώνουμε μια ψευδαίσθηση ελευθερίας επειδή μόνο κυκλοφορούμε ακόμα σχετικά ελεύθερα. Οφείλουμε πρώτιστα να απελευθερώσουμε την χώρα μας, να απελευθερώσουμε τους εαυτούς μας και τα παιδιά μας.
Ξένοι χρυσοθήρες παίρνουν τον «χρυσό» της χώρας και των ανθρώπων της και μας αφήνουν τις πέτρες.
Πάρτε μία προς μία τις ξένες εταιρείες που κατέχουν την χώρα μας, μελετήστε τα κέρδη τους για να καταλάβετε πόσο πολύτιμο ελληνικό χρήμα, που στην πραγματικότητα είναι ο μόχθος, η ζωή, οι εργατοώρες από την ζωή εκατομμυρίων Ελλήνων, μεταναστεύει στα ταμεία τους στο εξωτερικό. Σκεφτείτε ποιες δυνατότητες χάνονται για την Ελλάδα, την κοινωνία και τον λαό της, από την αιματηρή αυτή μετανάστευση.
Δ. ΚΕΦΑΛΑΙΑΚΗ ΕΞΑΡΤΗΣΗ
Το ζήτημα της κεφαλαιακής εξάρτησης της χώρας είναι πολύπλευρο και αλληλένδετο με τις παραγωγικές καχεξίες της. Όταν η οικονομία δεν έχει παραγωγική διάσταση, όταν το χρήμα μεταναστεύει, είναι πιο «δυσεύρετο» και πιο ακριβό. Το διεθνές και το ημεδαπό κεφάλαιο, ιδίως το πανίσχυρο τραπεζικό έχει φροντίσει να επινοήσει μια σειρά από πολιτικές (ίδε νεοφιλελευθερισμό) που το ευνοούν, το κάνουν αναγκαίο και του δημιουργούν υπερκέρδη και συνολική εξάρτηση των κρατών και των ανθρώπων από αυτό. Συνοδευόμενο από μικρόνοη οικονομολογίστικη υποτέλεια και ευκαιριακή απρονοησία πείθει τους ανθρώπους για τον «επιστημονικό ορθολογισμό» των επιλογών του. Το ζητούμενο είναι να οδηγήσει τους πάντες στο τραπεζικό γκισέ , στον δανεισμό.
Αλήθεια με ποια ανθρώπινα μέτρα επιλέγεται ως λύση η «λιτότητα» ; σκεφτήκατε ποτέ, ερεύνησε κανένας από πού προέρχεται η επιλογή και που οδηγεί τους ανθρώπους; Μήπως απέδωσε ουσιαστικά σε κάποια οικονομία ; ή την έκανε περισσότερο εξαρτημένη και φθίνουσα ; Είναι ένα καλοσχεδιασμένο σχέδιο που περιλαμβάνει και τον κρατικό μηχανισμό και τις επιλογές του.
Ως προς την άμεση εικόνα της ελληνικής οικονομίας έχω να επισημάνω ότι, η «έλλειψη ανταγωνιστικότητας» που καλοσχεδιασμένα προβάλλουν τα γνωστά κέντρα αποφάσεων δεν έχει να κάνει στο ελάχιστο με τους μισθούς των κοπιωδώς εργαζόμενων ανθρώπων, αλλά (πέρα από όλες τις άλλες καχεξίες) είναι κυρίως αποτέλεσμα του ακριβού χρήματος: των υψηλότατων τόκων. Πως να «ανταγωνιστεί» ο ημεδαπός τον ξένο, όταν το κόστος του χρήματος που επενδύει είναι τριπλάσιο, πώς να εκσυγχρονιστεί; Πώς να αντισταθεί ο καταχρεωμένος παραγωγός στον εκβιασμό του εμπόρου που ανακινεί μπροστά στα μάτια του το μάτσο με τα δυσεύρετα Ευρώ … Και γιατί, ως καλός καιροσκόπος, επιχειρηματίας να μην διαθέσει τα κέρδη του σε πιο επικερδείς και ασφαλείς τραπεζικές δραστηριότητες.
Το κρίσιμο στοιχείο είναι το ακριβό χρήμα, αυτό είναι η κύρια ειδοποιός διαφορά στο ζήτημα της «ανταγωνιστικότητας» σε σχέση με τις υπόλοιπες ευρωπαïκές ή τρίτες χώρες. Αυτό καταστρέφει τις όποιες δυνατότητες και μετακινεί την κερδοφορία από την παραγωγική οικονομία στις τράπεζες (σ.σ. το γεγονός ότι οι ελληνικές τράπεζες έχουν τριπλάσια κερδοφορία σε σχέση με τις ευρωπαϊκές για το ίδιο διατιθέμενο κεφάλαιο, το αποδεικνύει).
Ε. ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΔΥΝΑΜΙΚΟ – ΠΑΙΔΕΙΑ
Το μοναδικό στοιχείο που συγκροτεί μια ανθρώπινη κοινωνία είναι οι ίδιοι οι άνθρωποι. Από αυτούς και μόνο εξαρτάται η σύσταση, ο χαρακτήρας και η πορεία της. Ο,τιδήποτε άλλο πέρα από τους ανθρώπους είναι κίβδηλο, εξωγενές και δευτερεύον.
Επειδή η οικονομία είναι αποκλειστικά μια κοινωνική διεργασία, το κυρίαρχο στοιχείο της δεν είναι το χρήμα, όπως πεπλανημένα πιστεύουν πολλοί (ιδίως όταν δεν υπάρχει ή δημιουργεί ουσιώδη προσκόμματα και προβλήματα) , αλλά οι άνθρωποι και οι δράση τους. Αλλωστε ουσιαστικά και εκ φύσεως οι άνθρωποι ενδιαφέρονται για την απόλαυση αγαθών και όχι για την κατοχή χρήματος (δηλ. χαρτιού).
Το ανθρώπινο δυναμικό της χώρας, που θα αποτελούσε ένα κυρίαρχα δυναμικό και τον ουσιαστικότερο παράγοντα της οικονομίας, μέσα από μία σειρά διεργασιών έχει οδηγηθεί στην απαξίωση.
Με ένα εκπαιδευτικό σύστημα που είναι προσανατολισμένο στο να παράγει πειθήνιους «τεχνοκράτες» εργαζόμενους (σύνδεση εκπαίδευσης – επιχειρήσεων το αποκαλούν) και ένα οικονομικό σύστημα που έχει ως στόχο την ολοένα μεγαλύτερη εξάρτηση και εκμετάλλευση των ανθρώπων, το ανθρώπινο δυναμικό της χώρας έχει απαξιωθεί και έχει οδηγηθεί στην παραγωγική απροθυμία και «ανορεξία». Είτε αταβιστικά αρνείται να μετάσχει στην ανουσιότητα, είτε αντιλαμβάνεται και πληρώνει όλες τις καχεξίες του συστήματος και της σκοπιμότητας εκμετάλλευσης και κερδοσκοπίας (ανεργία). Σαν να μην ήταν αρκετά όλα τα ανωτέρω (τα οποία ενεργά συμβάλλουν στην ανθρώπινη απαξίωση και πολλά άλλα που προκύπτουν από την σφαιρική σκέψη), το σύστημα της παιδείας, που δεν στρέφεται στην πραγματική γνώση και στην διαμόρφωση ελεύθερα σκεπτόμενων ανθρώπων, έρχεται να απαξιώσει περαιτέρω το ανθρώπινο δυναμικό της χώρας.
Για το αποτέλεσμα αυτό κρίσιμες δεν είναι μόνο οι επιλογές του συστήματος, αλλά και η πλήρης αθλιότητα του καθηγητικού κατεστημένου, μίας αυτοαναπαραγόμενης αντιπαραγωγικής ελιτίστικης μεγαλοαστικής αθλιότητας.
Το σύστημα αυτό καταστρέφει το κρισιμότερο στοιχείο της ελληνικής κοινωνίας, τη νεολαία της. Διδάσκει και επιβάλλει την υποτέλεια, την εξάρτηση, την ελεγχόμενη σκέψη, την αντιπαραγωγικότητα του νου και της δράσης: εάν ανταποκρίνεσαι σε αυτούς τους όρους προοδεύεις, εάν δεν σκύβεις το κεφάλι (ή γενικώς), εάν στοχάζεσαι, εάν αμφισβητείς τα παραδεδεγμένα του καθηγητή, εάν παράγεις καινούργια πράγματα είσαι χαμένος … .Το κυριότερο όμως είναι ότι υπάρχουν και καταστροφικές κατευθύνσεις, ελλείψεις και καταστροφικοί αναχρονισμοί που επιβάλλει η αναξιότητα του καθηγητικού κατεστημένου και η άγρια ταξική κατεύθυνση της παιδείας και της κοινωνίας που ελέγχεται από κάστες. Η φυσική, η χημεία, τα μαθηματικά π.χ. είναι τεράστιες επιστήμες με χιλιάδες σύγχρονε εφαρμογές και αντίστοιχες ειδικότητες. Το εκπαιδευτικό όμως σύστημα στην Ελλάδα «επιμένει» στο να καταστρέφει ένα σημαντικό ενεργό κομμάτι της νεολαίας, παράγοντας φυσικούς, χημικούς, μαθηματικούς δηλ. υποψήφιους καθηγητές που επιδιώκουν διορισμό και διαγκωνίζονται για κάποια φροντιστήρια … . Ένα σοβαρό παραγωγικό κομμάτι της νεολαίας ακυρώνεται ουσιαστικά εξαιτίας του συστήματος της παιδείας. Μαζί με αυτό μειώνονται ή καταστρέφονται οι παραγωγικές κοινωνικές δυνατότητες.
Βεβαίως οι καχεξίες, τα προβλήματα και οι αιτίες τους δεν ολοκληρώνονται στο πιο πάνω κείμενο. Απλά προβάλλονται κάποια ζητήματα που ελάχιστοι έχουν μέχρι σήμερα συλλάβει, αλλά είναι κύρια, ουσιώδη και έχουν αποφασιστική σημασία για το μέλλον.
Από όσα θα γραφτούν πιο κάτω για τις λύσεις, μπορείτε εύκολα να αντιληφθείτε μια σειρά από καχεξίες και προβλήματα, από πράγματα που συμβαίνουν και δεν συμβαίνουν … .
ΟΙ ΛΥΣΕΙΣ
Α. Τις λύσεις τις έχω ξαναδώσει σε άλλα κείμενά μου και αναγκαία θα παραπέμψω σε κάποια από αυτά. Οφείλω όμως κάποια να τα ξαναθέσω. Τα κείμενα των παραπομπών οφείλουν να διαβαστούν ξανά, από όποιον έχει το πάθος να εννοήσει και να κατανοήσει και να ληφθούν σοβαρά υπ΄ όψη από όποιον πραγματικά οραματίζεται και έχει σκοπό να προσφέρει πρακτικά και ουσιαστικά στην χώρα.
Β. Καθώς έχω θέσει το φιλοσοφικό πλαίσιο, την θεωρία των βιοτικών αναγκών πρέπει να επισημάνω κάτι που είναι αυτονόητο, αλλά το χάσαμε ως όντα μέσα στους αιώνες της στρεβλής πορείας: ο άνθρωπος από την φύση του έχει βιοτικές βιολογικές ανάγκες. Η εξυπηρέτηση των αναγκών του είναι το πρωταρχικό στοιχείο της ζωής του, μα και ταυτόχρονα αυτό που τον δεσμεύει ως ον και τον καθιστά αντικείμενο εκμετάλλευσης και εξάρτησης.
Η χειραφέτηση του ανθρώπου, η ισότητα, η πραγματική δημοκρατία, η απελευθέρωσή του και η πραγματική πρόοδος του ανθρώπινου είδους εξαρτάται άμεσα και είναι απόρροια της ικανοποίησης των βιοτικών του αναγκών και του τρόπου και χρόνου ζωής και σκέψης που σπαταλά για αυτές.
Οι κοινωνίες δημιουργήθηκαν για την ευχερέστερη και πληρέστερη κάλυψη των βιοτικών αναγκών των ανθρώπων και η εξυπηρέτησή τους, ως κοινό δεδομένο για όλους και με τον λιγότερο επαχθή για την ζωή του ανθρώπου τρόπο είναι το ουσιαστικό ζητούμενο μιας κοινωνίας που θέλει να προχωρήσει στην απελευθέρωση των ανθρώπων από την ανάλωσή της ζωής τους στον αγώνα για την κάλυψη των πρωταρχικών βιολογικών, ζωωδών τους αναγκών. Αυτός είναι ο στόχος μιας οικονομίας και μιας κοινωνίας ευρύτερα : να καταφέρει να παράγει (ως οικονομία) τα αγαθά που χρειάζονται οι άνθρωποι με την ελάχιστη δυνατή ανθρώπινη ανάλωση και με απόλυτη την ισότητα σε όλες τις διαδικασίες, να καταφέρνει και πολιτικά να εγγυάται σε όλους ότι η θα απολαύσουν αυτά τα αγαθά με μόνο κριτήριο την συμμετοχή τους στο παραγωγικό γίγνεσθαι.
Ο άνθρωπος ενδιαφέρεται μόνο για να απολαμβάνει αγαθά (όχι για να κατέχει άχρηστες εικονικές χρηματικές αξίες), αυτός είναι ο βαθύτερος και πραγματικός σκοπός της δράσης του και καθετί άλλο είναι στρεβλό και ενάντιο στην φύση του.
Ο άνθρωπος δεν είναι ανταγωνιστικό ζώο, γίνεται ανταγωνιστικός όταν τα αγαθά δεν επαρκούν ή όταν ο ανταγωνισμός είναι αναγκαίος για την κάλυψη των αναγκών του (πραγματικών ή στρεβλά ενταχθέντων στο μυαλό του). Κατ’ ουσίαν όμως και οι στρεβλές διδαχές εκκινούν από την ανθρώπινη φύση, δηλ, από την ανάγκη κάλυψης βιοτικών αναγκών. Όλα εκεί καταλήγουν: στην φύση μας και όλα εξαρτώνται από την κάλυψη ή μη των βιοτικών μας αναγκών, ακόμα και από τον κίνδυνο να τις χάσουμε λειτουργώντας μέσα σε ένα κοινωνικό σύστημα.
Γ. Γιατί τα γράφω όλα αυτά σε μία θεώρηση της ελληνικής οικονομίας;
Τα γράφω για να κατανοήσουμε (όσοι έχουμε τα πνευματικά εφόδια, αλλά και για να τα αποκτήσουμε περισσότεροι) ότι οι κατευθύνσεις των πραγματικών και ουσιαστικών λύσεων για την ελληνική οικονομία πρέπει να στρέφονται προς τους στόχους μιας πραγματικής κοινωνικής παραγωγικής οικονομίας που αποσκοπεί στην παραγωγή αγαθών, τα οποία όλοι θα έχουν το δικαίωμα να απολαύσουν. Οι λύσεις πρέπει να στρέφονται προς την παραγωγή αγαθών (ευνόητα και υπηρεσιών) προς ανθρώπινη ανάλωση και όχι αγαθών ως χρηματικές αξίες.
Η διαμόρφωση μιας τέτοιας παραγωγικής βάσης, μιας βάσης παραγωγής αγαθών από όλους για όλους δεν μπορεί να εξαρτάται από ολιγαρχίες, δεν μπορούν οι παραγωγικές μονάδες και τα αγαθά να ανήκουν σε λίγους, σε ατομικότητες, αλλά μόνο σε συλλογικότητες και οι συλλογικότητες αποκτούν ουσιαστική, πραγματική σημασία στην κοινωνική λειτουργία μόνο όταν υπάρχουν οι πιο πάνω παραδοχές και όροι. Αυτοί οι ίδιοι οδηγούν στην πραγματική δημοκρατία, γιατί η τελευταία δεν μπορεί να υπάρξει και να είναι λειτουργικά επιτυχημένη, εάν δεν συντρέχουν οι όροι της πραγματικής κοινωνικής χειραφέτισης και της ισότητας, της ασφάλειας της κάλυψης των βιοτικών αναγκών και της κοινής πορείας παραγωγής και χρήσης τους.
Κάπως έτσι έχω θέσει τους πολιτικούς αλλά και πραγματικά πρακτικούς στόχους και τα μέσα εφαρμογής τους και στην σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα, με την πλήρη κατάρρευση και αποτυχία του νεοφιλελευθερισμού και των ολιγαρχιών ευτυχώς δεν υπάρχει καμία άλλη λύση, από το να ακολουθηθούν πιστά τα κατωτέρω.
Δ. Η πρώτη κατευθυντήριος είναι να στρέψουμε τους ανθρώπους της κοινωνίας μας προς την πραγματική οικονομία την πραγματική παραγωγή. Σπαταλάμε τεράστιες κοινωνικές δυνάμεις και ζωές ολόκληρες σε ανούσιες υπηρεσίες και στον ανταγωνισμό, αλλά κυρίως: δεν σεβόμαστε τον παραγωγό και τον εκμηδενίζουμε (ακόμα και ως κοινωνική πλειοψηφία παράσιτων και επικουρικών επαγγελμάτων). Η εικόνα αυτή της πραγματικής οικονομίας πρέπει να αντιστραφεί.
Οφείλουμε και πρέπει:
1. Να μετρήσουμε τις ανάγκες μας ως άνθρωποι που βιώνουμε σε αυτή την χώρα. Να ξέρουμε τι χρειαζόμαστε και σε ποιες ποσότητες. Παράλληλα να αποφασίσουμε για τις μη βιοτικές ανάγκες ποιες και μέχρι ποιο βαθμό θεωρούνται αναγκαία ικανοποιήσιμες.
2 Να εξετάσουμε και να μελετήσουμε σε βάθος τις πραγματικές δυνατότητες του τόπου μας. Πάρα πολλές τις γνωρίζουμε, όπως γνωρίζουμε ότι ο τόπος μας έχει τεράστιες πολλές φορές ταυτόχρονα και προνομιακές παραγωγικές δυνατότητες. Σε κάθε περίπτωση πρέπει να τις προστατεύσουμε και να τις ενισχύσουμε με γνώση και προβολή.
3. Να στραφούμε στην ποιότητα του παραγόμενου, διότι στην ποσότητα και υστερούμε και δεν μας είναι τις περισσότερες φορές αναγκαία. Όπως έχω ξαναγράψει να εννοήσουμε, συγκροτήσουμε και προβάλλουμε την χρηστική «ιδιοαξία» του ελληνικού προϊόντος.
4. Να καταστρώσουμε και να υλοποιήσουμε τα παραγωγικά σχέδια με γνώμονα την αειφορία (συνεπάγεται και την προστασία της ζωοδότριας φύσης) και την ποιοτική και ουσιαστική πρωτοπορία, ελαχιστοποιώντας κάθε παράπλευρο κόστος, αλλά και ενισχύοντας με αντίστοιχες παραγωγικές διαδικασίες το σκοπούμενο.
Για παράδειγμα στο πλαίσιο της ανάγκης για βιολογική γεωργία (κατ’ εμέ ο στόχος είναι η καθολική βιολογική καλλιέργεια) δεν μπορούμε να μην έχουμε ένα εργοστάσιο παρασκευής βιολογικών λιπασμάτων ή των αναγκαίων για την καλλιέργεια αυτή υλικών και μηχανημάτων. Μιλώντας για «πράσινη ενέργεια» δεν μπορούμε να μην κατασκευάζουμε ούτε καν βίδες ή καλωδιώσεις, τα περισσότερα ή και όλα τα απαραίτητα υλικά, πρέπει να θέσουμε ως στόχο να κατασκευάζονται στην Ελλάδα για να υπάρχει εθνική αυτονομία, παραμονή και επανεπένδυση των όποιων κεφαλαίων στην χώρα και ελαχιστοποίηση του κεφαλαίου που μεταναστεύει ήτοι συνολική μέγιστη κοινωνική ωφέλεια.
Δεν μπορούμε να μιλάμε για τίποτα από όλα αυτά εάν δεν έχουμε αυτό τον σχεδιασμό και αυτές τις πολιτικές, τίποτα δεν θα αποφέρουν στην χώρα, στην κοινωνία, στον άνθρωπο, παρά ακόμα μεγαλύτερη εξάρτηση.
5. Που θα ανήκει η πραγματική κοινωνική οικονομία;
Αυτό είναι το ουσιαστικό πολιτικό στοιχείο, το αποφασιστικό κριτήριο για μία χειραφετημένη κοινωνία, για χειραφετημένους ανθρώπους, η οδός για την πραγματική κοινωνία, την πραγματική δημοκρατία.
Είναι βέβαιο ότι η εύκολη λύση είναι να συνεχίσουμε να εκχωρούμε την πρωτοβουλία, την επιλογή και την υλοποίηση όλων των σχεδίων και των σχεδιασμών του κράτους στους ιδιώτες. Είναι εξίσου βέβαιο ότι η λύση αυτή δεν εγγυάται στο ελάχιστο ούτε την υλοποίηση, ούτε το αποτέλεσμα. Αυτό που εγγυώνται τέτοιες λύσεις είναι μόνο η συνέχιση και η επαύξηση της εξάρτησης των ανθρώπων και των κοινωνιών από συγκεκριμένες ολιγαρχίες, από συγκεκριμένους ισχυρούς και τις εταιρείες τους. Δεν αποτελεί κοινωνική πρόοδο η συνέχιση και η επαύξηση της ισχύος αυτών των ανθρώπων και μορφωμάτων, δεν συμβάλει στην ατομική χειραφέτηση των ανθρώπων και στην συλλογική χειραφέτιση των οργανωμένων σε κράτη κοινωνιών. Δεν είναι ζητούμενο καμίας ανάπτυξης και πραγματικής προόδου η δημιουργία περισσότερων θέσεων εξαρτημένης εργασίας, ήτοι περισσότερων θέσεων μισθωτής δουλείας.
Στόχος είναι η ανθρώπινη και η συλλογική αυτονομία, ο αυτοκαθορισμός μέσα σε ένα πλαίσιο κοινωνικής ελευθερίας και ασφάλειας και αυτό επιτυγχάνεται μόνο με την λύση της κρατικής ψιλής κυριότητας, της συλλογικής αυτοδιοίκησης και της κοινωνικής αυτοδιαχείρισης.
Το ελληνικό κράτος οφείλει να μην διαθέσει κανένα ποσό στην «αγορά», κανένα επίδομα φτώχειας που εξανεμίζεται στο ψιλικατζίδικο της γειτονιάς ή με μια επίσκεψη στο σουπερμάρκετ. Δεν μπορούμε να διατηρούμε με φρούδες ελπίδες την συνολική παθογένεια που λέγεται «αγορά», δεν μπορούμε να διατηρούμε τους ανθρώπους αιχμάλωτους επιδομάτων και απλής συντήρησης.
Οφείλουμε να τους ενεργοποιήσουμε εκεί που πρέπει : στην παραγωγή, στην διαδικασία της δικής τους και της κοινωνικής αυτονομίας.
Αυτό που χρειαζόμαστε είναι ο άνθρωπος που παράγει σε καθεστώς προσωπικής και κοινωνικής ελευθερίας.
Με τα δισεκατομμύρια που πηγαίνουν στην τόνωση μιας αγοράς με τα μέγιστα δικά της προβλήματα και με τα διαρθρωτικά προβλήματα που προκαλεί στην ελληνική παραγωγή και οικονομία θα μπορούσαμε να κάνουμε πολλά πράγματα. Σίγουρα ένα εργοστάσιο βιολογικών λιπασμάτων, ένα εργοστάσιο παραγωγής καλωδιώσεων (υπάρχουν έτοιμα να κλείσουν), ένα εργοστάσιο παραγωγής ηλεκτρικών αυτοκινήτων, ένα εργοστάσιο παραγωγής υλικών για ανεμογεννήτριες, για φωτοβολταϊκά, κέντρα μελέτης και διάσωσης ενδημικής χλωρίδας και πανίδας, κέντρα διάσωσης παραδοσιακών τεχνικών, κέντρα γνώσης και πολλά, πάρα πολλά πράγματα.
Τώρα ετοιμαζόμαστε να τα ρίξουμε στο απύθμενο πηγάδι της αγοράς για να πωληθούν προϊόντα που παράγονται αλλού, από άλλους … .
Αυτά τα εργοστάσια, αυτά τα εγχειρήματα, η ίδια η «πράσινη ενέργεια», ο,τιδήποτε φτιαχθεί και πρέπει να φτιαχθεί, μπορεί να ανήκει κατά ψιλή κυριότητα στο ελληνικό κράτος, όμως πρέπει να διοικείται από τους ίδιους τους εργαζόμενους και τις τοπικές κοινωνίες που δημοκρατικά εκλέγουν, συμβουλεύουν και και ελέγχουν. Οι ίδιοι οι εργαζόμενοι θα πρέπει να αποκομίζουν από την εργασία τους τα κέρδη, τα προς το ζειν … . Σε αυτούς πρέπει να ανήκει η προσπάθεια και στην κοινωνία. Δεν χρειαζόμαστε την υπ’ αριθμ. 156 μονάδα του κυρίου Χ, της εταιρείας Ψ. Χρειαζόμαστε, μπορούμε και πρέπει να καλέσουμε ανά αναγκαίες ειδικότητες 100 ανθρώπους να εργαστούν και να απολαύσουν αυτοί και η κοινωνία το αποτέλεσμα της εργασίας τους.
Μόνο έτσι απελευθερώνουμε ουσιαστικά τους ανθρώπους και τις κοινωνίες τους, μόνο έτσι μπορούμε να οδηγηθούμε σε σοσιαλιστικό κοινωνικό μετασχηματισμό, σε πραγματικές συνθήκες δημοκρατίας και ανθρώπινης ελευθερίας για να καταλήξουμε στην κοινωνία των βιοτικών αναγκών, σε μια άλλη πορεία της ανθρωπότητας. Το σημείο είναι κρίσιμο και κομβικό, η δυνατότητα να αποκτήσει η κοινωνία παραγωγικές μονάδες είναι στην πραγματικότητα πιο εύκολη από ποτέ, όπως και πλατειά γνώση.
6. Η γνώση, το πλάτεμα της γνώσης ως κοινωνικός προορισμός και αναγκαιότητα.
Αυτό που είναι κρίσιμο και κομβικό για την κοινωνική πορεία και προσπάθεια είναι η ίδια η γνώση και η παραγωγή της, η συνεχής παραγωγή ελεύθερα προσβάσιμης γνώσης που να ανήκει στην κοινωνία.
Πέρα από το εκπαιδευτικό σύστημα και τη φιλοσοφία του, που είναι απαραίτητη και αδήριτη ανάγκη να αλλάξει (και αλλάζει χωρίς κόστη υποδομών), είναι αναγκαίο να δημιουργήσουμε γνώση. Χρηματικές δυνάμεις μπορεί να μην διαθέτουμε επαρκείς, αλλά στην οικονομία χωρίς χρήμα χρήσιμες και κύριες είναι οι πνευματικές δυνάμεις και το αντάλλαγμα για την παροχή τους δεν χρειάζεται να είναι άμεσα χρηματικό.
Εχω περιγράψει επαρκέστατα την διαδικασία συνεχούς παραγωγής κοινωνικά ελεύθερης γνώσης μέσα από τα Πανεπιστήμια. Το σχέδιο οφείλει να υλοποιηθεί για να αποκτήσουμε γνωσιακό βάθος, συλλογικότητα και ερευνητικό υπόβαθρο και επίπεδο. Δεν υπάρχουν άλλοι τρόποι και απορώ με την μη υλοποίηση του.
7. Θεωρώ πραγματικά αυτοκαταστροφικό να προσπαθούμε να συντηρήσουμε και να αναπαράγουμε με αιματηρά μάλιστα κοινωνικά έξοδα την σημερινή εικόνα της ελληνικής οικονομίας, την ζημιογόνα κοινωνικά και εκ των βάθρων της «αγορά», την εκμετάλλευση της εργασίας και της ανεργίας, το απαρτχάϊντ κατά της νεολαίας, αλλά και όσων μένουν άνεργοι μετά τα πενήντα.
Εχουμε αχρηστεύσει τυπικά και ουσιαστικά το μεγαλύτερο ενεργό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας και δυστυχώς συνεχίζουμε στα καθιερωμένα κλισέ και μοτίβα του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού. Συντηρούμε τις καχεξίες, δίνοντας ολοένα και μεγαλύτερα κομμάτια από την ζωή και την πατρίδα μας στις εξαρτήσεις και τις ολιγαρχίες.
Οι επόμενες γενιές, αν καταφέρουν να υπάρξουν, θα φτύσουν με σιχασιά την αθλιότητά μας. Κανείς δεν έχει κανένα δικαίωμα να στερεί τους ανθρώπους από τις βιοτικές τους ανάγκες, κανείς δεν έχει κανένα δικαίωμα να τις εκμεταλλεύεται.
500 επιδόματα ανεργίας Χ 5 χρόνια είναι 21.000.000 Ευρώ, με αυτά μπορείς να χτίσεις κάτι παραγωγικό και να δημιουργήσεις ένα παραγωγικό κοινωνικό ιστό που θα καλύψει αυτούς τους ανθρώπους και την κοινωνία για το υπόλοιπο του βίου τους και για πολλές δεκαετίες, χωρίς άλλο κοινωνικό ή χρηματικό κόστος. Φτάνει πια η ανεγκέφαλη καταστροφή, η ζούγκλα και η βαρβαρότητα, υπάρχουν λύσεις και οφείλουμε να τις εφαρμόσουμε, να παλέψουμε για το παρόν και το μέλλον μας.
Για μένα προσωπικά το θέμα κλείνει και αρχίζει ο ενεργός αγώνας, οι δεκάδες χιλιάδες Ελληνίδες και Ελληνες που το κατανοούν σήμερα, σύντομα θα γίνουν εκατομμύρια.
Καλώ την κυβέρνηση να προχωρήσει, εάν δεν το πράξει, σύντομα θα το πράξουμε εμείς.
Χρήσιμα λίνκς για κάποια κείμενα (Ctrl + Κλικ)
1. ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ
2. ΟΙ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ: ΓΙΑ ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ
3.ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΧΩΡΙΣ ΧΡΗΜΑ
4. Η “ΑΞΙΟΠΟΙΗΣΗ” ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ
5. ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΤΩΝ ΒΙΟΤΙΚΩΝ ΑΝΑΓΚΩΝ & Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ
6. ΓΙΑ ΜΙΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΤΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΑΝΑΓΚΩΝ, ΜΙΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΧΩΡΙΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΚΕΡΔΟΣ
7. ΟΧΙ ΑΛΛΟ ΚΛΑΜΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ «ΜΙΚΡΟΜΕΣΑΙΟΥΣ»
8. ΤΟ ΠΛΑΤΕΜΑ ΤΗΣ ΓΝΩΣΗΣ ΩΣ ΜΟΧΛΟΣ ΠΟΥ ΟΔΗΓΕΙ ΣΤΗΝ ΙΣΟΤΗΤΑ, ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ & ΣΤΟΝ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ
9. ΓΙΑ ΜΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΠΑΙΔΕΙΑ ΤΗΣ ΓΝΩΣΗΣ, ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ & ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ
10. ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗ, ΠΑΙΔΕΙΑ, ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ: ΠΡΟΤΑΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΤΗΣ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ ΓΝΩΣΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ
11. ΑΓΡΟΤΕΣ & ΤΟ ΝΕΟ ΑΓΡΟΤΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ: ΠΡΟΤΑΣΗ
12. ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΔΕΝ ΤΡΕΛΑΘΗΚΑΝ
13. Γιατί γράφτηκε το ΠΑΣΟΚ του ΑΝΘΡΩΠΟΥ; τι είναι ; τι επιδιώκει;
14. ΑΝΘΡΩΠΟΣ, ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, ΠΑΣΟΚ, ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ
[1] Η λεγόμενη «απελευθέρωση» των κλειστών επαγγελμάτων, είναι μία πολιτική επιλογή που θα καταστρέψει ό,τι υφίσταται στην Ελλάδα, στους τομείς αυτούς. Είναι μία ακόμα απάτη του μεγάλου διεθνούς και ημεδαπού κεφαλαίου για να φέρει το ντάμπινγκ στην εργασία, την εξαθλίωση και μεγαλύτερα υπερκέρδη στους λίγους και ισχυρούς.
14 Νοεμβρίου, 2009
Η «ΨΕΥΔΟΑΡΙΣΤΕΡΑ» ΒΙΑΖΕΙ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΤ» ΕΝΤΟΛΗ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ ΤΗΣ.
Η «ΨΕΥΔΟΑΡΙΣΤΕΡΑ» ΒΙΑΖΕΙ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΤ» ΕΝΤΟΛΗ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ ΤΗΣ.
«Η ιστορία ξαναγράφεται από τους ίδιους νικητές».
Λίγες δεκαετίες πριν, βιώναμε στην χώρα μας την διαστρέβλωση των ιστορικών πραγματικών περιστατικών.
Μαθαίναμε άλλες «αλήθειες» από τις πραγματικές. Κατασκευασμένες ανακρίβειες που εξυπηρετούσαν τις σκοπιμότητες των νικητών και της εξουσίας.
Η πένα των «ιστορικών» και η ισχύς της εξουσίας, που κατασκεύαζε χαλκευμένες πληροφορίες, κατασκεύαζε και ιστορικές εικονικές πραγματικότητες για να εγκλωβίσει τους ανθρώπους και τις κοινωνίες.
Ας μην νομίσουμε ότι το φαινόμενο αυτό είναι μόνο εγχώριο ή ότι σταμάτησε.
Κάποιοι αυτοαποκαλούμενοι «αριστεροί» διαμαρτύρονταν έντονα για τα «χαλκεία» της ιστορίας και ζητούσαν την αποκάλυψη της αλήθειας για τα ιστορικά συμβάντα.
Σε κάποιους επιγόνους τους, δόθηκε από τους ίδιους αφέντες- εργοδότες η εργολαβία, το δικαίωμα να ξαναγράψουν την ιστορία, να την αναθεωρήσουν. Δεν την αναθεώρησαν όμως και δεν την αναθεωρούν με πραγματικά γεγονότα, αλλά με νέα «χαλκεία», με νέες σκοπιμότητες. Ως συνεπείς εργολάβοι πράττουν σύμφωνα με όσα τους διέταξαν οι εργοδότες τους.
Ιστορία όμως είναι η καταγραφή και συγκέντρωση πραγματικών γεγονότων. Η κριτική παρέμβαση του ιστορικού επιτρέπεται μόνο για να ξεδιαλύνει ποιό στοιχείο είναι πραγματικό και αληθές και ποιό σκόπιμα χαλκευμένο και προκειμένου να κρίνει την σκοπιμότητα της πηγής. Τα συμπεράσματα από την Ιστορία ανήκουν πάντοτε στις κοινωνίες και όχι στους ιστορικούς.
Σε όλο τον πλανήτη, μια ψευδο-αριστερά έχει αναλάβει τον ρόλο να ξαναγράψει την Ιστορία.
Το 1ο παράδοξο είναι, το πως σε ένα κόσμο που κυριαρχείται από τον καπιταλισμό, ανατίθεται το έργο αυτό (ακόμα και από δεξιές κυβερνήσεις) σε μία κατά δήλωσή της «αριστερά»;
Το 2ο παράδοξο είναι το γιατί οι ίδιοι «νικήτες» θέλουν να ξαναγράψουν την κίβδηλη ιστορία;
Είναι σαφές ότι η Ιστορία, όπως την αντιλαμβάνονται οι «νικητές» ανακλά πάντοτε κάποιες σκοπιμότητες.
Από τις σκοπιμότητες και μόνο, όπως εκδηλώνονται στο «ξαναγράψιμο» της ιστορίας (διότι δεν βρισκόμαστε στα μυστικά κέντρα αποφάσεων όσων ανέθεσαν το έργο στους εργολάβους «ιστορικούς») μπορούμε να υποθέσουμε τους σκοπούς, όσων ανέθεσαν το έργο στους ψευδοαριστερούς, ψευδοεπιστήμονες εργολάβους της Ιστορίας.
Σκοπός τους είναι να αμβλυνθούν οι ιστορικές διαφορές των λαών, των θρησκειών, των πολιτικών σε ένα συμπερασματικό πλαίσιο που θα επιβάλλει και θα επιτάσσει την απώλεια της εθνικής και πολιτικής συνείδησης. Η απώλεια των τελευταίων στοιχείων και η απόρριψη αυτών των χαρακτηριστικών είναι ίδιον των αυτοκρατοριών. «Ενας λαός, μία χώρα, ένας ηγέτης» , φώναζε ένας από τους τελευταίους επίδοξους αυτοκράτορες της γης και οι άλλοι αυτοκράτορες συγκρούστηκαν μαζί του … .
Αλλωστε από την παραγωγική άποψη του καπιταλισμού, η ομογενοποίηση και η ταυτότητα χαρακτηριστικών των προϊόντων αποτελεί στόχο.
Ο άνθρωπος καταναλωτής με συγκεκριμένες, προδεδομένες συνήθειες κατανάλωσης είναι ένα ζητούμενο.
Το ίδιο ζητούμενο είναι και ο πειθήνιος αγνωστικιστής άνθρωπος, χωρίς πολιτική σκέψη και βαθύτερα ζητούμενα, με κυρίαρχη την αντίληψη ότι όλα και όλοι είναι ίδια … .
Μία από τις πολλές τακτικές που χρησιμοποιούν τα κέντρα αποφάσεων και τα χρηματοδοτούμενα από αυτούς ευαγή ιστορικά ιδρύματα είναι και η «νεοκιβδηλεία» της ιστορίας. Αυτή στρέφεται στην ανακάλυψη ομοιοτήτων μεταξύ προσώπων και πραγματικών περιστατικών, χαλκεύει τα γεγονότα και επιβάλλει συμπεράσματα, ώστε να επιβάλλει ισορροπίες και όχι να καταδείξει τις επιδιώξεις και τις αλήθειες.
Μερικές δεκαετίες πριν, οι ίδιοι άνθρωποι και από τις δύο πλευρές είχαν λάβει εντολές να επιβάλλουν το μίσος και την μισαλλοδοξία. Πριν από μερικές δεκαετίες, στα χρόνια του ψυχρού πολέμου, βασίλευε το μαύρο – άσπρο. Τώρα οι εντολές είναι να βασιλεύσει το ροζ ή το γκρί.
Οι «δεξιοί» αποφασίστηκε να «πεφωτιστούν» και να ξεχάσουν το μίσος και οι «αριστεροί» έμειναν από χρηματοδότες και βρήκαν νέα αφεντικά, που τους έδωσαν νέες εντολές.
Η ιστορία όμως, εάν σκοπεί στα «πραγματικά περιστατικά» δεν θα έπρεπε να έχει κανένα ρόλο σε αυτές τις σκοπιμότητες.
Οταν οι ψευδοαριστεροί έρχονται να ξαναχαλκεύσουν την ιστορία, όπως οι «δεξιοί» πριν, δεν μπορούμε παρά να τους γυρίσουμε την πλάτη, παρά να τους καταγγείλουμε έντονα και φωναχτά.
Ανωθεν επιβολή απόψεων και γνώσης από κανένα δεν πρέπει να δεχόμαστε.
Ας φέρει ο οποιοσδήποτε τις πηγές του για να τις κρίνουμε και να τις εξετάσουμε.
«Συνωστισμοί», «υγιεινοί περίπατοι στην έρημο» υπό την απειλή όπλων και διαγραφές πραγματικών περιστατικών από την Ιστορία δεν είναι αποδεκτοί και πρέπει να καταγγέλονται συνεχώς και ανελέητα.
Οι βιοτικές ανάγκες των ανθρώπων δεν μπορούν να ξαναγίνονται όπλο στα χέρια των εξουσιαστών του πλανήτη.
Η βιολογική ισότητα νόμων για τον άνθρωπο μπορεί να εξηγήσει την ιστορία στο βάθος της.
Η σκοπιμότητα να καλύψουν ακόμα μία φορά τα αίσχη τους με την βοήθεια πουλημένων εργολάβων της ιστορίας για να δημιουργήσουν νέα αίσχη δεν μπορεί να περάσει.
Τα νέα σκοτάδια δεν μπορούν να διαδεχθούν τα παλιά και τα βιβλία της ιστορίας πρέπει να τα επιστρέψουμε ως αζήτητα, εάν δεν περιέχουν τις πηγές τους και την κριτική άποψη για την εγκυρότητά τους.
Χίλια δυο ιστορικά γεγονότα έχουν αποτελέσει αντικείμενο κιβδηλείας.
Η ιστορία γράφεται χρόνια τώρα ως μυθιστόρημα και όχι ως επιστημονική γνώση με την παράθεση πηγών (που και αυτές κρίνονται για την εγκυρότητα και την σκοπιμότητά τους). Τα συμπεράσματα τα θέτει ο δήθεν «ιστορικός» στο στόμα του αναγνώστη, εάν δεν τα φωνάζει ο ίδιος και μάλιστα μονόπλευρα.
Αυτά πρέπει να τα ξεχάσουμε και τα «ιστορικά πονήματα» που δεν φέρουν αυτά τα χαρακτηριστικά πρέπει να τα πετάξουμε εκεί που ανήκουν: στα σκουπίδια.
Μένω στον Θουκυδίδη. Τουλάχιστον αυτός παρουσίαζε τις απόψεις και τις σκέψεις αμφοτέρων των πλευρών και σε χρόνο που οι σύγχρονοί του μπορούσαν να γνωρίζουν και να τον κατατάξουν στους «τα αληθή λέγοντες» ή στους «ψεύτες και τους συκοφάντες» της ιστορίας.
Αφεντικά η γνώση δεν μπορεί να έχει, γιατί τότε γίνεται όργανό τους.
Ας δούμε κριτικά με τα πιο πάνω εργαλεία την «ιστορία» που ξαναγράφουν οι εργολάβοι και οι εργολάβισσες της «ψευδοαριστεράς» για λογαριασμό των ίδιων αφεντικών και ας απορρίψουμε ό,τιδήποτε δεν φέρει τα πιο πάνω χαρακτηριστικά.
Ανάγκη από νέα ψέματα δεν έχουμε.
23 Οκτωβρίου, 2009
«STAGERS» ΕΝΑΝΤΙΟΝ «G700». ΜΙΑ ΔΙΚΑΙΗ ΠΡΟΤΑΣΗ
Το πρόβλημα των εργαζόμενων με το πρόγραμμα STAGE στο Δημόσιο είναι πολυσύνθετο, αλλά ζητεί μια δίκαιη λύση.
Σε αυτή την λύση θα επιχειρήσω να συμβάλλω με την πρότασή μου.
Α. Πρώτα από όλα θα πρέπει να επισημανθεί ότι η κατάργηση των προγραμμάτων STAGE, των προγραμμάτων της αθλιότητας, της εξάρτησης, της ομηρίας και της δουλείας, είναι μια απόλυτα ορθή και γενναία απόφαση της κυβέρνησης. Να καταργηθούν και να μην επανέλθουν ποτέ τα Stage και αντίστοιχοι «θεσμοί», σύγχρονης εργασιακής δουλείας.
Όμως παρά την κατάργησή των Stage, το πρόβλημα παραμένει, είναι πρόβλημα ουσίας, πρόβλημα κοινωνικό, που αφορά χιλιάδες νέους ανθρώπους, είτε αυτοί εργάστηκαν με το πρόγραμμα Stage, είτε όχι.
Β. Ας ξεκαθαρίσουμε όμως τα πράγματα για το πρόγραμμα STAGE και όσους εργάστηκαν με αυτό, χωρίς να αποκρύπτουμε, να σκεπάζουμε ή να «στρογγυλεύουμε» τις αλήθειες με λέξεις.
Ποιες είναι οι αλήθειες:
1. Το πρόγραμμα Stage, αποτέλεσε ένα πρόγραμμα σύγχρονης δουλείας και όχι πρόγραμμα μαθησιακής πρακτικής εξάσκησης. Οι εργαζόμενοι με το Stage, εργάζονταν καλύπτοντας μόνιμες οργανικές ανάγκες του Δημοσίου, ως κανονικοί δημόσιοι υπάλληλοι, με αστεία, δουλική αμοιβή και χωρίς καν ασφάλιση.
2. Στον αντίποδα, οι εργαζόμενοι με το πρόγραμμα Stage, γνώριζαν εκ των προτέρων τις συνθήκες και τους όρους εργασίας και, κυρίως, η επιλογή τους στην συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων, έγινε με κομματικά κριτήρια και με βάση κομματικές γνωριμίες. «Ρουσφέτια» ήταν τα Stage και να μην κρυβόμαστε από την αλήθεια.
Γ. Όλα αυτά δεν θα αποτελούσαν τόσο μεγάλο ουσιαστικό πρόβλημα, εάν απέναντι στους “Stagers”, στους εργαζόμενους με το πρόγραμμα Stage, δεν υπήρχε μια στρατιά χιλιάδων νέων, η «γενιά των 700 Ευρώ» που, είτε δεν είχαν «μπάρμπα στην Κορώνη», είτε από καθαρή περιφάνεια και με απόλυτη τήρηση της νομιμότητας και της αξιοκρατίας δεν θέλησαν να μπουν από τα κομματικά παράθυρα στα προγράμματα Stage, αλλά αγωνιζόντουσαν είτε στους διαγωνισμούς του ΑΣΕΠ, είτε αλλού, να βρουν εργασία.
Αυτούς δεν μπορούμε να τους αδικήσουμε απέναντι σε όσους εργάστηκαν με το Stage, πριμοδοτώντας τους τελευταίους με «μόρια» στους διαγωνισμούς του ΑΣΕΠ.
Θα ήταν λοιπόν ένα ακόμα έγκλημα, ένα ακόμα ανοσιούργημα, να πριμοδοτηθούν οι εργασθέντες με το Stage, έναντι των υπόλοιπων νέων.
Δ. Η λύση φαντάζει δύσκολη και το πρόβλημα μοιάζει αδιέξοδο, όμως υπάρχουν λύσεις που αποδίδουν δικαιοσύνη και συνθέτουν την «χρυσή τομή».
Η μία λύση είναι να μην μετρήσει καθόλου η εργασιακή εμπειρία, ούτε το Stage, ούτε τίποτε άλλο, στους διαγωνισμούς του Α.Σ.Ε.Π. Σολομώντεια, απλή και δίκαιη. Η λύση όμως αυτή αδικεί όσους προσπάθησαν, όσους εργάστηκαν έναντι όσων παρέμεναν αδρανείς άνεργοι.
Η άλλη λύση, (η προτιμότερη, ορθότερη και δικαιότερη) κατά την γνώμη μου, είναι να μετρήσει ίσα και χωρίς καμία ειδική εύνοια ή πριμοδότηση, η προϋπηρεσία των υποψηφίων για το Δημόσιο, είτε πρόκειται για Stage είτε για εργασία εκτός Stage, ακόμα και σε άσχετο εργασιακό αντικείμενο (γιατί χιλιάδες νέοι αναγκάζονται να εργαστούν και σε άλλο αντικείμενο από αυτό της ειδίκευσής τους για να επιβιώσουν).
Με τον τρόπο αυτό, ούτε οι “Stagers” θα αδικηθούν, αλλά ούτε και τα παιδιά εκείνα, που παρά τις αντιξοότητες δεν επισκέφτηκαν το κομματικό γραφείο, αλλά προσπάθησαν με την αξία τους να εργαστούν σε οποιαδήποτε εργασία, για να επιβιώσουν.
Αυτή την γενιά, την γενιά των «700 Ευρώ» δεν μπορούμε να την αγνοήσουμε και να την θέσουμε στην γωνία, αλλά θα πρέπει να στηρίξουμε την ανάγκη της και να επιβραβεύσουμε το θάρρος της, την εργατικότητα και τη νομιμότητά της (για να αποτελέσει και παράδειγμα για το μέλλον, ακόμα και για όσους χρησιμοποιούν μη νόμιμα μέσα για να εξεύρουν εργασία στο Δημόσιο).
Θα πρότεινα, μάλιστα, τελειώνοντας την πρότασή μου και επειδή ο ιδιωτικός τομέας είναι άγριος και ζοφερός, για τους υποψήφιους αυτής της κατηγορίας (G700) να αναγνωριστεί ως πλασματικός χρόνος εργασίας, ο χρόνος κατά τον οποίο λάμβαναν επίδομα ανεργίας και οι 9 μήνες εργασίας να λογιστούν ως ολόκληρο έτος. Αυτό ισορροπεί το προνόμιο των «Stagers», οι οποίοι με τις γνωστές ανανεώσεις συμβάσεων εργάζονταν διαρκώς. (Αλλωστε οι φτωχότερες οικογένειες δεν μπορούσαν να στηρίξουν ένα νέο για να εργάζεται με τον μισθό του Stage …).
Αυτή είναι η πρότασή μου και θαρρώ ότι είναι η δικαιότερη δυνατή λύση για όλους.
21 Οκτωβρίου, 2009
Η «ΑΞΙΟΠΟΙΗΣΗ» ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ
Ο καπιταλισμός έχει κατηγορηθεί ως το σύστημα που «εκμεταλλεύεται» την φύση δι’ ίδιον όφελος.
Η θεώρηση αυτή είναι κατά την γνώμη μου λάθος.
Και ο απλός άνθρωπος «εκμεταλλεύεται» την φύση δι’ ίδιον όφελος.
Στην πραγματικότητα, ο άνθρωπος είναι κομμάτι της φύσης, είναι μέρος της και δεν μπορεί αυτό να αποτελεί στοιχείο οποιασδήποτε έννοιας «εκμετάλλευσης». Ο άνθρωπος ζει μέσα στην φύση, όπως κάθε ζωικό είδος. Εκτός εάν κάποιοι θεωρούν εκμετάλλευση το γεγονός ότι αναπνέουμε οξυγόνο, τρεφόμαστε με φυτά και κρέας, αφοδεύουμε κλπ… δηλ. κάνουμε ό,τι κάνουν όλα τα άλλα θηλαστικά και είδη ζωής εν γένει στην φύση. Είναι δεδομένο ότι οι πιο πάνω λειτουργίες αποτελούν εξυπηρέτηση της φύσης, αφού πλαστήκαμε ώστε να έχουμε αυτές τις βιοτικές ανάγκες.
Ο καπιταλισμός κάνει στην πραγματικότητα κάτι άλλο: εκμεταλλεύεται τις ανθρώπινες ανάγκες παράγοντας «αξίες» και «υπεραξίες» και βλέπει τα αγαθά υπό την θεώρηση αυτή και μόνο. Στην τύφλωση αυτή της «αξιακής» θεώρησης των πάντων, καταπατά ή αδιαφορεί για τα δεδομένα της φύσης και δεν εννοεί τις αυθύπαρκτες φυσικές αξίες, διότι αυτές δεν υπάρχουν για αυτόν.
Για τον καπιταλισμό είμαστε εργατοώρες, αποδοτικότητα, κόστος εργασίας, κέρδος, καταναλωτές, αξίες, πελάτες και χίλια δύο άλλα που ακούτε από τους εκφραστές του και έχουν όλα «αξιακό» περιεχόμενο και θεώρηση.
Ανθρωποι πάντως με την βιολογική έννοια και κομμάτια της φύσης δεν είμαστε για αυτούς. Ισως να είμαστε κομμάτια του καπιταλιστικού συστήματος, εξαρτήματα και γρανάζια, υποζύγια και σφάγια, όμως ανθρώπινα όντα με την πραγματική έννοια του όρου, δεν είμαστε.
Ο καπιταλισμός λοιπόν «αξιοποιεί» την φύση (με όλα τα είδη που βιώνουν σε αυτή) με ένα όφελος, που διανέμεται αντίστοιχα με την μορφή της πυραμίδας που ο ίδιος πάντοτε έχει. Αυτό κάνει: μόνο «αξιοποιεί», δηλ. λογίζει τα πάντα ως «αξίες» με οικονομικό περιεχόμενο ή αντίκρυσμα. Αντίστοιχα, ο καπιταλισμός κατανέμει τις ζημίες από την αξιοποίηση στην πυραμίδα του κατά τρόπο αντιστρόφως ανάλογο από τον τρόπο με τον οποίο κατανέμει το «όφελος».
Την επιβάρυνση, τις ζημίες της «αξιοποίησης» τις πληρώνουν περισσότερο και πάντα όσοι πολλοί βρίσκονται στην βάση της πυραμίδας. Οι ευρισκόμενοι στην ανώτερη βαθμίδα της πυραμίδας έχουν τους τρόπους να αποφεύγουν την «εγκληματική μπόχα», που οι ίδιοι προκαλούν «αξιοποιώντας» την φύση. Όταν μάλιστα οι συνεκτικοί αρμοί της πυραμίδας : η εξουσία και οι νόμοι της, λειτουργούν για να «τιμωρήσουν» κάποιες ακρότητες, που προκύπτουν από την αδιαφορία της «αξιοποίησης» (δεν αναφέρομαι καθόλου στο παρόν στον μηχανισμό δημιουργίας των νόμων και στην επάρκεια τους, ούτε καν στον σκοπό τους, διότι οι νόμοι π.χ. απλώς μπορούν να ρυθμίζουν τους κανόνες μεταξύ των «αξιοποιούντων» και τίποτα περισσότερο ), όταν π.χ. κάποιος καταλαμβάνεται να ρίχνει τοξικά απόβλητα στα ποτάμια για να μην χρεωθεί το κόστος άλλης επεξεργασίας τους, τότε και πάλι μετακυλύουν το κόστος λειτουργίας των κανόνων, των θεσμών στην κοινωνία της πυραμίδας, ανεβάζοντας τις «αξίες» και τις «υπεραξίες» στην διαδικασία «αξιοποίησης» που αυτοί κάνουν. Μάλιστα, η ανάγκη, η βιοτική ανάγκη αποφυγής των συνεπειών από τις ζημιές, κάνει τους ανθρώπους ολοένα και περισσότερο εξαρτώμενους από το σύστημα: π.χ. θέτω τον εαυτό μου ως αντικείμενο εξάρτησης και περαιτέρω εκμετάλλευσης για να πάρω ένα σπίτι σε περιοχή με καλύτερες συνθήκες από πλευράς μόλυνσης για να μεγαλώσουν σε καλύτερο περιβάλλον τα παιδιά μου κλπ. .
Εχω γράψει ότι πρέπει να καταργήσουμε τις «αξίες» και τις «υπεραξίες» πάνω στα αγαθά και να συνδέσουμε τα αγαθά απευθείας με τον άνθρωπο. Αυτό είναι ένα από τα κεντρικά ζητούμενα της κοσμοθεωρίας μου, της θεωρίας των βιοτικών αναγκών. Η ανάλυση της παραπάνω παραγράφου μπορεί να αποτελέσει για κάποιους σοβαρό ερέθισμα για να εννοήσουν το τι συμβαίνει και οπωσδήποτε εξηγεί πολλά από αυτά που συμβαίνουν γύρω τους. Για εμένα θέτει κάτι περισσότερο, την αναγκαιότητα κατάργησης του καπιταλισμού και όλων των «αξιοποιητικών» συστημάτων που προηγούνται χρονικά αυτού και πιθανόν να τον συνεχίσουν ή να τον αντικαταστήσουν.
Είπαμε και είδαμε, ότι ο καπιταλιστής κατά την διαδικασία «αξιοποίησης» της φύσης και των όντων της, αδιαφορεί στην πραγματικότητα για αυτή και ενδιαφέρεται μόνο για τις «αξίες» και «υπεραξίες» που μπορεί να παράγει από αυτή. Ο καπιταλιστής και ο καπιταλισμός γνωρίζει μόνο δύο έννοιες (οι οποίες στηρίζονται άμεσα στις «αξίες» του και προέρχονται από αυτές) είναι οι έννοιες του «κέρδους» το + και το αρνητικό αντιστοιχό της η έννοια της «ζημίας», το – .
Οι δύο αυτές έννοιες μεταφράζονται στον εγκέφαλο του καπιταλιστή πάντοτε σε «αξίες», διότι αυτές και μόνο διατρέχουν το σύστημα λειτουργίας του.
Ο γνωστός σε όλους πραγματικός σκοπός του καπιταλιστή είναι να μεγιστοποιήσει την συσσώρευση και νόσφιση «αξιών», δηλ. το κέρδος, να συγκεντρώσει συνεπώς για το εαυτό του όσο το δυνατόν περισσότερες «αξίες» από την κοινωνία (ο καπιταλιστής ποτέ δεν παράγει κάτι που δεν έχει «αξία»). Για να το πράξει αυτό αναγκαίο είναι να ελαχιστοποιήσει τις «ζημίες». Η κύρια μέθοδος του καπιταλισμού λέει η κλασσική του σχολή, πως είναι να αποφεύγει την παραγωγή ζημιών. Εγώ θα έλεγα κάτι άλλο : ότι η κύρια μέθοδός του αποδέχεται τις ζημιές ως αναγκαίο επακόλουθο της λειτουργίας του για να υπάρξει κέρδος (η ύπαρξη κέρδους προϋποθέτει την ύπαρξη ζημιών) και συνεπώς η κύρια μέθοδός του είναι να φορτώνει τις ζημίες σε άλλους και πρώτος και ανήμπορος να αντιδράσει στην πυραμίδα του, είναι το έδαφος που την στηρίζει : η ίδια η φύση πέραν του ανθρώπου (ο καπιταλισμός στηρίζεται στην φύση και για να «αξιοποιήσει» τις βιοτικές ανάγκες). Μετά την φύση έπονται τα υπόλοιπα, τα ανθρώπινα σκαλοπάτια της … .
Αντιλαμβανόμενος πολύ νωρίς ο καπιταλιστής, ότι η διάθεση των ζημιών είναι μια διαδικασία που μπορεί να οδηγήσει σε αντιδράσεις ή σε αναγκαστική απόρριψή του από τις κοινωνίες του πλανήτη, άρχισε να σκέπτεται κάτι εντελώς διαφορετικό: την «αξιοποίηση» των ζημιών και την θεώρησή τους ως «κέρδος» για τον ίδιο (ένα πρόσφατο κορυφαίο παράδειγμα είναι η «αξιοποίηση» των επισφαλειών των στεγαστικών δανείων στις Η.Π.Α. και αλλού με την έκδοση των περίφημων «τοξικών ομολόγων»). Το σχέδιό του προχώρησε εδώ και πολλές δεκαετίες στο στάδιο της εκμετάλλευσης της αντίδρασης για όσα ο καπιταλισμός προκαλεί, της «αξιοποίησής» της (κάπως έτσι ελέγχθηκε η πολιτική πορεία μεγάλου μέρους της «αριστεράς». Επειδή δε, αυτό που «αξιοποιεί» ο καπιταλισμός είναι η εκμετάλλευση των βιοτικών αναγκών των ανθρώπων, φρόντισε ώστε οι «ζημίες» που αυτός εναπόθεσε στην φύση, να συνδυαστούν με ανθρώπινες βιοτικές ανάγκες, ώστε να ξεκινήσει ένα νέος κύκλος «αξιοποίησης» αυτών των ζημιών. Η λογική του καπιταλιστή που ασχολείται με την αξιοποίηση των ζημιών είναι να εκμεταλλευτεί την λύση τους. Όχι όμως μόνο αυτό, η λογική πολλών πλέον είναι να προκαλέσουν το πρόβλημα ή να το αναδείξουν, προκειμένου να εκμεταλλευτούν στην συνέχεια την λύση του (δείτε π.χ. μονάδες επεξεργασίας βιομηχανικών λυμάτων, ιό Η1Ν1 κ.α.). Πάντα η κατεύθυνση αυτών των διαδικασιών είναι το «ον» άνθρωπος και οι βιοτικές ανάγκες του και πάντα το κόστος ή η περαιτέρω «ζημία» αυτή που δημιουργεί (κατ’ αντιστοιχία το «κέρδος» για τον καπιταλιστή) χρεώνεται με τον κανόνα της ανάστροφης πυραμίδας. Μεγαλύτερες «ζημίες» για τους ευρισκόμενους στην βάση, λιγότερες για τους πιο πάνω κ.ο.κ. . Ετσι, η «αναδιανομή αξιακής τροφής» προς την βάση της πυραμίδας (ήτοι για τον καπιταλιστικό κόσμο «αξιών») που πολλές φορές θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ως σκουπίδια των ανώτερων στρωμάτων και επιπέδων της πυραμίδας, που πετιούνται και πέφτουν προς τα χαμηλά, ματαιώνεται και αυτή με σκοπό να διατεθούν οι «αξίες», υπέρ της λύσης των προβλημάτων. Οι «αξίες» φυσικά διατίθενται προς τους καπιταλιστές και ο φαύλος κύκλος συνεχίζεται. Τα κατώτερα επίπεδα της πυραμίδας έρχονται να πληρώσουν το κόστος και να επιλέξουν μεταξύ βιοτικών αναγκών. Η πρόταξη του ιδεολογήματος της προστασίας της φύσης και κατά συνέπεια και της ζωής των ιδίων και των επόμενων γενεών, καθιστά την επιλογή ή την υποταγή τους εύκολη. Όπως εύκολη καθιστά την επιχορήγηση των καπιταλιστών σε «αξίες» από την κοινωνία, προκειμένου να εκτελεστούν τα έργα «αξιοποίησης» των ζημιών. Ετσι οι καπιταλιστές που προκάλεσαν το πρόβλημα, βγαίνουν ακόμα πιο ισχυροί και κερδισμένοι από την διαδικασία «αξιοποίησης» των ζημιών τους. Τα δε νέα προβλήματα – «ζημίες», όπως αυτό της διάθεσης των συσσωρευτών ενέργειας στην «πράσινη ανάπτυξη» ή των αποτελεσμάτων της παραγωγής βιοκαυσίμων στην φύση, θα έλθει και πάλι ο καπιταλιστής να τα κάνει «κέρδος» για αυτόν και «ζημία» για την κοινωνία. Αέναη η φαυλότητα της καπιταλιστικής «αειφορίας», μέχρι να εξαντληθεί η πραγματική αξία του πλανήτη ως ζωοδότη.
Κάτι τέτοιο συμβαίνει και με την λεγόμενη «πράσινη ανάπτυξη», η ίδια επακριβώς θεώρηση και διαδικασία. Στην πραγματικότητα μια δίκαιη κοινωνία θα είχε απορρίψει και τιμωρήσει όσους προκάλεσαν αυτές τις «ζημίες», θα τους είχε ξαποστείλει στο «πυρ το εξώτερον». Σήμερα και για μία ακόμα φορά, έρχεται να τους επιτρέψει να «αξιοποιήσουν» αυτοί εις βάρος της κοινωνίας τις «ζημίες» που η δράση τους προκαλεί και προκάλεσε και να χρεώσουν το κόστος στην βάση της καπιταλιστικής πυραμίδας. Στο σημερινό περιβάλλον κάτι τέτοιο θα ξεσήκωνε σε άγριους πολέμους με αβέβαιο τέλος.
Εάν όμως, ο σοσιαλισμός είναι ο καπιταλισμός της αντεστραμμένης πυραμίδας (κατά τις αρχές του, που δεν απορρίπτουν τον καπιταλισμό ως μέθοδο λειτουργίας της οικονομίας και κυρίως της παραγωγικής διαδικασίας, αλλά επιδιώκουν να θέσουν τα παραγωγικά οφέλη του στην υπηρεσία ίσων ανθρώπων) θα έπρεπε να δει κάτι άλλο, κάτι διαφορετικό από την υποταγή στις επιδιώξεις και τις «αξιοποιήσεις» των καπιταλιστών. Θα έπρεπε να δει και να προβάλει τον τρόπο, την πρακτική μέθοδο σύμφωνα με την οποία, η όποια «αξιοποίηση» των ζημιών, θα ανήκει στην κοινωνία και όχι στα ανώτερα στρώματα της πυραμίδας του καπιταλισμού. Πως δηλαδή θα απλωθεί ευθύς εξαρχής η «αξιοποίηση» των ζημιών, ώστε αυτή να ανήκει στην βάση της πυραμίδας (ώστε να μπορούμε να μιλάμε για την λογική της αντεστραμμένης πυραμίδας, ήτοι για σοσιαλισμό).
Βεβαίως, η λύση της αντεστραμμένης πυραμίδας, δεν είναι λύση που ταιριάζει αρμονικά με το παραγωγικό σύστημα του καπιταλισμού και για αυτό δεν λειτούργησε ο σοσιαλισμός (ιδίως όταν έπαυσε να αποτελεί διαδικασία εξέλιξης και παγιώθηκε ως «δικτατορία του προλεταριάτου»), αφού είχε και πάλι «αξιακή» θεώρηση της οικονομίας, της παραγωγής, των αγαθών. Μπορεί όμως να οδηγήσει σε ανακατατάξεις ικανές να μας κάνουν να καταλάβουμε τις βιοτικές μας αλήθειες, τον βιοτικό μας νόμο. Δεν ξέρω πόσοι μπορούν να το υποστηρίξουν, αλλά θα το δηλώσω ότι ο πολιτικός σοσιαλισμός θα παύσει να υπάρχει όταν καταργηθεί και ο πολιτικός καπιταλισμός. Η βαθειά μελέτη των στοχαστών του 19ου αιώνα και του ίδιου του Μάρξ, το εκφράζει καθαρά: η σοσιαλιστική κοινωνία δεν είναι τελικός στόχος αλλά μεταβατική μορφή προς την αταξική κοινωνία και, εάν αυτοί την αποκάλεσαν έτσι και δεν μπόρεσαν να την περιγράψουν ολοκληρωμένα είναι απλό να σκεφτούμε πλέον, με εργαλείο την θεωρία των βιοτικών αναγκών, ότι η ταξικότητα της κοινωνίας γεννιέται πάντα από την παρεμβολή κανόνων και ιδεοληψιών που παρεμποδίζουν την απόλαυση των βιοτικών αναγκών από όλους.
Η «αταξική» κοινωνία είναι η κοινωνία των βιοτικών αναγκών, αυτή που περιγράφω, ορίζω και αναζητώ.
Ας σκεφτούμε λοιπόν οι ίδιοι, πώς θα ξαναθέσουμε τον σοσιαλισμό σε κίνηση, πως θα καταφέρουμε να κινήσουμε την κοινωνία προς τον σκοπό της εξυπηρέτησης των αναγκών της ζωής του ανθρώπου.
Η «πράσινη ανάπτυξη» προσφέρει ένα πεδίο, όπου μπορούν να τεθούν τα δεδομένα για το μέλλον, αρκεί να μην την προσφέρουμε ως «αξιακό» κέρδος στους καπιταλιστές.
ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΧΩΡΙΣ ΧΡΗΜΑ
ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΧΩΡΙΣ ΧΡΗΜΑ
Α. Θα ξενίζει πολλούς ο τίτλος και θα αναρωτηθούν με αρνητική θέση, εάν είναι δυνατόν να υπάρξει οικονομία χωρίς χρήμα. Πέρα από την ιστορική γνώση, όσοι γνωρίζουν τον ορισμό του χρήματος, αυτόν που γράφεται στα βιβλία και ορίζεται στους νόμους θα μπορούν εύκολα να το κατανοήσουν και οι υπόλοιποι, μετά την ανάγνωση του κειμένου, θα μπορούν εύκολα πλέον να το συλλάβουν και να το αντιληφθούν πως ΝΑΙ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΗ ΜΙΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΧΩΡΙΣ ΧΡΗΜΑ και αυτή όχι μόνο μπορεί να είναι μία σύγχρονη οικονομία προόδου, αλλά και είναι επιτακτική ανάγκη να υπάρξει, για να απελευθερωθούν οι άνθρωποι και οι κοινωνίες και να βαδίσουν με ελευθερία στο μέλλον.
Β. Με ένα περιεκτικό γενικό ορισμό μπορούμε να ορίσουμε την οικονομία ως το σύνολο της ανθρώπινης δραστηριότητας που αποσκοπεί στην παραγωγή αγαθών και υπηρεσιών για την κάλυψη βιοτικών αναγκών, πραγματικών και τεχνητών, ουσιωδών και μη.
Είναι σαφές ότι η ανθρώπινη δραστηριότητα δεν είναι αυτόνομη και αποκομμένη, αλλά πάντοτε αναπτύσσεται μέσα στα πλαίσια της κοινωνίας. Αλλωστε οι άνθρωποι ενώθηκαν και οργανώθηκαν σε κοινωνίες για να αντιμετωπίσουν κατά τρόπο ευκολότερο τις ίδιες αυτές βιοτικές ανάγκες, το ίδιο τον αγώνα της επιβίωσης. Η οικονομία λοιπόν έχει πάντοτε και ως στόχο και τελικό προορισμό της τον άνθρωπο και δεν υπάρχει οικονομία, δεν νοείται έξω από τον άνθρωπο και τις ανάγκες του.
Γ. Στην πορεία του ανθρώπου στον πλανήτη, οι βιοτικές ανάγκες και η διαχείρισή τους, δηλ. η οικονομία έγιναν το μέσο, η αιτία και η αφορμή για να δυστυχήσουν και να πεθάνουν αμέτρητες γενιές ανθρώπων και να ευημερήσουν και να αναπτυχθούν άλλες. Τούτο όμως το έχω ήδη αναλύσει και δεν θα επεκταθώ.
Το χρήμα ήλθε στην ανθρώπινη ιστορία και πρακτική ως μέσο για να συμβολίσει και να ενσωματώσει την ανταλλαγή των αξιών που κάθε κοινωνία έδινε στα παράγωγα της οικονομίας της. Ουσιαστικά και στην πραγματικότητα, το χρήμα στην σύντομη αναλογικά ιστορία του στον πλανήτη, ενσωματώνει την εκάστοτε οριζόμενη αξία των παραγώγων της ανθρώπινης δραστηριότητας και έχει μόνο ανταλλακτική και όχι πραγματική βιοτική αξία (π.χ. δεν τρώγεται, δεν προστατεύει από το κρύο ή την φωτιά).
Στην πραγματικότητα η οικονομία βασίζεται ακόμα στην ανταλλακτική αξία των αγαθών και των υπηρεσιών (τούτο είναι απότοκο της βιοτικής αξίας των αγαθών που η ανθρώπινη φύση ορίζει ως ανάγκη της και του τρόπου που η κάθε κοινωνία ανθρώπων τα αντιλαμβάνεται και τα θεωρεί). Το χρήμα είναι απλά ο βασικός σήμερα συμβολισμός της αξίας των αγαθών.
Κατά συνέπεια και στην πραγματικότητα η οικονομία, η κάλυψη των όποιων αναγκών, μπορεί να υφίσταται χωρίς την ανάγκη της ύπαρξης του χρήματος, όπως υπήρξε και λειτούργησε χιλιάδες χρόνια τώρα.
Δ. Ας έλθουμε όμως στο σήμερα. Είναι βέβαιο πως ο καπιταλισμός συνδέεται άμεσα και εξαρτάται από το χρήμα και την ανταλλακτική του αξία σε αγαθά και υπηρεσίες. Δεν είναι όμως μόνο ο καπιταλισμός το σύστημα οικονομικής οργάνωσης που στηρίχτηκε στο χρήμα. Το χρήμα έχει μακρύτερη ιστορία στις ανθρώπινες κοινωνίες και στήριξε και άλλες μορφές οργάνωσης της οικονομίας, με εντελώς διάφορες πολιτικές, κοινωνικές και παραγωγικές δομές και διαδικασίες. Απλά στον καπιταλισμό, η παραγωγή και η συσσώρευσή του χρήματος έπαιξαν και παίζουν ένα κυρίαρχο συμβολικό στην πραγματικότητα ρόλο, ο οποίος είναι όμως ουσιαστικός στην οργάνωση και λειτουργία των δομών του. Στην πραγματικότητα ο καπιταλισμός δεν υπήρξε αποτέλεσμα του χρήματος, ούτε αυτός το γέννησε, απλά το χρησιμοποίησε και χρησιμοποιεί άριστα ως μέσο έκφρασης και επιβολής της ισχύος των κατόχων του, αφού το μέσο αυτό ανταλλάσσεται με αγαθά που παράγουν άνθρωποι και υπηρεσίες που προσφέρουν. Είναι κλασσική και αξεπέραστη η μαρξιστική ανάλυση στην λειτουργία και τον ρόλο του κεφαλαίου στον καπιταλισμό και είναι τόσο επιστημονική, όσο και στην πραγματικότητα εμπειρική. Είναι τέτοια η πλύση εγκεφάλου που καλλιέργησαν και καλλιεργούν οι κεφαλαιούχοι για την ισχύ του χρήματος, ώστε όχι μόνο διαμορφώθηκε η κουλτούρα του χρήματος, αλλά και μύθοι, που οδηγούν την κοινωνία μακριά από την αλήθεια και δημιουργούν εικονικές πραγματικότητες και μαζικά εσφαλμένες εντυπώσεις, όπως αυτή της ταύτισης της οικονομίας με το χρήμα.
Ε. Στην μακραίωνη ιστορία του το χρήμα, οριζόταν το ίδιο από την αξία που έδιναν οι κοινωνίες στα λεγόμενα πολύτιμα μέταλλα που το απάρτιζαν και από τα οποία κατασκευαζόταν. Το χρήμα ενσωμάτωνε το ίδιο την αξία που προσέδιδε η κοινωνία στον υλικό που το απάρτιζε και που εν ολίγοις συμβόλιζε την αμετάβλητη αιωνιότητα των πολύτιμων μετάλλων (κυρίως του χρυσού και δευτερευόντως του άργυρου) έναντι των βρωτών, των ανθρώπων. Η απόκτηση των μετάλλων αυτών έγινε σκοπός και αυτοσκοπός, ζητούμενο των κοινωνιών και των ανθρώπων, αιτία λεηλασιών και πολέμων. Ποτέ όμως το χρήμα δεν αποτέλεσε τον πραγματικό σκοπό των ανθρώπων, ο πραγματικός σκοπός και στόχος ήταν τα αγαθά και η κοινωνική και πλανητική εξουσία – ισχύς που εξασφάλιζε ή σηματοδοτούσε η κατοχή τους. Αυτή είναι στην πραγματικότητα εξουσία επί των ανθρώπων, καθώς κανένα άλλο έμβιο όν στον πλανήτη δεν προσδίδει κάποια αξία στο χρήμα. Αυτό αποκαλύπτει και πάλι τον τεχνητό χαρακτήρα και φύση του.
Στις ισορροπίες αυτές κινήθηκε η ανθρωπότητα μέχρι την στιγμή που ο καπιταλισμός ξεπέρασε τα πολύτιμα μέταλλα. Μέχρι που αυτά δεν επαρκούσαν για να εκφράσουν την αξία που συμβόλιζαν τα παραγόμενα. Βέβαια, μέσα σε ένα πλαίσιο τεχνητών αξιών και αντιστοιχιών του χρήματος, των αγαθών και των υπηρεσιών, κανείς δεν μπορεί να μας βεβαιώσει ότι τούτο δεν ήταν μια εσκεμμένη ενέργεια των μεγαλύτερων κεφαλαιούχων του κόσμου για να εγκαταλειφθεί ο κανόνας του χρυσού (δηλ. η αντιστοίχηση του εκδιδόμενου χρήματος σε υπαρκτό χρυσό). Είτε ο παγκόσμιος χρυσός αποτελούσε σύνολο πεπερασμένο και ανεπαρκές για να εκφράσει τις πληθωρίζουσες αξίες και αγαθά, είτε απλά η κρίση των τελών του 19ου και των αρχών του 20ου αιώνα ήταν ένα έξυπνο τέχνασμα για να προσπεραστούν συνθήκες και όροι και να ενσωματωθούν σε κάποιους χρηματικές αξίες, εκφραζόμενες απλά σε χρήμα, τούτο δεν έχει ουσιαστική αξία, καθώς η αξία του χρήματός είναι πάντα τεχνητή και ξεπεράστηκε τοις πράγμασι, διαμορφώνοντας μια καινούργια πραγματικότητα. Δεν είναι βέβαια ιστορικά αμελητέο το γεγονός ότι η εγκατάλειψη του κανόνα του χρυσού και η αθρόα έκδοση χρήματος προκάλεσε δύο τεράστιους πολέμους και εκατοντάδες περιφερειακούς. Η ίδια η αμφισβήτηση της αξίας του χρήματος για τον άνθρωπο, προκάλεσε όχι μόνο αιώνιο σκεπτικισμό, αλλά και κοινωνικές αναταράξεις και επαναστάσεις [1]. Σας έδωσα ήδη τις αφορμές για πολλή σκέψη όμως ο σκοπός μου δεν είναι να μείνω στις αναλύσεις αυτού του είδους και η περαιτέρω ανάλυση, συνοδευόμενη από παραδειγματολογία θα αφήσει την ουσία να χαθεί.
ΣΤ. Η ελεύθερη έκδοση χρήματος από τα κράτη αποτέλεσε πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα που έδωσε ιδιοαξία στο χρήμα και το κατέστησε το ίδιο εμπορεύσιμο είδος. Στον βδελυρό κανόνα του τόκου προστέθηκε και ο κανόνας των ισοτιμιών, που προστατεύεται και επιβάλλεται ακόμα και με τα όπλα.
Στο πλαίσιο αυτό οι κεφαλαιοκράτες του κόσμου θα έπρεπε να ελέγξουν και να εκμεταλλευτούν όχι μόνο την αξία του χρήματος, αλλά και την παραγωγική διάρθρωση κάθε οργανωμένης σε κράτος κοινωνίας και την αξία των προϊόντων που αυτή παρήγαγε. Καθώς οι λαοί κρατιούνται στο σκοτάδι και οι λακέδες τους «επιστήμονες» συνηγορούν στις επιδιώξεις τους, οι κεφαλαιούχοι κατάφεραν και τούτο πολυποίκιλα και χωρίς κανείς να καταλάβει το παιχνίδι τους. Το τελευταίο, το έσχατο στάδιο ολοκλήρωσης και ολοκληρωτισμού αυτό, είναι η οικονομική παγκοσμιοποίηση που βιώνουμε. Το ότι όλα τα αγαθά έχουν πλέον «χρηματιστηριακή» αξία, που δεν ορίζεται στο ελάχιστο από τις κοινωνίες, αποτελεί το έσχατο στάδιο του κεφαλαιοκρατισμού (καπιταλισμού).
Με τον τρόπο αυτό, το ελεύθερα εκδιδόμενο χρήμα πέρα από την ιδιοαξία του, έγινε και το μοναδικό μέσο μέτρησης, ολόκληρου του πλανήτη μας και των ίδιων των ανθρώπινων ζωών και μάλιστα κατά τρόπο απόλυτο, κυριαρχικό και βίαιο, που ούτε πλέον η φαντασία των ανθρώπων δεν μπορεί να αμφισβητήσει. Η «κεφαλαιοποίηση» των πάντων αποτελεί το έσχατο θεωρητικό στάδιο του καπιταλισμού και εκφράζεται σε οποιαδήποτε ανθρώπινη δραστηριότητα μπορεί να σκεφτεί κανείς.
Οποιος ή όποιοι αμφισβητούν την κεφαλαιοποίηση των πάντων πολεμιούνται αλύπητα και απαξιώνονται με χίλιους δυο τρόπους, κατηγορούμενοι ακόμα και πως δεν ανήκουν στον κόσμο αυτό. Δείτε π.χ. τους «Ταλιμπάν» και τις δικές τους «αξίες», που ανήκουν στο «παρελθόν» … .
Οι επόμενοι πόλεμοι, όπως και όλοι οι προηγούμενοι της καπιταλιστικής εποχής θα είναι «πόλεμοι για την αξία του χρήματος». Καθώς ο οιοσδήποτε μπορεί να εκδίδει όσο χρήμα θέλει και να του προσδίδει όποια αξία θέλει, οι μηχανισμοί συντήρησης – εξισορρόπησης των κεφαλαιούχων έρχονται να επιβάλλουν μια σειρά από κανόνες ή ωμή ζωώδη βία για να διατηρήσουν μόνο αυτοί τούτο το δικαίωμα. Στην πραγματικότητα ο καπιταλισμός θα φτάσει σύντομα στο επίπεδο που το μόνο πραγματικά εμπορεύσιμο και άξιο λόγου αγαθό στον πλανήτη θα είναι μόνο το χρήμα. Η πρόσφατη οικονομική κρίση ήταν η πρώτη απόπειρα. Ο παραλογισμός αυτός είναι κορυφαίος και τελικός, η παράνοια που ενσωματώνει θα είναι και το τέλος του κυματοειδούς καπιταλισμού, που θα ξαναγίνει (ήδη γίνεται) εξουσιαστικός ολοκληρωτισμός.
Ζ. Ας έλθουμε όμως στο ουσιώδες πρακτικά κομμάτι: στην χρήση του χρήματος.
Είναι σαφές ότι οι κεφαλαιούχοι δεν εννοούν το χρήμα που κατέχουν και εκδίδουν ως αγαθό αυτό καθεαυτό. Το χρήμα στα θησαυροφυλάκιά τους θα ήταν άχρηστο και πραγματικό βάρος. Το χρήμα έχει αξία μόνο όταν χρησιμοποιείται και χρησιμοποιείται για να γεννά τόκους και υπεραξίες (ακόμα και υπεραξίες ισοτιμίας) για να γεννά συνεχή έλεγχο και να ελέγχει τις αξίες των αγαθών, ελέγχοντας έτσι και τους ανθρώπους. Τούτο δεν προκαλείται από μόνο, ως ανάγκη των ανθρώπων, των κοινωνιών, των λαών. Προκαλείται σκόπιμα για να υπάρχει συνεχώς από τους λαούς η ανάγκη εξάρτησης από το χρήμα, δηλ. από αυτούς που το κατέχουν και ορίζουν την κίνησή του. Η κατοχή και ορισμός της κίνησης του χρήματος γεννά όλα τα τεχνητά γεννήματά του: τους τόκους, τις αν-ισοτιμίες, τις εξαρτήσεις.
Πραγματικά θα ήταν δυστυχείς και αδύναμοι οι κάτοχοι του χρήματος, εάν δεν μπορούσαν να το χρησιμοποιήσουν για τους σκοπούς αυτούς. Φροντίζουν λοιπόν να επιβάλλουν με ένα σωρό τρόπους την ανάγκη του χρήματος και να την επεκτείνουν για να διαιωνίζεται και να επαυξάνεται η ισχύς τους και να μεγαλώνει η εξάρτηση των λαών από αυτούς και η κλοπή τους, η λεηλασία και η καταλήστευση έναντι αυτών (π.χ. δείτε την κλοπή του ελληνικού λαού από τα ξένα funds στο «σκάνδαλο του χρηματιστηρίου» της προηγούμενης δεκαετίας). Αυξάνοντας τις τιμές, πληθωρίζουν τις αξίες των αγαθών και δημιουργούν ανάγκες δανεισμού, επιβάλλοντας ταυτόχρονα μέτρα «νομισματικής ισορροπίας» και σταθερότητας ισολογισμών. Δημιουργούν δηλ. και επιβάλλουν κατά το ειωθώς σε αυτούς, ανάγκες δανεισμού των δύστυχων κρατών και των ανθρώπων, ορίζοντας η ίδιοι το αντάλλαγμα για το χάρτινο ή εικονικό και χωρίς πραγματική αξία χρήμα. Σκοπός τους είναι να πουλάνε χρήμα με κέρδος και για να πουλήσεις χρήμα ή προϊόντα του πρέπει να δημιουργήσεις και την ανάγκη αγοράς του. Η τυφλότητα και η ανοησία της ανθρωπότητας να υποτάσσεται σε κάτι που είναι αέρας κοπανιστός είναι πραγματικά επιβεβαίωση της αυτοκαταστροφικής βλακείας που κυριαρχεί στο ανθρώπινο είδος και επιβεβαίωση της στυγνής εκμετάλλευσης των βιοτικών του αναγκών. Ζούμε στην ζούγκλα ακόμα και υπακούουμε ακόμα στους νόμους της, δεν έχουμε ξεφύγει από αυτή … . Για να επενδύσουν δε στην ζούγκλα που τους βολεύει, στην βαρβαρότητα και στην αθλιότητα, οι κεφαλαιούχοι του σύγχρονου κόσμου προστατεύουν το χρήμα τους και επιβάλλουν την θέληση και τις αξίες τους, μέσα από παγκόσμιους μηχανισμούς: Ο.Ο.Σ.Α., Δ.Ν.Τ., Παγκόσμια Τράπεζα κλπ… δεν είναι τίποτε άλλο από την συμφωνία των ισχυρών στην δική τους ισορροπία και τον μηχανισμό επιβολής των κανόνων τους και της ανάγκης δανεισμού των λαών και των ανθρώπων (αναλύστε από κάθε άποψη την δράση τους και θα το αντιληφθείτε σε ό,τι εξετάσετε).
Η. Είναι σαφές πως όσο οι κοινωνίες και οι άνθρωποι που τις απαρτίζουν εξακολουθούν να υπακούουν στην ανάγκη του μέσου – χρήματος θα βρίσκονται δέσμιοι στην ζούγκλα των κεφαλαιοκρατών που ελέγχουν τα πάντα: και το κεφάλαιο και την χρήση του και την παραγωγή και την αξία των παραγόμενων. Και δεν θα βρίσκονται στην ίδια κατάσταση, αλλά ολοένα θα πηγαίνουν πιο βαθειά σε μεγαλύτερες εξαρτήσεις, ακολουθώντας την κυματοειδή πορεία του καπιταλισμού. Μόνο προσωρινά, όταν η αθλιότητά τους θα φτάνει σε τόσο μεγάλο βαθμό που θα παρέχει στους ισχυρούς παραγωγικές ευκαιρίες και ανισορροπίες κερδοσκοπίας και στυγνής εκμετάλλευσης, θα χρησιμοποιούνται και θα σηκώνουν για λίγο παραγωγικά κεφάλι (η παραγωγή αυτή θα ανήκει ως επένδυση στους λίγους και «ισχυρούς» και θα ελέγχεται άμεσα από αυτούς – επενδύσεις δεν θέλατε), για να καταπέσουν και πάλι στην πληθωριστική απαξία και στην ανάγκη δανεισμού. Αυτός είναι ο καπιταλισμός και οι κεφαλαιούχοι που τον ορίζουν, είναι κυματοειδής, και όχι γραμμικός, ούτε κυκλικός και τόσο αναπάντεχα ηλίθιος και αυτιστικός. Δυστυχώς, ζούμε στο πλαίσιο της παγκόσμιας ηλιθιότητας και της εξουσίας της ψυχασθένειας στον πλανήτη.
Θ. Στην πραγματικότητα, όπως έχω εξηγήσει, ο άνθρωπος δεν χρειάζεται καθόλου το χρήμα για να επιβιώσει ή για να περάσει καλά. Η βιολογική ταυτότητα του ανθρώπου δεν γνωρίζει το χρήμα σαν ανάγκη της. Η κάλυψη του συνόλου των βιοτικών αναγκών είναι το μοναδικό ζητούμενο για το ανθρώπινο είδος. Ετσι και η οικονομία, δεν χρειάζεται το χρήμα για να υπάρξει και να λειτουργήσει, για να επιτελέσει τον σκοπό της. Αταβιστικά και χωρίς να ξέρουν γιατί, οι πολιτικοί που προτείνουν σε δύσκολες περιόδους λιτότητα προσπαθούν να περιορίσουν το χρέος των κρατών, λειτουργώντας όμως με τα αυτά καπιταλιστικά κριτήρια και με την αξία των αγαθών αντικατοπτρισμένη σε χρήμα. Ετσι το μόνο που καταφέρνουν να παράγουν είναι στερήσεις και δυστυχία, προκειμένου να αποπληρώσουν τα δανεικά στους καπιταλιστές και να δανειστούν εκ νέου, αλλά και αύξηση της πραγματικής αξίας του χρήματος σε σχέση με τα αγαθά. Ετσι εξηγείται γιατί στον καπιταλισμό υπάρχει η ακολουθία ύφεσης – πληθωρισμού. Είναι σαφές ότι οι πολιτικές λιτότητας, επειδή ανεβάζουν την αξία του χρήματος δεν οδηγούν πουθενά, αλλά σε νέα χειρότερα αδιέξοδα.
Η μία θεώρηση της λύσης για το πρόβλημα είναι να πάρουμε ως λαοί δανεικά και να μην τα αποπληρώσουμε. Η λύση χωλαίνει στην θεωρητική της βάση, διότι δεν αντικαθιστά, δεν καταργεί την αξία του χρήματος (το αντίθετο) και στην πρακτική της βάση, καθώς η εμπειρία δείχνει ότι οι καπιταλιστές και τα κράτη όργανά τους έχουν βρει μια σειρά από ζωώδεις τρόπους για να επιβάλουν την θέλησή τους (πόλεμοι, εμπάργκο, στερήσεις, ασθένειες, κακουχίες, δολοφονίες, εμφύλιοι, ανατροπές …).
Η άλλη λύση, ίσως η μοναδική για την ανθρωπότητα, είναι αυτή που έχω προτείνει, η λύση που έχει να κάνει με την κατανόηση του ανθρωπίνου είδους και την εξυπηρέτηση των βιοτικών του αναγκών, η κατάργηση των επίπλαστων αξιών και υπεραξιών και η πραγματιστική καθιέρωση της χρήσης – απόλαυσης των βιοτικών αναγκών. Αυτό στην οικονομία μιας κοινωνίας, καθώς γνωρίζουμε τον μοναδικό βέβαιο σκοπό του δανειστή: το κέρδος, έχει το ουσιαστικό και χειροπιαστό της αποτέλεσμα.
Δεν προτείνω βέβαια την επαναφορά της ανταλλακτικής οικονομίας, γιατί είναι και αυτή μια οικονομία των αξιών και των υπεραξιών., είναι μια οικονομία που περιέχει την πλαστότητα, την πλαστογραφία πραγματικών, των γνήσιων βιοτικών αναγκών, της εξουσιαστικής επιβολής και της εκμετάλλευσης των βιοτικών αναγκών (ακόμα και την δημιουργία τεχνητών αναγκών και αξιών). Προτείνω την κοινωνική οικονομία των βιοτικών αναγκών όπως την έχω αναλύσει και εκθέσει. Προτείνω σχηματικά την εργασία για την κάλυψή τους και το αυτονόητο, αυτόθροο δικαίωμα του κοινωνού – ανθρώπου, κάθε ανθρώπου στην βεβαιότητα της κάλυψής τους, Αυτή είναι η οικονομία του ανθρώπου, η οικονομία της ουσίας και της ανθρώπινης απελευθέρωσης, της πραγματικής προόδου του ανθρώπινου είδους.
Η. Ο ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ΜΙΑΣ «ΕΞΥΠΝΗΣ» ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ
Πας μακριά στο μέλλον θα μου πουν κάποιοι και θα έχουν δίκιο, ανεξάρτητα του ότι το μέλλον αυτό μπορεί να προκύψει ως αναγκαιότητα πολύ σύντομα μετά το τελικό στάδιο του καπιταλισμού.
Μπορούμε όμως από τώρα ως κοινωνία, να σχεδιάζουμε μια «έξυπνη» οικονομία, σιωπηλής, αλλά ολοένα και μεγαλύτερης απεξάρτησης από την χρήση κεφαλαίων, που δεν θα μας καθιστά πελάτες των κεφαλαιούχων, που θα έχει μικρότερες ανάγκες από τον πολύπλευρα επιβαλλόμενο δανεισμό κάθε είδους και την χρήση του χρήματος (διότι δανεισμός είναι και η παραγωγική ανεπάρκεια). Σε κάθε κίνησή μας θα πρέπει να προσπαθούμε να εξοικονομίσουμε πόρους, να ψάχνουμε για τις τακτικές με τις οποίες μπορούμε να το καταφέρουμε, να οργανώνουμε τα πράγματα κατά τρόπο ευρηματικό, βρίσκοντας και λύσεις που στηρίζουν την εγχώρια παραγωγή και παραγωγικότητα ή σχεδιάζοντας και επιλέγοντάς τις. Αυτό θα έχει πολύπλευρες θετικές συνέπειες (π.χ. ανταγωνιστικότητα προϊόντων).
Στην τακτική αυτή, περά από την συνειδητοποίηση του λαού μας με την διδαχή του, δύο είναι οι βασικοί άξονες:
– Η πολύπλευρη παραγωγική επάρκεια και αυτάρκεια, ιδίως των πραγματικών βασικών βιοτικών αναγκών και
– Η μείωση της χρήσης του χρήματος, χωρίς τούτο να προκαλεί στους ανθρώπους ελλείμματα και στερήσεις βιοτικών αναγκών και αγαθών.
Την πρώτη την έχω αναλύσει ήδη και περιλαμβάνει μια σειρά από πολιτικές παραγωγικής αυτάρκειας της χώρας, σχεδιασμού της παραγωγής και των διαδικασιών της, παραγωγικής τομής – αναδιάταξης του προσανατολισμού των ανθρώπων στην παραγωγή. Ολες οι λύσεις ξεκινούν από την θεωρία των βιοτικών αναγκών: την συνειδητοποίησή τους και το δικαίωμα όλων στην απόλαυσή τους. Το δικαίωμα αυτό, αυτονόητο δικαίωμα ενός ανθρώπου που μετέχει σε μία κοινωνία που έχει ξεφύγει από την βαρβαρότητα της ζούγκλας, συναρτάται με την παραγωγική εργασία και απεξαρτάται από την χρήση χρήματος. Μια απλή λύση, μια μηχανή που διανέμει είδη (π.χ. μήλα ή ψωμί που παράγεται από Ελληνες) με την χρήση απλά μιας κάρτας που κατέχει κάθε εργαζόμενος άνθρωπος και θεσπίζονται ως βιοτική ανάγκη που έχουν δικαίωμα ίσης ελεύθερης κοινωνικής απόλαυσης όλοι, όχι μόνο απεξαρτά κάποιους ανθρώπους από την παροχή των σχετικών υπηρεσιών και τους τοποθετεί στην παραγωγή (όπερ σημαίνει μεγαλύτερες παραγωγικές δυνατότητες και λιγότερο χρόνο εργασία ςγια όλους), αλλά και περιορίζει την ανάγκη χρήσης χρήματος. Απεξαρτά την κοινωνία από τον επαίσχυντο φόρο υποτέλειας στους κατόχους του χρήματος.
Εχω αναλύσει σε πολλά κείμενά μου τις επιμέρους συνθήκες και λειτουργίες του συστήματος κοινωνικής οικονομίας των βιοτικών αναγκών και πως η ανθρώπινη δραστηριότητα και τα αποτελέσματά της ανήκουν στις κοινωνίες, σε όλους και όχι σε ελάχιστους. Ας αρχίσουμε να θέτουμε τις βάσεις για μία τέτοια οικονομία, ας αρχίσουμε να θεωρούμε κάποια αγαθά βιοτικές ανάγκες τις οποίες πρέπει να απολαμβάνουν όλοι, χωρίς οικονομικό αντάλλαγμα. Θα είναι ένα καλό ξεκίνημα.
– Η μείωση της χρήσης του χρήματος είναι ένας επίσης βασικός όρος. Ο πληθωρισμός που είναι στην πραγματικότητα η υπερβολική χρήση – ανάγκη χρήματος σε σχέση με τα αγαθά στα οποία αντιστοιχεί, είναι μια τακτική που χρησιμοποιεί συνεχώς το κεφάλαιο για να επεκτείνει την ισχύ του απέναντι στους απλούς ανθρώπους και να πουλάει περισσότερο και ακριβότερο χρήμα. Εάν η απαράδεκτη κοινωνικά «ελευθερία της αγοράς», η συνεχής κλοπή τιθασσευόταν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, εάν επερχόταν μία ισορροπία αξιών θεσπισμένη από την κοινωνία, είναι βέβαιο ότι η χρήση ολοένα και περισσότερου χρήματος, που προβάλει σήμερα ως ανάγκη για την κάλυψη βιοτικών αναγκών, θα πάγωνε και θα μπορούσε να μειωθεί. Η μείωση της χρηματικής αξίας των αγαθών και ο κοινωνικός ελεγχός της, θα προκαλούσε αυτονόητα, στους ανθρώπους και στο κράτος μικρότερες ανάγκες χρήσης χρήματος για οτιδήποτε, κατά συνέπεια και δανεισμού. Είναι σαφές ότι οι θεωρίες περί ύφεσης, που σκόπιμα έχουν καλλιεργήσει οι κεφαλαιούχοι και σκόπιμα έχουν προκαλέσει τα σχετικά παραδείγματα, με ελεγχόμενα στημένα πειράματα στον εαυτό τους ή σε θύματά τους που διοικούνται από ξεπουλημένους σε αυτούς, δεν πείθουν, αλλά χρησιμοποιούνται σκόπιμα για να σηματοδοτήσουν την ανάγκη χρήσης (δανεικού) χρήματος. Είναι σαφές ότι οι θεωρίες περί ύφεσης αφορούν μόνο το πλαίσιο λειτουργίας του δικού τους καπιταλισμού και θίγουν μόνο τα συμφέροντά τους και όχι τα συμφέροντα των λαών. Η οικονομία μιας κοινωνίας στην πραγματικότητα δεν πρέπει να εξαρτάται από το χρήμα και μπορεί να υπάρξει οικονομία χωρίς αυτό.
Μια οικονομία που παράγει αγαθά και τα μοιράζει σε όλους … αυτός είναι ο σκοπός μιας κοινωνίας, για αυτό δημιουργήθηκε και προς αυτό πρέπει να πορευθεί !!!.
[1] Αξίζει όμως να επισημάνω ότι η λογικη του Κεϋνσιανισμού για το χρήμα και την χρήση του, θα έπρεπε να έχει μόνο συγκεκριμένη χρονική διάρκεια.
ΝΕΟ ΙΝΚΑ : 2ο ΔΕΛΤΙΟΥ ΤΥΠΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΠΕΤΡΕΛΑΙΟ ΘΕΡΜΑΝΣΗΣ
Τετάρτη 14.10. 2009
Δελτίο Τύπου
Θέμα :Πετρέλαιο Θέρμανσης
Με το, από 13/10/2009, δελτίο τύπου θίξαμε το ζήτημα της τιμής του πετρελαίου θέρμανσης, αναλύσαμε και αποδείξαμε γιατί η τιμή του δεν πρέπει να είναι ανώτερη των 0,50 Ευρώ ανά λίτρο.
Θέσαμε το όριο της αισχροκέρδειας στα 0,52 Ευρώ ανά λίτρο.
Εν τω μεταξύ, ο υφυπουργός κ. Μανιάτης πραγματοποιούσε συνάντηση με φορείς της αγοράς. Το αποτέλεσμα που ανακοινώθηκε είναι ότι οι τιμές θα κυμανθούν μεταξύ 0,52 και 0,58 Ευρώ το λίτρο. Δηλαδή πάνω από το όριο της αισχροκέρδειας και πολύ πάνω από την μέγιστη εύλογη τιμή.
Αυτές τις τιμές δεν θα τις δεχτούμε, αυτές τις τιμές θα τις χτυπήσουμε και θα τις προσβάλλουμε.
Η κοινωνία θα αυτοπροστατευτεί με μηνύσεις και με αγωγές (ακόμα και με μποϋκοτάζ εάν χρειαστεί).
Εμείς θα προστατεύσουμε και το ατομικό συμφέρον του πολίτη και το δημόσιο συμφέρον. Γιατί είναι θέμα και δημοσίου συμφέροντος, έντονα και άμεσα είναι θέμα του φορολογούμενου πολίτη και του κράτους του.
Αναρωτιόμαστε:
Πόσα χρήματα παραπάνω θα πληρώσουν οι φορολογούμενοι πολίτες ;
Πόσα εκατομμύρια λίτρα θα βάλει το δημόσιο : νοσοκομεία, σχολεία, παιδικοί σταθμοί, γήπεδα, γυμναστήρια, υπουργεία, υπηρεσίες, δήμοι, νομαρχίες κλπ … .
Βγάλτε τον λογαριασμό της αισχροκέρδειας που τον πληρώνουμε όλοι !!!.
Δεν θα το επιτρέψουμε σε κανένα, εμείς οι ίδιοι οι πολίτες θα προστατεύσουμε το κράτος μας.
Παρεμπιπτόντως : Οι ενώσεις καταναλωτών πρέπει να έχουν οπωσδήποτε θέση σε τέτοιες επαφές και συναντήσεις. Εάν θέλει η νέα κυβέρνηση να αξιώσει το καταναλωτικό κίνημα, που είναι κίνημα της κοινωνίας της ίδιας, οφείλει να καλεί σε κάθε τέτοια συνάντηση τους φορείς της κοινωνίας των πολιτών και τουλάχιστον τις μεγάλες οργανώσεις και κοινούς εκπροσώπους των μικρότερων. Θέλουμε να πιστεύουμε ότι η νέα κυβέρνηση δεν θα ακολουθήσει την πεπατημένη της προηγούμενης και θα ανοίξει την πόρτα της κοινωνίας σε τέτοιες επαφές, αυτό επιβάλλει κατ’ ελάχιστο η συμμετοχική δημοκρατία. Το ζητούμε άμεσα.
ΟΔΗΓΙΕΣ : ΑΣ ΛΑΒΟΥΜΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΤΑ ΜΕΤΡΑ ΜΑΣ
Εμείς οι ίδιοι οι πολίτες καταναλωτές οφείλουμε να αυτοπροστατευτούμε στις συναλλαγές μας.
Ας κατέβουμε επιτέλους στην δεξαμενή πετρελαίου, δύο και περισσότεροι ένοικοι μαζί.
Ας πάρουμε ένα μέτρο και ας μετρήσουμε τις εξωτερικές διαστάσεις της δεξαμενής.
Γράφουμε σε ένα χαρτί τις διαστάσεις αυτές: Μήκος Χ Υψος Χ Πλάτος. (π.χ. Μ 1,20 Χ Υ 1,10 Χ Β 0,80) Ο πολλαπλασιασμός αυτών των τριών μετρήσεων μας δίνει την χωρητικότητα της δεξαμενής μας: πόσα λίτρα μπορεί να χωρέσει ( στο παράδειγμα = 1,056 δηλ. 1.056 λίτρα):
Παίρνουμε μία στεγνή ίσια ξύλινη βέργα ή μια σιδερένια και την βάζουμε μέσα στην δεξαμενή κάθετα (ίσια) και μέχρι να ακουμπήσει στον πυθμένα (πάτο) της δεξαμενής, προσέχοντας να μην προκαλέσουμε κυματισμό (αλλιώς την σκουπίζουμε και το ξανακάνουμε). Μετράμε με το μέτρο πόσα εκατοστά είναι βρεγμένη. Γράφουμε την μέτρηση. Ξανακάνουμε τον πολλαπλασιασμό Μήκος Χ Υψος Χ Πλάτος, βάζοντας στην θέση του ύψους την μέτρηση που βρήκαμε με την βέργα (στο παράδειγμα Μ 1,20 Χ Υ 1,10 Χ Π 0,80 βάζουμε Μ 1,20 Χ Υ 0,20 Χ Π 0,80). Το αποτέλεσμα του πολλαπλασιασμού είναι τα λίτρα πετρελαίου που έχει μέσα η δεξαμενή μας (στο παράδειγμα 0,192 ήτοι 192 λίτρα).
Είναι καλύτερο να γράψουμε σε ένα χαρτί το αποτέλεσμα.
Στην συνέχεια συντάσσουμε ή συμπληρώνουμε το εξής έγγραφο:
ΕΓΓΡΑΦΟ ΜΕΤΡΗΣΗΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΔΟΣΗΣ – ΠΑΡΑΛΑΒΗΣ ΠΕΤΡΕΛΑΙΟΥ ΘΕΡΜΑΝΣΗΣ
Στ … σήμερα …./…/200. εμείς οι ( ή ο) …. ………………………………………… . ………………………………………………………………….…. (ονοματεπώνυμο) κάτοικοι της πολυκατοικίας που βρίσκεται στ……………………………, οδός ……………….., αρ. .. , προβήκαμε σε μέτρηση του όγκου της δεξαμενής πετρελαίου.
Ευρέθηκε ότι η δεξαμενή έχει διαστάσεις : Μήκος …… , Υψος ……., Πλάτος ………, ήτοι συνολική χωρητικότητα ………. λίτρα.
Εν συνεχεία, προχωρήσαμε στην μέτρηση του περιεχομένου της με ίσια ράβδο και βρέθηκε ότι το περιεχόμενο της ήταν …..… εκατοστά , δηλ. λίτρα …..….. .
Την ………………, προσήλθε ο …………………………………………………, κάτοικος ………………………….………….., υπάλληλος της επιχείρησης …………………………………………. με το υπ’ αριθμ. κυκλοφορίας …………….. βυτίο (μάρκα ……………., τύπος ……….. ) προκειμένου να προβούμε σε προμήθεια πετρελαίου θέρμανσης …………. λίτρων.
Προχωρήσαμε σε μέτρηση του περιεχομένου και των διαστάσεων της δεξαμενής ενώπιον του και βρέθηκε ότι το περιεχόμενο αυτής είναι ……….. λίτρα.
Στην συνέχεια ελέγξαμε τον μετρητή της αντλίας του βυτίου, ο οποίος είχε την ένδειξη ……………… (αριθμός).
Ακολούθησε η μεταφορά του πετρελαίου στην δεξαμενή.
Το πετρέλαιο είχε χρώμα …………………. . (το κανονικό πετρέλαιο θέρμανσης έχει χρώμα κόκκινο διαυγές)
Ελέγξαμε τον μετρητή της αντλίας του βυτίου, ο οποίος είχε ένδειξη …………… .
Στην συνέχεια ενώπιον του μετρήσαμε το περιεχόμενο της δεξαμενής με την ίδια ράβδο και βρέθηκε ότι αυτή είχε περιεχόμενο ………………. λίτρα (Μήκος …….. Χ Υψος ……. Χ Πλάτος ………). Στις διαστάσεις μήκος και πλάτος χρησιμοποιήσαμε τις ήδη ευρεθείσες διαστάσεις και το ύψος της ράβδου που ήταν βρεγμένο ήταν ………. εκατοστά.
Ο αριθμός αυτός συμφωνεί με τα λίτρα που παραγγείλαμε ΝΑΙ ΟΧΙ
Εάν όχι, η διαφορά είναι …………….. λίτρα (+ ή -)
Ο αριθμός αυτός συμφωνεί με την ένδειξη στην αντλία ΝΑΙ ΟΧΙ
Εάν όχι, η διαφορά είναι ……………. (+ ή -)
…………………. (τόπος) …/…/……
Ο διενεργήσας την παράδοση Για την πολυκατοικία
Υπογράφουν και οι δύο και κρατάμε το έγγραφο.
Εάν υπάρχουν διαφορές επικοινωνούμε με τον Δήμο ή τη Νομαρχία της περιοχής μας και ζητούμε να έλθουν αρμόδιοι υπάλληλοι και δεν πληρώνουμε ποτέ παραπάνω λίτρα.
Το έγγραφο αυτό αποτελεί απόδειξη για όλα και το δημοσιεύουμε ως συνημμένο.
Eάν ο υπολογισμός κέρδους και κόστους άντλησης μέχρι την έξοδο από το διυλιστήριο είναι 0,37 ευρώ, πόσο θέλει πια η αγορά για να κερδίσει;
Κάνουμε πράξη και θωρακίζουμε την προστασία του καταναλωτή.
Θα παρέμβουμε δυναμικά με όλα τα νόμιμα μέσα για να αποτρέψουμε την αισχροκέρδεια εις βάρος όλων μας.
ΝΕΟ ΙΝΚΑ : ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΠΕΤΡΕΛΑΙΟ ΘΕΡΜΑΝΣΗΣ
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Αθήνα 13.10.2009
ΠΕΤΡΕΛΑΙΟ ΘΕΡΜΑΝΣΗΣ : ΑΙΣΧΡΟΚΕΡΔΕΙΑ ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΤΙΜΗ ΠΑΝΩ ΑΠΟ 0,52 ΤΟ ΛΙΤΡΟ
ΣΤΑ 0,50 ΛΕΠΤΑ Η ΕΥΛΟΓΗ ΤΙΜΗ
Πέρυσι τέτοια εποχή, δηλ. στα μέσα Οκτωβρίου 2008, η τιμή πώλησης του πετρελαίου θέρμανσης από τα Ελληνικά Διυλιστήρια ήταν 480 και πλέον Ευρώ ο τόνος (0,48 το λίτρο)[1].
Την ίδια εποχή (μέσα Οκτωβρίου 2008) οι εμπορικές εταιρείες πωλούσαν και παρέδιδαν στον καταναλωτή το πετρέλαιο θέρμανσης προς 680 Ευρώ τον τόνο (0,68 το λίτρο)[2].
Υπήρχε δηλαδή προσαύξηση τιμής στο εμπόριο της τάξης του 40%.
Φέτος η τιμή πώλησης του πετρελαίου θέρμανσης από τα ΕΛΠΕ είναι 355 Ευρώ ο τόνος (0,35 το λίτρο)[3].
Σε ποια τιμή πρέπει λοιπόν να πωλείται και να παραδίδεται στον καταναλωτή το πετρέλαιο θέρμανσης;
Το αποτέλεσμα προκύπτει από μία απλή μαθηματική πράξη : 355 Ευρώ ο τόνος + 40 % = 497 Ευρώ ο τόνος ή 0,497 το λίτρο.
Οτιδήποτε συνεπώς πάνω από τα 0,50 ή έστω τα 0,52 λεπτά θα θεωρηθεί ότι αποτελεί ΑΙΣΧΡΟΚΕΡΔΕΙΑ.
Όταν ο Γ.Γ. της Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας βγαίνει και προβλέπει τιμή πετρελαίου θέρμανσης γύρω στα 0,65 λεπτά το λίτρο, που στηρίζεται και ποιον αλήθεια ρόλο επιτελεί ;
Δεν θυμόμαστε να έχει προβεί σε αντίστοιχες ενέργειες για άλλα αγαθά στο παρελθόν.
Όταν διάφοροι παράγοντες της αγοράς βγαίνουν κατόπιν και υποστηρίζουν τα αυτά, γιατί προβοκάρουν στους καταναλωτές υψηλότατες, αδικαιολόγητες και αισχροκερδείς τιμές; Είναι σαφές ότι θέλουν να ανεβάσουν τα κέρδη τους εις βάρος των πολιτών, εις βάρος των καταναλωτών ;
Πέρυσι, βρεθήκαμε στην δυσάρεστη θέση να καταθέσουμε μηνυτήρια αναφορά κατά παντός υπευθύνου συμπολίτη μας για τις αισχροκερδείς τιμές των πετρελαιοειδών. Από την κατάθεση της μηνυτήριας αναφοράς και μετά οι τιμές των καυσίμων άρχισαν να πέφτουν.
Φέτος, δεν θα θέλαμε να βρεθούμε στην ίδια δυσάρεστη θέση, αλλά εάν μας αναγκάσουν σίγουρα θα το κάνουμε.
Να γνωρίζουν ότι παρακολουθούμε καθημερινά την διεθνή και ημεδαπή εμπορική δραστηριότητα. Να γνωρίζουν ότι καταγράφουμε και ότι έχουμε αναλύσει με μαθηματικά μοντέλα όλα τα επιμέρους στοιχεία των τιμών.
Σήμερα δεν κάνουμε λόγο ούτε για την γενική αισχροκέρδεια στον κλάδο, ούτε για τα καρτέλ που δρουν, ούτε για τις υπόλοιπες καχεξίες της «αγοράς», ούτε για το γεγονός ότι έχουμε πάγια το ακριβότερο πετρέλαιο σε όλη την Ευρώπη.
Σήμερα μιλάμε για κάτι πολύ πιο συγκεκριμένο και απτό.
Για περισσότερες πληροφορίες παρακαλώ επικοινωνήστε με τον νομικό μας σύμβουλο Δημήτρη Καραμήτσα 6936000836.
[1] Πηγή ΕΛ.ΠΕ.
[2] Πηγή ΕΚΟ. Τιμή παραδοτέου πετρελαίου και μάλιστα ενισχυμένου με καταλύτη.
[3] Πηγή ΕΛ.ΠΕ.
ΝΕΟ ΙΝΚΑ: ΚΕΙΜΕΝΟ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΤΩΝ ΚΟΜΜΑΤΩΝ & ΠΡΟΒΟΛΗ ΤΩΝ ΠΡΟΤΑΣΕΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΚΡΙΒΕΙΑ & ΤΗΝ ΑΙΣΧΡΟΚΕΡΔΕΙΑ
ΚΕΙΜΕΝΟ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΤΩΝ ΚΟΜΜΑΤΩΝ & ΠΡΟΒΟΛΗ ΤΩΝ ΠΡΟΤΑΣΕΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΚΡΙΒΕΙΑ & ΤΗΝ ΑΙΣΧΡΟΚΕΡΔΕΙΑ
Κάθε καλόπιστος πολίτης αυτής της χώρας θα περίμενε ότι τα πολιτικά κόμματα έχουν άμεση, συνεχή και διαρκή επαφή με τις ενώσεις καταναλωτών (τουλάχιστον όλες τις μεγάλες) προκειμένου να ανταλλάξουν απόψεις και να συζητήσουν προτάσεις για τα ζητήματα και τα άμεσα προβλήματα που αφορούν τους καταναλωτές, δηλ. το σύνολο των πολιτών της χώρας.
Οποιος πίστευε ή πιστεύει κάτι τέτοιο ήλθε η ώρα να διαψευστεί … .
Ισως τα πολιτικά κόμματα και τα πρόσωπα που τα στελεχώνουν να είχαν εννοήσει τις ενώσεις καταναλωτών ως φερέφωνά τους ή ως εξαρτώμενα της εκάστοτε κυβέρνησης.
Εμείς, ως η πολυαριθμότερη ένωση καταναλωτών της χώρας, η αρχαιότερη και μεγαλύτερη σε εμπειρίες – άμεση συνέχεια του σωματείου ΙΝ.ΚΑ. – του πρώτου σωματείου που ασχολήθηκε στην χώρα με τα ζητήματα των καταναλωτών διεκδικήσαμε και διεκδικούμε έναν άλλο, ένα πραγματικό κινηματικό ρόλο με την συνεχή ανάδειξη θεμάτων και την κατάθεση προτάσεων – λύσεων για την κοινωνία μας.
Την οργάνωσή μας, με τα δεκάδες χιλιάδες εγγεγραμμένα μέλη, με τους χιλιάδες ανθρώπους που βρίσκονται ενεργά δίπλα της και τα εκατομμύρια των Ελλήνων που εκφράζονται μέσα από τους αγώνες της, δεν την κάλεσαν ούτε οι πολιτικοί αρχηγοί, ούτε τα πολιτικά κόμματα για να συζητήσουν τα καίρια ζητήματα που απασχολούν την ελληνική κοινωνία.
Όπως είδαμε μάλιστα κατά την τελευταία περίοδο ούτε με άλλες ενώσεις καταναλωτών υπήρξαν συναντήσεις (εκτός εάν κρατούνται εκατέρωθεν μυστικές).
Αντί αυτού, του εύλογου και κοινωνικά αναγκαίου και χρήσιμου, παρακολουθήσαμε και παρακολουθούμε μία σειρά συνεχών συναντήσεων των αρχηγών των κομμάτων και των επιτελείων τους με «εκπροσώπους της αγοράς». Βέβαια στο κοινωνικό πεδίο είναι θεμιτή και αναγκαία και η συνάντηση με οργανώσεις της «αγοράς» και η ακρόαση των αιτημάτων του – ακόμα και εάν αυτές αποτελούν στην πραγματικότητα επαγγελματικές συντεχνίες – αλλά ακόμα περισσότερο αναγκαία και σίγουρα επιβεβλημένη είναι η συνάντηση και η επαφή με την οργανωμένη κοινωνία των πολιτών – καταναλωτών και η δική της ακρόαση. Η ακρόαση των θέσεων, των αναγκών και των αιτημάτων της κοινωνικής πλειοψηφίας μέσα από την (έστω κοινή) επαφή με τις ενώσεις καταναλωτών δεν υπήρξε.
Αρκετά χρόνια τώρα και από όλα τα πολιτικά κόμματα ακούμε τα πιο θερμά λόγια για την «κοινωνία των πολιτών», την κοινωνική αυτό-οργάνωση και την συμμετοχική δημοκρατία. Δυστυχώς αποδεικνύονται λόγια κενά ουσίας και ασυνεπή πολιτικά τσιτάτα.
Εις μάτην αναμέναμε να ενδιαφερθούν τα πολιτικά κόμματα για να ακούσουν τις απόψεις, τις θέσεις, τις προτάσεις της οργανωμένης πλειοψηφίας των πολιτών καταναλωτών, αυτά και οι αρχηγοί τους προτίμησαν τις συνεχείς συναντήσεις με τους εκπροσώπους της κοινωνικής μειοψηφίας της αγοράς. Και βέβαια, οι τελευταίοι, «οι εκπρόσωποι της αγοράς» έθεσαν και θέτουν και πάλι τα αιτήματα για ενίσχυσή τους, για περαιτέρω ελαστικοποίηση των σχέσεων εργασίας, για αύξηση των κερδών τους … .Ομως όλα αυτά συναποτελούν ένα βαρύ λογαριασμό για την κοινωνία. Εμείς θα κληθούμε να πληρώσουμε για την όποια υλοποίηση των όποιων αιτημάτων της «αγοράς» και δεν ακούσαμε τίποτα εδώ και ημέρες για την ακρίβεια που κάνει την χώρα μας την ακριβότερη της Ευρώπης, την αισχροκέρδεια, την κάκιστη επικίνδυνη ποιότητα αγαθών και υπηρεσιών, την εκμετάλλευση της ανάγκης των πολιτών – καταναλωτών, για την δίκαιη αμοιβή, για αξιοπρεπή εργασία. Δεν ακούσαμε τίποτα που να εξυπηρετεί άμεσα τις βιοτικές ανάγκες των ανθρώπων που συγκροτούν την ελληνική κοινωνία, ούτε ακούσαμε να πιέζονται οι εκπρόσωποι της αγοράς για όλα αυτά και δεκάδες άλλα άμεσα ζητήματα συμπεριφοράς τους, που προκαλούν το κοινό αίσθημα και ζημιώνουν την κοινωνία μας, όντας πραγματικά καθημερινά προβλήματα αυτής της κοινωνίας και αυτής της χώρας.
Τα θέματα αυτά είναι σχεδόν παντελώς απόντα ακόμα και από την προεκλογική ατζέντα των πολιτικών, λες και δεν αποτελούν κορυφαία, φλέγοντα και άμεσα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας.
Βέβαια όλη αυτή η συμπεριφορά των πολιτικών κομμάτων, ελπίζουμε να μην έχει την σημειολογία της, ελπίζουμε να μην εννοείται από όλα αυτά ότι μόνο για την «αγορά», την οργανωμένη αυτή μειοψηφία, υφίσταται το ενδιαφέρον των πολιτικών προσώπων. Ελπίζουμε να είναι απλά μια παράλειψή τους (συνηθισμένους μας έχουν εμάς τους πολίτες σε συνεχείς παραλείψεις) και όχι έμπρακτη εκδήλωση μιας θεώρησης που θέλει την υπόλοιπη κοινωνία, την κοινωνική πλειοψηφία μια άμορφη μάζα χωρίς αξία και λόγο. Οσοι νομίζουν το τελευταίο σίγουρα θα βρεθούν σύντομα προ οδυνηρών εκπλήξεων.
Όπως και να έχει το πράγμα μέχρι σήμερα οι πολιτικοί έχουν αγνοήσει και έχουν παραλείψει τα ανωτέρω και έστω και με τον τρόπο αυτό τους το υπενθυμίζουμε, μήπως τελικά και αποδειχθεί παράληψή τους το ότι δεν κάλεσαν τους εκπροσώπους των ενώσεων καταναλωτών σε κοινή συνάντηση για να καταθέσουν τα αιτήματα της «κοινωνίας των πολιτών» !!!.
Επειδή κύλησε επαρκής χρόνος και επειδή βρισκόμαστε μερικές ημέρες πριν τις εκλογές είναι ευνόητο ότι εμείς οφείλουμε να καταδείξουμε τις ανωτέρω ασυνέπειες και να θέσουμε ξανά μερικά από τα πλέον φλέγοντα προβλήματα και ζητήματα που απασχολούν τους Ελληνες και τις Ελληνίδες μαζί με τις προτάσεις μας για την δίκαιη κοινωνικά επίλυσή τους, επικεντρώνοντας στο διαλυτικό για την κοινωνία και απαράδεκτο για τους ανθρώπους φαινόμενο της ακρίβειας και της αισχροκέρδειας.
ΑΚΡΙΒΕΙΑ – ΑΙΣΧΡΟΚΕΡΔΕΙΑ
Η απαγόρευση και ο κολασμός της αισχροκέρδειας επιτακτική κοινωνική αναγκαιότητα και άμεση επιταγή της αρχής των μη παραβίασης των χρηστών ηθών και της απαγόρευσης της καταχρηστικής άσκησης δικαιώματος και ως τέτοια απαγορεύεται όχι μόνο από τον κοινό νόμο (άρθρα 179, 281 ΑΚ) αλλά και από το ίδιο το Σύνταγμα (25§3).
Το Γερμανικό ακυρωτικό Δικαστήριο (και το Ολλανδικό), ο αντίστοιχος Αρειος Πάγος, έχουν κρίνει ότι όταν το κέρδος ξεπερνά σε ποσοστό το 50% πρόκειται για δικαιοπραξία αισχροκερδή, άρα απαγορευμένη και άκυρη.
Μετά από πολυετείς αγώνες μας και στο πλαίσιο μηνυτήριας αναφοράς μας για τις τιμές των καυσίμων, ο Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου με την υπ’ αριθμ. 4209/3-12-2008 γνωμοδότησή του δέχθηκε ότι δικαιοπραξία με κέρδος ανώτερο του 50% είναι αισχροκερδής .
Τα πολιτικά κόμματα τι θα πράξουν ; η κυβέρνηση που θα προκύψει από τις προσεχείς εκλογές δεσμεύεται να ακολουθήσει όσα κρίνει η δικαιοσύνη; θα ρυθμιστεί επιτέλους νομοθετικά το τι είναι απαγορευμένη αισχροκέρδεια για να προστατευτεί ο πολίτης και η κοινωνία ;
Θα ρυθμιστεί επιτέλους κατά τρόπο κοινωνικά δίκαιο η δραστηριότητα της «αγοράς», έστω με τον καθορισμό ακραίων ορίων και κανόνων υπεύθυνης κοινωνικά συμπεριφοράς;
Εχουμε προτείνει και ξαναπροτείνουμε:
α. Το νομοθετικό καθορισμό του περιεχομένου της αισχροκέρδειας στην αγορά, σε ποσοστό επιτρεπόμενου καθαρού κέρδους για κάθε τύπο δικαιοπραξίας και με ανώτατο όριο το πιο πάνω, το 50% (τούτο δεν αποτελεί διατίμηση και είναι συμβατό με τις υπάρχουσες διατάξεις του ημεδαπού και διεθνούς δικαίου ως απορρέον από την αρχή της απαγόρευσης της κατάχρησης δικαιώματος).
Πρέπει για λόγους κοινωνικής προστασίας να καθοριστεί με νόμο το ανώτατο ποσοστό καθαρού κέρδους σε κάθε δικαιοπραξία, πέραν του οποίου η δικαιοπραξία είναι άκυρη και ο διενεργών αυτή να διώκεται ποινικά, αστικά και διοικητικά.
Δεν μπορεί να γίνεται κατάχρηση καμίας «ελευθερίας» κανενός, εις βάρος των άλλων, εις βάρος του κοινωνικού συνόλου και της ατομικής υπόστασης του ανθρώπου.
β. Ελάχιστη επιτρεπόμενη τιμή πώλησης του προϊόντος του μόχθου του κάθε παραγωγού. Τιμή τέτοια που να καλύπτει αντικειμενικά τις δαπάνες και τον κόπο του και να του δίνει την δυνατότητα να ζήσει και να συνεχίσει να παράγει.
Ο ορισμός της ανώτατης τελικής λιανικής τιμής του προϊόντος να γίνεται με βάση την ελάχιστη τιμή παραγωγού επί ένα συντελεστή κέρδους και να γνωστοποιείται σε όλους. Οι τιμές πέραν των ανωτέρω χαρακτηρίζονται αισχροκερδείς, απαγορεύονται και επισύρουν κυρώσεις.
γ. Ενοίκια
Κανένα ενοίκιο κατοικίας ή επαγγελματικής στέγης δεν μπορεί να είναι ετησίως ανώτερο από ποσοστό της αντικειμενικής αξίας του μισθίου. Το ποσοστό αυτό να το ορίζει ο νόμος.
Μίσθωμα μεγαλύτερο του ανωτέρω χαρακτηρίζεται αισχροκερδές και είναι άκυρο.
δ. Φ.Π.Α.
Δεν μπορεί οι ανάγκες της ζωής να φορολογούνται το ίδιο με την πολυτέλεια και την επίδειξη πλούτου.
– Ζητάμε κατάργηση του Φ.Π.Α. για τα αγαθά άμεσης βιοτικής ανάγκης (π.χ. ψωμί, γάλα).
– Ζητάμε μείωση του Φ.Π.Α. για σειρά αγαθών που στηρίζουν τις άμεσες βιοτικές ανάγκες (π.χ. ελαιόλαδο, λαχανικά, φρούτα)
– Ισοστάθμιση της απώλειας με αύξηση του Φ.Π.Α. στα είδη πολυτελείας (π.χ. αξεσουάρ, καλλυντικά, κοσμήματα).
ε. ΔΕΚΟ /παροχές κοινής ωφέλειας
Πάγωμα των αυξήσεων, μείωση της τιμής του ηλεκτρικού ρεύματος από την ΔΕΗ με τα εκατοντάδες εκατομμύρια κέρδη εις βάρος του ελληνικού λαού.
Καμία αύξηση δεν επιτρέπεται να είναι ανώτερη από τον επίσημο δείκτη τιμών καταναλωτή ή το ποσοστό αύξησης της Ε.Γ.Σ.Σ.Ε., εάν αυτό είναι μικρότερο του Δ.Τ.Κ. .
στ. Τράπεζες – δανεισμός.
Ανάμεσα στα δεκάδες θέματα και προτάσεις που έχουμε θέσει επιλέγουμε:
Νομοθετική καθιέρωση της τραπεζικής αισχροκέρδειας.
Κανένα δάνειο που χορηγεί τράπεζα και με οιονδήποτε τρόπο δεν μπορεί να έχει συνολικό επιτόκιο μεγαλύτερο από το διπλάσιο του επιτοκίου χορηγήσεων της Ε.Κ.Τ. .
Το περιθώριο τραπεζικού κέρδους είναι μεγάλο και πέραν τούτου η σύμβαση χαρακτηρίζεται αισχροκερδής.
Να απαγορευθεί να ξεπερνούν οι κάθε είδους τόκοι το ποσό του κεφαλαίου με πρόβλεψη για περαιτέρω μείωση στο 50% του κεφαλαίου.
Να ρυθμιστούν τα δάνεια όσων δεν μπορούν να τα αποπληρώσουν, χωρίς να θίγεται στο ελάχιστο το ακατάσχετο του μισθού.
Να παγώσουν τα χρέη και να υπάρξει πλήρης διαφάνεια στις τραπεζικές συναλλαγές και συμβάσεις.
Να θεσπιστεί εθνικό πρότυπο σύμβασης δανείου και πιστωτικής κάρτας που να περιέχει αυτό τους ελάχιστους νόμιμους όρους, για να καταργηθούν τα ψιλά γράμματα και οι ακατανόητοι και αισχροκερδείς συμβατικοί όροι που επιβάλλουν οι τράπεζες.
Να περιοριστούν τα δικαιώματα μονομερούς καταγγελίας εκ μέρους των τραπεζών, να θεσπιστεί η δυνατότητα του δανειολήπτη για επαναδιαπραγμάτευση και επανακαθορισμό του τρόπου πληρωμής, να αλλάξει το ασφυκτικό για τους οφειλέτες νομικό πλαίσιο.
Να καταργηθεί ο «Τειρεσίας» και σε κάθε περίπτωση και άμεσα να καταργηθεί σειρά από κατηγορίες που εντάσσονται σε αυτόν, καθώς και να απαγορευτεί η χρήση του από κάθε τραπεζικό υπάλληλο για να προστατευτούν τα προσωπικά δεδομένα των πολιτών.
ζ. Μείωση των τιμών στα αγαθά, τις υπηρεσίες και την ενέργεια σε ίσο ποσοστό με την μείωση στις διεθνείς τιμές και στο κόστος παραγωγής.
Οι τιμές στις πρώτες ύλες έπεσαν δραματικά, αλλά τα προϊόντα στα ράφια παραμένουν ψηλά και αυξάνονται συνεχώς.
Παρακολούθηση των ευρωπαϊκών τιμών, έλεγχος και ποινικός κολασμός για όσους πωλούν ακριβότερα.
η. Θέσπιση ενδεικτικών προτεινόμενων δίκαιων τιμών από το κράτος για όλα τα αγαθά άμεσης κατανάλωσης που αφορούν και στηρίζουν άμεσα την ζωή των ανθρώπων.
Ας είναι οι τιμές που το κράτος θεωρεί δίκαιες και ικανές για την επιβίωση των ανθρώπων.
θ. Έκδοση υπουργικής απόφασης ώστε να δημοσιεύονται υποχρεωτικά στο διαδίκτυο με ευθύνη των σούπερ-μάρκετς όλες τους οι τιμές, σε όλα τους τα προϊόντα, ώστε να μπορεί να διευκολυνθεί ο καταναλωτής στην ενημέρωση και την επιλογή του και να καθίσταται ευχερέστερος ο έλεγχος τιμών.
Για τις εταιρείες αυτό δεν είναι παρά μόνο το πάτημα ενός πλήκτρου στο κεντρικό τους λογιστήριο.
Για τους πολίτες καταναλωτές είναι κέρδος πολλών ωρών και χρημάτων.
Για όσους πιστεύουν στον υγιή ανταγωνισμό είναι ένα βήμα διαφάνειας και ουσίας.
Εκπροσωπώντας και εκφράζοντας ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας υπενθυμίζουμε στα πολιτικά κόμματα τις αναγκαιότητες αυτές για την προστασία των ανθρώπων, των πολιτών της χώρας αυτής.Θελουμε να πιστεύουμε ότι θα διορθώσουν άμεσα τις παραλήψεις τους.
Προς το παρόν και ανακοινώνοντας τα πιο πάνω, καλούμε τα Μ.Μ.Ε. να ενημερώσουν για τις θέσεις μας αυτές τους συμπολίτες μας.
Καλούμε επίσης τους ελεύθερους ανθρώπους των bloggs να αναρτήσουν το πιο πάνω κείμενο και όπου το βλέπουν να το αναπαράγουν, μαζικά, ελεύθερα και αθρόα.
Καλούμε επίσης τον υπέροχο ελληνικό λαό να κάνει μόνιμο αίτημά του τις πιο πάνω προτάσεις μας και να θέσει και τις δικές του ελεύθερα, χρησιμοποιώντας κάθε νόμιμο μέσο και τρόπο.
Οι άνθρωποι μπορούν και πρέπει να ορίζουν την κοινωνία τους και τις τύχες τους.
ΕΝΩΣΗ ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΩΝ Ν. ΙΝΚΑ
Μ. ΧΡΥΣΟΧΟΪΔΗΣ & ΣΠ. ΒΟΥΓΙΑΣ ΤΙΘΕΝΤΑΙ ΥΠΟ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΕΠΙΤΗΡΗΣΗ ΚΑΙ ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΗ
Μ. ΧΡΥΣΟΧΟΪΔΗΣ & ΣΠ. ΒΟΥΓΙΑΣ ΤΙΘΕΝΤΑΙ ΥΠΟ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΕΠΙΤΗΡΗΣΗ ΚΑΙ ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΗ
Προς τους κ.κ. Μ. Χρυσοχοΐδη και Σπ. Βούγια
Κοινοποίηση: κ. Γεώργιο Παπανδρέου, Πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ και της Κυβέρνησης.
Χθες, Παρασκευή 9 Οκτωβρίου 2009 και επί πολλές ώρες της ημέρας, ευάριθμες και εξοπλισμένες με πολεμικά όπλα αστυνομικές δυνάμεις, αποτελούμενες από εκατοντάδες πάνοπλους αστυνομικούς, οι οποίες θύμιζαν κατά τον αριθμό, την εξάρτιση και την δράση στρατό κατοχής, διενήργησαν εκτεταμένες επιχειρήσεις στην περιοχή των Εξαρχείων. Εξευτελιστικοί έλεγχοι με πολίτες οι οποίοι υποχρεώθηκαν να γονατίσουν και να δεχθούν σωματικούς ελέγχους, δεκάδες προσαγωγές πολιτών, οι οποίοι απολάμβαναν τον καφέ, το ποτό ή το αναψυκτικό τους καθήμενοι σε καταστήματα που λειτουργούν με νόμιμη άδεια της αρχής και τούτο με το πρόσχημα της έλλειψης αστυνομικής ταυτότητας. Ουδείς από αυτούς δεν κατηγορήθηκε ή δεν διαπιστώθηκε ότι έχει τελέσει παράνομες πράξεις.
Ελεγχοι από προφανώς καθ’ ύλην και κατά το νόμο αναρμοδίους αστυνομικούς της Υ.Μ.Ε.Τ. έγιναν και εντός καταστημάτων, παρουσιαζόμενοι ψευδεπίγραφα ως υγειονομικοί. Ουδεμία νόμιμη αρμοδιότητα διενέργειας αστυνομικών ελέγχων έχουν τα όργανα των υπηρεσιών αυτών.
Κ.κ. Χρυσοχοΐδη και Βούγια επειδή μας είναι άγνωστη η επιστημονική σας συγκρότηση και η επαγγελματική σας ιδιότητα σας πληροφορούμε ότι το Σύνταγμα της Ελλάδος στις διατάξεις του για τα ατομικά δικαιώματα και τις σχέσεις κράτους – πολιτών ορίζει τα ακόλουθα:
α) Αρθρο 2§1 : 1. Ο σεβασμός και η προστασία της αξίας του ανθρώπου αποτελούν την πρωταρχική υποχρέωση της Πολιτείας.
β) Αρθρο 5§2: Ολοι όσοι βρίσκονται στην Ελληνική Επικράτεια απολαμβάνουν την απόλυτη προστασία της ζωής, της τιμής και της ελευθερίας τους, χωρίς διάκριση … .
γ) Αρθρο 5§3: Η προσωπική ελευθερία είναι απαραβίαστη. Κανένας δεν καταδιώκεται ούτε συλλαμβάνεται ούτε φυλακίζεται ούτε με οποιονδήποτε άλλο τρόπο περιορίζεται, παρά μόνο όταν και όπως ορίζει ο νόμος.
δ) Αρθρο 25§1: Τα δικαιώματα του ανθρώπου ως ατόμου και ως μέλους του κοινωνικού συνόλου και η αρχή του κοινωνικού κράτους δικαίου τελούν υπό την εγγύηση του Κράτους. Ολα τα κρατικά όργανα υποχρεούνται να διασφαλίζουν την ανεμπόδιστη και αποτελεσματική άσκησή τους.
ε) Αρθρο 25§3: Η αναγνώριση και η προστασία των θεμελιωδών και απαράγραπτων δικαιωμάτων του ανθρώπου από την Πολιτεία αποβλέπει στην πραγμάτωση της κοινωνικής προόδου μέσα σε ελευθερία και δικαιοσύνη.
Το αστικό Σύνταγμα, «σύντροφοι σοσιαλιστές», προστατεύει, έστω ατελώς, τις στοιχειώδεις ανθρώπινες ελευθερίες και τούτο επιτεύχθηκε κατόπιν μακραίωνων και αιματηρών αγώνων των λαών, αρχομένων κατά τα νεότερα ιστορικά έτη από την Γαλλική Επανάσταση και τον Διαφωτισμό. Στην χώρα δε αυτή τα ατομικά δικαιώματα εκπηγάζουν από την αρχαιότητα και τα δημοκρατικά της πολιτεύματα και αποτελούν κεντρικό στοιχείο του ελληνικού πολιτισμού και της πολιτικής παράδοσής μας.
Ποια δικαιολογία μπορεί να έχει ένας «δημοκράτης σοσιαλιστής» όταν εφαρμόζει νόμους της χούντας για να στερεί την ελευθερία από τους πολίτες υπό το πρόσχημα των δήθεν «εξακριβώσεων» και «προσαγωγών»; Οι «προσαγωγές» κύριοι αποτελούν βίαια στέρηση της προσωπικής ελευθερίας, όπως αυτές και οι εξευτελιστικοί σωματικοί έλεγχοι αποτελούν προσβολή της τιμής και της προσωπικότητας και προσβολή της αξίας του ανθρώπου .
Ποίος σας δίδει το δικαίωμα να τρομοκρατείτε πολίτες, να τους υποβάλλετε σε εξευτελιστικούς ελέγχους, σε ψυχική ταραχή και δοκιμασίες και στην υποχρέωση να λαμβάνουν εξευτελιστικές στάσεις σώματος υπό την απειλή όπλων;
Ποιος σας δίδει το δικαίωμα να ανατρέπετε το πρόγραμμά τους και να διαταράσσετε εν γένει την ηρεμία τους;
Πληροφορούμε εσάς, αλλά και τους Ελληνες πολίτες ότι οι έλεγχοι αυτοί είναι αντισυνταγματικοί και πλήρως παράνομοι και η ελάχιστη τυπική νομιμοποίησή τους (έστω και κατά τους αυταρχικούς νόμους της χούντας που εφαρμόζονται) προβλέπει συγκεκριμένο πρόσφατο διαπραχθέν αδίκημα στην περιοχή και περιγραφή πολίτη που να ομοιάζει με αυτή του ελεγχόμενου. Τα στοιχεία αυτά οφείλουν να ανακοινώνουν τα αστυνομικά όργανα στον πολίτη που πρέπει να ελέγχεται με κάθε μέτρο σεβασμού προς την προσωπικότητά του και την δημόσια εικόνα του. Ο δε πολίτης, ο οποίος προς αδίκως και αβασίμως δέχεται την προσβολή αυτή του ελέγχου δικαιούται ηθικής αποκαταστάσεως και υλικής αποζημιώσεως για την βλάβη του.
Κε Χρυσοχοϊδη πληροφορούμαστε από τον τύπο, ότι ερωτηθείς για την στρατιωτικού τύπου επιχείρηση, απαντήσατε για «άβατο των Εξαρχείων, το οποίο πρέπει να σταματήσει και να διαλυθεί και πως οι πολίτες πρέπει να κυκλοφορούν ελεύθεροι και ανέμελοι όπου θέλουν.»
Κε Χρυσοχοΐδη, οι χιλιάδες συμπολίτες μας που διαμένουν και κινούνται καθημερινά στην περιοχή των Εξαρχείων αποτελούν περίτρανη απόδειξη του γεγονότος ότι δεν υφίσταται κανένα «άβατο». Αυτοί δε οι πολίτες, οι θαμώνες, είναι συχνότατα ενδεδυμένοι με κοστούμια και γραβάτες, χωρίς κανείς (εκτός των οργάνων σας) να τους ενοχλεί. Εκτός και εάν ενοχλείται η προσφιλής σε εσάς και άλλους «συντρόφους» πλατεία Κολωνακίου και οι θαμώνες της, από την παρακείμενη ύπαρξη πολιτών άλλου «επιπέδου».
Κ.κ. Χρυσοχοΐδη και Βούγια, πρέπει να αντιληφθείτε ότι οι μέθοδοι και οι αιτιολογίες που χρησιμοποιείτε είναι οι αυτές στην φύση τους με τις αιτιολογίες που χρησιμοποιούν οι Ισραηλινοί για να επιτίθενται και να δολοφονούν αμάχους στην Γάζα και σε άλλα σημεία της Παλαιστίνης, οι Η.Π.Α. και οι λοιπές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις για να πραγματοποιούν δολοφονικές εκστρατείες, καταλήψεις χωρών και δολοφονίες πολιτών. Σε τίποτα δεν διαφέρουν στην φύση και την αιτιολογία τους.
Θα πρέπει δε να σας πληροφορήσουμε και πάλι, «αγαπητοί σύντροφοί», ότι τα μέτρα σας φέρουν «προληπτικόν» χαρακτήρα κατά την επιστημονική τους θεώρηση. Κατά την ίδια την επιστήμη του διοικητικού δικαίου τα μέτρα «προληπτικού» χαρακτήρα έναντι των πολιτών, αποτελούν το χαρακτηριστικότερο στοιχείο των ολοκληρωτικών καθεστώτων.
Τέλος και κυρίως «σύντροφοι, δημοκράτες και σοσιαλιστές» η παράταξή μας ονομάστηκε και ονομάζεται «δημοκρατική παράταξη» (σε αντιδιαστολή με την «δεξιά») για τους αγώνες της υπέρ των δημοκρατικών ελευθεριών και δικαιωμάτων των πολιτών, υπέρ των θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων: του habeas corpus, του σεβασμού της προσωπικότητας, της ελευθερίας και των ιδεών, της ελευθερίας κίνησης και του συνόλου των δικαιωμάτων που αναγνωρίζονται από τον διεθνή νομικό πολιτισμό, ανεξαρτήτως πολιτικών πεποιθήσεων, φυλής, χρώματος, οικονομικού status και οποιασδήποτε διάκρισης. Στον αντίποδα της δημοκρατικής παράταξης βρισκόταν πάντοτε το κράτος και το παρακράτος των «χωροφυλάκων», της βίας και της τρομοκρατίας έναντι των πολιτών, το κράτος της αυθαιρεσίας και των διακρίσεων. Οι πρακτικές του κράτους της δεξιάς ήταν και παραμένουν αυτές που εφαρμόσατε χθες στην περιοχή των Εξαρχείων και σε τίποτα δεν διαφέρουν. Πληρώσαμε με πολύ αίμα και διώξεις σε αυτή την χώρα την υπεράσπιση των δημοκρατικών δικαιωμάτων κάθε πολίτη για να δεχθούμε τώρα το όνειδος από τέτοιες επιλογές σας.
Τιμήσαμε και τιμούμε τις ελευθερίες και τα δικαιώματα όλων των πολιτών και τούτο είναι ένα συστατικό στοιχείο της παράταξής μας.
Κύριοι, δεν έχετε κανένα δικαίωμα να ευτελίζετε και να ακυρώνετε τους αγώνες γενιών και γενιών Ελλήνων, τους αγώνες της γενιάς του 1-1-4, των Λαμπράκηδων, του «γέρου της Δημοκρατίας», τους αγώνες του ΠΑΚ και του αντιδικτατορικού αγώνα, τον αγώνα του Πολυτεχνείου, του ΠΑΣΟΚ και των υπόλοιπων δημοκρατικών ανθρώπων και δυνάμεων της χώρας. Μήπως υπό τις αυτές αιτιολογίες και πρακτικές δεν κινήθηκε κατά της παράταξής μας και κατά των αγωνιστών μας, η δεξιά και η ακροδεξιά ;
Σας απαγορεύουμε τον σταλινισμό και κάθε είδους ολοκληρωτισμό, κύριοι.
Δεν δεχόμαστε ως μέλη και φίλοι του ΠΑΣΟΚ να εξευτελιζόμαστε από τις πράξεις σας και να καθιστάμεθα αντικείμενο χλεύης, λοιδοριών και ιδεολογικών επιθέσεων για τις πράξεις σας. Δεν δικαιούστε να μας φέρνετε σε αυτή την κοινωνική και πολιτική θέση και εάν δεν μπορείτε να το εννοήσετε παραιτηθείτε πάραυτα. Ούτε βεβαίως μπορούμε να ανεχθούμε συμπεριφορές σας που ακυρώνουν τα δημοκρατικά δικαιώματα των πολιτών, προσβάλουν τις αξίες μας και την παράταξή μας, την ευτελίζουν και θέτουν θρυαλλίδες για την επανάληψη γεγονότων, όπως αυτά του περασμένου Δεκεμβρίου.
Κύριοι, οι ενέργειές σας είναι απολύτως αντίθετες με της αρχές της δημοκρατίας και του σοσιαλισμού και ευθέως αντίθετες με τις καταστατικές αρχές του ΠΑΣΟΚ.
Κύριοι τίθεστε αυτομάτως με τις ενέργειές σας υπό δημοκρατική αμφισβήτηση και επιτήρηση και επί επαναλήψει θα τεθείτε αυτομάτως και εκτός της δημοκρατικής σοσιαλιστικής παρατάξεως.
Το γεγονός ότι η πρώτη επιλογή σας ως νέοι υπουργοί μιας νέας κυβέρνησης ήταν οι στρατιωτικού τύπου βίαιες προληπτικές επιδρομές κατά πολιτών με μοναδική αιτιολογία και λόγο τον τόπο, όπου ευρίσκονταν (αντί π.χ. να ρυθμίσετε τα αρύθμιστα και ρυπογόνα φανάρια κυκλοφορίας στις μεγαλουπόλεις ή να στραφείτε στην δίωξη του κοινού εγκλήματος) φανερώνει τις θέσεις και τις προθέσεις σας. Ποία σχέση μπορούν να έχουν οι ενέργειές σας και η κρατική τρομοκρατία με την δημοκρατική παράταξη; Με ποιο δικαίωμα και με ποια πολιτική νομιμότητα σύρονται οι πολίτες ή υποχρεώνονται υπό την απειλή όπλων να γονατίζουν; Τι συμβολίζει η μόνιμη και επί έτη παρουσία σε κεντρικότατα σημεία των Αθηνών και μακράν των Εξαρχείων, δεκάδων αστυνομικών οπλισμένων με πολεμικά αυτόματα όπλα; Μήπως είναι επίδειξη ισχύος του ανασφαλούς κράτους και όσων αυτών πρεσβεύει; Ποια είναι η εικόνα της πόλεως των Αθηνών; Μήπως πρόκειται περί πόλεως εν καταλείψει ή διατελούσας υπό στρατιωτικό νόμο;
Επαναλαμβάνουμε και αυτή είναι η πρώτη και η τελευταία μας προειδοποίηση, βρίσκεστε ήδη υπό δημοκρατική πολιτική αμφισβήτηση και επιτήρηση και δεν θα ανεχθούμε ως ελεύθεροι πολίτες και ως δημοκράτες σοσιαλιστές καμία παρέκκλιση από τις αρχές μας και κανένα νέο όνειδος από την συμπεριφορά και τις εντολές σας. Εμείς θα σας απομακρύνουμε από την παράταξη και από την ίδια την εξουσία που σας δώσαμε ως κοινωνία.
Υ.Γ. Σύντροφε πρόεδρε του ΠΑΣΟΚ , εσύ ο εγγονός του Γέρου της Δημοκρατίας, εσύ που έζησες την αστυνομική τρομοκρατία από παιδί, εσύ που είδες τις διώξεις και τις εξορίες, εσύ ο γιός του Ανδρέα είναι δυνατόν να ανέχεσαι την επιβολή αστυνομικής βίας, την κατάλυση και καταπάτηση θεμελιωδών δικαιωμάτων και ελευθεριών, για τις οποίες επί δεκαετίες αγωνίστηκε και αγωνίζεται η παράταξή μας και είναι η ειδοποιός διαφορά της από την παράταξη της κρατικής βίας, της καταστολής και του παρακράτους;
Ζητούμε την λήψη άμεσων μέτρων
Μέλη και φίλοι του ΠΑΣΟΚ
ΝΑ ΑΝΑΚΛΗΘΕΙ ΑΜΕΣΑ Η ΑΠΟΦΑΣΗ ΠΕΡΙ «ΑΝΑΣΤΟΛΗΣ ΤΗΣ ΔΩΡΕΑΝ ΦΡΟΝΤΙΣΤΗΡΙΑΚΗΣ ΣΤΗΡΙΞΗΣ ΜΑΘΗΤΩΝ ΣΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ»
ΝΑ ΑΝΑΚΛΗΘΕΙ ΑΜΕΣΑ Η ΑΠΟΦΑΣΗ ΠΕΡΙ «ΑΝΑΣΤΟΛΗΣ ΤΗΣ ΔΩΡΕΑΝ ΦΡΟΝΤΙΣΤΗΡΙΑΚΗΣ ΣΤΗΡΙΞΗΣ ΜΑΘΗΤΩΝ ΣΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ»
Προς κ.κ. Αν. Διαμαντοπούλου και Ε. Χριστοφιλοπούλου.
Κοιν. κ. Γεώργιο Παπανδρέου, Πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ και της Κυβέρνησης.
Αρνητικό το πρώτο δείγμα γραφής στο Υπουργείο Παιδείας.
Με απόφαση της νέας υπουργού κ. Αννας Διαμαντοπούλου, που διανεμήθηκε στα σχολεία, αναστέλλεται το πρόγραμμα «Δωρεάν Φροντιστηριακής Στήριξης Μαθητών στα Σχολεία». Πρόκειται για το πρόγραμμα ενίσχυσης των μαθητών στα σχολεία (φροντιστήριο εντός του σχολείου), που αποτελεί θετικό δημιούργημα της προηγούμενης κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ.
Σύμφωνα με την απόφαση, το πρόγραμμα απλώς αναστέλλεται … . Φήμες αναφέρουν ότι πρόκειται να αναμορφωθεί, αλλά τούτο δεν περιλαμβάνεται στην απόφαση, άρα δεν ισχύει. Είναι επίσης γνωστό ότι είναι απλήρωτοι, εδώ και ένα χρόνο, οι εκπαιδευτικοί που εργάζονταν στο πρόγραμμα.
Αυτά, από την άποψη της πολιτικής δεν μας λένε απολύτως τίποτα.
Βεβαίως, θα πρέπει να πληρωθούν οι εκπαιδευτικοί, βεβαίως το πρόγραμμα μπορεί να χρειάζεται αναμόρφωση και ενίσχυση, όμως όλα αυτά δεν σημαίνουν ότι πρέπει να καταργηθεί. Η αναστολή, άνευ άλλου τινός, δηλ. χωρίς την αναφορά συγκεκριμένου διαστήματος αναστολής (π.χ. έως την τάδε ημερομηνία) και χωρίς την αναφορά των στοιχείων και του χαρακτήρα της αναμόρφωσης, ισοδυναμεί με κατάργηση.
Εχουμε λοιπόν μπροστά μας, ως πρώτη απόφαση, την κατάργηση του προγράμματος, το οποίο λειτούργησε θετικά για τους μαθητές, ιδίως της επαρχίας και των απομονωμένων περιοχών, αλλά και τους γονείς μαθητών που δεν έχουν την δυνατότητα να πληρώσουν φροντιστήρια για τα παιδιά τους.
Βεβαίως και αυτονόητα, οι μόνοι που μπορεί να ευνοούνται από την κατάργηση είναι οι φροντιστές.
Πέρα από τις αδυναμίες του εκπαιδευτικού συστήματος, που αποτελούν ομολογία ότι το εκπαιδευτικό πρόγραμμα, υλικό και διδακτική μέθοδος δεν είναι ολοκληρωμένα και επαρκή (για τον λόγο αυτό και χρειάζονται φροντιστήρια εντός του σχολείου) και ότι κάπου χωλαίνουν έντονα – το τελευταίο είναι κοινή πανελλήνια διαπίστωση – το πρόγραμμα αποτελεί μία μέθοδο θεραπείας του ταξικού χαρακτήρα της παιδείας.
Είναι λοιπόν απαράδεκτο και κοινωνικά επιζήμιο, ένα μέτρο στήριξης των αδύναμων κοινωνικά και οικονομικά ανθρώπων και ομάδων να το καταργούμε, ακόμα και να το αναστέλλουμε και μάλιστα ενώ προχωρά η σχολική χρονιά και χωρίς ορίζοντα επαναφοράς. Τι θα γίνουν τώρα οι μαθητές και οι γονείς που είχαν στηρίξει τις ελπίδες τους στο πρόγραμμα αυτό; Μήπως θα εγγραφούν σε φροντιστήρια (όσοι βεβαίως μπορούν) και για ποιο χρονικό διάστημα ;
Κ.κ. Διαμαντοπούλου και Χριστοφιλοπούλου, όταν θέλουμε να κάνουμε αναμόρφωση ενός κρίσιμου και χρήσιμου προγράμματος με κοινωνικό χαρακτήρα, το οποίο και βρίσκεται ήδη σε λειτουργία, δεν αναστέλλουμε και μάλιστα αορίστως την λειτουργία του, αλλά επιφέρουμε τις αναγκαίες αλλαγές, βελτιώσεις και τροποποιήσεις εν λειτουργία.
Σας υπενθυμίζουμε ότι το μέτρο που λάβατε, πουθενά δεν αναφέρεται στο πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ, ούτε ψηφίστηκε από τον ελληνικό λαό.
Το ΠΑΣΟΚ έχει την κοινωνική ευαισθησία και την στήριξη των αδύναμων ομάδων, εγγεγραμμένη όχι μόνο στο καταστατικό του, αλλά και στην συστατική πολιτική του ιδεολογία. Η στήριξη των ομάδων αυτών είναι αναγκαίος όρος για την κοινωνική ισότητα.
Εάν αυτά δεν τα εννοείτε δεν έχετε πολιτικό λόγο να βρίσκεστε στο ΠΑΣΟΚ και στην δημοκρατική παράταξη του τόπου.
Το γεγονός ότι η πρώτη απόφασή σας είναι αυτή, δείχνει μια νοοτροπία αντίθετη με το κοινωνικό γίγνεσθαι και τους πολιτικούς στόχους του κινήματος.
Οι λογικές σκληρής αντικοινωνικής πολιτικής, οι λογικές που λένε σε ανήμπορους γονείς και μαθητές: «κόψτε τον λαιμό σας !!!» και συντηρούν και ενισχύουν τον ταξικό χαρακτήρα της εκπαίδευσης, αποκλείοντας χιλιάδες ελληνόπουλα από την πρόοδο και την γνώση, δεν ανήκουν στο ΠΑΣΟΚ και σε καμία θεωρία ή έκφανση του δημοκρατικού σοσιαλισμού.
Σας δίνουμε την ευκαιρία να ανακαλέσετε την απόφασή σας και να επαναφέρετε άμεσα σε λειτουργία το πρόγραμμα.
Εάν και όταν είναι έτοιμες οι βελτιωτικές παρεμβάσεις στο μέτρο, τότε μπορείτε να τις εφαρμόσετε με το σύστημα σε λειτουργία.
Σας δίνουμε δε, όπως θα διαπιστώσατε και το modus (τον τρόπο) της πολιτικής σκέψης και δράσης που πρέπει να έχει όποιος θέλει να ανήκει στον δημοκρατικό σοσιαλισμό.
Υ.Γ. 1: Δεν είδαμε πριν την απόφαση καμία διαβούλευση, ούτε εισήγηση και δεν είδαμε την απόφαση αναρτημένη στο διαδίκτυο.
Υ.Γ. 2: Οποιος συμπεριφέρεται με κοινωνική αναλγησία και αυταρχισμό και έχει την αντίληψη ότι οι Ελληνες πολίτες δεν είναι απολύτως ίσοι με αυτόν, αλλά πολίτες 2ης κατηγορίας ή ακόμα και «ζώα», δεν έχει θέση στο ΠΑΣΟΚ και στην «δημοκρατική παράταξη».
Μέλη και φίλοι του ΠΑΣΟΚ
H ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΦΟΒΟΥ
H ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΦΟΒΟΥ
Ένα ακόμα παραμύθι για τις κόρες μου …
Μια φορά και ένα καιρό παιδιά μου υπήρχε μια μεγάλη αυτοκρατορία που είχε κυριεύσει για πολλά χρόνια ολόκληρη σχεδόν την γη, ολόκληρο σχεδόν τον πλανήτη που ζούμε. Αυτοκρατορία παιδιά μου έχουμε όταν κάποιος επιβάλλει σε όλους τους ανθρώπους τους δικούς του κανόνες, τους κανόνες που αυτός αποφασίζει.
Αυτή η μεγάλη αυτοκρατορία ονομαζόταν αυτοκρατορία του φόβου και είχε κυριεύσει και την χώρα μας, την Ελλάδα μας.
Όπως θα ξέρετε παιδιά μου, κάθε αυτοκρατορία έχει στρατούς και όπλα, αστυνομικούς και φοροεισπράκτορες, δηλ. ανθρώπους που ζουν δουλεύοντας για την αυτοκρατορία και με αυτούς επιβάλλει την θέλησή της.
Όμως αυτό που διατήρησε την αυτοκρατορία δυνατή και ισχυρή για χιλιάδες χρόνια ήταν κάτι πολύ διαφορετικό, ήταν ο φόβος, ο φόβος που επέβαλλε στους ανθρώπους, στους υπηκόους της αυτοκρατορίας.
Ο κάθε αυτοκράτορας φρόντιζε με τους ανθρώπους του να επιβάλλει στους άλλους ανθρώπους μία σειρά από φόβους.
Ο πρώτος και βασικός φόβος που επέβαλλε πάντοτε ο αυτοκράτορας στους υπηκόους για να τους έχει κάτω από την κυριαρχία του, ήταν ο φόβος της ζωής τους. Του έλεγε, ότ,ι εάν δεν τον υπακούουν και εάν δεν κάνουν ό,τι θέλει αυτός, τότε δεν θα τους δίνει να φάνε φαγητό και να πιουν νερό, θα τους πετάξει στο κρύο και στο χιόνι και θα τους κάψει τα σπίτια και ότι έτσι θα πεθάνουν. Το έλεγε αυτό παιδιά μου γιατί αυτός είχε καταφέρει να κάνει τα πάντα δικά του και απαιτούσε από τους ανθρώπους να γονατίζουν στην θέλησή του και στο πέρασμά του. Εάν κανείς δεν γονάτιζε, εάν κανείς αντιδρούσε στις ορέξεις του αυτοκράτορα έβαζε και τον σκότωναν και τιμωρούσε και όλους όσους ήταν κοντά του με σκληρότητα για να το δουν ως παράδειγμα και οι υπόλοιποι και να σκύβουν το κεφάλι τους. Ετσι φοβισμένοι για την ζωή τους και την τροφή τους οι άνθρωποι υπάκουαν στον αυτοκράτορα, γιατί εάν δεν το έκαναν τους περίμενε μεγάλη πείνα και κακή τύχη. Βέβαια μικρές μου ο αυτοκράτορας αυτός ήταν πολύ σκληρός και έπαιρνε από τους ανθρώπους τα περισσότερα πράγματα από όσα αυτοί καλλιεργούσαν ή έφτιαχναν. Τους υπενθύμιζε έτσι την πείνα και την φτώχια τους για να είναι μόνο αυτός δυνατός και να τον υπακούουν όλοι.
Όμως δεν έφτανε αυτός ο φόβος γιατί πολλές φορές η πείνα και η αδικία φέρνει τους ανθρώπους σε απόγνωση. Ετσι ο αυτοκράτορας έβαλε κάτι ξαδέλφια του να πουν ότι αυτός είναι ο εκπρόσωπος του Θεού πάνω στην γη και πως ο Θεός προστάζει να τον υπακούουν όλοι. Ελεγαν πως ο Θεός τον διάλεξε και πως εάν ο Θεός δεν ήθελε να είναι αυτός αυτοκράτορας δεν θα τον άφηνε τόσα χρόνια. Για να γίνουν όλα αυτά ο αυτοκράτορας είχε πρώτα υποχρεώσει τους ανθρώπους να πιστεύουν όχι μόνο ότι υπάρχει Θεός αλλά και ότι αυτός ο Θεός είναι κακός και εκδικητικός και θα τιμωρήσει όσους ανθρώπους παραβαίνουν τις εντολές του αυτοκράτορα, γιατί αυτός τον έβαλε εκεί.
Ετσι οι άνθρωποι έγιναν «θεοσεβούμενοι», αλλά στην πραγματικότητα φοβόντουσαν όχι τον Θεό, αλλά αυτά που ήθελε ο αυτοκράτορας.
Ο αυτοκράτορας αυτός παιδιά μου, δεν άφηνε τους ανθρώπους να μάθουν πράγματα πολλά, τους έκρυβε την αλήθεια, γιατί άμα την μάθαιναν θα διαπίστωναν ποιοί είναι αυτοί, ότι δηλ. είναι άνθρωποι, αλλά και ότι και αυτός είναι ακριβώς σαν και αυτούς: ένας άνθρωπος. Μάλιστα φρόντισε και οι δάσκαλοι μάθαιναν στα παιδιά χίλια δυό ψέματα και ποτέ την αλήθεια. Τόσο πολύ ώστε στο τέλος η αλήθεια ξεχάστηκε και ζει μόνο στα παραμύθια.
Ετσι ο αυτοκράτορας με αυτούς τους φόβους, αλλά με ολοένα και καινούργιους φόβους που εύρισκε κάθε φορά έκανε τους ανθρώπους κανονικούς δούλους του, να ζουν σαν τα ζώα από τον φόβο τους. Μία οι εχθροί που θα έρχονταν να τους σκοτώσουν, μία οι κλέφτες και οι ληστές, μία ο θεός που θα έριχνε φωτιά να τους κάψει ή θα έκανε σεισμούς να τους σκοτώσει, χίλια δυο ψέματα τους έλεγε για χιλιάδες χρόνια και οι άνθρωποι γεννιούνταν και πέθαιναν μέσα στο ψέμα, καθώς η αλήθεια απαγορευόταν, αλλά και είχε ξεχαστεί.
Λίγες φορές οι άνθρωποι κατάφεραν να ξεθαρέψουν λίγο και να ζητήσουν την ελευθερία τους, να είναι ίσοι και ευτυχισμένοι, όπως τα αρχαία χρόνια στην πατρίδα μας την Ελλάδα, με την δημοκρατία. Όμως και πάλι ο αυτοκράτορας έβαλε να τους χτυπήσουν και να τους διαλύσουν και τα κατάφερε τελικά.
Πάντα ο φόβος κυριαρχούσε και συνέχισε να κυριαρχεί και μαζί τους και ο αυτοκράτορας και έβαζε τους ανθρώπους να φοβίζουν ο ένας τον άλλο για να κυριαρχεί ο φόβος σε όλη την γη..
Ακόμα και όταν κάποιοι άνθρωποι στην Γαλλία σκότωσαν τον άνθρωπο που τον αντιπροσώπευε εκεί τον αυτοκράτορα και τους τυραννούσε, φρόντισε να τους πολεμήσουν όλοι και να ξαναβάλει και εκεί αντιπρόσωπο.
Όταν οι άνθρωποι κάποια στιγμή αποφάσισαν ξανά να ζητήσουν τα δίκαιά τους και έκαναν το κίνημα των κοινωνιστών, ο αυτοκράτορας ου πολέμησε με όλα τα μέσα. Βρήκε μάλιστα νέους φόβους για να σπείρει ανάμεσα στους υπηκόους το, ότι θα έλθουν οι κακοί κοινωνιστές να τους πάρουν τα σπίτια, να τους κάνουν να πεινάσουν. Φρόντισαν βλέπετε να έχουν διαρκή πόλεμο με τους κοινωνιστές και να τους αναγκάζουν να έχουν τον λαό τους στην πείνα για να φτιάχνει όπλα, αντί να ζει ελεύθερα και όμορφα. Αλλωστε και στην χώρα των κοινωνιστών πήγαν να ξεπηδήσουν αυτοκράτορες καινούργιοι. Ισως ήταν η πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια που ο αυτοκράτορας φοβήθηκε και άρχισε να δίνει στους ανθρώπους περισσότερο φαγητό και μεγαλύτερη ελευθερία για να μπορεί να πει ότι αυτοί περνούν καλύτερα από τους κοινωνιστές.
Ο αυτοκράτορας νίκησε παιδιά μου και επέβαλλε ξανά την μονοκρατορία του στον πλανήτη μας.
Επρεπε όμως και πάλι να αντικαταστήσει τον φόβο των κοινωνιστών, με ένα νέο φόβο. Ετσι έβαλε κάποιους να του καταστρέψουν κάτι πύργους για να κάνει τον κόσμο να φοβάται και να τους πολεμήσει.
Επειδή όλοι αυτοί οι φόβοι δεν ήταν τόσο μεγάλοι, ο αυτοκράτορας σκέφτηκε να ξαναφέρει τον φόβο της πείνας, τον φόβο της ζωής και άρχισε να ζητάει από τους ανθρώπους ολοένα και περισσότερα πράγματα. Αρχισε να ζητάει να γίνουν πιο φτωχοί για να μπορεί αυτός να έχει περισσότερα και να λειτουργήσει η λεγόμενη οικονομία. Τους έλεγε ψέματα για να τους κάνει να φοβούνται και να μην επαναστατήσουν και αυτοί από τον φόβο τους έσκυβαν το κεφάλι και δεχόντουσαν ολοένα και περισσότερο να γίνονται πιο φτωχοί και πιο πολύ δούλοι του αυτοκράτορα και όσο πεινούσαν περισσότερο, τόσο πιο πολύ έσκυβαν το κεφάλι γιατί φοβόντουσαν ολοένα και περισσότερο ότι θα πεινάσουν εάν δεν ακούσουν τον αυτοκράτορα. Ο αυτοκράτορας άλλωστε είχε καταφέρει να πείσει τους ανθρώπους ότι αυτός νοιάζεται για το καλό τους και είναι σαν και αυτούς, δικός τους άνθρωπος.
Ετσι προχωρούσε ο χρόνος στην χώρα της αυτοκρατορίας του φόβου και ο κόσμος ξαναγυρνούσε σε όλους τους παλιούς του φόβους και στην παλιά του φτώχια. Σιγά – σιγά γενιά με την γενιά.
Ωσπου κάποια μέρα, κάποια μικρά παιδιά από όλο τον κόσμο κατάλαβαν ότι δεν πρέπει να φοβούνται. Κάθισαν και είδαν πως φέρεται ο αυτοκράτορας, σκέφτηκαν όπως αυτός και κατάλαβαν πως φτιάχτηκε η αυτοκρατορία του φόβου. Κατάλαβαν πως ο φόβος υπάρχει γιατί είμαστε όλοι άνθρωποι και πως κανείς δεν πρέπει να φοβάται αυτό που είναι, αλλά και πως κανείς δεν πρέπει και δεν μπορεί να εκμεταλλεύεται τον φόβο των ανθρώπων για την ζωή τους. Ετσι έδιωξαν τον φόβο και άφησαν τον αυτοκράτορα να μοιάζει γυμνός, ένας κοινός άνθρωπος.
Εκλεισαν τα αυτιά τους στον αυτοκράτορα που συνεχώς τους βομβάρδιζε με φόβους και έφτιαχνε και νέους για να τους κάνει να φοβηθούν και να κάνουν αυτό που θέλει. Αρχισαν να φτιάχνουν τα πράγματα που χρειαζόντουσαν και να τα μοιράζονται μεταξύ τους, ώστε να μην μένει τίποτα για τον αυτοκράτορα. Και ο αυτοκράτορας του φόβου γινόταν ολοένα και πιο αδύναμος και πιο γυμνός, γιατί δεν υπήρχε τίποτα να τους πάρει και με τίποτα δεν μπορούσε να τους φοβίσει.
Ετσι μια μέρα καθώς ανέτειλε ο ήλιος, ακούστηκε σε όλη την γη το νέο: ο αυτοκράτορας του φόβου πέθανε. Οι άνθρωποι ήταν ελεύθεροι και χαράς ευαγγέλια παιδιά μου πλημμύρισαν όλη την γη. Ακόμα και σε όσους ήταν ακόμα φοβισμένοι, πιστοί στον αυτοκράτορα, δεν τους φόβισαν, αλλά τους δίδαξαν την αλήθεια, τους έδειξαν τον εαυτό τους και τους πήραν μαζί τους.
Ετσι αδελφώθηκε ο κόσμος παιδιά μου και ο άνθρωπος έμαθε να ζει όμορφα, να σκέφτεται, να είναι ελεύθερος από τους φόβους και να γίνεται καλύτερος, αυτός και ο κόσμος του.
Ετσι σήμερα παιδιά μου, σας λέω να ξεχάσετε τους φόβους του αυτοκράτορα, να μην αφήνετε κανένα να σας φοβίσει γιατί τότε θα σας εκμεταλλευτεί και να προχωράτε σε αυτό που βλέπετε πως είναι σωστό για όλους, χωρίς φόβο.
Ετσι λοιπόν μικρά μου ζήσαν αυτοί οι ήρωες καλά και εμείς μπορούμε να ζήσουμε καλύτερα … .
Κλείστε τώρα το φως και μην φοβάστε τίποτα.
Η ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ ΕΝΟΣ ΚΡΑΤΙΚΟΥ ΠΙΣΤΩΤΙΚΟΥ ΙΔΡΥΜΑΤΟΣ
Εχουμε όλοι σχεδόν εξετάσει, γράψει και προτείνει την ανάγκη ύπαρξης ενός κρατικού πιστωτικού οργανισμού. Η υλοποίηση της πρότασης είναι αναγκαία, όχι μόνο για την ενίσχυση της λειτουργίας του κράτους μας (ήτοι ουσιαστικά της κοινωνίας μας) και την επαύξηση των δυνατοτήτων μετασχηματισμού της κοινωνίας, αλλά ακόμα και κατά την αμιγώς διαχειριστική προσέγγιση της λειτουργίας μιας οικονομίας.
Είναι (μεταξύ άλλων) γνωστό ότι το ελληνικό κράτος είναι από τους χειρότερους κακοπληρωτές της «αγοράς». Στο πλαίσιο της διαφθοράς κατά την διαδικασία επιλογής του αναδόχου ενός έργου, η διαφθορά έρχεται να ανεβάσει το κόστος του για το κοινωνικό σύνολο, τόσο οικονομικά όσο και κατασκευαστικά, αφού δεν επιλέγεται πάντοτε ο καλύτερος.[1] . Στο αυτό πλαίσιο, κατά την εκτέλεση ενός έργου, η διαφθορά δεν έχει πλέον κανένα όριο, καθώς δεν υφίστανται και πολλοί άμεσα ενδιαφερόμενοι. Τα σπασμένα των ανατιμολογήσεων, των επιμετρήσεων και του εν γένει κόστους διαφθοράς τα πληρώνει ο ελληνικός λαός, ενώ παράλληλα τα ίδια χρήματα τα στερείται από άλλες κοινωνικές ανάγκες. Το τρίτο στάδιο είναι αυτό της πληρωμής : το δημόσιο όχι μόνο καθυστερεί επί έτη να καταβάλλει τις οφειλές του, αλλά πολλές φορές και με πολιτική διακρίσεων άλλους πληρώνει και άλλους τους αφήνει απλήρωτους να οδεύουν προς το άγνωστο … . Αυτό σημαίνει ότι το κράτος, δίνει συγκριτικά πλεονεκτήματα σε όποιους θέλει, ενώ ταυτόχρονα οδηγεί στον μαρασμό και στην καταστροφή άλλους.
Η πιο άμεση και συχνή πρακτική των συναλλασσομένων με το ελληνικό δημόσιο, όταν καθυστερούν οι πληρωμές είναι ο τραπεζικός δανεισμός. Πέρα από την αιτιολόγηση που έχει να κάνει με την κοινωνική αδιαφορία ή τις δηλώσεις που επιχαίρουν για τούτο (“αφού παίζει με την διαφθορά καλά να πάθει…»), η αντιμετώπιση του φαινομένου από ένα ευνομούμενο κράτος μόνο συνολική μπορεί να είναι. Θα πρέπει δηλ. να περιλαμβάνει και τα τρία στάδια καθώς η διατήρηση μόνο του ενός θα είναι αρκετή για να επιφέρει την ουσιαστική ακύρωση όλων των μέτρων σε όλα τα στάδια. Αλλωστε οι επινοήσεις της διαφθοράς είναι πραγματικά ιδιαίτερα έξυπνες.
Η ώθηση των συναλλασσόμενων με το δημόσιο στις τράπεζες, όχι μόνο αξαύνει πολύπλευρα την επικυριαρχία αυτών στην κοινωνία, αλλά ουσιαστικά «καθεστοποιεί» την διαφθορά, την εισάγει στο κόστος (το οποίο είναι και καθίσταται έτι περαιτέρω κοινωνικό), την προσθέτει στον Δ.Τ.Κ. και στην μείωση ορθολογικής ανταγωνιστικότητας σε σχέση με ξένες αντίστοιχες δραστηριότητες και εν τέλει οδηγεί σε καχεξία τις σχετικές κοινωνικές οικονομικές δραστηριότητες.
Η ανακύκλωση του φαινομένου και η συνεχής επανάληψή του δημιουργεί ένα τεράστιο φαύλο κύκλο, που τελικά καθιστά ανίσχυρη την κοινωνία και την βλάπτει άμεσα, βάρβαρα, πολυποίκιλα και με τεράστιο συνολικό κόστος. Αναφέρω μόνο ένα απλό κύκλο συνεπειών, στον οποίο μπορείτε να επενδύσετε τις σκέψεις σας προσθέτοντας σε αυτόν εκατοντάδες συνέπειες. Το κράτος δεν πληρώνει τον συναλλασσόμενο με αυτόν, αυτός καταφεύγει σε δανεισμό και ουσιαστικά εργάζεται για τις τράπεζες, δεν μπορεί να πληρώσει φόρους και ασφαλιστικές εισφορές, το κράτος δεν λαμβάνει φόρους και τα ασφαλιστικά ταμεία δεν μπορούν να πληρώσουν συντάξεις, γίνονται κακοπληρωτές και δανείζονται και τα ίδια από τις τράπεζες, ο συναλλασσόμενος χρεοκοπεί και χρωστάει σε όλη την κοινωνία … το κόστος της χρεοκοπίας έρχεται να πληρώσει πάλι η κοινωνία με μηχανισμούς στήριξης των συνεπειών της χρεοκοπίας , το κράτος και πάλι δανείζεται και χρεωστάει … .. Μερικοί κύκλοι αρκούν για να χρεοκοπήσει το σύστημα ολόκληρο και να μην υπάρχει δυνατότητα διόρθωσης (ποιοι κερδίζουν από την καχεξία προκύπτει άμεσα από τον κύκλο …: οι τραπεζίτες …, που δικαιολογούν και το υψηλό κόστος του δανεισμού ως τόκο και έχουν τελικό στόχο το κράτος … ) .
Είναι σαφές ότι οι κύκλοι αυτοί δεν σταματούν, ούτε με ευχολόγια του τύπου : να πληρώνει το κράτος άμεσα (πώς να πληρώνει ; δανειζόμενο; ), ούτε με μικρορυθμίσεις ενταγμένες στους ανωτέρω κύκλους, γιατί και αυτές παρασύρονται από την δυναμική του.
Είναι σαφές ότι οι κύκλοι αυτοί σταματούν μόνο με τομές, μόνο με ριζοσπαστικές λύσεις που να τέμνουν την συνοχή του κύκλου.
Μελετώντας το σημερινό περιβάλλον κανόνων, η πρώτη διαπίστωση που έχει να κάνει κάποιος είναι ότι οι τράπεζες και τα λοιπά συμφέροντα που είναι άμεσα συνδεδεμένα με αυτές (στην ουσία συνταυτίζονται) έχουν διαμορφώσει ένα νομικό περιβάλλον που δυσχεραίνει την συγκέντρωση και διάθεση κεφαλαίων, από μηχανισμούς άλλου τύπου. Αντίστοιχα, στον δυτικό κόσμο οι τράπεζες νέμονται πλέον το δημόσιο χρήμα, αφού μόνο αυτές μπορούν να δανείζονται από τις κεντρικές τράπεζες. Το δεδομένο αυτό αν και όσο δεν μπορούμε να το μεταβάλλουμε, οφείλουμε να το εξετάσουμε προκειμένου να βρούμε τις εναλλακτικές λύσεις για να υπάρξουν οι τομές.
Διότι είναι ευνόητο από την ανάλυση του προβλήματος, ότι μία τομή στον κύκλο προϋποθέτει και έχει ως αναγκαίο όρο, αυτόν της χρηματοδότησης ή ρευστότητας ή της άρσης των συνεπειών από την έλλειψή της. Η τελευταία λύση (π.χ. κρατική εγγυητική) απλώς μεταθέτει το πρόβλημα στον λήπτη της εγγύησης και εν τέλει το ανακυκλώνει στο κράτος, αφού σε αυτό θα καταλήξει και η εγγυητική και ο λογαριασμός της. .
Μένει λοιπόν η εξασφάλιση ρευστότητας και μάλιστα με τους ευνοϊκούς όρους με τους οποίους κινούνται οι ιδιωτικές τράπεζες.
Πρώτα από όλα, μία τέτοια χρηματοδότηση πρέπει να έχει πίσω της ένα δεδομένο πιστωτικό μηχανισμό. Είναι ευνόητο ότι η χρηματοδότηση του κράτους δεν πρέπει να επιφέρει βάρη επιτοκίων στο ίδιο το κράτος, διότι αυτά μετακυλύονται άμεσα και έμμεσα στην κοινωνία.
Αρα ο μηχανισμός για πολλούς λόγους, πρακτικούς (π.χ. απευθείας δανεισμός από την ΕΚΤ με καλύτερους όρους) και νομικούς (π.χ. θεσμοθετημένος περιορισμός κρατικών μορφωμάτων – πρέπει να αλλάξει) η μόνη μορφή που μπορεί άμεσα να έχει είναι του ΝΠΙΔ, δηλ. μηχανισμός με υποθετικά, τυπικά ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια.
Στο πλαίσιο του προβληματισμού αυτού και εάν δεν ξεπεραστεί το πρόβλημα της οιονεί απαγόρευσης της κρατικής επιχειρηματικότητας, είναι ευνόητο ότι μπορούν να αναζητηθούν άλλες λύσεις. Αναφέρω μερικές :
α) Ο μηχανισμός αυτός θα μπορούσε να εμφανιστεί ότι ανήκει στα ασφαλιστικά ταμεία, τα οποία πρόσφατα το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο τα χαρακτήρισε επαγγελματικά (άρα ιδιωτικών συμφερόντων) και όχι κοινωνικά (με την σφραγίδα της αδρανούς συνενοχής της κυβέρνησης της Ν.Δ.). Είναι άλλωστε ένα μάθημα που θα πρέπει να μάθει κάθει συνεπής πολιτικός : πως να μεταστρέφει σε κέρδος και να εκμεταλλεύεται τις ακρότητες των ευρωϋπαλλήλων.
β) Θα μπορούσε επίσης το δημόσιο να μοιράσει από μία ονομαστική μετοχή σε κάθε Ελληνα πολίτη (τότε το μόρφωμα θα ήταν και πραγματικά κοινωνικό και ταυτόχρονα ιδιωτικό με τα κριτήρια της Ε.Ε.) θεσπίζοντας νέες νομικές μορφές και έννοιες, ώστε να μπορεί η διοίκηση να ασκείται από το κράτος.
Λύσεις υπάρχουν αρκεί να υπάρχει βούληση για σκέψη … .
Με το μόρφωμα αυτό ως όπλο, το κράτος θα μπορούσε να λαμβάνει χρήμα με ελάχιστα επιτόκια και να το χρησιμοποιεί για τις ανάγκες του και αντίστοιχα και αυτονόητα για τις ανάγκες της λειτουργίας της οικονομίας, χωρίς να είναι υποχρεωμένο να προβαίνει σε υψηλότοκους δανεισμούς και σε υποτέλειες. Με τον αναγκαίο αυτό τρόπο θα μπορούσε να χρηματοδοτήσει την οικονομία, τις υποδομές και να δημιουργήσει πιο εύκολα τις βάσεις για μία πραγματικά κοινωνική παραγωγική οικονομία των πολλών και όχι των λίγων.
Ο κύκλος της φαυλότητας θα διακοπτόταν και θα μπορούσαν και τα μέτρα για την καταπολέμηση της διαφθοράς να αποδώσουν ουσιαστικά, τέμνοντας και διαλύοντας την οχληρή και επιζήμια φαυλότητα.
Στην «τράπεζα» αυτή, που δεν θα ήταν αμιγώς εμπορική (για να μην τα διαλύσουν όλα οι ισχυροί τραπεζίτες) θα μπορούσαμε να στηρίξουμε, όχι κέρδη των μετόχων από τα μερίσματά της (παρότι αναγκαστικά τούτος θα ήταν ο καταστατικός της σκοπός), αλλά κέρδη της συμμετόχου κοινωνίας, που θα ξεκινούσαν από την απομείωση του εξωτερικού χρέους της χώρας και θα έφταναν σε στάδια ουσιαστικής κοινωνικής οικονομίας και παραγωγικής ανάτασης της χώρας.
Οσο για τον κύκλο της φαυλότητας, αυτός θα γινόταν μία κακή ιστορική παρένθεση … .
Είναι συνεπώς επιτακτική ανάγκη να προσανατολιστούμε σε ένα μηχανισμό τέτοιο που προσφέρει ρευστότητα στο κράτος και φθηνό χρήμα στην οικονομική δραστηριότητα του τόπου, αλλά και την ουσιαστική δυνατότητα να προχωρήσει αυτός ο τόπος σε ένα καλύτερο μέλλον.
[1] Στο σχέδιο κατά της διαφθοράς που έχουμε επεξεργαστεί ως ομάδα, υπάρχει ειδική παράγραφος για τους πλειστηριασμούς και εν γένει διαγωνισμούς που λύνει το πρόβλημα οριστικά.
Η ΘΕΩΡΙΑ ΤΩΝ ΣΥΝΌΛΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΥΠΟΣΥΝΌΛΩΝ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ : ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΥΠΟΣΥΝΟΛΟ
Η ΘΕΩΡΙΑ ΤΩΝ ΣΥΝΌΛΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΥΠΟΣΥΝΌΛΩΝ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ
ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΥΠΟΣΥΝΟΛΟ
Στην πραγματικότητα η οικονομία δεν αποτελεί τίποτε περισσότερο από ένα κοινωνικό μηχανισμό παραγωγής και προμήθειας αγαθών και υπηρεσιών, οι οποίοι αποσκοπούν στην εξυπηρέτηση των αναγκών του ανθρώπου. Το εάν οι ανάγκες αυτές είναι βιοτικής ή μη, πραγματικές ή επίπλαστες, άμεσες ή έμμεσες, ατομικές ή κοινωνικές και χίλιες δυό άλλες διακρίσεις δεν αλλάζει την ουσία του κεντρικού ορισμού.
Ως ελληνική λέξη είναι σαφώς ετυμολογική (οίκος και νομή ή νέμηση) και επιβεβαιώνει την άμεση σύνδεσή της με τις ανάγκες του ανθρώπου.
Σύμφωνα με τα ανωτέρω η οικονομία αναφέρεται πάντοτε στον άνθρωπο και τον οίκο του, τον τόπο στον οποίο βιώνει και μέχρι σήμερα στον πλανήτη γη. Για τον λόγο αυτό και κυρίως επειδή είναι ανθρώπινο δημιούργημα – δράση και αναφέρεται στον ανθρώπινο ον, είναι πεπερασμένη και μετρήσιμη. Δεν μπορεί να ξεπεράσει τα όρια μεγέθους που ορίζονται από το ανθρώπινο όν και τον τόπο του.
Μπορεί συνεπώς να περιληφθεί και να εννοηθεί σαν ένα σύνολο, σαν ένα κύκλος ο οποίο έχει και τελικά όρια και δυνατότητες, τελικές διαστάσεις. Μέσα στον κύκλο των τελικών διαστάσεων μπορούμε να ορίσουμε ένα άλλο κύκλο που αφορά την σημερινή εικόνα – θέση της παγκόσμιας οικονομίας.
Περαιτέρω και μέσα στα σύνολα αυτά μπορούν σχηματικά να οριστούν κύκλοι με σύνολα και υποσύνολα που αντιστοιχούν στην οικονομία κάθε χώρας, ομάδας χωρών, ανάλογα με το τι αφορά κάθε φορά η μέτρηση.
Για να υπάρχει πραγματική εικόνα οι κύκλοι όλοι αυτοί είναι ευνόητο ότι δεν μπορούν και δεν είναι ορθό να οριστούν με βάση οικονομικά μεγέθη μετρούμενα σε χρήμα, αλλά σε παραγόμενα αγαθά και υπηρεσίες. Όπως πρόσφατα με τις Η.Π.Α. και άλλα κράτη, έτσι ο οποιοσδήποτε μπορεί να εκδώσει 5κις εκατομμύρια νομισμάτων και αντίστοιχων νομισματικών μονάδων. Αυτό δεν σημαίνει ότι αλλάζουν τα όρια ή το πλαίσιο της οικονομίας, της αληθούς οικονομίας καθώς αυτή αναφέρεται στον άνθρωπο και δεν υπάρχει χωρίς αυτόν.
Με την πιο πάνω ορθολογική θεώρηση της οικονομίας, που οδηγεί στην κατανόηση της ανθρώπινης πραγματικότητας και την ανακάλυψη της ουσιαστικής γνώσης, καταρρίπτεται μία σειρά από δοξασίες και μυθεύματα για το τι είναι στην πραγματικότητα οικονομία και για την μέχρι σήμερα επένδυσή της με ένα μανδύα επιστημονικοφάνειας ή επιστημονικότητας. Στην πραγματικότητα η θεώρηση της οικονομίας που έχουμε σήμερα είτε ως απλοί πολίτες είτε ως οικονομολόγοι βασίζεται σε μεγάλο βαθμό σε εσφαλμένα δεδομένα, παραδοχές και θεωρήσεις, όπως αυτό της θεώρησης με βάση τα οικονομικά μεγέθη.
Τα ίδια σφάλματα στρεβλώνουν και καταστρέφουν την πορεία της ανθρωπότητας και δισεκατομμύρια ανθρώπινες ζωές στο πορεία των αιώνων που επικρατούν.
Το οικοδόμημα της οικονομίας δεν είναι τίποτε άλλο από ένας μηχανισμός που στήθηκε από τους ισχυρούς για την εκμετάλλευση των αδυνάμων και την διαιώνιση της ισχύος τους (το πώς και γιατί έγιναν αυτοί ισχυροί το έχω αναπτύξει σε άλλα κείμενά μου) και μην ξεχνάμε πως ακόμα και οι περισσότεροι πόλεμοι είχαν ως σκοπό την λαφυραγωγία («πλιάτσικο») και την επιβολή της ισχύος προς εκμετάλλευση.
Ας ξεκινήσουμε λοιπον να στοχαζόμαστε και να σκεπτόμαστε παραδείγματα και αποδείξεις για την πιο πάνω θεώρηση της οικονομίας, αλλά και να αντιλαμβανόμαστε και να σχεδιάζουμε κάτι αναγκαίο και αντίστοιχο με την πραγματικότητα και τον πλανήτη μας: την οικονομία των αναγκών του ανθρώπου, που επαναφέρει τον ορθολογισμό στην διαχείριση της ανθρώπινης ύπαρξης και ζωής. .
Ας έλθουμε όμως στα δικά μας αμέσα και ημέτερα πράγματα. Η ελληνική οικονομία αποτελεί ως σύνολο ένα υποσύνολο ενταγμένο στο πλαίσιο ευρύτερων κύκλων, ο πιο άμεσος κύκλος είναι αυτός της Ευρωζώνης, εν συνεχεία της Ε.Ε. , της Ευρώπης κ.ο.κ. (αντίστοιχα θα μπορούσε να ειδωθεί ως υποσύνολο των Βαλκανίων, της Ανατολικής Μεσογείου κλπ.). Το υποσύνολο αυτό είναι βέβαιο ότι έχει μεγαλύτερες παραγωγικές δυνατότητες από τις σημερινές που δημιουργούν γύρω από τον κύκλο του σήμερα ένα κύκλο πολύ μεγαλύτερο. Απαντες όμως οι κύκλοι αυτοί, το ελληνικό υποσύνολο συμπιέζεται και καθορίζεται από το περίγραμμα του Ευρωπαϊκού κύκλου και των άλλων υποσυνόλων που τον απαρτίζουν. Στο πλαίσιο λειτουργίας της ελληνικής οικονομίας και με την στρεβλή θεώρηση και στόχο που είναι αμειγώς στόχος οικονομικών νομισματικών μεγεθών και όχι στόχος άμεσης ανθρώπινης επάρκειας και ευμάρειας, το ελληνικό υποσύνολο και τα όρια του κύκλου συμπιέζεται και καθορίζεται από τους ισχυρότερους κύκλους (όπως π.χ. της Γερμανίας και της Γαλλίας) οι οποίοι επηρεάζουν ουσιαστικότερα και αμεσότερα και προσδιορίζουν το σύνολο της Ευρωζώνης και τους κανόνες του. Ουσιαστικά ο δικός μας κύκλος είναι κατά την λειτουργία του ανοικτός ως προς τις έξωθεν παρεμβάσεις και εντολές καθώς οι κύκλοι αυτοί ορίζονται ανοικτοί για τις οικονομικές μονάδες της Ευρωζώνης οι οποίες ορίζουν και το νομικό πλαίσιο, στερείται περαιτέρω και της νομισματικής αυτονομίας, ενώ παράλληλα δεν μπορεί εύκολα να επεκταθεί προς τα όρια των δυνατοτήτων του, καθώς συμπιέζεται από τους ισχυρότερους κύκλους. Ετσι καθίσταται εξωτερικά διάτρητος και συμπιεζόμενος, μπορεί εύκολα να συρρικνωθεί και ετεροκαθορίζεται. Αντίστοιχα δεν μπορεί να αντιδράσει και με τον έξωθεν έλεγχο του νομίσματος καθίσταται για ένα ακόμα λόγο και αιτία αντικείμενο εκμετάλλευσης. Ως χαρακτηριστικό παράδειγμα των ανωτέρω αναφέρω την διαφορά επιτοκίων δανεισμού των κρατών στο ενιαίο και με το αυτό νόμισμα σύνολο που λέγεται Ευρωζώνη, αλλά και το γεγονός ότι το ελληνικό κράτος δεν λαμβάνει τα χρήματα που του αναλογούν και του ανήκουν από την Ε.Κ.Τ., αλλά τα δανείζεται έναντι υψηλού επιτοκίου από εμπορικές τράπεζες. Οι ποσοστώσεις στην παραγωγή (δηλ. ο περιορισμός της παραγωγής σε ποσότητες μικρότερες από τις βιοτικές ανάγκες του λαού μας), οι επιδοτήσεις για συγκεκριμένες μόνο καλλιέργειες και δεκάδες άλλα μέτρα. Το ότι ο κύκλος και τα υποσύνολα αυτά καθορίζουν σαφείς σφαίρες επιρροής, εκμετάλλευσης και εν τέλει λαφυραγωγίας των ισχυρών είναι κατάδηλο, αυτό που μέλλει να αποδειχθεί είναι το πότε η όρια συμπύκνωσης και συρρίκνωσης θα λειτουργήσουν ανατρεπτικά στην πορεία των δυνάμεων.
Είναι σαφές ότι μέσα στο πλαίσιο αυτό των ελεγχόμενων υποσυνόλων (το αυτό επακριβώς έχει οριστεί για τις επιμέρους κοινωνίες και τα πρόσωπα) και της στρεβλής και αβάσιμης οικονομίας δεν πρόκειται να υπάρξει μέλλον τόσο ελληνικό όσο και παγκόσμιο καθώς τα όρια συμπύκνωσης και αντοχής πιέζονται και παραβιάζονται από ένα σύστημα με λάθος κανόνες και σκοπούς.
Η μόνη σαφής σήμερα λύση για τον τόπο μας είναι να αρχίσουμε να παράγουμε αγαθά προσανατολισμένοι στις βιοτικές μας ανάγκες. Να σχεδιάσουμε μια οικονομία χωρίς υπερπαραγωγές και ελλείμματα (τα τελευταία είναι άκρως εκμεταλλεύσιμα για τους τρίτους), η οποία θα αγνοεί τα σύνολα και τα υποσύνολα, αλλά θα είναι προσανατολισμένη (έστω και ως υποσύνολο) στην αυτάρκεια και ευμάρεια των ανθρώπων. Μόνο αυτή ως πραγματική οικονομία, ως ορθολογική οικονομία δύναται να επικρατήσει των κύκλων της οικονομίας των νομισματικών αξιών και να φέρει ακόμα και την ίδια την νομισματική και συνολική απεξάρτηση.
Ας σχεδιάσουμε λοιπόν μια οικονομία μετρώντας τις πραγματικές ανθρώπινες ανάγκες μας και καλύπτοντάς τις. Είναι το μόνο μέτρο που βασίζεται στον άνθρωπο και το μόνο μέσο για να ξεπεραστεί η αθλιότητα της εξάρτησης.
ΑΝΑΔΙΑΝΟΜΗ: ΑΙΣΧΡΟΚΕΡΔΕΙΑ & ΦΟΡΟΛΟΓΙΑ
ΑΝΑΔΙΑΝΟΜΗ: ΑΙΣΧΡΟΚΕΡΔΕΙΑ & ΦΟΡΟΛΟΓΙΑ
Α. ΤΟ ΠΛΑΙΣΙΟ
Πέρυσι τον Σεπτέμβριο στην Δ.Ε.Θ. ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ κέρδισε τις εντυπώσεις κάνοντας λόγο για αναδιανομή του παραγόμενου προϊόντος της χώρας (ως εισοδήματος). Πέραν του γεγονότος ότι η αναδιανομή αυτή είναι αναγκαία για το άπλωμα της κοινωνικής δυνατότητας πρόσβασης και χρήσης βιοτικών αγαθών και όσα θετικά αυτή συνεπάγεται για τους συμπολίτες και συγκοινωνούς μας, αλλά και για το σύνολο της κοινωνίας μας (και αφήνοντας κατά μέρος την κριτική μου που ξεκινά από την βούλησή μου ενδυνάμωση της προσπάθειας ενός ευρύτερου κοινωνικού μετασχηματισμού με σοσιαλιστική βάση) οι θέσεις του προέδρου του ΠΑΣΟΚ ήταν ιδιαίτερα θετικές, ουσιαστικά αναγκαίες και εν κατακλείδι κοινωνικά δίκαιες με δεδομένη την βίαιη και τεράστια μετακίνηση πόρων και αφαίμαξη της πλειοψηφίας της κοινωνίας υπέρ των οικονομικά ισχυρότερων.
Αλλωστε και στην πραγματικότητα το παραγόμενο μίας κοινωνίας οργανωμένης σε κράτος είναι πάντοτε συγκεκριμένο και ορισμένο. Εννοιες όπως αυτή του «κέρδους» σημαίνουν την μετακίνηση μέρους αυτού του παραγόμενου (ως οικονομικό αποτέλεσμα) από κάποιους σε κάποιον άλλο. Ετσι και ως παράδειγμα, τα κέρδη των τραπεζιτών δεν έρχονται «ουρανόθεν», αλλά από το παραγόμενο των κατοίκων αυτού του τόπου, στους οποίους βεβαίως προκαλούν αντίστοιχη ζημία (η έννοια κέρδος έχει μαθηματικό πρόσημο και δεν είναι ουδέτερη). Συνεπώς το να δίδεται μέσα σε ένα σύνολο, όπως αυτό της ελληνικής οικονομίας – κοινωνίας, η δυνατότητα σε κάποιους να πραγματοποιούν κέρδη σημαίνει ότι αντίστοιχα σε κάποιους επιβάλλονται ζημίες. Αντίστοιχα, η ανεξέλεγκτη αισχροκερδής δράση των τραπεζιτών και σειράς άλλων «επιχειρηματιών» δημιούργησε ζημίες και ελλείμματα σε άλλους τομείς της οικονομίας (όπως τούτο κατάδηλα αποδεικνύεται από τους ατομικούς οικονομικούς δείκτες και τους δείκτες υποσυνόλων της οικονομίας).
Β. Η ΑΙΣΡΟΚΕΡΔΕΙΑ
Αφήνοντας νομοθετικά ελεύθερη και ασύδοτη την αισχροκέρδεια των ισχυρών, αλλά και απάντων των μετεχόντων στην αγορά (για να μην εισέλθω στην θεώρηση της νομοθετικής και άλλης ενίσχυσης ή ακόμα και επιβολής της) δημιουργούμε όχι μόνο πανίσχυρα πρόσωπα, αλλά και πανίσχυρα οικονομικά υποσύνολα, τα οποία πιέζουν τα υπόλοιπα και καταργούν κάθε έννοια οικονομικής και πολιτικής ισορροπίας (με τα αντίστοιχα αυτονόητα αποτελέσματα που βιώνουμε σε κάθε επίπεδο και έκφανση της κοινωνίας και της λειτουργίας της)[1]. Σε καθαρά ατομικό επίπεδο και όταν πρόκειται για την εξυπηρέτηση άμεσων βιοτικών αναγκών του ανθρώπου, η άφεση στην αισχροκέρδεια του μηχανισμού προμήθειας αυτών (της «αγοράς» δηλ.) δημιουργεί τεράστια και αδικαιολόγητα ελλείμματα και ζημίες στους ανθρώπους και στις κοινωνίες. Τα ελλείμματα αυτά δεν μεταφράζονται μόνο σε συνέπειες στο οικονομικό επίπεδο και πεδίο, αλλά στην ουσία επηρεάζουν το «ποιόν» των ανθρώπων και των κοινωνιών[2].
Πέρα λοιπόν από την εγκαθίδρυση και εφαρμογή ενός άλλου συστήματος οργάνωσης της κοινωνίας βασισμένου στις ανάγκες του ανθρώπου, θα πρέπει στο ζοφερό παρόν να καταπολεμηθεί η αισχροκέρδεια και τα μη στηριζόμενα σε τίποτα το πραγματικά ουσιώδες υπερκέρδη κάποιων, ώστε να καταπολεμηθούν οι ανισότητες και οι συνολικές ανισορροπίες και ελλείμματα που αυτή προκαλεί (όλα άγουν στην κοινωνική διάλυση και την πλήρη αποδημοκρατικοποίηση των κοινωνιών). Η καταπολέμηση της αισχροκέρδειας σημαίνει, σηματοδοτεί, προκαλεί μία πρώτη αναγκαία αναδιανομή των εισοδημάτων. Το μόνο ασφαλές και βέβαιο όπλο των κοινωνιών για τον σκοπό αυτό είναι η επιβολή νομοθετικών ρυθμίσεων. Είτε ατομικά, είτε ως νομικός, είτε μέσα από τις τάξεις του ΙΝ.ΚΑ. επί σειρά ετών γράφω, λέω και πιέζω για τη νομική συγκεκριμενοποίηση της έννοιας της αισχροκέρδειας (η έννοια παραμένει νομοθετικά αόριστη) και την επιβολή περαιτέρω απαγορεύσεων και ποινών για αυτή. Το 1ο μεγάλο κέρδος από την προσπάθεια αυτή (που ήταν και προσπάθεια πολλών συμμετόχων στην θέση αυτή) ήλθε στα τέλη του περασμένου έτους, όταν κατόπιν μηνύσεως του ΙΝ.ΚΑ. (Ν. ΙΝ.ΚΑ.) προκλήθηκε γνωμοδότηση του Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου στην οποία ορίστηκε ότι δικαιοπραξίες με ποσοστό κέρδους άνω του 50% είναι αισχροκερδείς (το ποσοστό αυτό είχαμε ορίσει ως στόχο λόγω της σχετικής νομολογίας του Γερμανικού Ακυρωτικού Δικαστηρίου). Στο πλαίσιο λοιπόν της αναδιανομής των εισοδημάτων και της προστασίας τους, είναι αναγκαία η ως άνω δράση και θέσπιση κανόνων που θα ορίζουν και θα παρεμποδίζουν την αισχροκέρδεια και ήδη έχει γίνει το πρώτο σημαντικό και ουσιαστικό βήμα.
Είναι σαφές ότι ο συγκεκριμένο ορισμός της έννοιας της αισχροκέρδειας με τον καθορισμό ανωτάτου επιτρεπτού ποσοστού κέρδους δεν προσκρούει σε καμία διάταξη με την οποία θεσπίζεται η (φιλελεύθερη και καταστροφική) έννοια της «ελευθερίας της αγοράς» και κυρίως δεν αποτελεί μέτρο διατίμησης, καθώς δεν ορίζει συγκεκριμένη ανώτατη τιμή. Αντίθετα και βασιζόμενός στην ευρύτατη έννοια της απαγόρευσης της καταχρηστικής άσκησης δικαιώματος (με βάση και θεμέλιο την οποία συγκροτήθηκαν όλα τα σύγχρονα δυτικά κράτη) ο ορισμός και η απαγόρευση της αισχροκέρδειας αποτελούν μέτρα, όχι μόνο αναγκαία για την συνοχή της κοινωνίας, αλλά και μη δυνάμενα να πολεμηθούν με νομικά ή πολιτικά μέσα. Θα μπορούσε δε να πειστεί ακόμα και ο τελευταίος οπαδός του οικονομικού νεοφιλελευθερισμού ότι ακόμα και με τα δικά του καταστροφικά για τους ανθρώπους, τις κοινωνίες τους και τον πλανήτη, θέσφατα, ο σαφής ορισμός της αισχροκέρδειας ευνοεί και προάγει τον υγιή ανταγωνισμό μεταξύ των επιχειρήσεων (αλλως πως μια υγιής κατά τον σκοπό της επιχείρηση να ανταγωνιστεί αυτόν που αισχροκερδεί … 😉 .
Στο πλαίσιο αυτό έχει εκπονηθεί και είναι έτοιμο ένα ολοκληρωμένο σχέδιο, που προστατεύει και τον παραγωγό, αλλά και ολόκληρη την κοινωνία από το φαινόμενο της αισχροκέρδειας. Ως ολοκλήρωμα, το σχέδιο πάταξης της αισχροκέρδειας είναι έτοιμο και περιμένει εφαρμογή, έστω και πειραματική.
Γ. Η ΦΟΡΟΛΟΓΗΣΗ
Η πάταξη της αισχροκέρδειας είναι συνεπώς η μία βασική παράμετρος της αναδιανομής των εισοδημάτων . Η άλλη βασική παράμετρος είναι η φορολόγηση και οι δυνατότητες που παρέχει αυτή σε μία οργανωμένη σε κράτος κοινωνία.
Η κυβέρνηση της Ν.Δ. στην Ελλάδα και αντίστοιχες κυβερνήσεις ανά τον κόσμο, είτε με βάση τα ιδεολογήματα του νεοφιλελευθερισμού, είτε με σχέσεις υποτέλειας και υπαλληλίας, είτε εκβιαζόμενες, είτε για χίλιους δυο άλλους ποταπούς λόγους, μεταχειρίστηκαν την φορολογία προκειμένου να αναδιανείμουν το παραγόμενο των κρατών τους υπέρ των ισχυρών. Η μείωση των φορολογικών συντελεστών στα υπερκέρδη, (η «αφορολόγητη αισχροκέρδεια», όπως την ονόμασα) η κατάργηση φόρων που αφορούν τις μεγάλες περιουσίες, η συνέχιση ή θέσπιση νέων αφορολόγητων εισοδημάτων και δράσεων και αντίστοιχα η άγρια, άνιση (ακόμα και «ίση) φορολόγηση των πιο αδύναμων επέφερε μία επιπλέον ανισοτική διάσταση εις βάρος της κοινωνικής πλειοψηφίας και δημιούργησε για τους ισχυρούς περαιτέρω δυνατότητες επιβολής επί της κοινωνίας και των ανθρώπων που την συναπαρτίζουν (ακόμα και με την πολλαπλή εκμετάλλευση των υπερκερδών τους έναντι των ανήμπορων ζημιούμενων). Η πορεία λοιπόν της επαναφοράς δια της αναδιανομής είναι αναγκαία, διότι άλλως θίγονται ουσιώδη δικαιώματα των ανθρώπων, η ίδια η συνοχή του κοινωνικού ιστού, ακόμα και η νομική και πολιτική έννοια της ισότητας των ανθρώπων.
Η θέσπιση φορολογίας με ίσο συντελεστή για όλους, είναι ευνόητο και προκύπτει μέσα από κάθε μαθηματική πράξη, ότι απλώς έρχεται να φέρει έσοδα, χωρίς όμως να θίγει στο ελάχιστο το Status Quo στο οποίο χρονικά επιβάλλεται. Οι ίσοι συντελεστές φορολόγησης αποτελούν μία πράξη συντήρησης των δεδομένων και όχι αναδιανομής και μετατροπής τους. Εάν το αποτέλεσμα μιας φορολόγησης είναι το σύνολο μιας πρόσθεσης και η εφαρμογή της είναι το αποτέλεσμα μιας διαίρεσης (πχ. 1.000 : 1%) η εσωτερική σχέση των συντελεστών – αριθμών ουδόλως μετατρέπεται εάν εφαρμόσουμε για όλους τον αυτό διαιρέτη. Ετσι € 1.000.000 (ο πλούσιος) προς € 1.000 (ο φτωχός) = 1.000/1 . Μετά την φορολογία με 10 % (π.χ.) απομένει ο μεν πλούσιος με € 900.000, ο δε φτωχός με € 900, διατηρούμενης της σχέσης 1.000/1. Είναι σαφές ότι πρόκειται για συντήρηση και άκρως συντηρητική πολιτική και όχι για αναδιανομή.
Θα πουν κάποιοι μικρόνοοι ότι το κράτος μπορεί να αξιοποιήσει τα 100.000 Ευρώ που παίρνει από τον πλούσιο υπέρ του φτωχού. Τούτο είναι παντελώς αβάσιμο στις ημέρες μας και υπό το υπάρχον πολιτικό και νομικό πλαίσιο. Ο πλούσιος, επικαλούμενος την αρχή της ισότητας (ακόμα και ερμηνεύοντας κατά το δοκούν την αρχή της αναλογίας) θα έλθει να διεκδικήσει και να λάβει το αντίστοιχο μερίδιο. Εάν δε πρόκειται για διάθεση χρημάτων για κάποια ανοικτή στους ιδιώτες επενδυτική προσπάθεια, θα έλθει ο ίδιος να καρπωθεί και να κερδοσκοπήσει από το αποτέλεσμα της επενδυτικής δράσης. Ετσι ανακυκλώνεται το χρήμα, διατηρούνται τα ολιγαρχικά δεδομένα και συντηρείται το κοινωνικό κατεστημένο ανισότητας. Στοχαστείτε εάν μπορεί ο οιοσδήποτε «φτωχός» να «ανταγωνιστεί» (και δη με νόμιμα μέσα) σε κάθε ατομικό ή κοινωνικό επίπεδο τον πλούσιο του παραδείγματος. Στην πραγματικότητα δεν έχει παρά να ελάχιστες συγκριτικά δυνατότητες σε κάθε ατομικό και κοινωνικό πεδίο και επίπεδο. Αυτή είναι με σαφήνεια η έννοια της «συντήρησης» σε κάθε κοινωνικό επίπεδο και η εξάρτηση της χώρας από ολιγαρχίες που εδραιώνουν ολοένα την θέση τους και δημιουργούν καθεστώτα ανισότητας.
Παράλληλα, είναι ευνόητο και κάτι άλλο, ότι ο φτωχός με τα 900 Ευρώ δεν μπορεί να καλύψει τις βιοτικές του ανάγκες και καθίσταται ανασφαλές, ανολοκλήρωτο, άνισο και πρόθυμο για εκμετάλλευση έρμαιο. Με πολίτες σε τέτοια δεινή θέση δεν χτίζονται κοινωνίες δημοκρατίες και πραγματικής ανθρώπινης προόδου, αλλά ολοκληρωτικά καθεστώτα.
Αντίθετα, ο πλούσιος με τις 900.000 Ευρώ όχι μόνο υπερκαλύπτει τις βιοτικές του ανάγκες, αλλά δημιουργεί και αποκτά ιδιαίτερα και εξαιρετικά χαρακτηριστικά που οδηγούν στην πλήρη κοινωνική ανισότητα και στις διακρίσεις (δείτε π.χ. τους δείκτες απόστασης μεταξύ πλουσίων και φτωχών).
Το θέμα και τα αποτελέσματα, καθώς και οι άμεσες πρακτικές λύσεις έχουν ήδη αναλυθεί ευρύτερα και δεν θέλω να ξεστρατεύω από το συγκεκριμένο θέμα. Μία λύση αναδιανομής σε φορολογικό επίπεδο, η οποία θα ανατρέπει τα κοινωνικά δεδομένα και θα άγει προς την ισότητα, επιβάλλει την διαμόρφωση φορολογικών συντελεστών, ούτως ώστε να μην καταβάλλει φόρο όποιος λαμβάνει αμοιβές ή εν γένει έσοδα ίσα με τις βιοτικές του ανάγκες (το ποσό δύναται να οριστεί) και να φορολογούνται με αυξανόμενους συντελεστές τα πέραν των βιοτικών αναγκών εισοδήματα, ώστε ένα σημαντικό κομμάτι από το κέρδος που εξάγουν οι οικονομικά ισχυροί από την ίδια την κοινωνία στην οποία βιώνουν και την οποία εκμεταλλεύονται, να επιστρέφει σε αυτή για να εξισορροπούνται κάπως οι ανισότητες.
Παράλληλα, μηχανισμοί τους οποίους έχω εξηγήσει και προτείνει, θα διασφαλίζουν την διάθεση της φορολογίας και θα φέρνουν το ολοένα και μεγαλύτερο πλάτεμα της οικονομικής βάσης. Π.χ. το πλάτεμα των συντελεστών της οικονομίας, η ενεργός κοινωνική συμμετοχή, το πλάτεμα της γνώσης καθιστούν μια κοινωνία ισχυρή απέναντι στον ωμό εκβιασμό του Χ οικονομικού παράγοντα ότι θα μεταφέρει τις επιχειρήσεις του σε άλλη χώρα ή θα τις κλείσει. Μια τέτοια κοινωνία θα είναι αρκετά ισχυρή και ικανή να τον αντικαταστήσει άμεσα με δράσεις βασισμένες στην γνώση και στην κοινωνική συμμετοχή και συναπόφαση.
Βεβαίως, το μοντέλο αυτό, ακόμα και εάν είναι προτιμότερο από το μοντέλο της ίσης φορολογίας – συντήρησης, μπορεί κάλλιστα να άγει σε ένα φαύλο κύκλο, σε νέες συντηρήσεις, αφού δεν θίγει το μοντέλο πυραμίδας στην οργάνωση της κοινωνίας, δεν καταργεί τις ανισότητες, την ανισωτική οργάνωση των μηχανισμών της κοινωνίας, αλλά απλά μειώνει τις αποστάσεις, χωρίς να είναι βέβαιη η εις επ’ άπειρον διατηρησιμότητά του και η πρόοδος της μείωσης των αποστάσεων, ώστε να αχθούμε τελικά σε ισότητα.
Μέσα από συνδυασμένες δράσεις, μέσα από το πλάτεμα σειράς διαδικασιών (έχω προτείνει νομίζω αρκετές), μέσα από τον σοσιαλισμό που αυτές περικλείουν (ακόμα και εάν φοβούμαστε να εκστομίσουμε την λέξη για να μην στοχοποιηθούμε από τις ολιγαρχίες) μπορούμε να αχθούμε στο μέλλον σε άλλες μορφές κοινωνικής οργάνωσης, που θα εννοήσουν ευκολότερα την σημασία των βιοτικών αναγκών και την ανάγκη απελευθέρωσης των ανθρώπων από τα άγχη της. Εκεί επάνω μπορούμε να δημιουργήσουμε πραγματική γνώση και επίγνωση (επιστήμη) και να χτίσουμε μια νέα ανθρωπότητα.
Οπωσδήποτε, εν προκειμένω, είναι αναγκαία η αναδιανομή του παραγόμενου προϊόντος – πλούτου και η προστασία της, ως προστασία ακόμα και της κάλυψης των ανθρώπινων βιοτικών αναγκών και αυτή στο πεδίο που εξετάστηκε δεν μπορεί να γίνει παρά μόνο με τις ανωτέρω παραμέτρους και φορολογικά μόνο με την κλιμακωτή και όχι ίση φορολόγηση των εν γένει εισοδημάτων (π.χ. των συνολικών ετήσιων κερδών από τις μεταβιβάσεις μετοχών).
Τέλος, ποτέ να μην ξεχνάμε στις σκέψεις και στους στοχασμούς μας, ότι το χρήμα είναι τεχνητό μέσο και μέτρο που έχει αξία όσο αναφέρεται σε πραγματικά αγαθά και ανάγκες. Εάν έχεις 1.000.000 Ευρώ σε ένα έρημο νησί σου είναι πραγματικά άχρηστα (σκεφτείτε τον έρημο πλανήτη) ή εάν η τιμή ενός κιλού του ψωμιού (η τιμή διαφέρει από την πραγματική ανθρώπινη αξία) οριστεί στο 1.100.000 Ευρώ, τότε λιμοκτονείς και πεθαίνεις από την πείνα. Δεν πρέπει λοιπόν να παρασυρόμαστε στο παιχνίδι των αριθμητικών αξιών που ετεροκαθορίζονται, αλλά πρώτα από όλα να αναφερόμαστε και να μεριμνούμε για την αξία του ανθρώπου και την πραγματική αξία που έχουν τα αγαθά για αυτόν ως ανάγκη ανάλωσης. Ετσι ξεφεύγουμε και από την λογική και από την επικίνδυνη ουσία των επιδιώξεων όσων κατέχουν και εμπορεύονται το χρήμα. Τα υπόλοιπα, αν και τα έχω ήδη γράψει, τα αφήνω κενά για να προκαλέσω την αυτόνομη σκέψη.
Προς το παρόν, ας δούμε την ανάγκη αναδιανομής και την άμεση κοινωνική αξία της.
[1] Είναι βεβαίως ευνόητο και σαφές ότι ο καπιταλισμός ως σύστημα ανισοτήτων και ανισορροπιών ευνοεί και ουσιαστικά στηρίζεται και προκαλεί τις ανισότητες αυτές, ώστε να τις εκμεταλλευτεί, ακόμα και να εκμεταλλευτεί τις διορθώσεις τους.
[2] Αυτό σας αφήνω να το αναλογιστείτε μόνοι σας.
ΑΡΘΡΟ ΓΙΑ ΤΗ Ν.Δ. ΣΤΙΣ 8/9/2009
Είναι ευτύχημα για την χώρα ότι η κυβέρνηση της Ν.Δ. παραιτήθηκε. Πρόκειται αντικειμενικά για παραίτηση και μάλιστα για παραίτηση λόγω αδυναμίας χειρισμού των πολιτικών ζητημάτων της χώρας. Τα υπόλοιπα που αναφέρονται περί πιέσεων του ΠΑΣΟΚ κλπ. είναι απλά φτηνές δικαιολογίες, από αυτές που απλόχερα ξέρουν να μοιράζουν δεξιά και αριστερά οι επαγγελματίες της πολιτικής.
Αφού κορόιδεψε τον Ελληνικό λαό επί σειρά ετών με ακατάσχετες παροχολογίες ο Κ.Καραμανλής και η παράταξη του, έρχεται σήμερα να μιλήσει στους Ελληνες σε τόνο αυστηρό (λες και αυτοί είναι οι κυβερνώντες και υπεύθυνοι της γενικής διάλυσης και δυσπραγίας της χώρας) για παρατεταμένη λιτότητα.
Μία κυβέρνηση έχει δύο βασικές λειτουργίες, η πρώτη είναι η καθαρά πολιτική και περιλαμβάνει την χάραξη της ευρύτερης πολιτικής πορείας μίας χώρας, η δεύτερη είναι η διαχειριστική λειτουργία.
Είναι σαφές ότι η συνεχής λιτότητα που υπόσχεται στους Ελληνες η Ν.Δ. στο πλαίσιο της διαχειριστικής κυβερνητικής λειτουργίας ακόμα και αιώνες να διαρκέσει δεν πρόκειται να τους οδηγήσει πουθενά, αλλά θα τους κάνει φτωχότερους και περισσότερο εξαρτημένους. Τούτο διότι δεν ακούσαμε καν από τη Ν.Δ. ποια είναι η πολιτική της πρόταση, τι είναι αυτό που εγγυάται ως πολιτική πως θα αλλάξει, προκειμένου να παύσει κάποια στιγμή η συνεχής λιτότητα για τους πολλούς. Λιτότητα, ακρίβεια, αναδιανομή του παραγόμενου προϊόντος υπέρ των λίγων και των ισχυρών, ανεργία, διεθνής ανυποληψία, εγκατάλειψη των ανθρώπων στην τύχη τους, μείωση της παραγωγής, υπερδανεισμός και υπερχρέωση, ξεπούλημα της χώρας, διαφθορά, σήψη, δυσωδία και μυριάδες άλλα συγκροτούν μια αηδιαστική εικόνα που μόνο μια δεξιά κυβέρνηση μπορεί να εγγυηθεί. Στην πραγματικότητα όλα τα πιο πάνω εγγυάται ο κ. Καραμανλής και η παρέα του και είναι ευχής έργον για την χώρα ότι παραιτήθηκε. Αφού δεν παραιτήθηκε και από την εκλογική διαδικασία θα πρέπει να δεχθεί το ηχηρότατο χαστούκι, την τιμωρία του ελληνικού λαού. Αυτή που γλύτωσε το ΠΑΣΟΚ το 2004 με την αλλαγή ηγεσίας. Ο λαός πρέπει να μάθει να τιμωρεί σκληρά όσους τον κοροϊδεύουν, τον εξαπατούν, τον κλέβουν.
Θα σταθώ για λίγο και ειδικά στην απαξίωση και εγκατάλειψη των ανθρώπων. Είναι η κλασσική εκδοχή της ζούγκλας του νεοφιλελευθερισμού και της απόλυτης βαρβαρότητας, που αχρηστεύει τους ανθρώπους, τους αφήνει έρμαια της εκμετάλλευσης των ισχυρών και τους καθιστά τόσο αδύναμους ώστε να είναι συνεχώς εξαρτώμενα από τα θηρία της καπιταλιστικής ζούγκλας. Η λογική «κόφτε το λαιμό σας» είναι η κλασσική αντικοινωνική θέση του νεοφιλελευθερισμού, αυτή που τον δομεί και τον διατρέχει και την ακολούθησε πιστά η Ν.Δ. και την κυβέρνησή της. Πρώτα κάνουμε τους ανθρώπους ανίσχυρους ώστε να είναι εκμεταλλεύσιμοι και στην συνέχεια φερόμαστε ως φιλάνθρωποι με επιδοματικές πολιτικές, αυτό είναι το κύριο δόγμα τους και το εφάρμοσαν σε κάθε διάσταση της ανθρώπινης ζωής. Αφησαν τους ισχυρούς του χρήματος να καθοδηγήσουν συνολικά την κοινωνία και στέρησαν από τους πολίτες την δυνατότητα να μπορέσουν να βελτιώσουν την ζωή και την θέση τους.
Σταματώ γιατί με πιάνει ναυτία, όταν σκέφτομαι πως έξι χρόνια από την ζωή όλων μας πέρασαν μέσα σε ένα τέλμα λάσπης και κοπράνων.
ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΑΞΙΖΟΥΜΕ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ; ΜΙΑ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΗ ΕΞΙΣΩΣΗ …
Ας γράψω και εγώ για το έγκλημα … .
Διαφωνώ με την άποψη ότι κάθε λαός έχει την κυβέρνηση που του αξίζει.
Το «αξίζει» περικλείει ένα αξιολογικό δεδομένο που είναι πολυσήμαντο και μπορεί να εκλάβει σειρά περιεχομένων.
Σε καθαρή διαλεκτική θα έπρεπε να ισχύει ως εξής : κάθε λαός έχει την κυβέρνηση που του αξίζει εφόσον κυβερνά ο ίδιος, εφόσον ο ίδιος ασκεί συνολικά την πολιτική.
Για να λειτουργήσει η ισότητα Α=Β, θα πρέπει και το Β να είναι ίσο με το Α.
Θεωρητικά λοιπόν, αλλά και ουσιαστικά το επίπεδο ενός λαού διαμορφώνεται από το επίπεδο και τις επιλογές μιάς κυβέρνησης ή ενός ευρύτερου εξουσιαστικού διευθυντηρίου.
Αρα, απαραίτητος όρος για να ισχύει η ισότητα Α=Β, είναι η ίδια η ισότητα της πραγματικής δημοκρατίας και η κατάργηση των εξουσιαστικών φαινομένων. Τα τελευταία διαφοροποιούν την φύση των συγκρινόμενων, με αποτέλεσμα να συγκρίνουμε ανόμοια πράγματα, π.χ. μήλα με πέτρες … .
Για να υπάρξει λοιπόν ισοδύναμο μεταξύ των όρων πρέπει να υπάρξει και ταυτότητα αυτών 2 = 2 , 1=1 και όχι 1=7 ή 3 μήλα = 7 πεταλούδες.
Ταυτότητα στο σύγχρονο σύστημα ανισοτήτων δεν υπάρχει και η το τσιτάτο εκφράζει μόνο την κατάσταση της πυραμίδας ανισοτήτων: Γερά θεμέλια άγουν σε ψηλή κορυφή της πυραμίδας.
Για να υπάρξει τέτοια διαλεκτική ισότητα θα πρέπει να μιλήσουμε να κυβερνώντα λαό, να ταυτιστεί ο λαός με την εξουσία. Επειδή δε είναι κοντά η 3η Σεπτέμβρη, το τσιτάτο «ο λαός στην εξουσία» ή το «λαϊκή κυριαρχία» έρχονται να δώσουν ουσιαστικό πολιτικό νόημα στην εξίσωση.
Πέρα όμως από τα απλά διαλεκτικά κοινωνικά μαθηματικά, υφίσταται ένα καίριο ζητούμενο: για να λειτουργήσει το σχήμα λαός = κυβέρνηση υπάρχει ένα καίριο προαπαιτούμενο, που αφορά την συγκρότηση του λαού σε μία δεδομένη ομάδα με εσωτερική ισότητα. Εάν το σύνολο λαός εκφράζεται σχηματικά με τον αριθμό 1.000.000 (που το συναπαρτίζουν οι άνθρωποι) δεν μπορεί ποτέ να λειτουργήσει ως συγκροτημένη ενότητα, εάν μέσα στο 1.000.000 υπάρχουν προδεδομένες ανισότητες. Εάν δηλαδή κάποιος έχει προδεδομένη εσωτερική κοινωνική αξία 1.000, άλλος 500, άλλος 1, άλλος 0,03 κλπ. . Αυτό ισχύει χιλιάδες χρόνια στις κοινωνίες πυραμίδας και ουσιαστικά στηρίζεται στην εκμετάλλευση των βιοτικών ανθρώπινων αναγκών, που συνάμα σηματοδοτεί και την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
Η ισότητα του «ατόμου», που εκφράζεται με την μονάδα είναι ένα αναγκαίο ζητούμενο προκειμένου να συγκροτηθεί ο λαός σε σώμα κοινωνίας ισότητας και να αποκτήσει και ταύτιση με την «κυβέρνηση», δηλ. να έχει και ουσιαστικά ίση νομή της εξουσίας.
Επειδή όμως οι βιοτικές ανάγκες είναι συνυφασμένες με την ανθρώπινη ύπαρξη δεν μπορούμε να προχωρήσουμε σε λύση του προβλήματος, εάν δεν δώσουμε λύση από αυτές.
Η αρχαία δημοκρατία, προσπαθώντας να λύσει το πρόβλημα, αδιαφόρησε για τις ανάγκες αυτές, τις άφησε εκτός ζητουμένου εγκαθιδρύοντας μία νομική πλασματική πολιτική ισότητα με την ελπίδα ότι διαμέσου αυτής θα εξυπηρετηθούν οι πραγματικές βιοτικές ανάγκες όλων ή έστω των περισσοτέρων. Οτι δηλαδή, οι πολίτες θα διαμορφώσουν θεσμούς που εξυπηρετούν τις ανάγκες τους. Το θέμα είναι ότι απέτυχε καθώς δεν συλλάμβανε εννοιολογικά τις βιοτικές ανάγκες με ό,τι αυτό σημαίνει και προκάλεσε στις κοινωνίες όπου αυτή εφαρμόστηκε (π.χ. διατήρηση των ουσιαστικών ανισοτήτων και των σχέσεων εξάρτησης ή ανάλωση ενέργειας σε μη πραγματικές βιοτικές ανάγκες με αποτέλεσμα να υφίσταται έλλειμμα αυτών … ).
Οπωσδήποτε η πραγματική δημοκρατία έδωσε λύσεις και άνοιξε δρόμους, αποτελεί δε το μοναδικό τρόπο για να υπάρξει λύση στο ζήτημα. Όμως μόνο η νομική ισότητα, επίπλαστη καθώς είναι και μη πραγματική, δεν λύνει το ζήτημα. Δεν μπορείς να αγνοείς τους πραγματικούς όρους, τους νόμους των αναγκών του ανθρώπου και να στηρίζεσαι σε νομικά θεσμικά επίπλαστα.
Η άλλη λύση θα ήταν να αγνοήσουμε σκόπιμα στην συγκρότηση του συνόλου τις πραγματικές βιοτικές ανάγκες, να τις παραμερίσουμε ή να ορίσουμε άνωθεν άλλες από τις πραγματικές. Στο σφάλμα αυτό υπέπεσε ο «υπαρκτός σοσιαλισμός» με τα γνωστά αποτελέσματα. Παιδί ο ίδιος του καπιταλισμού, δημιούργησε και αυτός ένα σωρό ψευδοανάγκες, αλλά και πυραμίδες που φωτογράφιζαν τον καπιταλισμό και τον εφάρμοζαν.
Και οι δύο λύσεις κατέτειναν στην δημιουργία δεδομένων αξιακής ισότητας, αλλά και οι δύο λύσεις δεν συνυπολόγιζαν τα πραγματικά οντολογικά δεδομένα του όντος στο οποίο απευθύνονταν : τον άνθρωπο. Αποτελούσαν μόνο τεχνικές, ήταν τεχνητές, ήταν συμβατικοί όροι και όχι όροι ουσίας.
Αρα για να υπάρξει λύση στο πρόβλημα το μόνο που μένει είναι να συλλάβουμε την βιοτική οντότητά μας και να την θέσουμε ως προδεδομένο της μονάδας. Στον αριθμό 1 που συγκροτεί την μονάδα και αθροιστικά το σύνολο πρέπει να περιλαμβάνονται οι βιοτικές ανάγκες, η ισότητα της απόλαυσής τους και η ασφάλεια για αυτές. Τότε μόνο το 1 του ενός θα είναι το αυτό με το 1 των άλλων και δεν θα μπορεί να υπάρξει διαχωρισμός ανισότητας και εκμετάλλευσης, εάν οι βιοτικές ανάγκες και η απόλαυσή τους αποτελούν προδεδομένο για τον καθένα.
Τότε η συγκρότηση των κοινωνιών θα έχει άλλο νόημα και περιεχόμενο, όπως και η ζωή των ανθρώπων και θα μπορούμε όχι απλώς να έχουμε την κυβέρνηση που μας αξίζει, αλλά να είμαστε αυτοί που αξίζουμε.
ΜΙΑ ΕΚΤΙΜΗΣΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΓΡΑΜΜΕΝΗ ΣΤΙΣ 8/9/2009
Το θέμα των εκλογών του 2009 έχει πολλές παραμέτρους που θα πρέπει να συνεκτιμηθούν. Ξεκινώντας από το κόμμα που έχει το δημοσκοπικό και κοινωνικό προβάδισμα, από το ΠΑΣΟΚ θα πρέπει να επισημάνω το γεγονός ότι του λείπει το κοινωνικό πολιτικό ρεύμα. Η έλλειψη αυτή δεν μεταφράζεται μόνο σε έντονη δυσπιστία και χαμηλό προσδοκώμενο εκλογικό ποσοστό, αλλά αφήνει ανοικτό ακόμα και το τελικό εκλογικό αποτέλεσμα. Μετά από μία μακρά περίοδο διαχειριστικού συντηρητισμού το ΠΑΣΟΚ εγκαταλείφθηκε ουσιαστικά από τα ίδια τα μέλη του, την κοινωνική του βάση με αποτέλεσμα ο κομματικός μηχανισμός να απαρτίζεται σε μεγάλο βαθμό από καιροσκόπους ατομιστές και μετριότητες. Δεν θα απείχε καθόλου από την πραγματικότητα η κρίση ή το συμπέρασμα ότι η κοινωνική βάση του ΠΑΣΟΚ είναι παντελώς διαφορετική από την κομματική νομενκλατούρα. Αντίστοιχα, υπάρχουν δύο ΠΑΣΟΚ, το ΠΑΣΟΚ του γραφειοκρατικού μηχανισμού και το ΠΑΣΟΚ της κοινωνικής βάσης με ένα τεράστιο χάσμα έλλειψης εκτίμησης να χωρίζει την κοινωνία από τα γραφειοκρατικά «στελέχη» του κινήματος και να εγκαθιδρύει δικαιολογημένα απόλυτη δυσπιστία. Η έλλειψη συγκροτημένης πολιτικής ταυτότητας και πραγματικά σύγχρονων κοινωνιστικών και δημοκρατικών θέσεων και άμεσων προτάσεων και κυρίως η φεουδοποίηση της πολιτικής από «πολιτικούς» φεουδάρχες ενισχύει και συμπληρώνει την κοινωνική απέχθεια και απαξίωση. Παράλληλα, οι ατομικιστικές τυχοδιωκτικές επιδιώξεις και η μετριότητα των πολιτικών στελεχών, καθιστούν την χάραξη σαφούς πολιτικής και την εξεύρεση πραγματικών λύσεων για τα κοινωνικά προβλήματα, πραγματικά δυσχερέστατη έως αδύνατη. Το ΠΑΣΟΚ στερείται πλέον της πολιτικής καινοτομίας, των ριζοσπαστικών λύσεων, των τομών, της πρωτοπορίας, της φρεσκάδας και έχει μετατραπεί σε ένα αστικό συντηρητικό μηχανισμό απλής διαχείρισης της εξουσίας, έτοιμο να ακολουθήσει τυφλά και ως θέσφατα τις έξωθεν εντολές για την πορεία του τόπου. Αυτό είναι το βασικό πολιτικό πρόβλημα του ΠΑΣΟΚ και συνάμα το πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας.
Βλέποντας την συστηματική προβολή από τα ΜΜΕ, διαφόρων «δοκιμασμένων» και συνάμα κοινωνικά αποδοκιμασμένων στελεχών του ΠΑΣΟΚ, καθένα από τα οποία κουβαλάει στην πλάτη του, όχι μόνο σειρά βεβαρυμμένου ατομικού ιστορικού, αλλά και την ενεργό συμμετοχή και έκφραση της διαχειριστικής συντήρησης σε προηγούμενες κυβερνήσεις, όχι μόνο εξοργίζομαι και αμφιβάλλω για την ικανότητα των ανθρώπων αυτών να με αντιπροσωπεύουν και να διαχειριστούν τις τύχες όλων μας, αλλά αποδεικνύεται και εκ του πλαγίου ο συλλογισμός μου για την ασημαντότητα και την μετριότητα του πολιτικού προσωπικού της χώρας.
Οταν η κοινωνία είναι αγανακτισμένη με την κυβέρνηση της Ν.Δ. και τα πεπραγμένα της, αυτοί είναι σιωπηλοί και σοβαροφανείς, καθώς δεν έχουν τίποτε νέο να πουν και τίποτα να προτείνουν (ειδικά όταν έχουν πράξει οι ίδιοι τα αυτά στο παρελθόν). «Πωλούν» λοιπόν την σιωπή και στηρίζονται στην επιλογή του καλύτερου εκ των χειροτέρων, στην οποία ωθούν σιωπηλά τον ελληνικό λαό: το μη χείρον βέλτιστον.
Είναι βέβαιο πως η κοινωνία και κυρίως η κοινωνική βάση του ΠΑΣΟΚ δεν τους έχει ανάγκη, έπρεπε και πρέπει να θέσει από μόνη της στο ιστορικό παρελθόν, όλους αυτούς τους ανθρώπους που χρημάτισαν στελέχη των προηγούμενων κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ (πλην ελαχίστων), όσους ασπάστηκαν τα νεοφιλελεύθερα ιδεολογήματα και κυρίως να προχωρήσει διεκδικώντας έντονα, ακόμα και άγρια τις «καλύτερες ημέρες».
Ο εγκλωβισμός των ανθρώπων όμως στην αναζήτηση των βιοτικών τους αναγκών, ο συνολικός εκβιασμός εις βάρος της κοινωνίας και ο εγκιβωτισμός της σε συντηρητικά πλαίσια και δεδομένα, απομακρύνει την ανανέωση (ιδεών και προσώπων) και τροφοδοτεί τον ατομικισμό και την συντήρηση. Η κοινωνία μας είναι πραγματικά αιχμάλωτη και απαισιόδοξη για το μέλλον της και οι πολιτικοί κομματικοί μηχανισμοί παίζουν σε αυτό τον δικό τους καίριο ρόλο. Ακόμα και σε επίπεδο υποψηφίων βουλευτών θα αποδειχθεί κατά τις επόμενες ημέρες ότι η συντήρηση και η επανάληψη καλά κρατεί … .
Το ίδιο το ΠΑΣΟΚ 5,5 και πλέον χρόνια στην αντιπολίτευση και 10 τουλάχιστον χρόνια στην συντηρητική κοινωνική μειοψηφία δεν κατάφερε να δημιουργήσει τις πολιτικές πλατφόρμες εκείνες που θα μεταφέρουν την κοινωνία μας σε δημιουργικές, πραγματικά προοδευτικές εξελίξεις. Παραμένει εδώ και πολύ καιρό κόμμα ακραιφνών αστικών συντηρητικών ιδεολογημάτων βασισμένο στον πολιτικό και προσωπικό φεουδαλισμό και στις τεχνητές εσωτερικές κομματικές ισορροπίες.
Τα πρόσφατα ιδεολογικά του κείμενα, τα προγράμματα και οι προτάσεις των «τομέων» καταμαρτυρούν όχι μόνο έλλειψη συγκεκριμένων και ουσιαστικών λύσεων, αλλά και την πλήρως συντηρητική λογική όσων τα κατασκεύασαν. Αλλωστε τούτο είναι αναμενόμενο αποτέλεσμα της μετριότητας, του ατομικού καιροσκοπισμού και του πλήρους ιδεολογικοπολιτικού και κοινωνικού αποπροσανατολισμού.
Το μόνο που διασώζει το ΠΑΣΟΚ είναι η πλήρης αθλιότητα της Ν.Δ. και τα δεινά που επέφερε αυτή στον ελληνικό λαό. Το ΠΑΣΟΚ θα ψηφιστεί από τους μη παρωπιδοφόρους Ελληνες και Ελληνίδες, για να τιμωρηθεί το άγος της Ν.Δ. και το άχθος που επέβαλλε στους ανθρώπους, στους πολίτες αυτής της χώρας. Αυτό όμως είναι τα δυστύχημα και η δυστυχία και μιζέρια του ΠΑΣΟΚ και της χώρας που χρόνια τώρα αναζητά και έχει ανάγκη μία άλλη πολιτική πορεία και πρόταση.
Το μόνο που διαβλέπω και στο οποίο προσδοκώ είναι πως με την αποφασιστική και εφόσον χρειαστεί επιθετική τακτική μας θα εξαναγκάσουμε ως κοινωνία τα «στελέχη» του ΠΑΣΟΚ σε λύσεις που θα τιμούν την δική μας επιλογή και τις κοινωνικές αναγκαιότητες. Η «επανάσταση» αρχίζει από την 4η Οκτωβρίου και μέσα σε λίγο χρόνο θα επιφέρει θεαματικές θετικές αλλαγές στην κοινωνική και πολιτική δομή της χώρας. Αυτός θα πρέπει να είναι ο ρόλος όσων σκέφτονται σε αυτή την χώρα και όσων το έχουν πάρει απόφαση … .
1 Αυγούστου, 2009
Η ΕΚΘΕΣΗ ΤΟΥ ΟΟΣΑ. Ο ΟΟΣΑ ΕΙΝΑΙ ΟΡΓΑΝΟ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΣΥΜΜΟΡΙΑΣ ΤΩΝ ΛΗΣΤΩΝ
Η ΕΚΘΕΣΗ ΤΟΥ ΟΟΣΑ. Ο ΟΟΣΑ ΕΙΝΑΙ ΟΡΓΑΝΟ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΣΥΜΜΟΡΙΑΣ ΤΩΝ ΛΗΣΤΩΝ
Ο ΟΟΣΑ (Οργανισμός για την οικονομική συνεργασία και ανάπτυξη και με λατινικούς χαρακτήρες OECD) είναι ένας διεθνής οργανισμός με 34 κράτη τακτικά μέλη, που δημιουργήθηκε το 1961. Τα 24 ιδρυτικά μέλη (όλα του δυτικού μπλόκ) αυξήθηκαν σε 34, με την προσθήκη κρατών της αυτής πολιτικής και οικονομικής νοοτροπίας.
Ο ΟΟΣΑ είναι μετεξέλιξη του Οργανισμού Ευρωπαϊκής Οικονομικής Συνεργασίας, που δημιουργήθηκε το 1948 για να ρυθμίσει τα της «ανοικοδόμησης» της Ευρώπης, με βάση το σχέδιο Μάρσαλ. Ποιας Ευρώπης; Της κατεχόμενης δυτικής Ευρώπης. Πρώτος του γενικός γραμματέας ήταν ο R. Marjolin, στέλεχος της ναζιστικής κυβέρνησης του Πεταίν στο Βισύ της Γαλλίας. Σημερινός γ.γ. του ΟΟΣΑ (από το 2006) είναι ο Angel Gurría, μεξικανός, καταστροφέας της Μεξικανικής οικονομίας 20 χρόνια πριν (υπό τις εντολές του Δ.Ν.Τ.) , άνθρωπος του διεθνούς τραπεζικού κυκλώματος και υπουργός Οικονομίας της διαβόητης κυβέρνησης Zedillo.
Σύμφωνα με τα αναγραφόμενα στο καταστατικό του ο ΟΟΣΑ είναι ο οργανισμός των αναπτυγμένων χωρών που υποστηρίζουν τις αρχές της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας και της οικονομίας της ελεύθερης αγοράς.
Είναι δηλαδή όργανο της παγκόσμιας διαστροφής του ιμπεριαλιστικού καπιταλισμού των αφεντικών του πλανήτη.
Ο ΟΟΣΑ λειτουργεί υπό καθεστώς ψευδοεπιστημονικότητας για να «πείσει» τους αδαείς και τους πρόθυμους, ότι η «ανάπτυξη» περνά μέσα από τα σχέδια του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού (η απελευθέρωση της κυκλοφορίας των κεφαλαίων και του εμπορίου είναι παλιά δική του πρόταση). Βέβαια, το τι είναι πραγματικά ανάπτυξη είναι ένα βασικό και πρωταρχικό ζήτημα προς συζήτηση.
Ο ΟΟΣΑ είναι ένας διεθνής προβοκάτορας του άγριου φασιστοναζιστικού καπιταλισμού, πράκτορας των συμφερόντων των αφεντικών του πλανήτη κατά των λαών του κόσμου. Αυτός δήθεν επισημαίνει τις δήθεν οικονομικές καχεξίες μιας χώρας και μετά ακολουθούν άλλοι άθλιοι οργανισμοί, όπως το Δ.Ν.Τ. , η Παγκόσμια Τράπεζα, οι ιδιωτικές τράπεζες και οι ντόπιοι κομπραδόροι που έρχονται να δεσμεύσουν τους λαούς και τις κοινωνίες με δάνεια και επιλογές, που ευνοούν μόνο τους ίδιους και τα συμφέροντα τους. Ετσι, κανένας λαός που ακολούθησε τις οδηγίες του ΟΟΣΑ δεν έδρεψε παρά μόνο χρέη, κατοχή, εξάρτηση και δυστυχία. Εάν βρείτε έστω ένα λαό που μακροπρόθεσμα επέτυχε, τότε θα σκίσω τα γραπτά μου. Νότιος Αμερική, Αφρική, Ασία και Ευρώπη υπόδουλες όλες των αφεντικών του πλανήτη και των εντολών τους.
Εάν κάτι πρέπει στον ΟΟΣΑ και στα άλλα όργανα της παγκόσμιας δυστυχίας είναι μόνο κάψιμο.
Κάθε 1,5 με 2 χρόνια ο ΟΟΣΑ εκδίδει τις αθλιότητές του, που τις αποκαλεί Economic Surveys and Country Surveillance (Οικονομικές Ερευνες και Εποπτεία Χώρας !!!). Ο τίτλος είναι χαρακτηριστικός και αποκαλυπτικός του ρόλου του άθλιου οργάνου.
Ο σκοπός είναι να επιβάλλει στα κράτη την πολιτική, που ευνοεί το μεγάλο κεφάλαιο και την εξάρτηση των κοινωνιών και των ανθρώπων από τα αφεντικά του πλανήτη, τους γνωστούς «πεφωτισμένους», οι οποίοι και συγκροτούν την λέσχη Μπίλντερμπεργκ. (αφεντικών και υπαλλήλων). Οι πρόθυμοι υπάλληλοι – κυβερνήτες των λαών έχουν έτσι το άλλοθι της επιστημονικοφάνειας για να επιβάλλουν στους λαούς, που σκόπιμα έχουν καταδικάσει σε άγνοια και έλλειψη κρίσης (και συστηματικά προβαίνουν σε πλύση εγκεφάλου) τις εντολές της διεθνούς κλοπής σε βάρος τους και υπέρ των μεγάλων συμφερόντων που έχουν πνίξει τον πλανήτη.
Η πρόσφατη έκθεση του ΟΟΣΑ για την Ελλάδα δεν είναι ανοικτή στο κοινό, στους πολίτες (ωραίος διεθνής οργανισμός !!! ), παρότι αυτοί χρηματοδοτούν την λειτουργία του. Είναι και αυτό απόδειξη του κλειστού φασιστικού κύκλου που τον διαφεντεύει. Οποιος ενδιαφέρεται πρέπει να την αγοράσει έναντι αντιτίμου 39 Ευρώ.
Στην δημοσιευόμενη περίληψη βλέπει κανείς την προώθηση των αυτών επιζήμιων πολιτικών που μέλλει να καταστρέψουν τον πλανήτη. Οι βλάκες υπάλληλοι και τα αφεντικά τους μιλούν για ανταγωνιστικότητα σε ένα πλανήτη που θέλουν ένα και παγκοσμιοποιημένο. Μόνο και μόνο η θεμελιώδης αντίφαση αυτή φανερώνει τα βρώμικα, αλλοπρόσαλλα σχέδια των αφεντικών τους που θα έπρεπε να εγκλειστούν άμεσα σε ψυχιατρεία. Από τις λογικές του ΟΟΣΑ, την παραγωγή για τις οικονομικές αξίες και όχι για τις κοινωνίες, την ολοένα και μεγαλύτερη πίεση προς τις κοινωνίες τόσο εσωτερικά όσο και διεθνώς να βγάλουν η μία το μάτι της άλλης (με ποιο στόχο άραγε;) σε μία «ανάπτυξη» μεγεθών χωρίς ουσιώδη στόχο, είναι σαφές ότι έχουμε μία άθλια συγκάλυψη των πραγματικών στόχων, που είναι η μεταφορά κερδών και δικαιωμάτων από τις πλατιές ανθρώπινες κοινωνίες στα ψυχασθενή ζώα που κυβερνούν πραγματικά τον πλανήτη.
Ο ξεφτιλισμένος μηχανισμός ηλιθίων υπαλλήλων με διδακτορικά και διπλώματα χωρίζει την έκθεση σε τέσσερα κεφάλαια. Τα ουσιώδη είναι τα αναφερόμενα στην «ενίσχυση της δημοσιονομικής βιωσιμότητας» τα υπόλοιπα, αναφερόμενα στην «βελτίωση της αποτελεσματικότητας του συστήματος υγείας» και την «αύξηση των αποτελεσμάτων της εκπαίδευσης» αποτελούν απλά ευχολόγια που τείνουν στην διαπίστωση πως ό,τι είναι κοινό, δημόσιο είναι κακό, άχρηστο και «επικίνδυνο». Κριτική για την συμπεριφορά των τραπεζών κατά της ανάπτυξης λόγω της κλοπής των τεραστίων επιτοκίων δεν βλέπουμε και καταλαβαίνουμε έτσι ότι πρόκειται για όργανα της παγκόσμιας συμμορίας.
Βεβαίως, εάν κανείς από δαύτους, τους καλοπληρωμένους λακέδες είχε την ελάχιστη συνείδηση (έστω και της δικής του κάστας) μετά την παγκόσμια οικονομική κρίση, έπρεπε να έχει πάει στο σπίτι ή στας μονάς (αιωνίους ή μη). Είναι τεράστιο το θράσος τους να βγαίνουν και να μιλάνε ως «σοφοί» για τον χρόνο μετά από τα συνταρακτικά οικονομικά γεγονότα που δεν πρόβλεψαν και να συνεχίζουν το ίδιο μονότονο οχληρό και άτεχνο βιολί για κάτι που δεν πρόβλεψαν και οι πολιτικές τους προκάλεσαν.
Από την στάση τους, πέρα από την γουρουνίσια συμπεριφορά τους και το γεμάτο κόπρανα κεφάλι τους, και επειδή κανείς τους δεν παραιτήθηκε καν (όπερ στατιστικά αποτελεί δεδομένο ότι θα έπρεπε να γίνει) αποδεικνύεται ότι την κρίση την προκάλεσαν αυτοί (δηλ. τα αφεντικά τους) για να αποτελέσει ευκαιρία για μεγαλύτερες κλοπές σε βάρος των ανθρώπων, των κοινωνιών, των λαών. Δεν ισχύει λοιπόν το «να κάνουμε την κρίση ευκαιρία», αλλά το «κάναμε την κρίση για να έχουμε την ευκαιρία και την ευχέρεια να σκοτώσουμε περισσότερο τους κοινούς ανθρώπους και τα δίκαιά τους».
Προσωπικά την αθλιότητα – κατασκεύασμα των υπαλλήλων της παγκόσμιας συμμορίας δεν πρόκειται να την αγοράσω. Δεν έχω την όρεξη να αγοράζω άλλα σκουπίδια της παγκόσμιας συμμορίας και θα πρότεινα ανοικτά σε όλους να στείλουν στα σκουπίδια την συμμορία και τους απανταχού υπαλλήλους της.
Υ.Γ.1. Το ΠΑΣΟΚ για μία ακόμα φορά αντί να ασκήσει κριτική στον ΟΟΣΑ, ασκεί, δια της πρώην υπαλλήλου του, κριτική στην κυβέρνηση της Ν.Δ., δεχόμενο ως θέσφατο τις αθλιότητες του ΟΟΣΑ. Τέτοια δουλικότητα; Τέτοια ταύτιση; Ελεος επιτέλους και βγάλτε εκείνο το «σοσιαλιστικό» από τον τίτλο, δεν ταιριάζει πια. Τέτοια έλλειψη επιχειρημάτων και πολιτικής σκέψης υπάρχει; ή μήπως είναι η πλήρης ταύτιση η αιτία της στάσης;
Είναι δυνατόν να συμφωνείτε; Είναι δυνατόν να ληστεύουμε τον ελληνικό λαό που μοχθεί και παράγει για τα δίνουμε τα κλοπιμαία στην παγκόσμια συμμορία των ληστών και πως θα υπάρξει παραγωγική ανάταση της χώρας στραγγίζοντας την κοινωνία και την κατανάλωση; Στην αντίφαση να απαντήσουν οι ίδιοι, οι καπιταλιστοσυμμορίτες. Βεβαίως, οι υπάλληλοι του ΟΟΣΑ κόπτονται για να εξυπηρετούνται τα κρατικά δάνεια με τους υπέρογκους τόκους υπέρ των αφεντικών τους τραπεζιτών. Εμείς υπάρχει πιθανότητα να συμφωνούμε.
Υ.Γ.2 Στο βάθος της αλητοειδούς ληστείας υπάρχει το Δ.Ν.Τ. και ο ληστικός βίαιος εκβιασμός της κοινωνίας: ή τα δέχεστε μόνοι σας ή σας στέλνουμε στο Δ.Ν.Τ. για να κάνει τα ίδια !!!.
Με μια φωνή να υπερασπιστούμε τον κόπο, τον μόχθο και τα δίκαιά μας ως ανθρώπων, υπάρχει η άμεση απάντηση: άπλωμα της οικονομικής βάσης, κοινωνία της πλατιάς γνώσης, εργασία από όλους για όλους, για να υπερασπιστούμε τον εαυτό μας και την κοινωνία μας από την διεθνή συμμορία των ληστών.
27 Ιουλίου, 2009
ΠΡΙΝ ΤΟΥΣ ΞΕΝΟΥΣ ΝΑ ΦΥΓΟΥΝ ΠΡΩΤΑ ΟΙ «ΕΛΛΗΝΕΣ»
ΠΡΙΝ ΤΟΥΣ ΞΕΝΟΥΣ ΝΑ ΦΥΓΟΥΝ ΠΡΩΤΑ ΟΙ «ΕΛΛΗΝΕΣ»
Σήμερα κάπου, μια πωλήτρια άρχισε να μου μιλάει για τον καημό της οικονομικής κρίσης. Ηθελε να ζήσει … και όχι μόνο να δουλεύει με τον τρόπο που πλέον την αναγκάζουν να το κάνει.
Πετάχτηκε ένας «Ελληνας» και είπε: «οι ξένοι φταίνε, αυτοί μας παίρνουν τις δουλειές …» . Είπα πως φταίνε αυτοί οι «Ελληνες» που τους φέρνουν για να τους κάνουν την δουλειά, σαν δούλοι και να απαιτήσουν από εμάς να γίνουμε περισσότερο δούλοι τους ξανά.
Δεν με άκουσε, η πλύση εγκεφάλου από του ίδιους «Ελληνες», του είχε κλείσει τα αυτιά του νου … .
Θέλουμε δουλειές: Χρόνια τώρα ακούμε αυτή την ανοησία. Χρόνια τώρα τα θύματα εκλιπαρούν για εκμετάλλευση. Η δουλειά, η σχέση μισθωτής εξαρτημένης εργασίας είναι εκμετάλλευση, αφού μέσω αυτής κάποιοι «συγκοινωνοί» άνθρωποι, εκμεταλλεύονται την δράση, την ενέργεια, την ζωή άλλων ανθρώπων κερδίζοντας από αυτή. Απλώνουν λοιπόν ικετευτικά τα θύματα τα χέρια και προσφέρουν τον εαυτό τους, την ζωή τους σε εκμετάλλευση. Όπως είναι φτιαγμένο το καπιταλιστικό φιλελεύθερο σύστημα παραγωγής – οικονομίας, η κάλυψη των βιοτικών αναγκών των πολλών είναι αντικείμενο αυτής της εκμετάλλευσης. Η εξάρτηση ξεκινά από την δέσμευση του χρόνου και της ζωής για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα και φτάνει μέχρι προσωπικά και βαθύτερα ζητήματα και φοβίες. Εάν οι οπαδοί του συστήματος αυτού δικαιολογούνται από το ιδεολογικό ατομικιστικό τους σκοτάδι να επιδιώκουν την ανθρώπινη εξάρτηση και εκμετάλλευση ανθρώπου σε άνθρωπο, δεν δικαιολογούνται καθόλου οι ιδεολογικά ταγμένοι προς τον σοσιαλισμό (σε όλες του τις μορφές) καθώς και σε οποιαδήποτε κοσμοθεωρία ισότητας και απελευθέρωσης του ανθρώπου να θέτουν ως στόχο την δημιουργία και ενίσχυση αυτής της μορφής την δουλεία. Θλίβομαι και οργίζομαι, όταν βλέπω ιδεολογικούς σχηματισμούς και κόμματα που θέλουν να λέγονται ανθρωπιστικά, απελευθερωτικά, σοσιαλιστικά να ζητούν «δουλειές» δηλ εξάρτηση και εκμετάλλευση για τους ανθρώπους.
Δεν θέλουμε συνεπώς δουλειές, θέλουμε ισότητα, απελευθέρωση, κάλυψη των βιοτικών αναγκών όλων και εργασία για τον στόχο αυτό, εργασία για την κοινωνία.
Οι ξένοι μας παίρνουν τις δουλειές … : Χρόνια το ακούμε και αυτό … λες και οι δουλειές είναι τσαμπιά από σταφύλια και τις παίρνει όποιος προφτάσει ή μπορεί; Αυτός ο βάρβαρος κόσμος, αυτό το βάρβαρο σύστημα δημιουργεί σκόπιμα αόριστες έννοιες με πλαστό θεσμικό εννοιολογικό περιεχόμενο με σκοπό να τις χρησιμοποιεί για να ελέγχει τους ανθρώπους και να τους υποτάσσει υπό το πρόσχημά τους. Οι έννοιες αυτές δεν έχουν συνήθως συγκεκριμένο περιεχόμενο και προσδιορισμό, π.χ. «ανάπτυξη», «πρόοδος», «αύξηση μεγεθών» ή και εμφανίζουν μόνο μία πλευρά της αλήθειας : «κέρδος», «άνοδος», «επέκταση», κλπ. . Η «δουλειά» είναι μία από τις έννοιες αυτές και το περιεχόμενό τους ποικίλλει από εποχή σε εποχή και από τόπο σε τόπο. Η δουλειά έχει ένα σταθερό αντίτιμο που αντιστοιχεί πάντοτε στην κάλυψη κάποιων βιοτικών αναγκών των ανθρώπων και συνοψίζεται στο εξής λογικό σχήμα : θα κάνεις ό,τι σε διατάσσω για να μπορέσεις να καλύψεις με το αντάλλαγμα κάποιες βιοτικές σου ανάγκες.
Πάντα υπάρχει ανθρώπινη υποχρέωση υποταγής και αντάλλαγμα που αφορά την κάλυψη βιοτικών αναγκών. Το ποιοτικό περιεχόμενο των ανωτέρω θεμελιωδών για την έννοια στοιχείων ποικίλει από εποχή σε εποχή, αλλά ποτέ δεν ξεφεύγει από το ανωτέρω μέτρο. Οι δουλειές λοιπόν δημιουργούνται από όσους ανθρώπους θέλουν να εκμεταλλευτούν άλλους ανθρώπους και δη την ανάγκη τους για κάλυψη βιοτικών αναγκών. Για τον λόγο αυτό κανένας άνθρωπος που έχει καλυμμένες άλλως πως τις βιοτικές του ανάγκες, δεν αναζητεί «δουλειά», δεν την έχει ανάγκη. Όταν σπάνια αυτό συμβαίνει είναι γιατί έχουν επικρατήσει μέσα του απόλυτα, ως ψυχολογική διαστροφή, τεχνητές βιοτικές ανάγκες που δημιουργεί το σύστημα και είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με την πυραμιδοειδή δομή του.
Για τους εκμεταλλευόμενους την εργασία (μην τους ακούτε όταν λένε ότι προσφέρουν στο κοινωνικό σύνολο δουλειές … αυτό είναι ένα ψέμα στο οποίο δεν πιστεύουν και δικαιολογία για μία ψευδοσυνείδηση) το ζητούμενο είναι η μεγιστοποίηση της οικονομικής απολαβής από την εργασία όταν την έχουν ανάγκη και εν γένει από την δραστηριότητα που ασκούν. Κατά συνέπεια αυτό μόνο τους ενδιαφέρει, ακόμα και στις ελάχιστες θέσεις που επιζητούν ποιότητα.
Τις δουλειές βεβαίως τις ελέγχουν αυτοί και αυτοί αποφασίζουν. Δεν τις ελέγχουν οι δουλεύοντες, ημεδαποί ή αλλοδαποί. Την «αγορά εργασίας» (τι χυδαίος όρος αναφερόμενος σε ανθρώπους;) την ελέγχουν και την ορίζουν πρωταρχικά και κύρια οι εκμεταλλευτές της (τα «αφεντικά», όρος – εννοιολογικό παράγωγο της λέξης «αφέντης»). Οι ίδιοι στον καπιταλισμό και σε κάθε εξουσιαστικό σύστημα ορίζουν την ζήτηση και διαμορφώνουν την προσφορά. Επομένως δεν είναι οι αλλοδαποί που μας παίρνουν τις δουλειές, αλλά οι ημεδαποί αφέντες που τους τις δίνουν για να αποκομίζουν μεγαλύτερα ακόμα ανταλλάγματα από την εκμετάλλευση ανθρώπων. Δεν κάνω λόγο για ένα άλλο σύστημα, π.χ. για ένα σύστημα βιοτικής κοινωνικής οικονομίας, κάνω λόγο και αναφέρομαι στο υπάρχον σύστημα, του οποίοι οι ίδιοι ελέγχουν τις δομές και επιβάλλουν την λειτουργία του και τους κανόνες της: αυτοί επέτρεψαν την αθρόα προσέλευση μεταναστών και αυτοί την θέλησαν και την πριμοδότησαν για να αυξήσουν τα κέρδη και τα εν γένει ανταλλάγματά τους και αυτό συμβαίνει για πολλούς λόγους σε όλο τον πλανήτη. Οροι σύμφυτοι με τον καπιταλισμό, όπως κόστος εργασίας, κεφάλαιο εργασίας, ανταγωνισμός και ανταγωνιστικότητα έρχονται να αιτιολογήσουν με το απατηλό και κούφιο περιεχόμενο της καπιταλιστικής «επιστήμης» τις πράξεις των αφεντικών.
Κατ’ αντιδιαστολή, εάν (υποθετικά) κάποιοι δεν αναζητούσαν ποιο μεγάλη, ποιο προσοδοφόρο εκμετάλλευση ανθρώπων δεν θα προσελάμβαναν αλλοδαπούς ως νεόδουλους και αυτοί δεν θα είχαν κανένα λόγο, καμία βιοτική ανάγκη να καλύψουν ερχόμενοι στην χώρα μας ή παντού σε όλο τον κόσμο.
Δεν μας παίρνουν λοιπόν οι ξένοι τις δουλειές, άλλοι ορίζουν και άλλοι επιλέγουν: είναι τα αφεντικά αυτού του τόπου και αυτού του πλανήτη που επιδιώκουν μεγαλύτερα κέρδη, δηλ. μεγαλύτερη ανισότητα, μεταξύ των ανθρώπων στον πλανήτη και μεγαλύτερες δυνατότητες επιβολής και εκμετάλλευσης ανθρώπων. Το μόνο που κάνουν οι «ξένοι» είναι να προσφέρονται για μεγαλύτερη εκμετάλλευση, λόγω των συνθηκών που έχουν επιβάλλει στις κοινωνίες τους, τα ίδια τα «αφεντικά» που τους φέρνουν στον τόπο μας.
Το dumping της εργασίας και τα κοινωνικά του αποτελέσματα: Ο όρος προέρχεται από το εμπόριο και αφορά την πριμοδότηση προϊόντων για να εισέλθουν σε μία αγορά προκειμένου την κυριεύσουν μέσω «ανταγωνιστικών» χαρακτηριστικών, κυρίως της τιμής.. Τα αποτελέσματα είναι πολύπλευρα καταστροφικά για τις εκάστοτε εντόπιες παραγωγικές δομές και άμεσα για τις κοινωνίες. Σύντομα οι διενεργούντες το ντάμπινγκ κατακυριεύουν τις παραγωγικές δομές και τις κοινωνίες. Τα ντόπια προϊόντα χάνουν την οικονομική τους αξία και ορίζονται πλέον απόλυτα από τους κυρίαρχους μηχανισμούς.
Το ίδιο το συμβαίνει σε ένα άλλο εμπόριο, αυτό της δουλειάς – εργασίας, αφού και αυτό κατά τις αθλιότητες του καπιταλισμού είναι «εμπορεύσιμο» και οικονομικά μετρήσιμο μέρος της καπιταλιστικής διαδικασίας. Ετσι οι κοινωνίες αφήνονται ολοκληρωτικά στα χέρια λίγων, στα χέρια των αφεντικών του πλανήτη που απολυταρχικά επιβάλουν τους δικούς τους κανόνες.
Τα ίδια ακριβώς συμβαίνουν και στο ντάμπινγκ της εργασίας. Εισάγονται με πριμοδότηση κέρδους ξένοι εργαζόμενοι – δούλοι για να απαξιωθούν οι ντόπιοι, να γίνουν περισσότερο εξαρτώμενα υποχείρια του συστήματος λόγω της ολοένα αυξανόμενης στέρησης της κάλυψης των βιοτικών τους αναγκών. Τα μέτρα νομοθετικής επιβολής που περιλαμβάνει το οπλοστάσιο των αφεντικών είναι ανάλογα της αντίδρασης και της αντίστασης που βρίσκουν. Αυτό π.χ. εκφράζει η απειλή ψήφισης νόμων από την Ε.Ε. που θα ορίζουν την αμοιβή του εργαζόμενου – δούλου ανάλογα με την χώρα προέλευσής του, η «απελευθέρωση» των εργοδοτών να χρησιμοποιούν τον δούλο- εργαζόμενο όσες ώρες θέλουν, να τον αμείβουν όσο θέλουν, να μετρούν τον εργάσιμο χρόνο όπως αυτοί θέλουν … . Ουσιαστικά φωτογραφίζουν και προετοιμάζουν ένα μέλλον που καθιστά πρόδηλα τα σχέδιά τους για επαναφορά της απολυταρχίας των ισχυρών.
Ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι στις κοινωνίες υποδοχής του ντάμπινγκ απαξιώνονται και γίνονται πιο αδύναμοι, στερούμενοι ολοένα και περισσότερες βιοτικές ανάγκες. Επειδή το κέντρο υφίσταται μόνο όταν υφίστανται άκρα και ορίζεται από την θέση αυτών. Η παρουσία εξαθλιωμένων δούλων θέτει ένα άκρο, που ορίζει με την σειρά της το μέσο επίπεδο αμοιβών και αντίστοιχα άσκησης βιοτικών δικαιωμάτων.
Ο παγκόσμιος ατομικιστικός απολυταρχικός ιμπεριαλιστικός καπιταλισμός είναι η απόλυτη παραφροσύνη για την ανθρωπότητα και οδηγεί στην αυτοκαταστροφή του, όχι για να γεννηθεί ένα ανθρώπινο σύστημα, αλλά για να επανέλθει ο απόλυτος έλεγχος, η απόλυτη δουλεία των πολλών από τους ελάχιστους.
Σήμερα θαρρώ ότι μόνο η θεωρία των βιοτικών αναγκών, όχι μόνο αναλύει την ιστορία και την δράση των ανθρώπων καταδεικνύοντας την παράφρονα αθλιότητα και το ψέμα μέσα στο οποίο πνίγεται ο πλανήτης και οι άνθρωποι, αλλά, το κυριότερο, δίνει το μοντέλο μιας άλλης ουσιαστικής κοινωνίας και κοινωνικής οικονομίας για τον πλανήτη.
Ας αφήσουμε λοιπόν κατά μέρος τις δοξασίες και τα ψεύδη που υποβάλλει το σύστημα. Μόνο η ολική ανατροπή του και το χτίσιμο μιας κοινωνίας ανθρώπων μπορεί να προσφέρει στο παρόν και στο μέλλον , όσο ζούμε μέσα στην ποταπότητα αυτού του άθλια βάρβαρου συστήματος θα είμαστε υποκείμενα των συνεπειών του και όσων προετοιμάζουν τα ψυχασθενή αφεντικά του.
15 Ιουλίου, 2009
ΑΓΩΓΗ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥΣ ΚΑΤΟΙΚΟΥΣ ΤΩΝ ΝΗΣΙΩΝ (ΑΓΑΘΟΝΗΣΙ, ΦΑΡΜΑΚΟΝΗΣΙ κ.α.) ΓΙΑ ΤΙΣ ΥΠΕΡΠΤΗΣΕΙΣ
ΝΑ ΕΝΑΧΘΕΙ Η ΤΟΥΡΚΙΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΚΑΤΟΙΚΟΥΣ ΤΩΝ ΝΗΣΙΩΝ ΓΙΑ ΤΙΣ ΥΠΕΡΠΤΗΣΕΙΣ
Το ζήτημα με τις πτήσεις, τις υπερπτήσεις και τις εικονικές επιθέσεις των τουρκικών αεροπλάνων στο Αιγαίο και στα νησιά μας είναι μια τακτική που εφαρμόζεται από τους Τούρκους εδώ και πολλούς μήνες. Εχω ήδη γράψει ένα άρθρο στο https://dialogoskoinonia.wordpress.com/ , αλλά από τότε μέχρι σήμερα κύλησε ικανός χρόνος, χωρίς η Ελλάδα να δίνει απάντηση, ένα ουσιαστικό ράπισμα στην Τουρκική προκλητικότητα που θα προστατεύει τους κατοίκους των νησιών και την εθνική της κυριαρχία.
Σκεφτείτε τώρα πως είσαστε κάτοικος ενός από αυτά τα νησιά, όπου τα τουρκικά πολεμικά αεροπλάνα περνούν σε χαμηλό ύψος, έμφορτα όπλων και κάνοντας εικονικές προσβολές, βομβαρδισμούς και επιθέσεις … . Νοιώστε το : αυτό είναι καθαρή βία, γνήσια και μη δυνάμενη να αμφισβητηθεί τρομοκρατία και η Ελλάδα της κυβέρνησης των επικίνδυνων αχρήστων, όχι μόνο δεν το εκμεταλλεύεται, αλλά και δεν αντιδρά ουσιαστικά στο ελάχιστο .
Πέρα από τις λύσεις που υπαγορεύονται από το διεθνές δίκαιο (προσφυγή στο Συμβούλιο Ασφαλείας του Ο.Η.Ε., στο Συμβούλιο της Ευρώπης, στην Ε.Ε. κλπ), τα αμυντικά πολεμικά σενάρια που έχουν να κάνουν με στρατιωτικά μέσα (πχ κλείδωμα των τουρκικών αεροπλάνων ως στόχων σε ραντάρ φορητών πυραύλων ή μεταστάθμευση ελληνικών αεροπλάνων σε νησιά του Αιγαίου με την αιτιολογία της προστασίας των κατοίκων και του εθνικού εναέριου χώρου κ.α.) και την διαμόρφωση συμμαχιών στην περιοχή μας και ευρύτερα, υπάρχει και κάποια άλλη πρόταση που μπορεί να προσφέρει λύσεις.
Η πρόταση στηρίζεται στο διεθνώς θεσπισμένο και αναγνωρισμένο δικαίωμα κάθε πολίτη να βιώνει σε καθεστώς ασφάλειας, να μην τρομοκρατείται στο ελάχιστο από την χρήση πολεμικών μέσων, ούτε να κινδυνεύει από αυτά (ακόμα και από την πιθανότητα να καταπέσει κάποιο αεροπλάνο).
Δεν θα ήταν άτοπο λοιπόν αλλά, αντίθετα θα είχε βέβαιη επιτυχή κατάληξη η εναγωγή της Τουρκίας ενώπιον των ημεδαπών και των διεθνών δικαστηρίων (όπως το ΕΔΑΔ), με την οποία θα αξιωνόταν από αυτή η παύση κάθε παραβίασης, κάθε υπέρπτησης και κάθε πράξης που προκαλεί τρόμο και ταραχή στους κατοίκους, από τους αρμόδιους διεθνείς οργανισμούς (μπορούν να εναχθούν ως νομικά πρόσωπα) η προστασία των κατοίκων (το τελευταίο θα μπορούσε να αφορά και το ελληνικό κράτος) και η επιδίκαση μεγάλων αποζημιώσεων εις βάρος της Τουρκίας.
Η μη τήρηση από την Τουρκία των αποφάσεων που θα εκδίδονταν, θα παρείχε τεράστιες δυνατότητες στην Ελλάδα, θα κατοχύρωνε το νομικό καθεστώς, θα έδιδε την δυνατότητα να φρουρηθούν τα νησιά, θα εμφάνιζε την Τουρκία στην διεθνή κοινή γνώμη ως κράτος – τρομοκράτη, θα επέσυρε κυρώσεις εναντίον της σε διεθνές επίπεδο και πολλά άλλα, που θα μετέτρεπαν την επιθετικότητά της σε όπλο εναντίον της.
Η συμπεριφορά της ελληνικής κυβέρνησης, που δεν έχει συλλάβει τα ανωτέρω, κινείται μεταξύ προδοσίας και ανοησίας – ανικανότητας. Προς το παρόν επιλέγω εκ των ανωτέρω το 2ο (καθώς δεν θα μπορούσα να αποδείξω το 1ο). Οπως και να έχει το πράγμα οι άνθρωποι που κυβερνούν και ορίζουν την πορεία αυτού του λαού είναι απαράδεκτα επικίνδυνοι για την χώρα μας και πρέπει άμεσα να αντικατασταθούν από ανθρώπους με επίπεδο που θα τιμούν τα αξιώματά τους και τον λαό που τους τα χορηγεί.
Προτείνω λοιπόν άμεσα στους κατοίκους του Αγαθονησίου, του Φαρμακονησίου και των άλλων ελληνικών νησιών, που τρομοκρατούνται από τις ενέργειες των Τούρκων να ασκήσουν αγωγές στα Ελληνικά και στα Διεθνή Δικαστήρια και να αξιώσουν την τήρηση της νομιμότητας.
Είναι μια λύση που μπορούν να την δώσουν οι πολίτες, είναι μια λύση με βέβαιη κατάληξη, καθώς οι άνθρωποι αυτοί βιώνουν υπό μόνιμο καθεστώς απαράδεκτης τουρκικής τρομοκρατίας.
Η ΘΕΩΡΙΑ ΤΩΝ ΒΙΟΤΙΚΩΝ ΑΝΑΓΚΩΝ ΚΑΙ Η ΦΥΣΗ
Η ΘΕΩΡΙΑ ΤΩΝ ΒΙΟΤΙΚΩΝ ΑΝΑΓΚΩΝ ΚΑΙ Η ΦΥΣΗ
Η θεωρία των βιοτικών αναγκών είναι θεωρία της φύσης. Διαλαμβάνει την φύση και τους νόμους της ως τους κεντρικούς νόμους που καθορίζουν και την ανθρώπινη ύπαρξη.
Για την θεωρία των βιοτικών αναγκών ο άνθρωπος είναι ένα κομμάτι της φύσης και ορίζεται από τους φυσικούς νόμους . Ο άνθρωπος είναι μέρος της φύσης και για τον λόγο αυτό η έννοια περιβάλλον (αυτή δηλαδή που ουσιαστικά και ασυναίσθητα πολλές φορές διαχωρίζει τον άνθρωπο από την φύση) είναι άχρηστη και καταδεικνύει αρνητικούς βλακώδεις και εξωπραγματικούς διαχωρισμούς. Μιλάμε για το «περιβάλλον» και η έννοια καταδεικνύει την πεποίθηση ότι άλλη είναι η φύση του ανθρώπου, αυτή στην οποία βιώνει και ενεργεί και κάτι διαφορετικό και διακριτό είναι το «περιβάλλον». Η διάκριση αυτή είναι κλασσική στον άνθρωπο της πόλης και έχει άμεση σχέση με τις δομές του καπιταλισμού και της αγοράς του.
Ας αφήσουμε όμως την βλακώδη παραφροσύνη του καπιταλισμού για να επιστρέψουμε στον βιοτισμό. Είναι ευνόητο ότι η φύση αποτελεί ένα αναπόσπαστο σύνολο ακόμα και ένα σύστημα νόμων και δυνάμεων. Κομμάτι της και εξαρτώμενο αυτής είναι ο άνθρωπος. Η επινόηση μηχανισμών που αφορούν την φύση δεν έφερε καμία νίκη στον άνθρωπο και μάλιστα οριστική … ο δρόμος είναι μακρύς. Στην πραγματικότητα ο άνθρωπος δεν μπορεί να νικήσει την φύση, απλά μπορεί να ελέγχει μερικές από τις συνέπειες της ενέργειας, που ενυπάρχει σε αυτή και να αξιοποιεί προς όφελός του άλλες. Αυτό δεν σημαίνει ότι διαχωρίζεται από τη φύση, ότι αποτελεί μία ετερότητα σε σχέση με αυτή. Η φύση πολυποίκιλα τον ελέγχει και τον καθορίζει καθώς ως έμβιο ον υπακούει αδήριτα σε όλους τους φυσικούς νόμους της οντότητάς του. Η φύση είναι το μεγαλύτερο «κράτος» για τον άνθρωπο, είναι αυτή που καθορίζει την ζωή του μέσα από τους νόμους της.
Ας πάμε λοιπόν στο επόμενο στάδιο της κοινωνικής διάρθρωσης: την πολιτική για την φύση στο μέρος που ο άνθρωπος μπορεί να χαράξει τέτοιες πολιτικές.
Η υπάρχουσα κατάσταση είναι γνωστή σε όλους και καθορίζεται από τις παραγωγικές λογικές του καπιταλισμού και των καπιταλιστών. Η φύση και ο άνθρωπος μαζί είναι για τους καπιταλιστές αντικείμενα προς εκμετάλλευση. Η λειτουργία και η ιδεολογία είναι σαφής και δεδομένη: εκμετάλλευση των πάντων, εκμετάλλευση ανθρώπου (και της φύσης του) από άνθρωπο. Ισως επειδή η φύση δεν έχει στόμα να μιλήσει άμεσα, επειδή δεν της αναγνωρίζονται δικαιώματα ούτε ικανότητα δικαίου και δεν έχει χέρια για να πνίξει άμεσα μερικούς, ούτε μπορεί να διαχωρίσει ανάμεσα σε καλούς και κακούς, κατέστη ιδιαίτερα πρόσφορη για εκμετάλλευση.
Εδώ η θεωρία των βιοτικών αναγκών μπορεί να προσφέρει την τομή της αλήθειας: Ο άνθρωπος μπορεί να μετέχει της φύσης αξιοποιώντας τις δυνατότητές, της εφόσον η χρήση αυτή γίνεται για την κάλυψη βιοτικών του αναγκών και μόνο. Τα υπόλοιπα είναι καταστροφικά, όπως καταστροφική πολύπλευρα είναι και η υπερεκμετάλλευση αυτής. Είναι καταστροφική η κατανάλωση οξυγόνου και φυσικών πόρων για να παράγονται βιομηχανικά σκουπίδια που δεν καλύπτουν βιοτικές ανάγκες. Είναι καταστροφική η ξύλευση των δασών για να παράγεται χαρτί ή η εκχέρσωσή τους για να παράγονται βιομηχανικά προϊόντα ή να δημιουργούνται τεράστιες ιδιοκτησίες. Η πολιτική θέση είναι σαφής: η φύση είμαστε όλοι μας, η φύση ανήκει σε όλους εξίσου. Κατά συνέπεια η φύση δεν μπορεί να ανήκει σε κανένα ατομικά ή να την εκμεταλλεύεται κανένας ατομικά.
Η πρακτική της πολιτικής οικονομίας του βιοτισμού είναι επίσης σαφής: παράγω τις βιοτικές μου ανάγκες και τις παράγω με τον τρόπο αυτό που δεν επιβαρύνει καθόλου την φύση σε οποιοδήποτε επίπεδο. Εάν δεν έχω ως ανθρωπότητα αυτές τις τεχνικές προσπαθώ να τις ανακαλύψω και μέχρι τότε δεν παράγω ή παράγω όσο λιγότερο μπορώ για να μπορέσω να κληροδοτήσω στις επόμενες γενιές ένα βιώσιμο πλανήτη. Οι παραπάνω τεχνικές και δεξιότητες δεν ανήκουν επίσης σε κανένα ξεχωριστά, αλλά, αφού αφορούν την φύση ανήκουν επίσης σε όλη την ανθρωπότητα.
Οι βλακοπαράφρονες του καπιταλισμού, τα ζώα των υψηλών βαθμίδων της άθλιας πυραμίδας, υποστηρίζουν ότι με την βιοτεχνολογία μπορούμε να ξεπεράσουμε την φύση. Αυτό που ουσιαστικά κάνουν είναι να επιταχύνουν ή να διαστρέφουν την εξέλιξη των οντοτήτων που συναπαρτίζουν την φύση. Δεν είμαι δαρβινιστής, αλλά είναι βέβαιο ότι μέσα στην γήινη σφαίρα λειτουργούν κανόνες εξέλιξης των ειδών, αλλά και των ίδιων των φυσικών δυνάμεων. Είναι επίσης βέβαιο ότι δεν μπορούμε να συλλάβουμε με τα αισθητήριά μας και την μέχρι σήμερα γνώση μας το σύνολο της λειτουργικής και οντολογικής υπόστασης του πλανήτη, ούτε καν τον μηχανισμό του, τις δυνάμεις τις και τις αιτίες δημιουργίας τους, πάρα μόνο αρκούμαστε σε χονδροειδείς διαπιστώσεις. Κανείς δεν μπορεί να είναι βέβαιος ποια εξελικτική διαστροφή και εξέλιξη θα προκαλέσουν τα προϊόντα της βιοτεχνολογίας, ποια θα είναι η «αντίδραση» στο σύστημα δυνάμεων που ονομάζεται φύση. Μέλημα των παραγωγών βιοτεχνολογίας δεν είναι βέβαια η κάλυψη βιοτικών αναγκών των ανθρώπων, αυτό είναι το μέσο που τους οδηγεί στο κέρδος και στην κυριαρχία επ’ αυτών και την εκμετάλλευσή τους. Κανείς δεν γνωρίζει, εάν μετά από χρόνια καλλιέργειας μεταλλαγμένων φυτών δεν θα αναπτυχθούν «χαλύβδινα ανίκητα όντα», κανείς δεν γνωρίζει πως τα υπάρχοντα όντα συμβάλλουν στην διατήρηση της ζωής και στην συγκράτηση φυσικών δυνάμεων, κανείς δεν έχει συλλάβει καν την δύναμη της εντροπίας ή την δύναμη εξέλιξης των μεταλλαγμένων οντοτήτων. Κάποιοι έχουν μετατρέψει τον πλανήτη σε ένα τεράστιο και μη δυνάμενο να ελεγχθεί πείραμα, βλάκες του καπιταλισμού που δεν γνωρίζουν, δεν μπορούν να συλλάβουν, ούτε νοιάζονται για τις συνέπειες. Η παραφροσύνη τους πρέπει να ελεγχθεί και να εκμηδενιστεί μαζί με τους ίδιους. Ουσιαστικά εκμεταλλεύονται τις ανθρώπινες βιοτικές ανάγκες δημιουργώντας τεχνητές βιοτικές ανάγκες για να τις καλύψουν μέσα από την ματαιοδοξία της πυραμίδας και των ορισμών της.
Δεν είμαι οπαδός του πρωτογονισμού, δεν είμαι πριμιτιβιστής, το αντίθετο, αλλά αυτό το αντίθετο ορίζεται από τον σεβασμό στην φύση, από την αντίληψη ότι είμαστε κομμάτια της και δεν μπορούμε να την παραδώσουμε προς εκμετάλλευση σε κανένα γιατί έτσι την χάνουμε και χάνουμε την ίδια την ζωή μας και κανείς δεν θα μας συγχωρήσει για αυτό.
Ας διαφύγουμε λοιπόν από την βλακώδη καπιταλιστική λογική και ας χτίσουμε το μέλλον μας μέσα από την φύση μας.
24 Ιουνίου, 2009
Η ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ
Η ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ
ΛΑΪΚΟΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ Α-ΛΑ Ν.Δ. : ΕΝΑ ΑΚΟΜΑ ΑΙΣΧΟΣ ΤΩΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΩΝ ΚΑΘΑΡΜΑΤΩΝ
Α. Ακουγα σήμερα τον Π. Δούκα της Ν.Δ. να εισάγει τον κατ’ αυτόν «λαϊκό καπιταλισμό», ως πρόγραμμα – πρόταση της Ν.Δ. στην κοινωνία για τα επόμενα χρόνια.
Είπε ο πρώην υπουργός και βατοπεδιστής βουλευτής της Ν.Δ. ότι το σχέδιο είναι να μετοχοποιηθεί το σύνολο της περιουσίας του δημοσίου και να μοιραστούν οι μετοχές σε όλους τους Ελληνες. Αυτοί/εμείς θα μπορούμε, λέει, μετά από ένα χρονικό διάστημα να τις πουλήσουμε … .
Πρότεινε δηλαδή, ο διαπιστωμένος πράκτορας του παγκοσμιοποιημένου υπερ-κεφαλαίου, την μετοχοποίηση της δημόσιας, κοινής περιουσίας των Ελλήνων με την ενσωμάτωση σε αξιογραφικούς τίτλους, του μέρους που αντιστοιχεί στον καθένα και την εφεξής δυνατότητα ατομικής διαπραγμάτευσης και μεταβίβασής της.
Θεωρητικά, το σχέδιο Δούκα/Ν.Δ. θα μπορούσε να επιφέρει την άμεση υλοποίηση της κοινωνικής συνιδιοκτησίας πάνω στα κοινά δημόσια πράγματα. Υπό την έννοια αυτή θα μπορούσε να επιφέρει και την κοινωνική διοίκηση της δημόσιας περιουσίας.
Η ανάλυση όμως της πρότασης καταδεικνύει και αποδεικνύει με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο τους σκοπούς των σκοτεινότερων κέντρων αποφάσεων της δεξιάς στον πλανήτη. Ο Π. Δούκας είναι γνωστός «μέτοχος» των απόψεών της και χρόνια υπάλληλός της.
Β. Πρώτα από όλα πρέπει να επισημανθεί η πάγια και πολυετής επίθεση του νεοφιλελευθερισμού (στην πραγματικότητα των «αφεντικών» του πλανήτη) στο κράτος και τις δομές του. Σκοπός του νεοφιλελευθερισμού ήταν και είναι ένα μικρότερο ή ελάχιστο κράτος, με παράλληλη μετάβαση των παραγωγικών και λειτουργικών δυνατοτήτων του στους ιδιώτες, ώστε να καταστούν αυτοί ξανά «το κράτος». Οι τελευταίοι σκοπούν με την τακτική αυτή στην περαιτέρω ιδιωτική επιχειρηματικοποίηση και ιδιοκτησία της κοινωνικής δραστηριότητας και στην πραγματικότητα της ίδιας της ζωής, της βίωσης του ανθρώπου και στην ατομική κερδοφορία.
Όπως έχω εξηγήσει η κερδοφορία κάποιων σημαίνει ζημία κάποιων άλλων, αφού το παραγόμενο είναι πάντοτε μέγεθος πεπερασμένο και συγκεκριμένο.
Η σκοπιμότητα αυτή λαμβάνει ως πρόταση την ακραία της μορφή, μέσα από αυτή την πρόταση ιδιωτικοποίησης / μετοχοποίησης του κράτους.
Γ. Τι είναι το «κράτος»; Το «κράτος» είναι ένα πολιτειακό μόρφωμα που συγκροτεί μία ευρεία κοινωνική ανθρώπινη βάση σε ένα οργανωμένο σύνολο θεσμών που ρυθμίζουν με σειρά κανόνων την ανθρώπινη ζωή και την κοινωνική συμβίωση.
Το «κράτος» ή «πολιτεία» αποτέλεσε στην ανθρώπινη ιστορία τον κορυφαίο από πλευράς ισχύος κοινωνικό θεσμό (αφού αποτελεί συνισταμένη της ισχύος πολλών). Ανάλογα με τα δομικά συστατικά του εκάστοτε πολιτεύματος (το πολίτευμα αποτελεί το λειτουργικό θεσμικό πλαίσιο-μηχανισμό του κράτους) το κράτος εξέφραζε, εκφράζει, λειτουργούσε και λειτουργεί σύμφωνα με την θέληση ενός ή περισσοτέρων ανθρώπων που βιώνουν σε ένα συγκεκριμένο κατά διαστάσεις κοινωνικό πλαίσιο. Η πολυποίκιλη διάσταση και διαφοροποίηση του λειτουργικού μηχανισμού και πλαισίου του κράτους (: του πολιτεύματος) είναι τεράστια και εκτείνεται από τις μοναρχικές μονοκρατορίες έως τις πραγματικές δημοκρατίες ολικής κοινωνικής και πολιτικής ισότητας (όπου και όταν αυτές επέτυχαν να πραγματοποιηθούν).
Δ. Στην πραγματικότητα το κράτος ως θεσμική δυνατότητα επιβολής βούλησης υπάρχει πάντα και παντού, ακόμα και στην αταξική κοινωνία ή στο μη-κράτος του αναρχισμού. Η θέσμιση του μη-κράτους περικλείει η ίδια μία συνολική επιβολή βούλησης και μία σειρά μηχανισμών-θεσμών που το εξασφαλίζουν. Στην πραγματικότητα το κράτος είναι σύμφυτο συνεπαγόμενο της κοινωνικής συμβίωσης. Αρκεί να στεφτείτε ότι η ίδια η οικογένεια αποτελεί ένα «κράτος», ένα σύνολο θεσμών που ρυθμίζουν την συμβίωση σε αυτή. Το ίδιο σύνολο θεσμών είναι αναγκαίο και για τον ίδιο τον άνθρωπο, αποτελεί ικανοποίηση μιας σειράς κεφαλαιωδών βιοτικών του αναγκών και έκφρασή τους. Το «κράτος της οικογένειας» θεσμίζει την απαγόρευση στο μικρό παιδί να βγει γυμνό στο κρύο ή να μην φάει φαγητό διότι θα πεθάνει. Το ίδιο «κράτος» θεσμίζει την «απαγόρευση» του να καταναλώνει ένα μέλος όλη την τροφή και τα υπόλοιπα να λιμοκτονούν … . Είναι σαφές ότι η εξυπηρέτηση των βιοτικών αναγκών του ανθρώπου εκφράζεται μέσα από την διαμόρφωση- θέσμιση κανόνων που τις εξυπηρετούν. Ακόμα και ο μόνος άνθρωπος, ο μοναχικός λύκος της στέπας, θεσμίζει σύμφωνα με τις βιοτικές του ανάγκες, μέσα από το ίδιο το βιολογικό πλαίσιο του όντος που αποκαλείται άνθρωπος, το δικό του «κράτος», το δικό του θεσμικό πλαίσιο ζωής.
Ε. Το ζήτημα και το ζητούμενο δεν αφορά λοιπόν το ίδιο το κράτος, καθώς αυτό είναι βιοτικό σύμφυτο, αλλά τον λειτουργικό μηχανισμό του, τον μηχανισμό που διαμορφώνει το θεσμικό πλαίσιο : το πολίτευμα. Το πολίτευμα είναι αυτό που μπορεί να εκφράζει και να καθορίζει το σύνολο των επιμέρους θεσμικών μηχανισμών, το εάν το κράτος θα αποτελεί έκφραση της βούλησης ενός, λίγων, περισσότερων ή όλων. Το ίδιο το πολίτευμα καθορίζει και τους μηχανισμούς προσδιορισμού, έκφρασης και υλοποίησης της βούλησης του κράτους, την ποιότητα και την ποσότητα της «βίας», η οποία είναι σύνδρομη του κράτους ως καθεστώτος βούλησης (στον βιοτισμό η βία εξαντλείται στην βίωση, στις ανάγκες της ζωής). Το κορυφαίο συνεπώς στοιχείο είναι αυτό του πολιτεύματος, ως του κεντρικού λειτουργικού μηχανισμού του κράτους.
Το κράτος, ως θεσμικό σύνολο βιοτικής βούλησης, είναι μία βιοτική ανάγκη, κάτι το ουσιαστικά αναπόφευκτο. Το «πολίτευμα» είναι αυτό που καθορίζει την ζωή και την κοινωνική συμβίωση, αυτό ουσιαστικά δομεί και χρωματίζει το κράτος. Το ίδιο το «πολίτευμα» είναι αυτό που στην ουσία αφορά τους ανθρώπους και τις κοινωνίες τους, γιατί τόσο το «κράτος», όσο και το «πολίτευμα» δεν αποτελούν στην πραγματικότητα τίποτα, εξαφανίζονται και δεν έχουν καμία υπόσταση, ούτε καν εννοιολογική οντότητα, εάν δεν υφίστανται οι άνθρωποι και οι κοινωνίες τους. Οι αποστειρωμένες, δήθεν επιστημονικές, προσεγγίσεις των φαινομένων, η οντολογία τέτοιων θεσμών, η δήθεν επιστημοσύνη που φαινομενικά μόνο περικλείουν, είναι όχι μόνο ένα τεράστιο λάθος, αλλά και μια κραυγαλέα διαστροφή, που εξυπηρετεί τα κατεστημένα και τις εξουσίες, δημιουργεί «καθεστώτα» τα οποία διαστρέφουν το νόημα της ζωής και την ανθρώπινη αξία και οδηγούν την ανθρωπότητα στην μη-γνώση.
ΣΤ. Ο βιοτισμός έρχεται να καταργήσει τις ψευδο-οντολογίες, τις τεχνητές διαμορφώσεις εννοιών που θεσμίζονται για να λειτουργούν ως δήθεν επιστημονικά και κοινωνικά «αυθύπαρκτα» και προδεδομένα με «μεταφυσική» ισχύ. Στον βιοτισμό όλα ξεκινούν από τα βιολογικά χαρακτηριστικά του όντος που λέγεται άνθρωπος και από την ίδια του την ζωή. Δεν δημιουργούμε νομικά και θεσμικά πλάσματα ως αυθύπαρκτες οντότητες. Το «κράτος» ταυτίζεται με την βιολογική φύση/ταυτότητα του ανθρώπου. Το «πολίτευμα» αποσκοπεί στην ίση έκφραση, κάλυψη και ικανοποίηση των βιοτικών αναγκών όλων των ανθρώπων που βιώνουν σε ένα τόπο και χρόνο και συγκροτούν μια κοινωνία.
Η θεσμική ανισότητα δια μέσου του πολιτεύματος και του συνόλου των μηχανισμών του, είναι μία καθαρή διαστροφή, αφού δημιουργεί εκ των προτέρων και έξω από την φύση του ανθρώπου μία σειρά παραγόντων που μεταβάλουν την βιοτική ικανότητα του καθενός, στερούν από κάποιους και ενισχύουν σε κάποιους άλλους, την δυνατότητα κάλυψης των βιοτικών τους αναγκών ατομικών και ταυτόχρονα και κοινωνικών (αφού το δεύτερο στην κοινωνία των θεσμικών πυραμίδων καθορίζει σε μεγάλο βαθμό και οπωσδήποτε επηρεάζει το πρώτο). Πρέπει να εννοήσουμε ότι το παιδί του ανέργου δεν έχει την ίδια κάλυψη βιοτικών αναγκών (ατομικών και κοινωνικών) με το παιδί του ζάμπλουτου και αυτό είναι μία κραυγαλέα θεσμική ανισότητα. Την ίδια ώρα που ο ένας θα διασκεδάζει ή θα σπουδάζει σε ένα καλό εκπαιδευτικό ίδρυμα, ο άλλος θα του κάνει τον σερβιτόρο ή τον σωφέρ. Στην πραγματικότητα τα δύο αυτά παιδιά θα ζήσουν μια εντελώς διαφορετική ζωή, εάν το παιδί του ανέργου ζήσει και αυτό που θα κάνει λέγεται ζωή και όχι συνεχής αγώνας κάλυψης βιοτικών και σύμφυτων με αυτές αναγκών. Το θεσμικό πλαίσιο της κοινωνίας, το «πολίτευμα» της κοινωνίας ως έχει, δημιουργεί θεσμικές ανισότητες μεταξύ δύο ανθρώπων που φέρουν τα αυτά βιολογικά χαρακτηριστικά : είναι άνθρωποι.
Ζ. Στον σύγχρονό μας πολιτευματικό μηχανισμό της έμμεσης ψευδο-δημοκρατίας αστικού τύπου, η οποία εκφράζει στην ουσία τον ισχύοντα μηχανισμό παραγωγής/ κάλυψης βιοτικών αναγκών: τον καπιταλισμό, υφίσταται ένα πλαίσιο αγαθών, που είτε έχουν αφαιρεθεί από την εκμεταλλευτική προσέγγιση και την ατομική ιδιοκτησία είτε θεωρείται πως αποτελούν συλλογική κοινωνική (συν)ιδιοκτησία. Η εξέλιξη αυτή επήλθε περισσότερο ως συμβιβασμός μέσα από την σοσιαλιστική, αλλά και αστική (δεν τα διαχωρίζω διακριτά γιατί πολλές φορές ταυτίζονται και αλληλοπλέκονται αναπόσπαστα) διεκδίκηση της κοινωνικής ισότητας.
Θεμέλιο αυτής της διεκδίκησης ήταν και παραμένει η αναγκαία συμμετοχή των ανθρώπων στους μηχανισμούς παραγωγής και πίσω από αυτή, ως κεντρικό στοιχείο, βρίσκεται η δυνατότητα περισσοτέρων να καλύπτουν τις βιοτικές τους ανάγκες. Η ανάπτυξη της τεχνολογίας πολλαπλασίασε την παραγωγή αγαθών και ο καπιταλισμός έπρεπε κάπου να τα διαθέσει μέσω του μηχανισμού της αγοράς. Αυτό αύξησε την βιοτική επάρκεια περισσοτέρων, οι οποίοι απεξαρτήθηκαν εν μέρει από την βιοτική εξάρτηση από την αριστοκρατία. Ως «πολλοί» απαίτησαν την δέσμευση μέρους των αγαθών και της κοινωνικής δραστηριότητας υπέρ του κοινωνικού συνόλου, ώστε να διασφαλιστεί η δυνατότητα όλων να καλύπτουν ένα μέρος των βιοτικών τους αναγκών. Στο επίπεδο της κατοχής αγαθών, τα λατιφούντια και τα τσιφλίκια μεταβλήθηκαν σε δημόσια κοινωνική ιδιοκτησία. Το ίδιο συνέβη και με μία σειρά από νέες ή παλαιές παραγωγικές δραστηριότητες. Ανάλογα με το συσχετισμό δυνάμεων και την προνοητικότητα απάντων οι άνθρωποι της αντίπερα κοινωνικής όχθης, αυτοί του υπέρ-έχειν, προέβησαν σε μία σειρά συμβάσεων και συνθηκών για να παγιώσουν θεσμικά μία κατάσταση που θα τους διασφάλιζε απέναντι στον συνεχή τους κατήφορο … .
Η. Αφού το παιχνίδι της ιστορίας παίζεται όλο στις βιοτικές ανάγκες των ανθρώπων, κατάφεραν και να διασπάσουν την κοινωνία με την διάκριση δυνατότητας πρόσβασης στις βιοτικές ανάγκες και να υποσχεθούν περισσότερες για κάποιους, αλλά και να διαμορφώσουν μία οντολογική ψευδοεπιστημονική προσέγγιση των θεσμών και να παγιώσουν το δικαίωμα ιδιοκτησίας. Φωτογράφισαν θεσμικά τον κόσμο και προέβησαν σε επαναδιάταξη των θεσμικών δομών της πυραμίδας. Η πυραμίδα μπορεί να κόντυνε σε ύψος, αλλά παρέμεινε και δεν καταλύθηκε. Ο ίδιος ο μηχανισμός του καπιταλισμού τους προσέφερε μία παραγωγική κοινωνική πυραμίδα την οποία δεν άφησαν ανεκμετάλλευτη για να παγιώσουν την βιοτική εξάρτηση των ανθρώπων.
Οι ίδιοι οι πεινασμένοι, ανήμποροι και άνισοι άνθρωποι, οι καταπιεσμένοι κολίγες και εργάτες ένοιωσαν ότι κάτι κέρδισαν και αρκέστηκαν στο να χορτάσουν την πείνα τους. Πέρασαν από το άδειο πιάτο στο γεμάτο και αποφάσισαν να «ξεκουραστούν» (βιοτική ανάγκη ανθρώπινη είναι και αυτή) αφού ο αγώνας απέναντι στα κτητικά καθάρματα δεν στοίχισε μόνο πολύ ενέργεια, αλλά και πολλές ζωές. Αρκέστηκαν λοιπόν οι κοινωνικές πλειοψηφίες σε όσα πήραν και αποφάσισαν να ζήσουν για να τα χαρούν.
Θ. Με τον αυτό συσχετισμό δυνάμεων κύλησε η ανθρώπινη ιστορία τους τελευταίους αιώνες. Η κοινωνική ιδιοκτησία και ο μηχανισμός του πολιτεύματος εν γένει, έδωσε την δυνατότητα κοινής απόλαυσης κάποιων βασικών βιοτικών αγαθών. Είναι όμως σαφές ότι η ανισότητα της φωτογραφίας, της κοινωνικής συνθήκης ή κοινωνικού συμβολαίου παρέμενε και παρέμεινε. Τα κτητικά καθάρματα, έχοντας εννοήσει την σημασία των βιοτικών αναγκών, όχι μόνο υπήρχαν, αλλά και εξακολούθησαν να ορίζουν νέες συμβατικές βιοτικές ανάγκες και κυρίως την σχετιζόμενη με αυτές θέση στην κοινωνία της πυραμίδας.
Στο σύγχρονο γίγνεσθαι και αφού κατάφεραν να περάσουν και να επιβάλλουν ποικιλότροπα την ψευδαίσθηση ότι το κοινωνικό συμβόλαιο δυτικού τύπου είναι το καλύτερο δυνατό για όλους, ενέταξαν τους εκφραστές τους πολιτεύματος στην υπηρεσία τους και την εφευρετικότητα στην ιδιοκτησία τους. Οι αυτοματισμοί στην παραγωγή, αντί να καταλύσουν την πυραμίδα του παραγωγικού καπιταλισμού και να απελευθερώσουν τον άνθρωπο και τις κοινωνίες του, από την αναγκαιότητα της σπατάλης ζωής για την εργασία, αποτέλεσαν ιδιοκτησία των κτητικών καθαρμάτων (για αυτό έχω προτείνει θεσμούς κοινωνικής ιδιοκτησίας των εφευρέσεων).
Η επαναφορά τους στην εξουσία άρχισε ξανά. Κατάφεραν τον πυραμιδικό κοινωνικό πολυμερισμό και διάσπαση, ξαναέφεραν την απολυταρχία των κεντρικών δομών (ως τεχνοκρατικά επαρκέστερων), επανέφεραν την απειλή της στέρησης των βιοτικών αναγκών και την συγκρισιμότητα σε σχέση με τους στερούμενους αυτές. Ο άνθρωπος έχασε την δομική παραγωγική του αξία και απλά εξυπηρετεί μηχανές που ανήκουν (υπό οιανδήποτε έννοια) σε άλλους. Σε κάθε τομέα της ζωής και της κοινωνικής δράσης καίνε και καταπατούν ακόμα και αυτό το κοινωνικό συμβόλαιο της παλαιάς φωτογραφίας.
Ι. Η νέα τάξη πραγμάτων, που στην πραγματικότητα είναι η επαναφορά της παλαιάς βρίσκεται προ των πυλών. «Ιδιωτικοποιούν» τα πάντα για να τα κάνουν ξανά δικά τους, απαγορεύουν στην κοινωνική κρατική ιδιοκτησία να επεκταθεί στην κυριότητα και εκμετάλλευση νέων παραγωγικών δομών και μεθόδων, καταργούν τους κανόνες προστασίας της κάλυψης των βιοτικών αναγκών μέσα από την «ελεύθερη αγορά» (αυτή που τους ανήκει κυριαρχικά), λαμβάνουν ολοένα μεγαλύτερα μερίδια από το κοινωνικό παραγόμενο (και διαμέσου της «απελευθέρωσης αγορών και τιμών») και επιβάλλουν τον «ανταγωνισμό» ως θεωρία δημιουργώντας ξανά (νεό)δουλους ανθρώπους, που εργάζονται για αυτούς πιο πιστά και περισσότερο, για να μην αντικατασταθούν από άλλους και χάσουν την πρόσβαση στις βιοτικές ανάγκες. Οι τελευταίες έχουν παύσει προ καιρού να αποτελούν στόχο της κοινωνικής συγκρότησης και της παραγωγικής της διαδικασίας. Ο,τι και να αναλύσει κανείς στις τακτικές τους αυτό βλέπει, αυτό διαπιστώνει. Σκοπός και σκοπιμότητά τους είναι η δική τους ισχύς, η επαναφορά τους στην κυριότητα του πλανήτη, στην κυριότητα και ανάλωση των ανθρώπων.
Εμπόδιο στον στόχο τους αυτό αποτελεί η «κρατική» κοινωνική συνιδιοκτησία. Αποσκοπούν καθαρά στο να ξαναθέσουν υπό την ιδιοκτησία και τον έλεγχό τους, όσα διεκδίκησαν και τους πήραν οι κοινωνίες των ανθρώπων. Κατάφεραν να προβάλουν ως επιστημονικοφανές (άλλωστε αυτή ελέγχουν και το περιεχόμενο της γελοιότητας που αποκαλείται «επιστήμη» και –δήθεν- γνώση) κοινωνικό θέσφατο την ιδιωτικοποίηση των πάντων, ως πρόοδο που αυτή φέρνει τις καλύτερες ημέρες για τις κοινωνίες και τους ανθρώπους (ιδίως τους κοινωνικά αλλοτριωμένους ατομιστές που δημιούργησαν ως πρότυπα κοινωνικής επιτυχίας και υπερκάλυψης των βιοτικών αναγκών). Εργάστηκαν και εργάζονται πολύπλευρα για αυτό τον σκοπό με πλήρη επιθετικότητα σε κάθε επίπεδο, στο φως και στο σκοτάδι. Την ιδιωτικοποίηση των παραγωγικών δομών του κράτους την κατάφεραν πρόσφατα και την εξελίσουν ραγδαία και ταχύτατα.
Ι.Α. Τώρα έρχονται να επιτεθούν στο σύνολο της εναπομείνασας κοινωνικής δημόσιας ιδιοκτησίας.
Πετούν στον στερημένο και φοβικό άνθρωπο, αυτόν που στερείται ή προβλέπει ή φοβάται πως θα στερηθεί τις βιοτικές του ανάγκες, το δόλωμα της ατομικής υλοποίησης της κοινωνικής ιδιοκτησίας, «Να μοιραστούμε την περιουσία του κράτους», σου λένε και σκέφτεσαι ότι εκεί που δεν έχεις τίποτα κάτι θα αποκτήσεις !!!.
– Αλήθεια ο πεινασμένος άνεργος και η στερημένη οικογένειά του πόσο καιρό θα είναι «μέτοχοι»;
– Και ποιοι θα είναι αυτοί που θα αγοράσουν τις «μετοχές» τους;
– Ποιοι θα είναι σύντομα ξανά κύριοι των πάντων, κύριοι και ιδιοκτήτες του πλανήτη ;
Σε όλα αυτά τα ερωτήματα δεν δίνει πραγματική και ουσιαστική απάντηση κανένα δεδομένο και υπάρχον πολιτικό μόρφωμα που στηρίζεται στον βανδαλιζόμενο κοινωνικό συμβόλαιο της «φωτογραφίας». Όταν η «νέα τάξη πραγμάτων» υφίσταται ως γεγονός και το έχει καταπατήσει, όλα τα υφιστάμενα και δημιουργηθέντα από το «κοινωνικό συμβόλαιο» αυτό είναι ήδη ξεπερασμένα και ολοσχερώς ανεπαρκή (εάν ψάχνετε για τα αίτια της κατάρρευσης της σοσιαλδημοκρατίας βρήκατε απαντήσεις), αφου είναι πιστά αντίγραφα της, απότοκα και γεννήματά του.
Ούτε άμυνα χρειάζεται ή αρκεί.
Χρειάζεται συνολική κοινωνική πρόταση και αυτή την έχει μόνο ο βιοτικός κοινωνισμός, είναι η απάντηση της ζωής, είναι η απάντηση της αξίας του ανθρώπου απέναντι στην υποδούλωση και τον θάνατο που κατεργάζονται χρόνια τώρα τα κτητικά ψυχοπαθή καθάρματα. Είναι ο καθορισμός της κοινωνικής δραστηριότητας και της παραγωγικής διαδικασίας με μόνο στόχο την κάλυψη των βιοτικών αναγκών όλων των ανθρώπων.
Οπου ακούτε «προτάσεις» σαν αυτές της Ν.Δ. μην τις αντικρούετε απλώς, αλλά ξεφωνίστε τους, φωνάξτε δυνατά μήπως ξυπνήσουν οι κοιμώμενοι της πυραμίδας.
Διάλογος για την Κοινωνία 